«ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΣΗΜΙΑ», της Μαίρης Κόντζογλου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΣΗΜΙΑ», της Μαίρης Κόντζογλου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Σελίδες: 656

Τιμή: 16,92 €

            Έχω ήδη δηλώσει φανατική αναγνώστρια της συγγραφέως Μαίρης Κόντζογλου και αυτό είναι κάτι που ένιωσα από το πρώτο μυθιστόρημά της που πήρα στα χέρια μου. Κάθε νέο βιβλίο της λοιπόν, το περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία αλλά και σιγουριά, καθώς γνωρίζω πως δε θα με απογοητεύσει ποτέ. Γυρνώντας, όμως, και την τελευταία σελίδα του 2^ου μέρους της νέας τριλογίας της των «Παλιών Ασημιών», που φέρει τον τίτλο «Μια Προσευχή Για Τα Παλιά Ασήμια», συνειδητοποίησα πως ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και πως αυτό το λογοτεχνικό ‘ταξίδι’ δεν ήθελα να τελειώσει. Ίσως, για αυτό το διάβαζα σιγά – σιγά, καθώς ήταν μία ψυχική τέρψη που προσπαθούσα να βιώσω για όσο περισσότερο μπορούσα. Πραγματικά, και χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, το νέο βιβλίο της αγαπητής συγγραφέως είναι αριστουργηματικό και αποτελεί ένα πραγματικό κόσμημα για τη βιβλιοθήκη κάθε φιλαναγνώστη. Περιττό να πω ότι αδημονώ να πάρω στα χέρια μου το 3^ο και τελευταίο μέρος αυτού του έπους, αν και είμαι βέβαιη πως θα λυπηθώ όταν θα χρειαστεί να αποχωριστώ οριστικά και αμετάκλητα τους τραγικούς ήρωές του.

            Το ‘ταξίδι’ στο χωροχρόνο που είχε ξεκινήσει με το 1^ο μέρος της τριλογίας «Τα Παλιά Ασήμια» συνεχίστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η ιστορία των ηρώων του πρώτου βιβλίου εκτυλίχθηκε ακόμα πιο συγκλονιστική, οδηγώντας τον αναγνώστη σε συναισθηματικές κορυφώσεις απίστευτης έντασης, με όχημα την απαράμιλλη γραφή της Μαίρης Κόντζογλου. Η χρήση της γλώσσας σε όλη την έκταση του βιβλίου είναι εκπληκτική, ζωντανεύοντας παλιές διαλέκτους και λεξιλόγιο χαμένο στη λήθη του χρόνου, αλλά τόσο ζωντανά και ταιριαστά με την κάθε εποχή και εθνικότητα, ώστε αναπαριστούν απόλυτα το κλίμα της και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Οι εικόνες από την Καππαδοκία του χθες και του σήμερα, από την Σμύρνη και τον Πόντο, τη Σινασό και την Καισάρεια απεικονίζονται ολοζώντανες μπροστά στα έκθαμβα μάτια του αναγνώστη, ο οποίος αισθάνεται σαν να ζει σε εκείνες τις μακρινές, αλλά όχι λησμονημένες εποχές και μέρη, αλλά και στη σημερινή, εκσυγχρονισμένη Ανατολία. Αισθάνεται το δριμύ ψύχος του ανελέητου χειμώνα, οσφραίνεται και βλέπει την μυροβόλο άνοιξη με τα χιλιάδες χρώματα και μυρωδιές, νιώθει την φλογισμένη κάψα του καλοκαιριού και ατενίζει τους καθάριους έναστρους ουρανούς.

Η συγγραφέας κατορθώνει να αναβιώσει και να αναπαραστήσει την καθημερινή ζωή, τις συνήθειες, τα έθιμα και τη γλώσσα των Ελλήνων και όχι μόνο, της Καππαδοκίας στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 20^ου αιώνα με ασύγκριτη μαεστρία. Η οικογένεια Χατζηαβράμογλου και οι, μετά τρεις γενιές, απόγονοί τους που ζουν ογδόντα χρόνια αργότερα στις αρχές του 21^ου αιώνα, έχουν ήδη γίνει ‘δικοί μας άνθρωποι’ από το πρώτο κιόλας βιβλίο της τριλογίας. Εδώ, όμως, ο βίος, οι έρωτες, οι απώλειες, τα πάθη, τα μίση και τα παθήματά τους μας συμπαρασύρουν σε μια συναρπαστική περιπέτεια, όπου γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων και καταστάσεων που επηρεάζουν τις δικές τους ζωές αλλά και των μακρινών απογόνων τους. Τα ιστορικά γεγονότα των ταραγμένων και αλλοπρόσαλλων εκείνων χρόνων είναι αυτά που ρυθμίζουν τις τύχες τους με μοιραίο και αμετάκλητο τρόπο.

Οι δύο σύγχρονοι ήρωές μας, η Έλσα και ο Άλεξ συνεχίζουν την μοιραία, προκαθορισμένη σχέση τους που ξεκίνησε στο 1^ο βιβλίο της τριλογίας, ταξιδεύοντας στην Καππαδοκία του σήμερα και πασχίζοντας να ενώσουν τα κομμάτια του μακρινού παρελθόντος τους και της πανίσχυρης Μοίρας, ή Κισμέτ, που τους έφερε κοντά. Μέσα από το ημερολόγιο της γιαγιάς της, Σεβαστής, η Έλσα προσπαθεί να βρει τις άκρες των νημάτων που οδήγησαν στην δική της ύπαρξη, ενώ ταυτόχρονα ο Άλεξ Κάρτερ επιδιώκει να βιώσει τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του, μέσα από τη δική του αναζήτηση των πατρογονικών του ριζών. Στην αναδρομή τους αυτή, παίρνουν ως συνεπιβάτες τους εμάς τους αναγνώστες, οι οποίοι παρακολουθούμε με αμέριστη προσοχή και κομμένη την ανάσα τις ζωές των προγόνων τους. 
             Βλέπουμε την Μακρίνα και τον Αβράμη Χατζηαβράμογλου να προσπαθούν να κρατήσουν ενωμένη την οικογένειά τους σε πείσμα των χαλεπών καιρών που βιώνουν, ενώ βλέπουμε τα αξεπέραστα εμπόδια που το πεπρωμένο, οι συνθήκες και τα ιστορικά γεγονότα θέτουν μπροστά τους, αλλάζοντας δραματικά όλα τα δεδομένα. Βλέπουμε την αγάπη να ανθίζει μέσα στις νεανικές καρδιές της Σεβαστής και του Έλμερ, παρά τις αντιξοότητες και τις ουσιαστικές διαφορές στην εθνικότητα, τη θρησκεία και την κουλτούρα τους, ενώ διαπιστώνουμε πως η αγάπη και ο έρωτας μπορεί να μετατραπεί σε δηλητήριο στην περίπτωση δύο άλλων ανθρώπων, των οποίων η μοίρα είναι άρρηκτα δεμένη με των υπολοίπων ηρώων του τώρα και του χθες. Βλέπουμε πώς οι ορθολογικές αποφάσεις των γονιών, οι οποίες αποσκοπούν στο καλό και την ευημερία των παιδιών τους, μπορούν να γυρίσουν εναντίον τους και να αποβούν μοιραίες. Βλέπουμε πώς το μίσος και ο φθόνος για όσους νομίζουμε πως μας αδίκησαν μπορούν να οδηγήσουν στις πιο αποτρόπαιες και φριχτές πράξεις, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους. Βλέπουμε τέλος, τον τρόπο με τον οποίο οι μεγάλοι και ισχυροί αυτού του κόσμου αποφασίζουν ‘ελαφρά τη καρδία’ για τα πεπρωμένα και τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς κανένα συναίσθημα και καμιά ευαισθησία, απλά σαν να παίζουν ακόμα μια παρτίδα σκάκι. Πάντα έτσι γινόταν και, δυστυχώς, πάντα έτσι θα γίνεται.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για αυτό το τόσο μεγαλειώδες βιβλίο, όμως φοβάμαι πως θα αποκαλύψω γεγονότα και καταστάσεις που πρέπει να ανακαλυφθούν από τον κάθε αναγνώστη διαβάζοντάς το. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό βιβλίο με ολοζώντανες εικόνες, γλαφυρή και μοναδική γραφή, γεμάτο συναισθήματα, αριστοτεχνικά δομημένη πλοκή και ατόφια Ιστορία, το οποίο σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, αφού φυσικά ξεκινήσετε από το πρώτο μέρος, τα «Παλιά Ασήμια». Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στην εξαίρετη Μαίρη Κόντζογλου και την εκλιπαρώ, εκ μέρους όλων μας, να μην μας καθυστερήσει πολύ το τρίτο και τελευταίο μέρος της ανεπανάληπτης τριλογίας της, το «Πέρα Από Τα Παλιά Ασήμια». Ανυπομονούμε!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Μια προσευχή για τα ‘Παλιά Ασήμια’, μια ιστορία για αλησμόνητες πατρίδες και αλησμόνητους έρωτες.

Καισάρεια, Σινασός, Σμύρνη και Πόντος, στα πέτρινα χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής και της ανταλλαγής των πληθυσμών: ο καμβάς που πάνω του κεντιέται η ιστορία του έρωτα της Σεβαστής Χατζηαβράμογλου με τον Έλμερ Αλεξάντερ Κάρτερ.
Στο πλευρό της Σεβαστής, η μάνα και η αδελφή της, η εύθραυστη Μακρίνα και η σημαδεμένη από τη μοίρα Ελισσώ, θα πληρώσουν βαρύ φόρο αίματος και θα κληθούν να ξεπεράσουν τραγικά αδιέξοδα λαμβάνοντας αποφάσεις ζωής και θανάτου.
Κυρίαρχος όμως ο υπερβατικός έρωτας που ανοίγει πόρτες στις πετρόχτιστες αυλές της Ανατολίας, στα αγριεμένα παράλια του Ατλαντικού και στα ήρεμα νερά του Αιγαίου, που θα εκμηδενίσει τις αποστάσεις και θα αφήσει ανεξίτηλα τα αποτυπώματά του στον χρόνο.
Ογδόντα χρόνια μετά ελκύει την Έλσα, που κάνει ένα ταξίδι στα προγονικά χώματα κουβαλώντας μαζί της το ημερολόγιο της γιαγιάς Σεβαστής, και τον Άλεξ, που αναζητά τα χνάρια του καθηγητή Έλμερ Αλεξάντερ Κάρτερ. Δυο ανθρώπους από τόσο διαφορετικούς κόσμους που θα ’λεγε κανείς πως ούτε μια κοινή ματιά δεν θα μπορούσαν να ρίξουν στο λαξευμένο στον βράχο μοναστήρι της Παναγιάς που χαμογελάει, στην απόκοσμη Μονή των Παλιών Ασημιών…»