«ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», της Σουζάνας Χατζηνικολάου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», της Σουζάνας Χατζηνικολάου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Κέδρος

Σελίδες: 872

Τιμή με έκπτωση: 17,50 €

          Το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας είναι σαφώς δύσκολο και απαιτητικό –απλά και μόνο εξ’ ορισμού, καθώς απαιτεί φαντασία και δη πρωτότυπη–, ενώ οι εκπρόσωποί του στην Ελλάδα είναι σχετικά λίγοι και όχι πάντοτε οι πιο αντιπροσωπευτικοί. Έχουμε συνηθίσει στα μεγάλα, επικά και διεθνώς αναγνωρισμένα έργα φαντασίας ξένων συγγραφέων, όπως ο Τόλκιν, ο Μάρτιν, η Ρόουλινγκ κ.α. Όταν, λοιπόν, εμφανίζονται τέτοια αριστουργηματικά, και το εννοώ, μυθιστορήματα όπως «Το Αυγό Του Θεού», από νέες ελληνίδες συγγραφείς σαν την αγαπητή Σουζάνα Χατζηνικολάου και τα οποία αποτελούν μόλις το δεύτερο έργο τους, τότε δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε κυριολεκτικά! Αισθάνομαι πραγματικά ευγνώμων και περήφανη που η χώρα μας, ακόμα και εν μέσω κρίσης, ακόμα και ορμώμενη από έναν τόσο «πραγματιστικό» κλάδο όπως αυτός της Ιατρικής, είναι ικανή να «γεννά» τόσο λαμπρά συγγραφικά ταλέντα και να προσφέρει στους αναγνώστες, και ειδικά στους λάτρεις της λογοτεχνίας φαντασίας, τέτοια ανεπανάληπτα βιβλία!

          Για μένα, αλλά και για άλλους βιβλιοσκώληκες με τη δική μου «τρέλα», αυτό το μυθιστόρημα ήταν, υποθέτω, η απάντηση στις προσευχές μας! Ένα τέτοιο βιβλίο μεγάλου σχήματος με αρκετά μικρά γράμματα και αψεγάδιαστη επιμέλεια, που αριθμεί 872 σελίδες –συνοδευόμενο από ένα πανέμορφο, επιβλητικό, μυστηριακό εξώφυλλο και μια υπόθεση που ιντριγκάρει το μυαλό–, ανταποκρίνεται απόλυτα στις προσδοκίες μας. Ξεκινώντας, όμως, την ανάγνωση αυτού του αξέχαστου βιβλίου συνειδητοποίησα πως κρατούσα στα χέρια μου ένα από εκείνα τα μυθιστορήματα που είναι προορισμένα να μείνουν για πάντα σε περίοπτη θέση στην καρδιά, στο μυαλό και στη βιβλιοθήκη μου! Από τις πρώτες κιόλας σελίδες «αιχμαλωτίστηκα» μέσα στον φανταστικό κόσμο που έπλασε με αξιέπαινη μαεστρία και πρωτοτυπία η συγγραφέας και κατάλαβα πως, παρά την περιέργειά μου και την ανυπομονησία μου για να δω την εξέλιξη, έπρεπε να το διαβάζω σιγά σιγά ώστε η αναγνωστική μου απόλαυση να διαρκέσει όσο περισσότερο γινόταν. Όμως, αλίμονο! Έφτασε η στιγμή που γύρισα και την τελευταία σελίδα του βιβλίου, νιώθοντας ανάμικτα συναισθήματα άφατης ευχαρίστησης και έντονης λύπης, καθώς ήμουν πλέον αναγκασμένη να αφήσω τον μαγευτικό κόσμο, στον οποίο είχα συνηθίσει να «ζω» για αρκετές μέρες, αλλά και τους ήρωες που είχα αγαπήσει!

          Φανταστείτε, λοιπόν, έναν τόπο πανέμορφο, την ήπειρο της Νεβάντε, με τις οροσειρές της, τις λίμνες και τους ποταμούς της, τα δάση, τις πόλεις και τα χωριά της, τις θάλασσες, τα πελάγη, τα φαράγγια και τις σπηλιές της… Και στη νοτιοανατολική πλευρά αυτής, φανταστείτε την πιο λαμπρή, πλούσια κι ευλογημένη πρωτεύουσα που μπορεί να πλάσει ο νους του ανθρώπου, την τρανή Βαγιαμόρεν με τα πανύψηλα περιμετρικά τείχη της, πάχους δέκα μέτρων, και τις είκοσι πύλες της, που κοσμούνται από αντίστοιχα πέτρινα κεφάλια, τα είκοσι πρόσωπα του Θεού, του παντοδύναμου Γκνοφόσιρ. Φανταστείτε, επίσης, ότι η κοινωνία της χώρας αυτής είναι απόλυτα θεοκρατική, με μοναδικό αρχηγό και κυβερνήτη της τον Μεγάλο Αρχιερέα Ζεσπίλκα και το ιερατείο του, που έδρα τους έχουν τον πιο σημαντικό και πλούσιο ναό όλης της ηπείρου, τον Σελέτικ. Οι άνθρωποι υπακούουν τυφλά στις προσταγές του Αρχιερέα, είναι απόλυτα θεοσεβούμενοι μέχρι το σημείο του φανατισμού και ζουν έχοντας συνειδητά ως γνώμονά τους τούς αμέτρητους νόμους που έχουν θεσπίσει οι εκάστοτε Αρχιερείς ανά τους αιώνες.

          Είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης μας, όμως, να θέλουμε ενίοτε να διαφοροποιηθούμε, να τραβήξουμε τον δικό μας δρόμο μακριά από το κύριο ρεύμα, ν’ αμφισβητήσουμε όσα όλοι οι άλλοι γύρω μας ενστερνίζονται με τυφλή υπακοή ως αναμφισβήτητα. Στη Νεβάντε, δυστυχώς, κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με υπέρτατη βλασφημία και θανάσιμη αμαρτία, οι οποίες πρέπει να τιμωρηθούν με ανάλογη σφοδρότητα. Οι «αμαρτωλοί» αμφισβητίες τιμωρούνται με μαρκάρισμα στον κρόταφο, φέροντας πλέον εφ’ όρου ζωής μία σφραγίδα που αποτελεί το σύμβολο των δαιμόνων και του αρχηγού τους Ιαρότνα, των μισητών πολέμιων του Γκνοφόσιρ. Όσοι άτυχοι, καταραμένοι, αμαρτωλοί σημαδευτούν με αυτή δεν έχουν πια θέση μέσα στη σεπτή πρωτεύουσα –ούτε και σε κανένα άλλο θεοσεβούμενο και ενάρετο σπιτικό εκτός αυτής– κι έτσι εξορίζονται στο άγνωστο, καταδικασμένοι σε «άτυπη» θανάτωση, έχοντας ως μόνιμη «συνοδεία» τους την άκρατη προκατάληψη, τον διωγμό, την ταλαιπωρία, τον κίνδυνο, την απόγνωση και την εξαθλίωση, που αργά, βασανιστικά και ανελέητα οδηγεί στον σίγουρο θάνατό τους – ουσιαστικά στη λύτρωσή τους.

          Ένας τέτοιος άτυχος αμφισβητίας είναι και ο ήρωάς μας, ο νεαρός Φίλκε, γιος σιδερά, ο οποίος, τολμώντας να διαφοροποιηθεί από τους υπόλοιπους και ν’ απαιτήσει όσα ονειρευόταν και δικαιούνταν στη σύντομη ζωή του, αναγορεύτηκε σε δαιμονισμένο από τον Ζεσπίλκα και το ιερατείο του, σημαδεύτηκε με τη βδελυρή σφραγίδα και εκδιώχθηκε από τη λαμπρή και ενάρετη πρωτεύουσα διά παντός. Εξόριστος για τέσσερα σκληρά, ψυχοφθόρα και πολύπαθα χρόνια –που του σημάδεψαν το σώμα με ανίατη ασθένεια και την ψυχή με ανοιχτές, βαθιές πληγές–, ο νεαρός Φίλκε αποφασίζει να μπει ξανά, για μια ύστατη φορά, κρυφά στη Βαγιαμόρεν, με τη συνδρομή δύο ανέλπιστων φίλων του, των αδερφών Ίλυ και Άνικ, γεννημένοι από επίσης εξόριστη μητέρα. Εκεί θα συναντήσει τον αδερφικό και παρεξηγημένο παιδικό φίλο του Σίντρο και η παρέα των τεσσάρων νέων θα εγκαταλείψει την πρωτεύουσα με προορισμό τη Μονή της Ανελμπόα στον βορρά της Νεβάντε.

          Αυτό θα είναι και η αρχή για ένα αξέχαστο ταξίδι, τόσο για τους ίδιους τους ήρωες όσο και για εμάς τους αναγνώστες. Η Σουζάνα Χατζηνικολάου «ξεδιπλώνει» μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας ένα ολόκληρο σύμπαν από κόσμους πανέμορφους όσο και τρομαχτικούς, γαλήνιους όσο και φρικιαστικούς, συνηθισμένους όσο και μεγαλειώδεις, φανταστικούς όσο και πραγματικούς. Μαζί με τον Φίλκε και τους φίλους του βιώνουμε μία απίστευτη, συναρπαστική περιπέτεια με συντρόφους που πραγματικά θα θέλαμε να είναι δικοί μας φίλοι, με τυράννους που φτάνουμε να μισήσουμε ως τα βάθη της ψυχής μας, με θεότητες αγαθές και δαιμονικές που μεταμορφώνονται από πανέμορφες σε αποκρουστικές και θηριώδεις, με ανθρώπους που άλλοτε εκφράζουν όλο το μεγαλείο και τη γενναιότητα της ανθρώπινης ψυχής και άλλοτε επιδεικνύουν αναίσχυντα ό,τι πιο εγωιστικό, απάνθρωπο, ελεεινό και ποταπό έχει να δείξει το ανθρώπινο στοιχείο.

          Η συγγραφέας, μέσα από τον συγκλονιστικό, αξεπέραστο αυτόν μύθο της, μας παρασύρει σε μια μαγευτική και συναρπαστική διαδρομή όπου θα συναντήσουμε μεγαλειώδεις δράκους, αυγά που εκκολάπτουν μέσα τους το απόλυτο κακό, θεές που προσπαθούν να ξελογιάσουν θνητούς ώστε να κυριαρχήσουν, ανθρώπους που διαστρεβλώνουν τη δουλεία σε ελευθερία, την τυραννία σε ιεροσύνη, τη φιλία και την αγάπη σε προδοσία και μίσος, τη θρησκευτική ευλάβεια σε φανατισμό και απανθρωπιά. Θα συναντήσουμε, όμως, και ανθρώπους που έχουν βαθιά ριζωμένη μέσα τους την αγνή πίστη στο καλό και δεν επηρεάζονται εύκολα από την ασφυκτική καταπίεση και την ψυχολογία του όχλου, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να θυσιαστούν αρκεί να προστατέψουν τους συνανθρώπους τους, έστω κι αν αυτοί τους καταδίκασαν κάποτε με αναίτιο και τυφλό μίσος. Θα νιώσουμε την ψυχή μας να πλημμυρίζει από αμέτρητα συναισθήματα, είτε αληθινού, πιστού έρωτα, είτε αδελφικής, γονικής και φιλικής αγάπης, είτε αγάπης ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και ανταπόδοσης, είτε τέλος αγάπης η οποία, παραμένοντας πιστή σ’ αυτό που χάθηκε για πάντα, περιμένει «πετρωμένη» την αιώνια λύτρωση.

Ακόμα και να ’θελα, δεν θα μπορούσα να σας περιγράψω όλα όσα αισθάνθηκα διαβάζοντας αυτό το υπέροχο μυθιστόρημα φαντασίας. Ανακάλυψα μια συγγραφέα με αστείρευτο ταλέντο, με πρωτότυπη φαντασία, με σαγηνευτική, ασυνήθιστη γραφή και την ικανότητα να πλάθει καινούρια, αδιάβατα «μονοπάτια» στον κόσμο των μύθων. Αξέχαστες  οι αναγνωστικές «αναμνήσεις» μου από την αίθουσα των Αγαλμάτων με τη σπείρα από τα λευκά κεράκια-ψυχές, απ’ τη σπηλιά του Τρελού με τα ασυνήθιστα πετρώματα και τους αφανείς κατοίκους, απ’ την αίθουσα με τους μαύρους μαρμάρινους θρόνους, από τις μάχες με τους δράκους έξω από τα τείχη, απ’ την αποκωδικοποίηση του τραγουδιού της Ανελμπόα και τόσα άλλα αμέτρητα κομμάτια αυτού του υπέροχου βιβλίου. Το επίχρισμα του μύθου είναι μόνο το πέπλο κάτω από το οποίο η συγγραφέας κρύβει με δεξιοτεχνία πολλά και φλέγοντα ζητήματα της σημερινής, χειροπιαστής πραγματικότητας που ζούμε όλοι εμείς, όπως ο φανατισμός, ο ρατσισμός, η προσφυγιά, η χειραγώγηση και η προπαγάνδα, η καλυμμένη τυραννία και ο αριβισμός των αδίστακτων και ασυνείδητων με κάθε τίμημα.

Αξίζουν πολλά και θερμά συγχαρητήρια στη Σουζάνα Χατζηνικολάου για το αριστουργηματικό της βιβλίο με τον αλησμόνητο τίτλο «Το Αυγό Του Θεού». Είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο δεν θα «χορταίνετε» να διαβάζετε και σίγουρα θα ξαναδιαβάσετε πολλές φορές στη ζωή σας, ανακαλύπτοντας με κάθε νέα ανάγνωση και διαφορετικά κρυμμένα νοήματα και συμβολισμούς, τόσα όσες και οι αναγνώσεις του. Διαβάστε το, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Στη θεοκρατική κοινωνία της Νεβάντε και της πρωτεύουσάς της, Βαγιαμόρεν, η αμφισβήτηση του Αρχιερέα και του ιερατείου ισοδυναμεί με θανάσιμη αμαρτία. Οι αμαρτωλοί θεωρούνται καταραμένοι από τον Θεό Γκνοφόσιρ και εξορίζονται σημαδεμένοι με τη Σφραγίδα, το σύμβολο των δαιμόνων. Η ποινή ισοδυναμεί με καταδίκη σε θάνατο, καθώς οι εξόριστοι έρχονται αντιμέτωποι με τον ακραίο φανατισμό και την προκατάληψη της Νεβάντε, και ελάχιστοι από αυτούς επιβιώνουν πάνω από δώδεκα μήνες. Ύστερα από τέσσερα σκληρά χρόνια εξορίας και βαριά άρρωστος, ο Φίλκε επιστρέφει στη Βαγιαμόρεν. Συναντά τον παλιό του φίλο Σίντρο κι εκείνος πηγαίνει μαζί του. Παρέα με τον Ίλυ και τον Άνικ, δυο αδέρφια από εξόριστη μητέρα, θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι για κάποιο μοναστήρι στο Βορρά. Η πίστη όλων στον Θεό έχει κλονιστεί, και το μίσος για τον τύραννο Αρχιερέα Ζεσπίλκα είναι κοινό. Όμως κάποια στιγμή οι αληθινοί δαίμονες θα ξυπνήσουν και θα ψάξουν για συμμάχους ανάμεσα στους εξορίστους. Και τότε ο Φίλκε θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στη συγχώρεση και στην εκδίκηση. Και θα ανακαλύψει ότι η Σφραγίδα στον κρόταφό του είναι κάτι περισσότερο από μια απλή ζωγραφιά».