«Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ», του Ηλία Τζιτζικάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ», του Ηλία Τζιτζικάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Πορεία

Σελίδες: 223

Τιμή: 11,50 €

            Είναι πολύ συχνή, πλέον, η αίσθηση που αποκομίζω πως υπάρχουν πολλά αξιόλογα λογοτεχνικά έργα από μικρούς εκδοτικούς οίκους , τα οποία περνούν απαρατήρητα… Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό δεν είναι της παρούσης – αν και είναι λίγο πολύ γνωστοί και κατακριτέοι– όμως, θεωρώ πως είμαι «τυχερή» διότι κάποια από αυτά τα εξαιρετικά βιβλία έρχονται στα χέρια μου απρόσμενα και εμπλουτίζουν τους αναγνωστικούς μου ορίζοντες, όταν πλέον έχω γυρίσει και την τελευταία τους σελίδα.

            Κάτι ανάλογο συνέβη και με το συναρπαστικό μυθιστόρημα «Η Σιωπή Που Έρχεται», του Ηλία Τζιτζικάκη. Ένα σχετικά μικρό βιβλίο με μεγάλο περιεχόμενο – κυριολεκτικά και μεταφορικά – μεστό, πολυδιάστατο, πολυεπίπεδο, έντεχνα δομημένο, σαγηνευτικό, μυστηριακό, εν τέλει αλησμόνητο. Εάν θα έπρεπε να το εντάξω σε μια κατηγορία θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα αστυνομικό, περιπετειώδες μυθιστόρημα με προεκτάσεις πολιτικές, κοινωνικές, νομικές και ιστορικές.

            Όλα ξεκινούν και καταλήγουν στις μυστηριακές και ομιχλώδεις Πρέσπες. Ένας δικηγόρος, ο Μάνος Τζίκας, καλείται επειγόντως από τον πελάτη του, τον Δημήτρη Ευσταθίου, να τον υπερασπίσει σε δικαστήριο της Φλώρινας για την κατηγορία εναντίον του ότι παρέσυρε με το αυτοκίνητό του και σκότωσε έναν ηλικιωμένο. Ο δικηγόρος, θέλοντας και μη, μια και πρόκειται για πολύ καλό πελάτη και αδρό πληρωτή, ξεκινά ένα ταξίδι που θα αποδειχτεί πολύ μακρύτερο από όσο φανταζόταν και με πολλά και αναπάντεχα εμπόδια. Θα έρθει αντιμέτωπος με ανθρώπους και καταστάσεις που ποτέ δεν περίμενε, θα γίνει μάρτυρας θανάτων, απειλών και κινδύνων για τον ίδιο αλλά και για όσους νοιάζεται, ενώ θα καταφέρει να ανακαλύψει ένα καλά κρυμμένο μυστικό για πολλά χρόνια, το οποίο θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου γι’ αυτόν.

            Ο δικηγόρος, ο οποίος είχε μια καλά στρωμένη ζωή και καριέρα, με μια απαράλλαχτη ρουτίνα από την οποία δεν παρέκκλινε ποτέ, βρίσκει τον εαυτό του στο «χείλος του γκρεμού» και έρχεται αντιμέτωπος με τη συνείδησή του, πέρα από τους πολυάριθμους διώκτες που τον κυνηγούν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η ζωή του και όλα όσα θεωρούσε δεδομένα ανατρέπονται χάρη σε ένα σπάνιο χειρόγραφο που έρχεται στα χέρια του και το οποίο έχει τη δύναμη να αλλάξει τα δεδομένα του μέχρι σήμερα γνωστού πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού κατεστημένου και να ανατρέψει θεωρίες και πεποιθήσεις ολόκληρων λαών. Εναπόκειται, πλέον, στη δική του κρίση εάν θα επιτρέψει να συμβεί αυτή η ανατροπή, με όποιο κόστος αυτή συνεπάγεται, ή εάν θα εξακολουθήσει τη συγκάλυψή του, ώστε αυτό το συνταρακτικό εύρημα ανεκτίμητης ιστορικής αξίας να περάσει στην αιώνια λήθη.

            Ο Ηλίας Τζιτζικάκης καταφέρνει να συμπαρασύρει τον αναγνώστη σε μία ανεπανάληπτη περιπέτεια με φόντο τα μαγευτικά τοπία των Πρεσπών, όπου οι μύθοι και οι θρύλοι ζωντανεύουν, οι διαστάσεις της πραγματικής, εκλογικευμένης ζωής αμβλύνονται και τη θέση τους παίρνουν οι σκιές, οι σιωπές, τα ‘φαντάσματα’ του παρελθόντος. Ο αναγνώστης, ακολουθώντας τον ήρωα του βιβλίου σε όλη την πορεία του, διαβάζει την αφήγηση από τον ίδιο της απίστευτης ιστορίας που έζησε, των συγκλονιστικών και επώδυνων εμπειριών του, της ανατροπής της καλά ‘βολεμένης’ έως τότε ζωής του, καθώς και των δύσκολων αποφάσεων που κλήθηκε να πάρει. Η πορεία αυτή είναι ένα μαγευτικό, συναρπαστικό ταξίδι για τον αναγνώστη, το οποίο θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να κάνετε. Πολλά συγχαρητήρια στον αγαπητό συγγραφέα για το εξαιρετικό μυθιστόρημά του και περιμένουμε ανυπόμονα το επόμενό του!          

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«"...Όλοι κι όλα στέκονταν εκεί, απέναντί μου, κάτω από το απόκοσμο φως της αστραπής: Και τα μισογκρεμισμένα σπίτια και οι μισοπεθαμένοι άνθρωποι με τα πρόσωπα σκαμμένα από τη θλίψη και το θάνατο. Μπορούσα να τους δω! Οι φιγούρες τους διαγράφονταν αχνά στο χλωμό φως που έφεγγε ανάμεσά τους. Βάδιζαν αργά προς το μέρος μου, με τη βροχή να πέφτει επάνω τους αδιάκοπα. Έκλεισα τα μάτια μου. Ήξερα πως δεν ήταν παρά σκιές, πλάσματα της φαντασίας, που τα έφερε στο εξαντλημένο μυαλό μου η καταιγίδα. Δε φοβόμουν, δεν πονούσα πια, δεν αγωνιούσα για τίποτα. Ίσως ήμουν κι εγώ μια σκιά ανάμεσά τους..."
"...Η σιωπή... Ένα γκρίζο πέπλο που κατακυρίευε τα πάντα· τη λίμνη, το μουντό σύννεφο της ομίχλης, τα νοτισμένα σανίδια της προβλήτας, τα απομεινάρια από το βλέμμα της, απ’  το βάδισμά της, απ’ τα λόγια της. Το σκοτάδι είχε πια καλύψει την Πρέσπα...".»