Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018

«Ο ΔΩΡΗΤΗΣ», της Έλεν Φιτζέραλντ – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη


«Ο ΔΩΡΗΤΗΣ», της Έλεν Φιτζέραλντ – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Μίνωας
Σελίδες: 336

          Το βιβλίο αυτό ήρθε στα χέρια μου πριν από λίγα χρόνια –σχεδόν μετά την έκδοσή του το 2013– και, ενώ με είχε εντυπωσιάσει ο τίτλος και η υπόθεση του οπισθόφυλλου από την πρώτη στιγμή, δεν ξεκίνησα να το διαβάζω παρά μόνο πριν από λίγες μέρες. Φαίνεται πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να επιλέξω τυχαία να διαβάσω ένα βιβλίο το οποίο θα θυμάμαι για πάντα και το οποίο, πραγματικά, θα ήθελα πάρα πολύ να δω και στη μεγάλη οθόνη κάποια στιγμή. Το μυθιστόρημα της Έλεν Φιτζέραλντ με τίτλο «Ο Δωρητής», από τις αγαπημένες εκδόσεις Μίνωας, είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που χωρίς να διατυμπανίζουν το καθηλωτικό περιεχόμενό τους, επιδιώκουν να κερδίσουν κατευθείαν τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες τους. Ίσως κάποιοι λιποψυχήσουν, αναλογιζόμενοι το δύσκολο και δυσάρεστο θέμα του, όμως ειλικρινά δε θα έπρεπε να αφήσουν αυτήν τη «λεπτομέρεια» να τους αποτρέψει από την ανάγνωσή του. Ιδιαίτερα όσοι είναι γονείς, θα τρομάζουν και μόνο στην ιδέα μιας τέτοιας πιθανότητας, αλλά εδώ έγκειται και το ταλέντο της συγγραφέως: πήρε ένα τέτοιο «απωθητικό» και στενόχωρο θέμα και μας παρέδωσε ένα μυθιστόρημα συναρπαστικό, αλησμόνητο και καθηλωτικό που δεν περνά απαρατήρητο από κανέναν.
          Ο Γουίλ Μάριον είναι ένας αδιάφορος, βρετανός μεσήλικας, αποτυχημένος σεναριογράφος και αποτυχημένος σύζυγος, που όλη του η ζωή είναι οι δύο δεκαεξάχρονες δίδυμες κόρες του, η Τζόρτζι και η Κέι. Εδώ και δεκατρία χρόνια –από τότε δηλαδή που η ατίθαση, ηρωινομανής, φαντασμένη και εγωίστρια γυναίκα του Σύνθια τον εγκατέλειψε για να ακολουθήσει τον, επίσης, εξαρτημένο από ουσίες και εγκληματία εραστή της Χιθ–, ο Γουίλ προσπαθεί να κρατήσει ενωμένη τη μονογονεϊκή οικογένειά του με νύχια και με δόντια. Έχοντας ως κύριο εισόδημά του τη μηδαμινή αμοιβή που του δίνουν οι πάμπλουτοι και αδιάφοροι γονείς του για τη διαχείριση της περιουσίας τους στο εξωτερικό, τα φέρνει δύσκολα βόλτα αλλά, τουλάχιστον, νιώθει πως έχουν ο ένας τον άλλο. Οι κόρες του, αν και δίδυμες, δε θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές ως χαρακτήρες. Η Τζόρτζι είναι εγωκεντρική και οξύθυμη, δε διστάζει να τον βρίζει με κάθε ευκαιρία και πιστεύει πως ο πατέρας της είναι τόσο άχρηστος, αναποφάσιστος και βαρετός που δεν μπόρεσε να κρατήσει κοντά του τη γυναίκα του, η οποία έφυγε μια μέρα για ψώνια, όταν οι κόρες τους ήταν τριών ετών, και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Θέλει απεγνωσμένα να συναντήσει τη μητέρα της και δεν περνά καθόλου από το μυαλό της πως ίσως εκείνη να μην επιθυμεί κάτι τέτοιο. Από την άλλη, η αδερφή της Τζόρτζι, η Κέι είναι εντελώς διαφορετική: γλυκομίλητη, υπομονετική, συμπονετική και τρυφερή, δίνει όλη της την αγάπη στη δίδυμη αδερφή της και στον ταλαίπωρο πατέρα τους, μην έχοντας ιδιαίτερη επιθυμία να γνωρίσει τη χαμένη από καιρό μητέρα της, θεωρώντας σωστά πως εκείνη εγκατέλειψε και τις ίδιες, πέρα από τον άντρα της.
          Λίγο μετά τα δέκατα έκτα γενέθλιά τους, ο Γουίλ ανακαλύπτει πως και τα δύο κορίτσια του πάσχουν από νεφρική ανεπάρκεια, κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με μεταμόσχευση νεφρών, καθώς οι συχνές αιμοκαθάρσεις δεν αποτελούν βιώσιμη μακροχρόνια λύση. Οι νεφροπαθείς, όμως, πολλοί και οι πιθανότητες να βρουν οι κόρες του σύντομα δότη εξαιρετικά λίγες. Ο πάντα αναποφάσιστος και άβουλος πατέρας συνειδητοποιεί ότι πρέπει να ενεργήσει άμεσα και αποφασιστικά, έστω για μια φορά στη ζωή του, εφόσον αυτά τα δύο κορίτσια είναι στην ουσία ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής του. Με τη γυναίκα του κυριολεκτικά άφαντη και διαλυμένη, θα πρέπει να ερευνήσει κάθε πιθανή δυνατότητα εύρεσης κι άλλου δωρητή πέρα από τον ίδιο τον εαυτό του, καθώς δεν μπορεί να ξεχωρίσει σε ποια από τις δύο κόρες του θα πρέπει να προσφέρει το ένα νεφρό του. Μήπως θα έπρεπε να θυσιαστεί ο ίδιος, ώστε να ζήσουν και τα δύο κορίτσια του, αφού οι άλλες πιθανές λύσεις του προβλήματος δε φαίνονται εφικτές; Ή μήπως, τελικά, η σκληρή ανακάλυψη της αλήθειας για το παρελθόν θα τον οδηγήσει σε μία άλλη λύση, πιο αποτελεσματική αλλά και πολύ πιο απεχθή, που δε θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί;
          Η συγγραφέας Έλεν Φιτζέραλντ μας παρουσιάζει ένα υπέροχο μυθιστόρημα χαρακτήρων, όπου όλοι οι ήρωες σκιαγραφούνται σε βάθος, δίνοντάς μας μια ολοκληρωμένη εικόνα της ψυχοσύνθεσης του καθένα τους. Μέσα από το δυσάρεστο θέμα της σοβαρότατης αρρώστιας των δύο νέων κοριτσιών, «Ο Δωρητής» γίνεται η αφορμή για να εμβαθύνουμε στον ανθρώπινο ψυχισμό και τις δυνατότητες που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. Όταν παραστεί ανάγκη για εκείνους που είναι πιο πολύτιμοι για εμάς από οποιονδήποτε άλλον, τι είμαστε ικανοί να κάνουμε προσπαθώντας να τους σώσουμε; Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε και τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε για χάρη τους; Και, τέλος, είναι οι άνθρωποι πάντα αυτό που φαίνονται και αυτό που πιστεύουμε κοιτώντας τους επιφανειακά ή μπορούν να κρύβουν μέσα τους πείσμα, θέληση, σκληρότητα και δύναμη τέτοια ώστε να μας καταπλήξουν με την αλλαγή τους; «Ο Δωρητής» είναι, πραγματικά, ένα μυθιστόρημα καθηλωτικό και βαθιά ανθρώπινο, το οποίο αξίζει να διαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Λίγο μετά τα δέκατα έκτα γενέθλιά της, η Τζόρτζι, η κόρη του Γουίλ, παθαίνει νεφρική ανεπάρκεια.
Πρέπει να κάνει μεταμόσχευση, όμως το μόσχευμα που χρειάζεται είναι σπάνιο.

Ο Γουίλ, ένας πατέρας που παράτησε τα πάντα για να αναθρέψει μόνος τις δίδυμες κόρες του, προσφέρεται να γίνει δωρητής.
Όταν, όμως, και η άλλη κόρη του Γουίλ κινδυνεύει από την ίδια πάθηση και τα χρονικά όρια στενεύουν, εκείνος πρέπει να πάρει μια τρομερή απόφαση που φαίνεται να είναι αδιέξοδη.

Μήπως πρέπει να καταφύγει στη μαύρη αγορά;
Μήπως να σώσει μόνο το ένα του παιδί;
Ποια από τις δύο κόρες πρέπει, τότε, να διαλέξει;
Nα θυσιαστεί ο ίδιος για να αποφύγει αυτό το τρομερό δίλημμα;

Ή μήπως υπάρχει και μια τέταρτη λύση – μια λύση τόσο απεχθής, που ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό;

Ένα μυθιστόρημα για τη σοφία της ζωής που μας αναγκάζει να γίνουμε αποφασιστικοί και υπεύθυνοι ακόμα και με τον πιο σκληρό τρόπο».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου