«ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ», του Γιάννη Φιλιππίδη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ», του Γιάννη Φιλιππίδη –

Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 320 

Τιμή: 13,80 €

          Είναι κάποιοι συγγραφείς που από την πρώτη κιόλας αράδα τους την οποία θα διαβάσεις αισθάνεσαι απόλυτα μαγεμένος, στην ουσία "αιχμαλωτισμένος" από τη γραφή τους και την αναγνωστική πληρότητα που νιώθεις μόλις τελειώσεις την ανάγνωση του βιβλίου τους, ώστε έχεις απόλυτη επίγνωση πως ό,τι και να γράψουν εσύ θα τους ακολουθείς πιστά, θεωρώντας δεδομένο ότι δεν πρόκειται να σε απογοητεύσουν ποτέ. Ένας από αυτούς τους λιγοστούς συγγραφείς είναι και ο αγαπημένος Γιάννης Φιλιππίδης, ο οποίος με μάγεψε από το πρώτο δικό του βιβλίο που διάβασα, το ανεπανάληπτο «Μα, Το Ψάρι Είναι Φρούτο», το οποίο "ερωτεύτηκα" κεραυνοβόλα και διά παντός. Έκτοτε ακολούθησαν πολλά εξαιρετικά βιβλία του, με πιο πρόσφατο μυθιστόρημά του το υπέροχο «Ο Απρίλης Στάθηκε Αλήτης». Δε νομίζω, λοιπόν, να είναι τυχαίο το γεγονός ότι και το νέο μυθιστόρημά του, το δέκατο κατά σειρά βιβλίο του με τον αινιγματικό τίτλο «Εκείνος Που Άκουγε Τις Επιθυμίες Των Άλλων», κυκλοφόρησε από την Άνεμος Εκδοτική μέσα στον φετινό Απρίλη. Σημαδιακός μήνας ο Απρίλης για τον συγγραφέα, αλλά και για τους δύο υπέροχους ήρωές του με τα "αγγελικά" ονόματα, την Αγγελική και τον Γαβριήλ, οι οποίοι γεννιούνται μέσα στον ίδιο ανοιξιάτικο μήνα με 14 ημέρες διαφορά. Δύο ήρωες που στην ουσία είναι η ίδια, μοναδική, ενιαία διττή ύπαρξη, δύο "μισά" που αντάμωσαν σχεδόν από την πρώτη στιγμή της ζωής τους και εξακολούθησαν να συνυπάρχουν σε όλη τους την πορεία.  

          Ο εξαίρετος συγγραφέας, χρησιμοποιώντας στην ουσία έναν μακρύ αλλά ιδιαίτερα ζωντανό, γλαφυρό, συγκινητικό και ενίοτε κωμικό μονόλογο του ήρωά του, μας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την κοινή πορεία με την αγαπημένη γυναίκα του, με το άλλο του μισό, με το οριστικό του ταίρι, καθώς εκείνη βρίσκεται σε καταστολή στο νοσοκομείο μετά από ένα ξαφνικό ατύχημα που παραλίγο να της κοστίσει την ίδια της τη ζωή. Η κατάστασή της χαρακτηρίζεται από τους γιατρούς κρίσιμη, οι πιθανότητες για ομαλή επαναφορά της, με πλήρη συνείδηση και ανέπαφες μνήμες αφότου ξυπνήσει, είναι λιγοστές και αμφίβολες και ο ήρωάς μας προσπαθεί απεγνωσμένα να μην χάσει τις ελπίδες και την αισιοδοξία του. Το ιδιαίτερο χάρισμά του, που έχει συνειδητοποιήσει ότι διαθέτει από παιδί, να "ακούει" δηλαδή τις επιθυμίες των γύρω του, δεν του χρησιμεύει στην παρούσα κατάσταση ιδιαίτερα. Ένα χάρισμα με το οποίο έχει μάθει να συνυπάρχει, να αξιοποιεί για να γίνεται ο ιδανικός, γιος, φίλος, σύντροφος, σύζυγος, αλλά και συνάμα να αποκρύπτει από όλους, δειλιάζοντας μπροστά στις πιθανές αντιδράσεις τους.

Τώρα, μπροστά στην απειλή να χάσει τον άνθρωπο με τον οποίο έχει μάθει να συμβιώνει στο σύνολο της ζωής του, προσπαθεί να θυμηθεί, να αξιολογήσει και να καταγράψει κάθε σημαδιακό γεγονός και κάθε σημαντική λεπτομέρεια που καθορίζει εδώ και σαράντα τόσα χρόνια την κοινή ζωή με τη γυναίκα του, γράφοντάς τα σε τετράδια με το παραδοσιακό μολύβι, με μοναδικό του σκοπό να της τα δώσει όταν ξυπνήσει και να "γεμίσει" τα όποια κενά της μνήμης της ενδεχομένως προκύψουν. Μέσα από τα γεμάτα σπαραγμό και αλήθεια χειρόγραφα του Γαβριήλ "κοσκινίζονται" και καταγράφονται, όσο αντικειμενικότερα γίνεται, γεγονότα της κοινής ζωής του με την γυναίκα του από την πολύ πρώιμη παιδική ηλικία τους. Περιστατικά, συζητήσεις, αναμνήσεις, αντιδράσεις, επιθυμίες φωναχτές ή σιωπηλές, απρόσμενες απογοητεύσεις και εκδικητικές ανταποδόσεις, μεγάλες και μικρές χαρές, επιτεύγματα και κατορθώματα, γνώμες και συναισθήματα, εν ολίγοις η πορεία δύο ανεξάρτητων, αυτόνομων υπάρξεων που ηθελημένα συγχωνεύτηκαν σε μία, όλα απεικονίζονται μέσα από την πρόχειρη και συνεχή καταγραφή του ήρωά μας στα τετράδια-ημερολόγιά του. Ο Γαβριήλ είναι τόσο απόλυτα δοσμένος και πιστός στην αδελφή-ψυχή του, την Αγγελική, ώστε δεν διστάζει να καταγράψει και να της αποκαλύψει τις πιο μύχιες σκέψεις του, τις πράξεις του που εκείνη αγνοεί, καθώς και το καλά φυλαγμένο ιδιαίτερο χάρισμά του, επιδιώκοντας να "συρράψει" ξανά το ενδεχομένως "κομμένο" νήμα της μνήμης της.

          Το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα, «Εκείνος Που Άκουγε Τις Επιθυμίες Των Άλλων», είναι ένα βιβλίο "ξέχειλο" από συναίσθημα, ένα συγκινητικό έργο-κατάθεση ψυχής για την απόλυτη και άνευ όρων αγάπη, για την μετουσίωση του έρωτα σε μια ουσιαστική και ιδανική συντροφικότητα. Είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο λάτρεψα από την πρώτη σελίδα του, καθώς μιλάει απευθείας στην καρδιά του αναγνώστη επικαλούμενο το ευγενέστερο των συναισθημάτων του ανθρώπου, την αγάπη. Αγάπη ατόφια, δοκιμασμένη, ισχυρή, αναλλοίωτη, αγάπη που αντέχει στις φουρτούνες, στις αντιξοότητες και τις απρόσμενες δοκιμασίες, αγάπη που καθορίζει την ύπαρξη του ενός μέσα από την ζωή του άλλου. Είναι ένα χρονικό της μακροχρόνιας συμβίωσης δύο ανθρώπων από την χαραυγή της ζωής τους και την ατέρμονη, αμείωτη, σταθερή συνύπαρξή τους σωματικά και ψυχικά. Ο Γιάννης Φιλιππίδης μοιάζει με τον βιρτουόζο που ακουμπάει εκείνες τις χορδές και με τέτοια επιδεξιότητα, ώστε από το μουσικό του όργανο να ξεχυθεί η μαγευτική μελωδία που έχει συνθέσει. Με την ίδια μαεστρία "ακουμπά" τις χορδές των συναισθημάτων των αναγνωστών προκαλώντας τους άφατη ευχαρίστηση από την αναπόληση, την ενθύμηση και ενίοτε την ταύτισή τους με τον ευαίσθητο ήρωά του, πείθοντάς τους πως τα δικά του βιώματα, έστω κι αν "χρωματίζονται" από το ιδιαίτερο, μοναδικό χάρισμά του, θα μπορούσαν να είναι και δικά τους. Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στον αγαπημένο συγγραφέα και σας προτείνω να το διαβάσετε, Φίλοι μου!  

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Την εποχή των αθώων σκέψεων και των ανοιχτών παραθύρων, γεννιούνται με διαφορά δεκατεσσάρων ημερών, μέσα στον ίδιο Απρίλη, δύο φωτεινά πλάσματα, σε αντικρινά σπίτια παλιών φιλενάδων. Ο δρόμος που χωρίζει τα σπίτια τους είναι κι ο ίδιος που θα τους ενώσει για πάντα. Αρχές της δεκαετίας του ’70, και τα παιδιά θα συνδεθούν μ’ έναν πρωτόφαντο κι οριστικό τρόπο. Οριστικό;

Ο μικρός Γαβριήλ γεννιέται μ’ ένα παράξενο χάρισμα: ν’ ακούει τις επιθυμίες, τις ευχές, τις προσευχές και τις λαχτάρες όσων τον πλησίαζαν, χωρίς να το επιδιώκει ο ίδιος. Θα μπορέσει ένα άγουρο παιδί να τιθασεύσει προς όφελος του καλού ένα τέτοιο ψυχικό του πλεονέκτημα ή θα χαθεί στα δαιδαλώδη μονοπάτια της πονηρής ανθρώπινης φύσης;

Μαζί θα νιώσουν τα κορμιά τους να μεγαλώνουν, τις σκέψεις τους να γίνονται πιο ώριμες, πιο ενήλικες. Θα διδαχτούν εύκολα τον τρόπο να λειτουργούν συντροφικά, να εκφράζουν με τις πράξεις τους τη θέρμη τού ενός για τον άλλον στις καρδιές τους.

Η Αγγελική δεν γνωρίζει για το χάρισμα από επιλογή τού αγοριού. Κι έπειτα, μια τέτοια δύναμη θα σταθεί άξια να βοηθήσει όταν οι δύο παντοτινά ερωτευμένοι άνθρωποι βρεθούν με τις ζωές τους να κρέμονται από μία μόνο κλωστή;»

Β’ αυτάκι

«...Oι λέξεις είναι σημαντικές, επειδή εκφράζουν την ίδια τη ζωή. Την καταγράφουν, την αποτυπώνουν. Αλλά χωρίς ζωή, οι λέξεις χάνουν τον αναφορικό τους χαρακτήρα, μετατρέπουνε τα γεγονότα σε μνήμες, που θα θαφτούν με τον καιρό στην οριστική σκόνη της λήθης. Φιλοσοφώ για την κόλαση και τον παράδεισο, αλλά το παρόν τρέχει εδώ, εδώ συμβαίνει τώρα οτιδήποτε καλό ή κακό, γιατί ζωή είναι η διαδοχή από τη μια στιγμή στην άλλη.…»