Συνέντευξη με την ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Φιλομήλα Λαπατά

            Την εξαίρετη κυρία Φιλομήλα Λαπατά την "γνώρισα" συγγραφικά από το πρώτο κιόλας μυθιστόρημά της «Οι Κόρες Του Νερού». Έκτοτε η αγαπητή συγγραφέας μας χάρισε άλλα έξι μυθιστορήματα, ενώ από το σύνολο του έργου της τα έξι βιβλία της είναι ιστορικά μυθιστορήματα. Το πιο πρόσφατο ιστορικό της μυθιστόρημα κυκλοφόρησε πέρυσι από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Οι Κόρες Της Ελλάδας 1 – Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» και αποτελεί το πρώτο μέρος της ομότιτλης σειράς. Με αφορμή λοιπόν το βιβλίο της αυτό, αλλά και εν αναμονή της συνέχειάς του, η κ. Λαπατά είχε την καλοσύνη να απαντήσει διεξοδικά στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας» με τον ξεχωριστό δικό της τρόπο. Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε, της εύχομαι καλή επιτυχία σε κάθε πόνημά της και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις της ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα τη χαρισματική συγγραφέα!

1) Αγαπητή κ. Λαπατά, μας έχετε χαρίσει πολλά, αξιόλογα βιβλία, με πιο πρόσφατο το ιστορικό σας μυθιστόρημα «Οι Κόρες Της Ελλάδας 1 – Η Επιστροφή», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Ήταν παιδικό μου όνειρο το οποίο πραγματοποίησα σε ώριμη ηλικία. Όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα «Θα γράφω παραμύθια για μεγάλους». Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, αλλά οι συνθήκες της ζωής μου δεν μου επέτρεψαν να ακολουθήσω το όνειρό μου. Δεν παραιτήθηκα όμως. Πάντα πίστευα πως κάποτε θα ερχόταν η ώρα να το πραγματοποιήσω. Και έτσι έγινε. Κεντρική ιδέα, λοιπόν, είναι η εξής: Δεν πρέπει να παραιτούμαστε από τα όνειρά μας! Αν μείνουμε πιστοί σε αυτά, έρχεται κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου να τα πραγματοποιήσουμε. Είμαι το ζωντανό παράδειγμα.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Η ίδια η ζωή είναι η μεγαλύτερη έμπνευση για μένα, αλλά νομίζω πως ισχύει το ίδιο και για τους περισσότερους συγγραφείς. Η ζωή γράφει εκπληκτικά σενάρια. Αρκεί να δώσουμε την προσοχή μας σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Να ακούσουμε τους συνανθρώπους μας με ανοιχτή καρδιά. Εγώ απλά ανακυκλώνω τις ιστορίες που πολλοί αναγνώστες μου εμπιστεύονται, ανακατεύω τα πρόσωπα, αλλάζω ονόματα και πλάθω στη συνέχεια τους δικούς μου ήρωες. Έχω συγγράψει επτά μυθιστορήματα εκ των οποίων τα έξη είναι ιστορικά και μόνο το ένα σύγχρονο. Κάθε μυθιστόρημά μου απαίτησε εξαντλητική ιστορική έρευνα, ακόμα και αυτό το οποίο δεν είναι ιστορικό. Όταν γράφει ένας συγγραφέας πρέπει να γνωρίζει λεπτομερώς το θέμα του. Είναι μια δύσκολη και χρονοβόρα δουλειά, -γι’ αυτό εξάλλου εγώ δεν γράφω ένα μυθιστόρημα τον χρόνο-, η οποία όμως είναι άκρως ικανοποιητική. Τη διαδικασία συγγραφής, από την πρώτη ιδέα μέχρι και την υλοποίησή της, δεν θα την άλλαζα με τίποτα.

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Εγώ προσωπικά σπούδασα Δημόσιες Σχέσεις και εργάστηκα στον ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Μόνο αργότερα, όταν άλλαξαν οι συνθήκες της ζωής μου (μετακόμισα στην Ιταλία για κάποια χρόνια), μπόρεσα να αρχίσω τη συγγραφή και να ασχοληθώ σοβαρά μόνο με αυτή από το 2002, που εκδόθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα «Οι Κόρες Του Νερού» (Εκδόσεις Καστανιώτη) μέχρι και σήμερα. Ίσως κάποιοι άλλοι συγγραφείς να τα καταφέρνουν καλύτερα στο να συνδυάζουν τις διάφορες επαγγελματικές τους ιδιότητες. Εγώ δεν τα κατάφερα. Εξάλλου, μην ξεχνάμε, πως ειδικά στην Ελλάδα, εκτός από πολύ λίγες περιπτώσεις μετρημένες στα δάχτυλα, η συγγραφή δεν είναι βιοποριστικό επάγγελμα.

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Πάντα βασίζομαι σε προσωπικά μου βιώματα. Ειδικά στα συναισθήματα. Δεν μπορώ να περιγράψω συναίσθημα ηρώων μου εάν δεν το έχω η ίδια βιώσει. Αντικειμενική προσέγγιση έχω μόνο στα καθαυτά ιστορικά γεγονότα. Τα μυθιστορήματά μου έχουν τρία "επίπεδα". Το καθαυτό ιστορικό, όπου καμιά πληροφορία δεν ξεφεύγει της αλήθειας, και είναι πάντα τεκμηριωμένη από τρεις πηγές. Το δεύτερο "επίπεδο" είναι η ιστορία των ηρώων μου. Και το τρίτο, το ψυχολογικό "επίπεδο" του μυθιστορήματος, ο άξονας δηλαδή, πάνω στον οποίο γράφεται ολόκληρο το έργο. Εκεί ακριβώς μπαίνουν τα προσωπικά μου βιώματα. Οι εμπειρίες μου. Είναι δύσκολη και κάποιες φορές επώδυνη η διαδικασία, αλλά πάντα εμπεριέχει την κάθαρση. Και η κάθαρση είναι ανάγκη της ψυχής μας.

5) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα, όμως τον κυρίαρχο ρόλο παίζει η Ιστορία. Ποιά θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Όταν ήμουν μαθήτρια βαριόμουν αφάνταστα το μάθημα της Ιστορίας. Μελετούσα μόνο για να μη χαλάσω τον γενικό βαθμό μου, ο οποίος ήταν υψηλός. Πολλά χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1998, μελετώντας το ιστορικό υπόβαθρο της Ελλάδας για να γράψω το πρώτο μου μυθιστόρημα τις «Κόρες Του Νερού» (το οποίο αναφέρεται στην ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, Βιέννης, Κωνσταντινούπολης και Αμβέρσας του 19ου αιώνα), και το οποίο βασίζεται εξ ολοκλήρου στην ιστορία της οικογένειάς μου, άρχισα να αλλάζω ιδέα για το αντικείμενο. Με συνεπήρε η έρευνα και οι πληροφορίες που ανακάλυψα από τις διάφορες πηγές μου για την ιστορία των Ελλήνων της διασποράς. Επισκέφθηκα και όλα τα μέρη τα οποία αναφέρω στο μυθιστόρημα. Κατόπιν, συνεχίζοντας την ιστορική έρευνα για τα επόμενα μυθιστορήματά μου, κατανόησα πως όποιος δεν γνωρίζει το παρελθόν του, δεν μπορεί να έχει παρόν ούτε και μέλλον. Η έρευνα για μένα είναι μια διαδικασία μαγική.

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Αν αναφερόμαστε σε επιστημονικά βιβλία, ασφαλώς. Αν μιλάμε για λογοτεχνία, κατά τη γνώμη μου αρκούν το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα, με απαραίτητη πάντα τη γνώση του αντικειμένου πάνω στο οποίο ο συγγραφέας "χτίζει" το μυθιστόρημα. Η έρευνα δηλαδή είναι απαραίτητη, ανάλογα με το θέμα. Δεν μπορείς να γράφεις πχ. για γιατρούς και νοσοκομεία και να μην γνωρίζεις με λεπτομέρειες το αντικείμενό σου. Να μην έχεις επισκεφθεί δέκα νοσοκομεία, να μην έχεις πάρει συνεντεύξεις από γιατρούς, από νοσοκόμες, από τραυματιοφορείς, κλπ.

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Όχι, δεν ρέει τίποτα αβίαστα από μέσα μου. Η συγγραφή θέλει δουλειά. Αφοσίωση. Πείσμα, Πίστη. Όρεξη για ζωή, κι ας σας φανεί περίεργο αυτό το τελευταίο. Είναι απαραίτητο στοιχείο για να πλάσεις επιπλέον ζωές. Πρέπει να αγαπάς εσύ ο ίδιος τη ζωή για να την αποδώσεις ακέραια πάνω στο χαρτί. Προσωπικά, δεν έχω συγκεκριμένη ώρα γραψίματος. Βάζω κάποια όρια και ωράρια εγώ στον εαυτό μου όταν βρίσκομαι σε περίοδο έρευνας. Κατά τα άλλα όλη τη διάρκεια της ημέρας "παρακολουθώ" με τον νου από κοντά τους ήρωές μου. Ζω μαζί τους, κοιμάμαι μαζί τους, ξυπνάω μαζί τους. Πολλές φορές τους ονειρεύομαι κιόλας. Ξέρω πώς μυρίζουν, τι φορούν, τα λόγια που λένε, τις θλίψεις τους και τους θυμούς τους. Τα πείσματά τους, τα δάκρυά τους, τα συναισθήματά τους. Είναι διαδικασία μαγική η συγγραφή.

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Αρκούμαι πάντα στη δική μου γνώμη και αξιολόγηση. Δεν με έχει προδώσει ποτέ. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από τον ίδιο τον συγγραφέα το "πνευματικό παιδί" του. Οι τρίτοι θα το "νιώσουν" και θα το σχολιάσουν ανάλογα με τα δικά τους βιώματα, κάτι που μπορεί να γίνει τροχοπέδη για τον συγγραφέα.

9) Από τα μυθιστορήματά σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" κάποιων από αυτά;

Όπως ήδη ανέφερα, έχω συγγράψει επτά μυθιστορήματα. Όλα τα θεωρώ πνευματικά παιδιά μου. Τα αγαπώ εξίσου. Τα λατρεύω, θα έλεγα. Το καθένα αντιπροσωπεύει τη συγκεκριμένη συναισθηματική μου ζωή κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Όμως, η ηρωίδα μου Λάκρυμα Κρίστη από το ομώνυμο μυθιστόρημά μου («Lacryma Christi», Εκδόσεις Καστανιώτης), είναι η αγαπημένη μου. Αυτή με την οποία ταυτίζομαι περισσότερο από άποψη επίγνωσης. Το μυθιστόρημα αναφέρεται στα πενήντα χρόνια μιας γυναίκας Ελληνίδας της Διασποράς, η οποία έζησε το 1850 στη Σαρδηνία και την επίγνωση που κατέκτησε η ίδια μέσα από την απόρριψη. Δεν έχω τις εμπειρίες της. Έχω κερδίσει όμως την επίγνωσή της, και αυτήν παραθέτω στο μυθιστόρημα.

10) Η συγγραφέας  Φιλομήλα Λαπατά βρίσκει το χρόνο να διαβάζει για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Από μικρή υπήρξα ακόρεστη αναγνώστρια. Βλέπετε, την εποχή που μεγάλωνα εγώ δεν είχαμε τηλεόραση, διαδίκτυο, ηλεκτρονικά παιχνίδια. Εμείς είχαμε τα βιβλία για συντροφιά. Με αυτά ανατράφηκα. Διαβάζω πολύ λογοτεχνία ξένη αλλά και ελληνική. Παρακολουθώ όλες τις εκδόσεις ξένες και ελληνικές και ενημερώνομαι για τις νέες κυκλοφορίες. Μόνο τις περιόδους συγγραφής αποφεύγω το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων και επικεντρώνομαι σε αυτά τα οποία είναι απαραίτητα για την έρευνά μου.

11) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Όχι, δεν έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να επηρεαστεί από άλλους συγγραφείς. Πιστεύω πως ο κάθε συγγραφέας πρέπει να καλλιεργήσει το δικό του ύφος γραφής. Να βρει τη δική του θεματολογία. Αγαπημένα μου βιβλία είναι πολλά. Δεν θα μπορούσα να τα αναφέρω όλα δίχως να ξεχάσω κάποια και γι’ αυτό να τα αδικήσω. Από συγγραφείς μου αρέσουν οι Έλληνες κλασσικοί του περασμένου αιώνα (Σαμαράκης, Λουντέμης, Τερζάκης, Καζαντζάκης, Αθανασιάδης, Τσίρκας, κλπ), αλλά και οι Λατινοαμερικάνοι. Από τους Αμερικανούς μου αρέσει, με ελάχιστες εξαιρέσεις τίτλων του, το έργο του Φίλιπ Ροθ. Όταν αρχίζω να διαβάζω έναν συγγραφέα και μου αρέσει ο τρόπος γραφής του, διαβάζω συνήθως όλο το έργο του για να τον κατανοήσω καλύτερα.

12) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Με την ποίηση δεν έχω ασχοληθεί ποτέ. Είμαι συγγραφέας έργων μακράς πνοής (μυθιστόρημα) και ποτέ δεν έχω "ζηλέψει" το λογοτεχνικό έργο άλλων συγγραφέων. Ακριβώς, όμως, επειδή δεν γράφω ποιήματα, και ούτε το επιχείρησα ποτέ, θα ήθελα να είχα γράψει την ποίηση της Κικής Δημουλά. Ολόκληρο το έργο της.

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Βεβαίως, αν αυτό είναι εφικτό για τον κάθε συγγραφέα (χρόνος και οικονομική κατάσταση). Εγώ κατά κανόνα επισκέπτομαι τα μέρη τα οποία αναφέρω στα μυθιστορήματά μου. Γενικά λατρεύω τα ταξίδια και μάλιστα εκείνα τα "δύσκολα". Τα θεωρώ ταξίδια ζωής. Ταξιδεύοντας, αναθεωρεί κανείς τον εαυτό του. Βλέπει με άλλο μάτι την πατρίδα του. "Ξεκολλάει" από λανθασμένα πρότυπα και αντιλήψεις.

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Αυτό που μπορώ να σας πω είναι πως δεν υπάρχουν "πρέπει" στη συγγραφή. Δεν υπάρχει καμιά συνταγή. Ο κάθε συγγραφέας διαλέγει τον δικό του τρόπο έκφρασης. Κάποιοι πειραματίζονται, άλλοι όχι. Για μένα είναι δύσκολο να "ξεφύγω" από το ιστορικό μυθιστόρημα. Μια φορά το έκανα το 2007, και ομολογώ με μεγάλη επιτυχία, γιατί εκείνη την περίοδο έτσι μου «βγήκε». Πρόκειται για το μυθιστόρημά μου «Επικίνδυνες Λέξεις» (Εκδόσεις Καστανιώτη). Αλλά δεν συνέχισα με το σύγχρονο μυθιστόρημα. Προς το παρόν με εκφράζει απόλυτα το ιστορικό μυθιστόρημα. Για το μέλλον δεν μπορώ να σας πω.

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "αφυπνίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Θεωρώ τα μυθιστορήματά μου «πολιτικά», γιατί προτείνουν έναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης της ζωής. Αυτό προσπαθώ να "περάσω" στους αναγνώστες μου. Επίσης, πως όλη μας η ζωή είναι επιλογές και συνέπειες. Από τα πιο απλά καθημερινά, πχ. τι φαγητό θα μαγειρέψουμε σήμερα, μέχρι τα πιο πολύπλοκα, πχ. ποιον θα ερωτευτούμε ή πώς θα επιλέξουμε να κρίνουμε τους άλλους. Επίσης, πως στη ζωή δεν έχουμε έλεγχο παρά μόνο στο πώς θα αντιδράσουμε στα γεγονότα που μας συμβαίνουν. Και, βέβαια, να αγαπάμε τον εαυτό μας. Σαφώς και τα μυθιστορήματα εκτός από το να ψυχαγωγούν, καλό θα ήταν συγχρόνως και να αφυπνίζουν τη σκέψη. Να προκαλούν τον αναγνώστη να επανεξετάζει τη δική του ζωή. Αυτό είναι για μένα το ζητούμενο όταν διαβάζω ένα βιβλίο. Το ίδιο επιθυμώ να κάνουν και οι αναγνώστες με τα δικά μου μυθιστορήματα.

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Θεωρώ πως η ζωή είναι έμπνευση κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες (ιστορικές και κοινωνικές). Υπάρχουν αναγνώστες, και αρκετοί μάλιστα, οι οποίοι επιζητούν τη "φυγή" από την πραγματικότητα και γι’ αυτό διαλέγουν τα λεγόμενα "εύκολα" βιβλία. Οι υπόλοιποι αρπάζουν την ευκαιρία και μέσα από τις αντιξοότητες που βιώνουν οι ήρωες του μυθιστορήματος, επανεξετάζουν τις δικές τους επιλογές και διαλογίζονται πάνω στη δική τους ζωή. Με μαγικά αποτελέσματα πάντα. Εγώ ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Καθώς και τα μυθιστορήματά μου. 

17) Στην σύγχρονη πραγματικότητα και στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας ποιά θεωρείτε πως είναι η θέση του λογοτεχνικού βιβλίου; Περνάει τελικά το βιβλίο κρίση στη χώρα μας ή διεθνώς και τί θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να γίνει πιο προσιτό στο αναγνωστικό κοινό και ιδιαίτερα στους νέους;

Είναι γεγονός ότι το βιβλίο περνάει μεγάλη κρίση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Στη χώρα μας θεωρείται είδος πολυτελείας και όχι ανάγκη της ψυχής. Εξάλλου, οι Έλληνες δεν είναι και ένθερμοι αναγνώστες. Δυστυχώς, τα στατιστικά στοιχεία είναι απογοητευτικά. Μόνο το 20% των Ελλήνων διαβάζει συστηματικά. Από αυτούς το 75% είναι γυναικείο κοινό και διαβάζει λογοτεχνία. Το υπόλοιπο 25% είναι αντρικό κοινό και διαβάζει επιστημονικά, αστυνομικά και θρίλερ μυθιστορήματα. Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσαμε να εκπαιδεύσουμε τα νέα παιδιά στο διάβασμα. Να μπει το εξωσχολικό βιβλίο στα σχολεία δηλαδή. Να εκπαιδευτούν έτσι ως μελλοντικοί αναγνώστες. Να δημιουργηθούν μέσα στα σχολεία Λέσχες Ανάγνωσης. Σας μιλώ από πείρα, διότι σε κάποια σχολεία της Ελλάδας γίνεται αυτό. Υπάρχουν καθηγητές φιλόλογοι με μεγάλη όρεξη και έχουν δημιουργήσει τέτοιου είδους Λέσχες παράλληλα με τη διδακτέα ύλη. Εγώ επισκέπτομαι σχολεία, τα οποία προωθούν την ανάγνωση με αυτόν τον τρόπο, και οι μαθητές έχουν διαβάσει μυθιστορήματά μου. Μου τα παρουσιάζουν οι ίδιοι, έτσι όπως τα έχουν αντιληφθεί και κατόπιν γίνεται συνήθως ένας εξαιρετικός διάλογος. Είναι αυτές οι στιγμές κατά τις οποίες νιώθω απολύτως δικαιωμένη ως συγγραφέας.

18) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε αυτό από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Δεν είχα ποτέ ενδοιασμούς. Ούτε ακόμα και για το πρώτο μου μυθιστόρημα τις «Κόρες Του Νερού». Το παρέδωσα στον Εκδότη της επιλογής μου και περίμενα την εκτίμησή του. Όταν το μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2002 έτυχε μεγάλης αποδοχής από το αναγνωστικό κοινό. Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους.

19) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Κατ’ αρχήν να διαβάζουν, να διαβάζουν, να διαβάζουν βιβλία! Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς υπήρξαν πρωτίστως αδηφάγοι αναγνώστες. Να μην επηρεάζονται από το συγγραφικό στυλ άλλων συγγραφέων, αλλά να προσπαθούν να βρουν το δικό τους λογοτεχνικό στίγμα. Και βέβαια, να εξασφαλίσουν πρώτα ένα βιοποριστικό επάγγελμα πριν να επιδοθούν στην συγγραφή.

20) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία και ειδικότερα, στo τελευταίο σας  μυθιστόρημα «Οι Κόρες Της Ελλάδας Ι – Η Επιστροφή», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Κατ’ αρχήν, ευχαριστώ για τη συνέντευξη, για τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας και τις ευχές σας. Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στη συγγραφή του δεύτερου μυθιστορήματος της σειράς «Οι Κόρες της Ελλάδας» (Εκδόσεις Ψυχογιός). Με το πρώτο της σειράς, υπό τον τίτλο «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» (αυτοτελές μυθιστόρημα), κάλυψα την ιστορική περίοδο της Ελλάδας 1790 με 1838. Με το δεύτερο μυθιστόρημα της σειράς, αυτοτελές και αυτό, καλύπτω τις επόμενες δεκαετίες 1840 μέχρι περίπου 1890.

Καλές γιορτές και πολλές ευχές για υγεία και χαρά ζωής.

Σας ευχαριστώ.

Βιογραφία Φιλομήλας Λαπατά:

Η ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι ο καρπός μιας Μακεδόνισσας κι ενός πολίτη του κόσμου. Σπούδασε δημόσιες σχέσεις κι εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα. Παραμένει όμως μόνιμη μαθήτρια της ζωής. Η πολυπλοκότητα των διαπροσωπικών σχέσεων την απασχολεί από πολύ παλιά και αυτός της ο προβληματισμός αποτυπώνεται στα βιβλία της. «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» είναι το έβδομο μυθιστόρημά της. Καθώς αγαπά την ποικιλία, ζει μεταξύ δύο κόσμων: της Ελλάδας και της Ιταλίας.

Περισσότερες πληροφορίες για το συγγραφικό έργο της Φιλομήλας Λαπατά στο επίσημο προφίλ της στο site των εκδόσεων Ψυχογιός στον ακόλουθο σύνδεσμο:

http://www.psichogios.gr/site/Authors/show/977/filomhla-lapata

Πρόσφατη Βιβλιογραφία Φιλομήλας Λαπατά:

«Οι Κόρες Της Ελλάδας 1 – Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» (2015)

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 456

Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Μια γυναίκα, κόρη οικογένειας επιφανών αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, επιστρέφει στην Αθήνα του 1836, έπειτα από αναγκαστική εικοσαετή απομάκρυνση απ’ την Ελλάδα. Μια Ελληνίδα με προφίλ για μενταγιόν, η οποία δεν αγαπήθηκε όσο της άξιζε στην πατρίδα της και γι’ αυτό στα μάτια της κρύβει τον πόνο της γυναίκας που της έκλεψαν την εφηβεία, επιστρέφει για να διεκδικήσει πίσω τον εαυτό της, για να εκδικηθεί όσους της στέρησαν την ταυτότητά της, για να μπορέσει να ζήσει.

Βαθιές πληγές και ανοιχτοί λογαριασμοί προκαλούνται από μια θυσία η οποία κατέληξε σε έναν απαγορευμένο έρωτα, που σημάδεψε τη ζωή μιας αρχοντικής οικογένειας κατά τη διάρκεια των προεπαναστατικών χρόνων στην Αθήνα. Ατμοσφαιρικές καταστάσεις, μυστήρια και γρίφοι της ανθρώπινης ύπαρξης κυριαρχούν σε ένα κοινωνικό περιβάλλον όπου η παρουσία του άντρα βαραίνει ασφυκτικά. Εκδίκηση, συγχώρεση και λύτρωση γεννούν έντονα συναισθήματα στους ήρωες αυτής της κοινωνικής τοιχογραφίας. Ως προϊόν ιστορικής έρευνας, καταγράφεται μια λεπτομερέστατη περιγραφή της καθημερινής αθηναϊκής ζωής, με ανάλυση χαρακτήρων και επιμέρους ιστορίες που δένουν με την κεντρική ιστορία και πλουτίζουν την πλοκή. Έρωτες, πόλεμοι, πολιτική, σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων, οθωμανική εξουσία συνθέτουν τον μύθο του αφηγήματος.

Η Φιλομήλα Λαπατά σκιαγραφεί το πορτρέτο της Αθήνας του 1800, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες που ξεδιπλώνονται σε μια ρεαλιστική και συναρπαστική πλοκή, θίγοντας θέματα ανθρωπίνων σχέσεων και υπαρξιακής αναζήτησης. Ανασυνθέτει, με έναν δικό της τρόπο, την ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης εποχής της Ιστορίας μας. Μιλάει για τη ζωή, τη μοίρα, τις επιλογές μας, τις σχέσεις, τη μνήμη ως κατάρα, το μίσος, την οργή, την υπέρβαση ορίων και τη λύτρωση.»