«ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», της Χρυσηίδας Δημουλίδου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», της Χρυσηίδας Δημουλίδου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 408

Τιμή: 14,94 €

            Η επανέκδοση αυτού του βιβλίου από τις εκδόσεις Ψυχογιός μου έδωσε την ευκαιρία να διαβάσω αυτό το παλαιότερο μυθιστόρημα της αγαπημένης συγγραφέως. Είχα ακούσει τόσα πολλά και καλά λόγια, διθυραμβικές κυριολεκτικά κριτικές για «Τα Δάκρυα Του Θεού», που αδημονούσα να το πάρω στα χέρια μου. Τελικά, διαβάζοντάς το διαπίστωσα πως οι αναγνώστες είχαν δίκιο να το εξαίρουν και να μιλούν τόσο κολακευτικά γι’ αυτό, καθώς πρόκειται για ένα βιβλίο ξεχωριστό.

            Η Χρυσηίδα Δημουλίδου είναι μια πολυγραφότατη συγγραφέας που μας έχει αποδείξει πως διαθέτει αστείρευτη φαντασία και ικανότητα μυθοπλασίας, ενώ δεν διστάζει να ασχοληθεί και να θίξει θέματα – ταμπού, όπως στο παρόν βιβλίο της αλλά και στο ανεπανάληπτο «Φιλί Του Δράκου». Η εμβάθυνση της συγγραφέως σε αυτό το ‘ευαίσθητο’ θέμα της πορνείας στη χώρα μας και συγκεκριμένα στον Πειραιά του 1950 γίνεται με κατανόηση, ευγένεια και προσπάθεια διάγνωσης και επισήμανσης των βαθύτερων αιτιών  και όχι επιφανειακά, ή με διάθεση κρίσης και απόρριψης.

Η γνωστή σε όλους μας περιοχή της Τρούμπας, η «βασίλισσα του αγοραίου έρωτα», που άνθισε κατά τη δεκαετία 1950 – 1960 γίνεται το κύριο σκηνικό για αυτό το εξαιρετικό, ολοζώντανο μυθιστόρημα, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος του. Η συγγραφέας ‘σκύβει’ με τρυφερότητα πάνω από την βασανισμένη ηρωίδα της, την Ευγενία Φράνκου, από την αρχή στη γενέτειρά της σε ένα αιγαιοπελαγίτικο ξερονήσι έως το τέλος της ζωής της στην πανέμορφη, γραφική Καστοριά και ξεδιπλώνει με γλαφυρότητα και αληθοφάνεια μια ολόκληρη εποχή που σφράγισε την ελληνική κοινωνία.

Γινόμαστε μάρτυρες μιας από τις πολλές ιστορίες των γυναικών αυτών που στόλιζαν για χρόνια τη νυχτερινή ζωή της κακόφημης Τρούμπας, μια ζωή που οι περισσότεροι αξιοσέβαστοι κάτοικοι του Πειραιά και των περιχώρων καταδίκαζαν δημόσια, αλλά επέλεγαν να γευτούν στα κρυφά, καθώς εκεί τους δινόταν η δυνατότητα να ικανοποιήσουν τα πιο διεστραμμένα, ακόρεστα και αχαλίνωτα πάθη τους. Οι γυναίκες της Τρούμπας, οι «πεταλούδες της νύχτας» όπως η ηρωίδα μας, δεν ήταν συνήθως πλάσματα μιαρά και εξωπραγματικά,  τα οποία έκαναν αυτό το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο από επιλογή τους, αλλά κυρίως πλάσματα αδικημένα από τον κοινωνικό τους περίγυρο, φτωχά, ορφανά και εξαπατημένα από επιδέξιους και πλάνους άντρες που τους υπόσχονταν ένα καλύτερο αύριο, έχοντας όμως ως απώτερο και μοναδικό σκοπό τη στυγνή εκμετάλλευσή τους.

Πόσες από αυτές τις γυναίκες δεν πείστηκαν και δεν ενέσκηψαν στο δυσοίωνο μέλλον τους, όπου έκαναν ό,τι έκαναν αποσκοπώντας στην αποκατάστασή τους από τον δήθεν «προστάτη» τους και στην φυγή από αυτό τον ανέντιμο τρόπο ζωής, μέχρι που πέρασαν τα χρόνια, η νιότη, το κομπόδεμα και η ομορφιά τους εξανεμίστηκαν, όπως και οι ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο μαζί με τον άφαντο αγαπητικό τους, ο οποίος, αφού τις «έστυψε» όσο περισσότερο μπορούσε, εξαφανίστηκε προς αναζήτηση άλλου, πιο φρέσκου «θύματος» για να απομυζήσει.

Αυτές οι ιστορίες είναι και οι πιο συνηθισμένες, οι οποίες ίσως δεν είναι ικανές να αιχμαλωτίσουν το ενδιαφέρον μας, καθώς εκφράζουν απλά τα στερεότυπα. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος στρέψει την προσοχή μας σε μια άλλη εκδοχή της γνωστής ιστορίας των εκδιδομένων γυναικών; Όταν διαπιστώσουμε ότι όλα δεν είναι «άσπρα» ή «μαύρα» αλλά υπάρχουν και οι ενδιάμεσες καταστάσεις; Αυτό επιτυγχάνει η συγγραφέας, καθώς μας παρουσιάζει τη ζωή στο «βούρκο» μέσα από τα μάτια της ηρωίδας της, η οποία διαθέτει, πέρα από την προαπαιτούμενη ομορφιά, εξυπνάδα, ηθική – όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο – τόλμη, τσαγανό, αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα να δρομολογήσει τη ζωή της διαφορετικά και με τους δικούς της όρους. Βλέπουμε την αγωνία μιας γυναίκας, που πίστεψε, ερωτεύτηκε και προδόθηκε από τον λάθος άνθρωπο, να επιβιώσει, να αφήσει οριστικά στο παρελθόν την ανέχεια, τον φόβο και την πείνα, να εξασφαλίσει το μέλλον το δικό της και του παιδιού της με μοναδικό μέλημά της να μην μάθει κανείς ποτέ το προσωπικό, ένοχο παρελθόν της.

«Τα Δάκρυα Του Θεού» είναι ένα μυθιστόρημα ευρηματικό, γλαφυρό, ολοζώντανο και συγκινητικό που θα μιλήσει στην καρδιά σας και θα σας δείξει πως είναι δυνατό να υπάρχει ανθρωπιά, ευγένεια, αξιοπρέπεια, αγάπη, αλληλεγγύη και τρυφερότητα ακόμα και στα πιο «βρώμικα» και ανήθικα επαγγέλματα, ακόμα και στο μεγαλύτερο «βούρκο» της κατά τα άλλα αξιοπρεπούς και ηθικής κοινωνίας μας. Πολλά συγχαρητήρια στη Χρυσηίδα Δημουλίδου για το εξαιρετικό βιβλίο της και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, Φίλοι μου.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Λένε πως κάθε φορά που ο Θεός βλέπει εμάς τις πουτάνες, δακρύζει. Δακρύζει από ντροπή, μια και σ’ εμάς δεν περισσεύει. Mα αν ο Θεός δακρύζει, ο Θάνατος μας χρωστάει! 

Δεκαετία του 1950. Πάνω στις πληγές μιας Ελλάδας που ακόμη αιμορραγεί από τον πόλεμο, σε μια γειτονιά του Πειραιά, την περίφημη Τρούμπα, ανάμεσα σε καπνούς στριφτών τσιγάρων και φθηνών ποτών, ο έρωτας εναποθέτει στα κορμιά γυναικών τα ξεφτισμένα όνειρά του και την ελπίδα πως η ζωή είναι μαγική κι ωραία. Μέρα και νύχτα οι πόρνες σουλατσάρουν στα στενοσόκακα, πουλώντας τα κορμιά τους για ελάχιστα χρήματα. Λίγα βήματα πιο πέρα οι τάχα προστάτες τους καραδοκούν σαν γύπες να αρπάξουν τη λεία τους, πουλώντας τους υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο, φτιαγμένο με χρυσόσκονη και αγγέλους. Η κάθε μια από αυτές τις γυναίκες έχει να σου πει και μια διαφορετική ιστορία, που μπορεί να ξεκίνησε από τα καλύτερα σπίτια ή ακόμη κι από έναν γάμο, έναν αρραβώνα, έναν μεγάλο έρωτα. Μια από αυτές τις γυναίκες υπήρξα κι εγώ, γνωστή με το όνομα μαντάμ Τζένη, που από απλή πόρνη έφτασα να έχω το πιο διάσημο μπορντέλο της Τρούμπας.

Όχι, η ζωή δε μου στάθηκε στα δύσκολα. Εύκολα δεν υπήρχαν. Μια νύχτα δική μου ολόκληρη η ζωή σου… Αυτή τη νύχτα θα σου διηγηθώ. Πλέον στα ογδόντα μου, εδώ και πολλά χρόνια, είμαι η Ευγενία Φράνκου, μια αξιοσέβαστη γυναίκα που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από την οικογένεια και το περιβάλλον της. Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποια πραγματικά ήμουν. Γιατί το κάνω τώρα αυτό; Γιατί σε μένα ο θάνατος χρωστάει ακόμη…»