«ΑΚΑΚΙΕ», του Κώστα Κρομμύδα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΚΑΚΙΕ», του Κώστα Κρομμύδα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Διόπτρα
Σελίδες: 440
Τιμή με έκπτωση: 14,94€
 
          Το έργο του εξαίρετου συγγραφέα Κώστα Κρομμύδα είναι γνωστό, πλούσιο και ευρέως αποδεκτό. Έχοντας ήδη διαβάσει δύο εξαιρετικά βιβλία του, το «Εβόρα» και το «Φως μέσα στη θύελλα», και έχοντας αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις, πήρα στα χέρια μου με ιδιαίτερη ανυπομονησία το νέο βιβλίο του με τον τίτλο «Ακάκιε», που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Διόπτρα. Προσωπικά –και επειδή γεννήθηκα μέσα στο 1970 και παρακολούθησα αμέτρητες φορές την τηλεοπτική διαφήμιση των πιο γνωστών ελληνικών ζυμαρικών με τον καλόγερο Ακάκιο πάνω σε ένα γαϊδουράκι–, ο τίτλος του βιβλίου με προϊδέασε κατευθείαν για το τι περίπου πραγματευόταν αυτό το μυθιστόρημα. Όσοι την έχετε δει, γνωρίζετε εκ των προτέρων για ποια ζυμαρικά μιλάω, όμως σεβόμενη το γεγονός ότι η φίρμα τους δεν αναφέρεται ρητά παρά μόνο στο τέλος του βιβλίου μετά το συγγραφικό σημείωμα, δεν θα την αναφέρω ούτε εγώ. Πάντως, τίποτα δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει για όλα αυτά που θα αποκόμιζα από την ανάγνωση του νέου αξιόλογου έργου του συγγραφέα.
Πρόκειται στην ουσία για μια μυθιστορηματική βιογραφία που αφορά στη ζωή και στο έργο ενός μοναδικού ανθρώπου, που άφησε το ανεξίτηλο στίγμα του στην ελληνική βιομηχανία αλλά και στην κοινωνία, του Λευτέρη Μαντζίκα. Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε απόμακρους τους ισχυρούς και επιτυχημένους ανθρώπους, σε όποιον χώρο και αν ανήκουν αυτοί. Έχουμε συνηθίσει να τους παρατηρούμε εξ αποστάσεως και με κάποιο δέος για όλα όσα πέτυχαν και όσα κατέχουν, πιθανολογώντας πως, ασχέτως με ποιον τρόπο και από πού ξεκίνησαν την πορεία τους, επιθυμούν και οι ίδιοι να διατηρούν αυτή την απόσταση, τον διαχωρισμό από τους υπόλοιπους άσημους και φτωχότερους από το κοινωνικό σύνολο. Είναι όμως πάντοτε έτσι ή μήπως υπάρχουν και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις τέτοιων ανθρώπων –με άλφα κεφαλαίο– που τελικά επιβεβαιώνουν τον κανόνα; Ο κ. Κρομμύδας έρχεται με το νέο του βιβλίο να μας αποδείξει πως όντως υπάρχουν αυτοί οι ελάχιστοι Άνθρωποι που κάνουν τη διαφορά, αφού έχοντας την όρεξη για δουλειά, την τύχη με το μέρος τους αλλά και το απαραίτητο επιχειρηματικό δαιμόνιο, φτάνουν στην κορυφή χωρίς ποτέ να ξεχάσουν από πού ξεκίνησαν, χωρίς να λησμονήσουν ούτε λεπτό πως είναι φτιαγμένοι από το ίδιο φθαρτό υλικό με όλους τους υπόλοιπους, χωρίς να αποκοπούν από τις ρίζες τους και χωρίς ν’ αφήσουν ούτε μία ευκαιρία ανεκμετάλλευτη για να βοηθήσουν όπου και όσο μπορούν τους συνανθρώπους τους.
Ένας τέτοιος Άνθρωπος ήταν και ο Λευτέρης Μαντζίκας και τη δική του ιστορία και θαυμαστή ζωή παρακολουθούμε μέσα από το βιβλίο «Ακάκιε». Γεννημένος το 1916 στο χωριό Λιγοψά της Ηπείρου, δεν πρόλαβε να γνωρίσει την όμορφη μάνα του, αφού εκείνη υπέκυψε στη φονική ισπανική γρίπη του 1918. Μεγαλωμένος κυρίως από τη γιαγιά του και τον πατέρα του, ο Λευτέρης έβαλε από πολύ μικρός στόχο να εργαστεί σκληρά και να ξεχωρίσει. Ξεκίνησε δουλεύοντας ως παραγιός στο παντοπωλείο του κυρίου Ανδρόνικου στην Αθήνα και σπουδάζοντας ταυτόχρονα τα βράδια στην Εμπορική Σχολή. Την ίδια περίπου εποχή συνάντησε και τον έρωτα στο πρόσωπο της μικρότερής του Μαρίνας, της οποίας οι γονείς διατηρούσαν έναν από τους πιο γνωστούς φούρνους της εποχής στην πρωτεύουσα. Η σκιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όμως αρχίζει να πλανάται απειλητικά πάνω από την Ευρώπη, φτάνοντας σύντομα και στη μικρή Ελλάδα. Τα όνειρα και τα σχέδια του νεαρού Λευτέρη θα μπουν στην αναμονή, ενόσω εκείνος πηγαίνει στο αλβανικό μέτωπο για να πολεμήσει τους ιταλούς φασίστες. Στην ουσία, βρίσκεται τόσο κοντά στα πατρογονικά εδάφη αλλά και τόσο μακριά· οι σφαίρες και ο εχθρός τούς χωρίζει, όμως όλα αυτά δεν θα σταθούν ικανά να μειώσουν ούτε στο ελάχιστο τον έρωτά του για την όμορφη Μαρίνα, που διατηρείται ζωντανός μέσα από την αλληλογραφία τους. Οι δοκιμασίες που θα υποστούν όλοι, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, είναι αναμφισβήτητα δύσκολες, όμως παρά τις όποιες αντιξοότητες ο Λευτέρης θα διατηρήσει άσβεστα τα όνειρά του.
Παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα την πορεία ενός χαρισματικού ανθρώπου που δεν δίστασε να αρπάξει κάθε ευκαιρία που του παρουσιάστηκε ώστε να δημιουργήσει, να εξελιχτεί και να προκόψει, σεβόμενος όμως πάντοτε τους συνανθρώπους του και δίνοντας άλλο νόημα στην έννοια της φιλανθρωπίας. Η αναγνώριση και τα εύσημα δεν τον ενδιέφεραν, αλλά αντίθετα τον ένοιαζε να ανακουφίσει όποιον συνάνθρωπο είχε πραγματικά ανάγκη. Πέρα όμως από την τόσο μοναδική ιστορία του ανθρώπου που άλλαξε τον ρου της ελληνικής βιομηχανίας με την επιχειρηματικότητα και τις πρωτοποριακές ιδέες του, παρακολουθούμε και κομμάτια ατόφιας Ιστορίας που επηρέασαν την εξέλιξη και πορεία της χώρας μας. Γινόμαστε μάρτυρες σκηνών που συγκλονίζουν, όπως εκείνων στο αλβανικό μέτωπο ή στη μετέπειτα Κατοχή της Αθήνας, βλέπουμε την προσπάθεια της πληγωμένης ελληνικής κοινωνίας να ορθοποδήσει ύστερα από το φονικό πέρασμα των ξένων κατακτητών και τον εθνικό διχασμό που ακολούθησε με τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο· όπως συνήθως συμβαίνει στο έθνος μας, ο εθνικός διχασμός είναι μια «κατάρα» που μας κατατρέχει εδώ και χιλιετίες… Ταυτόχρονα, όμως, μέσα από τη δημιουργικότητα του πανέξυπνου Λευτέρη Μαντζίκα, βλέπουμε και πόσο ικανός είναι ο λαός μας να προκόψει όταν έχει την όρεξη να δουλέψει και να αξιοποιήσει τις όποιες ευκαιρίες τού παρουσιάζονται.
Ο χαρισματικός συγγραφέας μάς παρασύρει σε ένα αλησμόνητο αναγνωστικό χρονικό της ζωής ενός από τους πιο εμβληματικούς ανθρώπους της σύγχρονης Ελλάδας, ενός δαιμόνιου επιχειρηματία κι ενός γνήσιου φιλάνθρωπου, που βάζοντας λιθαράκι λιθαράκι τη σκληρή δουλειά, την αποφασιστικότητα, την αξιοποίηση ευκαιριών και την αμετακίνητη ηθική του, κατάφερε να ξεχωρίσει, να δημιουργήσει, να διαπρέψει και να αφήσει το στίγμα του όχι μόνο στον επαγγελματικό του χώρο αλλά και στην κοινωνία που τον αναγνώρισε ως «μέγα ηπειρώτη ευεργέτη», αποδεικνύοντας ότι η επιχειρηματικότητα και η επιτυχία μπορούν ενίοτε να συμβαδίζουν με την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον αγαπητό κ. Κρομμύδα για το εξαιρετικό βιβλίο του «Ακάκιε», το οποίο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, ένα βιβλίο που αναδεικνύει την ουσία του να παραμένεις... Άνθρωπος.
 
Με μια χρυσή λίρα στην τσέπη και μια σοφή συμβουλή ξεκίνησε ο νεαρός Λευτέρης από το χωριό του στην Ήπειρο για την Αθήνα. Ονειρεύτηκε να χτίσει και να δημιουργήσει, να χορτάσει την πείνα του σώματος και της ψυχής των ανθρώπων.
 
Στην περιπέτεια της ζωής του μια γυναίκα μπαίνει στην καρδιά του, μέχρι που ο πόλεμος, αδυσώπητος κι απάνθρωπος, τους δοκιμάζει. Όμως τα γραμμένα της ζωής δύσκολα τα ξεγελάς. Όταν η Ελλάδα ξυπνά από τον λήθαργο του πολέμου, αρπάζει κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά του. Αγωνίζεται να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, χωρίς να αφήνει τίποτα να μπει εμπόδιο στον δρόμο του.
 
Η εργατικότητά του γίνεται πάθος και το πάθος του όραμα.
Χρόνια μετά, όταν ο Ακάκιος βρίσκεται σε κάθε ελληνικό σπίτι, κοιτάζει με δέος το παρελθόν και όσα κατάφερε να δημιουργήσει. Χωρίς να ξεχνά από πού ξεκίνησε, χωρίς να ξεχνά τον τόπο που τον γέννησε. Γιατί ξέρει ότι οι ρίζες είναι που κάνουν τα πιο δυνατά δέντρα.
 
Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, θα κρατήσετε στη μνήμη σας χρυσούς σιτοβολώνες του Θεσσαλικού κάμπου, μυρωδιές από παλιά εδωδιμοπωλεία και ήχους από ηπειρώτικα μοιρολόγια.
 
Μια ιστορία εμπνευσμένη από τη ζωή του Λευτέρη Μαντζίκα που έρχεται να συγκινήσει και να θυμίσει στον καθένα από εμάς πως η ουσία στη ζωή είναι να παραμένεις Άνθρωπος.
 
Η εταιρία παραγωγής ταινιών και τηλεοπτικών σειρών «Αργοναύτες» απέκτησε τα δικαιώματα του βιβλίου με σκοπό τη μεταφορά του στον κινηματογράφο. Είναι μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής οπτικοακουστικών έργων στην Ελλάδα που ιδρύθηκε το 2003 από τον παραγωγό Πάνο Παπαχατζή. Η εταιρεία από την ίδρυσή της έως σήμερα έχει συνεργαστεί με τις σημαντικότερες εταιρίες διανομής στην Ελλάδα (Προοπτική, Audiovisual, Feelgood). Στόχος της ομάδας των Αργοναυτών είναι να παράγει ταινίες που αγαπά και έχει στη φιλμογραφία της 16 μεγάλου μήκους ταινίες και διεθνείς συμπαραγωγές. Την καλλιτεχνική επιμέλεια του project έχει αναλάβει ο Σταύρος Στάγκος.