«ΙΩΔΙΟ», της Αννίτας Λουδάρου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΙΩΔΙΟ», της Αννίτας Λουδάρου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Απόπειρα

Σελίδες: 108

Τιμή: 7,20 €

Η πρώτη μου επαφή με την εξαιρετική γραφή της Αννίτας Λουδάρου έγινε μέσα από το πρώτο της βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων «Τράνζιτ». Αυτό που με εντυπωσίασε πραγματικά ήταν η ‘συμπυκνωμένη’ γραφή της, υπό την έννοια ότι σε μια μεμονωμένη πρόταση μπορούσες να ανακαλύψεις αμέτρητα κρυφά νοήματα. Σε πολλά από αυτά τα διηγήματα συνειδητοποίησα ότι θα ήθελα να διαβάσω το ‘πριν’ και το ‘μετά’ της ιστορίας τους, καθώς διαισθανόμουν ότι η συγγραφέας  είχε να πει πολλά περισσότερα. Εν ολίγοις, διέκρινα τη στόφα μιας εξαίρετης συγγραφέως, η οποία είχε πολλές και αξιόλογες ιστορίες να μας εξιστορήσει. Η διαίσθησή μου αυτή επιβεβαιώθηκε όταν πήρα στα χέρια μου τούτο το μικρό διαμαντάκι, τη νουβέλα της με τον πολυσήμαντο και διφορούμενο τίτλο «Ιώδιο».

Η ανάγνωση της νουβέλας αυτής έγινε στην κυριολεξία απνευστί, καθώς δεν μπορούσα να την αφήσω από τα χέρια μου. Η πρώτη ανάγνωσή της ήταν βιαστική και αγχωμένη, καθώς ανυπομονούσα να φτάσω στο τέλος. Η δεύτερη ήταν πιο ενδελεχής και συγκρατημένη, προσπαθώντας να εστιάσω στα κρυμμένα νοήματα και τους πάμπολλους προβληματισμούς που γνώριζα εκ των προτέρων πως η συγγραφέας θα είχε συγκαλύψει μέσα στην ενδιαφέρουσα πλοκή του βιβλίου της. Το θέμα του πάντα επίκαιρο, καθώς εστιάζεται κυρίως στις σχέσεις των ανθρώπων, στις σχέσεις μεταξύ των ζευγαριών, των γονιών με τα παιδιά τους, των φίλων και των συγγενών. Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, από την ‘ανώνυμη’ ηρωΐδα μας, μητέρα της Στέλλας και σύζυγο του Τζίμη και ξετυλίγεται σιγά σιγά αποκαλύπτοντάς μας σχεδόν όλα τα γεγονότα της ζωής της ηρωΐδας μας και όλων όσων την πλαισιώνουν. Παρά το γεγονός ότι το όνομά της δεν αναφέρεται πουθενά μέσα στο κείμενο, εκείνη κάνει απολύτως αισθητή την παρουσία της αλλά και τον ιδιόμορφο χαρακτήρα της, σαν να βρισκόταν μπροστά μας. Μια ηρωΐδα που άλλοτε συμπονούμε, άλλοτε δικαιολογούμε και άλλοτε απαξιώνουμε.

Η συγγραφέας μέσα από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση της νουβέλας της θίγει φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν όλους μας. Πρώτα και κύρια, την επίδραση που μπορούν να έχουν οι γονείς στα παιδιά, στην ανατροφή τους, στη διάπλαση του χαρακτήρα τους, στην πορεία της ζωής τους, στα θέλω τους και στους περιορισμούς τους. Η Αννίτα Λουδάρου μας φέρνει αντιμέτωπους με δύο ακραίες γονεϊκές συμπεριφορές και τις επιδράσεις που μπορούν αυτές να ασκήσουν επάνω στα παιδιά. Από τη μία πλευρά, έχουμε την απόλυτη αδιαφορία και έλλειψη συμμετοχής στην ανατροφή του παιδιού, όχι γιατί δεν υπάρχει η αγάπη αλλά γιατί οι στόχοι και η ερωτική ζωή της μητέρας αποτελούν την πρώτη προτεραιότητά της, αφού και η ίδια δεν ένιωσε την αγάπη και την αποδοχή από τη δική της μητέρα. Στον αντίποδα αυτής της ‘αφύσικης’ συμπεριφοράς έχουμε την υπερβολική προσήλωση της μητέρας στην ανατροφή του παιδιού, σύμφωνα με τα εσφαλμένα πρότυπα και τους προσωπικούς της στόχους. Αυτό έχει απίστευτα οδυνηρές συνέπειες στον ψυχισμό της κόρης της ηρωΐδας μας, της Στέλλας, σε τέτοιο σημείο ώστε οι δικές της επιθυμίες, τα όνειρα και οι φιλοδοξίες της να παραγκωνίζονται τόσο πολύ που μοιάζουν σα να μην υπήρξαν ποτέ.

Το «Ιώδιο» είναι ένα χρονικό μιας οικογένειας που ξεκινάει με άλλες προσδοκίες, συνεχίζει με διαφορετικές και καταλήγει πολύ μακρύτερα από εκεί που στόχευε. Συχνά τα ‘θέλω’ και τα ‘ονειρεύομαι’ αντικαθιστούνται από τα ‘πρέπει’ , κάτι που συνήθως οδηγεί στα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η μετάθεση ευθυνών είναι κάτι που συμβαίνει ξανά και ξανά, καθώς η ηρωΐδα μας συνηθίζει να εκλογικεύει τις συχνά παράλογες απόψεις της και να θεωρεί ότι πρέπει όλη η οικογένεια να ακολουθήσει τη δική της εσφαλμένη οπτική, διότι κατά τη δική της άποψη αυτή είναι η σωστή. Η σχέση της με τον άντρα της τον Τζίμη, αν και ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, στην πορεία μεταλλάχθηκε και ξεθώριασε. Η μόνη απαράλλαχτη και αλώβητη από το χρόνο σχέση της, αποδείχτηκε η σχέση της με το σκύλο της οικογένειας, τον Μέλι. Αυτό ήταν και ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια του βιβλίου, καθώς και ο άρτια δομημένος ‘τετράποδος’ χαρακτήρας που λάτρεψα, ειδικά όταν εκείνος έκανε την άτυπη και όψιμη επανάστασή του οδεύοντας προς τη δύση της ζωής του…

Θεωρώ πως η νουβέλα «Ιώδιο» είναι ένα βιβλίο που μέσα στις λίγες σελίδες του περικλείει πολλά νοήματα και αμέτρητες αλήθειες για την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά. Μέσα στους ήρωές του ίσως ανακαλύψετε κάποια στοιχεία της δικής σας προσωπικότητάς, θετικά ή αρνητικά, δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι ότι θα ταυτιστείτε με κάποια στοιχεία του χαρακτήρα τους, θα αναγνωρίσετε δικές σας νοοτροπίες και λογικές και τελικά θα αναρωτηθείτε εάν εσείς στις αντίστοιχες περιπτώσεις θα μπορούσατε να πράξετε διαφορετικά.

Θα είχατε το σθένος, το πείσμα και την τόλμη να επιλέξετε μια εναλλακτική πορεία, ή θα ακολουθούσατε την ίδια με τους ήρωές μας; Θα είχατε την μετριοφροσύνη και τη διαλλακτικότητα να παραδεχτείτε πως κάπου κάνατε λάθος, ή θα εξακολουθούσατε να εμμένετε στις λανθασμένες επιλογές σας; Θα επιλέγατε να παλέψετε μέχρι τέλους μια φθαρμένη από το χρόνο και τις καταστάσεις σχέση με το σύντροφό σας, ή θα σηκώνατε τα χέρια ψηλά και θα ‘λιποτακτούσατε’; Θα βάζατε τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του παιδιού σας σε πρώτη προτεραιότητα, παραμερίζοντας τα δικά σας απωθημένα, ή θα του τα επιβάλλατε οδηγώντας το στην ‘ασφυξία’;

Οφείλω πολλά και θερμά συγχαρητήρια στην Αννίτα Λουδάρου γι’ αυτό το εξαιρετικό πόνημά της. Μου κράτησε εξαιρετική συντροφιά, με προβλημάτισε, με συγκίνησε, με έκανε να περιπλανηθώ στις σελίδες του παρέα με τους ήρωές του και, τελικά άφησε ένα ανεξίτηλο στίγμα από ‘ιώδιο’ στη μνήμη μου, που δε θα ξεθωριάσει ποτέ, με μία αναπάντεχη απόχρωση αισιοδοξίας. Της εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το «Ιώδιό» της και να μη μας καθυστερήσει πολύ το επόμενο βιβλίο της! Διαβάστε το Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Όλα παραπέμπουν σε κάτι απλό, οικείο, σχεδόν οικογενειακό. Νιώθουν άνετα, κάποιες φορές ευφορικά. Κινούνται μεταξύ μέσης και τρίτης ηλικίας και παραείναι απασχολημένοι με αυτά που κάνουν, θέλουν ή περιμένουν ώστε να προσέξουν πως μέσα στο ίδιο σπίτι ανοιγοκλείνουν πόρτες και εμφανίζονται παιδιά.

Παιδιά που μεγαλώνουν εν μέσω μυστικών. Που πέφτουν σε διαλείμματα σιωπών απλώς και μόνο επειδή έρχονται αντιμέτωπα με λέξεις, εκφράσεις, και μυστικά πολυάσχολων καλά κρυμμένων ενηλίκων. Πολύ σύντομα αρχίζουν να θέτουν ερωτήσεις και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Σκιές σκάνε στους τοίχους και φουσκώνουν οι σοβάδες. Υγρασίες και σκουριές χαλάνε τις μονώσεις. Χθες και σήμερα κτυπημένα μαζί σ ένα ανεξίτηλο τατού. Ενίοτε παίρνουν κάποιες απαντήσεις. Άλλοτε εισπράττουν αινιγματικά χαμόγελα. Κάποιες φορές οι ερωτήσεις πυροδοτούν φωτιές και πλημμυρίζει το σπίτι από ακατανόητα. Σ ένα ημιφωτισμένο σύμπαν παραμυθιών να προσπαθούν να δώσουν σάρκα και οστά σε ανεκπλήρωτες απολαύσεις και απωθημένες καταστάσεις.

Γλιστρούν τότε. Ανεβοκατεβαίνουν με στριφογυριστές, σιδερένιες σκάλες στα ύψη και στα βάθη τους. Βγαίνουν σε ταράτσες. Οι κόσμοι τους είναι πιο κοντά στον ουρανό παρά στην γη. Συχνάζουν σε έναστρα σαλόνια, με φίλους δορυφόρους πλανήτες. Ξαπλώνουν σε βρώμικες ξεκοιλιασμένες πολυθρόνες που μάζεψαν από τα παλιατζίδικα. Ρεμβάζουν τα δάση των κεραιών. Γυάλινα παιδιά να μετρούν σώβρακα και φανέλες. Σε πλήρη εξορία από την παιδικότητά τους αρχίζουν να γράφουν γυάλινα ποιήματα. Απ αυτά που περήφανα σπάνε τις νεκρικές σιωπές, που γεμίζουν θραύσματα τον αέρα και που πρέπει να προσέξεις πολύ για να μην τα πατήσεις."