«ΜΕΛΩΔΙΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ», της Γεωργίας Κακαλοπούλου - Γράφει η ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΜΠΑΛΟΠΗΤΟΥ

«ΜΕΛΩΔΙΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ», της Γεωργίας Κακαλοπούλου 

Γράφει η ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΜΠΑΛΟΠΗΤΟΥ

Εκδόσεις: Λιβάνη

Σελίδες: 560  

Τιμή: 14, 98 €

Διαβάζοντας πριν τρία χρόνια περίπου το «Θεοί και Φύλακες (Ελένη)» της Γεωργίας Κακαλοπούλου, ένιωσα τόσο έντονα συναισθήματα, που μόνο η ανάγνωση ενός εξαιρετικού βιβλίου μπορεί να μου προκαλέσει. Από τότε αποφάσισα να διαβάσω, όλες τις προσεχείς συγγραφικές δουλειές της συγγραφέως, που κάθε φορά με χαρά διαπιστώνω ότι είναι διαφορετικές από τις προηγούμενες.

Μία διαφορετική συγγραφική προσπάθεια είναι και η «Μελωδία Στη Θύελλα», που σε τίποτα δεν θυμίζει προηγούμενα μυθιστορήματα της Γεωργίας, αποδεικνύοντας πως η συγγραφέας είναι από εκείνες τις δημιουργούς που τους αρέσει να εξελίσσονται, παρουσιάζοντας στους αναγνώστες τους κάτι διαφορετικό από αυτά που τους έχουμε συνηθίσει, χωρίς να επαναπαύονται σε τυχόν δοκιμασμένες και επιτυχημένες συγγραφικές δουλειές.

Το καινούργιο βιβλίο της συγγραφέως ξεκινάει στα Χάιλαντς της Σκωτίας, όπου μία νεαρή, όμορφη αλλά ταλαιπωρημένη κοπέλα, έχοντας στην αγκαλιά το νεογέννητο μωρό της, ζητάει συγχώρεση από τους γονείς της, παρακαλώντας τους να την λυπηθούν και να την δεχθούν πίσω στο σπιτικό τους, μη έχοντας που αλλού να πάει, όντας μόνη κι άφραγκη, μετά την εγκατάλειψη του αγαπημένου και πατέρα του παιδιού της. Ο πατέρας της όμως, άνθρωπος περήφανος, λαμβάνοντας πάρα πολύ σοβαρά τις απόψεις και την εικόνα που έχει ο κόσμος για το πρόσωπό του, δεν δέχεται κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα η κοπέλα να αναζητήσει τη βοήθεια της εκκλησίας και να μεγαλώσει εκεί τον πολύτιμο γιο της. Ώσπου λίγα χρόνια αργότερα, ο γιος αυτός θα μεγαλώσει, θα γίνει διάσημος και θα θελήσει για χάρη της μητέρας του να βρεθεί στην Ελλάδα και να συναντήσει τον άνθρωπο που εγκαταλείποντας τον, τον ανάγκασε να ζήσει μία παιδική ηλικία μέσα στην ορφάνια και στη φτώχεια, με σκοπό να απαιτήσει το όνομά του.

Στην πατρίδα θα βρει μία ανέλπιστη σύμμαχο στο πρόσωπο της πρώην γυναίκας του πατέρα του, που κι αυτή για τους δικούς της λόγους θα βρεθεί στο γραφείο του αδυσώπητου εκείνου άντρα για να διεκδικήσει όσα αυτός με δόλο της έκλεψε κι από εκεί και ύστερα, θα ξεκινήσει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας που πέρα από έναν μεγάλο και έντονο έρωτα, κρύβει ανθρώπους βουτηγμένους στη διαφθορά, στο έγκλημα, στην πολιτική ίντριγκα, ανθρώπους χωρίς ηθικούς φραγμούς, με χιλιάδες σκοτεινά μυστικά κι άλλους με απωθημένα, ανοιχτές πληγές αλλά και ανασφάλειες.

Μετά την ανάγνωση του συγκεκριμένου μυθιστορήματος, η αλήθεια είναι ότι κατάφερα να νιώσω, για πολλοστή φορά σε βιβλίο της Γεωργίας Κακαλοπούλου, έντονα κι αντικρουόμενα συναισθήματα, καθώς έπιασα τον εαυτό μου να θυμώνει με τις παρεξηγήσεις που μόνο δύο πολύ ερωτευμένοι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν και ταυτόχρονα να συνεχίζουν από πείσμα και ανασφάλεια να διατηρούν, να δακρύζει σε μία πολύ συγκεκριμένη σκηνή προς το τέλος του βιβλίου, σε μία συνάντηση που από κάποιο σημείο κι έπειτα, περιμένεις πως και πως να συμβεί, να καρδιοχτυπά όποτε οι δύο πρωταγωνιστές βρίσκονταν μαζί, νιώθοντας κι εγώ κατά κάποιο τρόπο, εκείνον τον σχεδόν χειροπιαστό ηλεκτρισμό που υπήρχε σε κάθε, μα κάθε συναναστροφή τους, να νιώθει συναισθήματα απέχθειας για όλους εκείνους τους ήρωες που πίσω από μία καλοδιατηρημένη βιτρίνα, κρύβουν τις ασχήμιες της συμπεριφοράς και της ψυχής τους αλλά και την πολυπόθητη ανακούφιση που μόνο η λύτρωση στο τέλος μίας ιστορίας προκαλεί.

Η «Μελωδία Στη Θύελλα» έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως η έκπληξη του Καλοκαιριού. Προσωπικά και έχοντας διαβάσει τα περισσότερα από τα βιβλία της συγγραφέως, δεν αποτελεί έκπληξη για εμένα το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, από την άποψη και μόνο, ότι ήμουν σίγουρη για το άρτιο αποτέλεσμα και για τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει ένα βιβλίο της Γεωργίας γιατί όπως έχω πει αρκετές φορές, η συγγραφέας γράφει με έναν τρόπο ιδιαίτερα συναισθηματικό που πάντα καταφέρνει να με συγκινεί και να με γοητεύει, χαρίζοντας μου κάθε φορά, μοναδικά και υπέροχα συγγραφικά ταξίδια.

Ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα, γρήγορα, σαν να παρακολουθείς κινηματογραφική ταινία και που κλείνοντας το αισθάνθηκα γεμάτη από εικόνες και συναισθήματα. Ένα συγγραφικό κείμενο, που σίγουρα αποτελεί ευχάριστη συντροφιά για την εποχή που διανύουμε κι όχι μόνο.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Ο Λουγκ ΜακΝάιτ, παγκόσμιο αστέρι του τραγουδιού και του κινηματογράφου, νόθος γιος του Έλληνα μηχανικού Πέτρου Στεργίου και μιας κοπέλας γεννημένης στα Χάιλαντς της Σκοτίας, αποφασίζει να επισκεφθεί την Ελλάδα για να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία της μητέρας του: να απαιτήσει το όνομά του από τον ψυχρό και αδιάφορο βιολογικό του πατέρα, έναν άντρα παντοδύναμο και διεφθαρμένο.

Στην πρώτη συνάντηση μαζί του γνωρίζει και την πρώην σύζυγό του, μια νεαρή γυναίκα που κουβαλά παλιά ψυχικά τραύματα από τον αδυσώπητο Στεργίου. Σε μια απρόσμενη συμμαχία, οι δυο τους θα αποφασίσουν να πολεμήσουν τον άνθρωπο που σημάδεψε τις ζωές τους, ενώ παράλληλα ένας εκρηκτικός έρωτας θα γεννηθεί ανάμεσά τους.»