«ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΑΓΓΙΞΕ Ο ΗΛΙΟΣ», της Τάνιας Θεοδοσίου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΑΓΓΙΞΕ Ο ΗΛΙΟΣ», της Τάνιας Θεοδοσίου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Δυάς Εκδοτική

Σελίδες: 632 και Τιμή: 15 €

            Η Τάνια Θεοδοσίου είναι μια συγγραφέας που εκτιμώ πολύ, για την ευγένεια, το ήθος της και κυρίως τη συγγραφική της δεινότητα! Αυτό είναι το τρίτο βιβλίο της που διάβασα και ομολογώ πως, και πάλι, με άφησε εντυπωσιασμένη από την όμορφη, γλαφυρή γραφή της, τον πλούτο του λεξιλογίου που χρησιμοποιεί, την πλοκή της υπόθεσης, τους ολοζώντανους χαρακτήρες και τη μοναδική της ικανότητα να μεταφέρει τον αναγνώστη σε άλλους τόπους και εποχές, μέσα από τις σελίδες των βιβλίων της.

            Το νέο βιβλίο της μας μεταφέρει στην ηπειρώτικη γη της εποχής μετά τον Εμφύλιο, γύρω στο 1950, σε ένα μικρό, ξεχασμένο από Θεούς και ανθρώπους ορεινό χωριό, το Λυχνάρι, τόπο καταγωγής του ήρωα μας, του Χρήστου. Οι συγκυρίες και οι κακόβουλες πράξεις κάποιων ανθρώπων που δε μπορούν να ανεχτούν την σαφή ανωτερότητα του Χρήστου στο αντικείμενό του, την Ιατρική και τη χειρουργική συγκεκριμένα, αλλά και τις δημοκρατικές, και ανοιχτά εκφρασμένες  αντιλήψεις του στον εργασιακό του χώρο, οδηγούν τον ήρωά μας σε απόγνωση, ανέχεια και, εν τέλει, επιστροφή στη γενέτειρά του, το Λυχνάρι, μακριά από όλα όσα τον πλήγωσαν και τον αδίκησαν. Όμως, οι καιροί είναι πολύ επικίνδυνοι και ύπουλοι μια και οι εμπάθειες, τα μίση και οι αδικίες που διαπράχτηκαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου στη χώρα μας, από όλες τις πλευρές, ήταν πολυάριθμες και οι «πληγές» που προκάλεσαν πολύ νωπές ακόμα.

            Η συγγραφέας μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε την ίδια την ψυχή του ήρωα και να μετρήσουμε τα «τραύματα» που του άφησαν άνθρωποι και καταστάσεις, όπως επίσης και τους χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν. Η μητέρα του η Βγενιώ, η αδερφή του η Λενού, η παιδική του φίλη Σμαραγδή, ο παπά Φώτης, ο ενωμοτάρχης και ο δάσκαλος, αλλά και πολλοί άλλοι ήρωες μας παρουσιάζονται ολοζώντανοι, με τα ελαττώματα και τα χαρίσματά τους, με τα πάθη και τα μίση τους, με τις μικροψυχίες και τις αλτρουϊστικές τους πράξεις. Άλλοι έχουν σκοπό της ζωής τους να βοηθήσουν, να θεραπεύσουν, να απαλύνουν, να συνδράμουν, να παρηγορήσουν και να χαρίσουν μόνο την αγάπη και την ευτυχία και άλλοι έχουν μοναδικούς  τους στόχους  να αδικήσουν, να διασύρουν, να κατηγορήσουν, να εκδικηθούν, να πολεμήσουν, ακόμα και να δολοφονήσουν.

            Η Τάνια Θεοδοσίου με μαεστρία μας απογυμνώνει τη ψυχή του κάθε ήρωά της, τα κίνητρά του, τις σκέψεις και τις επιθυμίες του και μας εξηγεί γιατί ο καθένας τους προβαίνει στις συγκεκριμένες πράξεις, ενώ μέσα μας προκαλούνται συναισθήματα χαρμολύπης, θυμού, οίκτου, αγωνίας και λύτρωσης όταν φτάνουμε στην τελική έκβαση αυτού του περίτεχνου και πλούσιου σε νοήματα μυθιστορήματός της.

            Τα μηνύματα και τα συμπεράσματα, όπως και οι διδαχές που προκύπτουν μετά από την ανάγνωση αυτού του εξαίρετου μυθιστορήματος είναι πολλά και ποικίλουν ανάλογα με το τί είναι έτοιμος ο κάθε αναγνώστης να εισπράξει. Κάποιες αναμφισβήτητες αλήθειες  είναι, κατά τη γνώμη μου, οι ακόλουθες:  Οι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν να επιδείξουν κάποια δικά τους χαρίσματα και τους λείπει το ήθος, έχουν την τάση να κατηγορούν και να συκοφαντούν αυτούς που έχουν εμφανή και ξεχωριστά ταλέντα και ικανότητες, προσπαθώντας να τους μειώσουν  και να «λιγοστέψουν» τη δική τους μικρότητα. Επίσης, όταν ένα χωριό, μια πόλη, μια χώρα, ένα έθνος είναι διαιρεμένα σε αντιφρονούντες τότε τίποτα καλό δεν πρόκειται να προκύψει, παρά μόνο η διαιώνιση της εχθρότητας, του μίσους, της διαβολής και ο κύκλος του αίματος δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει. Τέλος, ένα ακόμη σημαντικό μήνυμα που παίρνει ο αναγνώστης μέσα από αυτό το ξεχωριστό βιβλίο είναι ότι για να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο πρέπει εμείς οι ίδιοι να πασχίσουμε, να αγωνιστούμε, να κοπιάσουμε. Αν δεν το κάνουμε εμείς δεν πρέπει να περιμένουμε από άλλους ελεημοσύνες. Αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι και το κυριότερο δίδαγμα που θα πρέπει να αποκομίσουμε όλοι μας και να εφαρμόσουμε, ειδικά στις τωρινές δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε ως χώρα.

            Οφείλω πολλά και θερμά συγχαρητήρια στην αγαπημένη συγγραφέα για το νέο της πόνημα και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

      «Η ζωή του Χρήστου δεν ήταν δυστυχώς καθόλου εύκολη. Γιατρός χειρουργός στο επάγγελμα, γνώρισε από νωρίς στην καριέρα του την προδοσία και τη συκοφαντία, που στόχο είχαν την επαγγελματική του εξόντωση. Εκμηδενίστηκε γρήγορα απ’ το επαγγελματικό του περιβάλλον εκεί γύρω στα 1950, όπου η κατάσταση γενικά ήταν πολύ ρευστή. 

        Κανένας οίκτος, καμιά τύψη κι όταν ο ένας τρώει τις σάρκες του άλλου, λιγοστεύει το ανθρώπινο. Άπιαστα έμεινα και του Θεού τα σήματα κι ο κόσμος γύρω γέμισε από θρύμματα διαβρωμένης συνείδησης. Πάλεψε, μα κάποια στιγμή δεν άντεξε κι έπεσε στην έσχατη ένδεια. Εξαθλιωμένος, στη συνέχεια γύρισε πίσω στον τόπο που γεννήθηκε. Κι εκεί, όμως, συνάντησε τις ίδιες κακίες, την ίδια σκληρότητα και το άδικο περίσσευε. Η μόνη του παρηγοριά, το ζεστό χέρι των δικών του ανθρώπων, της μάνας του και της αδελφής του. Δίπλα του στάθηκε κι η Σμαραγδή, η μικρή, όμορφη φίλη των παιδικών του χρόνων, που τον αγαπούσε κρυφά και περίμενε...

        Ο Χρήστος κατάφερε τελικά να ξανάβρει την χαμένη του ζωή, και να τη συνεχίσει από εκεί ακριβώς που την άφησε. Κι έτσι είναι. Κάποτε απ’ την άλλη μεριά της φωτιάς, το καμένο, το δυνατό χέρι θα χλωριάσει ξανά μια μέρα, για να ισιώσει τις ζάρες του παθημένου κόσμου. Κι εδώ, υπήρχε ένας άλλος παθημένος κόσμος ριγμένος μες στα στενά πλαίσια ενός χωριού. 

        Κι ο Χρήστος, για τους ανθρώπους αυτού του χωριού, έγινε ο στυλοβάτης του. Έγινε ελπίδα, φως, ο ήλιος που φάνηκε στα ξαφνικά πίσω από την καταχνιά κι έδιωξε τον κεραυνό και την βροχή! Κι εκείνοι, θα έλεγε εύλογα κανείς πως ήταν, οι…. «Οι ψυχές που τις άγγιξε ο ήλιος!»