"Η ΔΙΨΑ ΜΕ ΚΑΙΕΙ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΧΑΝΟΜΑΙ", της Μαρίας Λαμπαδαρίδου - Πόθου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Η ΔΙΨΑ ΜΕ ΚΑΙΕΙ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΧΑΝΟΜΑΙ»,

της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις Πατάκη

Σελίδες: 304

Τιμή: 11,43 ευρώ

Η Μαρία Λαμπαδαρίδου - Πόθου είναι μια πολυγραφότατη συγγραφέας που εκτιμώ βαθύτατα και θεωρώ πως είναι από τις μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας, που πραγματικά την υπηρετούν πιστά και την τιμούν με κάθε ένα τους έργο.

Το συγκεκριμένο βιβλίο μου κέντρισε το ενδιαφέρον από τον τίτλο και μόνο, που είναι Ορφικός στίχος. Το γεγονός ότι το είχε γράψει η κ. Πόθου ήταν ένας ακόμα λόγος για να ξεκινήσω να το διαβάζω.

Αρχικά, περίμενα ότι θα ήταν μια εξαιρετικά καλογραμμένη ερωτική ιστορία στη σύγχρονη σπαρασσόμενη Αθήνα, δοσμένη από την ξεχωριστή πένα της συγγραφέως. Καθώς προχωρούσα με γρήγορους ρυθμούς την ανάγνωση του βιβλίου της, του 21ου μυθιστορήματός της, διαπίστωνα πόσα περισσότερα ήταν από μία απλή ερωτική ιστορία...

Αλήθεια, πόση μαεστρία πρέπει να διαθέτει ένας συγγραφέας, ώστε να διατηρήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη σελίδα έως την τελευταία και να συμπεριλάβει τόσα πολλά νοήματα μέσα σε ένα βιβλίο; Η κ. Πόθου το καταφέρνει με πολύ μεγάλη άνεση αυτό και πραγματικά ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του νέου της βιβλίου αισθάνομαι πως υπήρχαν και άλλα νοήματα, και άλλα θέματα "ανάμεσα στις γραμμές" που μου διέφευγαν, εξαιτίας της ανυπομονησίας μου να διαβάζω γρήγορα την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία της.

Είναι σίγουρα ένα βιβλίο που θα ξαναδιαβάσω σύντομα, γιατί παρότι γνωρίζω ήδη την εξέλιξη, θέλω να ξαναδιαβώ τους ίδιους δρόμους με τους ήρωές της: 

Την χαρισματική, πληγωμένη και συναισθηματική Αλέξια, τον σοβαρό, εσωστρεφή και διψασμένο για αγάπη Έκτορα, την υπέρ δραστήρια, πιστή, λίγο ζηλιάρα και φοβισμένη Θάλεια, τον αδίστακτο, νάρκισσο, οπορτουνιστή και δειλό Στέφανο, τον ευγενικό, άξιο, πανέξυπνο, αλλά αδικημένο από τις συγκυρίες Δημήτρη και τον αιωνόβιο, ηρωϊκό, παλικαρίσιο, γερο-αετό καπετάν Μιχελή...

Ένα καταπληκτικό βιβλίο, που ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσετε, διότι στην κυριολεξία θα ταξιδέψετε στη σύχρονη Αθήνα που τρέμει και υποφέρει από περασμένες αμαρτίες ανθρώπων που δεν σεβάστηκαν την ίδια την υπόστασή μας ως έθνος, στο ηπειρώτικο Πάπιγκο και την 'απύθμενη' χαράδρα του Βίκου, την οποία έχω επισκεφτεί και στην πραγματικότητα, γι' αυτό και οι περιγραφές της συγγραφέως με άγγιξαν ιδιαίτερα, και τέλος το νησί με τον Ματωμένο Βάλτο και μια αθώα, αλλά καταδικασμένη ψυχή, που ζητάει την πολυπόθητη δικαίωση.

Πολλά συγχαρητήρια στην αγαπημένη συγγραφέα για ένα ακόμα πολυδιάστατο, συναρπαστικό μυθιστόρημα που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου! 

Φίλοι μου, διαβάστε το, ΑΞΙΖΕΙ!!!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Με τον ορφικό στίχο "Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι", το νέο μυθιστόρημα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου εκτυλίσσεται στους ερημωμένους δρόμους της Αθήνας, αλλά και βαθιά στο μυστήριο της αγάπης. 

Ο έρωτας ως πάθος και ως νοσταλγία του πάθους. Ως θυσία και ως τελετουργία σιωπής.
Τα πρόσωπα αναπτύσσουν μια δική τους άμυνα, για να βγουν από το ερειπωμένο παρόν. Να βρουν τον "αυδήεντα" λίθο, που θα τους δώσει την ομορφιά και το χαμένο ιερό.
Είναι το στίγμα της άλλης αλήθειας που αναζητούν, της άλλης γνώσης, που θα τους χαρίσει την εσωτερική τους απελευθέρωση. Θραύσματα από μνήμη και όνειρο, από χρόνο που έγινε πληγή, από δίψα που καίει, από αυλάκι ματωμένο στον βάλτο του σκοτωμένου στρατιώτη, από μονοπάτια του λυκόφωτος χαμένα στην ομίχλη.
«Είμαι αθώος, κύριε»
«Ναι, αλλά η αθωότητά σου δεν μπορεί να σε σώσει»
Πλασμένο από τα ακατέργαστα υλικά της οργής και του έρωτα, το μυθιστόρημα περπατάει στις ερεβώδεις, φροϋδικές διαδρομές: από την Ψυχή προς την Ψυχή."