«ΦΟΝΙΚΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ», της Μιράντας Καλλιάνου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΦΟΝΙΚΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ», της Μιράντας Καλλιάνου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 306
Τιμή με έκπτωση: 13,80€
 
          Είναι ακλόνητη πεποίθησή μου ότι η αστυνομική λογοτεχνία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, αλλά αντίθετα ιδιαίτερα απαιτητική. Θεωρώ πως σε ένα μυθιστόρημα του είδους αυτού θα πρέπει να υπάρχει μια καλοστημένη υπόθεση, οι ένοχοι να μην είναι εύκολα ανιχνεύσιμοι από τους πιο παρατηρητικούς και έμπειρους αναγνώστες και το ενδιαφέρον να διατηρείται αμείωτο μέχρι και την τελευταία σελίδα. Έχοντας διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα αυτής της κατηγορίας –και αναγνωρίζοντας ως μοναδική και αδιαφιλονίκητη βασίλισσα του είδους την αξεπέραστη Αγκάθα Κρίστι, παρόλο που υπάρχουν πολλοί άξιοι διάδοχοί της–, δεν αποδέχομαι εύκολα τους νεότερους εκπροσώπους και ίσως εκφράζω μεγαλύτερη δυσπιστία απέναντί τους απ’ όσο χρειάζεται. Όταν όμως ήρθε στα χέρια μου το πρώτο μυθιστόρημα της Μιράντας Καλλιάνου με τίτλο «Φονική εκδίκηση», που κυκλοφορεί από την αγαπημένη Άνεμος Εκδοτική, ομολογώ ότι αναίρεσα αρκετές από τις προκαταλήψεις μου και αποσόβησα πολλούς από τους αρχικούς δισταγμούς μου. Για πρώτη της και αξιοπρεπέστατη συγγραφική απόπειρα, η κ. Καλλιάνου με εντυπωσίασε με την πρωτότυπη υπόθεση και το εξαιρετικό στήσιμό της, τους πολυάριθμους καλοδουλεμένους χαρακτήρες και τις γλαφυρές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, αλλά και το αδιάκοπο σασπένς μέχρι και την τελική αποκάλυψη. Στο τέλος, η συγγραφέας με κέρδισε απόλυτα με το πρωτόλειο αυτό έργο της, το οποίο δίκαια της εξασφαλίζει μία θέση ανάμεσα στους υπόλοιπους εκπροσώπους του είδους, αφού μας προσφέρει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αξιώσεων.
          Φανταστείτε, λοιπόν, ένα υπέροχο χριστουγεννιάτικο σκηνικό στο γραφικό Μέτσοβο, με τις γύρω βουνοκορφές χιονοσκέπαστες, τις καμινάδες να αχνίζουν ευωδιαστό καπνό από τα τζάκια που καίνε αδιάκοπα και τα πάντα γύρω στολισμένα γιορτινά. Όσοι έχετε επισκεφτεί τον πανέμορφο εκείνον τόπο δεν θα είναι δύσκολο να το καταφέρετε, ενώ προσωπικά διατηρώ πανομοιότυπες αναμνήσεις, αφού είχα την τύχη να το επισκεφτώ την ίδια ακριβώς εποχή. Φέρετε τώρα στο μυαλό σας κι έναν χλιδάτο αλλά παραδοσιακό ξενώνα, κλεισμένο αποκλειστικά από έναν επιφανή και πάμπλουτο επιχειρηματία, τον Λεωνίδα Μαρόγλου, για τις γιορτινές μέρες, μόνο για τον ίδιο και τους οικείους του. Πάνω όμως που αρχίζετε να κάνετε εικόνα αυτήν την ειδυλλιακή γιορτινή ατμόσφαιρα, έρχεται η απρόσμενη και στυγερή δολοφονία του εν λόγω επιχειρηματία για να ταράξει την επίπλαστη θαλπωρή και να φέρει τους αναγνώστες, αλλά και τις αστυνομικές αρχές του τόπου, μαζί με αστυνόμους και ιδιωτικούς ερευνητές από την Αθήνα, αντιμέτωπους με ένα σχεδόν άλυτο πρόβλημα: πώς κατόρθωσε να μπει ο δολοφόνος στο δωμάτιο του Μαρόγλου και να τον μαχαιρώσει μέχρι θανάτου –αφού ο ίδιος είχε κλειδώσει από μέσα την πόρτα του και έξω από το παράθυρό του δεν υπήρχαν καθόλου ίχνη πάνω στο χιόνι–, ενώ οι οικείοι του βρίσκονταν στον ακριβώς από κάτω όροφο, αλλά δεν αντιλήφθηκαν απολύτως τίποτα!
          Έτσι δυναμικά ξεκινάει το καθηλωτικό αστυνομικό βιβλίο της κ. Καλλιάνου και κατά τον ίδιο τρόπο συνεχίζει, παρασύροντάς μας έντεχνα να υποψιαστούμε σχεδόν όλους τους ήρωες –αν εξαιρέσουμε φυσικά τους δύο ντετέκτιβ, τον Ντίνο και τον θείο του Βελισάριο, αλλά και τους αστυνομικούς–, όμως μέχρι το τέλος να μην μπορούμε να πούμε με σιγουριά ποιος τελικά είναι ο ένοχος. Καθώς οι έρευνες εξελίσσονται, αποκαλύπτονται άγνωστα στοιχεία για τις ζωές όλων, αλλά κυρίως για το παρελθόν του ίδιου του θύματος. Μυστικά καλά κρυμμένα για χρόνια έρχονται στο φως, ενώ οι δύο ιδιωτικοί ερευνητές προσπαθούν να ρίξουν φως σε κάθε σκοτεινή πτυχή της πορείας όχι μόνο του δολοφονημένου επιχειρηματία αλλά και όσων τον περιστοίχιζαν. Τα φαινόμενα συχνά απατούν, ενώ οι καταστάσεις ολοένα περιπλέκονται καθώς νέα πρόσωπα έρχονται στο προσκήνιο, για να διαταράξουν ακόμα περισσότερο τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες, κάποιες φορές απειλώντας ακόμα και την ίδια τη ζωή των ερευνητών. Ταυτόχρονα, η συγγραφέας ρίχνει άπλετο φως στο παρελθόν κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, αιτιολογώντας πλήρως, ερμηνεύοντας σε βάθος και δικαιολογώντας απόλυτα τις αποφάσεις, τις συμπεριφορές και τις πράξεις του καθενός, έτσι ώστε να μην πλανάται ούτε μία απορία και να μην υπάρχει ούτε ένα κενό στη σφιχτοδεμένη και καλοστημένη πλοκή του βιβλίου της.
          Η «Φονική εκδίκηση» της Μιράντας Καλλιάνου είναι ένα από εκείνα τα καλοδουλεμένα αστυνομικά μυθιστορήματα που μένουν χαραγμένα στη μνήμη μας για πάντα, χωρίς περιττές σοκαριστικές σκηνές φρίκης, αλλά με έντονο σασπένς και μυστήριο αρκετό για να ιντριγκάρει διαρκώς το ενδιαφέρον των αναγνωστών, χαρακτήρες άρτια σκιαγραφημένους που μεταλλάσσονται διαρκώς από θύτες σε θύματα και μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πλοκή που ακόμα και οι πιο έμπειροι αναγνώστες του συγκεκριμένου είδους δεν μπορούν εύκολα να προβλέψουν. Προσωπικά, απόλαυσα την ανάγνωσή του στο έπακρο, ενώ περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία το επόμενο πόνημά της –γνωρίζοντας εκ των προτέρων με βεβαιότητα πως δεν πρόκειται να με απογοητεύσει– και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε κι εσείς, ιδιαίτερα τώρα που οι γιορτινές μέρες πλησιάζουν…!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Παραμονές Χριστουγέννων στο γραφικό χιονοσκέπαστο Μέτσοβο και ένας απομονωμένος παραδοσιακός ξενώνας φαντάζει σαν τον ιδανικό γιορτινό προορισμό για τον επιφανή επιχειρηματία Μαρόγλου και τους οικείους του. Τίποτα, όμως, δεν θα μπορούσε να προετοιμάσει την ολιγομελή και εκλεκτή συντροφιά για όσα τους επιφυλάσσει η Μοίρα ή ένα δαιμόνιο εγκληματικό μυαλό. Το νήμα της ζωής του γνωστού επιχειρηματία κόβεται βίαια και η στυγερή δολοφονία του απαιτεί άμεση διαλεύκανση.
Οι αστυνομικές αρχές βρίσκονται μπροστά σε έναν πολύπλοκο γρίφο και αναζητούν τη βοήθεια των ιδιωτικών ντετέκτιβ στους οποίους είχε απευθυνθεί το θύμα λίγο καιρό πριν από τον θάνατό του. Η υπόθεση περιπλέκεται συνεχώς και το έγκλημα μοιάζει άλυτο, καθώς οι ύποπτοι είναι πολλοί, αλλά τα άλλοθί τους φαίνονται ακλόνητα. Οι σκόρπιες ενδείξεις και τα φαινομενικά ασύνδετα στοιχεία που εντοπίζουν οι ερευνητές οδηγούν σε παρελθόντα γεγονότα και στην αναζήτηση καλά κρυμμένων μυστικών. Οι θύτες εναλλάσσονται διαρκώς με τα θύματα, ενώ το παρελθόν επιστρέφει αμείλικτο για να εκδικηθεί.
 
Ένα αριστοτεχνικά δομημένο αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο καθηλώνει με την πρωτότυπη και καταιγιστική πλοκή, τους άρτια ψυχογραφημένους χαρακτήρες και τις διαρκείς ανατροπές, που καθιστούν αδύνατη την οποιαδήποτε πρόβλεψη μέχρι την τελευταία σελίδα του.

«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια», της Έλενας Ακρίτα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια», της Έλενας Ακρίτα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Διόπτρα
Σελίδες: 304
Τιμή με έκπτωση: 14,94€
 
          Η Έλενα Ακρίτα φυσικά και δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι γνωστή με πολλές ιδιότητές της, όπως αυτές της δημοσιογράφου, της αρθρογράφου, της ραδιοφωνικής παραγωγού, της παρουσιάστριας εκπομπών της τηλεόρασης, της σεναριογράφου τηλεοπτικών σειρών, της μεταφράστριας θεατρικών έργων και, βεβαίως, της συγγραφέως. Αν και δεν έχω διαβάσει ακόμα όλα τα βιβλία της –πράγμα που σκοπεύω να κάνω στο μέλλον οπωσδήποτε–, με έχει ήδη κερδίσει η μοναδική πένα της, με το καυστικό χιούμορ, με την ντόμπρα, λιτή και αφτιασίδωτη γραφή, με την ολοζώντανη απεικόνιση της κοινωνίας μας και όλων των στοιχείων που την αποτελούν, καθώς και με την εμβάθυνση στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Με το νέο της βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Διόπτρα με τίτλο «Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια», η εξαίρετη κυρία Ακρίτα, κατά την ταπεινή μου άποψη, κερδίζει και μία άλλη ιδιότητα: εκείνη της αληθινής και εντυπωσιακά ειλικρινούς προσωπικότητας που δεν διστάζει να μιλήσει για την πολυκύμαντη ζωή της με εντιμότητα και ευθύτητα, χωρίς να ωραιοποιήσει ή να αλλοιώσει κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα που τη σημάδεψαν. Αυτή ίσως είναι και η πιο ουσιαστική ιδιότητα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, αφού είναι εξαιρετικά δύσκολο –αν όχι πραγματικά ακατόρθωτο, για τους περισσότερους από εμάς– να κοιτάξουμε τον εαυτό και τη ζωή μας με ειλικρίνεια, χωρίς προκαταλήψεις και μεροληψία, αποδίδοντάς του ακριβοδίκαια «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».
          Η χαρισματική συγγραφέας στο νέο της πόνημα μας εξομολογείται εξαρχής πως «τα πρώτα εξήντα χρόνια είναι δύσκολα. Μετά συνηθίζεις…» και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα μαζί της. Η ίδια η ζωή είναι μια συνεχής πρόκληση, αφού μας προκαλεί να φτάσουμε και συχνά να ξεπεράσουμε τα όρια και τις αντοχές μας, ενώ ταυτόχρονα είναι και μία διαρκής πρόσκληση, αφού μας προσκαλεί να ζήσουμε όσο χρόνο μάς αναλογεί και να τον αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, διεκδικώντας όλα όσα πιστεύουμε πως μας αξίζουν. Μη φανταστείτε ούτε για μια στιγμή πως η συγγραφέας υποστηρίζει ότι η ζωή μας είναι μια πορεία εύκολη ή «αναίμακτη», καθώς τα εμπόδια, οι δυσκολίες και οι αναποδιές δεν έχουν σταματημό· σημασία όμως έχει να μην το βάζουμε κάτω, να μην παραιτούμαστε, αλλά να συνεχίζουμε την προσπάθεια και τον αγώνα μας με όσες δυνάμεις μάς απομένουν.
          Η ιστορία του βιβλίου αυτού –που αποτελεί ουσιαστικά την αυτοβιογραφία της κ. Ακρίτα– ξεκινάει από την αρχή, από τη γέννησή της. Με ματιά ψύχραιμη και ειλικρινής, η συγγραφέας μάς ξεναγεί στο παρελθόν της, στις ρίζες της και την οικογένειά της, διατηρώντας πάντοτε το παροιμιώδες καυστικό της χιούμορ, την εντιμότητα και την απενοχοποίηση στιγμών και γεγονότων που την έκαναν αυτήν που είναι, που διαμόρφωσαν και καθόρισαν την προσωπικότητά της. Γνωστά και άγνωστα γεγονότα, στιγμές άλλοτε αστείες κι άλλοτε συγκινητικές, περνούν μπροστά από τα μάτια μας σαν κινηματογραφική ταινία, αναγκάζοντάς μας να αναπολήσουμε κι εμείς στιγμές και συμβάντα του δικού μας παρελθόντος. Γιατί, ακόμα κι αν οι καταβολές ή οι τοποθεσίες και οι ιδιαίτερες συνθήκες του καθενός μας διαφέρουν, όλοι προερχόμαστε από την ίδια πατρίδα, έχουμε τα ίδια ακούσματα, την ίδια Ιστορία και, αρκετά συχνά, τις ίδιες εμπειρίες, ακόμα και αναμνήσεις. Γεγονότα ιστορικά, αντιλήψεις του παρελθόντος, περασμένες δεκαετίες, που πάντα διατηρούμε ζωντανά στη μνήμη μας, ζωντανεύουν προκαλώντας μας να τα δούμε όλα ξανά με άλλη ματιά, τη σύγχρονη και απενοχοποιημένη ματιά, που ως επί το πλείστον λέει τα πράγματα με το όνομά τους και βάζει τον καθένα στη θέση που του αξίζει. Για παράδειγμα, «αθώα» πειράγματα του παρελθόντος, σήμερα θεωρούνται και είναι σεξουαλική παρενόχληση. Τότε όμως πιθανότατα να τα αποσιωπούσαμε, ίσως να τα ανεχόμασταν ως φυσιολογικά ή ακόμα και κάποιες από εμάς να κολακεύονταν από αυτά, ενώ σήμερα «μπαίνουν» στη θέση που πραγματικά τους αρμόζει και καταδικάζονται απερίφραστα ως ανεπίτρεπτες σεξιστικές παρενοχλήσεις.
          Η συγγραφέας, μέσα από τις σελίδες του νέου βιβλίου της, δεν διστάζει να μας μιλήσει, με τη γνωστή χειμαρρώδη γραφή της, για αρκετές προσωπικές στιγμές της, για ψυχικά τραύματα από μια φαινομενικά ευτυχισμένη και ανέφελη παιδική ηλικία, για τις πρόωρες ανεπανόρθωτες απώλειες που βίωσε και τη στιγμάτισαν, για τους πρώτους έρωτες, για τις δυνατές αγάπες και τις καθοριστικές σχέσεις της ζωής της που κρατούν χρόνια, ακόμα και για τις «αθώες» κατά το παρελθόν εξαρτήσεις της από φαρμακευτικές ουσίες –που τελικά αποδείχτηκαν εξίσου επικίνδυνες με άλλες, αντικειμενικά περισσότερο καταδικαστέες–, αλλά και για την αξιοθαύμαστη δύναμη να παλέψει με όσα την πλήγωσαν και το ανεξάντλητο κουράγιο να κάνει νέες αρχές όποτε αυτό ήταν απαραίτητο.
        Θεωρώ πως η αλήθεια στις μέρες μας –στον επίπλαστο και φτιασιδωμένο κόσμο μας, που έχει γεμίσει από «φίλτρα» κάθε είδους, και όπου το «φαίνεσθαι» συνήθως υπερισχύει του «είναι»– μπορεί να αξιολογηθεί μόνο ως κάτι σπάνιο, πολύτιμο, δυσεύρετο και ανεκτίμητο. Αυτό, λοιπόν, που μου άφησε ως συνολική εντύπωση το νέο εξαιρετικό βιβλίο της κ. Ακρίτα «Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια» είναι η δική της αλήθεια –μία εκ βαθέων εξομολόγησή της, έχοντας κατορθώσει να αποτινάξει από πάνω της ταμπού, προκαταλήψεις και μεροληψίες–, και πιστεύω πως αυτό είναι όντως ό,τι πιο γενναίο μπορεί να πράξει ένας άνθρωπος. Της οφείλω τα ειλικρινή και θερμά μου συγχαρητήρια για μία ακόμα φορά και σας προτρέπω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Δεν ξέρω αν κρατάτε στα χέρια σας ένα καλό ή ένα κακό βιβλίο. Ξέρω μονάχα πως αυτή η εξομολόγηση είναι ό,τι πιο γενναίο έχω κάνει στην ασήμαντη ζωή μου.
Έλενα
«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!» φώναξε το κοριτσάκι κι έπεσε από το ποδήλατο. Ξανασηκώθηκε κι έπεσε ξανά. Και ξανά και ξανά. Μέχρι που πέταξε τις βοηθητικές ρόδες και συνέχισε τον δρόμο του.
Έτσι έζησα.
 
Με γρατζουνισμένα γόνατα πορεύτηκα, μεγάλωσα, πένθησα τους αγαπημένους μου, ερωτεύτηκα, γέλασα πολύ, αγάπησα πολύ, δούλεψα σκληρά, πάλεψα χρόνια ολόκληρα με τους δαίμονές μου. Οι απώλειες των παιδικών χρόνων, ο πρόωρος θάνατος του πατέρα μου, η φυλάκιση της μάνας μου στη Χούντα, τα κλάματα και τα τραύματα των παιδικών μου χρόνων με οδήγησαν στην κατάθλιψη, στις άγρυπνες νύχτες και στα υπνωτικά χάπια.
Το βιβλίο αυτό ξεδιπλώνει τις σκοτεινές σελίδες πίσω από μια φαινομενικά λαμπερή ζωή. Πολλές φορές ξεκίνησα κι άλλες τόσες σταμάτησα να το γράφω. Ή θα τα πω όλα ή τίποτα – αποφάσισα. Όσα έκρυψα, όσα φοβήθηκα, για όσα ντράπηκα, θα τα εξομολογηθώ όλα.
 
«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!» Έτσι συνεχίζω και σήμερα πάνω στο ξεβαμμένο μου ποδήλατο. Κι όπου με βγάλει... Δεν ξέρω αν κρατάτε στα χέρια σας ένα καλό ή ένα κακό βιβλίο. Ξέρω μονάχα πως αυτή η εξομολόγηση είναι ό,τι πιο γενναίο έχω κάνει στην ασήμαντη ζωή μου.
Έλενα 

«ΑΝΤΡΕΣ! Αν σκοτώσω έναν, πειράζει;» της Άννας Συκιανάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΝΤΡΕΣ! Αν σκοτώσω έναν, πειράζει;» της Άννας Συκιανάκη – Γράφει η Κλειώ
Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Έξη
Σελίδες: 542
Τιμή με έκπτωση: 8,90€
 
          Αλήθεια, μετά από σχεδόν τρία χρόνια πανδημίας που αντικαταστάθηκαν από την πρωτοφανή ενεργειακή κρίση, μετά από αναίτιες πολεμικές συρράξεις που μοιάζουν να βρίσκονται απελπιστικά κοντά μας, με έναν «κακό γείτονα» που απειλεί πως έρθει νύχτα για να μας κατακτήσει και με έναν χειμώνα που δεν προμηνύει τίποτα αισιόδοξο, τι θα μπορούσε να μας κάνει να ξεχαστούμε για λίγο και να χαμογελάσουμε; Η δική μου απάντηση είναι πως μετά από τις αναμφισβήτητα όμορφες στιγμές με τους δικούς μου αγαπημένους ανθρώπους, αυτό που θα μπορούσε να μου φτιάξει το κέφι και να μου χαράξει ένα πηγαίο χαμόγελο στα χείλη είναι ένα καλό βιβλίο. Όταν, μάλιστα, μπορεί να με κάνει να γελάω αβίαστα πολύ συχνά και να διασκεδάζω με όσα ευτράπελα και απρόβλεπτα εκτυλίσσονται μέσα στις σελίδες του, τόσο το καλύτερο! Αυτό ακριβώς κατάφερε να κάνει το νέο, χιουμοριστικό και ευφάνταστο βιβλίο της Άννας Συκιανάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη με τίτλο «ΑΝΤΡΕΣ! Αν σκοτώσω έναν, πειράζει;»· ένα εμπνευσμένο κοινωνικό-αισθηματικό μυθιστόρημα που δεν αφήνει σχεδόν τίποτα όρθιο και διασκεδάζει τον αναγνώστη μέχρι… τελικής πτώσης! Προσωπικά, ήρθε στα χέρια μου την πιο κατάλληλη στιγμή και όταν το χρειαζόμουν περισσότερο, αφού είχα μπουχτίσει από έναν χειμώνα πολύ απαιτητικό και δύσκολο και μετά από μία άνοιξη ακόμη χειρότερη. Αφέθηκα στις σελίδες του με μια απρόσμενη ανυπομονησία, η οποία γιγαντώθηκε από τον ανατρεπτικό τίτλο του και μόνο, και αποδείχτηκε ότι το αναγνωστικό ταξίδι που μου πρόσφερε ήταν ακόμα πιο ανατρεπτικό και διασκεδαστικό από όσο είχα φανταστεί.
          Πόσες γυναίκες δεν έχουν απογοητευτεί οικτρά από έναν άντρα! Πόσες δεν έχουν κρυφά ευχηθεί να μπορούσαν να τον σκοτώσουν, έστω και μεταφορικά, να τον αφανίσουν από προσώπου γης! Πόσες δεν πληγώθηκαν από συμπεριφορές απαράδεκτες, παραβατικές και προσβλητικές από έναν άντρα που θεώρησαν πως τους έδειχνε την εκτίμηση που τους άξιζε! Πόσες δεν πίστεψαν τα λόγια ενός άντρα πως τις αγαπούσε όσο διατεινόταν και του έδωσαν σώμα και ψυχή, για να απογοητευτούν αργότερα! Και, δυστυχώς, πόσες γυναίκες δεν έχασαν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή από έναν άντρα που έκαναν το λάθος να εμπιστευτούν τυφλά! Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, όσα δικαιώματα και αν έχουν κατακτηθεί, όσο μπροστά και αν έχει προχωρήσει το επονομαζόμενο «ασθενές» φύλο –εντελώς άδικα, κατά τη γνώμη μου, αφού αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων πως οι χήρες είναι πολύ περισσότερες από τους χήρους, για να μην αναφέρω τη γέννα που κανένας εκπρόσωπος του «ισχυρού» φύλου δεν θα είχε την αντοχή να φέρει σε πέρας και μάλιστα πάνω από μία φορά–, πάντα θα υπάρχει κάποιος άντρας που έχει φέρει μια γυναίκα στα όριά της και που την έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα, ώστε να εύχεται να μπορούσε να τον σκοτώσει, έστω και αν αυτό συνέβαινε μόνο στη νοσηρή φαντασία της.
          Η ηρωίδα μας η Αλεξία είναι μια νέα, όμορφη και επιτυχημένη γυναίκα, που παρά τη στρωμένη καριέρα της ως διαφημίστρια, την αγαπημένη οικογένεια και τους τρεις πιστούς κολλητούς που έχει, αισθάνεται πως το πλήρωμα του χρόνου για την αποκατάστασή της έχει φτάσει. Βαδίζει πλέον στα τριάντα τρία της χρόνια και δεν υπάρχει ούτε καν η υποψία ενός υποψήφιου γαμπρού, κάτι που φέρει βαρέως η μητέρα της και φυσικά της γκρινιάζει γι’ αυτό με κάθε ευκαιρία. Το γεγονός ότι η αδελφή της είναι ήδη παντρεμένη και με απογόνους δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση, καθώς οι συγκρίσεις και οι σπόντες είναι αναπόφευκτες. Μέχρι που μια Πρωτοχρονιά όλα θα ανατραπούν, καθώς η Αλεξία θα γνωρίσει τον άντρα των ονείρων της κι εκείνος θα δείξει να ανταποκρίνεται από την πρώτη στιγμή με το ίδιο πάθος. Παρά το «κακόγουστο» και παλαιομοδίτικο όνομά του, που παραπέμπει σε άλλες εποχές, ο Βρασίδας φαίνεται να πληροί όλες τις προϋποθέσεις που η Αλεξία έχει θέσει στο θέμα «ο ιδανικός άντρας». Έχει καλή δουλειά, και μάλιστα στο ίδιο αντικείμενο με το δικό της, είναι άψογος εμφανισιακά και δείχνει να την έχει ερωτευτεί με την πρώτη ματιά. Η Αλεξία αρχίζει να πιστεύει πως επιτέλους η Τύχη τής χαμογέλασε και αγνοεί τις μικρές ενδείξεις που της διαμηνύουν πως ίσως όσα της παρουσιάζονται να μην είναι και όσα ισχύουν στην πραγματικότητα. Ενθουσιάζεται σαν πρωτάρα, υποχωρεί, ενδίδει και «πέφτει με τα μούτρα» στη νέα και πολλά υποσχόμενη σχέση της, παρόλο που συνειδητοποιεί πως δεν είναι ουσιαστικά ερωτευμένη μαζί του, αλλά περισσότερο κολακευμένη. Ο κολλητός φίλος και συνεργάτης της, ο Μάνος, όπως και οι δύο φίλες της, η Ηρώ και η Ελπίδα, προσπαθούν να την προσγειώσουν ώστε να εκτιμήσει και να αξιολογήσει τα πάντα με αντικειμενικό μάτι, αλλά μάταια. Τότε, ο «απόλυτα ερωτευμένος» Βρασίδας τερματίζει τη σχέση τους διότι βρήκε κάποια άλλη, και μάλιστα νεότερη, αγνοώντας ότι αυτό είναι και το ευαίσθητο «κουμπί» της εξαπατημένης Αλεξίας, που πλέον το παίρνει πατριωτικά. Αποκεί και πέρα ξεκινούν οι απίστευτες καταστάσεις, τα εξωφρενικά και ευτράπελα γεγονότα που οδηγούν τη μαινόμενη Αλεξία να ανακαλύψει πως ο δήθεν ιδανικός άντρας τής έκρυβε πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί και δεν ήταν καθόλου αυτό που έδειχνε.
          Η συγγραφέας –με γραφή καυστική, έντονα χιουμοριστική και χειμαρρώδη– μας παρουσιάζει μία ιστορία που μοιάζει συνηθισμένη αλλά δεν είναι καθόλου τέτοια. Οι αστείες και εξωφρενικές καταστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη, οι χιουμοριστικές ατάκες και τα ευτράπελα εναλλάσσονται με καταιγιστικό ρυθμό, οι εκπλήξεις και οι αποκαλύψεις μας ξαφνιάζουν διαδοχικά και ασταμάτητα, ενώ το χαμόγελο και το γέλιο δεν μας εγκαταλείπει ούτε στιγμή. Μαζί με την ηρωίδα, ανακαλύπτουμε αδιαμφισβήτητες αλήθειες για τις πολύπλοκες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, για τις ίντριγκες, τα μυστικά, τα ψέματα και τις δολοπλοκίες στον επαγγελματικό στίβο, που αναγάγει τον υγιή ανταγωνισμό σε πρωτοφανή επίπεδα· για τη δύναμη της φιλίας, που όταν είναι αληθινή αποτελεί το σημαντικότερο στήριγμα στη ζωή μας, αλλά και για την αληθινή αγάπη, που μπορεί να προκύψει με τον πιο αναπάντεχο και απρόσμενο τρόπο και να μας οδηγήσει στην ευτυχία που πάντα ονειρευόμασταν. Οφείλω πολλά και θερμά συγχαρητήρια στη συγγραφέα για το υπέροχο μυθιστόρημά της «ΑΝΤΡΕΣ! Αν σκοτώσω έναν, πειράζει;», το οποίο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Η Πρωτοχρονιά ήταν επεισοδιακή, καθώς από τα πρώτα δευτερόλεπτα με φιλούσε όλο πάθος ένας γοητευτικός άγνωστος  άντρας. Άραγε ήταν αυτός που περίμενα; (και περίμενε και η μαμά μου, που ήθελε απεγνωσμένα να με παντρέψει;)
#ποιοςξέρει; #κανείςδενξέρει
 
Μία χιουμοριστική ιστορία που δείχνει πως ίσως μόνο το ανεκπλήρωτο να δίνει νόημα στη ζωή μας…
 
Με λένε Αλεξία, είμαι τριάντα τριών χρονών, έχω μια επιτυχημένη καριέρα, μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και τρεις φίλους που με στηρίζουν σε κάθε φάση της ζωής μου. Κοινώς, τα έχω όλα. Το μόνο που μου λείπει είναι ένας άντρας, που όμως μου τον φέρνει ο Άγιος Βασίλης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Και ενώ το όνομά του είναι χάλια, εκείνος είναι λίγο πιο τέλειος από τον ιδανικό άντρα όπως τον είχα φανταστεί. Ή μήπως όχι;
 
Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο ιδανικός άντρας δεν σε παρατάει, επειδή βρήκε κάποια άλλη, και μάλιστα μικρότερη από εσένα. Ούτε ανακαλύπτεις ενώ προσπαθείς να ξεπεράσεις το χωρισμό σας, ότι σου έχει πει τόσα ψέματα, που στην ουσία είναι ένας άγνωστος. Ευτυχώς που οι φίλοι μου δεν με άφησαν να φτάσω στα άκρα και να πέσω στο επίπεδό του. Γιατί αυτό το έκανα μόνη μου.
 
Όμως, ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη. Ένα τυχαίο γεγονός φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή μου και εκεί που ήμουν μόνη μου και αποφασισμένη να φάω όλα τα γλυκά του κόσμου και την επόμενη μέρα να αρχίσω γυμναστήριο για να τα χάσω, μια αποκάλυψη που έγινε κυριολεκτικά μπροστά στα πόδια μου, με έκανε να καταλάβω τι ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα στη ζωή μου. Και κάπως έτσι ξεκινάει η δική μου απρόσμενη ιστορία, που είμαι σίγουρη ότι δεν είναι διόλου συνηθισμένη! 

«ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ», του Goncalo M. Tavares – Γράφει ο Γιώργος Πανόπουλος

«ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ», του Goncalo M. Tavares – Γράφει ο Γιώργος Πανόπουλος 
Εκδόσεις: Καστανιώτης
Σελ: 184
 
Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες, με μια πρωτότυπη αφήγηση, μας προσκαλεί σε ένα ονειρικό ταξίδι, όπου σημασία δεν έχει ο χρόνος κι ο τόπος αλλά το συναίσθημα. Η Ιερουσαλήμ είναι ένα βιβλίο που διαβαίνει διαρκώς από το ένα άκρο στο άλλο και εμπλέκει κάθε λεπτό την ατομικότητα με τη συλλογικότητα.
Ο Τέοντορ είναι ένας ψυχίατρος με ερευνητικές ανησυχίες που παντρεύεται μια ασθενή του, τη Μύλια, η οποία προσπαθεί να τον πείσει ότι είναι τρελή. Μετά από καιρό, όταν εκείνη κλείνεται σε άσυλο, κάνει έρωτα με έναν άλλον τρόφιμο, τον Ερνστ. Από αυτή τους την πράξη προκύπτει ένα παιδί, ανάπηρο μάλιστα, το οποίο αναλαμβάνει ο Τέοντορ. Στο διάβα τους θα βρεθούν και η Χάνα –μια εκ πεποιθήσεως πόρνη– και ο «σύντροφος» της, ο Χίνερκ, κι έτσι θα οδηγηθούν όλοι μαζί σε ένα αναπάντεχο και βίαιο γεγονός.
Αυτή είναι η ιστορία που εκτυλίσσεται στην πορεία του βιβλίου, όχι απαραίτητα με πιστή χρονική ακολουθία, και κάθε φορά από τη σκοπιά του κάθε ήρωα. Έτσι διαρκώς ο αναγνώστης παραπαίει από τη θέση του θύματος στη θέση του θύτη.
Τα όρια της ψυχασθένειας με τα όρια της κοινής λογικής είναι δυσδιάκριτα. Η ηθική προσπαθεί να επιβληθεί. Έννοιες όπως αυτή των βασανιστηρίων, της πατρότητας, της συντροφικότητας, αναζητούν αποδέκτη κι εκφραστή. Δεν ξέρεις η ευθύνη των γεγονότων πού θα κατευθύνει τους ήρωες, την ίδια ώρα που ο συγγραφέας προσπαθεί να μιλήσει για τη φρίκη που μπορεί να προξενήσει ο ίδιος ο άνθρωπος, και τη σύνδεσή του με το Θείο.
Μ’ έναν μυσταγωγικό, επιβλητικό τρόπο αφήγησης, ο συγγραφέας ίσως πάνω απ’ όλα επιθυμεί να αναδείξει την αβεβαιότητα της ζωής, η οποία δεν γνωρίζεις σε ποια όχθη θα σε φέρει, καθώς και να υποδείξει ως θανάσιμο αμάρτημα τη στασιμότητα. Αναζητά με έναν διαφορετικό τρόπο κάτι πανανθρώπινο.
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Η Μύλια δηλώνει σχιζοφρενής και ζητά από τον Τέοντορ, πολλά υποσχόμενο ψυχίατρο, να την κουράρει. Ο Τέοντορ περιμένει να πεθάνουν οι γονείς του για να αφοσιωθεί στη μελέτη της Ιστορίας της Φρίκης του κόσμου. Ο Ερνστ είναι ο ερωτικός αντίζηλός του, τρόφιμος Ασύλου. Ο Χίνερκ, πρώην πολεμιστής, κυκλοφορεί πάντα με ένα πιστόλι και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, που τον κάνουν να μοιάζει με δολοφόνο. Η Χάνα είναι πόρνη και προστάτιδα του Χίνερκ. Οι ζωές των πέντε αυτών προσώπων διασταυρώνονται βιαίως. Και βιαίως θα έρθουν αντιμέτωποι με τη σκληρότητα των ανθρώπινων σχέσεων, της Ιστορίας και της Ιατρικής.
 
Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες ανήκει στη νέα γενιά των Πορτογάλων συγγραφέων και έχει βραβευτεί με όλα σχεδόν τα λογοτεχνικά βραβεία της Πορτογαλίας και της Βραζιλίας. Ο Ζοζέ Σαραμάγκου, παραδίδοντας το ομώνυμο βραβείο στον Ταβάρες, είπε γι’ αυτόν:
 
«Η Ιερουσαλήμ είναι ένα μεγάλο βιβλίο, που ανήκει στη μεγάλη δυτική λογοτεχνία. Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες δεν έχει το δικαίωμα να γράφει τόσο καλά μόλις στα 35 του χρόνια: μου έρχεται να τον δείρω!»

«ΝΕΚΟ – Το Kαφέ των γάτων», της Άννας Σολιόμ – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΝΕΚΟ – Το Kαφέ των γάτων», της Άννας Σολιόμ – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Μίνωας
Σελίδες: 168
Τιμή με έκπτωση: 11,97€
 
«Νέκο»! Να μια λέξη που κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον σε όποιον την ακούσει. Για να μην υπάρχουν όμως απορίες, ας ξεκινήσουμε σωστά εξαρχής: «Νέκο» σημαίνει γάτος στα ιαπωνικά. Άρα, μπορούμε να θεωρήσουμε αυτονόητο πως τα Καφέ ανά τον κόσμο που φέρουν το όνομα «Νέκο» είναι αφιερωμένα στο θαυμαστό όσο και ιδιαίτερο αυτό τετράποδο: τον μεγαλοπρεπή γάτο! Και, σημειώστε, πως προσδίδεται ετούτος ο χαρακτηρισμός από μια σχετικά πρόσφατα γατόφιλη, αφού μόλις τα τελευταία δεκαπέντε ίσως χρόνια εξοικειώθηκα με τις γάτες, καθώς παλαιότερα, από την παιδική μου ηλικία μάλλον, «έπασχα» από αιλουροφοβία… Ναι, με αφορμή αυτό το ασυνήθιστο, πρωτότυπο, υπέροχο και πραγματικά συγκινητικό μυθιστόρημα της Άννας Σολιόμ –που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Μίνωας με τίτλο «Neko – Το Kαφέ των γάτων»–, συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό το αδιευκρίνιστο και δυσάρεστο συναίσθημα που ένιωθα από παιδί ακόμα μόλις έβλεπα μια γάτα. Παρότι πάντοτε μου άρεσαν σαν ζώα, θαύμαζα την απαράμιλλη ομορφιά και χάρη τους, το έμφυτο νάζι και τα παιχνίδια τους –και στενοχωριόμουν πολύ όποτε συναντούσα κάποια ανυπεράσπιστη γάτα να έχει πέσει θύμα ενός ασυνείδητου ή απλώς άτυχου οδηγού, που δεν πρόλαβε να φρενάρει έγκαιρα βλέποντάς τη–, υπήρχε βαθιά καταχωνιασμένος μέσα μου ένας έντονος φόβος πως αν απλώσω το χέρι μου να χαϊδέψω μια χαριτωμένη εκπρόσωπο του είδους τους, μπορεί και να μην το πάρω πίσω ακέραιο, χωρίς κάποιο ανεπιθύμητο, όσο και επώδυνο, αιμάτινο «παράσημο»…
Χρειάστηκαν λίγες δεκαετίες και αρκετές γάτες με τις οποίες διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, ώστε να ξεπεράσω εντελώς αυτήν την αιλουροφοβία, που ουσιαστικά οφειλόταν σε μια «τραυματική» εμπειρία μου όταν πήγαινα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Εκείνη η βαθιά γρατζουνιά που μου είχε αφήσει για ενθύμιο μια πρόσκαιρη «ένοικος» της αυλής μας –όταν εγώ επέμενα σώνει και καλά να τη χαϊδέψω, ενώ εκείνη προφανώς δεν συμμεριζόταν την ίδια επιθυμία– πιθανώς να μου είχε αφήσει πολύ πιο βαθύ σημάδι στην ψυχή από εκείνο το κυριολεκτικό στην παλάμη μου, που ούτε καν διακρίνεται πια. Πλέον, έχοντας διανύσει περισσότερο από μισό αιώνα πάνω σε τούτην τη Γη, έχω μάθει να θαυμάζω απεριόριστα τα υπέροχα αυτά ζώα, να σέβομαι τον χώρο και τις επιθυμίες τους, να αποφεύγω να τις ενοχλώ όταν δεν έχουν καμία διάθεση για χάδια και να απολαμβάνω στο έπακρο την τρυφερότητα που μου δείχνουν αφειδώς σε κάθε ευκαιρία, δηλαδή όποτε εκείνες θέλουν.
Ήταν επομένως φυσικό επακόλουθο να διαβάσω απνευστί αυτό το τόσο καθηλωτικό μέσα στην απλότητά του βιβλίο και κυριολεκτικά να το λατρέψω. Και μόνο το παιχνιδιάρικο και ευφάνταστο εξώφυλλο σε προδιαθέτει για το αντίστοιχο περιεχόμενό του. Η συγγραφέας πραγματικά κατόρθωσε μέσα σε λίγες σχετικά σελίδες να μας παρουσιάσει όλα όσα θα θέλαμε να μάθουμε για τον θαυμαστό κόσμο της γάτας. Δεν είναι τυχαίο που οι διάφοροι λαοί ανά τον κόσμο προσδίδουν πολλές ζωές στη γάτα· άλλοι πιστεύουν πως έχουν έξι ζωές, άλλοι εννιά και άλλοι επτά, όπως κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, που τις αποκαλούμε «εφτάψυχες». Ίσως να συμβαίνει αυτό επειδή η γάτα έχει ομολογουμένως μεγάλη ανθεκτικότητα και ικανότητα να επιβιώνει και να αναρρώνει σχεδόν από οποιαδήποτε αρρώστια. Μπορεί όμως και να θεωρούμε πως η γάτα έχει τόσες πολλές ζωές –σε αντιδιαστολή με εμάς που έχουμε μόνο μία– γιατί φαίνεται από τη συμπεριφορά της πως γνωρίζει πράγματα και αντιμετωπίζει οποιαδήποτε κατάσταση με τέτοιο ώριμο τρόπο που εμείς θα χρειαζόμασταν πολλαπλές ζωές για να το κατορθώσουμε.
Η ηρωίδα μας, η Ναγόρε, είναι μια Ισπανίδα που αναγκάζεται σε μια σχετικά ώριμη ηλικία να κάνει επανεκκίνηση στη ζωή της, την προσωπική και την επαγγελματική. Ο μέχρι πρότινος σύντροφός της την εγκαταλείπει για μία άλλη γυναίκα και ταυτόχρονα αυτό σημαίνει και την απώλεια της δουλειάς της, οδηγώντας τη στην ανεργία και την απόγνωση. Μέσα στο σκοτεινό και άδηλο μέλλον που διαγράφεται μπροστά της, μια σανίδα σωτηρίας έρχεται εντελώς ανέλπιστα. Μια παλιά φίλη της, που γνωρίζει τις δυσκολίες και τις αναποδιές που έχουν τύχει στη Ναγόρε, της κανονίζει μια συνέντευξη σε ένα Καφέ για να προσληφθεί ως σερβιτόρα. Σαφώς και δεν είναι η δουλειά των ονείρων της, αλλά τουλάχιστον θα τη βοηθήσει να γλυτώσει από τον ξεπεσμό στα μάτια της οικογένειάς της όταν θα αναγκαστεί να ζητήσει δανεικά, μετά από χρόνια οικονομικής ανεξαρτησίας της. Έτσι, ανασκουμπώνεται και πηγαίνει να δει από κοντά τι την περιμένει, χωρίς όμως ποτέ να φαντάζεται σε τι ακριβώς Καφέ θα κληθεί να εργαστεί.
Πρόκειται για ένα από τα Neko Café, που υπάρχουν παγκοσμίως, καφετέριες δηλαδή που είναι αφιερωμένες στις Neko της ονομασίας τους, κοινώς στις γάτες. Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη της η Ναγόρε θα διανοούνταν ποτέ ότι θα αναγκαζόταν να αντιμετωπίζει και να συνυπάρχει καθημερινά με αυτά τα απρόβλεπτα και μισητά για εκείνη τετράποδα, τα οποία αντιπαθεί και αποφεύγει σε όλη της τη ζωή λόγω της αιλουροφοβίας που τη διακατέχει. Όμως το μελλοντικό αφεντικό της, η γιαπωνέζα Γιούμι που διευθύνει το συγκεκριμένο μαγαζί, έχει άλλη γνώμη. Τη συμπαθεί ευθύς εξαρχής, διακρίνει την ανάγκη της για δουλειά καθώς και τη φοβία της και αποφασίζει ενάντια σε κάθε πιθανότητα να την προσλάβει. Μέσα στα νέα καθήκοντα της Ναγόρε, πέρα φυσικά από το να φτιάχνει κάθε είδους καφέ και ρόφημα για να προσφέρει στους πελάτες, είναι να φροντίζει και τις ανάγκες των τετράποδων φιλοξενούμενων, να σέβεται τον χώρο και τις επιθυμίες τους, μέχρι να επιλέξουν οι ίδιες οι γάτες αυτόν που επιθυμούν να τις υιοθετήσει… Ναι, δεν διαβάσατε λάθος, οι γάτες διαλέγουν το εκάστοτε «αφεντικό» τους, όχι οι άνθρωποι τη γάτα που θα πάρουν ως κατοικίδιο!
Η Ναγόρε ξεκινάει ένα νέο απρόβλεπτο και θαυμαστό ταξίδι στον κόσμο του τόσο δημοφιλούς και γοητευτικού οικιακού αιλουροειδούς και δεν μπορεί να φανταστεί τις εξελίξεις που θα δρομολογηθούν στην καταρρακωμένη έως τότε ζωή της. Τα μάτια της θα αρχίσουν να διακρίνουν τα πάντα γύρω της με άλλη, πιο ξεκάθαρη ματιά, το ζωγραφικό της ταλέντο θα ξεδιπλωθεί σε κάθε δυνατή μορφή του –ακόμα και με τα σχέδια γατίσιων μουσουδιών επάνω στον αφρό του καπουτσίνο–, οι υποχρεώσεις της θα μπουν σε έναν λογαριασμό, ώστε να μην της προκαλούν πλέον απόγνωση, και ο έρωτας θα εισβάλλει απρόσκλητος ξανά στη ζωή της, χωρίς καν να τον περιμένει. Όλα τα παραπάνω θα συμβούν μόνο και μόνο επειδή η Ναγόρε απόδιωξε την αιλουροφοβία της και αγκάλιασε κυριολεκτικά και μεταφορικά ένα, ίσως και περισσότερα, από αυτά τα υπέροχα μοναδικά ζώα, που της δίδαξαν πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τα πάντα γύρω της, όπως και την αγάπη όταν αυτή της «χτυπήσει την πόρτα». Έστω και αν δεν συμπαθείτε ιδιαίτερα τις γάτες, το «ΝΕΚΟ – Το Kαφέ των γάτων» είναι ένα αλησμόνητο βιβλίο που θα σας ενθουσιάσει, θα σας συγκινήσει και ίσως σας κάνει να αναθεωρήσετε πολλές από τις απόψεις σας, ακόμα και αυτές για τα χαριτωμένα και ναζιάρικα τετράποδα. Διαβάστε το, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Οι γάτες έχουν έξι ζωές στις αραβικές χώρες και την Τουρκία, επτά στην ισπανόφωνη Αμερική και την Πορτογαλία, εννιά εκεί όπου ομιλείται η γλώσσα του Σαίξπηρ. Γιατί χρειάζεται άραγε τόσες ζωές ένας γάτος;
 
Αναμφίβολα μέχρι να μπει στο Neko Café, η Ναγόρε δεν έχει ιδέα για τις γάτες, νιώθει όμως πως δεν έχει ζωή. Ούτε μία. Από τότε που χώρισε και απολύθηκε από την τελευταία της δουλειά, οι συμφορές διαδέχονται η μια την άλλη στη ζωή της.
 
Λίγο πριν χάσει το διαμέρισμά της λόγω αδυναμίας πληρωμής του ενοικίου, μια φίλη από τα παλιά τής προτείνει μια ασυνήθιστη δουλειά: σερβιτόρα στο Neko Café. Ανάμεσα στους θαμώνες της καφετέριας αυτής, επτά γάτοι ευελπιστούν να βρουν τον νέο τους ιδιοκτήτη. Καθώς ο καιρός περνά και η Ναγόρε αρχίζει να ξεπερνά την αιλουροφοβία της, καθένα από αυτά τα ιδιαίτερα πλάσματα θα της διδάξει κάτι σημαντικό για την τέχνη της ζωής: η γαλήνη, η συγκέντρωση, η ευελιξία και η αυθεντικότητα είναι κάποιες από τις αξίες που θα εφαρμόσει στην καθημερινότητά της, για να δώσει στη ζωή της άλλη τροπή.
 
Ένα πρωτότυπο και ξεκαρδιστικό ΒΙΒΛΙΟ για την τέχνη της ευτυχισμένης ζωής. 

«ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ – Το πρώτο πέταγμα», της Μελίνας Τσαμπάνη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ – Το πρώτο πέταγμα», της Μελίνας Τσαμπάνη – Γράφει η Κλειώ
Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Ωκεανός

Σελίδες: 480 

Τιμή με έκπτωση: 16,10€

          Σήμερα που η τηλεοπτική σειρά-φαινόμενο φτάνει στο τέλος της, αισθάνομαι ανάμικτα συναισθήματα και πιστεύω πως το ίδιο νιώθουν και αμέτρητοι ακόμα τηλεθεατές, που παρακολουθούν ανελλιπώς τα τρία τελευταία χρόνια τις «Άγριες Μέλισσες». Ονόματα όπως Σταμίραινες, Σεβαστοί, Τουρνίκηδες, Διαφάνι και πολλά άλλα σημαίνουν πλέον οικεία πρόσωπα, γνώριμα μέρη και μια διαφορετική, παράλληλη, αλλά ολοζώντανη πραγματικότητα του πρόσφατου παρελθόντος της χώρας μας. Είναι δύσκολο πολύ να συνειδητοποιήσεις πως όλο αυτό το τηλεοπτικό σύμπαν που μας μάγεψε και μας καθήλωσε την τελευταία τριετία δεν υπάρχει στα αλήθεια, παρά μόνο στη μικρή οθόνη. Οι ήρωες της σειράς έγιναν δικοί μας άνθρωποι, οι τοποθεσίες και οι εικόνες μοιάζουν να έχουν βγει από δικές μας αναμνήσεις και βιώματα. Μας συντρόφευαν καθημερινά και μας εντυπωσίαζαν με την αστείρευτη ευρηματικότητα του σεναριογραφικού διδύμου Τσαμπάνη-Καλκόβαλη, με την αριστουργηματική κινηματογραφική σκηνοθεσία του Λευτέρη Χαρίτου, με την εξαιρετική φωτογραφία και τις καθηλωτικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών, που στην πλειονότητά τους δεν τους γνωρίζαμε όχι γιατί δεν ήταν αξιόλογοι ή ενεργοί έως τότε, αλλά γιατί δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία για συμμετοχή σε τηλεοπτική σειρά. Μαζί όμως με τους πολλούς και άγνωστους σε εμάς εξαιρετικούς ηθοποιούς, εμφανίστηκαν και κάποιοι ήδη πολύ γνώριμοι και αγαπημένοι, που τους είχαμε δει στο παρελθόν σε άλλες αξιόλογες παραγωγές, όπως ο Γιάννης Στάνκογλου με τον Αιμίλιο Χειλάκη οι οποίοι συμμετείχαν και πάλι μαζί στη σειρά «Το νησί», παρά το γεγονός ότι στις «Άγριες Μέλισσες» οι δύο χαρισματικοί ηθοποιοί εμφανίστηκαν χωριστά και σε διαφορετικούς κύκλους.

Κι ενώ το σύνηθες και το αναμενόμενο είναι να μεταφέρονται επιτυχημένα μυθιστορήματα στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο, εδώ συνέβη το αντίστροφο και αξιοσημείωτο: μία επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά αποτέλεσε την έμπνευση για τη συγγραφή του αντίστοιχου μυθιστορήματος. Όμως και πάλι, η αγαπημένη συγγραφέας –που μας έχει ήδη δώσει με επιτυχία τα ακλόνητα διαπιστευτήριά της με το προηγούμενο λογοτεχνικό της έργο με τίτλο «Ο πρώτος αμέθυστος»–, απόλυτα ειλικρινής και έντιμη προς το αναγνωστικό και τηλεοπτικό κοινό της, μας πρόσφερε ένα μυθιστόρημα-συμπλήρωμα το οποίο καλύπτει όλα εκείνα τα γεγονότα πριν από το σημείο απ’ όπου ξεκινά η ιστορία της σειράς, ενώ κάνει ένα μεγάλο χρονικό άλμα και καταλήγει στο μέλλον όταν πια όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους, όταν όλα τα μυστικά έχουν έρθει στο φως και όταν έχει επέλθει η δικαίωση και η λύτρωση για τους πολύπαθους ήρωες των «Άγριων Μελισσών». Η συγγραφέας μάς έχει ήδη αποδείξει πως διαθέτει ιδιαίτερο ταλέντο στο να συνδυάζει την Ιστορία με τη μυθοπλασία, κάτι που καταλαβαίνει αμέσως όποιος έχει διαβάσει το πρώτο της μυθιστόρημα. Έτσι κι εδώ, πέρα από την ιστορία των ηρώων μας τα χρόνια πριν από αυτά που είδαμε στην τηλεοπτική σειρά, η συγγραφέας κάνει αναφορές και σε σημαντικά κομμάτια της Ιστορίας, αφού αυτή αποτελεί το φόντο μέσα στο οποίο ζουν και δραστηριοποιούνται οι χαρακτήρες της.

Έχοντας παρακολουθήσει τη ζωή και τις πράξεις των κύριων πρωταγωνιστών των «Άγριων Μελισσών», σίγουρα μας κινεί το ενδιαφέρον το παρελθόν τους, αυτά που τους συνέβησαν και δεν τα είδαμε στη σειρά. Έτσι, εδώ η συγγραφέας πιάνει την ιστορία τους από την αρχή και μας αποκαλύπτει όλα αυτά που ακροθιγώς αναφέρθηκαν σε κάποια επεισόδια αλλά και πολλά ακόμα που θέλαμε διακαώς να μάθουμε. Ξεδιπλώνεται μπροστά μας η παιδική ζωή του Δούκα Σεβαστού, τα αγιάτρευτα τραύματα και τα μοιραία σφάλματα, τα δικά του και των οικείων του, που τον διαμόρφωσαν έτσι όπως τον γνωρίσαμε εμείς, ως έναν άκαμπτο, αδίστακτο, ανελέητο και σκληρό άντρα, που βάζει το συμφέρον το δικό του και της οικογένειάς του πάνω απ’ όλα, ενώ όποτε απαιτείται δεν διστάζει να στραφεί ακόμα και ενάντια στο ίδιο του το αίμα. Βλέπουμε από κοντά τις ζωές του Μιλτιάδη και της Ανέτ, και τις πορείες τους στον χρόνο, μέχρι το σημείο που τους πρωτογνωρίσαμε στη σειρά. Επικεντρωνόμαστε στις σχέσεις με τον αυταρχικό αδερφό τους, στις κόντρες, στα μίση και στις αντιπαλότητές τους, όπως και στους λόγους που πυροδοτήθηκαν όλα αυτά. Συναντούμε τον Γιώργη και τη Βαλεντίνη από την αρχή ακόμη της γνωριμίας τους, πριν αυτοί παντρευτούν και αποκτήσουν τις τρεις «άγριες μέλισσές» τους. Γινόμαστε μάρτυρες στα πρώτα σκιρτήματα ενός ασίγαστου έρωτα που μας συγκίνησε και θα μείνει στο μυαλό μας ως ένας από τους πιο πολύπαθους αλλά και τους πιο δικαιωμένους, αυτού της Ελένης και του Λάμπρου, όπως και τη σχέση εκείνης στη συνέχεια με τον Ζάχο Λυκογιάννη. Όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά ακόμη παραλειπόμενα των «Άγριων Μελισσών» της μικρής οθόνης, θα τα βρούμε σε αυτό το συναρπαστικό βιβλίο που έρχεται να συμπληρώσει και να ολοκληρώσει την εκπληκτική και αγαπημένη τηλεοπτική σειρά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Προσωπικά, θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να υπάρξουν και άλλα «πετάγματα» των «Άγριων Μελισσών» πέρα από αυτό το εξαιρετικό πρώτο· βιβλία που να καλύπτουν περισσότερο το παρελθόν όλων των ηρώων και όχι το παρόν τους, αυτό δηλαδή που παρακολουθήσαμε ήδη στην τηλεόραση και μας είναι γνωστό. Θα ήθελα να υπάρχει μία σειρά βιβλίων που να διατηρήσει ζωντανή στο μυαλό μου τη μαγεία των αλησμόνητων «Μελισσών» και να μπορώ να ανατρέχω σε εκείνα κάθε φορά που αισθάνομαι «σύνδρομο στέρησης» από την έλλειψή τους. Γιατί, κακά τα ψέματα, όταν για τρία ολόκληρα χρόνια έχεις μάθει να περνάς τα βράδια σου συντροφιά με μια τόσο εκλεκτή παρέα, δεν είναι εύκολο να ξαναμάθεις να ζεις χωρίς αυτήν, ιδιαίτερα όταν σου πρόσφερε μία ανέλπιστη διέξοδο από τη ζοφερή ατμόσφαιρα της πανδημίας του κορονοϊού. Θα ήθελα να διαβάσω κι άλλα για το παρελθόν των Σεβαστών, των Σταμίρηδων, των Τουρνίκηδων, των αδελφών Μεγαρίτη, της οικογένειας του Νέστορα Φαναριώτη, του Θωμά Κυπραίου, του Περικλή Τόλλια, του Βασίλη Προύσαλη, του Κυριάκου Βαμβακά αλλά και όλων των υπολοίπων αγαπημένων χαρακτήρων της σειράς. Αυτός όμως ίσως είναι μονάχα ο δικός μου ευσεβής πόθος, αφού μπορεί η συγγραφέας να έχει ήδη ανοίξει τα φτερά της με άλλον προορισμό για να μας δώσει κάτι εντελώς διαφορετικό, είτε συγγραφικά είτε σεναριακά.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα μάς χαρίζει μια μικρή δόση από τη ζωή των τόσο οικείων πλέον σε εμάς ηρώων, ώστε να μη χρειαστεί να τους αποχωριστούμε εντελώς και για πάντα. Είναι ένα βιβλίο ολοκληρωμένο και καθηλωτικό από μόνο του, ακόμα και αν κάποιος δεν έχει δει ποτέ ούτε ένα επεισόδιο της σειράς που όντως άφησε ιστορία στα τηλεοπτικά δεδομένα. Οι «Άγριες Μέλισσες – Το πρώτο πέταγμα», της Μελίνας Τσαμπάνη, είναι ένα συναρπαστικό λογοτεχνικό έργο για το οποίο αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στη συγγραφέα και το οποίο σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Έτσι ήρθε στον κόσμο η Ελένη Σταμίρη. Την πέμπτη ημέρα του Αυγούστου του 1930. Την ίδια στιγμή στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, γεννιόταν ο Νηλ Άρμστρονγκ και τριάντα εννιά χρόνια αργότερα θα γινόταν ο πρώτος άνθρωπος που θα πατούσε στο φεγγάρι. Τη Λενιώ Σταμίρη, όμως, την ένοιαζε να πατάει μόνο στη γη. Αυτήν καταλάβαινε, αυτήν αγαπούσε, αυτή της έδινε δύναμη και πείσμα. Κι ό,τι αγαπούσε η Λενιώ, το αγαπούσε με πάθος. Άλλον τρόπο δεν ήξερε και δεν την ενδιέφερε να μάθει.

H ιστορία των Σταμίρηδων και των Σεβαστών –των οποίων το μίσος και η βεντέτα που ξέσπασε ανάμεσά τους κλόνισε το Διαφάνι, ένα ήσυχο χωριό της Θεσσαλίας– ξεδιπλώνεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου, πηγαίνοντας τον χρόνο πίσω, εκεί που ξεκίνησαν όλα. Στη γέννηση της Ελένης. Μέσα από τη δική της ζωή, βλέπουμε την πορεία των μοιραίων γεγονότων που έφεραν αντιμέτωπες τις δύο οικογένειες.

Η ιστορία πριν τις Άγριες Μέλισσες της διάσημης τηλεοπτικής σειράς του Πέτρου Καλκόβαλη και της Μελίνας Τσαμπάνη, που καθήλωσε εκατομμύρια τηλεθεατές, οδηγεί τον αναγνώστη στις άγνωστες πλευρές των δύο οικογενειών. Και σε μυστικά που ακόμα και οι πρωταγωνιστές αυτής της βεντέτας δεν θα μάθουν ποτέ.

 

«ΜΑΥΡΟΙ ΚΥΚΝΟΙ», της Θεοφανίας Ανδρονίκου-Βασιλάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΜΑΥΡΟΙ ΚΥΚΝΟΙ», της Θεοφανίας Ανδρονίκου-Βασιλάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Χάρτινη Πόλη
Σελίδες: 528
Τιμή με έκπτωση: 16,11€
 
          Είναι κάποιοι χαρισματικοί συγγραφείς για τους οποίους τα λόγια δεν φτάνουν για να περιγράψει κανείς το εύρος του ταλέντου τους. Στην πράξη αποδεικνύονται συγγραφικοί χαμαιλέοντες, καθώς ανανεώνουν συνεχώς την γκάμα θεμάτων με τα οποία καταπιάνονται, προσαρμόζονται απόλυτα κάθε φορά στο υπόβαθρο και το φόντο που επιλέγουν και εξελίσσονται διαρκώς εκπλήσσοντάς μας, αφού με κάθε νέο βιβλίο τους μας αποδεικνύουν ότι μπορούν να γίνουν ακόμα καλύτεροι, ασχέτως εάν εμείς δεν θεωρούμε ότι χρειάζονται καμία απολύτως βελτίωση. Μία τέτοια πολυαγαπημένη συγγραφέας είναι και η Θεοφανία Ανδρονίκου-Βασιλάκη, την οποία ακολουθώ πιστά ως αναγνώστρια από τα πρώτα της συγγραφικά πονήματα. Η ικανότητά της να εξελίσσεται και να μεταμορφώνει τη γραφή της σε κάθε νέο της βιβλίο πραγματικά με έχει εντυπωσιάσει. Έχει περάσει από διάφορα στάδια και θεματικές επιλογές, αφού τα πρώτα της βιβλία ήταν ιδιαίτερα χιουμοριστικά και σατιρικά με πιο ανάλαφρη διάθεση –αν και πάντοτε έθιγαν πολλά και σημαντικά κοινωνικά θέματα–, για να συνεχίσει συγγράφοντας βιβλία με έντονο ιστορικό υπόβαθρο και κατόπιν να καταπιαστεί πολύ επιτυχημένα με το απαιτητικό και δύσκολο είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος. Δεν θα ήθελα να ρισκάρω να δηλώσω πως ίσως σε αυτήν την κατηγορία είναι καλύτερη από όλες τις υπόλοιπες, καθώς είμαι βέβαιη ότι έχει τη δυνατότητα να αλλάξει πάλι αντικείμενο και να μας καταπλήξει για μία ακόμα φορά. Όμως, οφείλω να της αναγνωρίσω πως είναι εξαιρετικά ικανή στη δημιουργία πολύπλοκων αστυνομικών υποθέσεων, με πλοκή που δεν μαντεύεται εύκολα και με συνεχείς ανατροπές, επιδεικνύοντας ένα αστυνομικό δαιμόνιο που θα ζήλευε ακόμα και ο ίδιος ο Σέρλοκ Χολμς!
          Μετά το περσινό ομολογουμένως συγκλονιστικό μυθιστόρημά της με τίτλο «Κρεσέντο Εκδίκησης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη, η συγγραφέας με το νέο της βιβλίο «Μαύροι Κύκνοι», από τις ίδιες εκδόσεις, μας ταξιδεύει στη χιονισμένη Βαυαρία και συγκεκριμένα στη λίμνη Τέγκερνζι. Αν και έχω ταξιδέψει κατά το παρελθόν στη Γερμανία και στην Ελβετία, ομολογώ πως ζήλεψα αφάνταστα αυτό το υπέροχο γραφικό μέρος των Βαυαρικών Άλπεων και έθεσα πλέον έναν νέο στόχο ζωής να καταφέρω να το επισκεφτώ κάποια φορά, κατά προτίμηση λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ακόμα όμως και αν δεν καταφέρω ποτέ να ταξιδέψω μέχρι εκεί, θα έχω κρατήσει ολοζώντανες τις εικόνες που μας χαρίζει απλόχερα η κ. Βασιλάκη με τη χαρισματική πένα της. Τα παραδοσιακά σαλέ, το κατάλευκο χιόνι που καλύπτει τα πάντα, τα επιβλητικά βουνά των Άλπεων και η γραφική λίμνη, που αποτελεί πόλο έλξης αμέτρητων ντόπιων και ξένων τουριστών, απεικονίζονται με αξιοθαύμαστη λεπτομέρεια και παραστατικότητα. Το ίδιο ολοζώντανα περιγράφεται και το Μόναχο με τη διάσημη Μαρίενπλατς, το δημαρχείο με το πασίγνωστο ρολόι του, τα μεγαλοπρεπή παλάτια των γαλαζοαίματων περασμένων εποχών, τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις των Γερμανών, ο εορτασμός των Χριστουγέννων με τον εντυπωσιακό στολισμό και τις υπαίθριες αγορές και οι γαστρονομικές τους ιδιαιτερότητες. Ένας ολόκληρος κόσμος ανοίγεται μπροστά μας κι εμείς νιώθουμε σαν να ταξιδεύουμε κυριολεκτικά στο πανάκριβο αυτό θέρετρο, και μάλιστα στην πρώτη θέση.
          Η κεντρική ηρωίδα μας, η αστυνόμος Ιόλη Νάτσιου, ταξιδεύει στο Τέγκερνζι λίγες μόλις μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 2019, με αφορμή τον γάμο της μικρότερης πρώτης ξαδέλφης της Ναταλίας με τον γιο οικογενειακής φίλης, τον Άγγελο. Αν και η ίδια έχει γεννηθεί στο Μόναχο από ελληνίδα μητέρα και γερμανό πατέρα, μία τραγική συγκυρία από την εποχή της εφηβείας της ακόμα την ανάγκασε να μετοικήσει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο σπίτι της γιαγιάς της στα Γιάννενα. Μεγαλώνοντας αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην καριέρα της ως αστυνομικός, αφού μοναδικός της στόχος υπήρξε η πάταξη του εγκλήματος. Με την περίσταση όμως του γάμου της Ναταλίας, η Ιόλη αναγκάζεται να παραμερίσει τις επώδυνες αναμνήσεις του παρελθόντος, που εξακολουθούν να τη στοιχειώνουν και να «αιμορραγούν», για να περάσει τις γιορτινές μέρες στο γραφικό Τέγκερνζι, το οποίο αν και βρίσκεται σχετικά κοντά στο Μόναχο, δεν της θυμίζει τίποτε το επώδυνο αφού δεν το έχει ξαναεπισκεφτεί ποτέ. Τα πάντα όμως πρόκειται να ανατραπούν όταν ανασύρεται μία νεκρή γυναίκα από τη λίμνη, ενώ δίπλα της επιπλέει ένα νυφικό. Οι αστυνομικές αρχές κινητοποιούνται άμεσα, όμως το γεγονός ότι καλεσμένη στον γάμο ήταν και μία πριγκιπική οικογένεια οδηγεί στην ανάληψη της διαλεύκανσης της υπόθεσης από τις Μυστικές Υπηρεσίες του Μονάχου.
          Η Ιόλη θεωρεί αυτήν την ευκαιρία μοναδική για να λάβει μέρος σε μια αστυνομική έρευνα εκτός των ορίων της πατρίδας της, γι’ αυτό προσφέρει τη συνεργασία της στον επικεφαλής της έρευνας Φέντερικ Χάουζ, ο οποίος –αν και κατά γενική ομολογία μονόχνοτος και ιδιόρρυθμος στη δουλειά του, αφού δεν δουλεύει ποτέ με συνεργάτες– τελικά συνειδητοποιεί πως η ελληνίδα συνάδελφός του έχει να προσφέρει πολλά στην ανακάλυψη του πραγματικού υπαίτιου για τον θάνατο της γυναίκας. Από την άλλη, η Ιόλη θα διαπιστώσει πως ο φαινομενικά ψυχρός Γερμανός έχει πολύ περισσότερα κοινά μαζί της, καθώς τους δένουν παρόμοιες παιδικές ηλικίες και αξεπέραστα ψυχικά τραύματα που δεν επουλώνονται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η συνεργασία, η αλληλοκατανόηση και η αμοιβαία εκτίμηση είναι αυτά που θα χρειαστεί να επιδείξουν οι δύο αστυνομικοί, ώστε να ξεπεράσουν τις όποιες διαφορές, αντιθέσεις και ανταγωνισμούς τους και να εξιχνιάσουν το πυκνό μυστήριο που καλύπτει τον θάνατο της γυναίκας στη λίμνη. Καθώς οι έρευνες προχωρούν και ολοένα προκύπτουν νέα στοιχεία, η Ιόλη και ο Φέντερικ θα βρεθούν μπροστά σε μυστικά και ενοχές του παρελθόντος που ανατρέπουν ισορροπίες, σχέσεις και πεποιθήσεις, δοκιμάζοντας τις αντοχές, την υπομονή και την ψυχική ηρεμία τους.
          Οι «Μαύροι κύκνοι» της Θεοφανίας Ανδρονίκου-Βασιλάκη είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα πολυδιάστατο, πολυπρόσωπο και καθηλωτικό. Οι ήρωες κυμαίνονται από τους πιο τραγικούς και αδικημένους μέχρι τους πιο αδίστακτους και ασυνείδητους. Άνθρωποι καθημερινοί, άδολοι και καλοπροαίρετοι που εμπιστεύονται χωρίς όρους όσους αγαπούν και μετατρέπονται εν αγνοία τους σε εύκολα θύματα για όσους δεν διστάζουν να θυσιάσουν τα πάντα στον βωμό των προσωπικών συμφερόντων, αρρωστημένων παθών και ασίγαστων εμμονών τους. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που υπηρετούν την αλήθεια με οποιοδήποτε κόστος, που αψηφούν κάθε φανερό ή κρυφό κίνδυνο, που κουβαλάνε στωικά τα ανοιχτά και επώδυνα τραύματά τους χωρίς να βαρυγκωμούν, όμως συνεχίζουν να αγωνίζονται μέχρι τέλους και μέχρι να δικαιωθούν. Στο νέο μυθιστόρημά της η συγγραφέας μάς ταξιδεύει σε ένα πανέμορφο γραφικό μέρος και σε μια συναρπαστική ιστορία έρωτα, εκδίκησης, μίσους, συντροφικότητας, δικαίωσης και εξιλέωσης. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην κ. Βασιλάκη για μία ακόμη φορά για το νέο της καθηλωτικό μυθιστόρημα «Μαύροι κύκνοι» που κόβει την ανάσα και διαβάζεται απνευστί. Διαβάστε το, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2019, η αστυνόμος Ιόλη Νάτσιου φτάνει στο Τέγκερνζι της Γερμανίας για τον γάμο της μικρότερης ξαδέλφης της. Το γραφικό τοπίο της λίμνης, τα παραδοσιακά κτίσματα περιμετρικά της και οι επιβλητικές, χιονοσκέπαστες βαυαρικές Άλπεις φαντάζουν σαν ειδυλλιακή τοποθεσία για τις γιορτινές μέρες.
Η Ιόλη –έχοντας αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην καριέρα της και στην πάταξη του εγκλήματος– αναγκάζεται να επιστρέψει στη χώρα όπου γεννήθηκε, αντιμετωπίζοντας επώδυνες αναμνήσεις και τραύματα του παρελθόντος που δεν έχουν επουλωθεί.
Την παραμονή των Χριστουγέννων και του γάμου ανασύρεται από τη λίμνη νεκρή μία γυναίκα. Δίπλα της επιπλέει ένα νυφικό. Οι Μυστικές Υπηρεσίες του Μονάχου αναλαμβάνουν την εξιχνίαση της υπόθεσης, ενώ επικεφαλής τίθεται ο χαρισματικός αστυνόμος Φέντερικ Χάουζ, που αποφασίζει να συνεργαστεί με την Ιόλη, δίνοντας έτσι άλλη τροπή και ώθηση στην έρευνα.
Ανείπωτα μυστικά, ανόσια πάθη, ανολοκλήρωτοι έρωτες και ατιμώρητα εγκλήματα του παρελθόντος θα αναδυθούν στην επιφάνεια, απειλώντας να καταστρέψουν το παρόν και απαιτώντας δικαίωση. Οι δύο αστυνόμοι θα ενώσουν τις δυνάμεις τους, επιδιώκοντας να φέρουν στο φως τους πραγματικούς ενόχους, χωρίς όμως να μπορούν να διανοηθούν πως οι απροσδόκητες αποκαλύψεις θα αγγίξουν και τους ίδιους.
Ένα ατμοσφαιρικό αστυνομικό θρίλερ, με ευφάνταστη και καταιγιστική πλοκή, ήρωες που μένουν χαραγμένοι στη μνήμη και απρόσμενη εξέλιξη, η οποία ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη!