«ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ», της Αλκυόνης Παπαδάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ», της Αλκυόνης Παπαδάκη – Γράφει η Κλειώ
Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Διόπτρα
Σελίδες: 240
Τιμή με έκπτωση: 12,92€
 
          «Ποτέ δεν είναι αργά» λέει μια ρήση του σοφού λαού μας, η οποία επαληθεύτηκε πανηγυρικά στην περίπτωσή μου, καθώς έως τώρα δεν είχε τύχει ποτέ να διαβάσω κάποιο βιβλίο της πολυγραφότατης και αξιόλογης Αλκυόνης Παπαδάκη. Τη γνώριζα ως λογοτέχνιδα φυσικά, είχα διαβάσει αναρίθμητες διθυραμβικές κριτικές για τα έργα της, είχαν πέσει συχνά στην αντίληψή μου αναρτήσεις με αποσπάσματα και αποφθέγματα των γραπτών της που με εντυπωσίαζαν και είχα ακούσει πιστούς της αναγνώστες να την εκθειάζουν δηλώνοντας φανατικοί ακόλουθοί της, αλλά ένα αυτούσιο δικό της έργο δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να το απολαύσω, έως ότου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να γίνει και αυτό. Όταν λαμβάνεις ένα βιβλίο με προσωπική αφιέρωση της συγγραφέως –και μάλιστα εν μέσω πανδημίας– είναι σαν να σου «γνέφει» το σύμπαν πως πρέπει να του αφιερώσεις την αμέριστη προσοχή σου. Επομένως, αισθανόμενη απόλυτα ευγνώμων γι’ αυτή την αναπάντεχη τιμή, πήρα στα χέρια μου το πιο πρόσφατο πόνημα της κ. Παπαδάκη που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Διόπτρα με τίτλο «Τα όμορφα τοπία της Κόλασης». Από τον τίτλο του και μόνο μου κέντρισε το ενδιαφέρον, αφού επιδιώκει να συμβιβάσει ασυμβίβαστες έννοιες: την ομορφιά με την Κόλαση. Το γεγονός όμως είναι πως μία τέτοια χαρισματική «μαστόρισσα» του λόγου μπορεί να επιτύχει οτιδήποτε θέσει ως στόχο της. Συνεπώς, κατόρθωσε αβίαστα να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, αποδεικνύοντάς μας πως είναι όντως δυνατό να υπάρχουν όμορφα τοπία ακόμα και μέσα στην Κόλαση· αρκεί να ξέρουμε πού να τα εντοπίσουμε.
          Το βιβλίο αποτελείται από ιστορίες-αφηγήσεις οι οποίες –αν και ολότελα διαφορετικές η μία από την άλλη– έχουν μία κοινή αφηγήτρια, η οποία μας διηγείται τις συζητήσεις και τις εμπειρίες που αποκόμισε στα συναπαντήματα της ζωής της με κάποια συγκεκριμένα άτομα. Κάθε ένας από αυτούς τους ήρωες βρίσκεται ή έχει βρεθεί στην «Κόλαση», αφού έχει πληγωθεί, έχει αδικηθεί, έχει αμαρτήσει ή έχει ξεπέσει όσο χαμηλότερα γίνεται να πέσει ο άνθρωπος. Όμως, αυτό που διατηρεί πάντα άσβεστο μέσα του ο ήρωάς μας, σε όποια «Κόλαση» κι αν έχει εγκλωβιστεί, είναι ένα «όμορφο τοπίο» στο οποίο πάντα καταφεύγει, μια ελπίδα που σιγοκαίει και δεν ξεθωριάζει, μια όμορφη ανάμνηση που τον κρατάει ζωντανό και τον βοηθάει να συνεχίζει να σκαρφαλώνει θαρρετά στις κακοτράχαλες ανηφοριές της ζωής του. Η συγγραφέας, γράφοντας σε πρώτο πρόσωπο, δίνει έντονη αμεσότητα σε κάθε αφήγηση, τοποθετώντας κι εμάς τους ίδιους στη θέση του ακροατή-εξομολογητή στον οποίο εκμυστηρεύονται τις εμπειρίες και τα βιώματά τους ετερόκλητοι και εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι. Τα εσώψυχά τους, τα παράπονά τους, οι ομορφότερες και οι πιο οδυνηρές αναμνήσεις τους εκτίθενται χωρίς κανένα φτιασίδωμα μπροστά μας, καλώντας μας άλλοτε να τους συμπαθήσουμε και να συμμεριστούμε τον πόνο και τη δυστυχία τους, άλλοτε να θυμώσουμε με την απανθρωπιά, τη βιαιότητα και την αναλγησία τους, άλλοτε να συναισθανθούμε τις αγωνίες, τους φόβους και τις λύπες τους και άλλοτε να θαυμάσουμε το μεγαλείο της ψυχής τους που δεν υποκύπτει στα απανωτά χτυπήματα της Μοίρας, αλλά απλά γονατίζει, μαζεύει τα συντρίμμια της και ξαναστέκεται ορθή και αγέρωχη για να αντιμετωπίσει σθεναρά ό,τι άλλο εκείνη της επιφυλάσσει.
          Η Αλκυόνη Παπαδάκη μιλάει πραγματικά στην ψυχή μας, με γραφή απλή, λυρική και μεστή, δημιουργώντας ολοζώντανες εικόνες που μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας και χαρακτήρες ολοκληρωμένους που έχουν πολλά να μας προσφέρουν πέρα από τις εκμυστηρεύσεις τους. Η γυναίκα, σε όλες της τις εκδοχές, έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου της, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένας ύμνος στην ανεξάντλητη δύναμη της απανταχού γυναικείας φύσης. Η βασανισμένη Μερόπη μάς προτρέπει να αρπάζουμε την κάθε ευκαιρία για να αράξουμε σε ένα «τοπαλάκι», να απολαύσουμε ηδονικά το «κατιτί» μας και να ξαποστάσουμε, προσφέροντας απλόχερα στους άλλους οτιδήποτε μας περισσεύει. Η όμορφη Αριάδνη μάς διδάσκει πως σε όσους βάλτους κι αν μας έχει σπρώξει η Μοίρα, εμείς πάντα μπορούμε να φτιάξουμε το δικό μας όνειρο και να αγναντεύουμε τον ήλιο, διατηρώντας τις ελπίδες μας ζωντανές. Οι αλλόθρησκοι μετανάστες μάς αποδεικνύουν πως ο Θεός δεν κοιτάζει το χρώμα και το θρήσκευμα των ανθρώπων, αλλά την ψυχή τους ώστε εκεί να κρύψει το πιο γλυκό χαμόγελό Του. Η πρόσχαρη Μυρτώ μάς εξιστορεί τις φωτεινές και σκοτεινές αναμνήσεις της από ένα κοριτσάκι με ροζ φιόγκους στα μαλλιά και μας βεβαιώνει πως πάντα μπορούμε να αναζητούμε το δικό μας φεγγάρι ανάμεσα στα ξερά κλαδιά της ψυχής μας. Η γλυκιά Δώρα από την Άρτα μάς εκμυστηρεύεται το μεγάλο, ανείπωτο μυστικό της, διώχνοντας έτσι τη μόνιμη βαριά σκιά της ψυχής της, δείχνοντάς μας πως παντού υπάρχει ένα όμορφο τοπίο για να το ανακαλύψουμε. Η δυναμική Ανδρομάχη με τα μάτια-θάλασσες μάχεται με όλα όσα της επιφυλάσσει η Μοίρα, χωρίς να χάσει ούτε λεπτό το θάρρος, τις αξίες και την αξιοπρέπειά της, συμβουλεύοντάς μας να αγωνιζόμαστε πάντα με άσβεστη τη φλόγα της ψυχής μας. Η ορφανή Βίκυ, με το εκ γενετής «κουσούρι-ταμπέλα», μας αποκαλύπτει πως η πραγματική ομορφιά κρύβεται στην ψυχή μας και όχι στην όψη μας και μπορεί να μας στήσει «καρτέρι» εκεί που δεν το περιμένουμε. Ο Σίμος, ο Κωστής και ο Μηνάς είναι τρία «αλάνια των ονείρων» που επιμένουν να τραγουδάνε για τα όμορφα τοπία, τα κρυμμένα μέσα στο άγριο βλέμμα του Θεού. Τέλος, ο Νάσος και η Στέφη μάς δίνουν ένα μοναδικό μάθημα ζωής, παροτρύνοντάς μας να αναζητούμε το άπλετο φως ακόμα και μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι.

      «Τα όμορφα τοπία της Κόλασης», της Αλκυόνης Παπαδάκη, είναι ένα αριστουργηματικό βιβλίο που μας μεταγγίζει φως, αισιοδοξία, γλυκύτητα, κουράγιο, δύναμη και ομορφιά ακόμα και μέσα από τη μεγαλύτερη ασχήμια, δυστυχία και αγριότητα που ενίοτε μπορεί να παραμονεύουν γύρω μας. Παντού υπάρχουν «όμορφα τοπία»· αρκεί να επιδιώξουμε να τα ανακαλύψουμε για να ξαποστάσει η ψυχή μας. Τα ειλικρινή και θερμά μου συγχαρητήρια στην εξαίρετη συγγραφέα για το νέο της πόνημα, το οποίο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Tι να πρωτοπεί κανείς για ένα ακόμα αριστούργημα της εμβληματικής συγγραφέως που μιλά κατευθείαν στην ψυχή γεμίζοντάς την εικόνες. Πάντα θα υπάρχει λόγος τα τοπία της κόλασης να είναι... όμορφα. Αρκεί να το δεις.
 
Ακόμα και στα βάθη της κόλασης υπάρχουν πάντα όμορφα τοπία, που μπορείς, αν θέλεις, να τα ανακαλύψεις και ν’ αφήσεις την ψυχή σου ελεύθερη να ξαποστάσει.
Ακόμα και στην άκρη του γκρεμού όταν βρεθείς, μπορείς να πιαστείς από ένα κυκλάμινο και να σωθείς. Φτάνει να στρέψεις το βλέμμα σου και να το δεις.
Ακόμα κι όταν σε χτυπούν τα άγρια κύματα και γύρω σου είναι τα σκυλόψαρα, έτοιμα να σε καταπιούν, πάντα υπάρχει δίπλα σου ένα κοχύλι που μέσα του κρύβεται ο Θεός. Σφίξε το στη χούφτα σου και θα σε οδηγήσει στην ακτή που ονειρεύεσαι.
 
Ακόμα κι όταν το δέντρο της ζωής σου το ’χει ρημάξει ο βοριάς, κοίτα γύρω σου τα πουλιά που τραγουδούν στα ξεγυμνωμένα δέντρα.
Είναι η ζωή που προσπαθεί να σε μαγέψει με το τραγούδι της.
Άκουσέ το.
 
Πολυγραφότατη, ευρηματική, ταλαντούχα, με μια πορεία σεμνή και αθόρυβη, δεν έπαψε ποτέ να μοιράζεται με τον αναγνώστη το πηγαία λυρικό και αντισυμβατικό ύφος της. Διαβάζοντάς την, αισθάνεσαι την ψυχή που κρύβει η πένα της, χαρακτηριστικό που κάνει τους αναγνώστες της να παραμένουν πεισματικά πιστοί στα μυθιστορήματά της.
 
Γράφει για ό,τι αγγίζει την ψυχή της και με τη δύναμη της πένας της αγγίζει τη δική μας…