«ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ», της Μαίρης Κόντζογλου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ», της Μαίρης Κόντζογλου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Λιβάνη

Σελίδες: 568

Τιμή: 6,93€

Τα λόγια ίσως είναι φτωχά για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου γέννησε αυτό το βιβλίο... Δε μπορώ καν να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι μια ενήλικη συγγραφέας να μπαίνει στη θέση, στη ψυχολογία, στην οπτική και στις αντιδράσεις ενός χαριτωμένου και χαρισματικού κοριτσιού, ηλικίας δέκα ετών... Κι όμως, η Μαίρη Κόντζογλου το κατάφερε! Και μάλιστα τόσο επιτυχημένα που καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσής του πίστευα ότι είχα μπροστά μου τη μικρή ηρωΐδα του βιβλίου, τη Δήμητρα!

Ένα κορίτσι δέκα χρόνων, με τον δίδυμο αδερφό του τον Μάριο (από διαφορετικό όμως σάκκο!) περνάει ένα Πάσχα στο χωριό του πατέρα του, τελείως αλλιώτικο από όλα τα προηγούμενα που έχει περάσει! Οι καταστάσεις που θα ζήσει αυτή τη φορά θα της αποκαλύψουν αλήθειες βαθιά κρυμμένες, γεγονότα που πολλοί από τους ενήλικες συγγενείς της αγνοούσαν και σχέσεις που θα αλλάξουν για πάντα τις καλά διατηρημένες  επί δεκαετίες, ισορροπίες στην οικογένειά τους!

Η μικρή Δήμητρα μαθαίνει τα πάντα από πρώτο χέρι, καθώς η αγαπημένη συνήθειά της είναι το "κρυφακούειν"!!! Τίποτα δεν αφήνει να της ξεφεύγει και τίποτα δεν αφήνει να πάει χαμένο! Τα βλέπει όλα μέσα από το πρίσμα της παιδικής αφέλειας και αθωότητας, αλλά είναι και ένας αδέκαστος και οξυδερκής κριτής που βάζει τους πάντες και τα πάντα στη σωστή θέση τους!

Πανέξυπνο βιβλίο στη σύλληψή του, απίστευτα κωμικοτραγικές καταστάσεις και ο ξεναγός σε όλη αυτή την υπέροχη περιπέτεια η δεκάχρονη Δήμητρα, την οποία πραγματικά αγάπησα!!! Οφείλω στην αγαπημένη συγγραφέα ένα ακόμα τεράστιο ευχαριστώ και τα θερμά μου συγχαρητήρια για αυτό το καταπληκτικό βιβλίο!!! Όσοι δεν το έχετε διαβάσει κάντε το και θα ξαναθυμηθείτε πώς αισθάνεται κάποιος όταν είναι παιδί!!!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Δήμητρα, η μικρή αφηγήτρια της ιστορίας, ζωηρή, ατίθαση, αισιόδοξη, πεισματάρα, επίσης «έξυπνη και αδύνατη», όπως λέει και ο μπαμπάς της, κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα θα βιώσει πρωτόγνωρες καταστάσεις, θα επιδιώξει να μάθει τα πάντα πριν από τους μεγάλους, θα επέμβει στα γεγονότα και θα εμπνευστεί από την Ελευθερία, συμπρωταγωνίστρια σαν φυσικό άτομο αλλά και σαν ιδέα, που θα γίνει σημαία και σκοπός της.
Και οι μεγάλοι, ο ένας μετά τον άλλο, θα αναγκαστούν να παραδεχτούν ότι η σπουδαιότερη γνώση είναι η συνειδητοποίηση της αδυναμίας μας και ότι η ισχυρότερη δύναμη είναι η Αγάπη.
Η Αγάπη, που είναι κυρίαρχο στοιχείο της ιστορίας και που θα αποδειχτεί ο καταλύτης.
Η Δήμητρα θα αγωνιστεί με νύχια και με δόντια και θα προσπαθήσει να δώσει το τέλος που θέλει αυτή, σε συνειδητό και σε ασυνείδητο επίπεδο.
Ένα τέλος που υπαγορεύεται από την αισιόδοξη παιδική ψυχή, την ψυχή που ακόμα δεν αγγίχτηκε από τον κόσμο των μεγάλων.»

Μικρό Απόσπασμα (Σάββατο του Λαζάρου):

«“Πάτερ, ευχαριστώ σοι ότι ήκουσάς μου. Εγώ δε ήδειν ότι πάντοτε μου ακούεις. Αλλά δια τον όχλον τον περιεστώτα είπον, ίνα πιστεύσωσιν ότι συ με απέστειλας» (Προσευχή του Χριστούν πριν την Ανάσταση του Λαζάρου)

         Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά στο σπίτι. Η καρδιά μου ήταν βαριά και δεν ήθελα να βγω. Το καθυστέρησα όσο μπορούσα, ώσπου ο μπαμπάς γελώντας μου είπε: «Δήμητρα, δεύρο έξω!». Η μαμά γέλασε με το πετυχημένο αστείο του άντρα της, αφού ήταν το Σάββατο του Λαζάρου.
         Βρήκαμε τις λεμονιές ανθισμένες, το σπίτι βαμμένο, τις τριανταφυλλιές μπουμπουκιασμένες, τα παγκάκια λουστραρισμένα, τον παππού φρεσκοκουρεμένο, τη γιαγιά με καινούρια περμανάντ και τη θεία Αργυρή –τι άλλο;- να κλαίει. Ακόμα και το χαζο-Λενιώ ήταν ανανεωμένο. Φορούσε μια καινούρια κίτρινη ποδιά πάνω από την παλιά λουλουδάτη ρόμπα της και ήταν πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Τόσο χαρούμενη, που είχε ξεχάσει να αλληθωρίσει.
         Φαίνεται ότι η κομμώτρια έριξε πολλή δουλειά γιατί και ο Έκτωρ είχε κουρευτεί, και ας μην ήταν ακόμα η εποχή που τον κούρευαν! Ή μήπως τον Έκτορα τον κούρευαν αλλού; Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί αυτό…
         Το στομάχι μου με ενοχλούσε για κάποιον λόγο –ήμουν και νηστική βέβαια, και άνετα θα έμπηγα τα κλάματα σαν τη θεία Αργυρή. Και μόνο όμως αυτό, δηλαδή το «σαν τη θεία Αργυρή», με έκανε να συγκρατηθώ. Τους φίλησα όλους μηχανικά και ούτε άκουγα τι μου έλεγαν για «όμορφο παρανυφάκι» και κουραφέξαλα. Έψαχνα με αγωνία την Τετερία.
Πού ήταν η θεία μου; Γιατί δε με υποδέχτηκε όπως πάντα; Πού είχε κρυφτεί και ντρεπόταν να με αντικρίσει εξαιτίας της προδοσίας της; Πού ήταν η αγαπημένη μου, με τα τραγούδια μας και τους λεμονανθούς μας;
         Όταν μπήκαμε στο σπίτι, την άκουσα να έρχεται από το πάνω πάτωμα. Την είδα να κατεβαίνει ντροπαλή, χλομή και συννεφιασμένη. Την κοιτούσα επιφυλακτικά και δεν ήξερα αν έπρεπε να τρέξω κοντά της όπως πάντα ή να την περιμένω να κατέβει. Τελικά έκανα το δεύτερο, και για πρώτη φορά στα δέκα χρόνια της ζωής μου και στα εννιά που περπατούσα άφησα δυο πολύτιμα λεπτά με την Τετερία μου να πάνε χαμένα. Δεν όρμησα, όπως συνήθως, να την αγκαλιάσω βιαστικά πάνω στη σκάλα, με κίνδυνο να κατρακυλήσουμε και οι δύο. Με αγκάλιασε σφιχτά και με φίλησε. Μοσχοβολούσε όπως πάντα.»