«ΑΚΟΜΗ ΘΥΜΑΜΑΙ», της Ελένης Γαληνού - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΚΟΜΗ ΘΥΜΑΜΑΙ», της Ελένης Γαληνού - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Μίνωας

Σελίδες: 472

Τιμή: 14,85 €

            Έχω ξαναγράψει πως τα μοναστήρια μου κεντρίζουν απίστευτα το ενδιαφέρον, όχι τόσο από θρησκευτικής απόψεως, όσο από την άποψη ότι ασκούν μια ιδιαίτερη, μυστηριακή γοητεία στους περισσότερους ανθρώπους και εξάπτουν την περιέργειά τους. Ο  κύριος λόγος πιστεύω πως είναι το γεγονός ότι δεν περικλείουν με τον αυστηρό περίβολό τους μόνο την επιθυμία των μοναχών για ψυχική ανάταση, εγκλεισμό, απομάκρυνση από τα εγκόσμια και ψυχική ένωση με το Θεό και τους Αγίους Του, αλλά κυρίως την ανάγκη των ανθρώπων που ενδύονται το μοναχικό ένδυμα για εξιλέωση και κάθαρση από τα πρότερα αμαρτήματά τους. Εκεί, λοιπόν, υπεισέρχεται η έμφυτη περιέργεια του κάθε ανθρώπου, αλλά και του αναγνώστη ειδικότερα, να μάθει την ιστορία που οδήγησε τον κάθε ‘χάρτινο’, πραγματικό ή φανταστικό, ήρωα στο να απαρνηθεί τα εγκόσμια και να ακολουθήσει τον αυστηρό και περιορισμένο μοναχικό βίο.

            Η συγγραφέας Ελένη Γαληνού με “κέρδισε” από το πρώτο κιόλας βιβλίο της που διάβασα, το «Όταν Στέρεψε Η Αντοχή». Η γραφή της συμπαγής, μεστή, παραστατική, κατανοητή και ποιοτική χωρίς να είναι επιτηδευμένη, έχει την ικανότητα να μεταφέρει στον αναγνώστη εικόνες, συναισθήματα, καταστάσεις και γεγονότα με απίστευτη ένταση, ζωντάνια και πειθώ. Αν και ακόμα δεν έχω προλάβει να διαβάσω το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Πέρα Από Τις Κόκκινες Γραμμές», θεωρώ ότι τολμά να καταπιαστεί κάθε φορά και με διαφορετικό θέμα και ύφος, εποχή και συνήθειες, περιβάλλοντα και χαρακτήρες, κάτι που υποδεικνύει την στόφα μιας συγγραφέως ανήσυχης και “γενναίας”, καθώς κάθε διαφοροποίηση από την συγγραφική πεπατημένη, συνήθως, εμπεριέχει και κάποιο σχετικό ρίσκο. Περισσότερο δε, σε αυτό το βιβλίο, όπου το καθ’ όλα πρωτότυπο θέμα του διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα και συνηθισμένα του είδους και παραπέμπει στο μεταφυσικό, ίσως και για κάποιους, εξωπραγματικό στοιχείο.

            Το νέο, λοιπόν, μυθιστόρημα της Ελένης Γαληνού με τίτλο «Ακόμη Θυμάμαι»  πραγματεύεται ένα πολύ πρωτότυπο θέμα, ταυτόχρονα με ένα πασίγνωστο και πολύ δημοφιλές αντικείμενο: ένα σπάνιο, υπερφυσικό χάρισμα που εκδηλώνει ένα κορίτσι, η Χάρις, η οποία γεννιέται μέσα σε ένα πολύ “ασυνήθιστο” γυναικείο μοναστήρι και η λαίλαπα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, μέσα στην οποία στροβιλίζεται η ενήλικη πλέον και απόλυτα ερωτευμένη Χάρις. Πολλοί, ίσως, αναγνώστες θα σκεφτείτε πώς είναι δυνατόν να συνδυάζονται δύο τόσο αντιφατικά θέματα και να πλέκουν μία ενιαία μυθοπλασία… Κι όμως Φίλοι μου, σας δηλώνω πως είναι δυνατό και εφικτό κάτι τέτοιο και προσωπικά αισθάνομαι απόλυτα μαγεμένη και γοητευμένη από τον αριστοτεχνικό τρόπο που η συγγραφέας συνύφανε την υπέροχη και ευρηματική πλοκή αυτού του εξαίσιου μυθιστορήματος, το οποίο δυσκολεύομαι να εντάξω σε μια μεμονωμένη κατηγορία, καθώς άπτεται πολλών, διαφορετικών κατηγοριών ταυτόχρονα.

            Η υπόθεση ξεκινά από το μοναστήρι όπου καταφεύγει η άτυχη ετοιμόγεννη Δήμητρα, η οποία ζητά άσυλο για την ίδια και το αγέννητο μωρό της, μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1920. Οι λιγοστές καλόγριες την περιθάλπουν και την βοηθούν να γεννήσει το  παιδί της, ένα πανέμορφο ξανθομάλλικο κοριτσάκι. Από τη γέννησή του κιόλας οι μοναχές καταλαβαίνουν πως το παιδί αυτό έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα, ένα θείο δώρο το οποίο για να εξακολουθήσει να υπάρχει και να χαρίζεται απλόχερα στους ανθρώπους μέσω της Χάριτος, θα πρέπει εκείνη να παραμείνει αγνή και αμόλυντη, όπως την μέρα που γεννήθηκε. Η ζωή,  λοιπόν, που επιφυλάσσει η Μοίρα στο μικρό κορίτσι της θέτει ένα τεράστιο δίλημμα: να μείνει για πάντα αγνή και, είτε μέσα από τα όρια της μονής είτε εκτός, να ανακουφίζει τους ανθρώπους μέσω του θείου της χαρίσματός της, ή να ζήσει μία φυσιολογική ζωή, όπως οι περισσότερες κοπέλες της ηλικίας της, απαρνούμενη την αποστολή που της δόθηκε από τον Θεό.

            Παρόλο που η νεαρή Χάρις αποφασίζει να ταχθεί υπέρ της πρώτης επιλογής,  η ίδια η ζωή και ο ακαταμάχητος έρωτας που εισβάλλει στην πραγματικότητά της με το πρόσωπο του Πέτρου την αναγκάζουν να αλλάξει πορεία, αντίθετα από την αρχική της πρόθεση. Όμως, όπως συμβαίνει πάντα, καθετί σε αυτή την ζωή έχει και το αντίστοιχο τίμημα. Η ηρωίδα μας, λοιπόν, καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο μοναδικό χάρισμά της με την παντοτινή απομόνωση και στέρηση κάθε σαρκικής απόλαυσης και στην φυσιολογική, γεμάτη αγάπη και έρωτα ζωή δίπλα σε έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα την λατρεύει, με την ταυτόχρονη απώλεια του χαρίσματος που της έχει δοθεί.

Το ποιόν δρόμο θα επιλέξει τελικά η Χάρις θα το αφήσω σε εσάς να το ανακαλύψετε, αν και είμαι  βέβαιη πως στην πορεία της ανάγνωσης αυτού του μοναδικού μυθιστορήματος θα ανακαλύψετε πολλά περισσότερα. Θα διαπιστώσετε πως συνήθως η προκατάληψη και οι δεισιδαιμονίες δεν αφήνουν τους ανθρώπους να “δουν με τα μάτια της ψυχής τους” το μεγαλείο του Θεού, που μπορεί να εκφράζεται με τον πιο παράδοξο τρόπο και να εκδηλώνεται στο πιο απρόσμενο μέρος. Θα παραδεχτείτε πως η αγάπη και ο έρωτας μπορούν να ανθίσουν ακόμα και στα πιο ακατάλληλα “εδάφη”, ακόμα και εν μέσω ενός ανελέητου παγκόσμιου πολέμου. Θα συνειδητοποιήσετε πως ενίοτε υπάρχουν πράγματα που η λογική μας απορρίπτει ως απίθανα, αλλά η καρδιά και η ψυχή μας αποδέχεται ως  γνωστά από πάντα. Θα νιώσετε πως η πραγματική αγάπη δε γνωρίζει σύνορα και περιορισμούς, ούτε φοβάται τον σαρκικό θάνατο αλλά, αντίθετα, τον προκαλεί ευθέως, όταν είναι σίγουρη για την παντοτινή ψυχική ένωση δύο ερωτευμένων ανθρώπων.

Το «Ακόμη Θυμάμαι», το τρίτο εξαιρετικό μυθιστόρημα της Ελένης Γαληνού για το οποίο της αρμόζουν πολλά και θερμά συγχαρητήρια, αξίζει της προσοχής σας και σας διαβεβαιώνω πως θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη και την καρδιά σας.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Μια ιστορία σαν θρύλος.
Ένα μυθιστόρημα ύμνος στο μεγαλείο και στη δύναμη της αγάπης.
1920. Μια νεαρή γυναίκα ζητάει καταφύγιο σε μια απομακρυσμένη μονή και, πριν πεθάνει, γεννάει ένα κοριτσάκι με σπάνιο χάρισμα.
Πέντε μοναχές, Μαρία, Δομινίκη, Ορθοδοξία, Χρυσοστόμη, Αικατερίνη, προστατεύουν και μεγαλώνουν το κορίτσι έχοντας πλήρη επίγνωση του δώρου που φέρει.
Η καθεμία με τη δική της ξεχωριστή ιστορία.
Μια άγνωστη μοίρα από τον έξω κόσμο περιμένει να τις δέσει περισσότερο με τη ζωή του κοριτσιού.
Χρόνια μετά το κορίτσι αυτό, η Χάρις, αφήνει το μοναστήρι για να προσφέρει το δώρο της στους ανθρώπους.
Όταν ο έρωτας εισβάλλει στη ζωή της, οι ισορροπίες κλονίζονται.
Το χάρισμα απαιτεί αγνότητα.
Η επιλογή δύσκολη και ο έρωτας ορμητικός.
Το χάρισμα χάνεται.
1940. Καθώς η Χάρις αναζητάει τον αγαπημένο της στη δίνη του πολέμου, έρχεται αντιμέτωπη με μεγάλες αλήθειες που ποτέ δεν είχε σκεφτεί.
Πόσο δύσκολος αποδεικνύεται ο νέος δρόμος;
Τι σκοτεινό και ανατρεπτικό απειλεί τη ζωή της;
Στις μέρες μας η τελευταία ηγουμένη αποκαλύπτει τη συγκλονιστική ιστορία που ακόμη θυμάται, και...»