Συνέντευξη με τον ΜΕΝΙΟ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Μένιος Σακελλαρόπουλος

            Τον Μένιο Σακελλαρόπουλο δεν χρειάζεται να σας τον συστήσω ούτε ως δημοσιογράφο και αθλητικό συντάκτη ούτε και ως συγγραφέα. Η πολυετής και επιτυχημένη πορεία του και με τις τρεις αυτές ιδιότητές του "μιλάει" από μόνη της για το εξαιρετικό έργο του. Η πρώτη δική μου επαφή με το συγγραφικό του έργο έγινε μέσα από το εκπληκτικό μυθιστόρημά του «Φεγγάρι Από Πέτρα» πριν από αρκετά χρόνια, το οποίο με "έπεισε" αμετάκλητα να τον ακολουθώ σε κάθε συγγραφικό του βήμα. Δεκατρία βιβλία μέσα σε δεκατρία χρόνια είναι ένα δημιουργικότατο και αξιοζήλευτο έργο, με φετινό του δημιούργημα το μυθιστόρημα με τον απόλυτα ταιριαστό τίτλο «Δεκατρία Κεριά Στο Σκοτάδι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ο αγαπητός συγγραφέας είχε την καλοσύνη να απαντήσει εκτενώς και με τον δικό του μοναδικό γλαφυρό τρόπο στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας» για τα βιβλία του και τις απόψεις του για τη λογοτεχνία διαχρονικά. Τον ευχαριστώ για τον χρόνο που διέθεσε, του εύχομαι καλή επιτυχία σε κάθε έργο του και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις του ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα τον εξαίρετο Μένιο Σακελλαρόπουλο!

1) Αγαπητέ κ. Σακελλαρόπουλε, μας έχετε ήδη χαρίσει πολλά εξαιρετικά έργα σας, με πιο πρόσφατο το μυθιστόρημά σας που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός μέσα στον Οκτώβρη, με τίτλο «Δεκατρία Κεριά Στο Σκοτάδι». Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Είχα την ευτυχία και την ευλογία μαζί –περί τέτοιας πρόκειται– να βαδίσω σε δυο μαγικούς κόσμους, αυτόν της δημοσιογραφίας κι εκείνον της συγγραφής. Ο πρώτος –με εφημερίδες, τηλεόραση και ραδιόφωνο για 37 ολόκληρα χρόνια– μου χάρισε συγκλονιστικές εμπειρίες που ούτε που φανταζόμουν όταν ξεκινούσα, μαθητής λυκείου ακόμα! Άνθρωποι, μέρη, δεκάδες χώρες, πολιτισμοί, κουλτούρες, ιδιαιτερότητες, το καθένα μια εμπειρία ζωής. Και πόση ευτυχία όταν κάνεις το χόμπι επάγγελμα, κι ας ήταν σκληρές οι συνθήκες, άπειρες οι δυσκολίες και τα αναχώματα, πικρή η εξέλιξη. Μοίρα καλή με οδήγησε στο χώρο της συγγραφής, ένα ακόμα σφιχταγκάλιασμα! Δεν έγινε τυχαία. Αυτό το ταξίδι στη δημοσιογραφία και μάλιστα από την πρώτη γραμμή, είχε τεράστια ένταση και άπειρα χτυποκάρδια, όπως βέβαια και κινδύνους. Ήθελα λοιπόν να βρω μια λίμνη για να με ηρεμεί, κι έτσι, δειλά-δειλά, μπήκα στη βαρκούλα της λογοτεχνίας που μου έδωσε απίστευτα συναισθήματα. Γιατί και σ’ αυτή τη βάρκα υπάρχει μαγεία και μάλιστα τεράστια. Να συλλαμβάνεις ένα σενάριο, να ερευνάς δύσκολες καταστάσεις –από φυλακές και ψυχιατρεία μέχρι χειρουργεία και μοναστήρια– και να βγάζεις ένα δικό σου παιδί στο φως. Ναι, αυτό είναι μαγεία. Στη συγγραφή λοιπόν, εσύ κι ο εαυτός σου πια, αναμετριέσαι με έναν υπέροχο, μοναδικό τρόπο. Εσύ και το άψυχο χαρτί, με σκοπό να του δώσεις ζωή και να το κάνεις να σπαρταρήσει! Κι αυτό ήταν μια πρόκληση για μένα, κάτι συναρπαστικό και απολύτως μαγικό! Κι αυτή η πρόκληση ήταν ακόμα μεγαλύτερη, αφού δεκάδες αμφισβητίες –πάντα υπάρχουν και παντού– θεωρούσαν ότι ένας αθλητικός συντάκτης δεν έχει θέση σ’ αυτό τον κόσμο. Μετά από δεκατρία βιβλία πια, νιώθω ότι κάτι κατάφερα. Δεν έψαχνα να απαντήσω σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό μου που διψούσε για δημιουργία και διαφορετικά ταξίδια. Γιατί αυτό το παιχνίδι των λέξεων ήταν κάτι που με συγκλόνιζε κι ακόμα με συγκλονίζει, αλλάζοντας όλο τον εσωτερικό μου κόσμο. Τα βιβλία κι ο τρόπος που δημιουργείται και παράγεται ένα μυθιστόρημα είναι ένα καταπληκτικό ταξίδι. Αλλά η διαδικασία της συγγραφής είναι μια εκπληκτική ψυχοθεραπεία που χαϊδεύει τα ενδότερα. Και γι’ αυτό νιώθω ευτυχής…

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;   

Με ένα μαγικό τρόπο –και μετά από δεκατρία βιβλία ακόμα απορώ με το πόσο καταλυτικά συμβαίνει– έρχεται στο μυαλό μου μια ιστορία, η οποία συνήθως έχει αρχή, μέση και τέλος. Φτάνει μια εικόνα για να γεννήσει μια ολόκληρη ιστορία! Έτσι έχει συμβεί τις περισσότερες φορές. Είτε έτσι, είτε από καταστάσεις που μου συμβαίνουν. Πριν ξεκινήσω να πλάθω τους χαρακτήρες –επίσης μαγικό κομμάτι– αρχίζω μια πολύ μεγάλη έρευνα, ακολουθώντας τα χνάρια του κεντρικού ήρωα. Είναι ο δικός μου τρόπος, αλάνθαστος μέχρι στιγμής, και δεν βαρυγκωμώ καθόλου  όσοι μήνες κι αν χρειαστεί να περάσουν, όσος κόπος ή και πόνος ψυχής απαιτηθεί να καταθέσω. Είναι το δικό μου στίγμα. Έτσι βρέθηκα σε δύσκολους χώρους: φυλακές («Φεγγάρι από Πέτρα», «Το Σημάδι»), ψυχιατρεία («Η παγίδα των χρωμάτων»), χειρουργεία («Μαύρο Φιλί»), δικαστήρια («Ένοχες ζωές»), αστυνομικές διευθύνσεις –ως και τη Δίωξη Αρχαιοκαπηλίας για να γίνει ο «Πορφυρός Κώδικας»– νοσοκομεία, μοναστήρια, μητάτα στον Ψηλορείτη («Δυο μαύρα πουκάμισα») ακόμα και τη Βουλή των Ελλήνων («Η νύχτα της Λώρας»). Το περσινό βιβλίο, «ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ», με οδήγησε σε τρεις φυλακές της χώρας. Μόνο έτσι θα "έμπαινα στα παπούτσια" του κεντρικού ήρωα. Ακολουθώντας απολύτως τα χνάρια του. Το κάνω σε όλα τα βιβλία, με πίστη, πάθος, προσήλωση, ευλαβική καταγραφή των γεγονότων. Κι αυτά τα στοιχεία δεν με πρόδωσαν ποτέ. Είναι το δικό μου σημάδι, my way, ο τρόπος μου. Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, στον εαυτό σου έτσι λες, τι πάει να πει βρομιά και τρόμος, κατήφορος και προσβολές! Πόνεσε η ψυχή μου εκεί στις φυλακές, ιδίως αυτές των ανηλίκων, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Στη διάρκεια της έρευνας σκέφτηκα πολλές φορές τον αείμνηστο πατέρα μου. Ήταν σαν ένας φόρος τιμής προς αυτόν, έτσι το έβλεπα μέσα μου. Δεν αμφιβάλω ότι είχαν τη συνδρομή τους οι νομικές σπουδές μου που τόσο ήθελε κι Εκείνος –το ένιωσα και σε ένα παλιότερο βιβλίο μου, τις «Ένοχες Ζωές»– αλλά μια έρευνα ξεπερνάει οποιονδήποτε τίτλο σπουδών. Και προσωπικά για μένα είναι το οξυγόνο μου! Έχοντας λοιπόν ζήσει πολύ δύσκολες καταστάσεις, πίστευα, μετά τις φυλακές και τα ψυχιατρεία, ότι τα έχω δει όλα. Πόσο λάθος! Πάντα υπάρχει κάτι παραπέρα. Κι αυτό το βρήκα στον κόσμο των τυφλών, με τα «ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ». Εκεί το συναίσθημα γιγαντώνει. Εκεί η ζωή παίρνει μια άλλη διάσταση. Αυτήν που μου άλλαξε εντελώς τον τρόπο σκέψης μου. Κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό το ταξίδι. Γιατί, τελικά, ευτυχία δεν είναι αυτό που απεγνωσμένα αναζητούν οι άνθρωποι σε λάθος δρόμους και με λάθος τρόπους. Είναι απλά καθημερινά πράγματα που οι περισσότεροι δεν βλέπουν καν κι ας έχουν την όρασή τους.

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;  

Ας με συγχωρήσουν οι διαφωνούντες –κάποιοι μάλιστα ομότεχνοί μου– αλλά θεωρώ ότι η συγγραφή είναι κάτι που δεν διδάσκεται, δεν μεταφυτεύεται, δεν μπαίνει σε νόρμες και καλούπια. Είναι κάτι έμφυτο βαθιά εσωτερικό, που απλώς το ανακαλύπτει κανείς νωρίς ή αργά. Δεν υπάρχει κάποιος που να πει στα 15 του ή στα 20 χρόνια του ότι εγώ θα γίνω συγγραφέας. Το βρίσκει στην πορεία, αν το ‘χει, κάτι φουντώνει μέσα του κι αρχίζει και βγαίνει. Άρα, μέχρι να συμβεί, οι περισσότεροι τουλάχιστον ασκούν ένα επάγγελμα που τους βιοπορίζει. Και, απ’ όσα γνωρίζω, ακόμα κι όταν ακολουθούν το συγγραφικό δρόμο εξακολουθούν να έχουν το επάγγελμά τους. Λίγοι, ελάχιστοι είναι στην Ελλάδα που μπορούν να ζήσουν αποκλειστικά από τη συγγραφή. Το επάγγελμα πάντως δεν καθορίζει τον συγγραφέα. Δεν σημαίνει ότι ένας φιλόλογος θα γίνει συγγραφέας, ούτε ότι ένας γιατρός δεν μπορεί να είναι συγγραφέας ή ποιητής. Σε ό,τι με αφορά, είχα πάντα σύνδεση με τη γραφή από τα μαθητικά μου χρόνια, κι αργότερα λόγω του επαγγέλματός μου, με εκατομμύρια λέξεις όλα αυτά τα χρόνια. Κι όταν μου γεννήθηκε η ανάγκη της συγγραφής, ένιωσα να βγαίνει μια φωτιά από μέσα μου. Δεκατρία χρόνια δεκατρία βιβλία! Η όποια επαγγελματική ιδιότητα του καθενός δεν τον εμποδίζει να εκφραστεί συγγραφικά. Έχοντας επί δεκαετίες καθημερινή επαφή με το λόγο, γραπτό και προφορικό, και βάζοντας μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο και την έρευνα, βρήκα το δρόμο μου, πάντα με κόπο και ιδιαίτερη αγάπη γι’ αυτό που κάνω.

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Στη διάρκεια της συγγραφής ενός βιβλίου, μου έρχονται συχνά εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια, ανασύρονται μνήμες του παρελθόντος, βιώματα, συναισθήματα, καταστάσεις που με έχουν συγκινήσει ή πικράνει. Κι όταν τέτοια συναισθήματα ξεχειλίζουν, ανάλογα με τη θεματολογία, επιτρέπω στον εαυτό μου να τα εντάξει στο βιβλίο. Καμιά φορά είναι επώδυνο όταν ξυπνάει πόνος ψυχής από κάποια περιστατικά, αλλά όταν "παντρεύονται" σωστά με την υπόθεση, βγαίνει θετικό αποτέλεσμα γιατί είναι δικές μου αλήθειες. Μου έχει συμβεί να κλάψω γράφοντας κάποιο κεφάλαιο, στο οποίο μεταφέρω προσωπικά μου στοιχεία. Κι όταν συγκινούμαι, ξέρω ότι το αποτέλεσμα θα είναι καλό. Γράφοντας «ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ» για παράδειγμα, με την δραματική ιστορία του φόνου να εκτυλίσσεται στην Πάτρα, το μυαλό μου πήγαινε συνέχεια στο γιο μου, που σπουδάζει στην αχαϊκή πρωτεύουσα. Κι όταν μπαινόβγαινα στις φυλακές για τις ανάγκες της έρευνας, εκείνος στριφογύριζε συνεχώς στο νου μου. Αυτό μου έδινε τεράστια ένταση αλλά και ευαισθησία κατά τη διάρκεια της γραφής.

5) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα όπως αθλητισμός, Ιστορία, κοινωνικά θέματα, περιπέτεια, ερωτικό θρίλερ, ενώ στο νέο σας μυθιστόρημα κυρίαρχο ρόλο παίζει η τύφλωση, ένα πολύ ευαίσθητο και σοβαρό θέμα αναπηρίας. Ποιά θεωρείτε ως την πιο σημαντική "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Πριν ξεκινήσω να γράφω, φυσικά προϋπήρξα αναγνώστης. Κι όπως έχει συμβεί σε όλους, υπήρξαν βιβλία που με κούρασαν πολύ, που με έκαναν να βαρεθώ. Ξεκαθάρισα αμέσως στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο. Ότι δεν θέλω να βγει στις βιτρίνες «ένα ακόμα βιβλίο» που να κάνει τον κόσμο να βαρεθεί. Άρα, έπρεπε να βρω τον τρόπο να κρατήσω αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ήξερα καλά έναν τρόπο: την έρευνα. Κι όταν έχεις στοιχεία για σημαντικά θέματα (φυλακές, ψυχιατρεία, χειρουργεία, δικαστήρια) και τα παντρέψεις με την ιστορία με την οποία ασχολείσαι, θεωρώ ότι αν μη τι άλλο το αποτέλεσμα δεν θα είναι βαρετό. Κι αυτό το ακολουθώ με θρησκευτική ευλάβεια, όσος κόπος κι αν απαιτείται, όσος πόνος ψυχής. Είναι –ας την πω έτσι– η συμφωνία με τον εαυτό μου. Κι αν ένα θέμα δεν με συγκινήσει, ειλικρινά δεν θα καταπιαστώ γιατί πολύ απλά δεν θα είναι καλό το αποτέλεσμα. Στο τελευταίο, τα «ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ», ήταν η πρώτη φορά που έγραψα ένα βιβλίο κλαίγοντας, αφού οι ήρωες του βιβλίου ήταν υπαρκτά πρόσωπα, αυτά που γνώρισα στη διάρκεια της έρευνας. Πώς να ξεχάσω τη Μάρθα στη Θεσσαλονίκη που στα 28 της χρόνια έμεινε τυφλή κι όμως σήμερα διδάσκει η ίδια τυφλά παιδιά; Πώς να ξεχάσω το Χάρη που δεν είδε ποτέ το πρόσωπο της μάνας του, το φως, τον ήλιο, το φεγγάρι, τη θάλασσα, τη φύση; Κι όλοι αυτοί κάνουν αξιοθαύμαστα πράγματα, δείχνοντάς μας τι είναι ζωή και τι θέληση. Και τα κάνουν έχοντας να αντιμετωπίσουν θεούς, δαίμονες και δυστυχώς ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους νομίζουν ότι θα έπρεπε να τους έχουν κλεισμένους σε μια νέα Σπιναλόγκα! Ίσως το ίδιο να θεωρεί και το κράτος, αυτό που a priori στερείται κάθε ίχνους ευαισθησίας. Πολλοί το λένε και αναλγησία…

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Υπάρχουν ευτυχώς πολλά είδη βιβλίων με διαφορετικό αντικείμενο. Προφανώς για να γραφτεί ένα ιστορικό βιβλίο απαιτείται επιστημονικό υπόβαθρο και βεβαίως ενδελεχής έρευνα. Η φαντασία από μόνη της δεν αρκεί και κάνει και κακό. Αλλά δεν είναι όλα τα βιβλία ιστορικά ή επιστημονικά. Επομένως, σε κάποια άλλα είδη, βρίσκει πρόσφορο έδαφος και το συγγραφικό ταλέντο και η φαντασία και η εμπειρία και η αγάπη του συγγραφέα. Κι απαιτείται και κάτι ακόμα: ο σεβασμός προς το αναγνωστικό κοινό. Χωρίς αυτόν, η αποτυχία είναι ασφαλής, ασφαλέστατη…

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;   

Ευτυχώς η έμπνευση δεν φορολογείται –ακόμα…– δεν μπαίνει σε νόμους και καλούπια, δεν επηρεάζεται από εποχές, καθημερινές και σκόλες! Σε ό,τι με αφορά, έχω μαζί της μια πολύ καλή σχέση κι ας με… βασανίζει λίγο ως προς το πόσο πιεστική είναι! Διότι όταν με επισκέπτεται, δεν με αφήνει σε χλωρό κλαρί! Καλά-καλά ούτε να κοιμηθώ όσο θα ήθελα. Όταν λοιπόν ανταμώνουμε, εκείνη με τραβολογάει όπως εκείνη θέλει. Πάντως κατάφερα κάπως να τη βάλω σε καλούπια που κι εκείνης της άρεσαν μάλλον. Αφού ολοκληρώσω την έρευνα που μπορεί να κρατήσει μήνες, συνήθως ξεκινάω γράψιμο –το πρώτο κεφάλαιο– με την πρώτη βροχή του Γενάρη, κι από τότε δεν σταματάω ούτε μέρα μέχρι να μπει η λέξη τέλος! Η ιστορία που ασχολούμαι είναι μια φωτιά που με κατακαίει και γι’ αυτό δεν με αφήνει να ησυχάσω. Γράφω πάντα –ή σχεδόν πάντα– τη νύχτα, συνήθως μέχρι να ξημερώσει, οπότε το διάστημα της συγγραφής είναι βασανιστικό αφού κοιμάμαι ελάχιστα, καθώς υπάρχουν και οι επαγγελματικές υποχρεώσεις μου. Εκεί, στη σιγαλιά της νύχτας, όλα είναι διαφορετικά για μένα, αποκτούν μια διαφορετική διάσταση, με τη σκέψη ανεπηρέαστη να καλπάζει. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ακόμα και στον ύπνο οι ήρωες με βασανίζουν, αφού σκέφτομαι την επόμενη μέρα τους. Όμως δεν τους εγκαταλείπω ποτέ, μέχρι να τους τακτοποιήσω. Χαίρομαι και λυπάμαι μαζί τους, έχοντας μπει και στα παπούτσια τους, γίνονται ανάσα μου, συμβιώνουμε ως το τέλος. Όταν η ιστορία μπαίνει σε ένα δρόμο, φεύγω από το σπίτι και πηγαίνω σε ένα βουνό, όπου για ένα διάστημα γράφω νυχθημερόν, σε απόλυτη απομόνωση. Κανονική… "καλογερική" και μάλιστα βαριά! Κι εκεί, στην απομόνωση, υπάρχει το βουνό, η βροχή και το κρύο, ένας σκύλος που γαβγίζει κι ένας κόκορας που με ξυπνάει κάθε πρωί. Όλη αυτή τη διαδικασία τη βρίσκω μαγική, όσο εξουθενωτική κι αν είναι…

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Κάθε λέξη, κάθε πρόταση, κάθε παράγραφος, κάθε σελίδα, κάθε κεφάλαιο, από την αρχή ως το τέλος, τα ελέγχω εξονυχιστικά πριν πέσω για ύπνο. Το ίδιο κάνω και την επόμενη μέρα, πριν ξεκινήσω το επόμενο κεφάλαιο. Έτσι, προλαβαίνω "παρασπονδίες" που μπορεί να έφυγαν πάνω στον ενθουσιασμό της γραφής. Κι επειδή έχω συγκεκριμένη οπτική γωνία γράφοντας ένα βιβλίο –για το οποίο έχει προηγηθεί πολύμηνη έρευνα– ξέρω να αποφύγω τις παγίδες. Υπάρχουν οικεία πρόσωπα που γίνονται κοινωνοί του κειμένου και ξέρουν το σκεπτικό μου. Αν τύχει και δεν τους αρέσει κάτι και με πείσουν γι’ αυτό, μπορεί κάτι να διορθώσω. Και, φυσικά, έχει συμβεί.

9) Από τα μυθιστορήματά σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" κάποιων από αυτά;

Έχω περάσει υπέροχα και με τα δεκατρία βιβλία μου, το καθένα και μια διαφορετική εμπειρία. Κι αυτό ακριβώς με κάνει να μην έχω αδυναμία σε κάποιο συγκεκριμένο, γιατί όλα μου χάρισαν πολύ δυνατές στιγμές. Στιγμές σε φυλακές, ψυχιατρεία, χειρουργεία, αστυνομικές διευθύνσεις, μοναστήρια, ως και τη Βουλή! Αλλά η εμπειρία μου με το ΚΕΑΤ και τον κόσμο των τυφλών στο τελευταίο βιβλίο, τα «ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ», είναι αξεπέραστη. Γιατί τα συγκλονιστικά πράγματα που έζησα άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μου, ως και τον ψυχισμό μου. Αναθεώρησα πολλά πράγματα στη ζωή, κι έτσι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό το μοναδικό ταξίδι στον κόσμο του σκοταδιού που κρύβει τόσο φως!

10) Ο συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος βρίσκει το χρόνο να διαβάζει για δική του ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο του; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστης και γιατί;

Από μικρό παιδί, πριν καν αποφασίσω ότι η κατεύθυνσή μου θα είναι οι νομικές σπουδές, μου άρεσαν οι αστυνομικές και δικαστικές ιστορίες, ήταν κάτι που με μάγευε. Έτσι, αυτό το είδος της λογοτεχνίας είχε ξεχωριστή θέση μέσα μου. Κι όποτε βρίσκω χρόνο, αφού οι έρευνές μου είναι πολύμηνες, ακόμα το αναζητώ και το παρακολουθώ. Ίσως και να ‘ναι κάποιες τύψεις που δεν ακολούθησα την πατρική εντολή να γίνω δικαστής. Όμως δεν το μετάνιωσα ποτέ. Οι δυο δρόμοι που ακολούθησα γέμισαν την ψυχή μου και το χαίρομαι πολύ. Κι αυτή η βαρκούλα της συγγραφής με πήγε σε μαγικά νερά και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων.

11) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Είχα την ευλογία να μπω στον κόσμο του Νίκου Καζαντζάκη, που με σημάδεψε ανεξίτηλα, στα εφηβικά μου χρόνια. Ήταν κάτι σαν θεία κοινωνία για μένα και νιώθω τυχερός που μετάλαβα! Μετά το δύσκολο μετεφηβικό πέρασμα από τον Ντοστογιέφσκι, μαγεύτηκα από τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, τον τρόπο γραφής και την απαράμιλλη περιγραφικότητά του, δίχως να αφήσω ποτέ από την αγκαλιά μου τη Λιλή Ζωγράφου, τον Αντώνη Σαμαράκη, βυθισμένος πάντα στο φως του Ελύτη που άγγιζε τα μέσα μου. Γνώρισα πολλούς –αγγίζοντας ακόμα και τον ανατρεπτικό Τσαρλς Μπουκόφσκι– τα ταξίδια είναι άπειρα και ανεξίτηλα.

12) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Ο κάθε συγγραφέας έχει τον τρόπο και τον δρόμο του κι αυτό είναι απολύτως σεβαστό. Γι’ αυτό και υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής στον αναγνώστη. Με την πείρα μου από τη ζωή, θεωρώ πάντως ότι τα ταξίδια διευρύνουν τους ορίζοντες των ανθρώπων, φυσικά και των συγγραφέων. Γιατί η μαγεία της εικόνας παραμένει αξεπέραστη. Και, κατά την άποψή μου, όσο περισσότερες οι εικόνες, τόσο πλουσιότερο το συναίσθημα. Κι απ’ αυτό δεν μπορεί να εξαιρεθεί το βιβλίο, κομμάτι της ζωής και του κόσμου είναι.

13) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Η συγγραφή δεν έχει όρια, δεν έχει συρματοπλέγματα, δεν έχει σύνορα και διαβατήρια. Κι αυτό είναι κανόνας, τον οποίο απέδειξε μεταξύ άλλων και μια ξένη, η Βικτόρια Χίσλοπ, που έκανε τους Έλληνες να κλάψουν με το «Νησί» της. Οι πειραματισμοί του συγγραφέα στο είδος που επιλέγει δεν είναι "απαγορευμένος καρπός", αρκεί να υπάρχει ο σεβασμός στο είδος που θα ακολουθήσει. Κι ένα παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Στέφανος Δάνδολος. Από τη «Χορεύτρια του Διαβόλου» στο υπέροχα άψογο «Όταν θα δεις τη θάλασσα», ιστορικό θέμα με απαιτήσεις που χειρίστηκε με μαεστρία και κράτησε τον αναγνώστη σε διέγερση, προσφέροντάς του πολλές συγκινήσεις. Αλλά τη «ΣΕΡΡΑ» για παράδειγμα μπορούσε να τη γράψει τόσο εξαιρετικά μόνο ο Καλπούζος. Πάντως είναι καθαρά θέμα επιλογής του καθενός και του πόσο μπορεί να σηκώσει το βάρος του κάθε είδους.

14) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "αφυπνίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Το κάθε ολοκληρωμένο έργο οφείλει να δίνει στον αναγνώστη κάτι. Κι αυτός είναι ο σκοπός: η αφύπνιση της σκέψης, ανάλογα με το αντικείμενο που πραγματεύεται ένα βιβλίο. Φυσικά είναι απολύτως κατανοητό να θέλει να διαβάσει κάποιος αναγνώστης κάτι που δεν θα τον βαρύνει αλλά θα τον ξεκουράσει και θα του προσφέρει χαλάρωση. Σεβαστό. Δεν θα βάλουμε και… κόφτη στις επιθυμίες του καθενός. Ο καθείς και το γούστο του. Και, δόξα τω Θεώ, τα είδη των βιβλίων είναι πάρα πολλά. Όπως και το δικαίωμα της επιλογής. Γιατί να μαλώσω τη… θεία μου που συγκινείται με ιστορίες που κάποιοι τις ονομάζουν εύπεπτες; Καλά κάνει! Και η θεία και ο συγγραφέας! Κι επειδή με ρωτάτε επί προσωπικού, σας λέω ότι μου αρέσει να ασχολούμαι με ιστορίες που έχουν έρευνα. Τη "βουτιά" μου στις φυλακές, το ψυχιατρείο, τον κόσμο των τυφλών, δεν την αλλάζω με τίποτα. Κι ευτυχώς η απήχηση ήταν σημαντική.

15) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Η ζωή η ίδια είναι πιο ευφάνταστη και από τα πιο δυνατά σενάρια, άρα αποτελεί την καλύτερη πηγή έμπνευσης. Ως εκ τούτου, η ζωή κατευθύνει και τη θεματολογία, όσο δύσκολη ή σκληρή κι αν είναι. Άρα ο συγγραφέας έχει πεδίο δόξης λαμπρό για να πορευτεί. Δεν συμφωνώ απαραίτητα ότι ο αναγνώστης πρέπει να αποφεύγει τα δύσκολα για να ξεφύγει από τις πιεστικές καταστάσεις της εποχής. Το πρόβλημα το βλέπεις κατάματα, δεν ωφελεί να το κρύβεις κάτω από το χαλί. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει και η λύτρωση! Πάμπολλοι αναγνώστες του τελευταίου βιβλίου μου, μου έστειλαν μηνύματα λέγοντας ότι η ιστορία που διάβασαν τους έκανε πιο δυνατούς και αισιόδοξους, καταλαβαίνοντας ότι η ζωή είναι δώρο, όπως και η υγεία. Όπως είπα και πριν, είναι απολύτως σεβαστή η επιθυμία κάποιου να θέλει να ξεφύγει, διαβάζοντας κάτι διαφορετικό. Έτσι κι αλλιώς, το κάθε βιβλίο είναι ταξίδι…

16) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των περισσοτέρων βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Το πρώτο μου βιβλίο, δεκατρία χρόνια πριν, είχε αθλητικό άρωμα. «Είκοσι χρόνια ταξίδια», με ιστορίες ζωής από τις δεκάδες αποστολές μου στο εξωτερικό. Οπότε ήξερα καλά τα κατατόπια και δεν είχα ούτε ενδοιασμούς μα ούτε και αγωνία. Αυτά ήρθαν μετά, όταν ξεκαθάρισα στον εκδότη ότι θέλω να μεταπηδήσω στον αμιγώς μυθιστορηματικό χώρο. Με κοίταξε περίεργα, κατάφερα να τον πείσω ότι μπορώ. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και… δεν έγινε φάουλ! Κι όταν έγραψα πια τη «ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΛΩΡΑΣ» –με κεντρικό ήρωα έναν κλέφτη υπουργό Οικονομίας– ήξερα ότι ο δρόμος μου είναι αυτός. Δεν τον έχασα από τότε, με τη θεματολογία να αλλάζει χρόνο με το χρόνο. 

17) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Ο καθαρός πόλεμος τον οποίο όλοι βιώνουμε –απλώς δεν έχει σφαίρες– έχει επηρεάσει σαφώς σκέψεις και συνειδήσεις, προκαλεί εκρήξεις χαρακτήρων, αλλοιώνει προσωπικότητες, μπορεί και να θεριεύει κάποια "εγώ". Όμως είναι και μια ευκαιρία ενδοσκόπησης, εκεί που ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει ματαιοδοξίες του παρελθόντος και διαστρεβλώσεις των αληθινών αξιών. Ίσως είναι μια ευκαιρία να διορθωθούν λάθη και παραλείψεις στις οποίες όλοι είχαμε υποπέσει. Είναι πάντως μια ξεκάθαρη ευκαιρία να δούμε αληθινές αξίες, μακριά από μεγεθυντικούς φακούς. Φυσικά η κρίση, ο πόλεμος που λέγαμε, έχει επηρεάσει σοβαρά και το χώρο του βιβλίου, άρα και τους συγγραφείς. Τα βιβλία βγαίνουν πιο δύσκολα, λογικό για τους εκδοτικούς οίκους. Όμως, όποιος νέος συγγραφέας είναι προσηλωμένος στο όνειρό του, εμμένοντας και επιμένοντας, μπορεί να βρει τη χαραμάδα εισόδου. Η αξία και η επιμονή σπάει και το πιο σκληρό face control! Διαβεβαιώνω τα νέα παιδιά ότι ακριβώς έτσι ήταν και το δικό μου ξεκίνημα. Με μηδέν ξεκίνησα, ήταν δύσκολο να πείσω, έφτασα αισίως τα δεκατρία και προχωράμε, όπως και η ζωή άλλωστε…

18) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία, ειδικότερα, στο νέο  μυθιστόρημά σας «Δεκατρία Κεριά Στο Σκοτάδι», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Η ευλογημένη έμπνευση, που λέγαμε και πριν, με επισκέφτηκε λίγες μέρες μετά το τέλος των «Κεριών» και με άρπαξε ολόκληρο! Είναι μια δύσκολη ιστορία στους καιρούς της αδηφάγας κρίσης που γονάτισε πολλές οικογένειες, με κεντρικούς ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έχουν να αντιπαλέψουν με θηρία. Με συγκλόνισε αυτή η έμπνευση, γιατί ήταν μια ιστορία πολύ κοντινή σε μένα, που επηρέασε πολύ τη ζωή μου. Η εξέλιξη της είναι αδιανόητη! Η έρευνα σε έναν δύσκολο τομέα άγνωστο σε μένα –βαθιά νερά– είναι στο τέλος της, έχω μπροστά μου τώρα το νέο μου βουνό. Το λατρεύω, ανυπομονώ να ανταμώσουμε. Οι ήρωες, με σάρκα και οστά πλέον, είναι έτοιμοι να σημαδέψουν τις σελίδες και να με αιχμαλωτίσουν ξανά. Τους περιμένω με λαχτάρα!

Βιογραφία Μένιου Σακελλαρόπουλου:

Ο ΜΕΝΙΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ δεν ασχολήθηκε με αποτρόπαια εγκλήματα, μετά τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης, παρά μόνο πολύ αργότερα, στα μυθιστορήματά του. Τον είχε κερδίσει ήδη η δημοσιογραφία, την οποία ταλαιπωρεί επί τριάντα επτά συναπτά έτη. Ξεκίνησε μαθητής λυκείου ακόμα από το Φως, μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Ελεύθερος Τύπος, Αθλητική, Sportime, Derby, στα περιοδικά Εικόνες, Nitro, Active, Επίκαιρα, βούτηξε στα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM, SPORT 24) κι από το 1992 είναι στο Mega Channel. Έκανε τρεις φορές τον γύρο της Ευρώπης, φτάνοντας ως τη Νότια Αφρική, με εκατοντάδες ρεπορτάζ και χιλιάδες βίντεο, όλα με ένα δικό του χρώμα. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και του ΠΣΑΤ, από τον οποίο έχει βραβευτεί τέσσερις φορές για τηλεοπτικά θέματα. Το μυθιστόρημα «ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ» είναι το δέκατο τρίτο βιβλίο του, και η δεύτερη συνεργασία του με τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, μετά «ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ». Παραμένει έφηβος και εκρηκτικός, συνεχίζει να ονειρεύεται, να χαμογελάει, να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται, και πιστεύει στην… άσπρη μέρα.

Διαβάστε περισσότερα για το συνολικό συγγραφικό έργο του συγγραφέα στο επίσημο προφίλ του στο site των εκδόσεων Ψυχογιός:

http://www.psichogios.gr/site/Authors/show/970/menios-sakellaropoylos

Πρόσφατη Βιβλιογραφία Μένιου Σακελλαρόπουλου:

«ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ» (2016)

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 448

Τιμή: 14,94 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Στα σαράντα δύο του χρόνια ο Αλέξανδρος Παυλής, πολιτικός μηχανικός, βρίσκεται βυθισμένος στην απελπισία της αναδουλειάς και της ανασφάλειας. Αλλά τα μεγάλα του προβλήματα και η σοβαρή κρίση στη μακρόχρονη σχέση του με την Άννα είναι ένα τίποτα μπροστά στο παιχνίδι της μοίρας, αφού από ένα σφοδρό αυτοκινητικό ατύχημα χάνει το φως του. Το σοκ είναι τεράστιο και το σκοτάδι του τον τραβάει στην αυτοκαταστροφή. Κι εκεί που πιστεύει ότι όλα έχουν τελειώσει γι’ αυτόν, ανακαλύπτει έναν καινούργιο κόσμο, άγνωστο, δύσκολο αλλά και μαγικό. Η δασκάλα του στη γραφή Μπράιγ, η Μαργαρίτα, τυφλή εκ γενετής, τον βοηθάει να σταθεί στα πόδια του. Νιώθει να ξαναγεννιέται. Αλλά και στη νέα του ζωή τα εμπόδια είναι τεράστια. Πάλι η μοίρα σκηνοθετεί κάτι αδιανόητο. Κι εκεί πια θα μιλήσει η δύναμη της ψυχής.

Ένα συγκλονιστικό ταξίδι στον κόσμο του σκοταδιού, εκεί όπου το φως παίρνει μια νέα διάσταση. Μια ιστορία για τον θρίαμβο της ανθρώπινης θέλησης.»

«ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ» (2015)

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 440

Τιμή: 14,94 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Βουτηγμένος στο δηλητήριο του μυαλού του, ο Στέφανος Δημητρίου, φοιτητής Ιατρικής με λαμπρές προοπτικές, χρειάστηκε μόνο ένα λεπτό για να καταστρέψει ολάκερη τη ζωή του. Το πάθος του για την αγαπημένη του Ελβίρα, μια ψευδαίσθηση που τον τύλιξε ασφυκτικά, τον οδήγησε σε μια αποτρόπαια πράξη που θα πλήρωνε ακριβά.

Ένοχος για έναν φόνο και μια απόπειρα στην πιο τρυφερή ηλικία του, άρχισε να περιδιαβαίνει τις φυλακές της χώρας. Αυλώνας, Διαβατά, Κασσαβέτεια έγιναν το σπίτι του, μια κόλαση που διέλυσε τον ίδιο, την οικογένειά του κι όσους βρέθηκαν δίπλα του.

Πάλεψε με τις ερινύες του για να μείνει όρθιος, τιμωρώντας κι ο ίδιος τον εαυτό του. Ωστόσο, τα συρματοπλέγματα δεν ακούμπησαν την ψυχή του, που αναγάλλιασε όταν η μοίρα αποφάσισε να σκηνοθετήσει ένα νέο έργο στη ζωή του. Και οι εξελίξεις; Ένας χείμαρρος ορμητικός!»

Μια σπαρακτική ανθρώπινη ιστορία με συγκλονιστική εξέλιξη που καθηλώνει και συγκινεί.