"Ο ΣΚΙΟΦΥΛΑΚΑΣ", του Φώτη Κατσιμπούρη Γράφει η ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΜΠΑΛΟΠΗΤΟΥ
Ο Σκιοφύλακας είναι από εκείνα τα βιβλία που σε γοητεύουν από την πρώτη αράδα και τα διαβάζεις με μία ανάσα ! Η ιστορία ξεκινάει στο σήμερα με την νεαρή Ελένη να κατευθύνεται, έχοντας για παρέα τον σκύλο της τον Έκτωρ, με το αυτοκίνητο της προς ένα καστράκι που ανήκε στην οικογένεια του πατέρα της, κάπου στη μαγευτική Μάνη, με σκοπό κατά τους Καλοκαιρινούς μήνες να το λειτουργήσει σαν πανσιόν. Παράλληλα όμως, με την πορεία της νεαρής Ελένης, παρακολουθούμε και τη ζωή μίας άλλης Ελένης, που έζησε στο ίδιο καστράκι, αρκετά χρόνια πριν και συγκεκριμένα στον μακρινό 15ο αιώνα, την εποχή εκείνη που έλαβε χώρα και η άλωση στην Κωνσταντινούπολη. Σε αυτή τη μακρινή εποχή, μαθαίνουμε την ιστορία του συζύγου της Ελένης, του Νικηφόρου που έφυγε από το καστράκι, έχοντας αφήσει προσωρινά την οικογένειά του για να πολεμήσει, και του φίλου του από την Βενετία, του Ματέο και του γελαστού γιου του αλλά και τον βαρύ όρκο που έδωσε ο πρώτος στον φίλο του, λίγο πριν ξεψυχήσει. Ο όρκος αυτός, έχει σπουδαία σημασία για την ιστορία μας και μας αποκαλύπτει πολλά για τον τίτλο του βιβλίου. Δηλαδή, τι είναι ο σκιοφύλακας, ποιες σκιές φυλάει και ποιος ο ρόλος του, πράγματα που δεν σκοπεύω να αποκαλύψω γιατί θα χαθεί μεγάλο μέρος από το μυστήριο που την περιβάλλει. Το κύριο μέρος του μυθιστορήματος καταλαμβάνει το σήμερα, με βασική πρωταγωνίστρια την Ελένη, που είναι το '' κλειδί '' της υπόθεσης και είναι αυτή, που τουλάχιστον στην αρχή, οι σκιές που βρίσκονται τοποδεμένες στο καστράκι δεν βλάπτουν. Πολλοί και οι χαρακτήρες που την περιτριγυρίζουν και που επηρεάζονται κι αυτοί από τα όσα μυστήρια αρχίζουν να συμβαίνουν στο καστράκι, αμέσως μετά την άφιξή τους σε αυτό. Η αδελφή της Ελένης, η λογική και δυναμική Ανθή, ο Ηλίας με την αποτυχημένη έως τώρα ζωή και πρώην παιδικός φίλος της Ανθής, που έχει την τύχη να γνωρίσει την Ελένη λίγο πριν αφήσει τον εαυτό του να χαθεί για πάντα στην απέραντη θάλασσα, ο γιατρός που έχοντας χάσει την σύζυγό του στην Αθήνα, μαζεύει λαογραφικές πληροφορίες για δική του ευχαρίστηση αλλά και η Νίκη με τον Πάνο, ένα προβληματικό ζευγάρι που κρατάει ένα μικρό καφέ κοντά στην παραλία και το οποίο επισκέπτονται τακτικά οι ήρωες μας. Το μεταφυσικό στοιχείο είναι έντονο, τόσο που γίνεται σχεδόν '' χειροπιαστό '' και οι τραγικές φιγούρες που αντιπροσωπεύουν οι σκιές, καταφέρνουν και σου προκαλούν αισθήματα λύπης, δέους αλλά και φόβου. Οι εφιάλτες - οράματα που βλέπει η βασική πρωταγωνίστρια στο κηπάριο με την τριανταφυλλιά έξω από το ναό, η επαφή της με τον Σκιοφύλακα, τα '' ζωντανά '' οράματα που αντικρίζει μαζί με την αδελφή της, με πρωταγωνιστή τον Νικηφόρο και τον γελαστό του σύντροφο έξω από μία πύλη, τον τραυματισμό που καταφέρνουν στους δύο Τούρκους που τους απειλούν αλλά και ο τραγικός τους θάνατος από τα βέλη εκατοντάδων άλλων, η τραγική μοίρα που περιμένει την σύζυγο, την μητέρα και τις δύο μικρές του κόρες, είναι γραμμένα με τόση ζωντάνια, που ήταν σαν να τα ζούσα ενώ τα διάβαζα. Επίσης, οι συμπτώσεις κυριαρχούν καθ' όλη τη διάρκεια και οι γνωριμίες μεταξύ των ηρώων, δεν γίνονται καθόλου τυχαία. Καθόλου τυχαία δεν είναι λοιπόν και η προτίμηση των σκιών προς την Ελένη, που στο πρόσωπο το δικό της, βλέπουν ένα δικό τους από το παρελθόν. Οι σκιές, καθόλου φιλικές δεν παρουσιάζονται, έχοντας συνδεθεί και με μυστήριους θανάτους ανθρώπων που έζησαν ή βρέθηκαν στο κάστρο, καθ' ότι σαν τοποδεμένες θεωρούν το καστράκι κτήμα τους, μισώντας κάθε ζωντανό ον, που έχει παλμό, καρδιά και αίμα να κυλάει στις φλέβες του. Οι σκιές αυτές λοιπόν, δεν είναι άλλες από την οικογένεια του αδικοχαμένου Νικηφόρου, που όπως ανέφερα πιο πριν, πέθανε με τραγικό τρόπο σ' εκείνο το καστράκι και τώρα το στοιχειώνουν με την παρουσία τους, θεωρώντας άδικο τον θάνατό τους. Η γραφή του κυρίου Κατσιμπούρη για άλλη μία φορά μαγευτική, με γοήτευσε και κατέστησε το βιβλίο αυτό, ένα από τα καλύτερα συνολικά, που έχω διαβάσει ! Πρωτότυπο, ευφάνταστο, με τις απαραίτητες μυστηριακές, μεταφυσικές '' πινελιές '' που μ' αρέσει να ανακαλύπτω και να διαβάζω σε ένα μυθιστόρημα, '' Ο Σκιοφύλακας '' είναι από εκείνα τα μυθιστορήματα που μ' αρέσει να διαβάζω ξανά και ξανά και που σε πολλές σκηνές του μού θύμισε θρίλερ, προκαλώντας μου έντονες ανατριχίλες ! Απλά, ιδιαίτερο σαν το πικραμύγδαλο που πρόσφερε η παλιά Ελένη στις κόρες - αλλά ευτυχώς όχι θανατηφόρο -, ένα ανάγνωσμα διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε στα βιβλία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας και που εύχομαι κάποια στιγμή να επανακυκλοφορήσει για να μπορέσουν περισσότεροι αναγνώστες να το διαβάσουν και να το φυλάξουν σαν βιβλίο '' διαμάντι '' στην βιβλιοθήκη τους.
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
"Από την πρώτη στιγμή που αντίκρισε το κάστρο ένοιωσε δέος και λαχτάρα να ανοίξει τη μεγάλη πύλη του. . . Ένα κάστρο ξέρει να κρύβει καλά τις φωνές και τις σκιές που του έδιναν κάποτε ζωή μέσα στις βαριές πέτρες και στα σκοτεινά δωμάτιά του. Ο Σκιοφύλακάς του θα παραμείνει αιώνιος προστάτηςη των σκιών, μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα ξεκλειδώσει τη βαριά πύλη του. Στον Σκιοφύλακα, η πολυτάραχη για τον ελληνισμό ιστορία του 15ου αιώνα αποτέλεσε το πλαίσιο στο οποίο οι ιστορίες ανώνυμων ανθρώπων δημιούργησαν τη σύνδεση της Ιστορίας με το θρύλο, του πραγματικού με το φανταστικό. Ένα μυθιστόρημα, που εκτυλίσσεται στη μυστηριακή Μάνη και κρατάει την αγωνία μας στα ύψη ως την τελευταία σελίδα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου