Συνέντευξη με την ΓΙΟΛΑ ΔΑΜΙΑΝΟΥ - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

            Η εξαίρετη Γιόλα Δαμιανού – Παπαδοπούλου είναι μία πολυγραφότατη συγγραφέας με καταγωγή από την Κύπρο, η οποία πέρασε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της στην Αφρική. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το γεγονός αυτό και ο συγχρωτισμός της με πολυάριθμες φυλές και κουλτούρες προσέδωσε στην ίδια και στο έργο της κάτι από τα χρώματα, τα αρώματα και την άγρια, εξωτική σαγήνη της Μαύρης Ηπείρου. Το συγγραφικό έργο της πλούσιο, με ποικίλα κοινωνικά και ιστορικά θέματα, αλλά και έργα για την ευαίσθητη παιδική ψυχή, έχει κερδίσει πολλούς πιστούς αναγνώστες διαχρονικά καθώς και ξεχωριστές διακρίσεις. Με την αφορμή της έκδοσης του τελευταίου, πρόσφατου βιβλίου της από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ», η αγαπητή συγγραφέας απάντησε με τον δικό της, ξεχωριστό τρόπο στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας». Την ευχαριστώ θερμά για το χρόνο που διέθεσε, της εύχομαι καλή επιτυχία σε κάθε έργο της και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις της ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα την Γιόλα Δαμιανού – Παπαδοπούλου!

1) Αγαπητή κ. Παπαδοπούλου, μας έχετε ήδη χαρίσει δεκατρία εξαιρετικά έργα σας, με πιο πρόσφατο το νέο σας μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ». Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκα από νεαρή ηλικία. Στην αρχή διάβαζα γιατί με βοηθούσε να ονειρεύομαι, μετά έγραψα γιατί με έπνιγαν οι λέξεις. Ήμουν  έφηβη όταν έγραψα τα πρώτα μου ποιήματα τα οποία μεταδόθηκαν από ραδιοφωνική εκπομπή που την επιμέλεια είχε  ο σπουδαίος Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης. Αργότερα, στο Λύκειο, έγραψα χρονογραφήματα  τα οποία δημοσίευα τακτικά στην εφημερίδα ΑΓΩΝ. Την ίδια εποχή με άλλους νέους της Κύπρου ιδρύσαμε τον Παγκύπριο Καλλιτεχνικό,  Λογοτεχνικό, Όμιλο Νέων (Παγκύπριος ΚΛΟΝ). Αργότερα η εφημερίδα ΑΓΩΝ μου ανέθεσε την εβδομαδιαία  στήλη Πνευματικής και Καλλιτεχνικής Επισκόπησης. Βλέπετε το γράψιμο ήταν όλη μου η ζωή, αλλά εκείνη την εποχή δεν ήξερα πως μπορούσα να σπουδάσω κάτι ανάλογο με τη συγγραφή, έτσι σπούδασα Δημοσιογραφία.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να  συγκεντρώσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Έμπνευση είναι το πρωινό αεράκι  που μου χαϊδεύει τη σκέψη για μια καλημέρα. Δεν την φωνάζω, με περιμένει να φτιάξω τον καφέ και να ανοίξω τον υπολογιστή μου.  Με εμπνέει ο άνθρωπος και όσα διαδραματίζονται στη ζωή του. Αξίες, ιδανικά, συναίσθημα, σκέψεις είναι όλα όσα συνθέτουν τους χαρακτήρες των ηρώων μου. Μέχρι στιγμής δεν δυσκολεύτηκα να συγκεντρώσω τις απαραίτητες πληροφορίες ιστορικών γεγονότων γιατί πάντα κινούμαι σε μονοπάτια που γνωρίζω τόσο εγώ όσο και  κοντινοί μου άνθρωποι και είμαι σίγουρη πως μπορώ να τα υποστηρίξω.

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα, αλλά και τις σπουδές τους. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Δεν είναι απαραίτητο να σχετίζεται το αντικείμενο των σπουδών με τη συγγραφή. Έχω διαβάσει σπουδαία βιβλία που έγραψαν αρχιτέκτονες, γιατροί, δικηγόροι.  Η συγγραφή είναι θέμα έμπνευσης, φαντασίας, ικανότητας να εκφράζεις πράγματα που ερεθίζουν το μυαλό. Πιστεύω πως οι γνώσεις είναι ένα επιπρόσθετο  προσόν που βοηθά να πεις ενδιαφέροντα πράγματα. Στην περίπτωσή μου  το επάγγελμα είναι αλληλένδετο με τη συγγραφή και το ένα εξυπηρετεί το άλλο.

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που γίνεται αυθόρμητα από κάθε συγγραφέα.  Το έχω κάνει σε πάρα πολλά βιβλία μου είτε συγκαλυμμένα ή εντελώς φανερά. Πιστεύω πως κάτι που είναι δικό σου και το έχεις ζήσει θα μπορέσεις να το εκφράσεις με όλο του το βάθος και θα είναι αληθινό. Είναι επώδυνο και κάποιες φορές κλαίω γράφοντας και πότε γελώ και νιώθω όμορφα με ευχάριστες αναμνήσεις. Και ο αναγνώστης ξεχωρίζει ποιο είναι το αληθινό και ποιο το ψεύτικο. Δεν έχω  πρόβλημα να τσαλακωθώ ή να αυτοσαρκαστώ,  το κάνω και όταν γράφω χρονογράφημα.

5) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα, ακόμα και με την παιδική λογοτεχνία, ενώ στην θεματολογία σας κυρίαρχο ρόλο παίζει η κοινωνία και οι ανθρώπινες σχέσεις. Θεωρείτε, ίσως, ότι η ίδια η ζωή αποτελεί μια σημαντική "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Ναι, όπως είπα και πιο πάνω, με ενδιαφέρουν αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, ο άνθρωπος, η κοινωνία και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επηρεάζει καταλυτικά τον τρόπο ζωής και τις  ανθρώπινες σχέσεις. Η ίδια η ζωή είναι μια αστείρευτη "πηγή ιδεών".

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η ευρηματικότητα και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Το έμφυτο ταλέντο, η ευρηματικότητα και οι εμπειρίες και η γνώση της γλώσσας αρκούν για να γράψει κανείς κάτι ενδιαφέρον. Βέβαια, αν υπάρχει και το επιστημονικό υπόβαθρο θα είναι ένα ακόμα προσόν γιατί ο επιστήμονας – συγγραφέας ίσως γράψει κάτι διαφορετικό που θα μπορεί να υποστηρίξει με τις γνώσεις του.

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Με τα πολλά χρόνια ενασχόλησης η συγγραφική έμπνευση βρίσκεται πάντα παρούσα – προς το παρόν! Το λέω αυτό γιατί με το πέρασμα των χρόνων κανείς δεν ξέρει... Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τόπος που με "επισκέπτεται" η έμπνευση, γράφω όπου βρίσκεται και ο υπολογιστής μου. Μόνο που επιλέγω τις πολύ πρωινές ώρες που το μυαλό είναι ξεκούραστο, δεν κτυπούν τηλέφωνα, δεν ανοίγουν πόρτες και πριν αρχίσουν  τα καθήκοντά μου σαν συζύγου, μητέρας και γιαγιάς. Αυτό είναι το πρόβλημα με μας τις γυναίκες συγγραφείς, όταν το καθήκον μας καλεί πρέπει να είμαστε παντού παρούσες. Όταν συγγραφέας είναι ο άντρας του σπιτιού όλοι πρέπει να σωπαίνουν, να περπατούν στις μύτες των ποδιών ή να πηγαίνουν βόλτα.

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου του οποίου την κρίση εμπιστεύεστε;

Πάντα ζητώ μια δεύτερη άποψη από κάποιον που εμπιστεύομαι πολύ.

9) Από τα μυθιστορήματά σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το κάθε βιβλίο σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" του καθενός;

Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποιο γιατί το κάθε ένα έχει τη δική του ιστορία και τη δική του στιγμή έμπνευσης. Π.χ. πολλοί αναγνώστες μου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από το πρώτο μου μυθιστόρημα «Ο Ψίθυρος Του Δάσους». Όταν κυκλοφόρησε στην Κύπρο πρώτα, έγινε ένας μικρός πανικός και όλοι κουβέντιαζαν γι’ αυτό.

«Ο Ψίθυρος Του Δάσους» είναι βιωματικό μυθιστόρημα. Κυκλοφόρησε πρώτα σαν αυτοέκδοση (το 1992 δεν υπήρχαν στην Κύπρο Εκδοτικοί Οίκοι) μετά έγινε επανέκδοση από τις Εκδόσεις  Λιβάνη  με τον τίτλο «Αφρικάνικη Νύχτα» και αργότερα συνέχισε την  πορεία του στις Εκδόσεις Άγκυρα σαν «Ψίθυρος Του Δάσους». Το μυθιστόρημα αυτό εξιστορεί την Επανάσταση του Λουμούμπα στο Κονγκό (1964). Τότε είμαστε οικογενειακώς εγκατεστημένοι εκεί, οι γονείς μου, οι τρεις αδερφές μου κι εγώ, καθώς και  τα αδέρφια του πατέρα μου με τις οικογένειες τους.  Ζήσαμε τον κατατρεγμό των λευκών  μέσα στα δάση βιώνοντας τη φρίκη και το θάνατο, μέχρι που καταφέραμε μαζί με άλλους διακόσιους Έλληνες να περάσουμε στα σύνορα της Ουγκάντας. Κάποια μέλη της οικογένειας μου είχαν τραγικό τέλος.

Ακολούθησαν άλλα δύο μυθιστορήματα με θέμα την Αφρική «Το Ταξίδι Της Καρδιάς Μας» και «Το Πεπρωμένο Μιας Ζωής» με αφορμή τη ζωή μου στην Νιγηρία.

«Το Άλλο Μου Μισό» ήταν το πρώτο  μου μυθιστόρημα  για την Κύπρο. Το έγραψα όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα και ο κόσμος έτρεξε όλο λαχτάρα να επισκεφτεί τα τουρκοπατημένα χωριά του και να γνωρίσει αυτούς που κατοικούν  τα σπίτια του.

Ακολούθησε άλλο ένα μυθιστόρημα για τη Νιγηρία «Έτσι Θέλω Να Θυμάμαι». Ήθελα να φέρω στο φως της δημοσιότητας το θέμα "μιγάδας" που οι λευκοί έσπερναν στην Αφρική τα παλιά χρόνια και ποτέ δεν αναγνώρισαν την πατρότητά τους. Πάντα με έτρωγε το ερώτημα «τί γίνεται όταν μια μέρα αυτά τα παιδιά θα αναζητήσουν τις ρίζες τους;»

 Στο μυθιστόρημα  «Αργός Χορός» ξετυλίγεται   μέσα από τη ζωή μιας γυναίκας η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου από το 1953 μέχρι σήμερα. Είναι ένα μυθιστόρημα που εκτός από τα ιστορικά γεγονότα πλημμυρίζει από ρομαντισμό, ανεκπλήρωτους έρωτες, ευαισθησίες και όνειρα.

Ακολούθησε το «Η Ζωή Είναι Αγάπη» που είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα από τη ζωή μιας τετραπληγικής  και το τελευταίο «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ». 

Δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά τα μυθιστορήματα είναι εξαντλημένα.

10) Η συγγραφέας Γιόλα Δαμιανού - Παπαδοπούλου βρίσκει το χρόνο να διαβάζει και για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Το βιβλίο ήταν ο καλύτερος μου φίλος από ανέκαθεν,  πιο πάνω είπα πως μικρή με έκανε να ονειρεύομαι, στην Αφρική επιβίωσα τα χρόνια της μοναξιάς μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Διάβαζα ό,τι έβρισκα λογοτεχνία, ψυχολογία, μεταφυσική… Το είδος λογοτεχνίας που μου αρέσει είναι το καλογραμμένο  μυθιστόρημα που έχει ενδιαφέρουσα πλοκή και είναι συνάμα και πηγή γνώσης.

11) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Από τα νεανικά μου χρόνια οι δάσκαλοι όταν ανακάλυψαν το ταλέντο μου με συμβούλευαν «να διαβάζεις πολλά βιβλία, θα σε βοηθήσει στο γράψιμο». Κι αυτό έκανα. Άρα σίγουρα έχω επηρεαστεί από κάποιους. Από νωρίς διάβασα Καζαντζάκη, Τερζάκη, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Αλμπέρ Καμύ κι άλλους κλασσικούς συγγραφείς, διάβασα νεότερη  Ελληνική και ξένη λογοτεχνία και ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Εκεί στην Αφρική  δεν ήταν εύκολο να αγοράζω, αλλά ούτε είχα το προνόμιο της επιλογής.

12) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Πολλά βιβλία έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου και έχω ευχηθεί να τα είχα γράψει εγώ.  Τα κρατάς για ένα χρονικό διάστημα στην καρδιά σου μέχρι που ένα άλλο θα έρθει να επισκιάσει το προηγούμενο. Κι ευτυχώς, γιατί αυτό σημαίνει πως η λογοτεχνία αναπαράγεται. Ένα καταπληκτικό βιβλίο που διάβασα κι έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου είναι το «Κάθε Στιγμή Μετράει» της Lisa Genova. Θαύμασα τη μαεστρία της πλοκής, τον τρόπο να αποκαλύπτει  τραγικά γεγονότα με ευαισθησία και  χωρίς μελοδραματισμούς που στο τέλος αφήνει εκτός από τη γνώση κι ένα τρυφερό συναίσθημα για ένα θέμα που αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να  το αξιολογήσεις. Μιλά για την ασθένεια Αλτσχάιμερ.

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Ένας άνθρωπος πλημμυρισμένος εμπειρίες και γνώσεις από τόπους που πήγε, είναι ένα ενδιαφέρον άτομο και ο κόσμος θέλει να τον ακούει. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα συγγραφέα. Νομίζω πως οι εμπειρίες που απόκτησα από τα ταξίδια μου και οι άνθρωποι που γνώρισα από όλες τις χώρες της γης με βοήθησαν να έχω μια πιο πλατειά άποψη για τη ζωή κι αυτό το συναντά κανείς στα βιβλία μου. Δεν ξέρω πώς θα ήταν τα βιβλία μου  χωρίς αυτές τις εμπειρίες. Θυμάμαι όταν έγραφα «Το Άλλο Μου Μισό» έγραψα για την τουρκοκρατούμενη πλευρά της πατρίδας μου χωρίς να έχω πάει, γιατί αρνιόμουν να δείξω το διαβατήριό μου στους Τούρκους για να πάρω βίζα.  Όταν το τέλειωσα ένιωσα πως εκείνο το κομμάτι έμοιαζε άψυχο, έτσι έκανα πέτρα την καρδιά μου και πήγα… Όταν γύρισα κάθισα και  ξανάγραψα ολόκληρα κεφάλαια αποθέτοντας στις λέξεις την αύρα της φύσης, την ψυχή, το πνεύμα και τους κτύπους της καρδιάς μου όταν έπιασα το σφυγμό της Κερύνειας.

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να υπηρετούν διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και το κάνουν εξ’ ίσου καλά. Δεν πιστεύω πως το ένα κλέβει απ’ το άλλο γιατί γίνεται σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Εγώ βρίσκω πολύ τονωτικό να γράψω ένα μυθιστόρημα νεανικής λογοτεχνίας ύστερα από ένα μεγάλο μυθιστόρημα, αφήνομαι στην ανεμελιά της νιότης και γαληνεύω. Όσο για το αν θα πρέπει να πειραματίζεται θεματολογικά ένας συγγραφέας ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό κοινό, θέλω να σας θυμίσω πως το έχω κάνει γράφοντας το «Η Ζωή Είναι Αγάπη».  Ήθελα να γράψω αυτό το βιβλίο με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, και δεν σκέφτηκα πως κάποιοι άνθρωποι θα το έβρισκαν καταθλιπτικό. Γιατί στο μυαλό μου είχα μόνο τη δύναμη της θέλησης, τη γνώση και την αισιοδοξία που θα περνούσα σε κάποιους αναγνώστες μου που ίσως το χρειάζονται. Κάποιοι αρνήθηκαν να το διαβάσουν γιατί θα τους χαλούσε τη διάθεση. Δεν έχει σημασία γιατί οι αναγνώστες είναι ελεύθεροι να επιλέγουν τα βιβλία που τους αρέσουν.

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "κεντρίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι καθαρά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Αν καταφέρεις να περάσεις στον αναγνώστη κάποια μηνύματα χωρίς να είναι  πρόθεση και χωρίς διδακτισμούς είναι σπουδαίο. Θα μου άρεσε επίσης αν μπορούσα να  γράψω ένα βιβλίο  απλά για να ψυχαγωγήσω, όμως για να το καταφέρω αυτό πρέπει να διαθέτω πολύ χιούμορ και δυστυχώς δεν μου βγαίνει. Απλά προσπαθώ να γράφω ιστορίες βγαλμένες μέσα από τη ζωή με χαρακτήρες ανθρώπινους με αισθήματα, ανησυχίες και προβληματισμούς. Αν βγαίνουν κάποια μηνύματα  μέσα απ’ αυτά θα τα βρει ο αναγνώστης που θα ταυτιστεί με αυτά που γράφω. Όμως δεν είναι αυτοσκοπός.

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Ναι, το πιστεύω, μέσα από  δύσκολες καταστάσεις είναι που ανθίζει η τέχνη γιατί υπάρχει προβληματισμός. Κάποιοι άνθρωποι επιδιώκουν να διαβάζουν κάτι σχετικό μ’ αυτό που περνούν γιατί να ξέρετε, ο αναγνώστης  ταυτίζεται με τους ήρωες του βιβλίου που διαβάζει και προσπαθεί να βρει λύσεις στα δικά του  προβλήματα. Βέβαια, κάποιοι άλλοι  θέλουν να ξεφεύγουν. Αυτός είναι ένας τρόπος να επιβιώνει ο καθένας όσο καλύτερα μπορεί για να αντέχει τις δυσκολίες του.

17) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των περισσοτέρων βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Δεν είχα ενδοιασμούς. Συνήθως όταν τελειώνω ένα βιβλίο  μέσα μου ξέρω ποια θα είναι η ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού. Το διαισθάνομαι.  Αν δεν νιώσω σίγουρη για ένα βιβλίο ποτέ δεν το δίνω στον εκδότη. Κάθομαι και το ξαναγράφω και δυο και τρεις φορές μέχρι να το φέρω στα μέτρα μου. Το πρώτο μου μυθιστόρημα ήταν αυτοέκδοση, πίστευα πολύ σ’ αυτό, γι’ αυτό δεν δίστασα να πληρώσω πολλά λεφτά για να το βγάλω.  Βέβαια δεν περίμενα την μεγάλη ανταπόκριση που έτυχε, ούτε το κρατικό βραβείο λίγους μήνες αργότερα. Ο κόσμος πήγαινε στο βιβλιοπωλείο χωρίς να ξέρει τον τίτλο και έλεγε λίγα λόγια από την υπόθεση που άκουσε από κάποιους που το διάβασαν… Μετά το ανακάλυψε ο Λιβάνης.

18) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Πολλοί νέοι συγγραφείς μόλις τελειώσουν το πρώτο τους πόνημα, η πρώτη ερώτηση που κάνουν είναι «σε ποιο εκδοτικό οίκο να πάω που να πληρώνει καλά»; Ούτε καν σκέφτονται πως μπορεί να απορριφθεί και να μην φτάσει ποτέ στο βιβλιοπωλείο. Σ’ αυτούς θέλω να πω πως αυτό που προέχει είναι να γράψουν καλά, να μην φοβούνται να το ξαναγράψουν και μια και δυο φορές μέχρι να νιώσουν άνετα. Και μετά, όταν το δουν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων να νιώσουν περήφανοι και να αναλογιστούν πόσο ευλογημένοι είναι που τα κατάφεραν. Το γράψιμο δεν μετράει με λεφτά. Εγώ έγραφα θυμάμαι αρκετά χρόνια σε εφημερίδες και περιοδικά χωρίς να πληρώνομαι. Ας απολαύσουν πρώτα την αίσθηση της χαράς και της ικανοποίησης  και να μάθουν να είναι ταπεινοί. Μόνο έτσι θα καταφέρουν να είναι σωστοί και να πάνε μπροστά. Γιατί οι "φούσκες" ξεφουσκώνουν γρήγορα.

19) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία αλλά, ειδικότερα, στο νέο  μυθιστόρημά σας «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Ευχαριστώ θερμά την λογοτεχνική σελίδα για την τιμή που μου κάνατε παίρνοντας αυτή τη συνέντευξη. Ευχαριστώ επίσης για τις ευχές σας για το «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ». Όπως θα καταλάβατε για μένα το γράψιμο είναι πηγή ζωής. Δεν μπορώ να διανοηθώ τη μέρα μου χωρίς γράψιμο. Γι’ αυτό πάντα κάτι έχω να γράψω.  Συνήθως δεν μου αρέσει να μιλώ για το επόμενο. Μπορώ όμως να σας πω πως αυτό που γράφω  είναι ένα ακόμα ταξίδι στην Αφρική. Στη χώρα που άφησα πίσω μου ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Εύχομαι να το βρείτε ενδιαφέρον, σας υπόσχομαι πως θα σας δώσω κάποια άλλη άποψη της ζωής που δεν γνωρίζετε!

Βιογραφία Γιόλας Δαμιανού – Παπαδοπούλου:

Η Γιόλα Δαμιανού – Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία. Έζησε μέρος των παιδικών και εφηβικών της χρόνων στο Κονγκό. Σπούδασε δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Ο Κόσμος Σήμερα", "Ενημέρωση", "Σελίδες", και τις εφημερίδες "Αγών", "Ασύρματος", "Πορεία", "Φιλελεύθερος". Συνεργάστηκε επίσης με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Έλαβε μέρος σε ποιητικές εκδόσεις (1968-69) και εξέδωσε το βιβλίο διηγημάτων "Μπατούρε" (1988), το μυθιστόρημα "Ο Ψίθυρος του Δάσους" (1992), βραβείο μυθιστορήματος υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, την "Αφρικάνικη Νύχτα" (1993), επανέκδοση Νέα Σύνορα-Λιβάνη, τα διηγήματα "Αφρικάνικες Στιγμές" (1998), Πανελλήνια βράβευση, "Το πεπρωμένο μιας ζωής" (2003). Έχει γράψει επίσης πολλά βιβλία για παιδιά. Ανάμεσά τους τα: "Μέσα από το φως του φεγγαριού", "Όλου του κόσμου τα παιδιά" (διηγήματα, Εκδόσεις Πατάκη 2004), για το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας το 2005, "Ο γαλάζιος δράκοντας" (μυθιστόρημα, εκδόσεις Εν Τύποις 2006). Τα διηγήματά της έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις, όπως το Α΄βραβείο ευρωπαϊκού διαγωνισμού διηγήματος των έντεκα δήμων της Βαλ ντι Νιέβολε της Ιταλίας, τον έπαινο του Πανελλήνιου διαγωνισμού διηγήματος του Δήμου Πετρούπολης και το Α΄βραβείο του διαγωνισμού συγγραφής παραμυθιού (Βόλτα με το φεγγάρι) για τη γνωριμία και την κατανόηση από παιδιά της ισότητας μεταξύ των ατόμων και της ίσης μεταχείρισης για όλους, που προκήρυξε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, το 2007-2008. Είναι μέλος του Κυπριακού ΠΕΝ και της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Από το 1969 μέχρι το 1997 έζησε στη Νιγηρία με την οικογένειά της. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της «Η Ζωή Είναι Αγάπη» και «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ». 

Περισσότερες πληροφορίες για τη συγγραφέα στο επίσημο προφίλ της στο site των εκδόσεων Ψυχογιός, καθώς και στο προσωπικό της ιστολόγιο:

http://www.psichogios.gr/site/Authors/show/892/giola-damianoy-papadopoyloy

http://yiolap.blogspot.gr/

Βιβλιογραφία Γιόλας Δαμιανού – Παπαδοπούλου:

«ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ»

Εκδόσεις: Ψυχογιός (2016)

Σελίδες: 520

Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Το πάθος της για τον χορό κράτησε τη Γιολάντα μακριά από τις οικογενειακές επιχειρήσεις, παρόλο που ήταν βαθιά επιθυμία του πατέρα της να τον διαδεχθεί. Προτίμησε να ακολουθήσει το όνειρό της: Μουσική Ακαδημία, Laban Dance Centre, και μετά… κατάκτηση όλων των μουσικών σκηνών του κόσμου!

Μα ένας κεραυνοβόλος έρωτας ορμά σαν τυφώνας στον δρόμο της εκτροχιάζοντας τη ζωή της και θέτοντας υπό αίρεση τους στόχους της. Ένας έρωτας αντιφατικός, επίμονος, αντίθετος προς τις αρχές της, ένας έρωτας εκμαυλιστής την εξουσιάζει, κι αυτή, ανυπεράσπιστη, ακολουθεί πειθήνια τις προσταγές του.

Τι είναι εκείνο που κάνει μια γυναίκα έξυπνη, χαρισματική και επιτυχημένη να αισθάνεται μπερδεμένη και ανασφαλής; Γιατί η Γιολάντα έπαψε να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, στις δικές της αξίες, και αφέθηκε να εγκλωβιστεί μέσα σ’ αυτό που πίστευε πως είναι ευτυχία;

Απ’ όλους τους δικούς της ανθρώπους μόνο ο παιδικός της φίλος Στέφανος μπόρεσε να προβλέψει την εξέλιξη αυτής της σχέσης, γιατί μόνο αυτός ήταν ικανός να της προσφέρει την αγάπη που της άξιζε.

Η κάθαρση θα είναι για όλους τραγική…»

«Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ»

Εκδόσεις: Ψυχογιός (2014)

Σελίδες: 480

Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Κανείς δε φανταζόταν πως μια ξέγνοιαστη βραδιά γλεντιού και χαράς θα μετατρεπόταν σε εφιάλτη. Ένα αναπάντεχο ατύχημα κόστισε στην Ιάνθη την τετραπληγία. Σε κλάσμα δευτερολέπτου είδε τα όνειρά της να γκρεμίζονται και πίστεψε για λίγο πως δεν άξιζε να ζει μια τέτοια ζωή. Όμως βρήκε τη θέληση και το κουράγιο να αγωνιστεί και να διεκδικήσει όσα της ανήκαν. Και η ζωή πήρε τον δρόμο της και τα όνειρά της άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα.

«Αν μπορούσα, θα άπλωνα τα χέρια να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, να τον γεμίσω με φιλιά… Αλλά δεν μπορούσα, γι’ αυτό έπρεπε να τον κάνω πέρα, γιατί ήταν μια αταίριαστη αγάπη. Αυτή η αφοσίωσή του με πλημμύριζε ευτυχία και φόβο. Ευτυχία γιατί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε φαντάστηκα πως θα βρισκόταν κάποιος να με αγαπήσει σε σημείο που να θέλει να με παντρευτεί. Φοβόμουν να πιστέψω στη διάρκεια του ενθουσιασμού και στη γνησιότητα της αγάπης του. Με φόβιζε η δύναμη του πάθους του, έμοιαζε με ξέχειλο ορμητικό ποτάμι που στη βιασύνη του παρασέρνει ό,τι βρεθεί στον δρόμο του… Απ’ την άλλη, υποκλινόμουν με δέος μπρος στην ανιδιοτέλεια της αγάπης του. Δεν ήξερα αν η δική μου μπορούσε ποτέ να φτάσει το μέγεθος της δικής του. Γιατί η δική μου αγάπη ήταν ήπια, τρυφερή? δεν έκανα καμιά υπέρβαση, ούτε θυσία για να τον κατακτήσω».

Μια ιστορία για την πίστη στον άνθρωπο και τη δύναμη της αγάπης.»