«ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ – Τα Χρόνια Του Φιδιού», του Δημήτρη Βαρβαρήγου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ – Τα χρόνια του φιδιού», του Δημήτρη Βαρβαρήγου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Ν. & Σ. Μπατσιούλας

Σελίδες: 540

Τιμή: 15,93 €

«Ψάλε μου, θεά, την οργή του Αχιλλέα, του γιου του Πηλέα, αυτή την καταραμένη οργή, που προξένησε στους Αχαιούς αμέτρητες συμφορές κι έστειλε τις ατρόμητες ψυχές πολλών ηρώων στον Άδη, αφήνοντας τα σώματά τους βορά στα σκυλιά και στα όρνεα· αυτό ήταν το θέλημα του Δία, από τότε που έπεσε μίσος για πρώτη φορά ανάμεσα στον βασιλιά γιο του Ατρέα και τον θεόμορφο Αχιλλέα.» (Πηγή: Βικιπαιδεία: ΙΛΙΑΔΑ)

Έτσι ξεκινάει το μεγαλύτερο έπος όλων των εποχών, η «Ιλιάδα» του Ομήρου, ένα ποίημα που αποτελείται από 24 ραψωδίες (όσα και τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου) και 15.693 στίχους! Η οργή, η «μάνητα» του ξακουστού ήρωα των Ελλήνων, του Αχιλλέα, έγινε η αφορμή για την περιγραφή ενός πολέμου πραγματικά μεγαλειώδους για την εποχή του, ο οποίος έμεινε γνωστός στους αιώνες ως η μεγαλύτερη πολεμική σύρραξη του γνωστού τότε κόσμου, που ξέσπασε το 1194-1184 π. Χ, σύμφωνα με τον αρχαίο ιστορικό Ερατοσθένη. Όλες οι πόλεις–κράτη της Ελλάδας συμμάχησαν κάτω από την αδιαφιλονίκητη ηγεμονία του Αγαμέμνονα, του ανθρώπου που έμεινε στην ιστορία γνωστός ως «ο Λέων των Μυκηνών» –λόγω της δύναμης, του θάρρους, της πυγμής αλλά και των ηγετικών ικανοτήτων του– και συγκέντρωσαν τα καράβια και τις στρατιωτικές τους δυνάμεις, γύρω στα 1.200 πλοία και 70.000 έως 300.000 στρατιώτες, ξεκινώντας μια εκστρατεία εναντίον της Τροίας, η οποία θα έμενε αλησμόνητη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα ως «ο Τρωικός Πόλεμος»!

 Ένας πόλεμος του οποίου τα αίτια ήταν κυριαρχικά και οικονομικά, ενώ η αφορμή του, αυτή που τον έκανε και γνωστό στα πέρατα του κόσμου, ήταν μια γυναίκα, ίσως και η κυριότερη «Λιπεσάνορα» όλων – αφού έλειπε στον άντρα της, τον Μενέλαο – η Ωραία Ελένη της Σπάρτης. Όπως η Ελένη, έτσι και άλλες γυναίκες «Λιπεσάνορες», ήταν εκείνες οι οποίες έμεναν στα μετόπισθεν των ηρωικών μαχών του μεγαλύτερου πολέμου των ανθρώπων, βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της ζωής των αντρών τους και των πατρίδων τους, αυτές τους έδιναν ζωή, αυτές τους ανάτρεφαν και τους γαλουχούσαν, αυτές τους ξελόγιαζαν και τους ενέπνεαν πάθη, αυτές τους έκλαιγαν στη νεκρική πυρά, αυτές δέχονταν τα άδικα αντίποινα από τον εκάστοτε κατακτητή…

Σε αυτές τις γυναίκες λοιπόν, σαν την Ελένη, την Ανδρομάχη, τη Θέτιδα, την Κλυταιμνήστρα, την Εκάβη, την Κασσάνδρα, τη Βρισηίδα –η οποία έγινε άθελά της η αιτία για την περιβόητη μάνητα του Αχιλλέα–, αλλά και σε άλλες σημαντικές μορφές εκείνης της εποχής, έδωσε «φωνή» ο αγαπημένος και εξαίρετος λογοτέχνης Δημήτρης Βαρβαρήγος. Οι γυναίκες αυτές παίρνουν για πρώτη φορά τον λόγο και μας αφηγούνται διαδοχικά, και η κάθε μια από τη δική της σκοπιά, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν πριν και κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Μέσα από τις συγκλονιστικές διηγήσεις των δεκαπέντε γυναικών, Ελληνίδων και Τρωάδων, οι οποίες μοιάζουν να είναι πραγματικά βγαλμένες μέσα από τα δικά τους χείλη, και με περισσή ευαισθησία, γλαφυρότητα, παραστατικότητα και διεισδυτική ματιά, ο συγγραφέας μάς ξεναγεί στα «παρασκήνια» αλλά και στα ίδια τα γεγονότα ενός πολέμου ο οποίος έγινε σημείο αναφοράς για όλες τις μελλοντικές γενιές.   

Αυτό που αποκαλύπτεται είναι η άλλη όψη του έπους της «Ιλιάδας», όχι μόνον αυτή των επικών μαχών, των αθάνατων ηρώων, των ιστορικών γεγονότων, που έμειναν αλώβητα στο πέρασμα του χρόνου μέσα από τις ραψωδίες του Ομήρου και έλαβαν το επίχρισμα του μύθου, αλλά αυτή των γυναικών πίσω από τους πολυτραγουδισμένους ήρωες. 

Δεν μας εξιστορούνται απλά τα γεγονότα και οι καταστάσεις ή οι ήρωες που έλαβαν μέρος σ' αυτόν τον πόλεμο, αλλά ουσιαστικά «μπαίνουμε» μέσα στα παλάτια, περιδιαβαίνουμε τα απόμερα δώματα, ταξιδεύουμε με τις τριήρεις, περπατάμε στα στρατόπεδα, θωρούμε τα απόρθητα τείχη της Τροίας, κρυβόμαστε ακόμα και μέσα στον Δούρειο Ίππο, και αισθανόμαστε τον αρχαίο κόσμο της εποχής εκείνης να «ζωντανεύει» μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Γινόμαστε μάρτυρες των ιδιωτικών στιγμών, των παθών, των ερώτων, των θρήνων, της οργής, των τύψεων, της εκδίκησης, των πιο μύχιων συναισθημάτων και των κατορθωμάτων ξακουστών ηρώων και ηρωίδων –όπως ο Αχιλλέας, η Θέτιδα, ο Πηλέας, η Ωραία Ελένη, ο Μενέλαος, ο Αγαμέμνονας, η Κλυταιμνήστρα, η Ιφιγένεια, ο Πάρις, ο Πρίαμος, ο Έκτορας, η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα, ο Νεοπτόλεμος, η Εκάβη, η Βρισηίδα, η Λήδα, ο Οδυσσέας, η Πηνελόπη, η Ευρύκλεια, ο Πάτροκλος, ο Φιλοκτήτης, ο Αίαντας ο Τελαμώνιος, ο Αίαντας ο Λοκρός, ο Αινείας, ο Διομήδης–, αλλά και τόσων άλλων που μέσα από τη χαρισματική πένα του Δημήτρη Βαρβαρήγου παίρνουν «σάρκα και οστά».  

Πολλά ακόμα θα μπορούσαν να γραφούν για αυτό το πραγματικά επικό ιστορικό μυθιστόρημα, το οποίο είναι αντάξιο του έπους της «Ιλιάδας», αλλά είναι προτιμότερο ο αναγνώστης να το διαβάσει ο ίδιος και να «ταξιδέψει» σε εκείνες τις εποχές και τα γεγονότα τα οποία θα τον μαγέψουν, θα τον καθηλώσουν, θα τον συγκλονίσουν και θα μείνουν χαραγμένα για πάντα στη μνήμη του. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον εξαίρετο συγγραφέα, που για μια ακόμα φορά δημιούργησε ένα λογοτεχνικό αριστούργημα. Διαβάστε το, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Λιπεσάνορες... Βαρύνουσα η ευθύνη του γυναικείου ρόλου σας, για ένα ανάξιο λάφυρο.
Δεκαπέντε τραγικές φιγούρες γυναικών με το ίδιο πεπρωμένο αφηγούνται την τραγωδία του πολέμου, τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου.
Μιλούν μέσα απ' την ψυχή τους για τα δεινά και τις συμφορές τους, για τα δικά τους παθήματα και προσωπικά πάθη. Εκμυστηρεύονται μύχια μυστικά, πως βίωσαν τη χαρά, τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, τη μητρότητα, την εκδίκηση και την περιφρόνηση, τη σκλαβιά και το θάνατο. Εξιστορούν την τόλμη, τους ήρωες, τη γενναιότητα, την αξία των ιδανικών ν' αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.
Οι "Λιπεσάνορες" είναι ένα βιβλίο που έχει τα στοιχεία του παραμυθιού, αλλά είναι μια αληθινή ιστορία που ολοκληρώνει ένα πολεμικό τραγούδι.»

"Η άλλη όψη τον έπους της Ιλιάδας, όχι αυτή των επικών μαχών, των αθάνατων ηρώων και των ιστορικών γεγονότων, αλλά αυτή των γυναικών πίσω από τους πολυτραγουδισμένους ήρωες" (Κλειώ Τσαλαπάτη, κριτικός λογοτεχνίας)