«ΤΟ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ», του Ευρύνοου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Λυκόφως
Σελίδες: 130
Τιμή: 10€
Ο άνθρωπος είναι ίσως το πιο αξιοπερίεργο
ον στον πλανήτη μας. Έχει την ικανότητα να είναι το πιο αξιοθαύμαστο και πολυμήχανο
πλάσμα, αν σκεφτούμε όλη την εξέλιξή του σε βάθος χρόνου και τα αναρίθμητα
επιτεύγματά του, σε όρους πολιτισμού, τεχνολογίας, κοινωνίας και επιστήμης, αλλά
ταυτόχρονα και το πιο αναξιοπρεπές και αγνώμον, αν αναλογιστούμε πόσα έχει θυσιάσει
για να επιτύχει όλα τα παραπάνω. Και τα έχει θυσιάσει ελαφρά τη καρδία, χωρίς
να αναλογιστεί τις συνέπειες των αλόγιστων ενεργειών του ενάντια στη μητέρα Γη,
η οποία, ούσα πλέον αποστραγγισμένη σε κρίσιμο βαθμό από τους απαραίτητους πόρους
της, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στο ανθρώπινο γένος.
Ποιοί όμως αφουγκράζονται πραγματικά τα απεγνωσμένα μηνύματα που μας στέλνει η εξασθενημένη
Γη, ποιοί είναι διατεθειμένοι να τα διαδώσουν και πόσοι είναι τελικά πρόθυμοι
να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε η καταστροφική πορεία του πλανήτη, στην οποία
τον έχει τροχοδρομήσει ο ίδιος άνθρωπος, να ανατραπεί; Ο συγγραφέας Ευρύνοος, ή
κατά κόσμον Αναστάσιος Χατζησπυρίδης, συνέλαβε μία εξαιρετικά πρωτότυπη και
ασυνήθιστη ιδέα και την μεταμόρφωσε σε ένα πολύ ευρηματικό και γοητευτικό
μυθιστόρημα φαντασίας, «Το Κάλεσμα Της
Γης», με το οποίο επιχειρεί να δώσει μία απάντηση στα παραπάνω σημαντικότατα
και φλέγοντα ερωτήματα.
Η
υπόθεση του μυθιστορήματος αυτού, αν και ανήκει στη σφαίρα του μύθου και του φανταστικού,
διαπραγματεύεται την ουσία του προβλήματος με τρόπο εμπνευσμένο, ουσιαστικό και
εμπεριστατωμένο, καθώς ο συγγραφέας θίγει όλα τα ουσιαστικά ζητήματα που απασχολούν τον ταλαίπωρο πλανήτη μας. Δώδεκα άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης, διαφορετικής
ηλικίας, κουλτούρας, καταγωγής και φιλοσοφίας μοιράζονται την κοινή τους αγάπη
για τη Φύση και τη Μητέρα Γη. Επίσης, μοιράζονται την ιδιαιτερότητά τους σε σχέση
με τους υπόλοιπους ανθρώπους, καθώς κάθε ένας από αυτούς έχει και ένα εξαιρετικό
και σπάνιο χάρισμα να επικοινωνεί, να καταλαβαίνει, να συνομιλεί και να συναισθάνεται
κάποιο στοιχείο του φυσικού περιβάλλοντος. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν απόλυτα
εναρμονισμένοι με τη Φύση, σεβόμενοι τους νόμους της, εκτιμώντας όλα όσα εκείνη
τους προσφέρει απλόχερα, νιώθοντας αληθινή ευγνωμοσύνη και εκφράζοντας τις ευχαριστίες
τους προς αυτήν κάθε ώρα και στιγμή.
Αυτό
είναι μόνο το έναυσμα για να ξεκινήσουμε ένα μαγευτικό ταξίδι μαζί με τους δώδεκα
ήρωές μας σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πλάσματα μυθικά ζωντανεύουν, στοιχεία
της φύσης παίρνουν ορατές μορφές και επικοινωνούν με τους ανθρώπους, ταξίδια σε
άλλες εξωπραγματικές διαστάσεις πραγματοποιούνται μπροστά στα μάτια μας, μυστικιστικά
και ασυνήθιστα σύμβολα πάνω σε αντικείμενα που φέρουν οι ήρωες ως φυλαχτά, χαμένες
φυλές και πνεύματα συνδράμουν στο μακρινό ταξίδι των ηρώων μας προς το
συγκεκριμένο σημείο όπου θα διαδραματιστούν όλα. Η πορεία τους προκαθορισμένη
από παντοδύναμες θεότητες αλλά και την ίδια τη Φύση, ώστε να κατευθυνθούν και
οι δώδεκα στο ίδιο σημείο συνάντησης όπου θα δωθεί και μια οριστική, ριζική και
αμετάκλητη λύση στην επικίνδυνη ‘κατηφόρα’ που έχει πάρει ο πλανήτης.
Πολλά
και φλέγοντα προβλήματα θίγονται έντεχνα από το συγγραφέα μέσα από την ματιά
και τις απόψεις των ηρώων, όπως η μόλυνση από την πυρηνική ενέργεια των επίγειων
και υπόγειων υδάτινων και γήινων πόρων, η αλόγιστη αλιεία και υλοτόμηση, η αποψίλωση
των δασών, η γενετική μετάλλαξη φυτών, ζώων και τροφίμων και η επίδρασή τους στην
υγεία, η εσφαλμένη προσήλωση των ανθρώπων στην απόκτηση υλικού πλούτου ως μέσο
ευτυχίας και ολοκλήρωσης, η απομάκρυνσή τους από τη φύση, τη χλωρίδα και την
πανίδα της και, κυρίως, η αδιαφορία των ήδη υπαρχόντων γενεών για την απροσμέτρητη
εκμετάλλευση όλων των παραγωγικών πόρων της φύσης χωρίς να προνοήσουν για την
αναπλήρωσή τους αλλά και για το τί θα κληροδοτήσουν στις επερχόμενες γενιές.
Δεν
έχω πρόθεση να σας αποκαλύψω περισσότερα από την πανέξυπνη και ευρηματική πλοκή
του υπέροχου αυτού ‘παραμυθιού’ για ενήλικες καθώς το ταξίδι ανακάλυψής της είναι
πολύ συναρπαστικό για να σας το στερήσω. Θα πρέπει να το πραγματοποιήσετε μόνοι
σας διαβάζοντάς το και είμαι βέβαιη ότι θα αναθεωρήσετε πολλά πράγματα, αλλά ότι
θα νιώσετε και πολλά ξεχασμένα συναισθήματα, όπως ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που μας
προσφέρει απλόχερα η Φύση, μα και υπευθυνότητα για όλα όσα πρέπει να προστατεύσει
το ανθρώπινο είδος ώστε να επουλωθούν όσες περισσότερες από τις πληγές της Γης είναι
δυνατόν και οι οποίες αλόγιστα ανοίχτηκαν στην επέλαση του ανθρώπου ανά τους αιώνες.
Πολλά συγχαρητήρια στο συγγραφέα και ευχές για την καλή πορεία του βιβλίου του.
Διαβάστε το Φίλοι μου!
Υπόθεση
Οπισθόφυλλου:
"Δώδεκα
πρόσωπα διαφορετικής εθνικότητας, άγνωστα μεταξύ τους και με ιδιαίτερες
ικανότητες καλούνται από κάποιες οντότητες να κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι. Μυθικά
πλάσματα παρεμβαίνουν και βοηθούν τους δώδεκα ήρωες να ολοκληρώσουν το ταξίδι
τους και να συναντηθούν σε συγκεκριμένη τοποθεσία, όπου θα ενημερωθούν για το
τι πρέπει να γίνει ώστε να διασωθεί το ανθρώπινο είδος που έχει πάρει την
κατηφόρα. Τότε, παρουσία της θεάς, συμβαίνει κάτι μοναδικό πάνω στην Γη."
«Το
μυθιστόρημα του Ευρύνοου θίγει έντεχνα και επιδέξια το καυτό θέμα της μόλυνσης
και της επαπειλούμενης καταστροφής του πλανήτη. Αναπτύσσοντας το μύθο του με
τέχνη και ευστροφία και πλάθοντας με ιδιαίτερα χαρισματικό τρόπο τους ήρωές
του, που θα κληθούν να πρωτοστατήσουν στη σωτηρία της Γης, ο συγγραφέας μας
δίνει ένα έργο που συναρπάζει, τόσο με την εξέλιξη της ιστορίας του, όσο και με
το απρόσμενο τέλος του.»
Όμηρος Αβραμίδης, Συγγραφέας
Απόσπασμα:
«Βρέθηκε
να βαδίζει σε ένα μέρος σαν φαράγγι που δεξιά και αριστερά του υπήρχαν βράχοι
που έμοιαζαν σαν νεροφαγωμένοι τοίχοι.
Μετά την στροφή που φαινόταν εμπρός του τα έχασε...
Μια παραδεισένια "φωλιά" περιστοιχισμένος από πανύψηλους
νεροφαγωμένους "τοίχους" απλωνόταν μπροστά του.
Βλάστηση που δεν υπήρχε πουθενά τριγύρω όμοιά της.
Ψηλά δέντρα, παντού...
Παρατήρησε πώς η "φωλιά" αυτή είχε σχήμα σταγόνας...
Δηλαδή ξεκινούσε με το στενό δρομάκι και μπαίνοντας, αφού περνούσες την στροφή
που έκανε, ουσιαστικά, "έμπαινες" σε έναν μικρό ιδιωτικό παράδεισο,
αφού οι πανύψηλοι "τοίχοι" ολόγυρα, δεν επέτρεπαν να φαίνεται από
πουθενά.
Μπαίνοντας στο δασάκι, άκουσε νερά να σκάνε πάνω σε κάτι μεγάλο και υδάτινο.
Στο τέλος του δάσους βρέθηκε στην όχθη μιας απίστευτης λίμνης...
Είδε πώς υπήρχε ένας μικρός καταρράκτης που τροφοδοτούσε την λίμνη με
κρυστάλλινο νερό.
Δίπλα, υπήρχε ρυάκι που λειτουργούσε σαν υπερχείλιση της λίμνης και οδηγούσε τα
πλεονάζοντα νερά στη ρίζα του βράχου.
Από εκεί χανόταν απ' τα μάτια του το νερό σαν να ακολουθούσε υπόγεια πορεία.
Ο Orad έμεινε εκστατικός να θαυμάζει την ομορφιά του τοπίου.
Ενός μοναδικού τοπίου σε ακτίνα πολλών πολλών χιλιομέτρων...
Αποφάσισε να βγάλει τα ρούχα του και να κολυμπήσει στην λίμνη.
Με μια βουτιά βρέθηκε να κολυμπάει στα κρυστάλλινα νερά.
Βουτούσε ολόκληρος σαν να μην είχε ξαναευχαριστηθεί τόσο στην ζωή του.
Και όντως έτσι ήταν.
Έκανε σαν μικρό παιδί, πλατσούριζε, βούταγε, έκανε μπουρμπουλήθρες με το στόμα
του και θαύμαζε τον βυθό που ήταν πεντακάθαρος.
Αποφάσισε να κολυμπήσει μέχρι τον καταρράκτη για να σταθεί από κάτω του, να τον
χτυπάει το νερό που έπεφτε με ορμή.
Έφτασε στον καταρράκτη και το νερό έπεφτε από 8-9 μέτρα ύψος.
Γύριζε το σώμα του ώστε να του χτυπάει μια στην πλάτη, μια στο κεφάλι, μια
στους ώμους.
Ένοιωθε πώς το νερό του έκανε μασάζ.
Δεν είχε ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.
Κάποιες φορές πάσχιζε να μείνει στην επιφάνεια για να σηκώσει τα πόδια του έξω
από το νερό για να κάνει και σε κείνα μασάζ.
Η αίσθηση ήταν υπέροχη!
Αφού ευχαριστήθηκε το παιχνίδι με το νερό, στον καταρράκτη, θέλησε να δει τι
υπήρχε πίσω από αυτή την υδάτινη "κουρτίνα".
Βράχια πεσμένα υπήρχαν παντού τριγύρω...
Γκρίζα βράχια λεία και γλιστερά...
Ένας βράχος ξεχώριζε από τους υπόλοιπους. Είχε καφετί χρώμα και λευκές γραμμές.
Θέλησε να τον πλησιάσει και να τον αγγίξει.
Αφού σκαρφάλωσε λίγο για να περάσει όλους τους γκρίζους βράχους που βρίσκονταν
ολόγυρα, έφτασε κοντά του.
Τον άγγιξε και τότε συνέβη κάτι τρελό.
Ο βράχος ήταν μαλακός, σχεδόν σαν τα σφουγγάρια που έβρισκε στην θάλασσα ο
Orad.
Δυο μάτια και ένα στόμα ξεπρόβαλαν από τον "βράχο".
Κι ο βράχος του μίλησε.
"Orad" του είπε, "μην φοβάσαι".
Ο Orad είχε μείνει έκπληκτος. Από την άλλη, σκέφτηκε πώς συναντήθηκε με το
πνεύμα της Γης. Τόσα χρόνια άκουγε τον παλμό της και όλα τα φαινόμενα της τα
αντιλαμβανόταν μα τώρα...
Τώρα ήταν τελείως διαφορετικά.
Ένας μαλακός βράχος που μιλούσε! Και όχι μόνο, μα ήξερε το όνομά του και του
μιλούσε στην γλώσσα του.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου