Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

«ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ» του Γιάννη Καλπούζου – Γράφει η Λία Μίλτου

«ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ» του Γιάννη Καλπούζου – Γράφει η Λία Μίλτου
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 216
Τιμή: 9,99 €

Ο ιστορικός συγγραφέας έχει μαγέψει με την πένα του χιλιάδες αναγνώστες που τον διάβασαν, απόλαυσαν το ταλέντο του και τον λάτρεψαν! Έχει εκείνη τη στόφα του συγγραφέα που παθιάζεται μ’ αυτό που γράφει, το χαίρεται πρώτα ο ίδιος μέσα από πολύχρονες έρευνες και άπειρα ξενύχτια και στο τέλος το χαρίζει απλόχερα σε ένα αναγνωστικό κοινό που διψά για καλή λογοτεχνία! Και όταν ο ποιητής Καλπούζος, παντρεύει τη λογοτεχνία με την ποίηση, τότε αυτή η σύζευξη είναι ασύγκριτα σαγηνευτική!
Με το «Κάποιοι Δεν Ξεχνούν Ποτέ», αυτή τη συλλογή διηγημάτων, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, επιστρατεύει όλο τον ποιητικό του οίστρο και επελαύνει στον συναισθηματικό μας κόσμο αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια στον ψυχισμό μας. Τελικά διαπιστώνουμε ότι μόνο η ποίηση μπορεί να φτάσει στις βαθιές αλήθειες της ψυχής!
Θαύμασα σε πολλά αποσπάσματα από τις αφηγήσεις του, το πόσο ρεαλιστικά και με δραματικό χιούμορ απεικονίζει τη μοναξιά και την αποξένωση των ανθρώπων μέσα στο χάος της πολύβουης πόλης. «Η μοναξιά μας ήταν ταυτόσημη, όπως δυο κεφάλια στην ίδια θηλιά...» «Ο ύπνος να μην με παίρνει και να τουφεκίζω το ταβάνι μέχρι το πρωί, να με συναντάει η μοναξιά ολούθε...» Και σε άλλη αποστροφή «δεν χόρταινα να θωρώ τα όνειρά μου και άλλος κανείς να μην τα έβλεπε...» Τί να αρθρώσει κανείς όταν πρόκειται για έναν Γιάννη Καλπούζο!
Δεν θα αναλύσω ένα–ένα τα διηγήματά του. Θα ήταν αυταρέσκεια να μονοπωλήσω τη δική μου γνώμη, επιδιώκοντας να την επιβάλω ποντάροντας στο συναίσθημα. Τα συναισθήματα ούτε εντολές παίρνουν ούτε χρειάζεται να μπουν από πουθενά. Μέσα μας είναι και απλά περιμένουν να λάβουν το ερέθισμα για να ενεργοποιηθούν. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο λογοτέχνης-ποιητής πετυχαίνει τους στόχους του και αυτοί οι στόχοι είναι ένα μεγάλο εγκώμιο στην ίδια τη λογοτεχνία!
Η προσλαμβάνουσα του αναγνώστη θα κρίνει αυτά που θέλει να του πει και ειδικά αυτά που υπονοεί, θα τα αξιολογήσει και θα τοποθετήσει το έργο του εκεί που πραγματικά αξίζει!
Ένας μεγάλος ποιητής μας, έλεγε: «Η ποίηση πάντοτε είναι μια, όπως ένας είναι και ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό!...»

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Xαρά και θλίψη, φωτιά και νερό, μάχονταν στην ψυχή της. Απαλύνονταν οι ενοχές και οι φόβοι της με τον κατακερματισμό της αμαρτίας, αλλά ταυτόχρονα πονούσε καθώς διαπίστωνε ότι με τον χρόνο εξαφανίζονταν τα λατρεμένα πρόσωπα. Δεν ήθελε να της συμβεί το ίδιο. Να πιστέψει ότι κάποτε θα πάψει να λατρεύει το πρόσωπο εκείνου. Όχι, ούτε να το διανοηθεί.

Της ερχόταν να ουρλιάξει. Να βγάλει φωνή, όση όλες μαζί οι φωνές των ανθρώπων. Να κομματιαστεί, θαρρείς και τον έχανε μόλις τώρα. Να της τον έπαιρναν όπως το μωρό απ’ το βυζί για να το σφάξουν.

Γιατί αβγατίζει ο πόνος όταν είσαι πονεμένος και σου λένε πως θα ξεχάσεις. Γιατί τότε δε θέλεις να ξεχάσεις. Γιατί πονάς και νιώθεις πως θα πονάς για πάντα. Γιατί αν δε νιώθεις ότι θα πονάς για πάντα, τότε δεν είναι αληθινός ο πόνος. Κι αφού ο πόνος και η αγάπη πάνε αντάμα, αν δε νιώθεις ότι θ’ αγαπάς για πάντα, τότε δεν αγαπάς αληθινά. Αλλά κι αν σβήσει στο μέλλον η αγάπη σου, δε θέλεις να το ξέρεις από πριν. Αγάπη με ημερομηνία λήξης δεν υπάρχει, τουλάχιστον από τα πριν γραμμένη. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει καν η αρχή. […]

19 διηγήματα και μια παραλογή, με καλπάζουσα και φουρτουνιασμένη γλώσσα, για τον έρωτα, τον γενέθλιο τόπο ως παντοτινή πατρίδα, τις αποχρώσεις των ονείρων, την εξουσία της φήμης, την τραγικότητα της μοναξιάς, την κοινωνική μειονεξία, τους «επικίνδυνους» ποιητές, το βάπτισμα στο αίμα της τέχνης, τα θηρία που μας τρώνε ψυχή, νου και κορμί, τη θεία φύση και τη γυναίκα-ζωή.


Αναθεωρημένη επανέκδοση της συλλογής διηγημάτων «Μόνο να τους άγγιζα» (Κέδρος, 2002), εμπλουτισμένη με νέο υλικό.»

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Συνέντευξη με την SUSAN JOHNSON - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη (Interview with SUSAN JOHNSON - By Clio Tsalapati)

Σούζαν Τζόνσον - Susan Johnson
          Πρόσφατα κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις αγαπημένες εκδόσεις Ωκεανός το τελευταίο μυθιστόρημα της Σούζαν Τζόνσον με τίτλο «Δίπλα Στη Λίμνη». Η συγγραφέας, καλεσμένη από τον εκδοτικό οίκο για την επίσημη παρουσίαση του νέου βιβλίου της στο ελληνικό κοινό, είχε την καλοσύνη να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας», σχετικά με το μυθιστόρημά της και τις απόψεις της για την λογοτεχνία και την συγγραφή γενικότερα. Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο της, της εύχομαι καλή επιτυχία στο νέο της βιβλίο «Δίπλα Στη Λίμνη» και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις της, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα την εξαίρετη Σούζαν Τζόνσον!

          Susan Johnson’s last novel “The Landing” has been recently published in Greek by our favorite Oceanos Publications. The author, being invited by Oceanos Publications for the formal presentation of her new book to the Greek readers, was kind enough to answer to the questionnaire of “Friends Of Literature”, about her novel and her views regarding literature and writing in general. I sincerely thank her for her time, I wish her all the best for her new book “The Landing” and I invite you to read her answers so that you may be acquainted to the extraordinary Susan Johnson a little better!   

1) Αγαπητή κ. Τζόνσον, σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στην ελληνική έκδοση του νέου μυθιστορήματός σας με τίτλο «Δίπλα Στη Λίμνη», το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ωκεανός. Ποιό ήταν το αρχικό ερέθισμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και της συγγραφής;

Πιστεύω ότι κάθε συγγραφέας μπαίνει στον κόσμο της λογοτεχνίας πρώτα από όλα λόγω της αγάπης του για την ανάγνωση. Ως παιδί αγαπούσα τα βιβλία και διάβαζα οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου – η μητέρα μου αστειεύεται πως θα διάβαζα ακόμα και το πίσω μέρος του κουτιού των δημητριακών αν δεν μπορούσα να διαβάσω κάτι άλλο! Από πολύ νέα, τα βιβλία και ο κόσμος που ανοιγόταν μπροστά μου μέσα από αυτά, έδωσαν στη ζωή μου νόημα. Τα βιβλία με βοήθησαν να ερμηνεύσω την ίδια την ύπαρξή μου – τον "γρίφο της ζωής".
Τελικά, ήθελα να δοκιμάσω κι εγώ να "ξεδιαλύνω" το μυστήριο της ζωής, γράφοντας τα δικά μου βιβλία. Ήμουν στις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου όταν ξεκίνησα και τώρα είμαι εξήντα χρονών.

[Dear Mrs. Johnson, I thank you for your time and wish you all the best for the Greek edition of your new novel “The Landing”, which has been recently published in Greek by Oceanos Publications. What was the stimulus for your entering the world of literature and the scope of writing?

I think every writer enters the world of literature first because of love of reading. I loved books as a child and read everything I could get my hands on my mother jokes I would read the back of the cereal box if I couldn't read anything else! From very young, books and the world they opened up, gave life a meaning to me. Books helped explain existence the puzzle of life.
Eventually, I wanted to try and pierce the mystery of life, too, by writing books of my own. I was in my early 20s when I started and now I am 60 years old.]

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να  συγκεντρώσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Έχω εκπαιδευτεί ως δημοσιογράφος, κάτι το οποίο νομίζω πως βοηθάει. Γνωρίζω πού να απευθυνθώ ώστε να βρω πληροφορίες – και να θυμάστε πως ξεκίνησα πριν από το ίντερνετ και το Google! – έτσι αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για μένα.
Όταν με ρωτάνε σχετικά με την έμπνευση, απαντώ πως τα βιβλία είναι σαν τα όνειρα – ο καθένας μας έχει τα δικά του όνειρα και είναι αδύνατον να εξηγηθούν!

[Where do you find inspiration for every book and each character of yours and how hard is it to collect all the necessary information, when needed, to potentially combine historical facts, sites and fiction in your books?

Well, I trained as a journalist, which I think helps. I know where to go to get information – and I started before the internet and Google remember! – so it's never been a problem for me.
When anyone asks about inspiration, I say books are like dreams - everyone has their own dreams and they are always impossible to explain!]

3) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα; Θεωρείτε πως οι συγγραφείς θα έπρεπε να είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στη συγγραφή και να την εξασκούν ως κύρια ασχολία τους, ή είναι καλύτερα για αυτούς να την ασκούν στον ελεύθερο χρόνο τους;

Δεν έχω ποτέ παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής στο πανεπιστήμιο, οπότε υποθέτω πως θα μπορούσα να πω ότι οι συγγραφείς δεν χρειάζονται κανενός είδους εκπαίδευση! Όμως, φυσικά, μπορεί να βοηθήσει – όσο αφορά στην εκμάθηση της γραμματικής, της δομής, των τεχνικών απόψεων – όμως, μετά λύπης μου, θεωρώ πως η γνώση της συγγραφής – το "να είσαι" συγγραφέας επειδή έτσι αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο – είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να διδαχθεί.
Όσο αφορά στο δεύτερο μέρος της ερώτησης, πιστεύω πως επαφίεται στον κάθε συγγραφέα να απαντήσει. Όσο για μένα, έχω μία ακαθόριστη υποψία πως οι κορυφαίοι συγγραφείς – και καλλιτέχνες και μουσικοί, και οποιοσδήποτε αφιερώνει τον εαυτό του στην εξάσκηση της τέχνης του – είναι οι "αληθινοί" καλλιτέχνες, επειδή απλά χρειάζεται να αφιερώσεις ολόκληρο τον εαυτό σου σε κάτι ώστε να γίνεις κορυφαίος. Παρόλα αυτά, υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν πως κάνω λάθος – συγγραφείς οι οποίοι έχουν δουλέψει ως ταχυδρόμοι, εκπαιδευτικοί, διαφημιστές, δημοσιογράφοι – ενώ υπάρχει, επίσης, η ισχύουσα άποψη πως οι συγγραφείς δεν θα έπρεπε να είναι αποκομμένοι από τον κόσμο αλλά "μέσα" σε αυτόν, παρατηρώντας τον. Προσωπικά, θα ήθελα να διαθέτω περισσότερο χρόνο για να γράφω, καθώς τώρα εργάζομαι ως δημοσιογράφος.

[Do you regard scientific background as essential for writing a book, or all a writer needs are talent, imagination and personal experiences? Do you think that authors should be completely dedicated to writing and exercise it as a main occupation, or is it better for them to keep it as a pastime?

I never went to a creative writing school or university so I suppose I would say that writers don't need any training! But of course it can be helpful – in learning grammar, structure, the technical aspects – but – sadly, I think knowing how to write, "being" a writer because that is how you understand the world – is something which can't be taught.
As to the second part of the question, I think it's up to every writer to answer. For me, I have a sneaking suspicion that the very best writers – and artists and musicians, anyone who dedicates his or herself to his artistic practice – are the "true" artists, simply because I believe it takes the whole of oneself to make the best art. However, there are many examples to prove me wrong – writers who have worked as postmen, teachers, in advertising, journalism – and there's a strong argument to say writers should be "in" the world not apart from it, observing. Personally, I would like more time to write because I am now working as a journalist.]

4) Ποιά είναι η κύρια και ανεξάντλητη "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα κατά τη γνώμη σας; Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολη, ανώδυνη ή επώδυνη ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Οτιδήποτε αποτελεί πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα – ο κόσμος γύρω του, οι άνθρωποι μέσα σε αυτόν. Η φαντασία είναι ένα παράξενο και απρόβλεπτο θηρίο και, κατά τη γνώμη μου, είναι διαθέσιμη στον καθένα από μας. Δεν θα υποστήριζα βέβαια την άποψη του Faulkner πως "οι συγγραφείς είναι ικανοί να κάνουν οτιδήποτε για να εξασφαλίσουν την έμπνευση", αλλά θεωρώ πως ένα βιβλίο θα έπρεπε να μένει ανέγγιχτο στον χρόνο, πολύ μετά από τότε που όλοι όσοι ενέπνευσαν ή όχι έναν χαρακτήρα έχουν λησμονηθεί.
Όσο για την αντικειμενικότητα στην συγγραφή; Εάν κάποιος θέλει να γράφει αντικειμενικά, τότε δεν θα έπρεπε να γράφει καθόλου. Οι αναγνώστες αποζητούν την υποκειμενικότητα, επιθυμούν την μονομερή άποψη, χαρακτήρες τους οποίους μπορούν να λατρέψουν ή να μισήσουν. Αυτή είναι και η δουλειά του συγγραφέα – να εκμαιεύει αυτά τα συναισθήματα από τους αναγνώστες.

[Which is the main and limitless "source of ideas" for a novelist in your opinion? Have you ever included in your books any personal experiences and how easy, harmless or, perhaps, painful was approaching them in a completely objective way?

Everything is a source to a writer - the world around him or her, the people in it. Imagination is a strange and unpredictable beast and in my opinion the whole world is up for grabs. I wouldn't quite go so far as Faulkner's assertion that "ODE TO A GRECIAN URN is worth any number of old ladies" but I do feel a book should stand alone in all time, long after any people who may or may not have inspired a character have been forgotten.
As to writing "objectively"? If you want to write objectively, you shouldn't be writing. Readers want subjectivity, they want partisan opinion, characters they can love or hate. That's your job - to elicit deep subjective feelings in your readers.]

5) Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Είμαι πρωινός τύπος. Γράφω καλύτερα πριν ακόμα χαράξει η μέρα, τότε που όλα φαίνονται ακόμα δυνατά.

[Is there a certain pattern your "writing inspiration" follows? Is there a specific time of the day, a mood, a place perhaps, that urges you to write, or is it something that "pours out" of you at all times?

I am an early morning person. I write best before the day is wrecked, when everything still seems possible.]

6) Όταν ολοκληρώνετε ένα μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου ατόμου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Πιστεύω πως κάθε συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του, θα πρέπει να έχει το κουράγιο να αναζητά την κριτική ματιά στο έργο του από έναν αναγνώστη τον οποίο να εμπιστεύεται. Δεν μπορώ ποτέ να καταλάβω – ποτέ όμως! – εάν αυτό που έχω γράψει είναι καλό, κακό ή αδιάφορο. Έχω διδάξει δημιουργική γραφή (είμαι επίκουρη καθηγήτρια δημιουργικής γραφής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Κουΐνσλαντ QUT) και αυτό είναι, συνήθως, ένα σημείο στο οποίο εφιστούμε την προσοχή των σπουδαστών  που πιστεύουν ότι έχουν γράψει κάτι αριστουργηματικό!!!

[When you finish a new novel do you think that your personal opinion and evaluation is enough, or do you ask for the opinion of a person or people whom you trust?

I think any writer worth his or her salt should man up for critical opinion from a trusted reader. I have no idea – EVER – of what I have written is good, bad or indifferent. I have taught creative writing (I'm an adjunct professor in creative writing at Queensland University of Technology QUT) and it's usually a red flag warning if a student believes they've written something brilliant!!!]

7) Πόσα μυθιστορήματα έχετε συγγράψει; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το «Δίπλα Στη Λίμνη» και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" του;

Το «Δίπλα Στη Λίμνη» είναι το έβδομο μυθιστόρημά μου. Υποθέτω, γενικά, πως η ιστορία πίσω από την ιστορία είναι δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η επιστροφή μου στην Αυστραλία, μετά από δέκα χρόνια στο Λονδίνο – και το να αντικρίζω την χώρα μου με φρέσκια ματιά – και το δεύτερο είναι το διαζύγιό μου. Γνώρισα αναπάντεχα τρεις άντρες – συναδέλφους στον εργασιακό μου δημοσιογραφικό χώρο – των οποίων οι σύζυγοι ξαφνικά τους είχαν ανακοινώσει πως θέλουν διαζύγιο. Κανείς από αυτούς τους τρεις άντρες δεν το είχε προβλέψει. Πώς ήταν δυνατό αυτό; Αποφάσισα να προσπαθήσω να συγγράψω ένα μυθιστόρημα που να αναφέρεται σε αυτό το είδος των αντρών – ενώ ταυτόχρονα, υποθέτω, πως εξωτερίκευα και τον δικό μου πόνο για το διαζύγιο – κάτι, όμως, που παραμένει πολύ πίσω στο παρασκήνιο.

[How many novels have you written? Would you like to tell us something more about “The Landing”, like "the story behind the story", perhaps?

THE LANDING is my seventh novel. I guess – broadly – the story behind it is two things. My return to Australia after 10 years in London – and seeing my country with fresh eyes again – and my own divorce. I suddenly came across three men – journalism colleagues – whose wives had "suddenly" announced they wanted a divorce. None of these three men saw it coming. How could that possibly be? I decided to try writing a novel about that sort of man – all the while I suppose was the pain of my own divorce – but it is very much in the background.]

8) Η συγγραφέας Σούζαν Τζόνσον βρίσκει το χρόνο να διαβάζει και για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Δεν διαβάζω μυθοπλασία όταν γράφω – προτιμώ τις βιογραφίες και τα απομνημονεύματα των συγγραφέων. Μόλις τελείωσα την βιογραφία της Βρετανίδας συγγραφέως Angela Carter, η οποία ήταν καταπληκτική, και τα απομνημονεύματα του Bob Gottleibson για την ζωή του στον εκδοτικό κόσμο των Knopf και THE NEW YORKER – υπέροχο πραγματικά.
Η μυθιστοριογράφος που θα ήθελα να είμαι είναι η Elizabeth Strout. Είναι πραγματικά απίστευτο το πόσα πολλά μπορεί να δημιουργήσει με, προφανώς, τόσα λίγα. Είμαι μεγάλη θαυμάστρια του Richard Ford και, κατ’ εμέ, η πιο έξυπνη και συναρπαστική συγγραφέας που συγγράφει σήμερα είναι η Rachel Cusk.

[Does the writer Susan Johnson find the time to read for her own pleasure and not only for research concerning some future book of hers? If that is the case, what sort of literature do you prefer to read and why?

I don't read fiction while I'm writing – I prefer biographies and memoirs of writers. I've just finished a life of the British writer Angela Carter which was terrific, and Bob Gottleibson's memoir about his life in publishing at Knopf and THE NEW YORKER – fabulous stuff.
The novelist I like to be is Elizabeth Strout. I can't believe how much she does with (apparently) so little. I am a big Richard Ford fan – and the most intelligent and fascinating writer working today is Rachel Cusk.]

9) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας; Υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Τα έχω ήδη γράψει παραπάνω. Εάν μπορούσα να γίνω έστω η μισή συγγραφέας από όσο είναι η Strout – ή η Cusk – τότε θα μπορούσα να πεθάνω ευτυχισμένη. Θεωρώ πως έχω επηρεαστεί από οτιδήποτε έχω διαβάσει, όμως τα σημεία αναφοράς μου είναι ο Fitzgerald, ο George Eliot και μία Αυστραλή συγγραφέας που ονομάζεται Helen Garner. Εάν δεν την έχετε διαβάσει, κάντε το!

[Which are your favorite books and writers? Do you think that you have been influenced by some other novelists in your way of writing, style or topics? Is there any novel that you admire so much that makes you a little "jealous" of its writer and makes you wish you had written it?

See above. If I could be half the writer that Strout is – or Cusk – I could die happy. I believe I've been influenced by everything I've read but my touchstones are Fitzgerald, George Eliot and an Australian writer called Helen Garner. If you haven't read her, do!]

10) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα συγγραφέων που δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ πουθενά – με την Willa Catha (Cather) και την Eudora Welty να είναι ενδεικτικά δύο από αυτούς. Εξαρτάται από τον συγγραφέα – για μένα είναι πρωταρχικής σημασίας, διότι έτσι μόνο να "δω" πιο καθαρά.

[Do you believe that writers should travel a lot, in order to gather authentic information about the places they write about, and how feasible is that, especially nowadays? Do you consider travelling necessary for a writer even only to "keep an open mind"?

Many examples of writers who have never travelled anywhere – Willa Catha and Eudora Welty being only two. It depends on the writer – for me, it is essential, so I can "see".]

11) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Θέλω όσο το δυνατόν περισσότεροι αναγνώστες να μοιραστούν τις ευαισθησίες που τους προκάλεσε το έργο μου καθώς και όσα κατανόησαν από αυτό που προσπαθώ να κάνω – αυτό είναι το όνειρό μου. Επίσης, όπως έχει ήδη ειπωθεί από άλλους – κάθε συγγραφέας γράφει (πρωταρχικά) το ίδιο βιβλίο.

[Do you think novelists should experiment by trying to write different kinds of literature, risking losing their already existing faithful readers, or should they stick to what they know how to write best and they are famous for? Which are the messages you aim to pass on to your readers through your work and what "kind of readers" do you address to?

I just want as many readers as possible to share the sensibilities of my work and who understand what I am attempting to do – that's my dream. Also, many have said it before – every writer is (essentially) writing the same book.]

12) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των περισσοτέρων βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Εγώ στάθηκα πολύ τυχερή – το θέμα του εκδότη είναι λίγο πολύ θέμα τύχης, όπως το να βρεθείς στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, και το έργο σου να πέσει στα χέρια του σωστού επιμελητή. Όταν ξεκίνησα, ο εκδοτικός οίκος Harper and Row στην Αμερική έψαχνε για να βρει έναν Αυστραλό συγγραφέα ικανό να δώσει το στίγμα της λογοτεχνίας της χώρας του – έτσι βρέθηκα να έχω εκδότη πριν ακόμα ολοκληρώσω το βιβλίο μου.
Και μη νομίζει ο εκάστοτε συγγραφέας πως μπορεί να ελέγξει το πώς θα υποδεχτούν το βιβλίο του οι αναγνώστες – κάνει λάθος! Άπαξ και φύγει το βιβλίο από τον εκδοτικό οίκο, έχει φύγει και από τα χέρια του συγγραφέα.

[Did you have any reservations when you gave your first book to the first publisher? Where you anxious about its acceptance by the readers? Do you think that the topics of your books play an important part in this acceptance?

I was very lucky – publisher she Ng is very much about luck, being in the right place at the right time, and your work getting into the right editor' hands. When I started, Harper and Row in America were looking to start a new Australian imprint – so I had a publisher even before I finished my book.
And if any writer thinks s/he can control a book's reception by readers – wrong! Out of your hands once it leaves the publisher's.]

13) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων;

Να συνεχίζουν την προσπάθεια! Ο συγγραφέας είναι ένα άτομο που γράφει, όχι ένα άτομο που συζητάει για την συγγραφή.

[With your writing experience up to now, what piece of advice would you offer to all the new writers-to-be, who dream to see their books on the bookshelves of a bookshop one day?

Keep going! A writer is a person who writes, not the person who talks about writing.]

14) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο συγγραφικό σας έργο, και ιδιαίτερα στη νέα ελληνική έκδοση του μυθιστορήματός σας «Δίπλα Στη Λίμνη», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Σχεδόν έχω ολοκληρώσει το νέο μου μυθιστόρημα με τίτλο «From Where I Fell» – το οποίο, κατά εκπληκτική συγκυρία! – έχει ως κεντρικό χαρακτήρα έναν Ελληνοαμερικανό ο οποίος επιστρέφει για να ζήσει στην Ελλάδα. Ελπίζω να το ολοκληρώσω όσο βρίσκομαι ακόμα στην Ελλάδα. Ευχαριστώ πολύ, γεια σας!  

[As a closure, I would like to thank you again for giving me this interesting interview, to wish you all the best for all your work, but particularly for your new Greek edition of your novel “The Landing”, and ask you about your future writing plans. What should we expect from you in the near future?

I am about to finish a new novel FROM WHERE I FELL – which - amazingly! – has a Greek-American character who returns to Greece to live. I hope to finish it while I am here in Greece. Efharisto poli! Yasas!]

Βιογραφία της Susan Johnson:

Η Σούζαν Τζόνσον, πολύ αγαπητή συγγραφέας της Αυστραλίας, ήταν υποψήφια το 1991 για το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το μυθιστόρημά της «Flying Lessons», ήταν επίσης υποψήφια το 1994 για το Βραβείο Banjo του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Αυστραλίας για το μυθιστόρημα Big Life καθώς και το 2000 για το Βραβείο Εθνικής Βιογραφίας για το έργο της «A Better Woman».

Περισσότερες πληροφορίες για το συνολικό συγγραφικό έργο της συγγραφέως μπορείτε να βρείτε στο επίσημο site της στον ακόλουθο σύνδεσμο:


Εργογραφία της Σούζαν Τζόνσον:

«ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ» (2017)
Εκδόσεις: Ωκεανός
Σελίδες: 416
Τιμή: 16,20 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Ο Τζόναθαν Λοτ είναι πολύ μπερδεμένος. Είναι αλήθεια ότι ένας άνδρας που βρίσκεται πλέον στα πρόθυρα διαζυγίου και έχει μια καλή οικονομική κατάσταση χρειάζεται μια νέα σύζυγο; Ή μήπως χρειάζεται άλλη μία ερωμένη; Κι εκείνη η απογοητευμένη και διαζευγμένη επίσης Πέννυ, έχει κι αυτή ανάγκη από έναν νέο σύζυγο; Ή ο γάμος είναι χαμένη υπόθεση τελικά;      
    Και τί γίνεται με την όμορφη Άννα, που ήρθε ένας Θεός ξέρει από πού, σέρνοντας πίσω της μια ολόκληρη ουρά από αποτυχημένους γάμους;
Προδοσίες, μεγάλες και μικρές συμμαχίες, απογοητεύσεις και χαρές… όλα ανθρώπινα και καθημερινά...
Συμβαίνουν πολλά παράξενα στην μικρή επαρχιακή πόλη δίπλα στη λίμνη, ένα ήσυχο θέρετρο όπου ο Τζόναθαν έχει το εξοχικό του σπίτι, όπως και αρκετοί άλλοι ευκατάστατοι μεσήλικες.
Το ζήτημα είναι αν θα μάθει τελικά το μάθημά του… Αν θα μάθει πόσο μεγάλη σημασία έχει η αγάπη.

Ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα της Σούζαν Τζόνσον, γραμμένο με ξεχωριστό στυλ, χιούμορ και διορατικότητα. Ένα μάθημα του τί σημαίνει να είσαι άνθρωπος και να αγαπάς.»

«ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ», της Νικόλ-Άννας Μανιάτη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ», της Νικόλ-Άννας Μανιάτη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 480
Τιμή: 14,94 €

          Η γραφή της εξαίρετης Νικόλ-Άννας Μανιάτη μού είναι γνωστή και αγαπημένη από το πρώτο δικό της βιβλίο που διάβασα πριν από χρόνια, το οποίο και ήταν η αιτία για να γνωρίσω και να μελετήσω το, ομολογουμένως, πολυποίκιλο συγγραφικό της έργο. Ένα έργο που ποικίλει καθώς κυμαίνεται μεταξύ πολλών και ιδιαίτερα σημαντικών κοινωνικών και ανθρωποκεντρικών θεμάτων, με τα οποία δύσκολα καταπιάνονται πολλοί Έλληνες συγγραφείς. Το ίδιο αυτό, λοιπόν, δικό της βιβλίο με το οποίο τη γνώρισα συγγραφικά – και το οποίο, όπως έμαθα από την ίδια, είναι η πρώτη συγγραφική της προσπάθεια αν και εκδόθηκε πέμπτο κατά σειρά – τυγχάνει να επανεκδίδεται φέτος από τις αγαπημένες εκδόσεις Ψυχογιός και φέρει τον τίτλο «Το Τίμημα». Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα συναρπαστικό και απόλυτα καθηλωτικό, γραμμένο με τον γνωστό απαράμιλλο μεστό, λιτό, ευαίσθητο και απέρριτο τρόπο γραφής της συγγραφέως. Είναι ένα βιβλίο από εκείνα που δεν σε αφήνουν εύκολα να τα αποχωριστείς, καθώς θέλεις επειγόντως να μάθεις τί θα συμβεί στη συνέχεια, με αποτέλεσμα να ξενυχτάς κρατώντας τα στα χέρια σου και γυρνώντας με απληστία και επιμονή τη μία σελίδα μετά την άλλη.
          Η κ. Μανιάτη για μία ακόμη φορά στήνει μία πλοκή εξαιρετική, ισάξια εκείνων των αρχαίων τραγωδιών, όπου οι ήρωές της περνούν μέσα από το έλεος και τον φόβο, όπως μας λέει και ο αρχαίος μας πρόγονος στον ορισμό της τραγωδίας, ο Αριστοτέλης, ενώ εμείς ως αθέατοι θεατές των παθημάτων τους, γνωρίζουμε γεγονότα και καταστάσεις που εκείνοι αγνοούν και γι' αυτό το λόγο υποφέρουν περισσότερο! Τους παρατηρούμε να θέλουν να εκδικηθούν, να πονέσουν τους υπαίτιους για τα δικά τους δεινά, που κάποιες φορές έχουν προκληθεί από τους ίδιους εν αγνοία τους ή τους αγαπημένους τους, και τελικά αφού "περάσουν" μέσα από τραγικές καταστάσεις, να φτάνουν στο τέλος στην πολυπόθητη "κάθαρσή" τους πληρώνοντας το τίμημα για τα ανομήματα, τα δικά τους ή τις αμαρτίες των γονέων, που συχνά παιδεύουν τα τέκνα τους! Η δικαίωση έρχεται για τους δίκαιους, αλλά τελικά ο αναγνώστης καταλήγει να συμπονέσει και τους αδίκους, γιατί η ζωή και οι δύσκολες περιστάσεις τους οδήγησαν σε αυτή την κατάληξη!
Η ηρωίδα μας, η Μαργαρίτα, είναι ένας άρτια δομημένος χαρακτήρας, σκιαγραφημένος σε όλες του τις προεκτάσεις, με ψυχογραφημένη κάθε της δράση και αντίδραση σε όλη την πολύπλοκη πορεία της. Η ζωή και η εξέλιξη της Μαργαρίτας καθορίζεται, και κάπου διαστρεβλώνεται σταδιακά, από το μίσος με το οποίο την τροφοδοτεί ο ίδιος ο πατέρας της για τον παιδικό της φίλο και την οικογένειά του. Το κορίτσι μαθαίνει να μισεί ό,τι νωρίτερα αγαπούσε, εξοικειώνεται με την αναζήτηση της εκδίκησης και την μονόπλευρη και μεροληπτική θεώρηση ανθρώπων και καταστάσεων γύρω της. Τις περισσότερες φορές όμως, όπως συμβαίνει και στην ίδια τη ζωή, οι πράξεις και οι συμπεριφορές μας επιδρούν σε όσους εμπλέκονται σε αυτές και συχνά οι συνέπειες είναι ανεξέλεγκτες και καταστροφικές. Οι υπόλοιποι ήρωες που την πλαισιώνουν είναι το ίδιο ολοζώντανοι και απτοί με εκείνην, τόσο που μας κάνουν να ξεχνάμε την χάρτινη διάστασή τους και να συμπάσχουμε σε κάθε χτύπημα της Μοίρας που δέχονται, να χαιρόμαστε με κάθε ευτυχία τους και να αγωνιούμε με κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουν. Το σασπένς είναι διάχυτο σε όλο το βιβλίο και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα! Άλλωστε το ίδιο ισχύει σε κάθε μυθιστόρημα της συγγραφέως, καθώς πάντοτε μένει πιστή στον λιτό και απέρριτο τρόπο γραφής, στη σφιχτοδεμένη πλοκή της κάθε ιστορίας της και στις απόλυτα ψυχολογημένες αντιδράσεις του κάθε ήρωά της. Καμία απορία του αναγνώστη δεν μένει άλυτη και καμία συμπεριφορά δεν παραμένει αψυχολόγητη.
Πολλά και θερμά συγχαρητήρια αρμόζουν στην κ. Μανιάτη για αυτό το εξαιρετικό βιβλίο της, που σαν άλλη αρχαία τραγωδία με συγκλόνισε, με συγκίνησε, με έκανε να νιώσω χαρά και ικανοποίηση, οργή και θυμό με κάποιους από τους χαρακτήρες του. Το αν κατόρθωσα να δικαιωθώ στο τέλος του, μέσα από την επιζητούμενη απονομή δικαιοσύνης και την πολυπόθητη επίτευξη εξιλέωσης και κάθαρσης δεν σας το αποκαλύπτω. Αυτό είναι ένα μοναχικό ταξίδι που πρέπει να κάνει ο κάθε αναγνώστης μόνος του, ώστε να μην χάσει τίποτε από την μαγεία του υπέροχου αυτού μυθιστορήματος. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα λοιπόν να το διαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Πολλοί πιστεύουν πως το μίσος μέσα σου για κάποιον δεν μπορεί να τον αγγίξει. Κατατρώει μόνο εσένα τον ίδιο!

Η Μαργαρίτα όμως το διοχέτευε με ολέθριες ενέργειες. Η μικρή, γλυκιά Μαργαρίτα, από τα δώδεκα της χρόνια, μεγάλωνε μαθαίνοντας να μισεί τον παιδικό της φίλο και τη μητέρα του, αφού ο ίδιος ο πατέρας της τροφοδοτούσε την αθώα παιδική ψυχή της με δηλητήριο. Θυσίασε όνειρα, αγάπη και μέλλον για μια απατηλή εκδίκηση, με καταστροφικές συνέπειες για την οικογένεια του παιδικού της φίλου. Όταν μαθαίνει την αλήθεια, είκοσι χρόνια μετά, προσπαθεί με κάθε τρόπο να επανορθώσει για τις συνέπειες από το παράλογο και άδικο συναίσθημα που την πότισε ο πατέρας της και που κυριαρχούσε μέσα της τόσα χρόνια.

Αλλά έπρεπε να πληρώσει! Θα άντεχε το τίμημα της εξιλέωσης;»

Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

Συνέντευξη με την ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

κ. Αργυρώ Μαργαρίτη
          Είναι ιδιαίτερη χαρά και τιμή η φιλοξενία της κ. Αργυρούς Μαργαρίτη στο ιστολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας», με αφορμή το νέο εξαιρετικό μυθιστόρημά της με τίτλο «ΓΕΡΣΗ - Είσαι Το Κόκκινο Στο Αίμα Μου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Η συγγραφέας είχε την καλοσύνη να απαντήσει στο ερωτηματολόγιό μου σχετικά με το συγγραφικό της έργο και τις απόψεις και πεποιθήσεις της για την λογοτεχνία γενικότερα και όχι μόνον. Την ευχαριστώ ιδιαίτερα για το χρόνο που διέθεσε, της εύχομαι καλή επιτυχία στο νέο της βιβλίο, αλλά και σε όλα τα έργα της, και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις της ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα την εξαίρετη κ. Αργυρώ Μαργαρίτη!

1) Αγαπητή κ. Μαργαρίτη, τις θερμές ευχές μας για το νέο μυθιστόρημά σας, με τίτλο «ΓΕΡΣΗ - Είσαι Το Κόκκινο Στο Αίμα Μου» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Θυμάμαι ότι δεν πήγαινα ακόμα σχολείο, όταν έφτιαξα ένα μικρό ομοιοκατάληκτο ποίημα για να παινέψω το σπίτι του παππού μου. Πάντως από παιδί είχα την ευχέρεια να συνθέτω στίχους. Μάλιστα στο Δημοτικό έγραφα όλες τις εκθέσεις έμμετρες, ακόμα και τις λύσεις στης αριθμητικής. Στο «Vinsanto» υπάρχει ένα τεράστιο ποίημα της Νίνας που βγήκε αβίαστα.
Έχω να διηγηθώ ευτράπελες ιστορίες με αυτό το χούι! Επομένως η αιτία υπήρχε. Η αφορμή δόθηκε το 1997, όταν οι Εκδόσεις ΔΕΛΤΟΣ μου ζήτησαν να γράψω ένα σύντομο αστυνομικό μυθιστόρημα στη σειρά τους «Ελληνικά για ξένους». Αυτό με την ιδιότητα της φιλολόγου και καθηγήτριας Γαλλικών. Έγραψα το «Μυστικό του Κόκκινου σπιτιού» που μέχρι σήμερα εκδίδεται κάθε χρόνο και χαίρει μεγάλης εκτιμήσεως στο εξωτερικό.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι «συγγράφω» σημαίνει γράφω μαζί με κάποιον άλλον (π.χ. συγκατοικώ= κατοικώ μαζί με κάποιον). Από την άλλη, «έμπνευση» = εν + πνέω που σημαίνει πως οι ιδέες φυσούν σαν αέρας μέσα στο μυαλό. Η έμπνευση είναι παντού και κάποιος καραδοκεί να του δώσουμε το χέρι μας για να γράψει. Σχεδόν πάντα όταν γράφω μια ιστορία, βιάζομαι να την τελειώσω για να μάθω το τέλος της. Το μυαλό μου είναι πάντα με τις κεραίες τεντωμένες και το παραμικρό ερέθισμα εξάπτει εύκολα την φαντασία μου.
Όσο για τα ιστορικά γεγονότα, αυτά δεν είναι δουλειά του …Συν, αλλά του γράφοντος. Ναι, οφείλεις να ψάξεις και δη στις πηγές.

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Το επάγγελμα και οι σπουδές συμβάλλουν στην ευρύτερη διερεύνηση πεδίων και στην συλλογή υλικού. Μπορεί, όμως, να είναι και άσχετα. Μην ξεχνάτε πως ο μεγάλος σύγχρονος παραμυθάς, Ευγένιος Τριβιζάς, είναι εγκληματολόγος. Ο συγγραφέας καταφεύγει συχνά σε θέματα άσχετα με το επάγγελμά του ίσως γιατί θέλει να ξεφύγει ή γιατί μόνο αυτός ο χώρος δεν τον καλύπτει. Εγώ υπήρξα για σαράντα χρόνια εκπαιδευτικός. Σε κανένα βιβλίο μου δεν είχα ως θέμα το σχολείο και, πιστέψτε με, έχω απίστευτα περιστατικά να διηγηθώ. Μόνο σε κάποιο σενάριο δανείστηκα κάποια περιστατικά από τη σχολική μου εμπειρία.

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Εάν έχει συμβεί αυτό ποτέ, πόσο εύκολη, ή επώδυνη ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Ναι. Το έχω κάνει σε όλα μου τα βιβλία, εκτός από το «Μυστικό». Δεν είναι επώδυνο αλλά λυτρωτικό. Καλύτερο κι από ψυχανάλυση. Στο «Μαύρο Κανταΐφι» η Κατίνα λέει: «Δεν θα ουρλιάξω, θα γράψω. Ένα και το αυτό…»

5) Στο νέο σας βιβλίο, το οποίο διαδραματίζεται στη Σμύρνη πριν από την Καταστροφή, έχετε βασιστεί στην Ιστορία και σε ιστορικά γεγονότα της εποχής τα οποία αποτελούν το φόντο της μυθοπλασίας σας. Ποιά θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Φαντάζομαι πως ο καθείς έχει δικούς του κώδικες και πηγές. Στη «Γέρση», η πρωταρχική μου πηγή ήταν η οικογένειά μου. Και οι δυο γονείς μου είχαν μικρασιάτικη καταγωγή. Ο μπαμπάς μου από τη Σμύρνη και η μαμά από τη Σύλλη Ικονίου. Μεγάλωσα σε προσφυγική γειτονιά και στη Νέα Ιωνία, σημαντική προσφυγούπολη. Η Μικρά Ασία είναι τατουάζ ψυχής.

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Σε ό,τι με αφορά, οι σπουδές μου σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και της Γαλλίας με βοήθησαν στην έρευνα. Ξέρω πού να ψάξω και πώς. Αλλά αυτό δεν το θεωρώ ουσιώδες. Συλλέγοντας στοιχεία για τη Γέρση, διάβασα πολλές διηγήσεις αγράμματων ανθρώπων, με σωρεία ορθογραφικών λαθών. Ούτε που τα βλέπεις! Είναι ο λόγος τόσο ατόφιος, οι εικόνες συγκλονιστικές! Υποκλίνομαι! Όμως, όταν μαγειρεύουμε, για να γίνει νόστιμο και με ξεχωριστή γεύση χρειάζεται το μπαχαρικό, η φαντασία δηλαδή.

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Σαν άνθρωπος είμαι πληθωρική σε όλα: στα λόγια, στην αγάπη, στο θυμό, στο δόσιμο, στη συμπεριφορά. Η φαντασία μου μοιάζει με οργιώδες τοπίο. Έχω γράψει απίστευτες ιστορίες όταν οδηγώ, όταν κολυμπώ, όταν κοιμάμαι. Και δείτε τα βιβλία μου, κανένα δεν μοιάζει με το άλλο ούτε στο ύφος, στη γλώσσα, στο είδος, στο περιεχόμενο.

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Έχω δυο αγαπημένες αναγνώστριες, αλλά μόνο για το «Vinsanto» και τη «Γέρση». Εμπιστεύομαι τη γνώμη τους. Όμως, έχω στο συρτάρι ένα μυθιστόρημα που έχει 7 διαφορετικές εξελίξεις. Το δούλεψα κάποτε με μια ομάδα μαθητών που τους δίδαξα δημιουργική γραφή. Σταματούσα σε κάποιο σημείο και ζητούσα απόψεις. Το βιβλίο συνεχίζεται με συνεχείς παραλλαγές βασισμένες στη γνώμη του κάθε μαθητή. Ενδιαφέρον συγγραφικό παιχνίδι αλλά για αναγνώστες εξαιρετικά ψαγμένους!

9) Από τα βιβλία σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" κάποιων από αυτά;

Θα έλεγα πως ξεχωρίζω το «Μαύρο Κανταΐφι», ένα μυθιστόρημα ιδιόρρυθμο. Ξεκίνησα να το γράφω όταν κάποτε μια φίλη μάς εκμυστηρεύτηκε το πρόβλημά της ζητώντας συμβουλές. Πήρε τόσες απόψεις όσες και οι γυναίκες που ρώτησε. Σκέφτηκα τότε να γράψω ένα μυθιστόρημα με δυο γυναίκες εντελώς διαφορετικές (χαρακτήρας, μόρφωση, καταγωγή κ.λ.π) που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Το αποτέλεσμα ήταν εντελώς διαφορετικό από τα σχέδια μου. Οι δυο ηρωίδες αυτονομήθηκαν και κάνανε του κεφαλιού τους. Εγώ απλά κατέγραφα ό,τι μου υπαγόρευαν. Και για να προλάβω λανθασμένες εντυπώσεις, ο τίτλος υπονοεί το αιδοίο. Και όχι, το βιβλίο δεν είναι χυδαίο.

10) Η συγγραφέας Αργυρώ Μαργαρίτη βρίσκει το χρόνο να διαβάζει για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Διαβάζω περισσότερα από ένα βιβλία την εβδομάδα, ανάλογα με τον ελεύθερο χρόνο. Διαβάζω γρήγορα και θυμάμαι τα πάντα. Μου αρέσουν όλα τα είδη, αρκεί να σέβονται αυτό που υπόσχονται. Αν είναι ροζ, δεν θέλω να υποτιμά τη νοημοσύνη μου με πραγματολογικές ανακρίβειες και ανοησίες. Αν είναι αστυνομικό, θέλω να με βάλει στο παιχνίδι. Λατρεύω τα μυθιστορήματα που έχουν πλοκή. Όμως μεγάλη μου αγάπη είναι τα βιβλία θεοσοφίας, φιλοσοφίας, και λατρεύω να μελετώ  Πλάτωνα και Ηράκλειτο.

11) Θυμάστε το πρώτο σας ανάγνωσμα το οποίο σας "παρέσυρε" στον κόσμο της λογοτεχνίας; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Είχα την ευλογία να ξεκινήσω γαλλικά, σε ηλικία πολύ μικρή, με μια καταπληκτική δασκάλα, την madame Marie. Όλοι οι μαθητές της χρωστάμε πολλά σε αυτή την υπέροχη γυναίκα. Ξεκινήσαμε με Βικτώρ Ουγκώ και προχωρήσαμε με Καμύ, Μολιέρο, Ρακίνα, δηλαδή από την παιδική ηλικία στα βαθιά νερά. Παράλληλα, μας διηγιόταν ένα παραμύθι, την «Μαγκαλί και τον Γιάννη των αστραπών», κάτι σαν τα εφηβικά μας άρλεκιν. Αλλά έχω επηρεαστεί από το μοναδικό περσικό παραμύθι «Χίλιες και Μια Νύχτες» και τον «Μικρό Πρίγκιπα» του Εξυπερί. Θα ήμουν ειλικρινής αν έλεγα πως η γραφή μου έχει δεχτεί επιρροές από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη.

12) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να είχατε συγγράψει εσείς;

Από σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς θαυμάζω πολλούς και διαβάζω ακόμα περισσότερους, αλλά για λόγους δεοντολογίας δεν θεωρώ σωστό να αναφέρω ονόματα και τίτλους. Θα ήθελα να έχω γράψει το «Άρωμα» του Ζισκίντ και το «Κουτσό» του Κορτάθαρ. Αλλά και η «Πέτρινη Σχεδία» του λατρεμένου Ζοζέ Σαραμάγκου με έκανε να ζηλέψω τρομερά. Και θέλω κάποτε να γράψω κάτι σαν τα βιβλία της Έλενα Μπλαβάτσκυ.

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Τα ταξίδια είναι πάθος ζωής και χαρίζουν περιουσία πνεύματος. Είναι σημαντικό όμως να μένεις για ένα διάστημα σε κάποιο μέρος. Να περπατήσεις, να μυρίσεις, να αφουγκραστείς.

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας να χάσει το ήδη υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Είναι θέμα προσωπικό. Εγώ δεν παραμένω στο ίδιο μοτίβο γιατί δεν μου βγαίνει αλλιώς.

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "αφυπνίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Δεν είναι απαραίτητο να παίρνουμε μηνύματα από όλα τα βιβλία. Οι έννοιες  ψυχαγωγία και διασκέδαση είναι διαφορετικές, αλλά εξ ίσου απαραίτητες. Όταν διαβάζω ένα επιστημονικό σύγγραμμα, δοκίμιο ή έρευνα γιατί θέλω να ενημερωθώ και όχι μόνο, έχω ανάγκη να χαλαρώσω μετά διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα «σαγαπώ-μαγαπάς».
Τα δύο τελευταία βιβλία μου έχουν έντονη πλοκή, μυστήριο και αγωνία. Αυτό ψάχνω στα διαβάσματά μου και αυτό επιθυμώ να προσφέρω στους αναγνώστες μου.

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Με κουράζει, με απογοητεύει και με φορτίζει αρνητικά η σύγχρονη πραγματικότητα. Για ποιο λόγο να την διαβάζω κιόλας;

17) Στην σύγχρονη πραγματικότητα και στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας ποιά θεωρείτε πως είναι η θέση του λογοτεχνικού βιβλίου; Περνάει τελικά το βιβλίο κρίση στη χώρα μας ή διεθνώς και τί θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να γίνει πιο προσιτό στο αναγνωστικό κοινό και ιδιαίτερα στους νέους;

Τρία υποερωτήματα σε μια ερώτηση! Αφήνω τα δύο πρώτα να απαντηθούν από ειδικούς και περνάω στο τρίτο. Είναι κρίμα που δεν διαβάζουν τα νέα παιδιά. Αυτό είναι μέγιστο και βασικό καθήκον οικογένειας και σχολείου. Ως μητέρα και εκπαιδευτικός έχω άποψη, αλλά χρειάζομαι χώρο και χρόνο για να ξεδιπλώσω σκέψεις, προτάσεις, ιδέες.

18) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε αυτό από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Όταν εκδόθηκε το «Μυστικό του Κόκκινου Σπιτιού» ήμουν σίγουρη και πίστευα πως ήταν η ώρα να κάνω το βήμα ετούτο. Δεν έχω ποτέ αγωνία, ακόμα κι όταν μιλώ σε πολυπληθές κοινό. Για άλλα πράγματα αγωνιώ, και κυρίως  για όσα δεν φτάνει το χέρι μου. Αλλά θέλω να διαβάζονται τα βιβλία μου. Όταν μαγειρεύω ένα φαγητό και βάζω μέσα κόπο, μεράκι, υλικά και φαντασία θέλω όλοι να το φάνε και να μου πουν πως το βρήκαν υπέροχο. Όσο για τη θεματολογία, εξαρτάται σε τι αναγνωστικό κοινό απευθύνεται το βιβλίο.

19) Εσείς, με την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Πρώτα πρώτα να διαβάζουν. Μανιωδώς! Να αποκτήσουν ερωτική σχέση με το βιβλίο. Και όταν γράφουν να μην νοιάζονται αν αρέσουν στους άλλους. Να είναι αυθεντικοί. Και να έχουν υπόψη τους πως η συγγραφή δεν είναι επάγγελμα αλλά ανάγκη της ψυχής.

20) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία και ειδικότερα, στο νέο  μυθιστόρημά σας «ΓΕΡΣΗ - Είσαι Το Κόκκινο Στο Αίμα Μου», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Ξεκίνησα να γράφω τη Γέρση πριν από 22 χρόνια. Επειδή σκόνταψα σε πολλά ερωτήματα που γύρευαν απάντηση, αφιέρωνα χρόνο στην έρευνα και παράλληλα έγραφα άλλα βιβλία. Η συγγραφή της «Γέρσης» ήταν ταξίδι μαγικό. Όταν όμως έγραψα την τελευταία λέξη, κατέρρευσα. Το κορίτσι έφυγε από τα χέρια μου, κλειδώθηκε μέσα στο βιβλίο και δεν μπορώ να κάνω τίποτα πια για εκείνη. Τώρα, για να έρθω στα ίσα μου, γράφω δύο μυθιστορήματα. Το ένα είναι εφηβικό- νεανικό και είναι μυστηρίου/φαντασίας. Αυτό το έχω ξεκινήσει πριν από καιρό σαν υπόσχεση στους μαθητές μου. Αλλά ξαφνικά, δεν θυμάμαι πώς, προέκυψε το αστυνομικό και με συνεπήρε. Αγωνιώ για την συμπεριφορά του δολοφόνου και την τύχη που θα έχει το τελευταίο θύμα του. Όταν τελειώσουν τα πρώτα τρεχάματα της «Γέρσης», θα το ολοκληρώσω.

Ευχαριστώ για τις υπέροχες ερωτήσεις που με βοήθησαν να οργανώσω σκέψεις.
                                                                                                Αργυρώ  Μαργαρίτη
Βιογραφία Αργυρούς Μαργαρίτη:

Η ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία. Μεγάλωσε σε μια προσφυγική γειτονιά, τότε που το παιχνίδι στους δρόμους ήταν τρόπος ζωής. Σπούδασε γαλλική και ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έκανε μεταπτυχιακό στη Σορβόννη, παρακολούθησε μαθήματα γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μπεσανσόν, ιστορία της τέχνης στο Γαλλικό Ινστιτούτο και συμμετείχε για δύο χρόνια στα διεθνή προγράμματα Lingua. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στο Πειραματικό Λύκειο Αναβρύτων και τα τρία τελευταία χρόνια στο Ελληνικό Σχολείο των Βρυξελλών. Έχει εκδώσει πέντε βιβλία, έχει επιμεληθεί δύο ντοκιμαντέρ και έχει γράψει τηλεοπτικά σενάρια. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της «VINSANTO Το Κρασί Της Λάβας» (2014) και «ΓΕΡΣΗ Είσαι Το Κόκκινο Στο Αίμα Μου» (2017).

Περισσότερες πληροφορίες για το έργο της συγγραφέως στο προσωπικό της προφίλ στο site των εκδόσεων Ψυχογιός:

Εργογραφία Αργυρούς Μαργαρίτη:

«ΓΕΡΣΗ Είσαι Το Κόκκινο Στο Αίμα Μου» (2017)
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 568
Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Ένας έρωτας παραμυθένιος το μυθιστόρημα αυτό, μπερδεμένος στις κλωστές της Ιστορίας, τότε που θέλησε να δοκιμάσει τις αντοχές της προδοσίας, τη δύναμη της φωτιάς.

Σαν τα παραμύθια της Χαλιμάς, οι ζωές μπερδεύονται με το καβουρντισμένο κύμινο και το πετιμέζι, Ρωμιοί και Τούρκοι, κιμπάρηδες και ραχατλήδες, ηγέτες ξιπασμένοι, ανίκανοι, παθιασμένοι, αδιάφοροι. Ο χορός των ζεϊμπέκηδων, οι ατμοί του χαμάμ, τα προσκοπάκια στο Αϊδίνι, μυστικά και καταχωνιασμένες αμαρτίες, προδοσίες, φονικά, ένα γυμνό κορίτσι κρεμασμένο ανάποδα, ο Αχέροντας να καταπίνει φαντάρους, στην Αλμυρά Έρημο να ξεραίνονται οι κόκκινες μηλιές, οι ατμοί του χαμάμ να θολώνουν τις ζωγραφιές.

Η Γέρση μεγάλωσε στη Σμύρνη, αρχοντοπούλα αναντάμ μπαμπαντάμ, στη θωριά της σου κοβόταν η ανάσα. Περήφανη και ξιπασμένη, μαστίγωνε τις δούλες της μπας και τις κάνει φιλενάδες. Λουζόταν στο χαμάμ, όταν την είδαν ξαφνικά τα δυο καρντάσια, ο Γιώργης κι ο Σελίμ, κι ήρθε ο έρωτας να σπαράξει τη σάρκα, να ξεπαστρέψει, να μαγέψει.

«Τι είμαι για σένανε, Γιώργη Καραδάμογλου; Αυτό μόνο… πρέπει να ξέρω…»

Το άλογο χρεμέτισε χτυπώντας την οπλή του σε μια πέτρα που εξείχε, ο αμαξάς τράβηξε τα γκέμια. Ο Γιώργης έχωσε τα μάτια στα τσίνορά της, ζυγίστηκε πάνω τους, ισορρόπησε, κρεμάστηκε. Βούλιαξε στο υγρό βλέμμα, φοβήθηκε μη γίνει δάκρυ και τον πνίξει, τσούλησε στην κατηφόρα της μύτης να σωθεί, χώθηκε στα ρουθούνια να ρουφήξει την οσμή της. Στα χείλη παραδόθηκε. Τα λευκά της δόντια τον γεμίσανε πληγές καθώς θυμήθηκε τη νύχτα τους. Εδώ που φτάσανε, δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να της πει την αλήθεια. Πήρε το χέρι της, έσκυψε κι απόθεσε στη φούχτα της ένα φιλί.

«Εσύ, ομορφιά μου, είσαι το κόκκινο στο αίμα μου…»

Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα για τις ημέρες αίγλης και δόξας της Σμύρνης πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή!

«VINSANTO Το Κρασί Της Λάβας» (2014)
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 488
Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Ένα παράξενο γράμμα, μισό στα πορτογαλικά, το άλλο μισό σε ανορθόγραφα ελληνικά, που αναφέρεται σε έναν αμύθητο θησαυρό, γίνεται αφορμή να βγουν στην επιφάνεια ψέματα σκεπασμένα από τη λάβα. Εκεί, λοιπόν, στο νησί με το κοιμισμένο ηφαίστειο, θαμμένοι ναοί από την εποχή της έκρηξης κρύβουν τον θρύλο που μπολιάζει πάθη και οπλίζει χέρια.
Κορυφαίοι του χορού η αλλοπρόσαλλη Νίνα και ο Ζοζέ με το μαυριτάνικο αίμα, που κουβαλούν μυστικά πλεγμένα με μύθους. Η όμορφη Κάρμεν και ο παθιασμένος αρχαιολόγος της, βουτηγμένοι σε έναν έρωτα που ψεύδεται κι απογειώνεται. Κι εκείνο το κάθαρμα ο Σπύρος, που δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει το παράξενο γράμμα, γι’ αυτό και σέρνεται στο κυνήγι ενός θησαυρού χωρίς να γνωρίζει το τίμημα. Ψηλά, στο μοναστήρι του Αϊ-Σύκα του Παλαβιάρη, ένας μυστηριώδης ηγούμενος που ξέρει αλλά δεν μπορεί να μιλήσει. Όλοι τους μεθυσμένοι απ’ το κρασί της λάβας, το βισάντο, λιωμένο ρουμπίνι φυλακισμένο για χρόνια στα βαρέλια. Ίσως γι’ αυτό τα πρόσωπα της ιστορίας δεν έχουν τον έλεγχο. Γιατί το βισάντο το φτιάχνει ο ήλιος και το ηφαίστειο.
Ίντριγκες, παθιασμένοι έρωτες, ανεξήγητοι θάνατοι και φονικά, ακριβά όνειρα και προδοσίες. Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να είναι οδοιπορικό στο ωραιότερο νησί του κόσμου, ερωτικό γιατί τα κορμιά δεν ντρέπονται όταν σφαδάζουν πλεγμένα πάνω στα βότσαλα, μυστηριώδες αφού κανείς δεν περιμένει αυτό που ξετυλίγεται σε κάθε σελίδα.»

Vinsanto ή βινσάντο ή βισάντο:

Είναι το παραδοσιακό γλυκό κρασί της Σαντορίνης, που παράγεται από τα «λιαστά» σταφύλια του νησιού κι έχει βαθύ μπρούτζινο χρώμα.
Η προστατευόμενη εμπορική επωνυμία του κρασιού είναι Vinsanto, ενώ στην ελληνική αγορά συνοδευτικά μπορεί να αναγράφεται με γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, δηλαδή Βινσάντο. Στη ντοπιολαλιά συχνά αναφέρεται ως βισάντο.
Το κρασί Vinsanto θεωρείται συνεχιστής των «πάσσων», όπως ονομάζονταν στην αρχαιότητα οι λιαστοί οίνοι, για τους οποίους φημίζονταν τα νησιά του Αιγαίου.
Έχουν επικρατήσει δύο θεωρίες για την προέλευση του ονόματος. Η πρώτη υποδηλώνει την γεωγραφική καταγωγή του κρασιού [vino di Santorini (ιταλικά): οίνος από την Σαντορίνη]. Η δεύτερη θεωρία αναφέρεται στη χρήση του κρασιού για την Θεία Ευχαριστία [vino santo (ιταλικά): άγιος οίνος].