Συνέντευξη με την ΣΟΦΙΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Σοφία Δημοπούλου

           Με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου της κ. Σοφίας Δημοπούλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με τίτλο «Η Ζωή Απέναντι», η αγαπητή συγγραφέας είχε την καλοσύνη να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας». Την ευχαριστώ ιδιαίτερα για το χρόνο που διέθεσε, της εύχομαι καλή επιτυχία σε κάθε συγγραφικό της πόνημα, και ιδιαίτερα στο νέο συναρπαστικό μυθιστόρημά της, και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις της ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα την εξαίρετη κ. Δημοπούλου!

1) Αγαπητή κ. Δημοπούλου, μας έχετε ήδη χαρίσει τρία εξαιρετικά έργα σας, με πιο πρόσφατο το ιστορικό σας μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με τίτλο «Σε Σωστή Ώρα Νυχτώνει», ενώ στις 6 Ιουνίου αναμένεται η κυκλοφορία του νέου σας μυθιστορήματος «Η Ζωή Απέναντι», από τις ίδιες εκδόσεις.  Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Δεν θυμάμαι την αρχή αυτής της συνήθειας, γράφω από τότε που έχω μνήμες από τον εαυτό μου. Μου άρεσε από παιδί να εκφράζομαι γραπτά, ήταν ο τρόπος που πάντα είχα για να κατανοήσω τον έξω κόσμο και τον κόσμο μέσα μου. Τα τελευταία δέκα χρόνια όμως γράφω πιο συστηματικά, αφενός γιατί μου το επιτρέπουν πια οι οικογενειακές μου υποχρεώσεις, αφετέρου δε διότι η ανάγκη έκφρασης έγινε επιτακτική, κάτι σαν φυσική ανάγκη. 

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να  συγκεντρώσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Η ιδέα μπορεί να προκύψει από οπουδήποτε. Μια κουβέντα κάποιου περαστικού, ένα περιστατικό στον δρόμο, μια ιστορία που άκουσα πως συνέβη, όλα μπορούν να γίνουν ο καμβάς πάνω στον οποίο μπορούν να μπουν οι βελονιές από τη φαντασία, τη μνήμη, την Ιστορία, ώστε να προκύψει μια μυθοπλασία. Όταν βέβαια αναφέρονται ιστορικά γεγονότα, είναι απαραίτητο οι πληροφορίες να προκύπτουν από έγκυρες πηγές και μαρτυρίες. Αυτό, όπως και η ψηλάφηση του τόπου όπου διαδραματίζεται η ιστορία, είναι μεν πολλές φορές κάτι κοπιαστικό και χρονοβόρο, αλλά είναι και πολύ ενδιαφέρον. Ένα ταξίδι στον χρόνο και στον χώρο που το κάνω κάθε φορά με μεγάλη χαρά. Ευτυχώς οι πηγές είναι άφθονες, χρειάζεται μόνο διάθεση να ψάξεις και να ανακαλύψεις θησαυρούς.

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα, αλλά και τις σπουδές τους. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Δεν υπάρχει κανόνας, ούτε και στατιστικές γι’ αυτό. Πιστεύω όμως πως αυτό πράγματι συμβαίνει συχνά. Πολλοί από εμάς που έχουμε κάνει σπουδές σε "πρακτικές" επιστήμες –προσωπικά έχω σπουδάσει Πολιτικός Μηχανικός στο Ε.Μ.Π.– έχουμε ανάγκη να ισορροπήσουμε τα αντιφατικά κομμάτια μέσα μας, να χαλαρώσουμε λίγο το μυαλό μας που υπερλειτουργεί στο επαγγελματικό επίπεδο και να ακούσουμε λίγο την ψυχή μας. Για μένα, η συγγραφή είναι ο τρόπος που έχω για να έρθω σε επαφή με τον μέσα μου εαυτό, να κατανοήσω τις ανάγκες μου και να αυτοαναλυθώ. Στην καθημερινότητά μου δομώ τον κόσμο –δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς μου, όσο μου το επιτρέπει η οικονομική κρίση πια–, συγγράφοντας τον αποδομώ και προσπαθώ να τον ξανασυνθέσω μέσα από τις σκέψεις και τις ιδέες μου. Οι δυο ιδιότητές μου επομένως συμπληρώνουν η μια την άλλη.

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Ασφαλώς και υπάρχουν φορές που στο βιβλίο μου μπαίνει κι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου. Πότε σαν προσωπικό, ατόφιο βίωμα, πότε σαν "επίγευση" ενός γεγονότος που πια δεν το θυμάμαι, θυμάμαι όμως τα συναισθήματα που μου είχε δημιουργήσει. Το να βάλω κομμάτια της προσωπικής μου ιστορίας δεν μου είναι ούτε δύσκολο ούτε δυσάρεστο, αφού στην πραγματικότητα δεν τα ξαναζώ εγώ, αλλά ο ήρωας ή η ηρωίδα μου, οπότε κρατάω μια απόσταση από τον ψυχισμό του. Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα βιώματα μπαίνουν προσαρμοσμένα στη μυθοπλασία, οπότε δεν τα αναγνωρίζω πια ούτε κι εγώ η ίδια. Στην πραγματικότητα, τις εμπειρίες μας καταγράφουμε και μέσα από αυτές βλέπουμε τα γεγονότα. Μιλώ βέβαια για τους φανταστικούς μου ήρωες και όχι για τα ιστορικά πρόσωπα που "ζουν" και συμπεριφέρονται σύμφωνα με την ιστορική πραγματικότητα, όπως αυτή την προσεγγίζω μέσα από τις πηγές που έχω στη διάθεσή μου. 

5) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα, ενώ στο νέο σας μυθιστόρημα κυρίαρχο ρόλο παίζει η ιστορική πραγματικότητα και μάλιστα η "σκοτεινή" εποχή της δικτατορίας στη χώρα μας. Θεωρείτε, ίσως, ότι η Ιστορία αποτελεί μια σημαντική "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Η Ιστορία είναι μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης διότι τα περιέχει όλα· ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, γεγονότα που γεννούν συναισθήματα, ερωτηματικά που πρέπει να απαντηθούν. Εμένα με ενδιαφέρουν οι ιστορίες πίσω από την Ιστορία ή, καλύτερα, στο περιθώριο αυτής, ιστορίες ανθρώπων που έζησαν σε σημεία καμπής της Ιστορίας, που τα γεγονότα επηρέασαν καταλυτικά τις ζωές τους. Με ενδιαφέρει η συνδιαλλαγή του ανθρώπινου βίου με την ιστορική πραγματικότητα και το πώς οι άνθρωποι ζουν μέσα σε κάποιο ιστορικό πλαίσιο.   

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω πολύ στο ταλέντο. Ο μέσος άνθρωπος που έχει την ικανότητα να γράφει, μπορεί και να γίνει συγγραφέας. Σίγουρα γεννιέσαι με το χάρισμα της γραπτής έκφρασης, ίσως με λίγο παραπάνω ευαισθησία, αυτό που σε κάνει όμως συγγραφέα είναι η σκληρή δουλειά· ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, μια ενασχόληση –βίτσιο θα το έλεγα εγώ–, που δεν πρέπει να τελειώνει ποτέ, γράψιμο και ξαναγράψιμο με επιμονή, αλλά και παρατηρητικότητα, ενδιαφέρον για τη ζωή και τους ανθρώπους, ανοιχτό μυαλό και σκέψη. Το αν θα γίνει κανείς επιτυχημένος ή "ευπώλητος" συγγραφέας, αυτό έχει να κάνει και λίγο με τους νόμους της αγοράς και είναι άλλο θέμα.

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Γράφω πάντα με πρόγραμμα, το οποίο προσπαθώ να ακολουθώ με συνέπεια. Συνήθως γράφω στο γραφείο στο σπίτι μου, απομονωμένη. Δεν είμαι από εκείνους τους συγγραφείς που μπορούν και γράφουν οπουδήποτε. Μάλιστα, για να γράψω, ντύνομαι σαν να ήταν να βγω εκτός σπιτιού, ώστε να δώσω στον εαυτό μου το σύνθημα πως πρόκειται να ασχοληθώ με κάτι σοβαρό, που απαιτεί την εγρήγορση του μυαλού μου και όχι τη χαλάρωσή μου. Ανοίγω τον υπολογιστή, χαιρετιόμαστε κανένα τέταρτο της ώρας, τον κοιτάζω και με κοιτά κι έπειτα με κάποιο τρόπο ανοίγει το κανάλι του μυαλού μου και αρχίζω να γράφω. Οι πρώτες λέξεις είναι δύσκολες, συγγραφικός τοκετός, η συνέχεια όμως ρέει σχεδόν αβίαστα. Σταματώ όταν αισθάνομαι πως έχει εξαντληθεί η ενέργειά μου.

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου του οποίου την κρίση εμπιστεύεστε;

Όταν τελειώσω ένα βιβλίο, είμαι σχεδόν πάντα αποφασισμένη να μην αλλάξω τίποτα πια σε ό,τι αφορά την πλοκή ή τους χαρακτήρες. Το βιβλίο το διαβάζουν πρώτα δυο αγαπημένοι μου άνθρωποι που τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, κυρίως για να δω την απήχηση που έχει η ιστορία στον αναγνώστη και αν έγινε κατανοητό αυτό που θέλω να πω στη λεπτομέρειά του. Μικροαλλαγές κάνω, καθ’ υπόδειξή τους, σε πράγματα που μου έχουν ξεφύγει, ώστε να γίνει το κείμενο όσο γίνεται πιο άρτιο. Η επιμέλεια στη συνέχεια θα βάλει το επαγγελματικό άγγιγμα όπου χρειάζεται.   

9) Από τα μυθιστορήματά σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το κάθε βιβλίο σας, ιδιαίτερα για το υπό έκδοση μυθιστόρημά σας, και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" του καθενός;

Όλα τα βιβλία μου είναι κομμάτι από εμένα και άρα κρατούν μια  θέση μέσα μου. Το «Σε Σωστή Ώρα Νυχτώνει» όμως, ίσως να είναι αυτό που σκέφτομαι πρώτο, αυτό που αγαπώ λιγάκι παραπάνω κι αυτό γιατί αναφέρεται στην ιστορία της οικογένειάς μου. Μια από τις κεντρικές ηρωίδες ήταν η προγιαγιά μου και πολλά από τα γεγονότα που αναφέρονται στο βιβλίο είναι πραγματικά, κομμάτια από τη δική της δύσκολη ζωή. Η συγκίνησή μου λοιπόν και όταν το έγραφα, αλλά και κάθε φορά που διαβάζω αποσπάσματά του, είναι μεγάλη. Τα υπόλοιπα βιβλία είναι πιο πολύ μυθοπλασία, έχοντας βέβαια κι εκεί ενσωματώσει εμπειρίες και μνήμες μου.

            Το τελευταίο μου βιβλίο, το «Η Ζωή Απέναντι», που μόλις κυκλοφόρησε, έχει ως τίτλο ένα λογοπαίγνιο. Στο μυθιστόρημα υπάρχει πράγματι η ηρωίδα με το όνομα Ζωή, που δρα σαν καταλύτης και στρέφει την ιστορία σε κάποια κατεύθυνση, ο τίτλος όμως αναφέρεται κυρίως στη συνειδητοποίηση πως οι ήρωες δεν βίωσαν τη ζωή τους, αφέθηκαν να παρασυρθούν από τον ρου των γεγονότων, έγιναν θεατές του βίου τους από την απέναντι όχθη του. Είναι μια μυθοπλασία, ένα κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα με έντονη πλοκή και ανατροπές, που διαδραματίζεται στην περίοδο της δικτατορίας,  βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα πίσω από την επίσημη Ιστορία, με την Ιστορία πάντα παρούσα γύρω από τους ήρωες. Αυτό που προσπάθησα στο βιβλίο αυτό είναι μέσα από τη μυθοπλασία να θέσω το ερώτημα: «Ποιος κατευθύνει το καράβι του βίου μας; Εμείς ή η Ιστορία;»

10) Η συγγραφέας  Σοφία Δημοπούλου  βρίσκει το χρόνο να διαβάζει και για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Χρόνο δεν έχω, γι’ αυτό τον δημιουργώ. Έχω αναπτύξει τη λεγόμενη "αναγνωστική" ώρα της ημέρας, ξυπνώντας πολύ νωρίς το πρωί για τον λόγο αυτό. Η μέρα μου ξεκινά στις έξι το πρωί με διάβασμα, παρέα με μια κούπα καφέ, ως τις εννέα που ξεκινώ για τη δουλειά μου. Μπορεί να στερούμαι κάποιες ώρες ύπνου, κερδίζω όμως σε αναγνωστική απόλαυση, γεμίζω τις μπαταρίες μου με ενέργεια και κινητοποιώ τον μηχανισμό της συγγραφής, πράγμα που μου είναι απαραίτητο για να ξεκινήσω να γράφω αργότερα. Διαβάζω κυρίως λογοτεχνία, ελληνική και ξένη, αλλά και φιλοσοφία και ψυχολογία. Ποίηση διαβάζω ενδιάμεσα μέσα στην ημέρα· φροντίζω να υπάρχει πάντα πρόχειρο ένα βιβλίο με ποίηση στο κομοδίνο μου.

11) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Πολλά είναι τα βιβλία που αγαπώ και πολλοί οι συγγραφείς που με επηρέασαν, άλλος στο ύφος και άλλος στην πλοκή και στη θεματολογία. Θεωρώ κορυφαίο τον Ν. Καζαντζάκη, αλλά και τον Καμύ και τον Κάφκα. Από τους σύγχρονους μ’ αρέσουν πολύ ο Ίαν Μακ Γιούαν και ο Τζον Μπάνβιλ γιατί είναι δεξιοτέχνες στην ανάπτυξη χαρακτήρων. Είναι αναπόφευκτο να δέχεται κανείς επιρροές από ομότεχνους που θαυμάζει, αυτό πάντα συνέβαινε και είναι ως ένα σημείο καλό να συμβαίνει.

12) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Πρώτα απ’ όλα, τα αριστουργήματα της κλασικής λογοτεχνίας, αλλά πέρα από αυτά, το «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» του Λόρενς Ντάρελ που τείνει πια κι αυτό να θεωρείται κλασικό. Έχω θαυμάσει την "ψιλοβελονιά" με την οποία έχει κεντήσει ο συγγραφέας τους χαρακτήρες, την ποιητική γλώσσα που χρησιμοποιεί και τις εικόνες που έχει με τον λόγο του ζωγραφίσει. Λεπτοδουλεμένο και ευφυές. Επίσης το «Ο Ξένος» του Καμύ. Συμπυκνωμένη φιλοσοφία και καταπληκτικές περιγραφές σε λίγες σελίδες.

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Πιστεύω πως ο συγγραφέας είναι καλό να έχει επισκεφτεί τους τόπους που περιγράφει στα βιβλία του. Δεν λέω πως είναι απαραίτητο, αλλά αν θέλει κανείς να πάει λίγο πιο πέρα από μια απλή περιγραφή που μπορεί να τη βρει στο διαδίκτυο ή κοιτώντας μια φωτογραφία, αν θέλει να μεταδώσει τη μυρωδιά και την αίσθηση που δίνει ο τόπος, τότε πρέπει να περπατήσει στους δρόμους που περπατούν κι οι ήρωές του. Κάθε τόπος πέρα από το ορατό προσφέρει και το αόρατο, την ενέργεια που διαχέεται στην ατμόσφαιρα, που διαπερνά τα κύτταρα και σου υπαγορεύει τις πράξεις και τα συναισθήματα των ηρώων. Κι αυτό δεν μπορείς να το αντιληφθείς, παρά μόνο ταξιδεύοντας εκεί και να νιώσεις τις δονήσεις του χώρου με όλες τις αισθήσεις σου.

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Αν νιώθει δυνατός να το κάνει, γιατί όχι; Προσωπικά βαριέμαι εύκολα και θα ήθελα να δοκιμάσω διαφορετικά είδη και ίσως το κάνω στο μέλλον. Με ενδιαφέρουν κυρίως η δυνατότητα έκφρασης και ο πειραματισμός. Για παράδειγμα σκέφτομαι να κάνω μια συλλογή διηγημάτων ή να μαζέψω ποιήματα που κατά καιρούς έχω γράψει σε μια ποιητική συλλογή ή να γράψω κάτι σατιρικό. Όχι τόσο για το αποτέλεσμα, όσο για τη διαδικασία και την εμπειρία.

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "κεντρίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι καθαρά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Ο συγγραφέας οφείλει να θέτει ερωτήματα, να δείχνει «πως ο βασιλιάς είναι γυμνός, όταν είναι γυμνός, χωρίς να προσπαθεί να περιγράψει εκστατικά τα ανύπαρκτα και φανταστικά του ρούχα» όπως έλεγε ο Καμύ. Να προβληματίζει, να κεντρίζει τη σκέψη και το συναίσθημα του αναγνώστη. Αν αυτό γίνεται μέσα από ένα βιβλίο ταυτόχρονα ψυχαγωγικό, ακόμα καλύτερα. Προσωπικά προσπαθώ να περάσω τους προβληματισμούς μου μέσα από μια ιστορία, να φωτίσω μια σκοτεινή πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης, να υπογραμμίσω συμπεριφορές και να βρω τις αιτίες τους. Δεν θέλω να έχει το βιβλίο μου διδακτικό χαρακτήρα, ούτε και ως αναγνώστης δεν θα άντεχα κάτι τέτοιο. Το μόνο που θέλω είναι να εκφράσω τους φόβους μου που είναι ταυτόχρονα φόβοι και άλλων ανθρώπων και να μεταδώσω την έμφυτη αισιοδοξία μου και την αγάπη μου για τη ζωή και τους ανθρώπους. Δεν έχω συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό. Τα βιβλία μου απευθύνονται σε όλους όσοι θέλουν κάτι παραπάνω από ένα απλό ψυχαγωγικό βιβλίο.

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Τα βιβλία δεν είναι μόνο φυγή και παραμυθία. Δεν είναι ο τρόπος να κοιμίσουμε τον νου μας για να μην σκεφτόμαστε τα προβλήματά μας. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι  μονοπάτια που μας οδηγούν σε λύσεις γιατί κρατούν τη σκέψη σε εγρήγορση, είναι απαραίτητα όσο η τροφή και ο αέρας. Δίνουν δύναμη να λύσουμε ό,τι λύνεται και να αντέξουμε και να αποδεχτούμε ό,τι είναι δύσκολο να επιλυθεί στο παρόν. Η σύγχρονη πραγματικότητα ασφαλώς και είναι πηγή έμπνευσης κι έτσι πρέπει να είναι. Κάθε εποχή έχει τους προβληματισμούς της κι αυτοί αποτυπώνονται στη λογοτεχνία.

17) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των περισσοτέρων βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Είχα ενδοιασμούς ως προς το αν είχα κατορθώσει να εκφράσω όλα αυτά που ήθελα να πω μέσα από την ιστορία μου. Τους ίδιους ενδοιασμούς, όμως, τους έχω κάθε φορά και τώρα. Αναρωτιέμαι δηλαδή αν το εκάστοτε βιβλίο μου εκπληρώνει τον σκοπό του, που είναι να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες. Μπορώ να πω μάλιστα πως τώρα έχω περισσότερο άγχος, καθώς έχω πια συνειδητοποιήσει την ευθύνη που έχω απέναντι στο αναγνωστικό κοινό που αγάπησε τα προηγούμενα βιβλία μου. Δεν είναι όμως μόνο η θεματολογία που παίζει ρόλο στην αποδοχή. Είναι και ο τρόπος γραφής, η διαχείριση των χαρακτήρων και του χρόνου, η γλώσσα, το στιλ, η κεντρική ιδέα της μυθοπλασίας. Αν κάτι απ’ όλα δεν συγκινήσει τον αναγνώστη, αν δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον ήρωα ή αν νιώσει να χάνεται σε μια πλοκή που δεν αντιλαμβάνεται, τότε το βιβλίο έχει ξεφύγει από τον στόχο του.

18) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Να μην απογοητεύονται και να συνεχίζουν με επιμονή να γράφουν, να σβήνουν και να ξαναγράφουν. Να ενδιαφέρονται για το καθετί γύρω τους για να έχουν εμπειρίες, να διαβάζουν πολύ και να μάθουν καλά ελληνικά. Η έντιμη προσπάθεια κάποια στιγμή επιβραβεύεται, αν θεωρήσουμε ως επιβράβευση την έκδοση ενός βιβλίου, ξέροντας πως το ζητούμενο είναι η επικοινωνία με το αναγνωστικό κοινό.

19) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία αλλά, ειδικότερα, στο νέο  μυθιστόρημά σας «Η Ζωή Απέναντι», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Κάθε φορά που ένα βιβλίο φεύγει από τα χέρια μου, ένα άλλο γεννιέται μέσα μου και στην οθόνη του υπολογιστή μου. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Ένα ακόμα μυθιστόρημα αναπτύσσεται σιγά σιγά, ένα μυθιστόρημα με φόντο την Αθήνα σε δύο διαφορετικές εποχές μέσα στον χρόνο· το τέλος του 19^ου αιώνα με αρχές του 20^ού και τη σύγχρονη, με όλα τα οικονομικά προβλήματα που μαστίζουν και τις δύο. Έχουμε όμως χρόνο μπροστά μας να μιλήσουμε γι’ αυτό αργότερα. Σας ευχαριστώ πολύ!

Βιογραφία Σοφίας Δημοπούλου:

H Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό. Εργάστηκε ως μηχανικός στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: «Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει» (2012) και «Άλμα θα πει ψυχή» (2013). Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της «Σε Σωστή Ώρα Νυχτώνει» (2014) και «Η Ζωή Απέναντι» (2016).

Περισσότερες πληροφορίες για την συγγραφέα στο επίσημο προφίλ της στο site των εκδόσεων Μεταίχμιο, αλλά και στο προσωπικό της ιστολόγιο, στους ακόλουθους συνδέσμους:

http://www.metaixmio.gr/author/3459-.aspx

http://www.sophiadimopoulou.gr/

Βιβλιογραφία Σοφίας Δημοπούλου:

«Η ΖΩΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ» (2016)

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Σελίδες: 432

Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Στη δύσκολη και σκοτεινή περίοδο της χούντας, σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, μεγαλώνει η Δάφνη, μοναχοκόρη ενός συντηρητικού δάσκαλου. Όταν στο υπόγειο διαμέρισμα του σπιτιού της έρχεται μια άλλη οικογένεια, όλα αλλάζουν, όλα όσα θεωρούσε σταθερά στη ζωή της μεταβάλλονται: οι οικογενειακές σχέσεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, τα πρότυπα, το παρόν και το μέλλον.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα καχυποψίας και φόβου, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αγωνίζονται, ερωτεύονται, ενηλικιώνονται, ωριμάζουν, ενώ απ’ το απέναντι σπίτι η γειτόνισσα η Ζωή παρακολουθεί τα πρόσωπα, υφαίνει έναν υπόγειο ιστό και επεμβαίνει ως καταλύτης στην εξέλιξη της ιστορίας.
Έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει πάντα την τελευταία λέξη. 

Αθήνα, 2014. Ένα τρακάρισμα θα γίνει η αφορμή να ξαναβρεθούν δυο γυναίκες, η Δάφνη και η Άννα. Κάποτε, σε μια θύελλα γεγονότων, οι ζωές τους είχαν διασταυρωθεί. Η συνάντησή τους θα ξεδιαλύνει γεγονότα που έμειναν για χρόνια ασαφή: οικογενειακά μυστικά έρχονται λίγο λίγο στην επιφάνεια, πολιτικά απόρρητα αποκαλύπτονται, οι αθώοι και οι ένοχοι του παρελθόντος αλλάζουν ρόλους. »

«ΣΕ ΣΩΣΤΗ ΩΡΑ ΝΥΧΤΩΝΕΙ» (2014)

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Σελίδες: 512

Τιμή: 14,88 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Πάτρα, 1889. Δύο οικογένειες, δύο γυναίκες αντιμέτωπες με τη Μοίρα τους και την Ιστορία.
Η οικογένεια του σταφιδέμπορου Καραμάνου υποδέχεται με χαρά το νέο, υιοθετημένο μέλος της. Η όμορφη Χρυσάνθη Καραμάνου και η παραμάνα φροντίζουν το μωρό με λατρεία. Όμως γρήγορα οι καιροί δυσκολεύουν. Οι καλές εποχές τελειώνουν· το εμπόριο της σταφίδας παρακμάζει· τα πριμαρόλια μένουν δεμένα στο λιμάνι· οι κυβερνήσεις, η μια μετά την άλλη, πέφτουν· οι ταραχές δεν έχουν τέλος· ο θάνατος της Χρυσάνθης βυθίζει την οικογένεια στο πένθος...
Σ’ ένα χωριό λίγο έξω από την Πάτρα, η Μυγδαλιά και η οικογένειά της πασχίζουν να επιβιώσουν, καθώς η σταφίδα στην οποία στηρίζονται μένει στα αζήτητα. Θα δανειστούν από έναν τοκογλύφο, μα δεν θα μπορέσουν να ξεπληρώσουν το δάνειο, κι η ζωή τους θα αλλάξει ριζικά. Ενώ η αδελφή της Μυγδαλιάς, αποκομμένη από την οικογένεια εξαιτίας ενός νεανικού παραστρατήματος, θα παντρευτεί έναν άνθρωπο σκοτεινό κι αμφιλεγόμενο, και θα μπει σε έναν άλλο κόσμο — έναν κόσμο με τον οποίο η Μυγδαλιά έχει ήδη συγκρουστεί.
Το πέρασμα του χρόνου φέρνει στην επιφάνεια μυστικά καθώς οι δύο οικογένειες άλλοτε συγκλίνουν κι άλλοτε αποκλίνουν στον ανελέητο χορό της μοίρας. Την τελική έκβαση της ιστορίας τους θα αποφασίσει η ζωή, έτσι όπως μόνο εκείνη ξέρει να αποφασίζει για τις ιστορίες των ανθρώπων — και πάντα στη σωστή ώρα, ούτε λεπτό νωρίτερα.»

«ΑΛΜΑ ΘΑ ΠΕΙ ΨΥΧΗ» (2013)

Εκδόσεις: Ωκεανός

Σελίδες: 384

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Ισμήνη, μ' έναν παράξενο, μοιραίο τρόπο, θα γνωρίσει τον Μύρωνα, έναν εντυπωσιακό νέο που η εικόνα του θα αποτυπωθεί στην ψυχή της και θα την στοιχειώσει μ' έναν περίεργο τρόπο. Δεν ήταν παρά μία φορά που τον είδε, κι όμως κάτι αόρατο τους συνέδεσε...
Η γνωριμία της με τον δίδυμο αδελφό του, τον Στέφανο, θα γίνει στην ουσία το μέσον για να προσεγγίσει την προσωπικότητα αυτού του άνδρα που κρύβει ένα μυστικό. Ένα μυστικό που τον οδήγησε στην αυτοχειρία. Μέσα από κάποια κείμενα, η Ισμήνη κι ο Στέφανος θα προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο της άγνωστης καλλονής που πέρασε από τη ζωή του Μύρωνα...
Πού θα οδηγήσει αυτή η αναζήτηση; Τί είναι αυτό το παράξενο δέσιμο ανάμεσα στην κοπέλα και στα δυο αδέλφια;»

«LAPIS LAZULI – Η Πέτρα που Λείπει» (2012)

Εκδόσεις: Ιωλκός

Σελίδες: 368

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Μάρω και η Κλαίρη, δυο γυναίκες που έζησαν σε διαφορετικές εποχές, φτάνουν στα όρια του εαυτού τους μέσα από αντίστοιχες εξωσυζυγικές σχέσεις.
Δυο γυναίκες, δυο ιστορίες, δυο διαφορετικές εποχές, συνδέονται με ένα μεταβατικό αντικείμενο, ένα βραχιόλι που ταξιδεύει στο χρόνο με μια έλλειψη: μια πέτρα που του λείπει, το lapis lazouli (λάπις λάζουλι).
Το ερωτικό παιχνίδι, το πάθος, η συζυγική πίστη μεταβάλλονται ανάλογα με το χρονικό πλαίσιο της κάθε εποχής και τα πρόσωπα που περιβάλλουν τις δυο γυναίκες. Φιλίες που δοκιμάζονται, σχέσεις που κλυδωνίζονται. Άλλες μένουν σταθερές, ακλόνητες, άλλες σαρώνονται και διαλύονται με τραγικό τρόπο. Δυο ιστορίες ίδιες στο βάθος, με διαφορετική όμως εξέλιξη ανάλογα με την εποχή που διαδραματίζονται. Πόσο η εποχή και οι αντιλήψεις της επηρεάζουν την εξέλιξη της κάθε ιστορίας; Πόσο οι άνθρωποι αλλάζουν με τον καιρό;
Η Μάρω μεταβιβάζει στην εγγονή της την Κλαίρη, όχι μόνο τα γονίδια της, αλλά και τη συναισθηματική της "μοίρα" μέσω του βραχιολιού που της χαρίζει. Η αντικατάσταση της χαμένης του πέτρας θα σημάνει και το κλείσιμο του κύκλου της ιστορίας των δυο γυναικών.
Ένα μυθιστόρημα για τη φιλία, τον έρωτα και τη συγχώρεση. Ένα βιβλίο για τις απώλειες και για ό,τι αξίζει στη ζωή να κρατηθεί για πάντα.»