Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2024

«ΣΙΒΗΡΙΑ», του Μανώλη Παλαβούζη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΣΙΒΗΡΙΑ», του Μανώλη Παλαβούζη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 112
Τιμή με έκπτωση: 10,44€
 
          Πόσο εύκολο θα ήταν άραγε για έναν συγγραφέα να εμπνευστεί και να γράψει μία «σκοτεινή» νουβέλα φαντασίας, τοποθετημένη στην παγωμένη και αφιλόξενη Σιβηρία –και, μάλιστα, έχοντας ένα τόσο ασυνήθιστο και τρομακτικό θέμα ικανό να σου παγώσει το αίμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά–, μέσα στο ελληνικό θερμό κατακαλόκαιρο; Για έναν τυχαίο συγγραφέα πιθανότατα να ήταν δύσκολο, ίσως και ακατόρθωτο· όχι όμως για τον εξαίρετο, ικανότατο και χαρισματικό Μανώλη Παλαβούζη, που –αγγίζοντας μόλις την τρίτη δεκαετία της ζωής του– έχει ήδη εκδώσει πέντε μυθιστορήματα και την παρούσα νουβέλα, ενώ έχει λάβει μέρος και σε πολυάριθμα συμμετοχικά έργα με διηγήματά του, ορισμένα από τα οποία έχουν βραβευτεί· και όχι άδικα.
          Η αρχική και καθοριστική επαφή μου με το πλούσιο σε θεματολογία και σε όγκο έργο του συγγραφέα έγινε μέσα από το πρώτο του μυθιστόρημα, το αλησμόνητο «Ο τέταρτος καβαλάρης Ι – Η επώαση», που αποτελούσε το πρώτο μέρος της σχετικής διλογίας βιολογικού τρόμου. Εκείνο το βιβλίο του με συγκλόνισε και με κέρδισε ευθύς εξαρχής ως αναγνώστρια, ενώ έμελλε να χαρακτηριστεί δικαιολογημένα προφητικό, αφού πολλά από όσα ανέφερε εκεί ο ταλαντούχος νεαρός συγγραφέας δυστυχώς επαληθεύτηκαν κατά τα χρόνια της πανδημίας που ακολούθησαν. Ο Μανώλης Παλαβούζης με είχε πλέον κερδίσει τόσο ώστε δεν θα άφηνα αδιάβαστο κανένα μελλοντικό του μυθιστόρημα, κάτι που δεν μετάνιωσα ποτέ. Μέσα στα επόμενα χρόνια, ακολούθησαν κι άλλα εξαιρετικά βιβλία του, όπως το δεύτερο μέρος της προαναφερθείσας διλογίας «Ο τέταρτος καβαλάρης ΙΙ – Ο όλεθρος», το εξαιρετικό κλιματικό θρίλερ του με τίτλο «Έτος χωρίς καλοκαίρι», το τρομοκρατικό θρίλερ του με τίτλο «Αττική καταιγίδα» –ένα βιβλίο του που ίσως έχω ξεχωρίσει λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα, καθώς με συγκλόνισε βαθύτατα με τις αλήθειες που διατύπωνε, και ειλικρινά εύχομαι να μην επαληθευτεί, όπως ορισμένα από τα υπόλοιπά του– και τέλος το επικό του μυθιστόρημα φαντασίας με τίτλο «Το τραγούδι των σκλάβων».
          Έχοντας, λοιπόν, «καλομάθει» στα πολυσέλιδα μυθιστορήματά του, που συνήθως ξεπερνούν τις πεντακόσιες σελίδες, και τα οποία μου κρατούσαν συντροφιά κάποιες μέρες, παίρνοντας στα χέρια μου τη νουβέλα του «Σιβηρία», ένιωσα μια μικρή απογοήτευση, καθώς συνειδητοποίησα πως αυτό το αναγνωστικό μου ταξίδι με την πένα του αγαπημένου συγγραφέα θα διαρκούσε υπερβολικά λίγο. Εδώ όμως έρχεται να επαληθευτεί για μια ακόμη φορά το γνωστό απόφθεγμα που υποστηρίζει πως «ουκ εν τω πολλώ το ευ», αφού μία μόνο ανάγνωση του νέου του βιβλίου δεν μου ήταν αρκετή για να συλλάβω στην πλήρη έκτασή τους όλα τα θέματα που έθιξε ο συγγραφέας μέσα σε τόσο λίγες σελίδες. Το ξαναδιάβασα την αμέσως επόμενη μέρα και ομολογώ πως θα μείνει στο μυαλό μου χαραγμένο για πάρα πολύ καιρό!
          Η ιστορία μας διαδραματίζεται στη Σιβηρία του σήμερα, μέσα στον απόηχο του πολέμου της Ρωσίας με την Ουκρανία, αλλά και των γεγονότων του ’91 που καθόρισαν τη μετέπειτα πορεία της πρώην κραταιάς υπερδύναμης. Ο νεαρός Πάβελ είναι αναγκασμένος να συμβιώνει με τον μέθυσο και αγροίκο πατέρα του Ανατόλι, μέσα σε ένα περιβάλλον έντονης ανέχειας και έλλειψης κάθε γονικής στοργής, αφού έχασε τη μητέρα του Γιελένα από τη γέννησή του ακόμα. Ζώντας μέσα στο αφιλόξενο και άγριο σιβηρικό περιβάλλον, ο δεκαοκτάχρονος πλέον Πάβελ μαθαίνει να στηρίζεται στα πόδια του και να επιβιώνει, αφού ο πατέρας του πεθαίνει. Ο νεαρός κάνει οποιαδήποτε δουλειά βρει και μαζεύει κάθε ρούβλι που κερδίζει, έχοντας ένα και μόνο όνειρο: να αφήσει πίσω για πάντα τη γενέτειρά του, το μικρό χωριό του στη Σιβηρία, και να μετοικήσει στην πολύβουη και απρόσωπη Μόσχα.
          Έχοντας πια φτάσει στο εικοστό τρίτο έτος της ζωής του, ο Πάβελ αισθάνεται πως τα όνειρά του ίσως δεν πραγματοποιηθούν ποτέ, ενώ νιώθει πως πιθανότατα δεν θα καταφέρει να απεγκλωβιστεί κάποτε από το τέλμα στο οποίο έχει βυθιστεί. Μόνο η αγαπημένη του Εκατερίνα, η κοπέλα με την οποία διατηρεί δεσμό, είναι ικανή να ανατρέπει την απογοήτευσή του, καθώς μοιράζεται τα όνειρά του για την από κοινού απόδρασή τους στη μοσχοβίτικη μεγαλούπολη και το ξεκίνημα μιας νέας ζωής για τους δυο τους. Έτσι, ένα φθινοπωρινό πρωινό του Σεπτεμβρίου, που το κρύο στη Σιβηρία αγγίζει τους δύο βαθμούς υπό το μηδέν, αποφασίζει να πάει για κυνήγι στον κοντινό ποταμό, έχοντας ως συντροφιά τον πιστό του τετράποδο σύντροφο, ένα λυκόσκυλο που ακούει στο όνομα Σάσα. Εκεί όμως, και μετά από ένα αναπάντεχο «στραβοπάτημά» του στη λασπώδη όχθη του ποταμού, ο Πάβελ Βορόνιν θα έρθει αντιμέτωπος με ένα αρχέγονο κακό, που ελλόχευε εκεί θαμμένο για αιώνες, αλλά και το σκοτεινό πεπρωμένο του που αναγκαστικά θα πρέπει να αντιμετωπίσει· ένα πεπρωμένο αδιανόητο, που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του.
          Ο εξαίρετος συγγραφέας, μέσα σε αυτές τις ελάχιστες σελίδες της νουβέλας του, κατορθώνει να ξεδιπλώσει μια καθηλωτική ιστορία τρόμου και φαντασίας, ικανή να γεμίσει ένα πολυσέλιδο βιβλίο, χρησιμοποιώντας την αγαπημένη του «τεχνική», δηλαδή τον συνδυασμό του παρόντος με το παρελθόν, μέχρι που οι δύο ιστορίες του «τότε» και του «τώρα» να ενωθούν σε μία, συμπληρώνοντας όλα τα κομμάτια του παζλ. Έχοντας στο μυαλό του έναν δημοφιλή μύθο για το απόλυτο κακό –που σαφώς έχουμε συναντήσει αρκετές φορές στο λογοτεχνικό σύμπαν, από σύγχρονους και κλασικούς συγγραφείς, σε πολλές και διαφορετικές εκδοχές του–, χτίζει έναν δικό του ολοκαίνουργιο μύθο, έναν μύθο που βασίζεται κυρίως στην επιστήμη του, ώστε να αντλήσει την απαραίτητη όσο και εντυπωσιακή αληθοφάνεια και να μας πείσει πως ίσως η κλιματική κρίση και ο πληγωμένος πλανήτης μας –που κακοποιείται συστηματικά εδώ και αιώνες από ένα και μόνο είδος από τα αμέτρητα που φιλοξενεί, το ανθρώπινο–, ίσως κάποια στιγμή να μας «εκδικηθεί» περισσότερο από όσο ήδη κάνει· μια «εκδίκηση» απόλυτα δικαιολογημένη και αναμενόμενη, αφού εμείς οι ίδιοι την έχουμε προκαλέσει με την αλόγιστη και αναίτια καταστροφή του περιβάλλοντός μας.
          Ο Μανώλης Παλαβούζης συνδυάζει με ιδανικό τρόπο σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, μελέτες, μύθους και θρύλους με μια μυθοπλασία ευρηματική και πρωτότυπη, επικεντρώνοντας περισσότερο το ενδιαφέρον του αλλά και την προσοχή του αναγνώστη σε όλα όσα αισθάνεται ο ήρωάς του, στις αντιδράσεις του απέναντι στην υπερφυσική στροφή της ζωής του από ένα τυχαίο γεγονός και στον τρόπο που επιλέγει ο ίδιος να την αντιμετωπίσει. Πέρα από τον αριστοτεχνικό μύθο που πλέκει ο συγγραφέας, καταφέρνει ταυτόχρονα με μεγάλη μαεστρία να θέσει ερωτήματα που μας απασχολούν διαχρονικά, επισημαίνοντας το εύρος των διλημμάτων και των αντιδράσεων που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος όταν η ζωή του καταρρέει αιφνίδια και ο ίδιος καλείται να προσαρμοστεί σε μια νέα και δυσοίωνη πραγματικότητα. Είμαστε άραγε όλοι μας ικανοί να επιβιώσουμε με κάθε κόστος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα χάσουμε την πραγματική ανθρώπινη υπόστασή μας, ή όχι; Για μία ακόμη φορά, οφείλω τα θερμά και ειλικρινή μου συγχαρητήρια στον Μανώλη Παλαβούζη για το νέο του βιβλίο, την καθηλωτική «Σιβηρία», και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε το συντομότερο!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Στα παγωμένα εδάφη της Σιβηρίας, ένα αρχαίο κακό παραμονεύει στην έρημη γη, πανίσχυρο και αθέατο στο πέρασμα χιλιετιών και αιώνων. Ο Πάβελ Βορόνιν, ένας νέος που βλέπει τα όνειρά του να διαλύονται και τη ζωή του να πέφτει σε τέλμα, θα αφυπνίσει άθελά του το αρχέγονο κακό της αχανούς πεδιάδας και πολύ σύντομα θα αντιληφθεί πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά. Κι αυτό γιατί ο ίδιος δεν θα είναι ο άνθρωπος που κάποτε ήταν. Κάτι αλλάζει μέσα του, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, μετατρέποντάς τον σ’ ένα πλάσμα θανάσιμο, βγαλμένο από τους πιο σκοτεινούς ανθρώπινους εφιάλτες.
 
Ένα κακό ξύπνησε και γυρεύει να τραφεί. Κι όταν το κακό πεινάει, μόνο άσχημα πράγματα μπορούν να συμβούν…
 
Μια νουβέλα φαντασίας για μια μοιραία συνάντηση με κάτι αλλόκοτο που καιροφυλακτούσε, προσμένοντας να επιστρέψει στη ζωή, κι ένας ήρωας σε αδιέξοδο. Για να επιβιώσει, οφείλει να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα, ακόμα κι αν πρέπει ν’ αφήσει πίσω του όλα όσα αγαπάει.

Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2024

«ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ», του Γιάννη Φιλιππίδη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ», του Γιάννη Φιλιππίδη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 256
Τιμή με έκπτωση: 14,27€
 
         Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι «παλιός» μου γνώριμος, καθώς διαβάζω τα βιβλία του περισσότερο από μια δεκαετία τώρα, έχοντας ως σημείο εκκίνησης της περιπλάνησής μου στο δικό του μοναδικό συγγραφικό σύμπαν το πολυαγαπημένο «Μα, το ψάρι είναι φρούτο». Από εκείνο το ανεπανάληπτο και πρωτότυπο βιβλίο του με «κέρδισε» ως συγγραφέας διά παντός, καθώς το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο και η φαντασία του μοιάζει ανεξάντλητη. Με το νέο του μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί πάντα από την Άνεμος Εκδοτική με τίτλο «Έτσι απλά συμβαίνουν όλα», οι προσδοκίες μου επιβεβαιώθηκαν για ακόμη μία φορά, αφού πρόκειται για ένα καλογραμμένο κοινωνικό μυθιστόρημα που καταπιάνεται με πολλά και φλέγοντα ζητήματα, μέσα από μια μυθοπλασία ευρηματική, συστήνοντάς μας μερικούς ανεπανάληπτους λογοτεχνικούς χαρακτήρες και αποδεικνύοντάς μας πέρα από κάθε αμφιβολία πως «ναι, έτσι απλά συμβαίνουν όλα»…
          Η ιστορία μας τοποθετείται χρονικά στη σύγχρονη Αθήνα, την απρόσωπη τσιμεντένια πρωτεύουσα μιας λαβωμένης Ελλάδας που προσπαθεί να γιάνει τις πληγές της, αφού έχει επιβιώσει από μια οικονομική κρίση πολλών ετών –η οποία, σε πολλές περιπτώσεις, άφησε πίσω της ανθρώπινα συντρίμμια, κυριολεκτικά και μεταφορικά–, αλλά και από μια φονική πανδημία, που ήρθε να αποτελειώσει ό,τι είχε ξεκινήσει η πολυετής κρίση. Πέρα από τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, οι εναπομείναντες βίωσαν για πρώτη φορά πρωτόγνωρες καταστάσεις: στερήθηκαν αυτονόητες προσωπικές ελευθερίες αλλά και την οικονομική άνεση στην οποία είχαν μέχρι πρότινος καλομάθει, αντιμετώπισαν την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια και τον φόβο για το αύριο, με αποτέλεσμα να σταματήσουν να ονειρεύονται και να σχεδιάζουν το μέλλον. Η ανθρώπινη φύση όμως είναι πολύ ανθεκτική και προσαρμόσιμη, ενώ έχει την τάση να αντιμετωπίζει θαρραλέα όσα δεινά συναντά στην πορεία της, να τα αφήνει πίσω της και να προχωρά. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι ήρωες του νέου βιβλίου του χαρισματικού Γιάννη Φιλιππίδη, τουλάχιστον οι περισσότεροι από αυτούς…
          Η Ρόζα είναι μια νέα γυναίκα που ασχολείται με το Θέατρο. Ονειρεύεται να γίνει πρωταγωνίστρια σε παραστάσεις αξιώσεων και να ξεφύγει από τα παιδικά θεατρικά έργα και τους περιοδεύοντες θιάσους. Μέχρι τώρα, έχει καταφέρει να διατηρήσει τη σχέση με τον σύντροφό της και να διαμορφώσει τη ζωή της σύμφωνα με τα δικά της πρότυπα και όχι τις κοινωνικές προσταγές· ή, τουλάχιστον, έτσι πιστεύει. Ξεκινώντας, λοιπόν, ένα βροχερό πρωινό για μία οντισιόν σε ένα θέατρο, η ίδια έχει το προαίσθημα πως εκείνη θα είναι μία πολύ καλή μέρα. Όμως η συνέχεια τη διαψεύδει πανηγυρικά, καθώς τίποτα δεν εξελίσσεται όπως προσδοκούσε, αποδεικνύοντας πόσο σοφός είναι ο λαός μας που υποστηρίζει πως «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται». Οι απογοητεύσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ τα σχέδιά της ανατρέπονται, αφού η ίδια η πραγματικότητα την αναγκάζει να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές της, όπως και όσα θα πρέπει να θεωρεί δεδομένα. Το μόνο καταφύγιό της είναι η οικογένειά της, όπως και οι φίλες της, που της συμπαραστέκονται σε κάθε δυσκολία, όσο ανυπέρβλητη κι αν μοιάζει αυτή.
    Την ασυμβίβαστη ηρωίδα μας Ρόζα πλαισιώνουν αρκετοί ακόμα εξίσου αξιομνημόνευτοι ήρωες, που συμβάλλουν ο καθένας με το δικό του σημαντικό «λιθαράκι» στην παραπέρα πορεία και εξέλιξή της. Η μητέρα της η Μάρθα, η οποία διατηρεί μαζί με τον άντρα της ένα ψιλικατζίδικο εδώ και πολλά χρόνια, έχει παντρευτεί τον έρωτα της ζωής της και έχει επικεντρωθεί στο μαγαζί τους και στα δυο παιδιά τους, τη Ρόζα και τον Αλέξη. Μια τυχαία ανακάλυψη όμως θα φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή της, θα ανατρέψει κάθε βεβαιότητα και πεποίθησή της και, σε μία και μόνο άτυχη στιγμή, θα διαπιστώσει πως ο καθένας μας είναι δυνατό να κρύβει μέσα του δολοφονικά ένστικτα, όταν νιώθει ότι απειλούνται όλα όσα κοπίασε να δημιουργήσει μια ολόκληρη ζωή.
        Η καλύτερη φίλη και γειτόνισσα της Μάρθας, η Ευδοκία, θα κληθεί να αποφασίσει πώς θέλει να προχωρήσει σε ένα μέλλον που δεν μοιάζει πλέον τόσο βέβαιο ούτε και τόσο ελπιδοφόρο. Θα πολεμήσει για να κερδίσει χρόνο, χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας, αλλά θα προσπαθήσει να θέσει τους δικούς της αδιαπραγμάτευτους όρους σε μια μάχη που εξαρχής φαίνεται άνιση, διεκδικώντας την αυτονόητη αξιοπρέπεια που κανείς δεν μπορεί να της στερήσει. Έχοντας γνωρίσει την αγάπη χωρίς όρους, έχοντας βιώσει έναν έρωτα που είναι ικανός να κρατήσει ακόμα και μετά την επίγεια ζωή, η Ευδοκία μοιράζει απλόχερα την αγάπη της σε όσους κρίνει πως την αξίζουν.
          Ο Αλέξης, ο αδελφός της Ρόζας, έχει επιλέξει από νωρίς τον οριστικό σύντροφο της ζωής του, τον Στέφανο, έχοντας οικοδομήσει μαζί του μια ερωτική σχέση γεμάτη πραγματική αγάπη, αλληλοεκτίμηση και σεβασμό, αποδεικνύοντάς μας πως οι αληθινές σχέσεις και η υποδειγματική οικογένεια δεν καθορίζονται από τα φύλα και τα κοινωνικά «πρέπει» ούτε από τις γενικώς αποδεκτές μορφές ζευγαριών, αλλά από τα αληθινά συναισθήματα, την ειλικρίνεια, την αμοιβαιότητα και τα γερά θεμέλια. Στον αντίποδα αυτών, ο επιπόλαιος Στάθης, ο σύντροφος της Ρόζας, αποδεικνύει περίτρανα πως η ωριμότητα δεν εξαρτάται από την ηλικία, ούτε και η πίστη από τις μεγαλόστομες δηλώσεις. Τα πάντα έχουν τις συνέπειές τους, ιδιαίτερα οι ασυλλόγιστες και ανώριμες πράξεις, ενώ η ευτυχία και η εμπιστοσύνη είναι έννοιες υπερβολικά εύθραυστες και ευάλωτες.
          Ο συγγραφέας κατορθώνει, μέσα σε λίγες σχετικά σελίδες, να συμπυκνώσει αμέτρητα νοήματα και διαχρονικές αλήθειες, συνδυάζοντας ολοζώντανους και αλησμόνητους χαρακτήρες με καταιγιστική πλοκή και γραφή που συνδυάζει το χιούμορ και τη σάτιρα με τον λυρισμό, την ευαισθησία και τη λιτότητα. Συναισθήματα, γεγονότα και πεποιθήσεις μπλέκονται σε έναν αρμονικό συνδυασμό ώστε να τονιστούν όλα εκείνα που κρίνει ο συγγραφέας πως χρειάζεται να επισημάνει. Μερικά από αυτά είναι: η ανεξαρτησία και η αποδοχή, η ειλικρίνεια, η πραγματική αγάπη και η φιλία, το θάρρος απέναντι στο μοιραίο, η αλληλεγγύη και η βοήθεια όταν φτάνει κανείς σε αδιέξοδο, η αντιμετώπιση κάθε δυσκολίας και η συμπαράσταση και προστασία όσων αγαπάμε, ακόμα κι όταν εκείνοι καταφεύγουν σε αδιανόητες πράξεις εν βρασμώ ψυχής.
       Το «Έτσι απλά συμβαίνουν όλα» είναι ένα μυθιστόρημα που συναρπάζει και καθηλώνει τον αναγνώστη χωρίς τυμπανοκρουσίες και άσκοπους εντυπωσιασμούς, αφού η ίδια η ζωή και όλα όσα μας τυχαίνουν –ακόμα και τα πιο ακραία, τραγικά, επώδυνα και ασυνήθιστα–, συμβαίνουν έτσι απλά… Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον χαρισματικό Γιάννη Φιλιππίδη για ένα ακόμα εξαιρετικό βιβλίο του, το οποίο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε!
 
Υπόθεση οπισθόφυλλου:
 
Στη σύγχρονη Αθήνα, που λαβώθηκε από την πολυετή οικονομική κρίση και εξαιτίας της πανδημίας στερήθηκε όχι μόνο τις ελευθερίες της αλλά κυρίως τη δυνατότητα να ονειρεύεται, κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να ορθοποδήσουν παρά τις αντιξοότητες.
 
Η Ρόζα κυνηγάει το όνειρό της για να πρωταγωνιστήσει στο Θέατρο, αλλά απρόσμενα γεγονότα την προλαβαίνουν και την αναγκάζουν να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές της.
Η Μάρθα συνειδητοποιεί πως ο καθένας μας μπορεί να είναι εν δυνάμει δολοφόνος όταν νιώθει πως απειλείται το προσωπικό του σύμπαν.
Η Ευδοκία δίνει την πιο άνιση μάχη της ζωής της, προσπαθώντας να θέσει τους δικούς της αδιαπραγμάτευτους όρους και διατηρώντας την αξιοπρέπειά της.
Ο Στέφανος και ο Αλέξης, απολαμβάνοντας ήδη μία αρμονική ερωτική σχέση και συμβίωση, πορεύονται διεκδικώντας όσα δικαιωματικά τούς αξίζουν.
Ο ανώριμος συναισθηματικά Στάθης διαπιστώνει πως κάθε ασυλλόγιστη πράξη έχει συνέπειες, ενώ η ευτυχία και η εμπιστοσύνη χρειάζονται χρόνο και μόχθο για να χτιστούν, αλλά διαλύονται μέσα σε μια στιγμή.
 
Ένα μυθιστόρημα χειμαρρώδες και ανατρεπτικό που πραγματεύεται, με χιουμοριστική και καυστική ματιά, φλέγοντα ζητήματα όπως την πίστη και την απιστία, την κακοποίηση και τον εκφοβισμό, την αυτοδικία και την ευθανασία, το δικαίωμα στην ευτυχία ανεξαρτήτως φύλου.

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2024

«ΜΑΜΟΥΣΑ, Η φωνή της σιωπής», του Βασίλη Κασσάρα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΜΑΜΟΥΣΑ, Η φωνή της σιωπής», του Βασίλη Κασσάρα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Έξη
Σελίδες: 433
Τιμή με έκπτωση: 8,90€
 
          «Γηράσκω αεί διδασκόμενος», είχε πει ένας από τους Επτά Σοφούς της αρχαιότητας, ο νομοθέτης Σόλωνας, και δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως είχε απόλυτο δίκιο. Παίρνοντας στα χέρια μου το νέο βιβλίο του Βασίλη Κασσάρα, με τίτλο «Μάμουσα, Η φωνή της σιωπής», διαισθάνθηκα ότι κάτι ξεχωριστό μου επιφύλασσε, κάτι ιδιαίτερο που δεν συναντώ πια συχνά στην ελληνική λογοτεχνία. Από τον τίτλο του ακόμα, αυτό το μοναδικό και ασυνήθιστο μυθιστόρημα ξεκίνησε να με «μαθαίνει» λέξεις, έννοιες, αλήθειες και συναισθήματα. Αρχικά, έμαθα ότι «μάμουσα» σημαίνει μαμή, μια λέξη εξ ορισμού συνδεδεμένη με τον ερχομό της νέας ζωής. Ύστερα, έμαθα ότι η σιωπή κάποιες φορές μπορεί να έχει φωνή και, μάλιστα, εκκωφαντική. Στη συνέχεια, έμαθα πως ένας σύγχρονος συγγραφέας μπορεί να συγγράφει στο παρόν, αλλά η γραφή του να αποδεικνύεται ικανή να συναγωνιστεί επάξια εκείνη των παλαιότερων αξιόλογων λογοτεχνών, που αιχμαλώτιζαν τον νου μας με τη γλωσσοπλαστική τους ικανότητα. Αυτά είναι μόνο κάποια λίγα από όσα έμαθα διαβάζοντας αυτό το εξαιρετικό βιβλίο, που θίγει τόσα πολλά και σημαντικά θέματα, ενώ ταυτόχρονα μέσα από την ευρηματική μυθοπλασία του μας θυμίζει την παλιά καλή λογοτεχνία, εκείνη που σπάνια συναντάμε πια στις μέρες μας...
          Σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, η Μάμουσα, ή κατά κόσμον Βασιλική, είναι μια νεαρή γυναίκα η οποία επιλέγει την αυτοεξορία της στο Τσιρίγο, τα γνωστά σε όλους μας Κύθηρα. Το παρελθόν δεν στάθηκε γενναιόδωρο ούτε ευγενικό μαζί της. Από πολύ νωρίς, γνώρισε τον ψυχολογικό και σωματικό βιασμό, τον φόβο και την απώλεια, που τελικά την οδήγησαν να διαπράξει ένα έγκλημα επιβεβλημένο· ναι, κάποιες φορές, είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί έτσι μια δολοφονία όταν αυτή έχει αποχρώσεις αυτοδικίας ή αυτοάμυνας. Η ηρωίδα μας επιλέγει, λοιπόν, να φύγει μακριά από τον τόπο της –επιδιώκοντας να ξεφύγει από κάθε επώδυνη ανάμνηση και βίωμα του παρελθόντος– και γι’ αυτό ηθελημένα παρουσιάζεται ως μουγκή, «ντύνεται» μια λυτρωτική σιωπή που τη συνοδεύει σε κάθε βήμα της σε αυτήν τη νέα και άγνωστη ζωή που επέβαλε η ίδια στον εαυτό της ως τιμωρία, καλύπτοντας έτσι τις πληγές του παρελθόντος της, που εξακολουθούν να παραμένουν ανεξίτηλες.
          Στον άγνωστο αυτόν τόπο, η νεαρή γυναίκα θα ξεκινήσει τη ζωή της από το μηδέν, προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με τους «δαίμονές» της. Στην ανηφορική και γεμάτη εμπόδια πορεία της, η Βασιλική θα βρει αναπάντεχους συνοδοιπόρους που θα γλυκάνουν την ψυχή της ρίχνοντας βάλσαμο στα ανοιχτά τραύματά της –όπως η Ελέσσα, ο Στέλιος, ο παπα-Γιώργης και ο Χασού–, αλλά θα έρθει αντιμέτωπη και με απρόσμενους εχθρούς που αγνοεί πως την επιβουλεύονται, όπως ο Γιάννος. Η πολυπόθητη ευτυχία, η λύτρωση, η εξιλέωση και η αγάπη μοιάζουν με άπιαστο όνειρο, ειδικά για ένα τόσο βασανισμένο πλάσμα, όμως η δύναμη της ψυχής κάποιες φορές μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, όσο ανυπέρβλητο και αν μοιάζει.
          Μέσα σε αυτόν τον αδιανόητο «κυκεώνα» των επαναλαμβανόμενων περιστατικών γυναικείας κακοποίησης και γυναικοκτονιών, στον οποίο έχουμε βυθιστεί τα τελευταία χρόνια, ο Βασίλης Κασσάρας προσθέτει το δικό του σημαντικότατο «λιθαράκι» στον επιβεβλημένο αγώνα αφύπνισης των γυναικών. Η εμβληματική ηρωίδα του, η «άλαλη» Βασιλική, ακόμα και αν οδηγήθηκε στην κατακριτέα αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής, αποδεικνύει «λαλίστατα» πως η γυναικεία ψυχή μπορεί να κρύβει απρόσμενη δύναμη και ανεξάντλητο σθένος, ακόμα και αν έχει αναγκαστεί να υπομείνει τα πάνδεινα. Μας επισημαίνει πως πάντα πρέπει να αναζητάμε δυνατότητα διαφυγής από μια κακοποιητική και βάναυση συμπεριφορά και να μην την υπομένουμε. Πάντα πρέπει να προσπαθούμε να τη σταματήσουμε, ακόμα κι αν δεν μπορέσαμε να την αποτρέψουμε εξαρχής. Πάντα πρέπει να αγωνιζόμαστε να σηκωθούμε και να ξανασταθούμε στα πόδια μας, ακόμα και αν κάποτε αναγκαστήκαμε να γονατίσουμε και να υποταχθούμε. Τέλος, πάντα πρέπει να ψάχνουμε μέσα μας για να αντλήσουμε έστω και τα τελευταία αποθέματα της ψυχικής δύναμης που απαιτείται για να ξεφύγουμε από τα δεσμά μας και να απελευθερωθούμε.
          Ο χαρισματικός συγγραφέας, μέσα από μια γραφή μοναδικά γλαφυρή και παραστατική, μας συμπαρασύρει σε ένα καθηλωτικό αναγνωστικό ταξίδι όχι μόνο στην ελληνική επαρχία των μέσων του 20ου αιώνα, αλλά ταυτόχρονα και σε μια περιπλάνηση στην πολύπλοκη ανθρώπινη ψυχή και στις πιο άγνωστες και σκοτεινές γωνιές της. Την ίδια στιγμή όμως, μας αναγκάζει να αντικρίσουμε κατάματα όχι μόνο τα πιο σκαιά και πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου, αλλά και την ανεξάντλητη δύναμη που μπορεί να κρύβει μέσα της μια βασανισμένη, εξευτελισμένη και κακοποιημένη ύπαρξη, ώστε να αφήσει για πάντα τα τραύματα του παρελθόντος στη λήθη και να διεκδικήσει την αδιαπραγμάτευτη ευτυχία που αξίζει σε κάθε άνθρωπο. Οφείλω πολλά και θερμά συγχαρητήρια στον εξαίρετο κύριο Κασσάρα για τη συγκλονιστική «Μάμουσά» του, ένα μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί από όλους!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
«Βάραιναν οι πλάτες της. Ασήκωτες της φαίνονταν και δεν ήταν τα χρόνια της. Νέα πολύ ήταν ακόμα. Πρώιμο κορίτσι θα την έλεγες, άμα την έβλεπες καλύτερα. Αν για λίγο ανασηκωνόταν από το έργο της, να δεις το πρόσωπό της…»
 
Κι όμως, η ιστορία της μεγάλη. Διωγμένη από τις τύψεις και τις ενοχές, για ένα κατ’ ανάγκη έγκλημα, η Βασιλική ζητά καταφύγιο σε έναν νέο τόπο. Κρυμμένη πίσω από τις κουρτίνες της ανωνυμίας, προσπαθεί να βρει μια νέα ταυτότητα στο νησί των Κυθήρων.
 
Όμως, τα σημάδια του παρελθόντος δεν θα φύγουν ποτέ από την ψυχή της. Ο βαρύς της όρκος θα την καταδικάσει στη σιωπή και μέσα από αυτή θα βιώσει όσα θα έρθουν.
 
Θα γίνει η μάμουσα, θα δίνει ζωή και θα προσφέρει απλόχερα, χωρίς να έχει τίποτα. Όσους θα συναντήσει θα τους κάνει φίλους, που θα γίνουν οικογένεια, όμως ο εχθρός πάντα θα παραμονεύει…
 
Γιατί η Μάμουσα γεννήθηκε για τον θάνατο, μα μόνο ζωή μπορεί να δώσει. Γιατί η συγχώρεση είναι η μεγαλύτερη μορφή αγάπης.
 
Βιογραφικό συγγραφέα:
 
Ο Βασίλης Κασσάρας γεννήθηκε το 1974. Μεγάλωσε στη Λιβαδειά Βοιωτίας, ενώ πλέον ζει στην Αθήνα ελπίζοντας κάποτε να μετακομίσει μόνιμα στο νησί των Κυθήρων, όπου περνά τα καλοκαίρια του, εξασκώντας τα δύο πράγματα που από παιδί αγαπούσε: να κάνει όνειρα πλάθοντας δικούς του κόσμους και να τους ενσαρκώνει με τη μεταφορά τους στο χαρτί.
Σπούδασε δημοσιογραφία με εξειδίκευση στο διεθνές ρεπορτάζ και σεναριογραφία. Εργάστηκε τόσο στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο ως ρεπόρτερ, συντάκτης και εκφωνητής ειδήσεων, όσο και στον έντυπο τύπο ως αρθρογράφος, μέχρι που αποφάσισε να αλλάξει τις επαγγελματικές του επιλογές, προκειμένου να αποκτήσει «ζωή», και χρόνο, ώστε να φροντίσει περισσότερο το «παιδί μέσα του».
Έργο του ιδίου: «Μοίρες». Για ποιήματά του έχει λάβει τιμητική διάκριση από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2023

«ΟΠΟΥ ΕΣΥ ΚΑΙ ΕΓΩ», της Θεώνης Μπριλή – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

 «ΟΠΟΥ ΕΣΥ ΚΑΙ ΕΓΩ», της Θεώνης Μπριλή – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Έξη
Σελίδες: 539
Τιμή με έκπτωση: 8,90€
 
         Αν κάποιος μου ζητούσε να χαρακτηρίσω μονάχα με μία λέξη το νέο μυθιστόρημα της Θεώνης Μπριλή με τίτλο «Όπου εσύ και εγώ», που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Έξη, τότε θα το αποκαλούσα «ανατρεπτικό». Θεωρώ πως ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτό το βιβλίο, του οποίου οι ανατροπές ξεκινούν από το εξώφυλλό του ακόμα και σταματούν στις τελευταίες σελίδες του, χωρίς υπερβολή. Ένα τέτοιο πανέμορφο εξώφυλλο –που απεικονίζει κάποιο υπέροχο τοπίο από τη γαλήνια ελβετική εξοχή, ντυμένη στα ζεστά χρώματα του φθινοπώρου–, μόνο κατευναστικά συναισθήματα ηρεμίας, γαλήνης και ισορροπίας θα μπορούσε να μας φέρει στο μυαλό, σωστά; Ε, λοιπόν, δεν μπορώ να σας εκφράσω το πόσο έξω πέφτει κανείς υποθέτοντας κάτι τέτοιο, και εξηγούμαι. Έχοντας πλέον διαβάσει το εξαιρετικό από όλες τις απόψεις μυθιστόρημα της κυρίας Μπριλή, μπορώ να σας διαβεβαιώσω με κάθε ειλικρίνεια πως σε αυτό το βιβλίο τίποτε δεν ήταν όπως το περίμενα, αλλά σαφώς τα πάντα ήταν πολύ καλύτερα από όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ!
          Η κύρια ηρωίδα μας, η νεαρή Όλγα, έχοντας αψηφήσει τα «θέλω», τις προτροπές και τις «κατευθύνσεις» της οικογένειάς της –που είναι στενά συνδεδεμένη, λόγω επαγγελματικής ιδιότητας του πατέρα και της θείας της, με το Σώμα της αστυνομίας–, εγκαθίσταται στη γραφική Ελβετία κάνοντας το όνειρο και το πάθος της πραγματικότητα. Έχει στήσει από το μηδέν ένα εργαστήριο σοκολάτας, όπου φτιάχνει η ίδια μοναδικές πραλίνες, οι οποίες έχουν κερδίσει την αναγνώριση και την εκτίμηση της απαιτητικής –και, όπως είναι γνωστό, με πολύχρονη εμπειρία στη σοκολάτα– ελβετικής πελατείας της. Η δουλειά της Όλγας πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο, ενώ η συνεργασία της με μία Ελβετίδα, τη Ζακλίν, της έχει αποφέρει πέρα από μία αναντικατάστατη συνεργάτιδα και μία πολύτιμη φίλη.
      Όλα φαίνονται να βαίνουν καλώς, καθώς η νεαρή γυναίκα βιώνει μία καλοδεχούμενη και ήρεμη καθημερινότητα, μέχρι που μια φαινομενικά αναίτια επίθεση στην επιχείρησή της γυρνάει τον κόσμο της ανάποδα. Κάποιος προσπαθεί να τη βλάψει, διαλύοντας τη βιτρίνα του καταστήματός της, χωρίς εκείνη να γνωρίζει τον λόγο. Ταυτόχρονα, η κατά τα φαινόμενα τυχαία «εισβολή» του Σέργιου στη ζωή της διαταράσσει ακόμα περισσότερο την πολύτιμη ηρεμία της. Αποκεί και πέρα όλα θα αλλάξουν, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη ούτε τις συνέπειες, που θα αποδειχτούν τραγικές.
        Η συγγραφέας χειρίζεται με εξαιρετική μαεστρία τους πολυπληθείς χαρακτήρες της, εμφυσώντας πνοή ζωής στον καθένα από αυτούς και αποτυπώνοντας τα χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές τους με απόλυτη αληθοφάνεια και συνέπεια, καθιστώντας τους ταυτόχρονα προσιτούς και κατανοητούς σε εμάς τους αναγνώστες. Άλλοι παρουσιάζονται συμπαθείς και καλοπροαίρετοι, οδηγώντας μας στο σημείο να δικαιολογούμε εύκολα και χωρίς δεύτερη σκέψη τις αποφάσεις και τις πράξεις τους, ενώ άλλοι μάς γίνονται αντιπαθείς τόσο γρήγορα ώστε βιαζόμαστε να ρίξουμε επάνω τους το φταίξιμο για όποιο δεινό βρίσκει την ηρωίδα μας και την οικογένειά της. Αν όμως, στην πραγματικότητα, δεν είναι όλα όπως φαίνονται; Αν σκόπιμα η χαρισματική κυρία Μπριλή έχει κατορθώσει να μας «παραπλανήσει», ώστε να επιτύχει στη συνέχεια την απόλυτη ανατροπή και να μας αφήσει άφωνους από την απρόσμενη εξέλιξη της ιστορίας της;
        Αυτό είναι το απαιτητικό «στοίχημα» που επιτυγχάνει να κερδίσει πανηγυρικά η συγγραφέας, με κάθε στοχευμένη αποκάλυψη ενός ακόμα «ψηφιδωτού» της καλοστημένης πλοκής της. Παλιές καταδικασμένες αγάπες έρχονται στο φως διεκδικώντας δικαίωση, όπως και επτασφράγιστα μυστικά του παρελθόντος, που είναι ικανά να ανατρέψουν όλα όσα πίστευε μέχρι πρότινος η καλοπροαίρετη Όλγα. Η αλήθεια για το παρελθόν της οικογένειάς της, για τους πιο κοντινούς της ανθρώπους, όπως και για όσα νέα πρόσωπα εισβάλλουν στην ήσυχη και αδιατάρακτη καθημερινότητά της, είναι ικανά να κλονίσουν την ψυχική ισορροπία ακόμα και του πιο ψύχραιμου ανθρώπου. Η ανυποψίαστη Όλγα θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της και με τις δυνάμεις της, με τις μέχρι πρότινος ακλόνητες πεποιθήσεις της, με παλιές βεντέτες που έρχονται στο φως για να τη στοιχειώσουν, αλλά και με τον ίδιο τον έρωτα, που συνήθως δεν συναντάται στα πρόσωπα που είναι αναμενόμενο, αλλά προκύπτει και ανθίζει μέσα από τις πιο απρόσμενες περιστάσεις και δοκιμασίες. Συνειδητοποιεί με τον πιο δύσκολο και επώδυνο τρόπο πως είναι στο χέρι της εάν θα υποκύψει στις βουλές και στα χτυπήματα της Μοίρας ή εάν θα εναντιωθεί και θα παλέψει, προσπαθώντας να διεκδικήσει τη ζωή που της αξίζει πραγματικά.
        Οφείλω πολλά και ολόψυχα συγχαρητήρια στην εξαίρετη Θεώνη Μπριλή για το μυθιστόρημά της «Όπου εσύ και εγώ», που συνδυάζει επιτυχημένα την περιπέτεια με το συναίσθημα, το παρελθόν με το παρόν, τις προκαταλήψεις και την εκδικητικότητα με τη συγχώρεση και την αγάπη, τις τραγικές απώλειες με την άσβεστη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Διαβάστε το, Φίλοι μου, και είμαι βέβαιη ότι θα το απολαύσετε κι εσείς όσο κι εγώ!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Κόντρα στα θέλω της οικογένειάς της, η Όλγα ζει το όνειρό της στην Ελβετία, κάνοντας το πάθος της επάγγελμα. Μοναχοκόρη αστυνομικού, μεγαλωμένη σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, δεν είχε βιώσει τραγικές απώλειες.
 
Τα δεδομένα και οι σταθερές της ανατράπηκαν τη στιγμή που εισέβαλε στη ζωή της, φαινομενικά τυχαία, ο Σέργιος. Τόσο θρασύς, παράτολμος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και γοητευτικά ωραίος.
 
Έκτοτε τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Η προσωπική τους ιστορία άνοιξε την πόρτα στο παρελθόν. Ένα παρελθόν που αφορά δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους και σημάδεψε για πάντα τις ζωές πολλών ανθρώπων. Η αλήθεια του ενός συγκρούεται με την αλήθεια του άλλου. Μια αλήθεια που είναι μοιρασμένη σε κομμάτια αιχμηρά, θαμμένα στην Κρήτη, στον Πειραιά, στη Γενεύη. Μια οικογενειακή τραγωδία ξετυλίγεται στο παρόν και αναζητά απαντήσεις.
 
Όμως κανείς δεν ξέρει ποιος κινεί τα νήματα… Μέχρι τη στιγμή που θα βρεθούν αντιμέτωποι.
 
Tο σκοτάδι και το φως συναντιούνται, εκείνο μιας θαμμένης αλλά όχι ξεχασμένης βεντέτας, εκείνο μιας αγάπης που τολμά να ανθίσει. Όμως στη μάχη ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος δεν υπάρχουν μόνο νικητές και ηττημένοι αλλά και εκείνοι που κατάφεραν έστω και την ύστατη στιγμή να λυτρωθούν.

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2023

«ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΓΕΡΑΚΙΟΥ», παρουσιάζει η Αλεξάνδρα Μπελεγράτη - Συστήνει η Κλειώ Τσαλαπάτη

         Την εξαίρετη Αλεξάνδρα Μπελεγράτη  την πρωτογνώρισα συγγραφικά μέσα από το παλαιότερο δυστοπικό μυθιστόρημά της με τίτλο «Το σκοτεινό δάσος», ένα έργο που με εντυπωσίασε βαθύτατα με την ευφάνταστη πλοκή, την καθηλωτική γραφή, τους  ολοζώντανους χαρακτήρες και την «ανησυχητική» αληθοφάνειά του, αφού μία τέτοια δυσοίωνη μελλοντική πραγματικότητα μού φαινόταν πέρα για πέρα πιθανή. Στα χρόνια που ακολούθησαν, πολλά από όσα είχε  εμπνευστεί η συγγραφέας σε εκείνο το βιβλίο της επαληθεύτηκαν, κάνοντάς το να μοιάζει προφητικό… Φέτος, κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Ύδωρ, με τίτλο «Το όνειρο του γερακιού», το οποίο μας υπόσχεται νέες και διαφορετικές συγκινήσεις.
          Με αφορμή το νέο της βιβλίο λοιπόν, η χαρισματική συγγραφέας αποδέχτηκε την πρότασή μου για να μας παρουσιάσει η ίδια το νέο της πόνημα στους «Φίλους της Λογοτεχνίας». Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που μας διέθεσε, της εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο της μυθιστόρημα και σας προσκαλώ να διαβάσετε όσα μας εκμυστηρεύεται η Αλεξάνδρα Μπελεγράτη, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς «Το όνειρο του γερακιού» της!
 
    Οι άνθρωποι, στις μέρες μας, έχουμε τη λανθασμένη και ψευδή αίσθηση ότι  ελέγχουμε τα πάντα. Ωστόσο, πιστεύω πολύ στην παράμετρο του «μη ελέγχου», της τύχης. Όχι ως παθητικοί δέκτες των γεγονότων, αλλά με την παραδοχή ότι όσο και αν προσπαθούμε ή όσο και αν αγωνιζόμαστε, πολλές φορές υπάρχει και μια κατάσταση –που ο καθένας από μας ορίζει διαφορετικά– που είναι πέρα και έξω από τη δική μας δύναμη και κατευθύνει τα γεγονότα της ζωής μας. Ήταν λοιπόν μία ιδέα που είχα πάντοτε στο μυαλό μου. Πώς διαχειρίζεται ένας άνθρωπος τις ξαφνικές ανατροπές στη ζωή του; Πώς αντιδρά; Αν αντιστέκεται στη ροή; Αν κυλά με τη ζωή τι συμβαίνει; Με αυτές τις βασικές ερωτήσεις, θα έλεγα ότι ξεκίνησε να γράφεται η ιστορία, πριν είκοσι ολόκληρα χρόνια.
    Σε μια πολύ πρόσφατη επίσκεψή μου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, παρατήρησα στο βάθος της τεράστιας μαρμάρινης αίθουσας μία τοιχογραφία που υποδέχεται τον επισκέπτη, μια φράση από το ποίημα του φωτισμένου ποιητή Κωστή Παλαμά, «Πατρίδες», που γράφει «το πνεύμα και στο χώμα λάμπει». Ένιωσα μια παράξενη σύνδεση, συγκεκριμένα με τη λέξη «χώμα»· γιατί αυτό το βιβλίο, το πάλευα είκοσι ολόκληρα χρόνια, αλλά ήταν χρόνια χωμάτινα.
    Έγραφα, εργαζόμουν πάνω σε αυτό και όταν νόμιζα ότι το είχα ολοκληρώσει, το κρατούσα στα χέρια μου και εκείνο, σαν ζωντανή άμμος ερήμου, κυλούσε από τις παλάμες μου και χανόταν· και συνειδητοποιούσα συνεχώς ότι δεν ολοκληρωνόταν. Κάθε φορά που πλησίαζα στο τέλος –και, πιστέψτε με, ήταν πολλές οι απόπειρες–, δεν μπορούσα να το συνθέσω, να νιώσω ότι είναι πλήρες. Σαν ανεμοστρόβιλος, που ερχόταν απ’ τα βάθη της Ανατολής, το βιβλίο έφευγε μακριά μου και έμενα ξανά με μία σκιά, στο κενό κοιτώντας λέξεις άψυχες. Και κατέθετα ατέρμονα τον νου και την ψυχή μου, όλα όσα γνώριζα και ένιωθα, συνειδητά και μη, όσα ήταν ορθό και χρήσιμο να υπάρχουν εκεί μέσα. Το βιβλίο χτιζόταν άθελά μου απέξω προς τα μέσα, από την επιδερμίδα προς τα κόκαλα. Μέχρι που πολύ πρόσφατα, ένιωσα τη φωτεινή, ρουμπινένια καρδιά του να χτυπάει. Τότε είχε τελειώσει η δική μου αποστολή. Η ιστορία είχε ειπωθεί.
    Η ηρωίδα μου είναι η Μία –από το μία και μοναδική, όπως είναι ο καθένας μας σε αυτόν τον πλανήτη–, αλλά προέρχεται και από το Μαίρα, δηλαδή Νηρηίδα, που εξελίχθηκε από αυτήν και το εβραϊκό γυναικείο όνομα Μυριάμ: η κυρά τής θάλασσας, δηλαδή η Μαρία, η Παναγιά μας. Ήθελα η πρωταγωνίστρια να πορευθεί σε αυτήν την ιστορία, έχοντας τον συμβολισμό της Δέσποινας του κόσμου, της αρχέγονης Μάνας όλων μας, της μήτρας αυτού του πλανήτη.
    Η Μία πάσχει και βασανίζεται από παιδί, όπως κι ο πολυταξιδεμένος Οδυσσέας, αντιμετωπίζει το δικό της μερίδιο στη ζωή, όπως την έχουν υφάνει οι τρεις Μοίρες για εκείνην, τη μοίρα που ακόμη και οι ίδιοι οι θεοί, όπως λέγεται, δεν μπορούν να αλλάξουν: Βρίσκεται να ζει ξαφνικά σε μια παράξενα σκληρή και ταυτόχρονα μυστηριακή χώρα, τη Σαουδική Αραβία, έρχεται αντιμέτωπη με απώλεια πατρίδας, σπιτιού, οικείας ζωής, αγαπημένων ανθρώπων. Σε αυτήν τη διαδικασία εξέλιξης, γίνεται η ίδια εφαλτήριο, σωτήριο όχημα, που για να σωθεί εκείνη, απελευθερώνει και τον αγαπημένο της πατέρα.
    Η Μία, παρά τις δυσκολίες της Ειμαρμένης, ανακαλύπτει και γεύεται τη ζωή με κάθε τρόπο, καθόλου τυχαία με την επιστροφή της στη μυρωμένη από βότανα και αρμύρα Ελλάδα της. Στη μακροχρόνια πορεία που ακολουθούμε, πάντα βρίσκεται σε σταυροδρόμια, συναντώντας ανθρώπους από διαφορετικούς τόπους, θρησκείες, πολιτισμούς, που είναι για εκείνη μέρος του ταξιδιού της, άρρηκτα συνδεδεμένοι με το μονοπάτι της.
    Μιλώντας για συναντήσεις, έρχεται το μοιραίο στη ζωή της· αλλά νωρίτερα, ας δούμε τι κινητοποιεί τον άνθρωπο; Τι κάνει κάποιον να αλλάξει ζωή, σώμα, ήπειρο; Τι κάνει κάποιον να οδηγηθεί στην αλήθεια του; Ποια είναι η κινητήριος δύναμη ενός ανθρώπου; Αυτής της νέας γυναίκας; Τι κινητοποιεί έναν άνθρωπο; Ο Έρως, ο έρωτας, ο θεός της αγάπης. Ο Έρωτας που μας οδηγεί στο μονοπάτι μας.
    Και η ηρωίδα μας, ακολουθώντας αυτόν τον ιερό έρωτα προς την αλήθεια της, αναζητώντας την ολοκλήρωση του «εγώ» της, θα προχωρήσει στα τρία στάδια της εξέλιξής της: Αρχικά, ως μαγεμένη έφηβη, θα ανακαλύψει και θα γευτεί τη ζωή για πρώτη της φορά. Στη συνέχεια, ως νεαρή ενήλικη θα στραφεί στη γήινη ασφάλεια, που όμως δεν τη συνδέει συναισθηματικά. Και, τελικά, θα προχωρήσει στην ολοκλήρωση του μισού με το πιο μυστικό, πνευματικό της κομμάτι/εαυτού.
    Το βιβλίο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα συμβολικό ξεφλούδισμα στην πορεία του βίου του καθενός από εμάς χωριστά, μέχρι να φτάσουμε στην αλήθεια μας, στον φωτεινό πυρήνα μας. Άλλες φορές θα τα καταφέρουμε, άλλες θα σκοντάψουμε, άλλες θα πέσουμε, άλλες θα διαλυθούμε και θα μεταμορφωθούμε και πάλι, αλλά έτσι είναι η πορεία μας. Όσο παραμένουμε συνδεδεμένοι με τον εαυτό μας, το γεράκι θα είναι εκεί να μας οδηγεί· ακόμη και στις σκοτεινότερες στιγμές μας, το μονοπάτι μας θα παραμένει φωτεινό.
Αλεξάνδρα Μπελεγράτη
 
Βιογραφικό Αλεξάνδρας Μπελεγράτη:
 
Σεναριογράφος, συγγραφέας μυθιστορημάτων-θεατρικών έργων και σκηνοθέτης
τηλεοπτικών και ανεξάρτητων ντοκιμαντέρ. Συνεργάστηκε με το Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα ως Visiting Lecturer, στο μάθημα του Σεναρίου και των Βιβλικών Ελληνικών. Διδάσκει στο Metropolitan College - affiliate of Queen Margaret University of Edinburgh το μάθημα του Σεναρίου στα τρία έτη του Τμήματος Σκηνοθεσίας. Ομοίως, δίδαξε Σενάριο Ονειρικού Φιλμ και Σενάριο ΙΙ στα δύο έτη του Τμήματος Σκηνοθεσίας του ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Είναι ανεξάρτητη εισηγήτρια σεμιναρίων και workshops Δημιουργικής Γραφής και Ερμηνευτικής Ανάλυσης Ρόλων, καθώς επίσης και εισηγήτρια σεμιναρίων και workshops Σεναρίου στο πλαίσιο της συνεργασίας της με την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος. Είναι αναλύτρια και σύμβουλος σεναρίου σε ντοκιμαντέρ, ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους στην ελληνική και αγγλική γλώσσα. Εργάζεται ως σεναριογράφος μυθοπλασίας ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικών σειρών στην ελληνική και αγγλική γλώσσα. Είναι μέλος της ΕΣΕ από το 2013.

Βραβεύσεις:
-«You are my only sunshine», συγγραφή σεναρίου στα αγγλικά, έλαβε δύο βραβεία, “Best Special Mention Screenplay” & “Best Family Drama Screenplay” στα Angel Film Festival 2012, Monte Carlo/Monaco.
-«My Sweet Escape», συγγραφή σεναρίου στα αγγλικά με την Αμερικανίδα παραγωγό Dianna Ippolito, Best Special Mention Award, London Greek Film Festival, 2020.
Κόρες της Τανάγρας», πήρε το Best Short Fiction Screenplay - Acting Code Awards στο London Greek Film Festival 2023.
 
Επιλεκτική εργογραφία Αλεξάνδρας Μπελεγράτη:
 
«ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΓΕΡΑΚΙΟΥ»
Εκδόσεις: Ύδωρ
Σελίδες: 420
Τιμή με έκπτωση: 17€
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Με ένα ταξίδι, έτσι άρχισαν όλα στη ζωή της Μίας.
 
Με ένα μακροχρόνιο ταξίδι ακόμα πιο εξωτικό από όσο μπορούσε να χωρέσει ο νους και η φαντασία της. Έτσι και τώρα, το 2001, σχεδόν στα τριάντα της, η ηρωίδα μας γεμίζει για άλλη μια φορά τη βαλίτσα της, προς το άγνωστο. Όπως και τότε, όταν ήταν παιδί σε εκείνο το ταξίδι που σημάδεψε ολάκερη την κατοπινή της ζωή.
 
Η Μία κάθισε στην άκρη του κρεβατιού κάνοντας κουβάρι στα παγωμένα χέρια της μια θαλασσιά, μάλλινη ζακέτα και το μυαλό της ταξίδεψε μακριά, πολύ πίσω στο χρόνο: Δύο δεκαετίες και κάτι. Όταν ήταν επτά ετών. Το 1981, τότε που μόλις είχε γίνει ο μεγάλος σεισμός στην Αθήνα. Αυτή θα ήταν μια από τις τελευταίες της παιδικές αναμνήσεις από την πόλη και τη ζωή της εκεί.”
 
Μια συναρπαστική ιστορία μυστικισμού και εσωτερικής πνευματικής αναζήτησης.
 
«ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΑΣΟΣ»
Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 232
Τιμή με έκπτωση: 12,60€
Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στους «Φίλους της Λογοτεχνίας», στον ακόλουθο σύνδεσμο: https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2019/07/blog-post_21.html
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
«Μια ιστορία που καθρεφτίζει την ιστορική και πνευματική πορεία του ανθρώπου».
 
Mετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο, που έγινε με αφορμή τις θρησκείες, οι Παγετώνες έχουν επιστρέψει καλύπτοντας σχεδόν το σύνολο του πλανήτη. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που κατάφεραν να επιβιώσουν, έχουν χωριστεί στα δύο: σε αυτούς που ζουν στη Μητρόπολη και σε αυτούς που έχουν επιλέξει να ζουν απομονωμένοι στις Κάστες. Οι πόλεις δεν φέρουν ονόματα, αλλά κωδικούς, δεν επιτρέπεται η ελεύθερη μετακίνηση ούτε η μελέτη της Ιστορίας. H «παλιά γνώση» θεωρείται απαγορευμένη.
 
Στον νέο αυτό κόσμο, η νεαρή Ηλέκτρα, η έφηβη κόρη του αρχηγού των Καστών, σοκαρισμένη απ’ τον βίαιο θάνατο της μητέρας της, μετακομίζει στη Μητρόπολη.
Όταν ξαφνικά βρεθεί αντιμέτωπη με θανάσιμες απειλές, επιλέγει να βρει καταφύγιο στην παλιά της ζωή. Εκεί, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης μέσα στο σκοτεινό δάσος της ψυχής, αλλά και στον τόπο που ζει -ένα μέρος που, από την αρχαία εποχή, ονόμαζαν… “Δελφούς”.
 
«Ένα δυστοπικό μυθιστόρημα φαντασίας, πνευματικότητας, φιλοσοφίας και εσωτερικής αναζήτησης».

Πέμπτη 3 Αυγούστου 2023

«ΑΛΚΗΕΣΣΑ», παρουσιάζει η Θάλεια Αντωνιάδη - Συστήνει η Κλειώ Τσαλαπάτη

     «Αλκήεσσα»: ένα βιβλίο που μου κίνησε τρομερά το ενδιαφέρον ευθύς εξαρχής, απλά και μόνο από τον ασυνήθιστο τίτλο του, ένα όνομα που έχει προέλευση από την ομηρική γλώσσα και σημαίνει τη «θαρραλέα αλλά και καρτερική». Ούσα γνήσια οπαδός των ιστορικών μυθιστορημάτων –ή, έστω, των μυθιστορημάτων που βασίζονται σε ιστορικό υπόβαθρο–, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως κάθε τέτοιο λογοτεχνικό έργο είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο εγχείρημα, το οποίο απαιτεί πολύ κόπο, ενδελεχή και αδιάκοπη έρευνα, γόνιμη φαντασία και αστείρευτη ευρηματικότητα, ώστε να μπορέσει ο συγγραφέας να αναπλάσει ένα περιβάλλον χαμένο στο βάθος του χρόνου και της Ιστορίας. Οι παγίδες που ελλοχεύουν είναι αναρίθμητες και ο εκάστοτε δημιουργός θα πρέπει να διαθέτει ιδιαίτερο ταλέντο και ισορροπία ακροβάτη, ώστε να κατορθώσει το μυθιστόρημά του να αιχμαλωτίσει και να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του σύγχρονου αναγνώστη, παρέχοντάς του ταυτόχρονα όλα εκείνα τα ψήγματα Ιστορίας που θεωρεί πως χρειάζονται για να πλαισιώσουν επαρκώς τη μυθοπλασία.
    Η Θάλεια Αντωνιάδη απέδειξε την αδιαμφισβήτητη συγγραφική δεξιοτεχνία της καθώς έφερε σε πέρας με απόλυτη επιτυχία αυτό το τόσο δύσκολο εγχείρημα και μας πρόσφερε ένα λογοτεχνικό έργο αξιώσεων, συνδυάζοντας την επιλεγμένη βιβλιογραφία και έρευνά της από ιστορικές πηγές, την αστείρευτη δημιουργική φαντασία της, ώστε να αναπληρώσει τα αναμενόμενα κενά –λόγω της μεγάλης χρονικής απόστασης από το παρόν και της ελλιπούς πληροφόρησης για εκείνη τη χρονική περίοδο–, τη συνύπαρξη υπαρκτών ιστορικών προσώπων με τους ήρωες που αποτελούν αποκλειστικά δικά της δημιουργήματα και μια καταιγιστική πλοκή που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Η συγγραφέας μάς «διακτινίζει» σε μια εποχή του παρελθόντος και σ’ ένα μέρος που σπάνια απαντάται στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, επιτυχαίνοντας να αναπαραστήσει από τη μια το ακριβές ιστορικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο ζουν και ενεργούν οι ήρωές της, και από την άλλη την καθημερινότητα, τη γλώσσα, τις συνήθειες, καθώς και αυτούσιο το περιβάλλον της εποχής, με εντυπωσιακή ακρίβεια και αληθοφάνεια, αλλά και με τρόπο ιδιαίτερα κατανοητό στο αναγνωστικό κοινό του σήμερα.
    Η «Αλκήεσσα» είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που προκαλεί ανεξίτηλες εντυπώσεις και βαθιά συναισθήματα στον αναγνώστη, όχι μόνο με τα έργα και τις ημέρες της ομώνυμης ηρωίδας του, αλλά και με το απόλυτο αντίθετό της, την Αγαπία, καθώς μέσα από την αντίθεσή, τη σύγκριση και την αναπόφευκτη σύγκρουσή τους, η συγγραφέας επισημαίνει αλληγορικά την αέναη και διαχρονική διαμάχη όλων των ηθικών, ενάρετων, καλοπροαίρετων, υψηλών, αληθινών, αθώων και «ήμερων» στοιχείων της ανθρώπινης ψυχής με τα σκοτεινά, ποταπά, ανήθικα, κακόβουλα, κίβδηλα, διαστροφικά και «ανήμερα» ένστικτα του ανθρώπου.
    Η αγαπητή Θάλεια Αντωνιάδη αποδέχτηκε την πρόσκλησή μου για να μας παρουσιάσει η ίδια το νέο βιβλίο της στους «Φίλους της Λογοτεχνίας». Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που μας διέθεσε, της εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο σύνολο του αξιόλογου συγγραφικού της έργου, αλλά και στο νέο εκπληκτικό μυθιστόρημά της, και σας προσκαλώ να διαβάσετε τα όσα μας εκμυστηρεύτηκε η εξαίρετη συγγραφέας, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα την «Αλκήεσσά» της!
 
 
    Η αλήθεια είναι ότι φορές-φορές αναρωτιέμαι κι η ίδια αν η «Αλκήεσσα» είναι
πράγματι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, κάτι που συζήτησα επανειλημμένα με την Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη και που βρίσκω εδώ «πάτημα» να την ευχαριστήσω θερμά για την παρουσία του βιβλίου μου στους «Φίλους της Λογοτεχνίας».
    Οι ήρωες του μυθιστορήματός μου δεν είναι ιστορικά πρόσωπα, αλλά κυήματα της φαντασίας μου. Μόνο η εποχή στην οποία διαδραματίζεται η υπόθεση είναι ιστορική. Την διάλεξα επίτηδες, επειδή η πλειοψηφία μας γνωρίζει ελάχιστα έως τίποτε για εκείνη την περίοδο. Θεώρησα μεγάλη πρόκληση να ανοίξω ένα παράθυρο σε εκείνη την εποχή, να μάθει ο κόσμος πράγματα που αγνοεί, όπως για παράδειγμα ότι η Θήβα, τον 12ο μ.Χ. αιώνα, ήταν το κέντρο μεταξοπαραγωγής στον τότε γνωστό κόσμο, σαν να λέμε το Παρίσι του σήμερα. Όσες φορές το έχω πει, έχω δει την ειλικρινή έκπληξη στα μάτια των ανθρώπων που αρχικά δυσπιστούν για την αλήθεια της πληροφορίας, όταν όμως τελικά πείθονται, θέλουν να μάθουν περισσότερα.
    Ήθελα να πω μια ιστορία για την κατάντια του σήμερα αλλά και για την ελπίδα του σήμερα· να ξαναθυμίσω στους αναγνώστες πως κάποτε ήμασταν εμείς οι μετανάστες λόγω πολέμου, ότι ο έρωτας είναι πάντα νέος και ότι από άγνοια κυρίως και «δηθενιά» κομίσαμε στην εποχή μας γλαύκα ες Αθήνας. Με ταλαιπωρούσε ο τρόπος με τον οποίο θα την έλεγα, μέχρι που σε ανύποπτο χρόνο παντρεύτηκαν οι δύο ιδέες: ο 12ος μ.Χ. αιώνας και η ιστορία που ήθελα να πω. Μου φάνηκε περίφημη ιδέα: όσο απομακρύνεται κανείς από το πρόβλημα, τόσο καλύτερα το βλέπει.
    Τα δύο κορίτσια της ιστορίας, η Αλκήεσσα και η Αγαπία, ανακαλύπτονται από
εκείνους που τις υιοθέτησαν χωρίς καμία ιστορία πίσω τους. Δεν γνωρίζουμε τίποτε για το από ποιους γεννήθηκαν. Είναι και οι δύο σαν άγραφος καμβάς, μεγαλώνουν με τις προσλαμβάνουσες του περιβάλλοντός τους, διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους από τις θετές τους οικογένειες. Το μόνο χαρακτηριστικά δικό τους είναι ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνουν την ηθική τους και τις επιλογές τους. Ιδίως η Αγαπία, που μισεί το όνομα που της έδωσε η θετή της οικογένεια, μισεί το ποια είναι και επιδιώκει με την πρώτη ευκαιρία να αλλάξει το όνομά της.
    Μεγαλώνουν μακριά η μία από την άλλη: η μία σε ένα αγρόκτημα έξω από την Κόρινθο, η άλλη στη Θήβα. Η Αλκήεσσα μόνο με την οικογένειά της και τον νεαρό βοηθό του πατέρα της, τον Μανουήλ· η Αγαπία με σχεδόν ολόκληρη την πόλη, αλλά κυρίως με ένα μικρό εβραιόπουλο, τον Δαβίδ, που όπως θα αποδειχτεί στη συνέχεια, θα έχει την κακή μοίρα να την ακολουθεί και να εξαρτάται από αυτήν.
    Θα συναντηθούν στην Πάνορμο, το σημερινό Παλέρμο, σκλάβες και οι δύο του βασιλιά της Σικελίας Ρογήρου του δεύτερου μετά από την τέταρτη επιδρομή των Νορμανδών του στον ελλαδικό χώρο. Η Αλκήεσσα, με τις γνώσεις που διαθέτει, έχει καλύτερη μοίρα από την Αγαπία, που έχει ήδη βρει την ευκαιρία να αλλάξει το όνομά της· κάτι που η Αγαπία θα μισήσει παράφορα.
    Η περιπλάνηση σε έναν κόσμο τόσο οικείο με τον δικό τους, αλλά και τόσο ξένο –η γλώσσα, η θρησκεία, οι άνθρωποι που είναι διαφόρων εθνοτήτων–, θα οδηγήσει σε φιλίες αλλά και σε πνευματικές συγκρούσεις, σε έρωτες αλλά και σε αποτρόπαιους φόνους, σε ανέλιξη αλλά και σε υποβιβασμό, φτάνοντας τελικά σε ένα τέλος κρεσέντο όπου άνθρωποι τραβούν τον δρόμο τους, άνθρωποι πεθαίνουν και άλλοι ανασταίνονται.

Θάλεια Π. Αντωνιάδη
 
Βιογραφικό Θάλειας Αντωνιάδη:
 
Η Θάλεια Αντωνιάδη γεννήθηκε στην Αυστραλία. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε στο Ναύπλιο στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και ζει εκεί.
Είναι μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Ήταν ιδρυτικό μέλος της Παραμυθένιας Σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου Ναυπλίου, που λειτούργησε από το 1999 μέχρι το 2019. Εργάστηκε εθελοντικά ως διασκευάστρια-συγγραφέας και σκηνοθέτιδα θεατροποιημένων παραμυθιών.
Έχει βραβευτεί τρεις φορές για έργα της, το 1986 από τον Ροταριανό Όμιλο, το 2007 από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και το 2009 από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Διηγήματα, ποιήματα και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στα τοπικά περιοδικά «Απόπειρα Λόγου και Τέχνης» και «Πυξίδα», καθώς και στο περιοδικό της ΕΛΜΕ Αργολίδας «Θρυαλλίς», στου οποίου τη συντακτική επιτροπή ανήκε.
 
Εργογραφία:
«Ο φόβος που φτιάχνει τους θεούς», εκδόσεις Κάναθος, 1994.
«Η ουρά του ελέφαντα», εκδόσεις Πατάκη, 1998 (επανακυκλοφόρησε από την Createspace Amazon με τίτλο: «Ο πέμπτος τυφλός»).
«Τα ταξίδια του Δρομέα», εκδόσεις Μίνωας, 2002.
«Το Θαλασσόδεντρο», εκδόσεις Φυτράκη, 2002.
«Η Τουτουλίνα Ρουτουτού στην Πιπιλοχώρα», εκδόσεις Φυτράκη, 2002 (επανακυκλοφόρησε από την Createspace Amazon).
«Το κρεβάτι του ήλιου», εκδόσεις Χριστόπουλος, 2004.
«Οι πύλες του Θρυλόκοσμου» 1ος τόμος: «Το ιαματικό ψυχοβότανο», εκδόσεις Φυτράκη, Αθήνα 2004. 2ος τόμος: «Το πύρινο άλογο», 2005 (επανακυκλοφόρησαν από την Createspace Amazon, καθώς και ο 3ος τόμος «Το κρυστάλλινο μάτι»).
«Γιατί χαμογελάει το αυγουστιάτικο φεγγάρι», εκδόσεις Καστανιώτη, 2004.
«Η Τούρτα… το ’σκασε!», εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2004.
«Το φωτεινό μυστικό του κυρίου Γκρίζου», εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2005.
Επίσης, κυκλοφόρησε από την Createspace Amazon «Το φίλτρο της Ξινολεμονής».
 
Πρόσφατη εργογραφία Θάλειας Αντωνιάδη:
 
«ΑΛΚΗΕΣΣΑ»
Εκδόσεις: Άνεμος (2023)
Σελίδες: 452
Τιμή με έκπτωση: 16,50€
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Το φθινόπωρο του 1147 μ.Χ. εισβάλλουν στη Θήβα και στην Κόρινθο οι Νορμανδοί του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας, με κύριο στόχο τους την ακμάζουσα μεταξοβιοτεχνία, τους εξειδικευμένους εργατοτεχνίτες και την πολύτιμη τεχνογνωσία τους. Μεταξύ των αναρίθμητων λαφύρων και αιχμαλώτων στις κατάφορτες γαλέρες του αρχιναύαρχου Αντιοχέα, βρίσκονται αλυσοδεμένα και δύο δεκατριάχρονα κορίτσια: η Αλκήεσσα και η Αγαπία, που ανήκουν πλέον στον ρήγα της Πανόρμου.
Η Αλκήεσσα, ξεριζωμένη βάναυσα από την πατρίδα και την οικογένειά της, οδηγείται ως κεντήστρα στα εργαστήρια μεταξωτών του παλατιού. Αργότερα, μεταφέρεται στο αρχοντικό του νορμανδού ιππότη ντ’ Ανβίλ, ως προστατευόμενή του. Η Αγαπία, μαζί με τον παιδικό της φίλο Δαβίδ, οδηγούνται στα βαφεία των μεταξωτών νημάτων.
Δύο προσωπικότητες εκ διαμέτρου αντίθετες, με καταβολές, βιώματα, παιδεία και ένστικτα που διαφέρουν βαθιά, θα συνυπάρξουν από ένα καπρίτσιο της Μοίρας και των ανθρώπων. Ο θρησκευτικός φανατισμός της εποχής, τα ανίερα κρυφά πάθη και οι καταπιεσμένοι πόθοι, οι διαρκείς συνωμοσίες και δολοπλοκίες, οι δολοφονίες αθώων και ενόχων, τα βίαια ένστικτα και η επιβολή της διαστροφής στην αθωότητα, θα αλλοιώσουν το αρχικό πεπρωμένο των κοριτσιών με τραγικές συνέπειες.

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα αξιώσεων και μια αλληγορία του παρόντος, με πλοκή καταιγιστική, διαρκείς ανατροπές και απρόβλεπτη κορύφωση, που καθηλώνει τον αναγνώστη, αφήνοντας ανεξίτηλες εντυπώσεις!