«ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», του Γιάννη Φιλιππίδη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», του Γιάννη Φιλιππίδη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 280

Τιμή: 15,60 €

            Τη γραφή του Γιάννη Φιλιππίδη τη γνώρισα μέσα από το προσωπικά αγαπημένο μου βιβλίο του «Μα, Το Ψάρι Είναι Φρούτο», μια συλλογή οκτώ ιστοριών για ενηλίκους. Το λάτρεψα ευθύς αμέσως και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα αναζητώ και θα διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον κάθε νέο συγγραφικό του πόνημα. Δεν το έχω μετανιώσει ούτε στιγμή! Το νέο του βιβλίο με τον πολυσήμαντο  και συμβολικό τίτλο «Κωδικός Ελευθερία» είναι μια συλλογή κειμένων του, “παιχνίδια πεζογραφίας” όπως τα ονομάζει ο ίδιος, που διαβάζονται απνευστί την πρώτη φορά, για να επιστρέψει ο πιο ψαγμένος αναγνώστης ξανά και ξανά στις σελίδες του, αναζητώντας ολοένα και περισσότερα από τα βαθύτερα κρυμμένα νοήματά του. Το βιβλίο συνοδεύεται από τις υπέροχες, στυλάτες, ασπρόμαυρες φωτογραφίες του εκδότη Νικόλα Τελλίδη, ο οποίος έχει κατορθώσει να “αιχμαλωτίσει” την κάθε αξιομνημόνευτη στιγμή μέσα από τον φακό του, δίνοντας έτσι την απαραίτητη συνοδεία “εικονογράφησης” στα εκπληκτικά, ανάλαφρα, χιουμοριστικά ή συγκινητικά, αλλά πάντα βαθυστόχαστα και πολυεπίπεδα κείμενα του συγγραφέα.

            Το βιβλίο αυτό είναι ένα ατέρμονο “ταξίδι” στην πανέμορφη πατρίδα μας, στις απίστευτες και μοναδικές στον κόσμο ομορφιές της και στις επίμονες και βασανιστικές “ασχήμιες” της, αλλά κυρίως ένα ταξίδι στα κατάβαθα του ανθρώπινου ψυχισμού και στην αιώνια και αδιάκοπη επιθυμία του για ελευθερία. Μέσα από τις μικρές αυτές, αλλά τόσο σημαντικές, “καταθέσεις ψυχής” του Γιάννη Φιλιππίδη δίνεται η ευκαιρία σε εμάς τους αναγνώστες να διαβάσουμε ένα βιβλίο – τροφή για την ψυχή μας, που θα μας ταξιδέψει, μέσα από τις ευλαβικά φυλαγμένες και γλαφυρά διατυπωμένες αναμνήσεις του συγγραφέα, σε τόπους πασίγνωστους και πολυαγαπημένους, όπως η αρχόντισσα Ρόδος, η γραφική απομακρυσμένη Σύμη, η πολύβουη και μαγευτική Σαντορίνη, η πανέμορφη και ονειρική Καστοριά, η καταπράσινη Κέρκυρα, η απομονωμένη και γαλήνια Κορινθία, αλλά και σε άλλα, λιγότερο γνωστά και “ελκυστικά” μέρη όπως το κέντρο της Αθήνας, τα Πατήσια, τα βραχάκια του Αρείου Πάγου και πολλά ακόμη.

            Το κυριότερο όμως “ταξίδι” στο οποίο μας προσκαλεί ο συγγραφέας μέσα από την χαρισματική πένα του είναι εκείνο στα βάθη της ψυχής μας. Μέσα από τις δικές του σκέψεις, ονειροπολήσεις, ή συνειδητοποιήσεις για όσα βιώνουμε τα τελευταία δύσκολα χρόνια όλοι μας, ο συγγραφέας μας καλεί να κάνουμε μια ουσιαστική ενδοσκόπηση, έναν απολογισμό αν θέλετε της ζωής μας, των πραγματοποιημένων ή ανεκπλήρωτων ονείρων μας, των καλά φυλαγμένων, πολύτιμων και σωτήριων αναμνήσεών μας. Για πολλούς από εμάς, ίσως, δεν ήρθαν όλα όπως τα υπολογίζαμε, μπορεί να αναγκαστήκαμε να διαβούμε δρόμους διαφορετικούς από αυτούς που ονειρευτήκαμε, υποχρεωθήκαμε να αποτραβηχτούμε στον μικρόκοσμό μας θέλοντας να προστατευτούμε από όσα μας βάλλουν καθημερινά και ανελέητα και, πιθανότατα, για να θωρακίσουμε την ευαίσθητη ψυχή μας από όσα τραγικά και απάνθρωπα συμβαίνουν γύρω μας και τα οποία αισθανόμαστε ανίσχυροι και αδύναμοι να επηρεάσουμε και να αλλάξουμε.

Ο Γιάννης Φιλιππίδης, ενσυνείδητος συνοδοιπόρος στα δύσκολα του καιρού μας, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος που συναισθάνεται τα πάντα γύρω του και μέσα του, ένας πολίτης που είναι βαθιά πολιτικοποιημένος χωρίς ίχνος φανατισμού και ένας ακροατής που αφουγκράζεται τις σιωπηλές “κραυγές” της δικής του ψυχής, πολύ πιθανόν και των δικών μας, για περισσότερη και ουσιαστικότερη ελευθερία σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Στην ουσία ο συγγραφέας, μέσα από τα ολιγόλογα αλλά μεστά κείμενά του που εννοούν πολύ περισσότερα απ’ όσα γράφουν, μας προτρέπει να ψάξουμε βαθιά μέσα μας και να βρούμε τη δύναμη να απελευθερώσουμε την ψυχή μας από τα πολυάριθμα δεσμά της. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κρατάει απέναντί μας έναν καθρέφτη και μας παροτρύνει να κοιτάξουμε βαθιά μέσα του το είδωλό μας. Συνήθως,  θα το αντικρίσουμε κουρασμένο και αποστραγγισμένο από την καθημερινή βιοπάλη και τις συνεχείς και ατέλειωτες εκκρεμότητες, άλλοτε γοητευτικό και ερωτεύσιμο, ενίοτε καυστικό, χιουμοριστικό και παιχνιδιάρικο – ειδικά όταν παλεύουμε να πετύχουμε «μια εύκολη συνταγή για δημοκρατία» – αλλά σε κάθε περίπτωση αληθινό και οικείο. Καλούμαστε, λοιπόν, να αποφασίσουμε εάν θέλουμε να περάσουμε το υπόλοιπο της πεπερασμένης, μοναδικής και ανασφαλούς ζωής μας στον ίδιο βάναυσο, καθημερινό, εξαντλητικό ρυθμό ή εάν θα επιλέξουμε να ζήσουμε περισσότερο ελεύθεροι, περισσότερο ζωντανοί και ικανοποιημένοι.

Ο Γιάννης Φιλιππίδης στο νέο του εκπληκτικό βιβλίο «Κωδικός Ελευθερία» μας προσφέρει ένα δώρο ανεκτίμητο: τη δυνατότητα μέσα από τους δικούς του, και γιατί όχι δικούς μας στοχασμούς, να συνειδητοποιήσουμε πόσο σύντομο είναι το πέρασμά μας από αυτόν τον συχνά όμορφο και, ενίοτε, “τερατόμορφο” κόσμο και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, προσπαθώντας να απομυζήσουμε κάθε λεπτό και κάθε στιγμή της, καθώς είναι μία, σύντομη και ανεπανάληπτη. Η ελευθερία του νου, της καρδιάς και του σώματος δεν κοστίζει πάντα και είναι εύκολο να αποκτηθεί, αρκεί να πιστέψουμε λίγο περισσότερο, να δραστηριοποιηθούμε λίγο παραπάνω, να θέσουμε στόχους και να αποφασίσουμε να ζήσουμε όσα θέλουμε και όσα μας αξίζουν, αλλά και να συμφιλιωθούμε με όσα δεν θελήσαμε ποτέ αλλά μας βρήκαν έτσι κι αλλιώς. Κάθε αναγνώστης θα βρει μέσα στις σελίδες αυτού του πανέμορφου βιβλίου πολλά στοιχεία με τα οποία θα ταυτιστεί, πολλά με τα οποία θα χαμογελάσει, πολλά με τα οποία θα συγκινηθεί και θα προβληματιστεί, αλλά οπωσδήποτε θα βρει και κάποια μικρά κομματάκια της δικής του ψυχής που ίσως έχασε στη διαδρομή της ζωής του, χωρίς ποτέ να το συνειδητοποιήσει, και που, ακόμα και τώρα, μπορεί να τον βοηθήσουν να την “μπαλώσει” και να συνεχίσει πιο δυνατός! Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στον Γιάννη Φιλιππίδη για ένα ακόμα αξιόλογο βιβλίο του, την “παρηγοριά” του οποίου θα αναζητώ συχνά, και το οποίο αξίζει να διαβαστεί από όλους!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Με τις προσωπικές μου ελεύθερες αυτόνομες σκέψεις απέμεινα ξανά. Μακριά από επαγγελματίες που εμπορεύονται το συναίσθημα της ελπίδας, οι ίδιοι μόνο γνωρίζουν για το όφελος ποιανού εργάζονται. Γιατί πολίτης ανάμεσα σ’ ένα λαό μιας πατρίδας, που η γη της ζεματάει όταν την περπατάς, όπως σε πλεούμενο λίγο πριν από τον οριστικό του αφανισμό, εγώ και πάλι θα θυμηθώ την πατρική καθοδήγηση να ταχθώ ξανά στο πλευρό του Ινδιάνου. Πλάι στον αδικημένο, η αντιπολιτευτική μου παρόρμηση ίσως φανεί χρήσιμη, αφού βλέπεις βοηθάει στο να μη μεθάς με καμιά εξουσία, να μη συγχωρείς κανέναν επίορκο.

Στην εποχή που μας βρήκαν ακόμη και οι ανεμοστρόβιλοι, ανοίγω προσωπικό διάλογο μαζί σου. Δες στ’ αλήθεια πόσους κοινούς τόπους έχουμε, πόσα κοινά αδιέξοδα, πόσα ανεκπλήρωτα θέλω. Σ’ όλα αυτά, οφείλουμε να κρατήσουμε αναπνοές, έτσι μόνο θα σταθούμε στα πόδια μας.

Θυμήσου ότι ευτυχισμένος δεν είσαι τη στιγμή που αποπληρώνεις τις τρέχουσες οφειλές σου, οι πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες σου είναι αυτές που αφορούν τον αληθινό μας κόσμο. Λειτουργώντας μόνο σαν εισπράκτορες υπέρ του δημοσίου, χάνουμε τα όμορφα, εκλείπουν στιγμές ν’ αποτελέσουν στέρεες μελλοντικές μας μνήμες από μια ζωή όπως την αξίζουμε. Και δεν την παραδίδουμε σε κανέναν…»