«AMOR FATI», παρουσιάζει η Νέλλη Σπαθάρη - Συστήνει η Κλειώ Τσαλαπάτη

    Με αφορμή την έκδοση του πρόσφατου βιβλίου της κ. Σπαθάρη από τις Εκδόσεις Ελκυστής, με τίτλο «Amor fati», η αγαπητή συγγραφέας προθυμοποιήθηκε να παρουσιάσει η ίδια το έργο της στους «Φίλους της Λογοτεχνίας». Την ευχαριστώ για τον χρόνο που μας διέθεσε, της εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο μυθιστόρημά της και σας προσκαλώ να διαβάσετε όσα μας αποκαλύπτει η συγγραφέας, ώστε να πάρετε κι εσείς μια πρώτη μικρή γεύση!
 
    «Amor fati» αποτελεί μια λατινική έκφραση που σημαίνει «αγάπα τη μοίρα σου». Αλλά το μυθιστόρημα δεν είναι καθόλου μοιρολατρικό. Ακριβώς το αντίθετο: αποδέξου αυτά που σου συμβαίνουν, αγάπα δηλαδή τη μοίρα σου με τη μεταφορική σημασία του όρου, για να μπορέσεις να προχωρήσεις μπροστά. Όσο κοιτάς πίσω, δεν θα μπορέσεις ποτέ να ερμηνεύσεις τις συμπεριφορές των ανθρώπων και αυτές θα σε κρατούν εγκλωβισμένο. Κοίτα την πυξίδα σου και μην χάνεις τον προσανατολισμό σου. Και τούτο γιατί ποτέ η ζωή δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ο κάθε άνθρωπος, σαν άτομο, σαν κοινωνικό περιβάλλον, σαν γενιά, σαν ιστορική συγκυρία έχει να αντιμετωπίσει τις δικές του προκλήσεις στη ζωή. Η ζωή είναι μια αέναη πάλη. Μην κλαίγεσαι. Μην μοιρολατρείς. Πάτα σε ό,τι έχεις και προχώρα. Μας παίρνει μια ολόκληρη ζωή να καταλάβουμε πως κανείς δεν μας χρωστάει τίποτα, όλοι παλεύουμε σε έναν δύσκολο κόσμο.
    Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα ψυχαναλυτικό των οικογενειακών σχέσεων. Η ηρωίδα του μυθιστορήματος, η Νάντια, όταν θα φτάσει στην εφηβεία, θα συγκρουστεί με το οικογενειακό της περιβάλλον στο οποίο ελλοχεύουν προσωπικά κίνητρα και ένα ένοχο μυστικό. Η σύγκρουση είναι έντονη μεταξύ μητέρας και κόρης. Η μητέρα, η Ζωή (συμβολικό το όνομα, της έδωσε ζωή) απόμακρη έως αδιάφορη, στο τελευταίο κεφάλαιο θα γίνει Μάνα. Μέχρι να φτάσει όμως σε εκείνο το σημείο, η Νάντια θα βιώσει συνεχή εμπόδια και ανατροπές στη ζωή της αναζητώντας τα όνειρά της. Η Τίνα, η φίλη της και συμμαθήτριά της αποτελεί το alter ego της. Όλα τα όνειρα της Νάντιας που χάνονται μέσα στις οικογενειακές συγκρούσεις πραγματοποιούνται από την Τίνα. Τριάντα χρόνια μετά, η Νάντια θα αποδεχθεί το παρελθόν της (Amor fati – αγάπα τη μοίρα σου), θα το αφήσει πίσω της για να μπορέσει να προχωρήσει.
    Η τριτοπρόσωπη αφήγηση στρέφεται σε πρωτοπρόσωπη στον επίλογο, καθώς η Νάντια κάνει έναν απολογισμό ζωής. Σε αυτόν τον απολογισμό, η Νάντια θα έχει αναπτύξει συμπόνοια για τη Μάνα μετά από μια πορεία τραγικών γεγονότων και συνεχών ανατροπών, ενσυναίσθηση, όχι όμως και συγχώρεση, γιατί τα αποτελέσματα των συμπεριφορών της οικογένειας θα τα φέρει σε όλη της τη ζωή.
    Tέλος, θέματα τέχνης, λογοτεχνίας, ιστορίας αναδύονται από τα ταξίδια αναζήτησης της ηρωίδας, στο κοινωνικο-πολιτιστικό περιβάλλον της δεκαετίας του ’70 που δένει με την ψυχολογία των πρωταγωνιστών του.
 

Νέλλη Σπαθάρη

 
Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέως:

 
Η Νέλλη Σπαθάρη (Ελένη Σπαθάρη-Μπεγλίτη) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Είναι πτυχιούχος της Γαλλικής Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και της Ελληνικής Φιλολογίας, τμήματος ΜΝΕΣ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, στον τομέα Λαογραφίας του οποίου εκπόνησε και τη διδακτορική της διατριβή («Οι αγγειοπλάστες της Σίφνου. Κοινωνική συγκρότηση, παραγωγή, μετακινήσεις», εκδ. Αρσενίδη, 1992). Συνέχισε μεταδιδακτορικές σπουδές στο Παρίσι, ως υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στους τομείς της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και της Κοινωνικής και Οικονομικής Ιστορίας. Η μελέτη της «Ιστορική και Κοινωνική Λαογραφία της Ανατολικής Θράκης» βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 1994 (Α. Α. Λιβάνη, 1997). Διορίστηκε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, δίδαξε στο Πειραματικό Γυμνάσιο και Λύκειο Αναβρύτων, διετέλεσε επί έντεκα έτη Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων, καθώς και Προϊσταμένη Παιδαγωγικής και Επιστημονικής Καθοδήγησης στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Αττικής. Δίδαξε στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ) και συμμετείχε στην επιστημονική ομάδα συγγραφής του τρίτομου διδακτικού εγχειριδίου της Θεματικής Ενότητας «Ο Δημόσιος και ο Ιδιωτικός Βίος των Ελλήνων. Οι νεότεροι χρόνοι ΙΙ» ΕΑΠ, 2002). Παράλληλα ανέλαβε να συντάξει για την ίδια Θεματική Ενότητα το «Ανθολόγιο Δοκιμίων για το Δημόσιο και Ιδιωτικό Βίο στην Ελλάδα (19ος-20ος αιώνας)» (ΕΑΠ, 2008). Συνέγραψε το εκπαιδευτικό εγχειρίδιο για τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας με θέμα «Αισθητική Εκπαίδευση και Αγωγή» (Ινστιτούτο Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων, 2000). Έχει δημοσιεύσει εκπαιδευτικά εγχειρίδια για τους μαθητές και τις μαθήτριες της Γ΄ Λυκείου («Θέματα Νεοελληνικής Ιστορίας Γ΄ Λυκείου. Επιλογή και ανάλυση ιστορικών πηγών», εκδ. Πατάκη, 2011 και «Θέματα Νεοελληνικής Ιστορίας Γ΄ Λυκείου. Διαγωνίσματα προσομοίωσης», εκδ. Πατάκη, 2017). Η νουβέλα της «Στάκα καρδιά μου» (εκδόσεις Bookoo, 2020) και το νεανικό διήγημα «Μια καλοκαιρινή παρτίδα σκάκι κι άλλη μια» (εκδόσεις Bookoo, 2020) βραβεύτηκαν από τον Όμιλο για την UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών (2018 και 2017 αντίστοιχα). Το μυθιστόρημά της «Amor fati» κυκλοφόρησε το 2021 από τις εκδόσεις Ελκυστής. Έχει πλήθος δημοσιευμένων εισηγήσεων σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια, καθώς και άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά. Έχει συμμετάσχει σε εκπαιδευτικά προγράμματα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση από τη γαλλική γλώσσα κειμένων Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, καθώς και παιδικών βιβλίων.
 
Πρόσφατη εργογραφία συγγραφέως:
 
«AMOR FATI», της Νέλλης Σπαθάρη

Εκδόσεις: Ελκυστής
Σελίδες: 388
Τιμή με έκπτωση: 14,40€
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Amor fati/ Να αγαπάς τη μοίρα σου
 
Ζωή και Άρης, Νάντια και Αντώνης. Μια οικογένεια, αλλά όλοι εναντίον όλων. Η Ζωή βυθισμένη στα αρχαιολογικά της και στην αναζήτηση ενός ακροατηρίου που θα ενδυναμώνει τον ναρκισσισμό της, ο Άρης απομονωμένος να αδυνατεί να διώξει τις μνήμες του πολέμου, η μικρή Νάντια παραμελημένη, έρμαιο της ζήλιας του αδελφού της Αντώνη. Όταν όμως φτάσει στην εφηβεία, η Νάντια θα κολλήσει τις φωτογραφίες της Τζέιν Φόντα και της Άντζελα Ντέιβις στο δωμάτιό της, θα κάνει την προσωπική της επανάσταση και θα ακολουθήσει το ρεύμα της δεκαετίας του ’70. Με τη συμμαθήτριά της, την Τίνα, το alter ego της, θα αναλύσουν την εποχή μέσα από τις κινηματογραφικές ταινίες και τους στίχους των τραγουδιών και θα κάνουν σχέδια για το μέλλον. Αλλά, τόσο κοινότυπο: όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελούν. Ο Αλέξης, ο Τζόναθαν, ο Αλφόνσος και ο Κλοντ θα αφήσουν το στίγμα τους στις αναζητήσεις της. Από την Ύδρα στη Σίφνο και από το Νόρφολκ της Αγγλίας στο Νανσί και τα όμορφα χωριά της βόρειας Γαλλίας, αλλά και μέσα από την ποίηση, την τέχνη, τη μουσική, τον κινηματογράφο, την αρχιτεκτονική, τα μουσεία, η Νάντια θα κυνηγήσει τα όνειρά της. Μόνο που ένα ένοχο μυστικό θα στέκεται πάντα εμπόδιο στις επιδιώξεις της. Τριάντα χρόνια μετά, αποφασισμένη να διώξει από πάνω της την τοξικότητα των οικογενειακών σχέσεων, θα σκίσει παλιά γράμματα, θα τα σκορπίσει στους πέντε ανέμους και θα φωνάξει απέναντι στη μανιασμένη θάλασσα: «Είμαι η Νάντια και είμαι καλά».

 

«ΕΒΟΡΑ», του Κώστα Κρομμύδα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΕΒΟΡΑ», του Κώστα Κρομμύδα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Διόπτρα
Σελίδες: 352
Τιμή με έκπτωση: 13,95€
 
          Τη σημερινή μέρα που έχει οριστεί ως παγκόσμια μέρα της Γης, δεν νομίζω πως θα μπορούσα να βρω ένα πιο κατάλληλο βιβλίο για να σχολιάσω. Το μυθιστόρημα «Εβόρα», ή η «Εβόρα» του Κώστα Κρομμύδα, που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Διόπτρα, είναι ένα καθηλωτικό οδοιπορικό στην πιο καθάρια κι αμόλυντη ελληνική φύση αλλά και στην πιο αγνή κι όμορφη ανθρώπινη ψυχή. Είναι μια ξενάγηση στα άδυτα της καρδιάς όταν αυτή ερωτεύεται γνήσια, δυνατά και με ανταπόκριση αλλά και στην καρδιά που πληγώνεται από την κατάφωρη αδικία και την ανεπανόρθωτη, τραγική απώλεια. Αν και το πρόσφατο βιβλίο «Εβόρα» δεν είναι το πρώτο του συγγραφέα που διαβάζω, οπωσδήποτε δεν θα είναι το τελευταίο. Προηγούμενο αναγνωστικό ταξίδι με την πένα του ήταν το ομολογουμένως εξαιρετικό, περιπετειώδες και κινηματογραφικό «Φως μέσα στη θύελλα» και, παρόλο που το νέο μου «ταξίδι» στην Εβόρα ήταν λίγο περισσότερο ήπιο –όσο αφορά την καταιγιστική πλοκή και το μένος της φύσης που «βίωσα» την προηγούμενη φορά στην Άθωρα–, δεν υπολειπόταν ούτε στο ελάχιστο σε έντονο, πηγαίο συναίσθημα, εξαιρετικά ευρηματική πλοκή, ολοζώντανες εικόνες, μία πανέμορφη φύση και απρόσμενες ανατροπές.
          Η Αριάδνη είναι μία νέα γυναίκα που λατρεύει τη φύση, τον υγιεινό τρόπο ζωής και την αγάπη χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς. Δηλώνει ειδικός ευζωίας, αν και έχει σπουδάσει ψυχολογία, και χρησιμοποιεί αποκλειστικά δικές της μεθόδους για να βοηθήσει όσους ανθρώπους απευθύνονται σε εκείνην για βοήθεια. Χωρίς να απορρίπτει τις παραδοσιακές ιατρικές μεθόδους και τις φαρμακευτικές αγωγές για συγκεκριμένες παθήσεις, η Αριάδνη πιστεύει ακράδαντα πως η συστηματική επαφή των ανθρώπων με τη φύση, η αγάπη, η συγχώρεση και η συστηματική άσκηση σε φυσικό περιβάλλον μπορούν να έχουν θεαματικά αποτελέσματα στην ψυχή και κατά συνέπεια στην υγεία των ανθρώπων, που ασφυκτιούν και υποφέρουν από τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις μεγαλουπόλεις και τους ιλιγγιώδεις και απαιτητικούς ρυθμούς αυτής. Έτσι, έχει φτιάξει έναν ξενώνα λίγο πιο έξω από το χωριό απ’ όπου κατάγεται, ώστε να φιλοξενεί εκεί όσους προσφεύγουν σε εκείνη για να αντιμετωπίσουν τα όποια προβλήματά τους.
          Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο μέσα σε ένα χιονισμένο και δύσβατο τοπίο, προσπαθώντας να αποφύγει ένα μικρό ζώο που πετάγεται ξαφνικά μπροστά της, η νέα γυναίκα χάνει τον έλεγχο και πέφτει μέσα στα παγωμένα νερά μιας μικρής τεχνητής λίμνης. Εγκλωβισμένη μέσα στην καμπίνα του αυτοκινήτου της, με το νερό να ανεβαίνει ολοένα και περισσότερο, και μην μπορώντας να βγει μόνη της, σώζεται από βέβαιο πνιγμό από τον Αντώνη, ο οποίος διαμένει προσωρινά εκεί κοντά μαζί με τρία ακόμα άτομα. Η Αριάδνη όχι μόνο του χρωστάει πλέον την ίδια τη ζωή της αλλά και την ευτυχία της, αφού μετά από λίγο καιρό οι δύο τους έρχονται πολύ κοντά, αισθανόμενοι έναν πρωτόγνωρο και αληθινό έρωτα, όπως και μία εκπληκτική ταύτιση απόψεων. Η τόσο ταιριαστή κοινή ζωή τους, όμως, δεν είναι τυχερό να μακροημερεύσει, αφού ένας απρόβλεπτος κίνδυνος θα κόψει απότομα και άδικα το νήμα της. Εκείνοι, έχοντας μόνο αγνές προθέσεις μέσα στην ψυχή τους, και με γνώμονα και εφόδιο τη δυνατή, αμοιβαία αγάπη τους, δεν μπορούν να διανοηθούν την κακία και τους κινδύνους που ελλοχεύουν γύρω τους, παραμονεύοντας τη στιγμή που θα τους βρουν ανυποψίαστους και αφύλαχτους. Μία καλοπροαίρετη πρωτοβουλία της Αριάδνης και του Αντώνη, ένα πρωινό που δεν φαίνεται σε τίποτα διαφορετικό από άλλα, θα τους οδηγήσει σε μια απρογραμμάτιστη περιπλάνηση στο γειτονικό δάσος και θα σταθεί ικανή να ανατρέψει ολόκληρη τη ζωή τους με τρόπο που εκείνοι δεν μπορούν καν να διανοηθούν.
          Ο συγγραφέας για μία ακόμη φορά υφαίνει ένα πανέμορφο μυθιστόρημα, ταξιδεύοντάς μας στον επίγειο παράδεισο της Εβόρας, μέσα από τις ζωές των πολυάριθμων ηρώων του. Η Αριάδνη, ο Αντώνης, η Εύα, ο Παύλος αλλά και ο γλυκύτατος, χαδιάρης Βόρας, μεταξύ άλλων, μας καθηλώνουν με τις συνταρακτικές ιστορίες τους. Η φύση παίζει τον πρώτο ρόλο και σε αυτό του το μυθιστόρημα –καθώς είναι πασιφανές πως ο κ. Κρομμύδας έχει συνειδητοποιήσει απόλυτα την ανεπανόρθωτη ζημιά που έχει προκαλέσει η ανθρωπότητα στο περιβάλλον μας και πασχίζει μέσα από τα βιβλία του να περάσει όσα περισσότερα μηνύματα μπορεί ώστε να μας αφυπνίσει σχετικά–, όπως και η αγάπη χωρίς όρους, η συγχώρεση, η μεγαλοψυχία και η δύναμη να συνεχίσουμε τη ζωή μας, ακόμα και μετά από ανεπανόρθωτα και ύπουλα χτυπήματα της Μοίρας. Αρκεί η αγάπη, που ζήσαμε και μοιραστήκαμε με το άλλο μας μισό, για να μας εφοδιάσει ώστε να βρούμε τη δύναμη να προχωρήσουμε μπροστά, παρά τις τρομερές απώλειες με τις οποίες μπορεί ανά πάσα στιγμή να έρθουμε αντιμέτωποι; Είναι δυνατόν ένας μέχρι πρότινος επίγειος παράδεισος, που μετατράπηκε μέσα σε μία στιγμή σε κόλαση, να ξαναβρεί την αρχική μορφή του και να μας βοηθήσει ώστε να ενώσουμε τα σπασμένα κομμάτια της ψυχής μας και να συνεχίσουμε με αξιοπρέπεια και ευγνωμοσύνη για το παρελθόν την υπόλοιπη ζωή μας, ακόμα και αν το όνειρό μας για την απόλυτη ευτυχία έχει χαθεί για πάντα; Ο εξαίρετος συγγραφέας μάς φέρνει αντιμέτωπους με την ίδια μας την ψυχή, τις αντοχές μας και τη σπάνια αλλά ευεργετική ικανότητά μας να συγχωρούμε και να αγαπάμε όσο μπορούμε, ασχέτως της κατάληξης. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον αγαπητό κ. Κρομμύδα για το ξεχωριστό μυθιστόρημά του «Εβόρα» που ήρθε ακριβώς την ιδανική ώρα σαν ένας δροσερός, αναζωογονητικός λογοτεχνικός άνεμος! Διαβάστε το, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου σώζοντας μια άλλη... ζωή; Ας αφεθούμε στα μονοπάτια της φύσης και ας δούμε την αγάπη ως την ύψιστη αρετή.
 
Η αγάπη, όταν τη μοιράζεσαι, μεγαλώνει…
 
Λένε πως όταν κάποιος σώζει μια ζωή είναι σαν να σώζει τον κόσμο όλο. Η δική μου ζωή άλλαξε τη μέρα που ο Αντώνης με γλίτωσε από βέβαιο θάνατο.
 
Συνέχισα την πορεία μου στο δύσβατο μονοπάτι του δικού μου παραδείσου, αλλά πλέον αφουγκραζόμουν περισσότερο τη φύση, εναρμονίστηκα μαζί της, μοιάζοντας με αγρίμι που κινείται αθόρυβα στο πυκνό δάσος.
Ο Αντώνης έγινε συνοδοιπόρος μου και σκαρφάλωσε μαζί μου στην κορυφή της αγάπης. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για μας…
 
Υπάρχουν άνθρωποι που θα μας κάνουν δώρο κομμάτια της καρδιάς τους για να τα ενώσουμε με τα σπασμένα δικά μας. Είναι εκείνοι που περιμένουν αυτή την ιδανική ώρα, όταν ο έρωτας θα φυσήξει σαν δροσερός άνεμος.
 
Είναι αδύνατον να αφεθούμε στο μεγαλείο της αγάπης αν σκεφτόμαστε από την αρχή την κατάληξή της. Μόνο έτσι ο καθένας μας θα ανακαλύψει τον δικό του παράδεισο. Την Εβόρα του.
Αριάδνη
 
Εβόρα...
Αέρας, άνεμος, δροσερός καιρός, δροσερός τόπος, σκιερό μέρος... Απολαμβάνουν οι αισθήσεις... Απολαμβάνει και η ψυχή... Εβόρα ή και ευώρα, η καλή ώρα, η ιδανική στιγμή της ημέρας...
 
Η Αριάδνη είναι μια πραγματική οδηγός καλής ζωής όπου η λέξη «αυτοβελτίωση» φαντάζει μονόδρομος, αφού οποιαδήποτε άλλη επιλογή εξαφανίζεται... Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, απλώς ευχόμουν να την είχα φίλη μου...
Ζέτα Δούκα, ηθοποιός
 
Σπαρακτικό. Δυνατή πλοκή που γεννά έντονα συναισθήματα. Διαβάζεις και νιώθεις. Νιώθεις τον έρωτα, την αγάπη, ζεις την περιπέτεια, μυρίζεις το δάσος. Θέλεις να βρεις τη δική σου Εβόρα… Ζηλεύεις τους ήρωες. Πονάς. Πονάς πολύ… αλλά στο τέλος παίρνεις βαθιά ανάσα. Είναι η ανάσα της ελπίδας.
Χριστίνα Βίδου, δημοσιογράφος
 
Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέως:

 
Ο Κώστας Κρομμύδας είναι απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά. Συμμετείχε στον τρίτο και τέταρτο κύκλο της σειράς The Durrells. Τον Μάιο του 2012 εκδόθηκε το πρώτο ­βιβλίο του, Μπαμπά, Mεγάλωσέ με, του ­οποίου η αναθεωρημένη και επικαιρο­ποιημένη έκδοση κυκλοφόρησε ξανά το 2021 από τις εκδόσεις Διόπτρα, και τον Μάιο του 2013 το πρώτο μυθιστόρημά του, Η Ζωή που Έλειπε (αγγλική έκδοση Cave of Silence). Τον Ιούνιο του 2014 εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά του, με τίτλο Ογκρέσα. Ακολούθησε το Μη με Λησμόνει τον Μάιο του 2015 (αγγλική έκδοση Lake of Memories). Τον Μάιο του 2016 εκδόθηκε το βιβλίο του Ουρανόεσσα, το οποίο βραβεύτηκε το 2017 ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς στην κατηγορία «Ηρωίδα έμπνευση» (αγγλική έκδοση Dominion of the Moon). Τον Μάιο του 2017 εκδόθηκε το μυθιστόρημα με τίτλο Φως μέσα στη Θύελλα (αγγλική έκδοση Athora), ενώ το 2018 κυκλοφόρησε το Μυρωδιά από Σανίδι, το 2019 το Μια Νύχτα Ακόμη και το 2020 η Εβόρα. Όλα τα μυθιστορήματά του βρίσκονταν στην τελική δεκάδα του διαγωνισμού βιβλίου των Public. Παραδίδει μαθήματα συγγραφής (Master Class) και «δημόσιου λόγου-public speech». Αρθρογραφεί σε sites, εφημερίδες και περιοδικά. www.kostaskrommydas.gr onioncostas@gmail.com www.facebook.com/costas.krommidas twitter.com @kostaskrommydas instagram KROMMYDASKOSTAS

«ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ», παρουσιάζει ο Βασίλης Διακοβασίλης - Συστήνει η Κλειώ Τσαλαπάτη

          Με αφορμή την έκδοση του πρόσφατου βιβλίου του κ. Διακοβασίλη από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή, με τίτλο «Στη σκιά του ποιητή», ο αγαπητός συγγραφέας προθυμοποιήθηκε να παρουσιάσει ο ίδιος το έργο του στους «Φίλους της Λογοτεχνίας». Τον ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που μας διέθεσε, του εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο πρώτο μυθιστόρημά του και σας προσκαλώ να διαβάσετε όσα μας αποκαλύπτει ο συγγραφέας, ώστε να πάρετε κι εσείς μια μικρή πρώτη γεύση από το πόνημά του!

 
    Από τα νεανικά μου χρόνια έγραφα, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει με τρόπο συστηματικό και, πολύ περισσότερο, να οδηγήσει στην έκδοση κάποιου έργου μου. Κάποια στιγμή, πριν από περίπου δέκα χρόνια, ένιωθα ότι η ψυχή και το μυαλό μου βάραιναν από εικόνες, αναμνήσεις, σκέψεις και συναισθήματα, με έναν τρόπο βασανιστικό θα έλεγα. Βοηθούμενος από την αγάπη μου για τη γραφή, βρίσκω δημιουργική διέξοδο σε αυτήν με αποτέλεσμα το βαρύ εκείνο φορτίο να απαλυνθεί και η ψυχή μου να γαληνέψει. Έκτοτε, η γραφή αποτελεί για μένα, πέρα από μια πράξη απόλυτης ικανοποίησης, μία πράξη ανακουφιστική και συνάμα ιαματική.
    Στην αρχή έγραφα διηγήματα ή αφηγήματα τα οποία δημοσίευα στο ιστολόγιο μου ή σε διάφορες λογοτεχνικές ιστοσελίδες. Άρεσαν, και έτσι στη συνέχεια τα εκδίδω σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, με τίτλο «Ανθρώπων Ιστορίες».
    Το 2018, ανακαλύπτοντας ότι η περιορισμένη σε έκταση λογοτεχνική φόρμα του διηγήματος δεν με ικανοποιεί πλέον, ξεκινώ τη συγγραφή του πρώτου μου μυθιστορήματος με τίτλο «Στη σκιά του Ποιητή». Η επίπονη αυτή διαδικασία κράτησε δυόμισι χρόνια και ολοκληρώθηκε μετά από τρεις μετεγγραφές, χαρίζοντας μου όμως την ικανοποίηση να έχω στα χέρια μου ένα ολοκληρωμένο έργο. Με ήρωες βγαλμένους από τον πραγματικό κόσμο, τους οποίους σκιαγράφησα με τέτοιον τρόπο ώστε ο αναγνώστης πολύ εύκολα να κατανοεί την πορεία της ζωής τους. Με μία πλοκή που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο από την αρχή ως το τέλος, δίχως να χρειάζεται να προσθέσω αναίτιες υπερβάσεις ή παράδοξες καταστάσεις.
    Συχνά με ρωτάνε ποιες είναι οι πηγές έμπνευσής μου. Αρχικά, θα έλεγα ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε. Οι καταστάσεις που βασανίζουν τους ανθρώπους, αδιόρατες για τους πολλούς τις περισσότερες φορές, αλλά η συγγραφική δεξιότητα έγκειται στο να μπορείς να τις ανιχνεύεις και να τις μετουσιώνεις σε λογοτέχνημα. Επιπλέον, υποστηρίζω ότι οι πηγές έμπνευσης είναι πολλαπλές στη συγγραφή ενός έργου, όσο μικρό κι αν είναι αυτό. Διότι η ζωή των όποιων πρωταγωνιστών, όσο απλή και αν νομίζουμε ότι μπορεί να είναι, στην πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από μια πολυπλοκότητα εξαιτίας της μοναδικότητας του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνω, είναι να ανασυνθέτω πολλές μικρές ιστορίες, φτιάχνοντας από την αρχή ένα νέο έργο.
    Έτσι, στο μυθιστόρημα μου «Στη σκιά του Ποιητή», εμπνεύστηκα από τις νέες κοπέλες που προσδένονται γοητευμένες στο άρμα ενός καταξιωμένου ανθρώπου των γραμμάτων, δίχως η ηλικιακή διαφορά να τις προβληματίζει. Τα σκληρά ήθη που επικρατούσαν στον τόπο καταγωγής μου (την Κάρπαθο) και τις δεσμεύσεις που επέβαλαν στους νέους ανθρώπους. Τα νεανικά όνειρα και κατά πόσο τελικά επηρεάζουν τη συνέχεια της ζωής μας. Αν μπορούμε να μείνουμε πιστοί σε αυτά, με οποιοδήποτε τίμημα κι αν κάποια στιγμή στη ζωή μας τολμάμε να τα κρίνουμε. Για τις μεγάλες αλλαγές που κάποια στιγμή οφείλουμε στον εαυτό μας και πόσο εύκολο είναι να προχωρήσουμε σε αυτές. Τους ματαιωμένους έρωτες και την βεβαιότητα ότι τίποτα δεν τελειώνει στην ζωή, αν δεν το θελήσουμε εμείς. Τα πάθη των ανθρώπων, τα οποία τους οδηγούν σε μονοπάτια ανεξερεύνητα αλλά και σε μίση δίχως ξεκάθαρα αίτια. Κι όλα αυτά, ενταγμένα μέσα στο ιστορικό πλαίσιο της κάθε εποχής και με φόντο την ακριτική Κάρπαθο, την μεγαλοαστική Κηφισιά, το κλεινόν άστυ, την Ρόδο αλλά και τον γοητευτικό χώρο της ποίησης.
    Το «Στη σκιά του Ποιητή», είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα. Πρωταγωνιστής είναι ο Κωνσταντίνος Καρδιανός, γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας της Κηφισιάς, ο σημαντικός άνθρωπος των Ελληνικών Γραμμάτων, ο καταξιωμένος ποιητής κι αρθρογράφος, που από μικρή ηλικία έχει θέσει ως στόχο του να διακριθεί στον χώρο της ποίησης, με ιδιαίτερη σπουδή, οικοδομεί όλη τη ζωή του στην επίτευξη αυτού του στόχου. Το πετυχαίνει σχετικά νωρίς και απογειώνεται όταν στη ζωή του μπαίνει η νεαρή Νιόβη Μελασσιανού. Στην αρχή ως γραμματέας του, στη συνέχεια ως ερωμένη του. Για εικοσιπέντε χρόνια εκείνη ζει στη σκιά του, αντιμετωπίζοντάς τον ως τον μέντορά της, που θα την βοηθήσει να ανοίξει τα δικά της φτερά στον χώρο της ποίησης, που είναι επίσης το δικό της, νεανικό όνειρο. Επί είκοσι πέντε χρόνια βρίσκεται δίπλα του, έχοντας υποκύψει στην δυνατή προσωπικότητά του, περιμένοντας να της δώσει την τελική του έγκριση ότι είναι έτοιμη να ανοίξει τα δικά της φτερά, να δει επιτέλους την πρώτη της ποιητική συλλογή στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Η Μελασσιανού τελικά καταξιώνεται στα σαράντα πέντε της, αφού η ποίησή της κάνει αίσθηση. Τότε, βλέποντας το νεανικό της όνειρο να πραγματώνεται με τον καλύτερο τρόπο, αποφασίζει να τον χωρίσει. Όχι, δεν έμεινε από ιδιοτελή κίνητρα κοντά του. Θα αναρωτιέται, όμως, μέχρι τέλους γιατί έμεινε μαζί του για τόσον καιρό, άβουλη στην σκιά του, υπακούοντάς τον στην κάθε του επιθυμία, μα κι αν τελικά ήταν σωστή η απόφαση της να τον χωρίσει. Το μεγάλο ερώτημα που τους βασανίζει μέχρι τέλους και τους δύο, είναι γιατί εκείνος, ο μεγάλος Καρδιανός, δεν έκανε κάποια κίνηση είτε να μην την αφήσει να του φύγει είτε να την επαναπροσεγγίσει κάποια στιγμή. Ειδικά ο Καρδιανός, αφήνει την τελευταία του πνοή σε μία ερημική παραλία της Καρπάθου, προσπαθώντας εναγωνίως να βρει τις απαντήσεις που θεωρεί ότι οφείλει πλέον στον εαυτό του.
    Παράλληλα, εξελίσσεται μια δεύτερη ιστορία με την Μαρίνα Αναγνωστάκη, η οποία αναγκάστηκε από την μητέρα της, να απαρνηθεί τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής της, δέσμια των σκληρών ηθών του τόπου της. Για χρόνια ζει μόνη της, παραδομένη στην ιδέα ότι αυτή θα είναι η ζωή της ως το τέλος. Μέχρι, που της ανοίγει την χαραμάδα μιας νέας αρχής ο δημοσιογράφος Νίκος Μιχαηλίδης, ο οποίος πάντα ένιωθε την αύρα της Αναγνωστάκη να τον ερεθίζει ερωτικά και της ζητά να κάνουν και οι δύο τους μια προσπάθεια για κοινή πορεία στη ζωή τους. Η Αναγνωστάκη θα πρέπει να αποδεχθεί ότι δεν είναι αργά για να αλλάξουν όλα στη ζωή της –είναι πλέον πενήντα δύο χρόνων–, να παραβλέψει τα δέκα χρόνια που την χωρίζουν από τον Μιχαηλίδη, μα κυρίως να κάνει την επανάστασή της ενάντια σε κάθε προκατάληψη, σε αντίθεση με τον τρόπο που αντέδρασε στον πρώτο της έρωτα.
    Τι είναι αυτό, τελικά, που ο Καρδιανός και η Μελασσιανού διαισθάνονται ότι άφησαν πίσω για να υπηρετήσουν το όνειρό τους, να καταξιωθούν στον χώρο της ποίησης;
Η Αναγνωστάκη θα μπορέσει τελικά να κερδίσει πίσω τη ζωή της, να αποδεχθεί ό,τι μπορεί να αφήσει στο παρελθόν, ό,τι την έχει πονέσει μέχρι τότε, να επανεκκινήσει τα αισθήματά της βάζοντας ξανά την αγάπη στην ψυχή της; Ο Μιχαηλίδης τι ρόλο θα παίξει σε αυτό και με ποια αφορμή θα βρεθεί κοντά στην Αναγνωστάκη;
Τελικά, μπορεί ένας δημιουργός να απολαύσει τη ζωή παράλληλα με την αφοσίωσή του στην Τέχνη;
    Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που καλείται ο αναγνώστης να απαντήσει, καθώς εξελίσσεται η πλοκή του έργου.

Βασίλης Διακοβασίλης

Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέα:

 
Ο Βασίλειος Διακοβασίλης γεννήθηκε στην Αυστραλία το 1962. Σε ηλικία οκτώ ετών μετακομίζει μαζί με την οικογένειά του στην Κάρπαθο, ένα νησί του Αιγαίου, τόπο καταγωγής των γονιών του. Εκεί τελειώνει το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Το 1981 εισάγεται στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου, από την οποία αποφοιτά μετά από δύο χρόνια. Στη συνέχεια, εργάζεται ως δάσκαλος στο νησί του. Από το 1999 ζει και εργάζεται μόνιμα στην Αλιστράτη Σερρών.
Το 2017 εκδίδει την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, µε τίτλο «Ανθρώπων Ιστορίες». Το 2019 διήγημά του συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων των εκδόσεων i-Write, µε τίτλο «Ιστορίες του τόπου μας – Δράμα». Διηγήματά του έχουν επίσης δημοσιευτεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Fractal», καθώς και στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «ΚΕΦΑΛΟΣ».
Διατηρεί το blog «ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ» από το 2007, όπου αρθρογραφεί για οτιδήποτε του κινεί το ενδιαφέρον. Μπορείτε να το επισκεφτείτε στον παρακάτω σύνδεσμο: https://diakovasilisvasileios.blogspot.com.
 
«ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ», του Βασίλη Διακοβασίλη

Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 268
Τιμή με έκπτωση: 13,66€
 
Υπόθεση οπισθόφυλλου:
 
Σε µια ερημική παραλία της ακριτικής Καρπάθου βρίσκεται νεκρός ο μεγάλος ποιητής των ελληνικών γραμμάτων, Κωνσταντίνος Καρδιανός. Τα ευρήματα δείχνουν ότι ο θάνατός του ήταν αποφασισμένος από τον ίδιο. Ο δημοσιογράφος Νίκος Μιχαηλίδης θεωρεί ότι του δίνεται μια θαυμάσια ευκαιρία να ικανοποιήσει το όνειρό του: να γράψει ένα βιβλίο με θέμα την άγνωστη ζωή του Καρδιανού.
 
Στην προσπάθειά του αυτή συμπλέκονται δύο γυναίκες με καταγωγή από το νησί της Καρπάθου: η επίσης γνωστή ποιήτρια Νιόβη Μελασσιανού, για χρόνια πιστή σύντροφος του Καρδιανού, η οποία κάποια στιγµή τον εγκαταλείπει και ζει πια βασανιζόμενη από αναπάντητα ερωτήματα για την πορεία της ζωής της, και η φιλόλογος καθηγήτρια Μαρίνα Αναγνωστάκη, η οποία επιτέλους θα σπάσει τα δεσμά που τη δένουν με τα σκληρά ήθη του νησιού της καταγωγής της.
 
Σε ποιο ερώτημα προσπαθεί να απαντήσει ο Καρδιανός λίγο πριν το τέλος της ζωής του και γιατί η Μελασσιανού δεν τον έχει συγχωρέσει; Η Μαρίνα Αναγνωστάκη θα κατορθώσει να υπερβεί τη μέχρι τότε ζωή της και να αποδεχθεί την καινούρια πραγματικότητα που ζει;
 
Ένα μυθιστόρημα για την ανεξέλεγκτη πορεία της ζωής των ανθρώπων, πέρα από τα νεανικά όνειρα του καθενός.
 
Παρακολουθήστε και το σχετικό βίντεο παρουσίασης του βιβλίου στον ακόλουθο σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?v=6RF2ZtgRyfU
  

«ΕΡΑΝ, Βυζαντινά αμαρτήματα», του Γιάννη Καλπούζου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΕΡΑΝ, Βυζαντινά αμαρτήματα», του Γιάννη Καλπούζου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 608
Τιμή με έκπτωση: 17,91€
 
         Ο Γιάννης Καλπούζος… χρειάζεται άραγε συστάσεις; Ένας λογοτέχνης –δεν θα γράψω απλά συγγραφέας, γιατί ο ίδιος είναι πολλά περισσότερα από αυτό μόνο–, ένας άνθρωπος του Πνεύματος, των Γραμμάτων και της Τέχνης, ένας γνήσιος παραμυθάς που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, ένας ιστοριοδίφης που δεν ησυχάζει αν δεν αναποδογυρίσει ακόμα και τη μικρότερη «πέτρα» της Ιστορίας ερευνώντας και την παραμικρή, φαινομενικά ασήμαντη αλλά τόσο ουσιώδη λεπτομέρεια, ένας γνήσιος τροβαδούρος του έρωτα αφού αυτός είναι που έχει πάντα τον πρώτο λόγο σε κάθε συγγραφικό του πόνημα, και όχι μόνο. Προσωπικά, αν και κάθε φορά ανυπομονώ να πάρω το νέο του βιβλίο στα χέρια μου, αργώ να το διαβάσω, «απέχω» εσκεμμένα και με πλήρη επίγνωση από την ανάγνωσή του, καθώς επιδιώκω να καθυστερήσω όσο πιο πολύ γίνεται τις πολυπόθητες στιγμές της εγγυημένης και αναμφίβολης αναγνωστικής μου απόλαυσης. Όταν έρχεται όμως το πλήρωμα του χρόνου, τότε αδημονώ να βυθιστώ στο κάθε καινούριο σύμπαν που έχει πλάσει ο χαρισματικός συγγραφέας και απολαμβάνω την ανάγνωση για όσο μπορώ περισσότερο, παρόλο που ανυπομονώ να μάθω τι γίνεται παρακάτω.
          Το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα του κ. Καλπούζου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Εράν, Βυζαντινά αμαρτήματα», επαλήθευσε πανηγυρικά για μία ακόμη φορά τις προσδοκίες που είχα από τον αγαπημένο συγγραφέα και, για να είμαι ακριβής, τις ξεπέρασε κατά πολύ. Από την πρώτη κιόλας σελίδα ανέβηκα στη «χρονομηχανή» του και ταξίδεψα στο Βυζάντιο της εποχής της Εικονομαχίας. Δεν πέρασε ούτε στιγμή που να μη νιώθω πως είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο του τότε, όπως τον σοφό γέροντα Περιγένη, να μου διηγείται την καθηλωτική ιστορία του Ροδανού και της Λυγινής, του Αρκάδιου, του Αράν, του Κιτίν, της Γοργονίας και του Υάκινθου αλλά και του Βάρδα ή του Ερμά, του Ποπλίωνα, του Αέτιου ή του Δαδόη. Αν κάποιος μπορεί να εντοπίσει ένα κοινό, χαρακτηριστικό στοιχείο στο πλούσιο συγγραφικό έργο του Γιάννη Καλπούζου –πέρα από την πασιφανή αφηγηματική του δεινότητα και την ασύλληπτη, μοναδική ικανότητά του να ζωντανεύει την Ιστορία– είναι τα παράξενα και ασυνήθιστα ονόματα των ηρώων του, τέτοια που δεν συναντάς εύκολα αλλού και που εντυπώνονται εύκολα στη μνήμη.
          Μεταφερόμαστε, λοιπόν, στον 8^ο μ.Χ. αιώνα στην Πόλη των πόλεων, εις ταν Πόλιν, και συγκεκριμένα στον Ιππόδρομο κατά την εποχή της Εικονομαχίας. Εμείς οι Έλληνες έχουμε αποδεδειγμένη παράδοση στον διχασμό: πότε Πράσινοι και πότε Βένετοι, πότε Εικονολάτρες και πότε Εικονομάχοι, πότε αριστεροί και πότε δεξιοί, πότε με τη Σπάρτη και πότε με την Αθήνα… και πάει λέγοντας, ατελείωτη η λίστα! Εδώ όμως βρισκόμαστε στην εποχή όταν οι εικόνες θεωρούνταν μιαρά και κατάπτυστα αντικείμενα ειδωλολατρίας, ενώ αντίστοιχα καταδικάζονταν και όσοι τις κατείχαν και τις προσκυνούσαν. Μέσα σε αυτό το κλίμα φανατισμού, διωγμού και μένους, πολλοί μοναχοί οδηγούνται σε δημόσια διαπόμπευση στον Ιππόδρομο, όπου αναγκάζονται να ποδοπατήσουν δημόσια τις εικόνες αγίων, να χλευαστούν από όσους έχουν συγκεντρωθεί για να δουν το παράξενο «θέαμα» και, τέλος, να παντρευτούν μεταξύ τους ασχέτως ηλικίας, γνωριμίας ή άλλου ταιριάσματος. Έτσι, οι δύο νεαροί μοναχοί ήρωές μας, ο Υάκινθος και η άγνωστή του Λυγινή, εγκαταλείπουν διά της βίας και χωρίς τη συναίνεσή τους το μοναχικό σχήμα και ενώνονται με τα δεσμά του πολιτικού γάμου. Η Λυγινή αρχίζει σιγά σιγά να σαγηνεύεται από τον όμορφο Υάκινθο, εκείνος όμως –αν και υποκύπτει μία και μοναδική φορά στα θέλγητρά της– παραμένει αμετακίνητος στη θρησκευτική του λατρεία, τόσο πολύ μάλιστα ώστε προσπαθεί να απεκδυθεί οτιδήποτε γήινο και να ανυψώσει τον νου και την ψυχή του όσο πιο κοντά μπορεί στον Θεό. Έτσι, κυριολεκτικά παρατάει τη ζωή στο έδαφος και ανεβαίνει σε πύλες και στύλους όπου φυτοζωεί μέχρι λιμοκτονίας και επαφίεται στις ελεημοσύνες σε τρόφιμα των περαστικών, που κάποιοι αρχίζουν πλέον να τον θεωρούν όχι μόνο ως φωτισμένο ασκητή αλλά ακόμα και ως άγιο.
          Η Λυγινή μάλλον έχει συμφιλιωθεί με την κοσμική ζωή και, παρόλο που δεν βλέπει ανταπόκριση από τον πάντοτε αφοσιωμένο στον μοναχισμό Υάκινθο, ακολουθεί διαφορετική πορεία. Στην Αθήνα γνωρίζει και ερωτεύεται σφόδρα τον αγγελοπρόσωπο Ροδανό, έναν ριψοκίνδυνο, ρωμαλέο στρατιωτικό, μέλος της μυστικής ομάδας των Λεόντων, ο οποίος ανταποκρίνεται στον έρωτά της με την ίδια θέρμη, αφού κι εκείνος είναι κυνηγός της ηδονής σε κάθε της μορφή. Τον ακολουθεί παντού απολύτως αιχμαλωτισμένη από τον έρωτά του και τις σαρκικές απολαύσεις που αυτός της προσφέρει γενναιόδωρα, φτάνοντας στο σημείο να εγκαταλείψει ακόμα και το παιδί της, τον Μιχαήλ. Η πορεία τους τούς οδηγεί ξανά πίσω στην Κωνσταντινούπολη, όπου αν και ζουν κανονικά ως ζευγάρι, δεν είναι νόμιμα παντρεμένοι. Οι αντίξοες συνθήκες και οι συμβιβασμοί στους οποίους αναγκάζεται να υποκύψει εκείνος, καταλήγουν στην παράλογη και ανυπόφορη συγκατοίκηση της Λυγινής με τον Ροδανό και την επίσημη σύζυγό του, την Κύνθια. Τίποτα όμως δεν πτοεί την τυφλά ερωτευμένη Λυγινή από το να αποζητά διαρκώς το αντικείμενο του πόθου της, τον Ροδανό, ούτε καν το να τον μοιράζεται αναγκαστικά με την κακότροπη και φθονερή επίσημη συμβία του.
          Ταυτόχρονα με τα πάθη, τους πόθους και τα παθήματα των πολυπληθών ηρώων μας, γινόμαστε μάρτυρες σημαντικών ιστορικών γεγονότων που διαδέχονται με καταιγιστικό ρυθμό το ένα το άλλο σε καιρούς επικίνδυνους και ταραγμένους. Συνωμοσίες, ραδιουργίες, ανατροπές, συκοφαντίες, όρκοι σφραγισμένοι με αίμα και άκρα μυστικότητα, αλχημεία, μαγγανείες και μαγείες συνωστίζονται μέσα σε μια καθηλωτική διήγηση, που θαρρείς και βγαίνει από το στόμα ενός ανθρώπου της εποχής εκείνης. Καμία λέξη, καμία έκφραση, καμία εικόνα και αναπαράσταση γεγονότος ή συναισθήματος δεν ξεφεύγει από την πιστή απεικόνιση του κλίματος της εποχής, των συνθηκών, της ορολογίας, της εμφάνισης και της καθημερινής ζωής. Σε καμία απολύτως στιγμή ο ταλαντούχος συγγραφέας δεν ολισθαίνει προς το παρόν, ούτε μας προδίδει με οτιδήποτε ότι είναι ένας άνθρωπος σύγχρονός μας, που ζει στον 21^ο αιώνα και όχι στην εποχή της Εικονομαχίας. Έχοντας διαβάσει σχεδόν το σύνολο των βιβλίων του Γιάννη Καλπούζου, εντυπωσιάστηκα πραγματικά με την ακόμα τρανότερη εξέλιξή του σε αυτό το «βυζαντινό» μυθιστόρημά του. Μας αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας πως είναι ένας συγγραφέας-χαμαιλέοντας που μπορεί να προσαρμόζεται με θαυμαστή ευκολία στην κάθε εποχή στην οποία διαδραματίζεται η εκάστοτε ιστορία του.
          Θα μπορούσα να γράψω πολλές ακόμα σελίδες για το αριστουργηματικό «Εράν, Βυζαντινά αμαρτήματα», όμως αισθάνομαι πως είτε θα προδώσω πολλά στοιχεία της σφιχτοδεμένης όσο και δαιδαλώδους πλοκής του, είτε θα γίνω κουραστική επαναλαμβάνοντας τα πεπερασμένα διθυραμβικά μου σχόλια. Όπως και να έχει και χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα μοναδικό στο είδος του, δομημένο με εξαιρετική μαεστρία και περίτεχνες, ολοζώντανες σκιαγραφήσεις ηρώων και αντιηρώων, ενώ η αναπαράσταση των ηθών, των εθίμων, των συνηθειών, των καταστάσεων και της καθημερινότητας των ανθρώπων εκείνης της μακρινής εποχής είναι εντυπωσιακά ακριβής και πιστή. Τα μηνύματα που περνάει ο συγγραφέας είναι πανανθρώπινα και διαχρονικά, καθώς η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Ο έρωτας και η αγάπη εξακολουθούν να συγκλονίζουν την ύπαρξή μας και να σαρώνουν τη ζωή μας, όπως και ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τους άλλους αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό, είτε ερωτευόμαστε με αυτό που βλέπουμε είτε με αυτό που νιώθει η ψυχή μας. Οφείλω θερμά συγχαρητήρια στον εξαίρετο Γιάννη Καλπούζο για το ξεχωριστό αυτό λογοτεχνικό του μεγαθήριο, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, ενώ αναμένω με ανυπομονησία το επόμενο μυθιστόρημά του που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Ραγιάς, Μέρες και νύχτες 1821»!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Ἐρᾶν: να ερωτεύεσαι, να αγαπάς.
766 μ.Χ. Η Λυγινή και ο Υάκινθος σύρονται μαζί με πλειάδα μοναχών στον Ιππόδρομο, διαπομπεύονται και τους παντρεύουν με τη βία. Κρύβουν και οι δύο επτασφράγιστα μυστικά, τα οποία θα σημαδέψουν τις ζωές τους κι εν πολλοίς θα τις καθορίσουν κατά την οδύσσειά τους.
Ο Ροδανός, αγγελοπρόσωπος, ριψοκίνδυνος, θηρευτής των ηδονών, μα και με φοβερά μυστικά να τον σφιχτοδένουν, είναι συνάμα προσηλωμένος σε ό,τι θεωρεί χρέος.
Γύρω από αυτούς τους τρεις ήρωες και το μυστήριο του Ιερού Στιχαρίου, το οποίο θα μπορούσε ν’ ανατρέψει αυτοκράτορες και πολιτικές δεκαετιών, κινείται η μυθοπλασία κατά το δεύτερο μισό του 8ου αιώνα με φόντο την Εικονομαχία και την καθημερινή ζωή στην Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα και τη Θράκη. Σε μια μοναδική εποχή, άγνωστη και μυθώδη. Τους πλαισιώνουν αρκετοί δευτεραγωνιστές, όπως ο μοχθηρός Ερμάς, ο καλλιεργημένος δούλος Κιτίν, ο Αρκάδιος που τον μεγάλωσε στο δάσος μια αρκούδα, η θεατρίνα Γοργονία, ο πατρίκιος Φωκάς με την ομάδα των Λεόντων του, ο μαύρος ευνούχος Αράν και άλλοι.
Οι πρωταγωνιστές φτάνουν στα άκρα, ερωτεύονται παράφορα, ζουν ανέμελα, δίνονται στη ζωή και τους δίνεται, ταπεινώνονται, συνθλίβονται, ανακάμπτουν, ξαναπέφτουν στον βούρκο, καταρρέουν, αφιερώνονται στον Θεό ή Τον απαρνούνται, γίνονται θύματα της εικόνας τους ή οδηγούνται στο εράν διά του οράν της ψυχής. Έχουν να αντιμετωπίσουν συκοφαντίες, πολέμους, ραδιουργίες, θανάσιμους εχθρούς, έναν έρωτα-σφαγή, εφιάλτη και όνειρο και, πάνω απ’ όλα, τον ίδιο τους τον εαυτό. 

Προδημοσίευση: «ΤΡΕΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ», του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΡΕΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ», του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου – Γράφει η Κλειώ
Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 304
Τιμή με έκπτωση: 13,80€
 
          Τον εξαίρετο Εμμανουήλ Μαύρο είχα τη χαρά να τον γνωρίσω συγγραφικά μέσα από τα δύο προηγούμενα μυθιστορήματά του, που κυκλοφορούν επίσης από την Άνεμος Εκδοτική με τίτλους «Ο υιός του Νείλου» και «Ανάσταση ψυχών». Και τα δύο αυτά βιβλία μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, αφού συνδυάζουν την Ιστορία με τη μυθοπλασία, το συναίσθημα με τους κινηματογραφικούς ρυθμούς στην πλοκή, την άφθονη τροφή για σκέψη και προβληματισμό του αναγνώστη με τη γνήσια και συνεχή ψυχαγωγία του. Κατά συνέπεια, όταν μου γνωστοποιήθηκε πως ο ευρηματικός συγγραφέας ετοιμάζει νέο μυθιστόρημα, η ανυπομονησία μου ήταν μεγάλη και η βεβαιότητά μου ακλόνητη πως και αυτήν τη φορά μας επιφύλασσε κάτι εξίσου ενδιαφέρον, ανατρεπτικό και καθηλωτικό.
           Το νέο συναρπαστικό μυθιστόρημα του κ. Μαύρου που κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες και πάλι από τις αγαπημένες εκδόσεις Άνεμος με τίτλο «Τρένα μεγάλων αποστάσεων», είναι ένα βιβλίο απολύτως επίκαιρο και αρκετά διαφορετικό από όσα μας έχει συνηθίσει έως τώρα. Εμπνευσμένος από την πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση που βιώνει ολόκληρη η ανθρωπότητα τον τελευταίο χρόνο, ο συγγραφέας μάς δίνει μία διαφορετική εκδοχή της πραγματικότητας σχετικά με τη χορήγηση των εμβολίων και όλου του παρασκηνίου πίσω από αυτά, ενώ ταυτόχρονα μας κάνει κοινωνούς σε έναν απρόσμενο, αταίριαστο όσο και σαρωτικό έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο κύριους ήρωές του.
    Με αφορμή, λοιπόν, την επερχόμενη κυκλοφορία του νέου αυτού, καθηλωτικού βιβλίου του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου, η Άνεμος Εκδοτική παραχώρησε στους «Φίλους της Λογοτεχνίας» την προδημοσίευση ενός πολύ αντιπροσωπευτικού αποσπάσματος. Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις για την παραχώρησή τους, εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στον αγαπητό συγγραφέα και σας προσκαλώ να διαβάσετε το ακόλουθο απόσπασμα, ώστε να πάρετε κι εσείς μια μικρή γεύση από τα «Τρένα μεγάλων αποστάσεων»!
 
Απόσπασμα από σελίδες: 41 έως 45
 
    Η Χριστίνα βρισκόταν στο γραφείο της και προσπαθούσε να συγκεντρωθεί μαζεύοντας όσες χρήσιμες σημειώσεις είχε κρατήσει για το υγειονομικό πρόγραμμα. Ευτυχώς, τα ευρήματα της έρευνάς της το προηγούμενο βράδυ είχαν παραμείνει στο σπίτι και δεν κινδύνευαν να γίνουν και αυτά θέα στα μάτια του Νίκου Παπά.
    Όσο η ώρα περνούσε κι εκείνη μελετούσε την εξέλιξη της βάσης δεδομένων στην εφαρμογή του υγειονομικού προγράμματος, τόσο συνειδητοποιούσε πως θα βρισκόταν συνένοχη σε μια εικονική δημοκρατία – σε μια πολιτεία, δηλαδή, που θα βασίζεται στη δύναμη της πληροφορικής αλλά και τη «δημοκρατία» της εικόνας, τουτέστιν στη μαζική δημιουργία κοινωνικού φόβου και τρόμου. Η εικόνα υποκαθιστά την πραγματικότητα· η λογική, η σκέψη και η αριθμητική εξαφανίζονται κάτω από «δυσοίωνες» ειδήσεις. Ο Κούρτης όλο αυτό το είχε δουλέψει άρτια με τους πολιτικούς του φίλους, με το αζημίωτο φυσικά. Αν κάποια διαφορετική φωνή εμφανιζόταν στο προσκήνιο, που θα κατηγορούσε την κυβέρνηση για ασυδοσία και εκμετάλλευση της παγκόσμιας επιδημίας, τότε αυτή θα προβαλλόταν ως φωνή «ψεκασμένων» και «συνωμοσιολόγων». Ο Κούρτης, μάλιστα, στην τελευταία σύσκεψη στελεχών στην «Data Health» το είχε αναφέρει ανενδοίαστα: «Μπορούμε όλους και όλα να τα ελέγξουμε». Και το κατάφερε!
    Χωρίς την τηλεόραση και την απόλυτη χειραγώγησή της, δεν θα μπορούσε να είχε επιβληθεί τίποτε, ούτε βέβαια κι αυτή η μεγάλη συμφωνία της «Data Health» με την ελληνική κυβέρνηση. Κάθε άλλη, λοιπόν, επιλογή εξοβελίζεται σαν να μην υπάρχει καμία εναλλακτική σε κάθε πολιτική και κοινωνική απόφαση. Αυτά αναλογιζόταν η Χριστίνα και τέτοιες σκέψεις δεν αποφέρουν έσοδα ούτε μονιμότητα στην εξουσία.
    Όσο όμως εκείνη ήταν βυθισμένη στη σκέψη της, δυο ορόφους πάνω από το γραφείο της, στον τελευταίο όροφο της «Data Health», παιζόταν μια παράσταση από το θέατρο του παραλόγου. Ο Γιάννης βρισκόταν μπροστά στο γραφείο του Γιώργου Κούρτη παραπονούμενος. Τα μαύρα φρύδια του είχαν σμίξει από τον θυμό του.
  «Πήγα στις τουαλέτες να κάνω αυτό που κάνουν οι πάντες και βρέθηκα κατηγορούμενος από την Πολίτη ότι την είχα προσβάλει λέγοντας πως ήταν σκύλος. Σας ρωτώ, κύριε Κούρτη, γιατί να το κάνω; Εγώ αγαπώ τα σκυλιά».
    Ο Γιώργος έγνεψε καταφατικά. Τι στα κομμάτια τού έλεγε αυτός ο άντρας εδώ πέρα; Του άρεσε ο Γιάννης, τον έκανε χάζι, αλλά τον Γιώργο τον απασχολούσαν σοβαρότερα πράγματα, όπως η παρουσίαση του προγράμματος που πλησίαζε και αν η εμπιστοσύνη που είχε δείξει στις ικανότητες του Νίκου Παπά δεν θα τον προδώσουν με το πάθος που έχει εκείνος για το αλκοόλ. Επίσης, τον απασχολούσε και η ίδια η Χριστίνα Πολίτη, καθώς προσπαθούσε να καταλάβει γιατί μια τόσο όμορφη γυναίκα είχε έναν τόσο απερίγραπτο χαρακτήρα κι είχε βαλθεί ν’ ανατρέψει τα σχέδιά του. Ήταν βέβαιος πως αυτό το λογισμικό θα τον έκανε πανίσχυρο. Οι απλοί πολίτες δεν τον ένοιαζαν, με αυτούς θα είχαν να κάνουν οι πολιτικοί του φίλοι· άλλωστε, οι πολίτες είναι αναλώσιμοι, καρφάκι δεν του καιγόταν. Αυτό που τον ένοιαζε ήταν οι επιχειρηματικοί αντίπαλοί του. Το πάθος όμως που είχε ο Νίκος Παπάς με το αλκοόλ τον έκανε να έχει μια μικρή αμφιβολία, αν δηλαδή θα έφτανε να ολοκληρώσει το πρόγραμμα στην ώρα του και σωστά. Και το «σωστά» θα ήταν το λογισμικό να λειτουργεί με τον ιό δίχως αυτός να είναι ανιχνεύσιμος.
    Τι θα γινόταν όμως με τη Χριστίνα Πολίτη; Συνοφρυώθηκε. Γιατί έχανε τον καιρό του μαζί της; Εντάξει, ήταν όμορφη, αλλά ήταν και βάσανο. Αν παραδεχόταν ότι δεν τα ήξερε όλα, κι έκανε αυτό που της έλεγαν, τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα. Όχι, φυσικά, ότι υπήρχε τέτοια πιθανότητα. Η «τέλεια κυρία Πολίτη» να δέχεται εντολές από έναν άντρα; Παραλίγο να βάλει τα γέλια. Κι όμως, κάποιος έπρεπε να υπάρχει που θα μπορούσε να τη δαμάσει. Δεν θα ήταν εύκολο, αλλά θα είχε πολύ ενδιαφέρον όλη αυτή η αποφασιστικότητα κι ο θυμός να μετατραπούν σε πάθος.
    «...απλά το μόνο που είπα ήταν πως και οι δυο τους ήταν όμορφες. Βάζω στοίχημα ότι κι ο σκύλος της το ίδιο όμορφος θα ’ναι», συνέχιζε τα παράπονά του ο Γιάννης.
  Ο Γιώργος έστρεψε ξανά την προσοχή του σ’ εκείνον. Εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει τι του λέει, όπως και πριν από πέντε λεπτά, προτού χαθεί στις σκέψεις του. Ο Γιάννης είχε απαιτήσει ακρόαση και είχε μπει αποφασιστικά στο γραφείο του, με τη δεσποινίδα Τζούλια να τον ακολουθεί έξαλλη από θυμό, αποφασισμένη να φυλάει το γραφείο του αφεντικού της σαν κέρβερος, παρά την υπενθύμισή του ότι οι υπάλληλοι της «Data Health» μπορούσαν να τον βλέπουν οποιαδήποτε ώρα.
    Ο Γιώργος ξερόβηξε. «Όλα αυτά που μου λες, αγαπητέ Γιάννη, τα ακούω με προσοχή αν και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πως έχω εντοπίσει το πρόβλημα ακόμα...»
    «Να σας πω, κύριε Κούρτη. Η κυρία Πολίτη θεώρησε ότι την πρόσβαλα, εκείνη και το σκυλάκι της ίσως, πράγμα που εγώ δεν έκανα». Ο Γιώργος έτριψε με τα χέρια το μέτωπό του ενόσω ο Γιάννης συνέχιζε απτόητος. «Ποιος ξέρει τι θα κάνει; Ίσως έρθει να σας παραπονεθεί, για όλες αυτές τις ανοησίες που έχω διαβάσει τελευταία για σεξουαλική παρενόχληση...» Ο Γιάννης πλέον έδειχνε αναστατωμένος. «Είχε μια οργή μέσα στα πράσινα μάτια της που ήταν σαν πάγος».
    «Μπα; Έχει και πράσινα μάτια;» ρώτησε ο Γιώργος.
    «Μάλιστα, κύριε. Έτοιμος ήμουν να της πω πως έμοιαζαν με σμαράγδια· ευτυχώς που δεν το είπα. Τέλος πάντων, σκέφτηκα ότι θα ήταν προτιμότερο να έρθω και να σας μιλήσω, για να λύσω την οποιαδήποτε παρεξήγηση».
    Ο Γιώργος σηκώθηκε χαμογελώντας, δείχνοντας τη βιασύνη του πως όλο αυτό τον είχε κουράσει και ο χρόνος του Γιάννη είχε τελειώσει, κι άπλωσε το χέρι του φιλικά στην πλάτη του καθησυχάζοντάς τον.
   «Ελπίζω να έκανα καλά που ήρθα σ’ εσάς, κύριε Κούρτη. Δεν θέλω να δημιουργήσω κανένα πρόβλημα στο κορίτσι... στη γυναίκα ήθελα να πω», είπε ο Γιάννης.
   «Ξέχασέ το, αγαπητέ. Η παρεξήγηση θα λυθεί με τη Χριστίνα Πολίτη. Nα είσαι σίγουρος πως θα της μιλήσω προσωπικά».
    Ναι, ο Γιώργος Κούρτης θα μιλούσε στη Χριστίνα Πολίτη· είχε να της πει μερικά πράγματα. Πρώτα είχε προσπαθήσει να διαβάλει τον Νίκο Παπά, μετά είχε σχεδόν απαιτήσει να αλλάξει όλη η φιλοσοφία του λογισμικού αγνοώντας τις δικές του κατευθύνσεις και τώρα είχε αναστατώσει έναν συνεργάτη της εταιρείας. Ήταν πρόβλημα αυτή η γυναίκα και η λύση των προβλημάτων ήταν η ειδικότητά του.
    Σφυρίζοντας σιγανά, ξαναγύρισε στο γραφείο του. Η Χριστίνα Πολίτη ήταν μια γυναίκα που θα δυσκόλευε τη ζωή του αλλά και τη δουλειά του. Η θέση της ήταν στο σπίτι, στην κουζίνα ή έστω στο γραφείο, κάνοντας τη δουλειά μιας γραμματέως. Δεν είχε καμιά θέση στον επιχειρηματικό κόσμο, όπου έτσι όπως το πήγαινε θα δημιουργούσε σίγουρα χάος. Κι αν δεν μπορούσε να δεχτεί τη σωστή της θέση, τότε ας πήγαινε να βρει μερικές ακόμα φεμινίστριες από τη δεκαετία του ’70 για να κάψουν μαζί τα σουτιέν τους…
 
✒📖 Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
    Η υφήλιος κλυδωνίζεται από μία πρωτοφανή υγειονομική κρίση, που έχει χαρακτηριστεί επίσημα ως πανδημία. Η χορήγηση ενός εμβολίου κατά της φονικής αυτής γρίπης επιβάλλει τη δημιουργία ενός ηλεκτρονικού προγράμματος μέσω του οποίου θα καταχωρούνται όσοι πολίτες προβούν σε εμβολιασμό. Είναι εφικτή, όμως, η προστασία των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων ή θα αποτελέσει αφορμή για την καταστρατήγηση αναφαίρετων ανθρώπινων δικαιωμάτων;
    Η Χριστίνα Πολίτη είναι μία γοητευτική, ταλαντούχα, νέα επιστήμονας, που αναλαμβάνει τη δημιουργία ενός τέτοιου προγράμματος. Η παιδεία, οι προοδευτικές αντιλήψεις και οι οικογενειακές της καταβολές δεν της επιτρέπουν να αγνοήσει και να υποβαθμίσει τον παράγοντα άνθρωπο, όμως η εργασία της σε μία ελληνική πολυεθνική τη φέρνει αντιμέτωπη με την ιδεολογία και τα «πιστεύω» της.
    Ο Γιώργος Κούρτης είναι ένας αδίστακτος, επιτυχημένος, νέος επιχειρηματίας με αμέτρητες επιτυχίες, τόσο στον χώρο των πολυεθνικών όσο και στο πεδίο των σχέσεων με όμορφες και διάσημες γυναίκες. Έως τώρα, δεν έχει γνωρίσει ποτέ την αποτυχία, την απόρριψη ή την αντίσταση απ’ οποιονδήποτε αντιμετωπίζει, μέχρι που η πορεία του διασταυρώνεται αναγκαστικά μ’ εκείνη της Χριστίνας.
    Ο Εμμανουήλ Γ. Μαύρος, εμπνευσμένος από τη σύγχρονη πραγματικότητα, μας δίνει μία διαφορετική εκδοχή της, θέτοντας εύλογους προβληματισμούς και παρασύροντάς μας στη διαδρομή ενός δυνατού όσο και αταίριαστου έρωτα.
 
📖 Απόσπασμα Β΄ αυτάκι:
 
   Το ερώτημα που εύλογα βασάνιζε πολλούς δεν ήταν η ύπαρξη ή μη ενός νέου, φονικού ιού της γρίπης –αυτό δεν μπορούσε κανείς να το αμφισβητήσει, όπως και τις χιλιάδες θύματά του–, αλλά η σκόπιμη υπερβολή προς όφελος της πολιτικής εξουσίας και των λίγων που αποκαλούσαν επιχειρηματική ή οικονομική ελίτ.
    Η Χριστίνα καταλάβαινε πως πάνε να την εμπλέξουν σε μια πλεκτάνη, σε περίπτωση που το υγειονομικό πρόγραμμα της «Data Health» έπιανε πάτο. Άξιζε να θυσιάσει διακόσιους υπαλλήλους για το καλό εκατομμυρίων άλλων πολιτών; Ήταν ένα σοβαρό δίλημμα. Για τη Χριστίνα όμως, που ο λογισμός της έτρεχε με την ταχύτητα φωτός, υπήρχε εναλλακτική: να παζαρέψει ένα διαφορετικό πρόγραμμα και μια συμφωνία που ίσως ικανοποιούσε την ιδεολογική υπόστασή της από τη μία και την ηθική της απέναντι στους συναδέλφους της από την άλλη. Γνώριζε καλά πως τα άτομα της υφιστάμενης πολιτικής σκηνής αποζητούσαν τη διατήρηση της εξουσίας και των θέσεών τους, αλλά και του μαύρου χρήματος στην τσέπη τους.
    Θα μπορούσε η Χριστίνα να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά; Μήπως αυτή η πρωτοφανής υγειονομική αποσταθεροποίηση και η συνεπακόλουθη εκμετάλλευσή της αποτελεί τελικά την αφορμή για επανεξέταση και σταδιακή «εξυγίανση» και «θεραπεία» όλων των παθογενειών της σύγχρονης κοινωνίας;
 
Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέα:

 
Ο Εμμανουήλ Γ. Μαύρος είναι σκηνοθέτης. Ξεκίνησε να γράφει βιβλία για να μεταφέρει ιστορίες που ξεπερνούν τα όρια της Ελλάδας γεωγραφικά, ιστορικά και θεματικά.
Έχει κάνει σπουδές κινηματογράφου, τηλεόρασης και επικοινωνίας. Από το 1998 έως το 2014 εργαζόταν ως σκηνοθέτης στην τηλεόραση, σε γνωστές για το ευρύ κοινό εκπομπές, δελτία ειδήσεων, αλλά και τηλεοπτικές σειρές. Τέσσερις ταινίες του μικρού μήκους έχουν βραβευτεί σε διεθνή και εγχώρια φεστιβάλ. Για το θέατρο έχει ανεβάσει παραστάσεις με πειραματικές ομάδες.
Δίδαξε σκηνοθεσία, σενάριο και ιστορία κινηματογράφου σε ΙΕΚ και σε κολέγια. Η αρχή του 2012 τον βρίσκει στην πρωτεύουσα της Ιορδανίας το Αμμάν και στο πρακτορείο IYQ ως Διευθυντή Δημιουργικού ξένου τηλεοπτικού προγράμματος. Συνεργάστηκε με πολλά αραβικά τηλεοπτικά δίκτυα όπως το «Al Arabiya» και το «MBC». Το 2013 μετοικίζει στο Ηράκλειο της Κρήτης για να συνεργαστεί με το ΚΡΗΤΗ TV ως Διευθυντής Δημιουργικού του καναλιού και ως σύμβουλος προγράμματος.
Το 2019 ολοκληρώνει το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «317» σε παραγωγή της Earthview, με την ταινία στο 14ο Φεστιβάλ της Χαλκίδας να λαμβάνει το 2ο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους. Σήμερα είναι συνιδρυτής της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας ΜΗΔΕΙΑ: ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, καλλιτεχνικός διευθυντής και συνιδιοκτήτης του θεάτρου ΔΡΟΜΟΣ στην Κυψέλη.
 
Εργογραφία:
«Ο υιός του Νείλου», μυθιστόρημα, Άνεμος εκδοτική, 2015.
«Αναζητώντας την Αρετούσα», ποίηση, ebook στο emmanuelmavros.com, 2016.
«Ανάσταση ψυχών», μυθιστόρημα, Άνεμος εκδοτική, 2017.plarte, 2011).

Προδημοσίευση: «ΖΩΗ ΣΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ», του Γιάννη Αδελιανάκη - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΖΩΗ ΣΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ», του Γιάννη Αδελιανάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 190
Τιμή με έκπτωση: 12,40€
 
          Η λέξη «καραντίνα» έχει γραφτεί πλέον με πύρινα γράμματα στην ψυχή μας. Την έχουμε βιώσει για τα καλά στο πετσί μας μέσα από τους τόσους μήνες εγκλεισμού μας, από τον δικαιολογημένο φόβο μας για την πανδημία που επελαύνει αφήνοντας πίσω της πολυάριθμα θύματα, από τις σοβαρές συνέπειες στην οικονομία και την κοινωνία μας που ακόμα δεν έχουν φανεί στην πλήρη έκτασή τους και από την άσχημη ψυχολογία των περισσότερων από εμάς που δεν γνωρίζουμε πότε θα επανέλθει ξανά στα φυσιολογικά της. Ποτέ, όμως, η λέξη «καραντίνα» δεν υπήρξε τόσο διασκεδαστική όσο στο νέο μυθιστόρημα του Γιάννη Αδελιανάκη που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Άνεμος με τίτλο –τι άλλο, βέβαια;– «Ζωή σε καραντίνα»! Ο χαρισματικός νέος συγγραφέας κατόρθωσε, με άφθονο χιούμορ, καυστική διάθεση, καθάρια και φρέσκια διεισδυτική ματιά αλλά και έντονο συναίσθημα, να απεικονίσει την τρελή καθημερινότητα που ζούμε από την αρχή του πρώτου λοκντάουν σχεδόν έως και σήμερα, αλλά αφήνοντας διαρκώς ένα αυθόρμητο χαμόγελο στο πρόσωπό μας και την πολυπόθητη ελπίδα πως σύντομα θα ξεπεράσουμε και αυτήν τη δυσκολία, βγαίνοντας πιο δυνατοί, πιο ειλικρινείς, πιο αισιόδοξοι, πιο… άνθρωποι πάνω απ’ όλα.
          Με αφορμή την επερχόμενη κυκλοφορία του νέου αυτού εξαιρετικά επίκαιρου βιβλίου, η Άνεμος Εκδοτική παραχώρησε στους «Φίλους της Λογοτεχνίας» την προδημοσίευση ενός αντιπροσωπευτικού και πολύ διασκεδαστικού αποσπάσματος. Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις για την παραχώρησή τους, εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στον συγγραφέα και σας προσκαλώ να διαβάσετε το ακόλουθο απόσπασμα, ώστε να πάρετε κι εσείς μια μικρή γεύση από τη «Ζωή σε καραντίνα»!
 
Μέρα 12η καραντίνας
 
    Ήμουν τόσο εκνευρισμένη, τόσο θυμωμένη, τόσο… δεν ξέρω κι εγώ τι, που από τα νεύρα μου δεν μπορούσα ούτε να εξηγήσω στη Στέλλα τι συνέβη.
    «Το τηλέφωνο του ντους, κοπέλα μου», της λέω τελικά, «τρέχει!»
    «Τρέχει;» με ρωτάει εκείνη.
   «Ναι, τρέχει και δεν φτάνει!» της απαντάω ζοχαδιασμένη. «Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχει χαλάσει και η βρύση του νιπτήρα», συνεχίζω σκασμένη.
    Έπρεπε τώρα να φέρνουμε στο σπίτι υδραυλικό· και δεν ήταν πως φοβόμουν να βάλω ξένο άνθρωπο μέσα στο διαμέρισμα λόγω του ιού. Το θέμα μου ήταν πόσο θα μας πήγαινε αυτή η δουλειά. Η αλήθεια είναι πως τα οικονομικά μου πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, από τότε που είχα σταματήσει τη δουλειά στο γραφείο, αφού ακόμα δεν είχα βρει άλλη δουλειά από το σπίτι. Το τελευταίο που είχα σκοπό ήταν να σκάω πενηντόευρα στον υδραυλικό.
    «Άφησέ το επάνω μου! Μου έχεις εμπιστοσύνη;» μου απαντάει η Στέλλα, χωρίς να πάρει απάντηση εννοείται. Τι να της έλεγα; Ότι της έχω εμπιστοσύνη; Αφού μαντάρα θα μου τα έκανε πάλι η τρελή. Ήθελε να γκουγκλάρει στο ίντερνετ φτηνούς υδραυλικούς, λες κι επρόκειτο να ψάξει για φτηνά μαγιό ή για άλλα προϊόντα. Όμως την άφησα να κάνει το δικό της· και βρήκε όντως ένα τηλέφωνο: το τηλέφωνο του Παρασκευά! «Έρχεται αμέσως στην πόρτα σου με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και σου διορθώνει ό,τι στάζει» έγραφε η διαφήμισή του.
    «Στέλλα, για ανώμαλος μου φαίνεται!» της είπα εγώ. Μα είναι δυνατόν να είχε τέτοια περιγραφή στο ίντερνετ; Διορθώνει ό,τι στάζει; «Τέλος πάντων, κάλεσέ τον», υποχώρησα τελικά. Παρασκευάς; Παρασκευάς! Τι να κάνουμε;


    Είμαστε στο σαλόνι, λοιπόν, εγώ και η Στέλλα όλο το απόγευμα και περιμένουμε τον Παρασκευά. Άφαντος ο κύριος, όμως… Στα έλεγα εγώ, έκανα να της πω της ξύπνιας δίπλα μου, πως η ιστορία μού φαινόταν περίεργη από την αρχή. Υδραυλικός από το ίντερνετ, πού ακούστηκε!
    Σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου, να της πω να μας δώσει το κινητό του δικού της μάστορα. Ναι, μέχρι σ’ εκείνο το σημείο είχα φτάσει από την απελπισία μου. Να πάρω τηλέφωνο εγώ τη μάνα μου! Τέλος πάντων, δεν θα συγχυστώ ξανά. Κι εκεί που πάω να σηκώσω το ακουστικό και είμαι έτοιμη να καλέσω καταλάβατε ποια, δεν θα το ξαναπώ, χτυπάει το κουδούνι της πόρτας.
    «Να τος, να τος!» ξεκίνησε να φωνάζει η Στελλίτσα όλο χαρά και να τρέχει προς την πόρτα. Φαίνεται χαιρόταν που θα έβλεπε άντρα μέσα στο σπίτι μετά από τόσο καιρό. Εντάξει, είχε δει και τον Νίκο πρόσφατα πριν φύγει για την Ιταλία, αλλά μιλάμε για άντρα τώρα! Ένα ακόμη πράγμα που δεν θέλω να θυμάμαι!
    Φτάνει, που λέτε, η Στέλλα στην πόρτα, συγυρίζει τα μαλλιά της στον καθρέφτη που έχω στο χολ και μόλις ανοίγει, μπαίνει μέσα στο σπίτι –σ’ αυτό το ταπεινό τριάρι στου Ζωγράφου, στη δικιά μου καραντίνα– ένας παίδαρος που μόνο που δεν κρατήθηκα από το μπράτσο της πολυθρόνας για να μην του ορμήσω! Η Στέλλα, για σαράντα με σαράντα πέντε δευτερόλεπτα –μπορεί να ήταν και σαράντα επτά, δεν θυμάμαι καλά–, είχε μείνει μπροστά του στήλη άλατος. Ο Παρασκευάς να στέκεται στην πόρτα με την εργαλειοθήκη παραμάσχαλα, να απευθύνεται στη Στέλλα και σχεδόν να την παρακαλάει να τον βάλει μέσα –είχε βαρεθεί ο χριστιανός να κάθεται κάτω από την κάσα–, αλλά η Στέλλα τον χαβά της, εκεί, ακίνητη κι αμίλητη. Με χίλιες προσπάθειες κατάφερα να φτάσω εγώ κοντά τους κρατώντας την κοιλιά μου και να του πω του ανθρώπου να περάσει.
    Εκτός από πολύ όμορφο παιδί, ήταν και σωστότατος στη δουλειά του ο Παρασκευάς! Επαγγελματίας με τα όλα του: με τη μάσκα του, με τα γάντια του, με τα μπρατσωμένα του τα χέρια, εεε, με τη μάσκα του… Το είπα αυτό; Μπαίνουμε στη συνέχεια στην τουαλέτα για να του δείξω τη ζημιά.
    «Πείτε μου, παρακαλώ, τι πρόβλημα υπάρχει;» με ρωτάει.
   Τι πρόβλημα να υπάρχει; έκανα να του πω. Τίποτα, μωρέ, να εδώ, ο άντρας μου εγκλωβισμένος στην Ιταλία μαζί με τον ηλίθιο τον κολλητό του, εγώ με την κοιλιά στο στόμα, χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, παρά μονάχα για παρέα μου την τρελή τη Στέλλα, νεύρα με τη μάνα μου… Αυτά! Μη με ρωτάς γιατί, μαζί της θα έχω πάντα νεύρα! Δεν του τα είπα τελικά αυτά ως απάντηση. Κρατήθηκα για ακόμη μια φορά· όχι από το μπράτσο του καναπέ όπως πριν, αλλά από μέσα μου.
    «Το τηλέφωνο του ντους στάζει», του λέω. «Στάζει αρκετά!» Θεέ μου! Τελικά, το ίντερνετ μου έκανε πολύ κακό, είχα γίνει κι εγώ μια ανωμαλιάρα που πετάει πρόστυχα υπονοούμενα!
    «Μην ανησυχείτε, ο Παρασκευάς διορθώνει αμέσως ό,τι στάζει μ’ ένα μόνο τίναγμα», μου είπε εκείνος πονηρά… Ε, όχι! Ως εδώ και μη παρέκει! Είπαμε, είμαι χωρίς σεξ κι εγώ δεν ξέρω για πόσο, αλλά για όνομα πια! Θα γίνω μάνα σε λίγο, πρέπει να διατηρώ ένα επίπεδο κι εγώ, μια αξιοπρέπεια, μια υπόληψη…
    Η Στέλλα, σε όλη τη διάρκεια της επισκευής, ήταν κρεμασμένη από τα χείλη του Παρασκευά. Έτοιμη ήταν για την ακρίβεια να κρεμαστεί και από κάτι άλλο, τη στολή του εννοώ, ντε! Ό,τι κι αν μονολογούσε ο Παρασκευάς φτιάχνοντας τις βρύσες, η Στέλλα το κατέγραφε στο μυαλό της απευθείας!
    Ε, ρε Παναγία μου, σωτηρία δεν θα βρω! είπα από μέσα μου· και πάνω που το λέω, ρίχνει ο Παρασκευάς ένα σκύψιμο για να δει τους σωλήνες κάτω από τον νιπτήρα και μας βγάζει στην κοινή θέα όλα του τα κάλλη· κι όταν λέω όλα, εννοώ όλα! Όχι, μην έχετε στο μυαλό σας αυτό που έχουμε όλοι για τους υδραυλικούς, πως ένα σκύψιμο και τσακ, να την μπροστά μας η φεγγαράδα! Εμείς τα είδαμε όλα, κυριολεκτικά, μπρος και πίσω! Δεν ξέρεις τι μαεστρία χρειάζεται ούτως ώστε μ’ ένα μικρό σκύψιμο να βγουν στη φόρα τα πάντα. Ήταν και πολύ ριχτή η φόρμα του, είναι η αλήθεια. Πάντως, δεν μπορώ, θα το πω, θα αφήσω για λίγο στην άκρη την υπόληψη και την αξιοπρέπεια: Παρασκευά μου, πλούσια τα ελέη, μπράβο σου! Α, ρε Νίκο…
  Και σαν να μην έφταναν τα όσα διαδραματίζονταν στο μπάνιο, τα χειρότερα ερχόντουσαν όπου να ’ταν, αλλά ακόμα δεν το ξέραμε.
    «Αχ, ξέχασα το εργαλείο μου κάτω στο αυτοκίνητο», λέει κάποια στιγμή ο υδραυλικός. Ε, ρε, να το πάλι το υπονοούμενο…
    «Ποιο εργαλείο, καλέ;» τον ρωτάει η Στέλλα. Ναι, μη χάσει, άκουσε για εργαλεία και την πιάσανε φαγούρες.
    «Κάτι που χρειάζομαι για να τελειώσω με το μπούκωμα», απαντάει εκείνος. Να τα μας πάλι… «Μην ανησυχείτε», λέει ο Παρασκευάς, «θα πάρω τον βοηθό μου να το ανεβάσει. Με περιμένει κάτω στο βανάκι, εξάλλου».
    Άντε, να του ανοίξουμε και του βοηθού. Η Στέλλα δεν έλεγε να ξεκολλήσει από την τουαλέτα, οπότε πήγα εγώ να ανοίξω στον άνθρωπο για να μπει με το εργαλείο του· πού να ’ξερα τι κακό θα μας έβρισκε… Ανοίγω τη ρημάδα την πόρτα και σκάει μύτη ο βοηθός. Ψιλοκοντός, αδύνατος, γλυκούλης· κρατούσε ένα μεγάλο εργαλείο στα χέρια του. Μα, καλά, αυτό ξέχασε να φέρει μαζί του ο άλλος; Αυτό σού έβγαζε κυριολεκτικά το μάτι!
    Τέλος πάντων, τον οδηγώ προς το σημείο που ήταν όλη η τρελοπαρέα μαζεμένη και η Στέλλα γυρνάει προς το μέρος μας για να τον καλωσορίσει· λίγο κόντεψε να την αποχαιρετήσουμε εμείς όμως. Με το που βλέπει τον νεαρό βοηθό πιάνει την καρδιά της, τραβάει τα μαλλιά της, γουρλώνει τα μάτια της –νομίζω της έφυγαν και λίγα σάλια απ’ το στόμα, τι να πρωτοθυμηθώ κι εγώ η γυναίκα πια– και με ξέπνοη φωνή λέει: «Θάνο;»
    Για εμένα εκεί ο χρόνος σταματά. Ειλικρινά, δεν ξέρω για πόση ώρα στεκόμασταν και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο ηλίθια. Η Στέλλα σοκαρισμένη να έχει γείρει επάνω στην πόρτα της τουαλέτας και να μην παίρνει ανάσα, ο Θάνος δίπλα μου να κρατά ακόμη στα χέρια του το τεράστιο εργαλείο και να μένει παγερά ανέκφραστος, εγώ να κρατάω την κοιλιά μου γιατί με είχαν πιάσει κάτι συσπάσεις, δεν ξέρω το γιατί –σκέφτηκα να πάρω και τον γυναικολόγο μου όταν θα τελείωνε αυτό το… καρναβάλι– και ο Παρασκευάς να αγκομαχά να κάνει φτιάξει τις βρύσες για να σταματήσουν να στάζουν...
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
    Στην Ελλάδα του πολύ πρόσφατου παρελθόντος η ζωή κυλούσε όπως συνήθως: ανέμελη, συναρπαστική, αγωνιώδης, γαλήνια, αδιάφορη, γεμάτη σχέδια, συναναστροφές, έρωτα, τσακωμούς ή συμφιλιώσεις. Οι άνθρωποι αγωνίζονταν για να επιβιώσουν μέσα στην τετριμμένη καθημερινότητά τους, θεωρώντας τα πάντα δεδομένα, αναμενόμενα, σταθερά και σίγουρα. Μέχρι που ένας τόσος δα, μικροσκοπικός ιός έρχεται με φονικές προθέσεις και σαφή διάθεση να προσκολληθεί επάνω μας, ανατρέποντας τα πάντα γύρω μας.
    Δύο νέες γυναίκες, που συνδέονται με βαθιά φιλία από τα παιδικά τους ακόμη χρόνια, θα συγκατοικήσουν με αφορμή την επιβολή της πρώτης καραντίνας στη χώρα μας. Η ζωή τους αλλάζει ξαφνικά, οι μετακινήσεις τους περιορίζονται, οι επιθυμίες και τα όνειρά τους συγκρούονται με τις αυστηρές περιοριστικές εντολές άνωθεν, ενώ εκείνες αντιμετωπίζουν τα πάντα με ακατάβλητο χιούμορ και αρκετή δόση τρέλας. Οι φιλίες, οι σχέσεις κάθε είδους, οι έρωτες και οι συγγένειες εξ αίματος ή εξ αγχιστείας δοκιμάζονται καθημερινά, όμως η ελπίδα για ένα απελευθερωμένο και ελπιδοφόρο μέλλον παραμένει άσβεστη.
    Ο χαρισματικός συγγραφέας μάς μεταφέρει πιστά την πρωτόγνωρη καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας με ανατρεπτικό χιούμορ και καυστική διάθεση, παρασύροντάς μας σε ένα απολαυστικό αναγνωστικό ταξίδι.
 
📖 Απόσπασμα Β΄ αυτάκι του βιβλίου:
 
    Έχω περάσει τα πάντα σχεδόν έναν χρόνο τώρα: πανδημία, καραντίνες, μάσκες και αντισηπτικά. Οι μέρες κυλούν και πλέον χάνω το μέτρημα· μπερδεμένες φαντάζουν πια κι αυτές, όπως και τα νούμερα που μπερδεύει κάποιος που έχει δυσλεξία. Έχουμε χάσει την ελευθερία μας, όπως ένας δυσλεκτικός νιώθει πως δεν έχει την ελευθερία να βγάλει προς τα έξω ακριβώς αυτό που αισθάνεται.
    Απορώ πώς θα είμαστε όταν θα βγούμε από την καραντίνα! Θα είμαστε ίδιοι ή άλλοι, λίγο ή πολύ διαφορετικοί; Θα έχουμε μάθει κάτι μέσα από όλο αυτό, απ’ όλη την κατάσταση που περάσαμε ως ανθρωπότητα στη διάρκεια της πανδημίας;
    Τόσες μέρες εδώ μέσα, είδα ποιοι πραγματικά είναι αυτοί που με νοιάζονται και με αγαπούν. Η αγάπη είναι ο ιός που θα έπρεπε να μεταδίδεται σε όλους. Να μη φοβάστε τίποτα στη ζωή σας. Ό,τι έρχεται, να ξέρετε πως είμαστε δυνατοί και μπορούμε να το αντέξουμε. Να έχετε πάντα ζωντανή την ελπίδα μέσα σας πως όλα θα πάνε καλά·και, στο τέλος, να θυμάστε πως θα πάνε.
 
Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέα:

 
Ο Γιάννης Αδελιανάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, ενώ έχει καταγωγή από το Ρέθυμνο Κρήτης. Σπούδασε Θεατρολογία στο Ναύπλιο στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ενώ συνεχίζει τις σπουδές του στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου.
Έχει πάρει μέρος σε κινηματογραφικές ταινίες, ενώ έχει συμμετάσχει στο θεατρικό φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου αλλά και σε άλλα.
Το 2018 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα, με τίτλο «Το κυνήγι της δικαίωσης» από τις εκδόσεις Λέμβος.