«ΠΟΤΕ
ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΑΡΚΕΤΟ», της Λαμπρίνας Μαραγκού – Γράφει
η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις:
Άνεμος
Σελίδες:
192
Τιμή:
11,97 €
Συνήθως το "αρκετό" φτάνει όταν αναφερόμαστε στα περισσότερα πράγματα
και ειδικότερα σε όσα αποτελούνται από ύλη. Τί γίνεται, όμως, όταν αναφερόμαστε
σε συναισθήματα; Είναι δυνατόν να υπάρξει "αρκετός
πόθος", "αρκετός έρωτας",
"αρκετή αγάπη", "αρκετή συντροφικότητα", "αρκετή χαρά" και "αρκετή πληρότητα"; Και πότε η
έλλειψη, ο πόνος, η ζήλεια, η αγωνία, η απογοήτευση, η απόρριψη και η απώλεια είναι
με την σειρά τους "αρκετά"
τόσο ώστε να μην μπορούμε να αντέξουμε ούτε ελάχιστο από αυτά παραπάνω; Στο νέο
μυθιστόρημα της Λαμπρίνας Μαραγκού με τίτλο «Ποτέ
Δεν Φτάνει Το Αρκετό», που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική, θα βρείτε
απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα, αλλά κι ακόμα περισσότερα, από αυτά που ταλανίζουν
ενίοτε τον ανθρώπινο νου και την ευαίσθητη ψυχή. Με μία γραφή πραγματικά πρωτότυπη
και αξιοθαύμαστα λυρική, η συγγραφέας ξεδιπλώνει μια ερωτική ιστορία από αυτές
που, ίσως, συναντούμε συχνά αλλά με τρόπο σπάνιο και αφήγηση ασυνήθιστη, ενώ θέτει
ταυτόχρονα προβληματισμούς και ερωτήματα που κεντρίζουν το μυαλό και την καρδιά.
Η ανώνυμη ηρωίδα του βιβλίου είναι μία
σχετικά νέα ζωγράφος, διαζευγμένη από τον πρώην σύζυγό της Πάτροκλο, άτεκνη και
απεγνωσμένα ερωτευμένη με τον, επίσης ανώνυμο, ήρωα, γιατρό στο επάγγελμα,
παντρεμένο με την Αφροδίτη, με ενήλικα παιδιά και αρκετά μεγαλύτερό της. Φαινομενικά
πρόκειται για μία σχέση απαγορευμένη, κατακριτέα, ατελέσφορη και καταδικασμένη
εξαρχής· ή μήπως όχι; Η απουσία ονομάτων των δύο κεντρικών ηρώων δεν φαίνεται
να έχει καμία απολύτως σημασία, καθώς η συγγραφέας σκιαγραφεί με περίσσια
δεξιοτεχνία και λεπτομερώς κάθε εμφανές και αφανές στοιχείο του χαρακτήρα και της
εμφάνισής τους, ώστε να μας γίνουν απόλυτα οικείοι και χειροπιαστοί. "Ενδύεται" με θαυμαστή ευκολία πότε την ψυχοσύνθεση της ζωγράφου και πότε την ψυχοσύνθεση
του γιατρού, φωτίζοντας την παρούσα και παρελθοντική ζωή τους και απεικονίζοντας
σε βάθος τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τους φόβους,
τα πάθη, τις συμπεριφορές και τις στάσεις ζωής και των δύο. Ο κάθε ήρωας μάς αφηγείται
την ιστορία από την δική του σκοπιά, όπως θα την κατέγραφε στο προσωπικό του
ημερολόγιο, εκείνο που κρατά επτασφράγιστο μυστικό, κρυμμένο από τα αδιάκριτα
βλέμματα συγγενών και φίλων, καθώς μέσα υπάρχουν οι πιο μύχιες σκέψεις του.
Η αφήγηση ξεκινά από το νησί όπου η
ηρωίδα μας έχει καταφύγει για να ζωγραφίσει τους πίνακες που χρειάζεται για την
επερχόμενη έκθεσή της. Προσπαθεί να ανασυντάξει τις σκέψεις και την φαντασία της,
ώστε να ξαναβρεί τον καλλιτεχνικό της οίστρο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να
απομακρύνει από το μυαλό και την καρδιά της τον έρωτα που νιώθει για τον ώριμο
γιατρό. Παρόλα αυτά, η καρδιά ενίοτε ενεργεί αυτόβουλα και επαναστατεί ενάντια
στην λογική χαράσσοντας την δική της ανεξάρτητη και ανυπότακτη πορεία, αποζητώντας
την ολοκλήρωση. Από την άλλη, ο έρωτας που αισθάνεται ο γιατρός για αυτήν, τον
αναγκάζει να την αναζητήσει στο νησί αυτό, ενάντια σε όλες τις λογικές προσταγές
του μυαλού του που τον διατάζει να κρατηθεί μακριά, καθώς η σχέση αυτή δεν πρόκειται
να ευοδωθεί ποτέ. Και οι δύο ήρωες, λοιπόν, αφήνουν κατά μέρος την ψυχρή λογική
τους και υποκύπτουν στο συναίσθημα, έστω κι αν αυτό γίνεται για πολύ λίγο.
Η συγγραφέας στο μυθιστόρημά της αυτό
κατορθώνει να μας καθηλώσει με την ξεχωριστή γραφή της, να μας "ξεναγήσει" στον
ψυχισμό του κάθε ήρωα και να μας βάλει για λίγο αντιμέτωπους με τις δικές μας κρυφές
και ανομολόγητες σκέψεις. Τι θα κάναμε, αλήθεια, εάν ο πραγματικός και ανυπότακτος
έρωτας μας παρουσιαζόταν απρόσμενα στο πρόσωπο ενός ανθρώπου δεσμευμένου; Θα
υποκύπταμε στο "άπιαστο" όνειρο
έστω και για λίγο, ώστε να γευτούμε το ονειρικό πάθος και την ολοκλήρωση, ή θα
αφήναμε την λογική μας και "τα πρέπει"
να πρυτανεύσουν; Θα δεχόμασταν να αρκεστούμε σε λίγες κλεμμένες, κρυφές στιγμές
που μπορεί να είναι αρκετές για μια αιωνιότητα, ή θα κλεινόμασταν στο "καβούκι" μας και στην ασφάλεια
των γνωστών και ακίνδυνων συναισθημάτων των νόμιμων συμβίων μας; Η Λαμπρίνα
Μαραγκού στο βιβλίο της «Ποτέ Δεν Φτάνει
Το Αρκετό» μας παρασύρει σε ένα γοητευτικό "ταξίδι" συναισθημάτων και λογικής, έρωτα και φόβου, εκπλήρωσης και απογοήτευσης, απελπισίας και ευλογίας, αφού η αγάπη και ο έρωτας μόνο ευλογία
μπορεί να είναι, όποια μορφή κι αν παίρνουν στην πορεία τους. Πολλά συγχαρητήρια
στην συγγραφέα και σας προτείνω να το διαβάσετε, Φίλοι μου!
Υπόθεση
Οπισθόφυλλου:
«Λένε
πως ο έρωτας είναι αυτόχειρας... Λένε πως οι ερωτικές ιστορίες είναι λυπητερές
στο τέλος τους και ελάχιστες από αυτές έχουν ένα αισιόδοξο φινάλε. Είναι όμως
έτσι; Έρωτας, ενθουσιασμός, απελπισία, ένα μεγάλο παιχνίδι που κινεί τον κόσμο,
τον γυρνάει σαν σβούρα και τον αφήνει πάλι στο σημείο που τον άρχισε.
Η
ηρωίδα του βιβλίου ζει μέσα από τον έρωτα, μαθαίνει να παλεύει με τα αδιέξοδά
του και στο τέλος νικά, γιατί καταλαβαίνει πως όλο το ερωτικό παιχνίδι είναι η
ίδια η ζωή, η κάθε ανάσα που το σύμπαν, της επιτρέπει να παίρνει, το κάθε
ξημέρωμα και ηλιοβασίλεμα, το κάθε δάκρυ και το γέλιο...
Χορεύει
μέσα στην δίνη της επιθυμίας για να την μάθει καλύτερα, να την κρατά στην ψυχή
της και να την κοινωνεί με τον άλλον αλλά και με τον εαυτό της για να
κατανοήσει στο τέλος, πως ο έρωτας είναι πάντα ευλογία.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου