«ΟΤΕΛ ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΙΓΕ», του Ζουλφί Λιβανελί – Γράφει η Λία Μίλτου

«ΟΤΕΛ ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΙΓΕ», του Ζουλφί Λιβανελί – Γράφει η Λία Μίλτου

Εκδόσεις: Πατάκη

Σελίδες: 608

Τιμή: 16,92 €

Τα παραμύθια της Χαλιμάς από τις Χίλιες και μια Νύχτες ξαναζωντανεύουν με την ευρηματική πένα του Λιβανελί. Αναδεικνύεται σ’ αυτό το νέο βιβλίο του ως ένας μεγάλος παραμυθάς της Ανατολής, που σε αφήνει άναυδο με την έμπνευση και την μαγευτική αφηγηματική του μαεστρία και οξυδέρκεια!

Έχω διαβάσει όλα σχεδόν τα βιβλία του, με το καθένα να έχει τη δική του δομή και να ξεχειλίζει από μηνύματα που τα περνάει στον αναγνώστη με γλαφυρό, αλλά και σκληρό αυτοκριτικό λόγο για τις παθογένειες της χώρας του. Ετούτο όμως το βιβλίο ξεπερνά τα "στάνταρ" της Δυτικής Λογοτεχνίας και αγγίζει την πλούσια αφηγηματική παράδοση της Ανατολής με ιστορίες που αναβιώνουν τον Νασρεντίν Χότζα, με θυμοσοφικό και σατυρικό χαρακτήρα, αλλά και βαθύτερα νοήματα τα οποία γίνονται κατανοητά μέσα από τη διήγηση.

Με όχημα το πολυτελές ξενοδοχείο ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΙΓΕ, μας ταξιδεύει σε ένα ονειρικό ταξίδι στην παλιά και νέα ιστορία της Πόλης. Με τις ιστορίες του προκαλεί αλλεπάλληλα και καταιγιστικά συναισθήματα στον αναγνώστη, πότε ευθυμίας από τα παθήματα των ηρώων του, πότε συγκίνηση από τα προσωπικά τους δράματα, πότε θλίψη από την άμετρη ματαιοδοξία τους και πότε οργή για την έκρηξη βίας και τρομοκρατίας. Κάθε κεφάλαιο και μια ιστορία από την ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΙΓΕ, όπως αποκαλούσαν οι Οθωμανοί την Κωνσταντινούπολη. Μένεις έκπληκτος από κάποιες αλήθειες που διαβάζεις, ίσως για πρώτη φορά, και που μέχρι τώρα αγνοούσες.

Ο βαθυστόχαστος λόγος του συγγραφέα προσφέρει στους αναγνώστες της Τουρκίας και της Ελλάδας μια νέα, θαρραλέα ματιά στην κοινή ιστορία των δύο λαών. Γράφει: «Δεν νοείται Πόλη χωρίς Ρωμιοσύνη! Πόσοι και πόσοι Χριστιανοί Άγιοι θαυματούργησαν και το μνήμα τους έγινε τόπος προσκυνήματος των Μουσουλμάνων!...». Σε αναφορά του στη συγγένεια μεταξύ Βυζαντινών αυτοκρατόρων και της Δυναστείας των Οθωμανών τονίζει πως δεν είναι τυχαίο που ο Μωάμεθ ο Πορθητής ζήτησε να τον θάψουν στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, όπως τον Κωνσταντίνο και τους υπόλοιπους Βυζαντινούς αυτοκράτορες. Η κυρά του Σουλτάνου Μεχμέτ, Γκιουλμπαχάρ, δεν έγινε Μουσουλμάνα, πέθανε Χριστιανή.

Από τη σύγχρονη ιστορία της Πόλης, δεν διστάζει να καυτηριάσει πολιτικά γεγονότα. Αξέχαστη και συγκλονιστική εκείνη η καλοκαιριάτικη μέρα στην Πλατεία Ταξίμ με την εξέγερση της νεολαίας, τα δακρυγόνα, τις μάσκες αερίου, τα προστατευτικά κράνη των αστυνομικών και τις μάνικες να εκτοξεύουν με ισχυρή πίεση νερό που περιέχει φάρμακα και άμμο!... Εκείνο όμως που με τρόμαξε πολύ και δεν μπορώ να το ξεχάσω είναι η συνέντευξη του Κούρδου σε δημοσιογράφο. Αν αξίζει να διαβαστεί αυτό το βιβλίο, είναι αυτή η συνέντευξη με όλη τη φρίκη ενός μακελειού!

Δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις μπαίνοντας από τη μια ιστορία στην άλλη, με φρενήρεις ρυθμούς, με μια γλώσσα κοφτερή και απίστευτο σαρκασμό να στηλιτεύει τη βία που σου γυρίζει το στομάχι ανάποδα. Γιατί η βία είναι αποκρουστική από όποιον κι αν προέρχεται, σε όποιον κι αν απευθύνεται.

Μένω άφωνη με τον αθώο Μουσουλμάνο Σερχάτ που, νομίζοντας ότι έχει εντολή από τον Προφήτη, φεύγει από την Πόλη, πάει και κατατάσσεται στον ISIS και τον ξαναστέλνουν στην ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΙΓΕ φορτωμένο εκρηκτικά  να ανατινάξει, σαν καμικάζι, ολόκληρο ξενοδοχείο!

Πάθη, καημοί, βιοπάλες, προσευχές, έρωτες, φόβοι, αλλά και πόθοι. Δεν υπάρχουν λόγια γι αυτό το έργο του Λιβανελί να αποδώσουν τα συναισθήματά μου, αυτές τις εναλλαγές γέλιου, πόνου, οργής και στοχασμού!

Ένα βιβλίο παρακαταθήκη! Ένας ύμνος για την Πόλη των πόλεων, με όλη την ομορφιά και την ασχήμια της. Έντεκα εκατομμύρια ψυχές, έντεκα εκατομμύρια μικρές ιστορίες για χαμόγελα, αλλά και δάκρυα! Κυρίαρχη η ρήση του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην προμετωπίδα του βιβλίου: «Αν όλος ο κόσμος ήταν μια χώρα μοναδική, τότε πρωτεύουσά της θα ήταν η Κωνσταντινούπολη!...»

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Κωνσταντινούπολη, τελευταίες µέρες του 2014... Το υπερπολυτελές Οτέλ Κoνσταντίνιγε (όπως ονόµαζαν επί αιώνες οι Οθωµανοί και ο αραβικός κόσµος την Κωνσταντινούπολη) γιορτάζει τα εγκαίνιά του συνδυάζοντάς τα και µε τον πρόωρο εορτασµό της Πρωτοχρονιάς. Εκλεκτές φυσιογνωµίες και παράγοντες της πόλης συναντώνται σ’ αυτό τον εορτασµό, στο ξενοδοχείο που χτίστηκε πάνω στα ερείπια του παλιού βυζαντινού παλατιού. Όλη η καλή κοινωνία βρίσκεται εκεί. Πολιτικοί, δήµαρχοι, ο Αµερικανός πρέσβης, ο ελληνορθόδοξος Πατριάρχης, δηµοσιογράφοι, ιδιοκτήτες εφηµερίδων, σταρ της τηλεόρασης, παλιοί και νεότεροι εκατοµµυριούχοι, µεγαλοεπιχειρηµατίες... Σ’ αυτό το πανηγύρι, αν και δεν είναι καλεσµένοι, συµµετέχουν και οι νεκροί που κείνται για πολλές εκατοντάδες χρόνια στο βάθος της γης της Κωνσταντινούπολης και οι οποίοι δε βλέπουν για ποιο λόγο να µην τιµήσουν µε την παρουσία τους τη γιορτή. Και φυσικά οι εκ των ων ουκ άνευ εργαζόµενοι κάθε ξενοδοχείου, τα γκαρσόνια, οι βοηθοί, οι φρουροί ασφαλείας...

Ο Ζουλφί Λιβανελί επιχειρεί µια κατάδυση στα βάθη της Κωνσταντινούπολης, µιας πόλης πολλών χιλιετιών. Μιας πόλης που αλλάζει και ανακυκλώνεται, ενώ η βία την οποία στεγάζει, άγνωστο πώς, παραµένει ίδια...»