«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΟΥΣ», της Άννης Παπαθεοδώρου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΟΥΣ», της Άννης Παπαθεοδώρου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 366
Τιμή με έκπτωση: 14,27€
 
          Για την αγαπημένη Άννη Παπαθεοδώρου και το αξιόλογο συγγραφικό της έργο έχω γράψει συχνά στο παρελθόν. Η αφορμή της γνωριμίας μας, διά ζώσης αλλά και μέσα από τα μυθιστορήματά της, στάθηκε η εμβληματική δυστοπική τριλογία της με τίτλο «Ευτοπία», στην οποία έχω αναφερθεί αναλυτικότατα για κάθε ένα από τα τρία βιβλία. Είχα την πεποίθηση πως μέσα από ένα τέτοιο εκτενές, μοναδικό και επικό έργο, η συγγραφέας θα είχε ξεδιπλώσει το συγγραφικό της ταλέντο σε όλη του την έκταση και δυναμική. Εντούτοις, ήρθε το νέο –κοινωνικό αυτήν τη φορά– βιβλίο της με τίτλο «Οι τρεις τους», πάντοτε από την Άνεμος Εκδοτική, για να με διαψεύσει πανηγυρικά. Η συγγραφέας μπόρεσε με ευκολία και αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα να μεταπηδήσει σε άλλο λογοτεχνικό είδος, χαρίζοντάς μας ένα μυθιστόρημα εντελώς διαφορετικό από τα τρία προηγούμενά της, χωρίς όμως να στερηθεί σε τίποτα από την ικανότητά της να θίγει πλείστα όσα σημαντικά θέματα. Το εξαιρετικό μυθιστόρημα «Οι τρεις τους» ανήκει σαφώς στην κατηγορία του κοινωνικού βιβλίου, αλλά διατηρεί κάτι από τη «φλόγα της επανάστασης» που κρύβει διαρκώς μέσα της η συγγραφέας, αποδεικνύοντάς μας πως ακόμα και μέσα από τα πιο συνηθισμένα θέματα, όπως η γυναικεία φιλία, οι έρωτες, οι απιστίες, τα μυστικά και οι αναπάντεχες αποκαλύψεις, μπορούν να θιγούν σημαντικότατα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα, ακόμα και κρυμμένες πτυχές της Ιστορίας. Η Άννη Παπαθεοδώρου αφήνει να ξεδιπλωθεί η γλαφυρή και ευαίσθητη πλευρά της χαρισματικής πένας της και μας συγκινεί με μία μοναδική ιστορία τριών γυναικών που η ζωή τις έδεσε με αδιάρρηκτους δεσμούς για πάντα.
          Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, με τη Χούντα να πνέει τα λοίσθια, τρία έφηβα κορίτσια γνωρίζονται στο Γυμνάσιο και μοιράζονται αναγκαστικά ενάμισι θρανίο, χωρίς να μπορούν καν να υποψιαστούν πως οι Μοίρες τούς επιφυλάσσουν πολλές και ευφάνταστες ανατροπές στο προκαθορισμένο πεπρωμένο τους. Η Εύη, η Βιβή και η Λία είναι τόσο όμοιες όσο η μέρα με τη νύχτα· όμως τις συνδέουν πολλά και διαφορετικά πράγματα, ξεκινώντας από το παρόμοιο οικογενειακό τους περιβάλλον. Μοναχοπαίδια μεσοαστικών οικογενειών και οι τρεις, μεγαλώνουν μέσα στην αγάπη και την προστασία των γονιών τους με σχεδόν προκαθορισμένη τη μελλοντική τους πορεία: σπουδές, εργασία, γάμος και οικογένεια. Η φιλία τους ισχυροποιείται και ανθίζει καθώς τα χρόνια περνούν, ενώ οι τρεις τους αποτελούν πλέον ένα ενιαίο σύνολο στο οποίο η μία αντιπροσωπεύει το πνεύμα, η άλλη τη σάρκα και η τρίτη το συναίσθημα. Μέσα στις ομοιότητές τους αναζητούν διακαώς διαφορετικά πράγματα, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα τους. Η Βιβή αποζητά να αγαπηθεί, καθώς είναι και η ίδια μια μεγάλη καρδιά, που κατανοεί και συγχωρεί τα πάντα. Η Εύη επιθυμεί να καταλάβει τον κόσμο γύρω της και βρίσκει καταφύγιο και ικανοποίηση στις πνευματικές αναζητήσεις. Η Λία επιδιώκει τις σαρκικές απολαύσεις, την καλοπέραση και τον έρωτα σαν αυτοσκοπό της και όχι σαν μέσο για την επίτευξη κάποιου απώτερου στόχου. Το κυριότερο κοινό τους σημείο, όμως, είναι η χωρίς όρους βαθιά αγάπη της μίας για την άλλη, μια αγάπη αληθινή που αντέχει στον χρόνο και στα περίεργα τερτίπια της μοίρας, που τις δοκιμάζει διαρκώς.
       Καθώς τα χρόνια περνούν, οι τρεις κοπέλες ενηλικιώνονται, ωριμάζουν, ερωτεύονται, ακολουθούν διαφορετικές πορείες –οι οποίες ενίοτε συγκλίνουν, ακόμα και αν αρχικά δεν το γνωρίζουν οι ίδιες– και κυνηγούν τις προσδοκίες, τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Κάποιες τις πετυχαίνουν, κάποιες ευοδώνονται και κάποιες άλλες όχι, κάποια πραγματοποιούνται και κάποια διαψεύδονται οικτρά, όμως εκείνες γνωρίζουν πως θα έχουν πάντα η μία την άλλη ό,τι κι αν συμβεί, όσες αναποδιές και δυσκολίες και αν συναντήσουν. Το καταφύγιό τους θα είναι πάντοτε το παραθαλάσσιο εξοχικό της μίας, η ενατένιση της θάλασσας ή της γύρω βλάστησης από το μπαλκόνι, ο κόκκινος καναπές και η παρατήρηση του περίεργου πίνακα του Μιρό στο σαλόνι με τη συνοδεία ενός ή και περισσοτέρων μπουκαλιών με ποτό, που λύνουν τις διστακτικές γλώσσες και καλμάρουν τις απρόσμενες καταιγίδες της ψυχής τους. Μήπως, όμως, η ίδια η ζωή τούς επιφυλάσσει επικίνδυνες στροφές που θα τις βγάλουν από την πορεία τους; Μήπως ο χρόνος και ο έρωτας αποδειχτούν ανίκητοι αντίπαλοι; Μήπως ένας και μόνο άντρας έχει τη δύναμη να διαχωρίσει το αδιάσπαστο και σφιχτοδεμένο σύνολο των τριών τους;
        Την απάντηση στα ερωτήματα αυτά θα την ανακαλύψετε μόνοι σας, αφότου διαβάσετε το νέο εξαιρετικό μυθιστόρημα της κ. Παπαθεοδώρου. Η συγγραφέας δημιουργεί ένα πανέμορφο σύμπαν «στον αστερισμό του έρωτα των σαλιγκαριών» –θα ανακαλύψετε τι ακριβώς σημαίνει αυτό, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της– όπου μας παρασύρει με την ασύγκριτη γραφή της, την ύφανση μιας καλοδουλεμένης πλοκής, τους αλησμόνητους χαρακτήρες και την απεικόνιση μιας ολόκληρης και ιδιαίτερα ταραγμένης εποχής της χώρας μας. Η κοινωνία σιγοβράζει κάτω από την καταπίεση της δικτατορίας, φλέγεται και επαναστατεί, ανατρέπει το απολυταρχικό χουντικό καθεστώς για να γεννηθεί ένας νέος, καλύτερος κόσμος και κατευθύνεται ολοταχώς στην απελευθερωτική Μεταπολίτευση, τον φιλόδοξο σοσιαλισμό, την ακόλουθη ασυδοσία και τον αβάσιμο ταχύρρυθμο πλουτισμό, με την αναπόφευκτη κρίση και ύφεση να ελλοχεύουν, αφού τα πάντα έχουν κάποιο τίμημα. Εν μέσω όλων αυτών, οι τρεις ηρωίδες μας αγωνίζονται και παραιτούνται, κερδίζουν και χάνουν, απογοητεύονται και πετυχαίνουν, απομακρύνονται και ξανασμίγουν, προδίδονται και προδίδουν, εξοργίζονται και συγχωρούν, αποδεικνύοντάς μας πως η πραγματική φιλία που συνοδεύεται από αληθινή αγάπη χωρίς όρους, όσο κι αν δοκιμάζεται, όσο κι αν πληγώνεται, μπορεί να αντέξει τα πάντα αν τα θεμέλιά της είναι γερά χτισμένα.
        Οφείλω τα θερμά και ειλικρινή μου συγχαρητήρια στην αγαπημένη Άννη Παπαθεοδώρου για το νέο της μυθιστόρημα «Οι τρεις τους», ένα βιβλίο μεγαλειώδες, συγκινητικό και αλησμόνητο στη βαθύτερη ουσία του, μέσα στην επιφανειακή απλότητά του, το οποίο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Στην Αθήνα της δεκαετίας του ’70 –εν μέσω κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών αλλαγών, με τη Χούντα να απέρχεται και την ελπιδοφόρα Μεταπολίτευση να μπαίνει στο προσκήνιο–, τρεις έφηβες γνωρίζονται στο Γυμνάσιο.
Το ενάμισι θρανίο, που αναγκαστικά μοιράζονται στην τάξη, είναι μόνο η απαρχή μιας φιλίας γνήσιας και ανθεκτικής και μιας σχέσης αδιάρρηκτης, που τίποτα δεν φαίνεται ικανό να την επηρεάσει.
Οι τρεις τους είναι πλέον αξεχώριστες, αφού η μία αποτελεί την καρδιά, η δεύτερη τη σάρκα και η τρίτη το πνεύμα του αδιάσπαστου συνόλου τους.
Τα χρόνια περνούν κι εκείνες ενηλικιώνονται, ακολουθώντας η καθεμιά και διαφορετικό δρόμο. Στην πορεία, θα γνωρίσουν τον έρωτα, τη συντροφικότητα, τις απολαύσεις, κυνηγώντας ιδανικά, όνειρα, επιθυμίες και φιλοδοξίες.
Όμως, η ζωή ή οι Μοίρες τις κατευθύνουν σε διαφορετικές από τις αρχικές τους πορείες, θέτοντάς τις αντιμέτωπες με διλήμματα, ενοχές και μυστικά που παραμονεύουν σε κάθε στροφή του δρόμου τους.
Θα κατορθώσουν οι τρεις τους να διατηρήσουν τη φιλία τους αλώβητη; Θα έχουν τη δύναμη να κατανοήσουν, να συγχωρέσουν και να βάλουν την αγάπη που τις δένει πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο;
 
Η χαρισματική συγγραφέας μάς παρασύρει σε μια δυνατή ιστορία ενηλικίωσης, αστείρευτης αγάπης δίχως όρους και λυτρωτικής συγχώρεσης.