«ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ 2 – ΧΑΤΙΣΕ», του Νίκου Γούλια - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ 2 – ΧΑΤΙΣΕ», του Νίκου Γούλια - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 560

Τιμή: 8,91 €

            Η λογοτεχνία έχει πάντα την ικανότητα να ‘ταξιδεύει’ τον αναγνώστη σε κόσμους αλλοτινούς, μακρινούς, μαγευτικούς. Η πραγματική, ατόφια λογοτεχνία έχει την ικανότητα να ‘εισβάλει’ στο μυαλό του αναγνώστη, να ‘αιχμαλωτίζει’ την ψυχή του, να ‘αγγίζει’ την καρδιά του και να μένει ‘χαραγμένη’ στη μνήμη του για πάντα. Θέλοντας, λοιπόν, να εκφράσω επιγραμματικά  τις άριστες εντυπώσεις που μου άφησε το δεύτερο μέρος της εξαιρετικής τριλογίας του Νίκου Γούλια «Στα Χρόνια Της Ομίχλης 2 – Χατισέ», θα έλεγα ότι αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα καλής, ατόφιας, ελληνικής λογοτεχνίας!

            Η εξαίσια συνέχεια της «Ιάσμης» είναι ένα συγκλονιστικό ιστορικό μυθιστόρημα γραμμένο με τρόπο αριστοτεχνικό, γλαφυρό, παραστατικό και αυθεντικό, δηλαδή ένα ακόμα δείγμα της  εξαιρετικής γραφής του συγγραφέα. Η ιστορία διαδραματίζεται στα ταραγμένα χρόνια όλου του 19^ου αιώνα και σε μέρη όπως η Χίος, η Σύρος, η Σμύρνη, το Κορδελιό, τα Αλάτσατα και η Κωνσταντινούπολη. Οι ήρωες, τη ζωή των οποίων ακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, είναι ένα ετερόκλητο κράμα Ελλήνων, Τούρκων, Βενετσιάνων, ορθοδόξων, μωαμεθανών και καθολικών, των οποίων οι δρόμοι διασταυρώνονται και οι μοίρες τους άρρηκτα δεμένες καθορίζουν την πορεία και των απογόνων τους.

            Ήρωές μας ο Χακάν και η Ακτσού, ο Σουλεϊμάν και η Φατιμά, ο Στέφανος και η Μαριώ, ο Ζοζέφ και η Πηνελόπη, ο Λιωνής, η Δέσποινα, ο Τζιοβάνι, η Φραντσέσκα, η Αντζελίνα, ο Πάολο και φυσικά η Χατισέ, να κυριαρχεί παντού και πάντα, ακόμα και όταν είναι απούσα. Ο συγγραφέας δημιουργεί μια εμπνευσμένη και απρόσμενη πλοκή όπου κάθε ήρωας έχει το δικό του ρόλο και ο οποίος συνδέεται απρόβλεπτα αλλά μοιραία με τις ζωές των υπολοίπων αλλά και των ηρώων της «Ιάσμης». Πολλές οι εκπλήξεις και οι ανατροπές που μας επιφυλάσσει ο Νίκος Γούλιας και το ‘χτίσιμο’ της εξέλιξης του μυθιστορήματος έχει συντελεστεί με μεγάλη μαεστρία.

            Όπως και στο 1^ο βιβλίο της τριλογίας, έτσι κι εδώ ξεχωρίζουν οι ονειρικές και ολοζώντανες περιγραφές τόπων, ανθρώπων, συνηθειών και καταστάσεων, γεγονότων και μυθοπλασίας που γίνονται με τόση αληθοφάνεια ώστε ο αναγνώστης αισθάνεται πως βρίσκεται μπροστά στα γεγονότα. Η έρευνα της Ιστορίας, των εθίμων, της ντοπιολαλιάς του κάθε τόπου, των συνηθειών, της εκάστοτε κουζίνας, αλλά και της κάθε τέχνης, όπως η ζωγραφική, είναι δεδομένη και ενδελεχής. Ο Νίκος Γούλιας δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, φροντίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια του λογοτεχνικού του καμβά, έτσι ώστε τα πρόσωπα που μας απεικονίζει να ζωντανεύουν και να μας συμπαρασύρουν στο επίπονο, αγωνιώδες, ερωτικό και λυτρωτικό ταξίδι προς το πεπρωμένο τους, αυτό που ο ίδιος τους έχει καθορίσει.

            Η «Χατισέ» είναι ένα συγκλονιστικό, μοναδικό βιβλίο που, όπως κάθε μεγάλο λογοτεχνικό έργο, μένει χαραγμένο ανεξίτηλα στη μνήμη μας, μας συντροφεύει για όλη μας τη ζωή και ανυψώνει τον πήχυ σύγκρισης με όλα τα υπόλοιπα βιβλία που θα διαβάσουμε στο μέλλον. Οι χάρτινοι ήρωές του είναι πλέον ολοζώντανοι σύντροφοί μας τους οποίους  αδυνατούμε να αποχωριστούμε, καθώς συμπάσχουμε κάθε στιγμή μαζί τους.

            Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στον αγαπητό Νίκο Γούλια για το αριστουργηματικό του βιβλίο το οποίο αξίζει να διαβάσετε Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Το τρένο από τη Σμύρνη, που χειμώνα του 1876 έβγαινε από την πρωινή ομίχλη, δεν έφερνε μόνο τον ξένο. Ξοπίσω του κουβαλούσε στροβιλίζοντας και το θαλασσινό αγέρι, που πολλά χρόνια πρωτύτερα, από τη μαγευτική πολιτεία των καναλιών είχε φερμένη την οικογένεια του Βενετσιάνου ζωγράφου Πάολο στη Σμύρνη των χρωμάτων και των αρωμάτων. 

Κουβαλούσε μέρες και νύχτες ενός μοιραίου έρωτα, πολλές αναμνήσεις, μεγάλα πάθη, μια δολοφονία… μαζί και έναν πίνακα με την ημίγυμνη Χατισέ, που όλους και όλα τα κοίταζε κρύβοντας επτασφράγιστα τα μυστικά της, άλαλη όπως ήτανε όχι μόνο στο κάδρο αλλά και στη ζωή της. 

Από τη Σύρο και το Κορδελιό, μέχρι τη Χίο και τα Αλάτσατα, κι από την Πέργαμο ως την Πόλη, πολλών ανθρώπων οι ζωές θα διαγράψουν την τροχιά τους γύρω από τη Χατισέ, ανυποψίαστα τόσο κοντά η μία με την άλλη∙ ο Στέφανος, η Μαριώ, ο Λιωνής. Ο Ζοζέφ και η Πηνελόπη. 

Ο Τζοβάνι, η Φραντσέσκα, η Αντζελίνα. Ο Χακάν και η Ακτσού. Και η Χατισέ, παντού… Ένα μυθιστόρημα που, μετά την ΙΑΣΜΗ, εξακολουθεί να ταξιδεύει τον αναγνώστη στη χαραυγή του 19ου αιώνα, σ’ εκείνα τα χρόνια τα παλιά, στα χρόνια της ομίχλης.»