«Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ», του Γιώργου Α. Φυτιλή – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ», του Γιώργου Α. Φυτιλή – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη 
Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 478
Τιμή με έκπτωση: 15,60€
 
          Δεν ξέρω εάν είναι μόνο δική μου αντίδραση ή αν συμβαίνει και σ’ εσάς, αλλά ελάχιστες φορές μού έχει τύχει να διαβάσω ένα μυθιστόρημα ή να παρακολουθήσω μια κινηματογραφική ταινία και ταυτόχρονα να διασκεδάσω γελώντας μέχρι δακρύων, να συγκινηθώ τόσο που να κλάψω και να προβληματιστώ τόσο που η σκέψη μου να μην ξεκολλάει για καιρό από ό,τι που μου προκάλεσε όλα τα παραπάνω. Μία από αυτές τις σπάνιες φορές ήταν και η ανάγνωση του πραγματικά αριστουργηματικού μυθιστορήματος του Γιώργου Α. Φυτιλή που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Άνεμος με τον τίτλο «Ο μικρός αυτοκράτορας». Εάν έχετε δει και αγαπήσει όσο κι εγώ τις ταινίες «Η ζωή είναι ωραία», του Μπενίνι και το «Underground» του Κουστουρίτσα, τότε θα καταλάβετε πως τα ίδια αντιφατικά συναισθήματα μου προκάλεσε και το υπέροχο βιβλίο του κ. Φυτιλή· ένα ανάγνωσμα που τη μία με έκανε να γελάω δυνατά, απολαμβάνοντας το καυστικό χιούμορ του συγγραφέα –που δεν αφήνει απολύτως τίποτα ασχολίαστο από την εξωφρενική σύγχρονη κοινωνία όπου ζούμε–, και την άλλη με συγκινούσε τόσο βαθιά με την τρυφερότητα και το γνήσιο συναίσθημα –που μπορεί να βιώσει ο καθένας από εμάς ανά πάσα στιγμή–, ώστε ένιωθα να δακρύζω. Αυτό όμως που διακρίνεται με ευκολία, σε κάθε σελίδα αυτού του μοναδικού μυθιστορήματος, είναι η απόλυτη κατανόηση και αποτύπωση από τον συγγραφέα της κοινωνίας μας, των παθογενειών της και των παράδοξων τρόπων που συνήθως αυτή λειτουργεί, αφού αποτελεί έρμαιο των εκάστοτε «μικρών αυτοκρατόρων», όπως και αφιλόξενη γη για όλους τους απονήρευτους και ηθικούς ανθρώπους, που εξακολουθούν να υπερασπίζονται την τιμιότητα και την ειλικρίνεια με κάθε κόστος.
          Σε μία χώρα που θα μπορούσε να ονομάζεται Ελλάδα, αλλά ο συγγραφέας επιλέγει με σατιρική διάθεση να αποκαλεί χώρα των «χιλίων σοφών», ο Αγαθοκλής Πευκοβελόνας, ένας άνθρωπος έντιμος, ειλικρινής και ηθικός, αποφασίζει να εγκαταλείψει σύζυγο, σπίτι, οικογένεια και βολή για να γίνει συνειδητά άστεγος. Τα τρία «δέλτα» που τον κυκλώνουν από παντού –η διαπλοκή, η διαφθορά και η δημαγωγία– τον έχουν κάνει να ασφυκτιά αφού δεν μπορεί από τη φύση του να τ’ ανεχτεί ούτε να τα ενστερνιστεί. Η ζωή του, έως τη στιγμή που πήρε αυτήν την «αλλόκοτη» για τους περισσότερους απόφαση, του παρουσίαζε ένα πλαστό πρόσωπό της, αφού ο ήρωάς μας δεν γνώριζε τίποτα απ’ όσα διαδραματίζονταν εν αγνοία του, όχι μόνο στον εργασιακό του χώρο αλλά και στο ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον του. Ανακαλύπτει ότι από τα τέσσερα ενήλικα παιδιά του μόνο τα δύο είναι πραγματικά δικά του, ασχέτως αν η γνήσια και άδολη πατρική του αγάπη είναι εξίσου μοιρασμένη σε όλα τους. Διαπιστώνει ότι η εντιμότητα, η ειλικρίνεια και το εργασιακό ήθος αντί να ανταμείβονται όπως θα ήταν αναμενόμενο, τιμωρούνται με υποβιβασμούς και αποπομπές. Συνειδητοποιεί ότι όλα τα χρόνια του έγγαμου βίου του υπήρξε μονόπλευρα πιστός στους γαμήλιους όρκους, καθώς η συμβία του η Ευτερπίτσα ακολούθησε στην πράξη τη θεωρία του «ευφυούς σπέρματος». Ο Αγαθοκλής, φτάνοντας στα όριά του –και μην μπορώντας ν’ ανεχτεί ούτε λεπτό παραπάνω τους ψεύτικους κανόνες της ευπρέπειας και της υποκρισίας μιας κοινωνίας που σαπίζει εκ των έσω–, αφήνει τα πάντα πίσω του και αναζητά καταφύγιο σ’ ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο. Ακολουθεί το παράδειγμα του επιστήθιου και άσπονδου φίλου του, που πλέον φέρει το ψευδώνυμο Φιντίας, ενώ ο ίδιος αποκαλείται αποδώ και στο εξής Δάμων. Ο χώρος που μέχρι πρότινος φιλοξενούσε τα σκυλιά-φύλακες του χρεοκοπημένου εργοστασίου γίνεται το «παλατάκι» των δύο νυν αστέγων κι εμείς γινόμαστε μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο οι ρόλοι αντιστρέφονται στη σύγχρονη πολιτισμένη κοινωνία μας και οι έντιμοι και εργατικοί θεωρούνται ηλίθιοι και ανάξιοι, ενώ οι απατεώνες και αδίστακτοι καιροσκόποι μπορούν πανεύκολα να ανακηρυχτούν «μικροί αυτοκράτορες»!
          Εδώ θεωρώ σκόπιμο να σας παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα, ώστε να καταφέρω να αποδώσω ακριβώς την υπέροχη γραφή του συγγραφέα, όπως και την ευφυή στηλίτευση των κακώς κειμένων στη σύγχρονη χώρα των «χιλίων σοφών»· αν σας φαίνεται δύσκολη αυτή η ονομασία, μπορείτε να την αποκαλείτε Ελλάδα…
 
          Στη χώρα των «χιλίων σοφών», τα συναισθήματα κι ο πλούτος αναπτύσσονται αντιστρόφως ανάλογα. Αυτοί που έχουν πλούσια συναισθήματα, έχουν φτωχό πορτοφόλι κι αυτοί που έχουν φτωχά συναισθήματα έχουν πλούσιο πορτοφόλι. Το έγκλημα υπάρχει γιατί υπάρχουν οι ακόρεστες επιθυμίες του εγκληματία που τον πιέζουν και οπλίζουν τα χέρια του. Το τρίπτυχο της λαϊκής δυστυχίας «διαπλοκή, διαφθορά και δημαγωγία» χαρακτηρίζεται απ’ αυτό ακριβώς το στοιχείο. Στις άξιες θέσεις εξουσίας διορίζονται ή εκλέγονται ανάξιοι που προστατεύουν με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο την αναξιότητά τους, μην τυχόν και την γκρεμίσουν οι άξιοι…
        Ο πολυτάλαντος «μικρός αυτοκράτορας» έχει την αυταπάτη της παντοδυναμίας, γι’ αυτό και είναι άπληστος, ακόρεστος κι αχόρταγος, όπως και ψεύτης, κλέφτης και υποκριτής. Αποτελεί πιστό οπαδό των κρυφών σκέψεων, των απόκρυφων ψυχικών και πνευματικών διεργασιών και των ακόμα κρυφότερων πράξεων. Ένας «μικρός αυτοκράτορας» στη χώρα των «χιλίων σοφών» άλλα λέει, άλλα σκέφτεται κι άλλα κάνει. Εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο κι εμπορεύεται τη δημοκρατία κατά συνήθεια και κατ’ επάγγελμα. Είναι τόσο άπληστος που αν υπήρχε ουρανός πάνω απ’ το κεφάλι μας, θα τον είχε τρυπήσει για να εντοπίσει καινούργιους τόπους και νέες ευκαιρίες για πλουτισμό και ηδονές. Μεγεθύνει χίλιες φορές τη δική του μικρότητα και πιστεύει πως έχει το ύψιστο και θεϊκό καθήκον να αναδημιουργήσει τον τελματωμένο κόσμο κατά το πρότυπο του δικού του κόσμου.
        Στο απόγειο της παντοδυναμίας του γίνεται απόλυτα δυστυχής μπροστά στην αδυναμία να νικήσει τον μόνο αήττητο αντίπαλό του: τον θάνατο. Αν μπορούσε να πειθαναγκάσει, να πληρώσει ή να εκβιάσει κάποιον να πεθάνει για λογαριασμό του, θα το είχε κάνει με απόλυτα νόμιμο και ανήθικο νόμο…
 
          «Ο μικρός αυτοκράτορας» του αγαπητού Γιώργου Φυτιλή είναι ένα πόνημα από εκείνα που πολύ σπάνια συναντάμε στο αναγνωστικό διάβα μας, αλλά όταν αυτό συμβεί, τίποτα δεν μπορεί να μας αποτρέψει απ’ το να υποκλιθούμε στο γνήσιο συγγραφικό ταλέντο που τα εμπνεύστηκε, ούτε απ’ το ν’ αναγνωρίσουμε τις τεράστιες και διαχρονικές αλήθειες που κρύβουν αυτά μέσα τους. Ο συγγραφέας μάς εντυπωσιάζει με την άρτια δομημένη και πολυδαίδαλη πλοκή του έργου του, μέσα από την οποία αναδεικνύονται με απίστευτη ευκολία και σαφήνεια αναρίθμητοι χαρακτήρες, σκιαγραφημένοι ολοζώντανα και παραστατικά μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια. Το χιούμορ είναι διάχυτο σε ολόκληρο το βιβλίο και μάλιστα στην πιο καυστική και ξεκαρδιστική εκδοχή του, ενώ την ίδια στιγμή το συναίσθημα και η συγκίνηση παίρνουν τη σκυτάλη, προκαλώντας μας να συλλογιστούμε τι θα κάναμε εμείς εάν μας συνέβαιναν όσα βρήκαν τον αξιαγάπητο Αγαθοκλή. Θα είχαμε το θάρρος και το κουράγιο να διεκδικήσουμε όσα μας πήραν μέσα από τα χέρια έστω και την ύστατη στιγμή και, αν ναι, ποιο τίμημα θα ήμασταν διατεθειμένοι να πληρώσουμε; Οφείλω τα ειλικρινή και ολόθερμα συγχαρητήριά μου στον εξαίρετο συγγραφέα για το εκπληκτικό βιβλίο του, ένα μυθιστόρημα αξιώσεων που σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Στη σύγχρονη χώρα των «χιλίων σοφών», ο Αγαθοκλής Πευκοβελόνας αποφασίζει να αφήσει τη βολεμένη ζωή του, αφού δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τη δημαγωγία και την υποκρισία που τον κυκλώνουν από παντού.
Συνειδητοποιεί πως η μόνη ζωή που του αρμόζει πλέον είναι αυτή των άστεγων, όσο σκληρή και αδιανόητη κι αν φαίνεται για έναν άνθρωπο του ήθους και του πολιτισμού του. Εγκαταλείπει τη σύζυγο, τα τέσσερα ενήλικα παιδιά του –εκ των οποίων μόνο κάποια είναι δικά του– και την υποβιβασμένη ανώτερη θέση του στο Δημόσιο, όπου δεν αναγνωρίζεται η αδιαπραγμάτευτη εντιμότητά του.
Στους λίγους μήνες που περνά ως απόκληρος της κοινωνίας, διαπιστώνει πως η προδοσία παίρνει πολλές μορφές, οι οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί ενίοτε λύνονται με συνοπτικές διαδικασίες, οι πρώτες αγάπες δεν σβήνουν ποτέ και για την επιβίωση στον σκληρό και ανελέητο κόσμο –όταν δεν υπάρχει άλλη διέξοδος– ως μοναδική λύση φαντάζει ένας αδίστακτος ψεύτης, κλέφτης και υποκριτής· ένας ταλαντούχος «μικρός αυτοκράτορας»…
Είναι, όμως, πράγματι έτσι;
 
Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα αξιώσεων, εμπνευσμένο από τη ζωή, που καθηλώνει με την ευρηματική πλοκή, το αστείρευτο και καυστικό χιούμορ, το γνήσιο συναίσθημα και την πηγαία συγκίνηση.