Σελίδες: 304
Τιμή με έκπτωση: 14,94€
Η Έλενα Ακρίτα φυσικά και δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι γνωστή με πολλές ιδιότητές της, όπως αυτές της δημοσιογράφου, της αρθρογράφου, της ραδιοφωνικής παραγωγού, της παρουσιάστριας εκπομπών της τηλεόρασης, της σεναριογράφου τηλεοπτικών σειρών, της μεταφράστριας θεατρικών έργων και, βεβαίως, της συγγραφέως. Αν και δεν έχω διαβάσει ακόμα όλα τα βιβλία της –πράγμα που σκοπεύω να κάνω στο μέλλον οπωσδήποτε–, με έχει ήδη κερδίσει η μοναδική πένα της, με το καυστικό χιούμορ, με την ντόμπρα, λιτή και αφτιασίδωτη γραφή, με την ολοζώντανη απεικόνιση της κοινωνίας μας και όλων των στοιχείων που την αποτελούν, καθώς και με την εμβάθυνση στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Με το νέο της βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Διόπτρα με τίτλο «Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια», η εξαίρετη κυρία Ακρίτα, κατά την ταπεινή μου άποψη, κερδίζει και μία άλλη ιδιότητα: εκείνη της αληθινής και εντυπωσιακά ειλικρινούς προσωπικότητας που δεν διστάζει να μιλήσει για την πολυκύμαντη ζωή της με εντιμότητα και ευθύτητα, χωρίς να ωραιοποιήσει ή να αλλοιώσει κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα που τη σημάδεψαν. Αυτή ίσως είναι και η πιο ουσιαστική ιδιότητα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, αφού είναι εξαιρετικά δύσκολο –αν όχι πραγματικά ακατόρθωτο, για τους περισσότερους από εμάς– να κοιτάξουμε τον εαυτό και τη ζωή μας με ειλικρίνεια, χωρίς προκαταλήψεις και μεροληψία, αποδίδοντάς του ακριβοδίκαια «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».
Η ιστορία του βιβλίου αυτού –που αποτελεί ουσιαστικά την αυτοβιογραφία της κ. Ακρίτα– ξεκινάει από την αρχή, από τη γέννησή της. Με ματιά ψύχραιμη και ειλικρινής, η συγγραφέας μάς ξεναγεί στο παρελθόν της, στις ρίζες της και την οικογένειά της, διατηρώντας πάντοτε το παροιμιώδες καυστικό της χιούμορ, την εντιμότητα και την απενοχοποίηση στιγμών και γεγονότων που την έκαναν αυτήν που είναι, που διαμόρφωσαν και καθόρισαν την προσωπικότητά της. Γνωστά και άγνωστα γεγονότα, στιγμές άλλοτε αστείες κι άλλοτε συγκινητικές, περνούν μπροστά από τα μάτια μας σαν κινηματογραφική ταινία, αναγκάζοντάς μας να αναπολήσουμε κι εμείς στιγμές και συμβάντα του δικού μας παρελθόντος. Γιατί, ακόμα κι αν οι καταβολές ή οι τοποθεσίες και οι ιδιαίτερες συνθήκες του καθενός μας διαφέρουν, όλοι προερχόμαστε από την ίδια πατρίδα, έχουμε τα ίδια ακούσματα, την ίδια Ιστορία και, αρκετά συχνά, τις ίδιες εμπειρίες, ακόμα και αναμνήσεις. Γεγονότα ιστορικά, αντιλήψεις του παρελθόντος, περασμένες δεκαετίες, που πάντα διατηρούμε ζωντανά στη μνήμη μας, ζωντανεύουν προκαλώντας μας να τα δούμε όλα ξανά με άλλη ματιά, τη σύγχρονη και απενοχοποιημένη ματιά, που ως επί το πλείστον λέει τα πράγματα με το όνομά τους και βάζει τον καθένα στη θέση που του αξίζει. Για παράδειγμα, «αθώα» πειράγματα του παρελθόντος, σήμερα θεωρούνται και είναι σεξουαλική παρενόχληση. Τότε όμως πιθανότατα να τα αποσιωπούσαμε, ίσως να τα ανεχόμασταν ως φυσιολογικά ή ακόμα και κάποιες από εμάς να κολακεύονταν από αυτά, ενώ σήμερα «μπαίνουν» στη θέση που πραγματικά τους αρμόζει και καταδικάζονται απερίφραστα ως ανεπίτρεπτες σεξιστικές παρενοχλήσεις.
Η συγγραφέας, μέσα από τις σελίδες του νέου βιβλίου της, δεν διστάζει να μας μιλήσει, με τη γνωστή χειμαρρώδη γραφή της, για αρκετές προσωπικές στιγμές της, για ψυχικά τραύματα από μια φαινομενικά ευτυχισμένη και ανέφελη παιδική ηλικία, για τις πρόωρες ανεπανόρθωτες απώλειες που βίωσε και τη στιγμάτισαν, για τους πρώτους έρωτες, για τις δυνατές αγάπες και τις καθοριστικές σχέσεις της ζωής της που κρατούν χρόνια, ακόμα και για τις «αθώες» κατά το παρελθόν εξαρτήσεις της από φαρμακευτικές ουσίες –που τελικά αποδείχτηκαν εξίσου επικίνδυνες με άλλες, αντικειμενικά περισσότερο καταδικαστέες–, αλλά και για την αξιοθαύμαστη δύναμη να παλέψει με όσα την πλήγωσαν και το ανεξάντλητο κουράγιο να κάνει νέες αρχές όποτε αυτό ήταν απαραίτητο.
Θεωρώ πως η αλήθεια στις μέρες μας –στον επίπλαστο και φτιασιδωμένο κόσμο μας, που έχει γεμίσει από «φίλτρα» κάθε είδους, και όπου το «φαίνεσθαι» συνήθως υπερισχύει του «είναι»– μπορεί να αξιολογηθεί μόνο ως κάτι σπάνιο, πολύτιμο, δυσεύρετο και ανεκτίμητο. Αυτό, λοιπόν, που μου άφησε ως συνολική εντύπωση το νέο εξαιρετικό βιβλίο της κ. Ακρίτα «Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια» είναι η δική της αλήθεια –μία εκ βαθέων εξομολόγησή της, έχοντας κατορθώσει να αποτινάξει από πάνω της ταμπού, προκαταλήψεις και μεροληψίες–, και πιστεύω πως αυτό είναι όντως ό,τι πιο γενναίο μπορεί να πράξει ένας άνθρωπος. Της οφείλω τα ειλικρινή και θερμά μου συγχαρητήρια για μία ακόμα φορά και σας προτρέπω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, Φίλοι μου!
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
Δεν ξέρω αν κρατάτε στα χέρια σας ένα καλό ή ένα κακό βιβλίο. Ξέρω μονάχα πως αυτή η εξομολόγηση είναι ό,τι πιο γενναίο έχω κάνει στην ασήμαντη ζωή μου.
Έλενα
«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!» φώναξε το κοριτσάκι κι έπεσε από το ποδήλατο. Ξανασηκώθηκε κι έπεσε ξανά. Και ξανά και ξανά. Μέχρι που πέταξε τις βοηθητικές ρόδες και συνέχισε τον δρόμο του.
Έτσι έζησα.
Με γρατζουνισμένα γόνατα πορεύτηκα, μεγάλωσα, πένθησα τους αγαπημένους μου, ερωτεύτηκα, γέλασα πολύ, αγάπησα πολύ, δούλεψα σκληρά, πάλεψα χρόνια ολόκληρα με τους δαίμονές μου. Οι απώλειες των παιδικών χρόνων, ο πρόωρος θάνατος του πατέρα μου, η φυλάκιση της μάνας μου στη Χούντα, τα κλάματα και τα τραύματα των παιδικών μου χρόνων με οδήγησαν στην κατάθλιψη, στις άγρυπνες νύχτες και στα υπνωτικά χάπια.
Το βιβλίο αυτό ξεδιπλώνει τις σκοτεινές σελίδες πίσω από μια φαινομενικά λαμπερή ζωή. Πολλές φορές ξεκίνησα κι άλλες τόσες σταμάτησα να το γράφω. Ή θα τα πω όλα ή τίποτα – αποφάσισα. Όσα έκρυψα, όσα φοβήθηκα, για όσα ντράπηκα, θα τα εξομολογηθώ όλα.
«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!» Έτσι συνεχίζω και σήμερα πάνω στο ξεβαμμένο μου ποδήλατο. Κι όπου με βγάλει... Δεν ξέρω αν κρατάτε στα χέρια σας ένα καλό ή ένα κακό βιβλίο. Ξέρω μονάχα πως αυτή η εξομολόγηση είναι ό,τι πιο γενναίο έχω κάνει στην ασήμαντη ζωή μου.
Έλενα
