«ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ», της Βικτώριας Μακρή – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ», της Βικτώριας Μακρή – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 392

Τιμή: 13,95 €

            Κάθε μυθιστόρημα είναι και ένα μοναδικό λογοτεχνικό ‘ταξίδι’. Κάθε βιβλίο μας ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Σε κουλτούρες παρόμοιες με την δική μας, τόσο που τις νιώθουμε παράξενα και απρόσμενα οικείες, ή σε πολιτισμούς τόσο πολύ διαφορετικούς από τους δικούς μας, που φαντάζουν εντελώς εξωτικοί. Η Βικτώρια Μακρή, μέσα από το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο «Μια Νύχτα Με Τον Τσέχωφ», μας ταξιδεύει στην πανέμορφη και οικεία γειτονική μας Ιταλία και σε ονομαστές τοποθεσίες της, όπως η γραφική Τοσκάνη, το πολύβουο και πολυπληθές Μιλάνο, η Φλωρεντία, η Μπολόνια, αλλά και στην πιο κοντινή μας Κέρκυρα, την Πάτρα και τη Χαλκιδική, ή ακόμα τέλος και στην ‘πεζή’ Καισαριανή, που όσο συνηθισμένη και ‘καθημερινή’ κι αν μας φαίνεται μέσα από ένα λογοτεχνικό ταξίδι παίρνει άλλες διαστάσεις στα μάτια μας!

            Ορμώμενη από το εξαιρετικό, κλασσικό έργο του Άντον Τσέχωφ «Οι Τρεις Αδελφές», η συγγραφέας φτιάχνει μια οικογενειακή saga, ένα αξέχαστο οδοιπορικό τριών άλλων αδελφών, της Μαργιότας, της Άννας και της Βέλγως. Η αφηγήτρια είναι η Μαργιότα, η οποία με το συγγραφικό της ταλέντο μας περιγράφει τους παράλληλους βίους της ίδιας και των αδερφών της δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να κάνουμε μέσα από τις αναμνήσεις της ένα μαγευτικό ‘ταξίδι’ στην πανέμορφη γειτονική Ιταλία, και όχι μόνο. Η ιστορία μας ξεκινάει από τα παιδικά χρόνια των τριών κοριτσιών στην Καισαριανή, όπου η φτωχή οικογένειά τους αγωνίζεται να τα ‘βγάλει πέρα’ με αξιοπρέπεια και εντιμότητα. Πρόκειται για μία σφιχτοδεμένη ελληνική οικογένεια, με γονείς που λατρεύουν ο ένας τον άλλο και τα τρία μικρά κορίτσια απίστευτα δεμένα μεταξύ τους, παρά το ότι μόνο η Βέλγω με την Μαργιότα είναι δίδυμες.

            Η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε ένα καλοκαίρι στα τέλη της δεκαετίας του ’60 η μητέρα με τα τρία κορίτσια της φεύγουν για να δουλέψουν στην τρατορία μιας πολύ πλούσιας οικογένειας στην γραφική Τοσκάνη. Ο πατέρας τις στέλνει εκεί με την προοπτική να κάνουν τις διακοπές τους και να μαζέψουν κάποια χρήματα ταυτόχρονα, ενόσω εκείνος θα εξακολουθεί να δουλεύει στη δισκογραφική εταιρεία της Columbia όπου είναι υπάλληλος, κατά τη διάρκεια της άδειάς του. Αυτή η αλλαγή στη ζωή των τριών κοριτσιών θα είναι μία κρίσιμη και καθοριστική καμπή στην ανιαρή, περιορισμένη και συνηθισμένη έως τότε ζωή τους. Η γνωριμία τους με την οικογένεια του Τζοβάνι και της κόρης του Ντονατέλας και η συνεχής επάνοδός τους κάθε καλοκαίρι για αρκετά χρόνια μετά θα γίνει η αφορμή να αλλάξει δραματικά η ζωή της Βέλγως και κατά συνέπεια και των υπολοίπων μελών της οικογένειάς της.

            Η συγγραφέας, μέσα από τις αναπολήσεις της αφηγήτριας Μαργιότας, την λατρεία της για το συγκεκριμένο έργο του Τσέχωφ λόγω των πολλών ομοιοτήτων του με τους πραγματικούς χαρακτήρες της ίδιας και των δύο αγαπημένων αδερφών της, αλλά και τον διακαή πόθο της να βρεθεί νοητά απέναντι στον αγαπημένο της συγγραφέα και να του εκθέσει τις απόψεις της για τη ζωή, τον έρωτα, τα λάθη και τις χαμένες ευκαιρίες της, βρίσκει την αφορμή να εμβαθύνει σε άπειρους προβληματισμούς του σύγχρονου και όχι μόνο, ανθρώπου. Οι χαρακτήρες των τριών αδερφών είναι τόσο άρτια σκιαγραφημένοι που πραγματικά τις ‘βλέπουμε’ να περιδιαβαίνουν τους μυρωδάτους αμπελώνες της Τοσκάνης, να περπατούν στα στενά, γραφικά σοκάκια της Φλωρεντίας, να ερωτεύονται άλλοτε παράφορα και απαγορευμένα, άλλοτε από αντίδραση στη σκοτεινιά του άλσους της Καισαριανής, ή αυθόρμητα μέσα σε ένα κουπέ τρένου που οδεύει προς την Μπολόνια και άλλοτε με όλη την βαθιά ειλικρινή και ευλογημένη αγάπη της πρώτης νύχτας γάμου στην Πάτρα.

            Πέρα όμως από τις τρεις αδερφές, που δικαιωματικά διεκδικούν την αμέριστη προσοχή μας και το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής του μυθιστορήματος, η Βικτώρια Μακρή μας περιγράφει αριστοτεχνικά και όλους τους άλλους αξέχαστους ήρωες που πλαισιώνουν την ασυμβίβαστη Μαργιότα, την παθιασμένη Βέλγω και την εσωστρεφή, ντροπαλή Άννα. Μαζί με τις τρεις ηρωίδες, ζούμε κι εμείς τα πάθη, τα όνειρα, τους εγωισμούς, τις απογοητεύσεις, τους έρωτες και τους κρυφούς, απραγματοποίητους ή φανερούς πόθους ηρώων όπως ο Τζοβάνι, η Τζουζεπίνα, η Λουτσία, η Ντονατέλα, ο Ρικάρντο, ο Λουτσιάνο, ο Ηλίας, ο Ντάνι, ο Γιώργος, η Γεωργία και τόσοι άλλοι ακόμα. Η συγγραφέας με αξεπέραστη δεξιοτεχνία, μέσα από τη διήγηση της Μαργιότας, μας παρουσιάζει όχι μόνο ιστορίες που αξίζουν να ειπωθούν αλλά και άπειρους προβληματισμούς για τον έρωτα, το πάθος, την αληθινή αγάπη, την φτώχεια, τον πλούτο και την αιώνια και αδιάκοπη αναζήτηση των ανθρώπων για την ουσιαστική και ανυπόκριτη ευτυχία, που τελικά μπορεί να βρίσκεται δίπλα μας στα πιο μικρά, τα πιο ασήμαντα και τα πιο συνηθισμένα! Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στην αγαπητή Βικτώρια Μακρή για το νέο εξαίρετο μυθιστόρημά της «Μια Νύχτα Με Τον Τσέχωφ» το οποίο σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε!        

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Κύριε Τσέχωφ, στο έργο σας Οι Τρεις Αδελφές, θέτετε έναν προβληματισμό. Λέτε μέσα από έναν ήρωά σας, «συχνά σκέφτομαι, τι θα γινόταν αν κάποιος ξανάρχιζε τη ζωή του από την αρχή και μάλιστα συνειδητά. Φαντάζομαι τότε πως θα προσπαθούσαμε να μην επαναλάβουμε τον παλιό μας εαυτό, να μην ξαναπράξουμε κάποια λάθη…»

Αγαπημένε μου κύριε Τσέχωφ, απόψε θα ’θελα να σας εξομολογηθώ κάποια λάθη δικά μου που δε θα ’θελα να ξανακάνω αν είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω τη ζωή μου από την αρχή…

Αυτό είναι το όνειρο της Μαργιότας: να καθόταν με τον αγαπημένο της Τσέχωφ σ’ ένα απόμερο τραπεζάκι σ’ ένα μπαρ, να μοιράζονταν ένα ποτήρι κρασί και να τα λέγανε. Να μιλούσαν για τη ζωή που δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, στο οποίο άλλοτε καλούμαστε να παίξουμε χωρίς πρόβα, άμαθοι και άβγαλτοι, κι άλλοτε να παραμένουμε στην άκρη, σαν ηθοποιοί χωρίς ρόλο. 

Μαργιότα, Βέλγω, Άννα. Τρεις γυναίκες, τρεις αδελφές. 

Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και τον πόνο, την εγκατάλειψη και την ευτυχία, όλα όσα επαναλαμβάνονται στις ζωές των ανθρώπων σαν σελίδες θεατρικού έργου που δεν ολοκληρώθηκε ακόμα.»