Συνέντευξη με την ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

            Η αγαπητή κ. Θεοδωρίδου είναι από τις συγγραφείς που το έργο της "μιλάει" για εκείνη, μια και η ίδια η συγγραφέας αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να το προβάλλει. Τα μυθιστορήματα που μας έχει χαρίσει η συγγραφέας, έξι στον αριθμό, έχουν σαν κύριο έναυσμά τους ιστορικά γεγονότα που αφορούν τον ελληνισμό και τα οποία συνδυάζονται χαρισματικά με εμπνευσμένη και ευρηματική μυθοπλασία, προσφέροντάς μας έτσι αξέχαστα λογοτεχνικά ταξίδια. Την ευχαριστώ ολόψυχα που διέθεσε κάποιον από τον πολύτιμο χρόνο της για να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας», δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να την γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

                                                                                                                               Κλειώ Ι. Τσαλαπάτη

1) Αγαπητή κ. Θεοδωρίδου, μας έχετε ήδη χαρίσει έξι εξαιρετικά μυθιστορήματα, με διαφορετική θεματολογία το καθένα. Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Κατ’ αρχάς ήταν η ίδια η αγάπη μου για τη λογοτεχνία, με την οποία ήρθα σε επαφή ως αναγνώστρια από πολύ τρυφερή ηλικία, μια και πεποίθησή μου είναι ότι ένας άνθρωπος που δε διαβάζει δεν είναι σε θέση και να γράψει. Αφορμή ωστόσο να προχωρήσω σε μια σοβαρότερη απόπειρα από κείνες που είχα αποτολμήσει στα μαθητικά μου χρόνια στάθηκε μια οικογενειακή ιστορία που με συγκίνησε και μου έδωσε την αφόρμηση που χρειαζόμουν. Εκεί βασίστηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα «Η Νύφη Φορούσε Μαύρα», που μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσω αυτό το όμορφο ταξίδι στον χώρο της συγγραφής.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και πόσο δύσκολο είναι να  συγκεντρώσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Κυρίως η ίδια η ζωή με καθοδηγεί, από αυτήν αντλώ την έμπνευσή μου. Έρχεται κατόπιν η φαντασία μου να συμπληρώσει τα κενά, να δημιουργήσει νέους χαρακτήρες, ν’ αλλάξει κάποια δρώμενα, να εξηγήσει συμπεριφορές κι επιλογές. Κι επειδή εστιάζω συχνά σε παρελθούσες εποχές, οπότε και συνέβησαν δύσκολα ιστορικά γεγονότα, η έρευνα είναι απαραίτητη. Ακολουθεί η επιλογή των γεγονότων που θα συμπεριληφθούν στο έργο, μια επίπονη και δύσκολη διαδικασία. Από τις μεγαλύτερες αγωνίες μου, επίσης, είναι να καταφέρω να αποδώσω πειστικά την καθημερινότητα εκείνων των εποχών, γι’ αυτό και προστρέχω πάντα σε μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα χρόνια εκείνα και κατέγραψαν αργότερα, σε καιρούς ειρήνης, τα βάσανά τους και συνάμα τις απλές χαρές και λύπες τους.

3) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Θεωρείτε πως είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Θα ήταν ευχής έργο, αν μπορούσε να το πράξει. Δεν είναι όμως εύκολο κάτι τέτοιο κι εδώ βοηθά η έρευνα – πολύ ευκολότερη στη σημερινή εποχή του διαδικτύου, όπου έξω από πληροφορίες μπορείς να "επισκεφθείς" κατά κάποιον τρόπο κι ορισμένες τοποθεσίες. Όμως οι ορίζοντες διευρύνονται και με άλλον τρόπο, όχι μόνο ταξιδεύοντας. Διευρύνονται διαβάζοντας, διευρύνονται ακόμη "ακούγοντας" ανθρώπους που έζησαν στα μακρινά χρόνια στα οποία συνηθίζω να αναφέρομαι. Σ’ αυτό το τελευταίο ήμουν τυχερή, καθώς μεγάλωσα σ’ ένα μικρό προσφυγικό χωριό ανάμεσα σε ανθρώπους με δύσκολα βιώματα, κι έτσι μου είναι ευκολότερο να προσεγγίσω συγγραφικά παρόμοια γεγονότα.

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Έχω τη γνώμη ότι ένα κομμάτι απ’ την ψυχή του συγγραφέα, άλλοτε μεγάλο κι άλλοτε μικρό, υπάρχει μέσα σε κάθε έργο του. Αλλά να απαντήσω πιο συγκεκριμένα: ναι, έχω συμπεριλάβει. Κυρίως συναισθήματα και σκέψεις. Και ήταν μια επώδυνη, μεν, εμπειρία αλλά και άκρως ανακουφιστική παράλληλα. Αν τώρα ήταν κι αντικειμενικός ο τρόπος που προσέγγισα το συγκεκριμένο θέμα, σ’ αυτό δεν μπορώ να απαντήσω. Καθένας εκφράζει τη δική του αλήθεια κι εγώ απλώς είπα τη δική μου. Οι αναγνώστες θα κρίνουν κατά τα λοιπά.

5) Στα μυθιστορήματά σας έχετε καταπιαστεί με ποικίλα θέματα κοινωνικού, ιστορικού,  και αισθηματικού περιεχομένου. Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο;

Πιστεύω ότι χρήσιμο είναι να υπάρχει μια σφαιρική μόρφωση. Και είναι μια μόρφωση αυτή που δεν έχει να κάνει μόνο με σπουδές αλλά και τη γενικότερη καλλιέργεια ενός ανθρώπου. Το επιστημονικό υπόβαθρο είναι ίσως απαραίτητο, εάν κάποιος συγγραφέας προσεγγίζει εξαιρετικά εξειδικευμένα θέματα, οπότε και ασφαλώς χρειάζονται συγκεκριμένες σπουδές, που να άπτονται των θεμάτων του.

6) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Η συγγραφική έμπνευση είναι σαν ένας κύκλος που ολοκληρώνεται από έργο σε έργο, για ν’ αρχίσει σε λίγο νέος. Μεσολαβεί η απαραίτητη πνευματική ξεκούραση φυσικά, ωστόσο, ακόμη και τότε ο νους κι η φαντασία βρίσκονται σε εγρήγορση. Γράφω πάντα στο σπίτι μου και πάντοτε μέρα. Ποτέ αργά τη νύχτα, όπως διαβάζω ότι συνηθίζουν άλλοι συγγραφείς. Εννοείται ότι υπάρχει πάντα μολύβι και χαρτί στο κομοδίνο δίπλα μου, όπως και μέσα στην τσάντα μου, μια και συνηθίζω να σημειώνω οτιδήποτε ενδιαφέρον περάσει απ’ το μυαλό μου.

7) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα τη γνώμη κάποιου οικείου σας προσώπου του οποίου την κρίση εμπιστεύεστε;

Είχα διαβάσει κάποτε ότι κάθε συγγραφέας πρέπει να έχει ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης, το οποίο δε θα διστάσει να του πει την αλήθεια και στο οποίο ολοκληρώνοντας το έργο του θα προσφύγει για κριτική, προτού το στείλει προς έκδοση, κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Προσωπικά αποκαλώ αυτό το πρόσωπο "ο πολύτιμος πρώτος αναγνώστης", ρόλο που έχω εμπιστευθεί στον σύζυγό μου και δε μετάνιωσα ποτέ.

8) Από τα έξι μυθιστορήματά σας υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το καθένα και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" του καθενός;

Είναι σαν να ζητάτε από μια μάνα να ξεχωρίσει τα παιδιά της με τούτη την ερώτηση. Αγαπώ όλα τα έργα μου, καθένα για διαφορετικό λόγο, γι’ αυτό αδυνατώ να τα ξεχωρίσω. Ευχαρίστως θα σας πω δυο λόγια, όμως, για καθένα από αυτά. Το πρώτο μου μυθιστόρημα «Η Νύφη Φορούσε Μαύρα» βασίζεται σε μια οικογενειακή ιστορία, όπως σας προανέφερα. Ακολουθεί τη ζωή της νεαρής Αντριανής, η οποία φτάνει το 1922 ολομόναχη στη Θεσσαλονίκη, και περιγράφει τον αγώνα των προσφύγων να ξαναστήσουν τη ζωή τους από την αρχή. Συνάμα είναι ο αγώνας μιας γυναίκας να αντιταχθεί σε μια κοινωνία ανδροκρατούμενη και οπισθοδρομική και όλα αυτά με φόντο την Ελλάδα του 20^ού αιώνα και τα δραματικά γεγονότα του.

Το «Πες Μου Αν Με Θυμάσαι» αναφέρεται στη δύσκολη ώρα της αντιστροφής των ρόλων, όταν πια οι γονείς γίνονται παιδιά και τα παιδιά γονείς, και είναι το μυθιστόρημα που βασίζεται στα δικά μου συναισθήματα, όπως σας ομολόγησα ήδη σε προηγούμενη απάντησή μου, γι’ αυτό και δε θα αναφερθώ περισσότερο στο συγκεκριμένο μου έργο.

«Τ’ Αχνάρια Των Ξυπόλυτων Ποδιών» το εμπνεύστηκα από μια περίεργη θεωρία που άκουσα από φιλικό  μου πρόσωπο και με προβλημάτισε σε σχέση με το ποιος τελικά θεωρείται Έλληνας. Θα το χαρακτήριζα ένα βιβλίο που αναφέρεται στην αγάπη: την αγάπη του πατέρα προς τον γιο και αντίστροφα, την αγάπη την ερωτική, την αγάπη τέλος για την Ελλάδα, ενώ ιστορικά εστιάζει στα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και μέχρι το τέλος της δικτατορίας.

Το τέταρτο βιβλίο μου «Η Αμαρτία Της Ομορφιάς» ακουμπά σ’ ένα πραγματικό περιστατικό που το θεωρώ συγκλονιστικό και το οποίο συνέβη στα χρόνια του Εμφυλίου. Διατρέχει τον πόλεμο του ’40, την Κατοχή, τον Εμφύλιο και αναφέρεται σε δύσκολες καταστάσεις, οι οποίες επέδρασαν καταλυτικά στις ψυχές των ανθρώπων που τα έζησαν, οδηγώντας τους συχνά σε πράξεις που υπό άλλες συνθήκες δε θα έφταναν ποτέ.

«Το Κορίτσι Απ’ Τη Σαμψούντα» γεννήθηκε απ’ την ανάγκη μου να γνωρίσω λεπτομερέστερα τα βάσανα των ποντίων προγόνων μου, να "βάλω" για λίγο τα παπούτσια τους και να γνωρίσω καλύτερα τη ζωή τους. Λευκές πορείες θανάτου, ζωές κατεστραμμένες κι ένα νεαρό κορίτσι με παράξενα μάτια, η Καλλιόπη, γεννημένη στις αρχές του 20^ού αιώνα, που αγωνίζεται να επιβιώσει και να έχει δικαίωμα στην αγάπη, με οδήγησαν σε τούτο το δύσκολο ταξίδι.

Το δε τελευταίο μου μυθιστόρημα «Στεφάνι Από Ασπάλαθο», βασισμένο κι αυτό σε μια αληθινή ιστορία, εστιάζει στα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και σε ανθρώπους στιγματισμένους, κυρίως γυναίκες, όπως η ηρωίδα μου η Κασσιανή, που έμειναν πίσω να "σταυρωθούν" για τα λάθη των συζύγων τους. Προσωπικά τις αποκαλώ «Πηνελόπες του Εμφυλίου».

9) Η συγγραφέας  Σόφη Θεοδωρίδου βρίσκει το χρόνο να διαβάζει και για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Η Σόφη Θεοδωρίδου θεωρεί πάντα τον εαυτό της πρώτα αναγνώστρια και μετά συγγραφέα. Και τούτο, επειδή υπάρχουν μέρες που μπορεί να μην έχω γράψει ούτε λέξη, δεν υπάρχουν όμως μέρες που δεν έχω διαβάσει κάποιες σελίδες έστω, αποκλειστικά και μόνο για δική μου ευχαρίστηση. Όσο για τις προτιμήσεις μου, δεν εστιάζω σε ένα μόνο είδος. Κυμαίνεται η επιλογή ανάλογα με την εποχή και τη διάθεση. Ομολογώ  όμως ότι έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα ιστορικά μυθιστορήματα.

10) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Αγαπώ πολύ τους συγγραφείς της γενιάς του ’30 αλλά και νεότερους, όπως κι όλους τους γίγαντες της παγκόσμιας λογοτεχνίας και κυρίως της ρωσικής. Ας μην αραδιάσω ονόματα. Θα αναφέρω μόνο τον συντοπίτη μου Μενέλαο Λουντέμη, στον οποίο έχω ιδιαίτερη αδυναμία, ιδίως για τον λυρισμό του. Σε σχέση με τις επιρροές τώρα, ασφαλώς και τα αναγνώσματά μας, κυρίως αυτά της νεαρής μας ηλικίας, μας επηρεάζουν ηθελημένα ή αθέλητα, καθώς έρχονται και "χτίζουν" τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας. Είναι και φυσικό και αναπόφευκτο. Μέχρι εκεί όμως, τίποτε περισσότερο.

11) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει και το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και το οποίο θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Υπάρχουν αρκετά βιβλία που έχω λατρέψει, αλλά η αλήθεια είναι πως δε ζηλεύω κανένα. Όπως σας είπα σε προηγούμενη απάντησή μου, κάθε έργο εμπεριέχει κι ένα κομμάτι απ’ την ψυχή του συγγραφέα και μ’ αυτή την έννοια δε θα μπορούσα προσωπικά να λαχταρήσω κάτι ξένο. Να θαυμάσω ναι, να αγαπήσω ναι, μα όχι να λαχταρήσω να είναι δικό μου.

12) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "κεντρίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι καθαρά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Ο στόχος του βιβλίου δεν είναι συνήθως μονοδιάστατος. Ένα βιβλίο μπορεί να ψυχαγωγεί, να ενημερώνει, να προσφέρει γνώσεις, να "κεντρίζει", όπως αναφέρατε, και να προβληματίζει τον αναγνώστη για θέματα κοινωνικά, ιστορικά και άλλα. Ωστόσο, μακριά από μένα η άποψη ότι ο συγγραφέας οφείλει να "περνά" στους αναγνώστες διάφορα μηνύματα, γιατί πιστεύω ότι καθένας μας τελικά εισπράττει από ένα ανάγνωσμα ό,τι τον αφορά και που ουδόλως ενίοτε έχει να κάνει με ό,τι είχε κατά νου ως στόχο ο συγγραφέας του. Γι’ αυτό και αφήνω τον εαυτό μου να λειτουργεί ελεύθερος από τέτοιου είδους περιορισμούς. Εάν το βιβλίο βγει καλό, οι αξίες μου ούτως ή άλλως θα φανερωθούν και τα αισθήματα κι οι σκέψεις μου θα διαποτίσουν τις σκέψεις και τα αισθήματα των αναγνωστών μου, χωρίς να χρειαστεί να επιδιώξω κάτι συγκεκριμένο. 

13) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να πειραματίζεται θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Θεωρώ ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να γράφει για θέματα που τον συγκινούν. Αν υπάρχουν περίοδοι που αισθάνεται να τον ενδιαφέρει κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι συνήθιζε στο παρελθόν, τότε θα πρέπει και να πειραματιστεί και να δοκιμάσει. Στο κάτω κάτω ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται συνήθως το "πλαστό" έργο, με την έννοια ότι είναι ένα έργο που δε βγαίνει απ’ την ψυχή του συγγραφέα, έστω κι αν είναι πάνω στο είδος που τον έχει καθιερώσει.

14) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Το ιστορικό περιεχόμενο και οι κοινωνικές – αισθηματικές  σχέσεις που δεσπόζουν στα περισσότερα βιβλία σας, πιστεύετε πως παίζουν το δικό τους ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Είχα πολλούς ενδοιασμούς, αλλά τους ξεπέρασα χάρη στην παρότρυνση και ένθερμη υποστήριξη δικών μου ανθρώπων, που ήταν και οι πρώτοι μου αναγνώστες. Κι εννοείται πως είχα μεγάλη αγωνία για την υποδοχή που θα τύχαινε το έργο μου από το αναγνωστικό κοινό. Όσο γι’ αυτό που αναφέρετε σχετικά με το θέμα των βιβλίων μου, ασφαλώς και είναι αγαπημένα θέματα ενός μεγάλου μέρους του αναγνωστικού κοινού τα μυθιστορήματα με ιστορικό και κοινωνικό περιεχόμενο, έχω τη γνώμη ωστόσο ότι δεν αρκεί το θέμα από μόνο του για να αγαπηθεί ένα λογοτεχνικό έργο.    

15) Θεωρείτε πως η πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας;

Συνήθως χρειάζεται μια απόσταση ασφαλείας για να εξετάσουμε ψύχραιμα όσα μας συμβαίνουν, κάτι που είναι δύσκολο να συμβεί καθώς τα ζούμε, δηλαδή εν θερμώ. Από κει κι ύστερα καθένας κρίνει αν θα τολμήσει ν’ αγγίξει ή όχι ένα θέμα της σύγχρονης πραγματικότητας. Η πραγματικότητα γενικά ωστόσο, η ίδια η ζωή δηλαδή, ασφαλώς και αποτελεί πηγή έμπνευσης, όπως ανέφερα ήδη σε προηγούμενη απάντησή μου.

16) Η ιδιότητά σας ως εκπαιδευτικός κατά πόσο σας επηρεάζει στην αντίστοιχη συγγραφική σας ιδιότητα; Έχει ποτέ κάποιο άτομο από τον χώρο διδασκαλίας σας αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία κάποιου από τους ήρωες των βιβλίων σας;   

Η ιδιότητά μου επηρεάζει στον βαθμό που σχετίζεται με τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου, όπως και στην ευχέρειά μου να κατανοήσω πράξεις και επιλογές των ηρώων μου που έχουν να κάνουν με θέματα ψυχολογίας και εκπαίδευσης. Κατά τα λοιπά, δεν υπήρξε μέχρι στιγμής πρόσωπο που να με εμπνεύσει σε σημείο, ώστε να δημιουργήσω κάποιον ήρωα βασισμένο στη δική του προσωπικότητα. 

17) Εσείς, με την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, οι οποίοι ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και ιδιαίτερα εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Θα τους συμβούλευα να προχωρήσουν ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που πιστεύουν πως θα βρουν μπροστά τους. Αν δεν τολμήσουμε, αν δε δοκιμάσουμε, δε θα μπορέσουμε ποτέ να ανακαλύψουμε τι είμαστε ικανοί να καταφέρουμε. Αυτό θα έλεγα πως πρέπει να έχουν κατά νου.

18) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία αλλά, ειδικότερα, στο πιο πρόσφατο εξαιρετικό μυθιστόρημά σας, το «Στεφάνι Από Ασπάλαθο» και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, όπως και για τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας. Όσο για τα μελλοντικά μου σχέδια, σε λίγους μήνες, αν όλα πάνε καλά, θα προστεθεί στα έργα μου ένα ακόμη μυθιστόρημα, το οποίο και θα σας ταξιδέψει σε αρκετά νεότερες εποχές από αυτές που σας έχω μέχρι τώρα συνηθίσει.

Βιογραφία  Σόφης Θεοδωρίδου:

Η Σόφη Θεοδωρίδου κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της «Η Νύφη Φορούσε Μαύρα» (2010), «Πες Μου Αν Με Θυμάσαι» (2011), «Τ’ Αχνάρια Των Ξυπόλητων Ποδιών» (2012), «Η Αμαρτία Της Ομορφιάς» (2013), «Το Κορίτσι Απ’ Τη Σαμψούντα» (2014), το «Στεφάνι Από Ασπάλαθο» (2015) και «Τα Χρόνια Της Χαμένης Αθωότητας» (2016).

Βιβλιογραφία Σόφης Θεοδωρίδου:

«ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 568
Τιμή: 17,70 €
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 3/3/2016

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Απρίλης 1961. Τη μέρα που ο πρώτος Ρώσος κοσμοναύτης ταξιδεύει στο Διάστημα, σε μια μικρή ελληνική πόλη ένας άντρας μπαίνει για λίγο στη θέση του Θεού, ορίζοντας τη μοίρα τριών νεαρών πλασμάτων. 

Την Κλέα θα υποδεχθεί ένα αρχοντόσπιτο, όπου ο στρατηγός παππούς της αναπολεί παρελθοντικές δόξες, ενώ ο πατέρας της έχει εγκαταλείψει τον μεγάλο του έρωτα για να κατακτήσει πλούτη και κάστες εξουσίας· τη Μελισσάνθη ένα μεσοαστικό σπιτικό πάνω από μια ταβέρνα, στο οποίο η μάνα της, η ωραία Μυρσίνη, ενοχοποιείται για νεανικά σφάλματα από τον σύζυγό της· τη Λόλα, τέλος, θα καλοδεχτεί ένα φτωχόσπιτο, μες στο οποίο στοιβάζονται μεταξύ άλλων μια ιδιόρρυθμη γιαγιά κι ένας ρομαντικός πραματευτής, που αγωνίζεται να συμπορευθεί με τα δεδομένα των καιρών, καθώς η χώρα αλλάζει. 

Παρά τις ταξικές διαφορές τους, οι τρεις κοπέλες μεγαλώνοντας θα δεθούν με δεσμά αδελφικής φιλίας, ανακαλύπτοντας όλες στο φτωχόσπιτο του συνοικισμού την οικογενειακή θαλπωρή που απουσιάζει από τα άλλα δύο. Ώσπου, στο κατώφλι της ενήλικης ζωής τους πια, μυστικά και ψέματα κι αμαρτωλά πάθη του παρελθόντος θ’ αρχίσουν ν’ αποκαλύπτονται, βαφτίζοντας μια δυνατή αγάπη ανόσια και ξεκινώντας τον χορό των αποχωρισμών. 

Αποκομμένες πλέον μεταξύ τους αλλά κι απ’ τη γενέθλια πόλη, ρίχνονται στη χοάνη της πρωτεύουσας και στο κυνήγι χιμαιρικών ονείρων. Μα, καθώς ο καιρός κυλά κι οι ψευδαισθήσεις της νιότης χάνονται, θα διαπιστώσουν πως ελάχιστα μοιάζουν τελικά με ό,τι είχαν ονειρευτεί στα χρόνια της αθωότητάς τους…»

«ΣΤΕΦΑΝΙ ΑΠΟ ΑΣΠΑΛΑΘΟ»

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 544

Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα του 1939, η Κασσιανή κρυφοκοιτάζει πίσω απ’ την κουρτίνα της κάμαράς της το άγνωστο παλικάρι που σιγοπίνει τον καφέ του στην αυλή των γειτόνων τους, δίχως να υποψιάζεται ότι είναι ο άντρας που θα σφραγίσει τη ζωή της. Η δεκαπεντάχρονη κοπέλα ασφυκτιά στην επαρχία, στη σκιά του αυστηρού ιεροκήρυκα πατέρα της. Ο δεκαοχτάχρονος Λυκούργος, απ’ την άλλη, οραματίζεται το μέλλον του στο πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας.

Τους δυο νέους θα ενώσει ένα εφηβικό φιλί και μια βάρβαρη τιμωρία. Θα τους χωρίσουν οι δικές του επιλογές κι η Ιστορία. Στα χρόνια που τους περιμένουν η Κασσιανή θα υποχρεωθεί να επωμιστεί βάρη που δεν της έπρεπαν.

Αντιμέτωπη μ’ ένα κράτος εχθρικό και μια κοινωνία ματωμένη, θα αισθανθεί συχνά ότι σταυρώνεται για λάθη εκείνου κι ότι το στεφάνι που κάποτε της φόρεσε είναι φτιαγμένο απ’ τον αγκαθωτό ασπάλαθο, που χρησιμοποιούν στον τόπο της για φράχτη ή για προσάναμμα. Στο κλειστοφοβικό σύμπαν του νέου κόσμου της θ’ αναγκαστεί ν’ απαρνηθεί ακόμη κι αυτή τη γυναικεία της υπόσταση, μέχρι τη μέρα που θα διαπιστώσει πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο.

Μια επαρχιακή πόλη απ’ τη μεταξική Ελλάδα μέχρι τη μετεμφυλιακή της δεκαετίας του ’50. Ένα ζευγάρι παρασυρμένο απ’ τις μπόρες των καιρών. Ένα στεφάνι φτιαγμένο από ασπάλαθο.»

«ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠ’ ΤΗ ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ»

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 536

Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Καλλιόπη πίστευε μέχρι τα εννιά της χρόνια πως το χειρότερο που της είχε τάξει η ζωή ήταν τα παράξενα μάτια της, για τα οποία την κορόιδευαν οι συμμαθήτριές της στο Παρθεναγωγείο, επειδή δε γινόταν να γνωρίζει πόσα άλλα της είχε η μοίρα γραμμένα. 

Γεννημένη αρχές του 20ού αιώνα στη Σαμψούντα, θα βιώσει τις λευκές πορείες θανάτου και τις εξορίες από τους Νεότουρκους, κι αργότερα τις αγριότητες του Κεμάλ. 

Αρχές του 1921, στην εφηβεία, με σωριασμένο τον κόσμο της σε ερείπια, θα βρει καταφύγιο σ’ ένα χωριό του Πόντου. Λίγους μήνες μετά θα ντυθεί νύφη στα δεκάξι της, σ’ έναν αναπάντεχο γάμο, που θα την οδηγήσει στη Σμύρνη. Θα ζήσει για λίγο μια πλούσια ζωή στην πανέμορφη πόλη, που περιμένει αμέριμνη την καταστροφή της, και θ’ ανακαλύψει τον έρωτα∙ κι ίσως τον χάσει, όπως ορίζει για άλλη μια φορά η μοίρα της… 

Απ’ τη Σαμψούντα και τον Πόντο στη Σμύρνη κι από κει στον Πειραιά της προσφυγιάς, μια νεαρή γυναίκα αντιπαλεύει με πείσμα το πεπρωμένο της, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή και την αγάπη.»

«Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ»

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 568

Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η μεγάλη ομορφιά ήταν η μοναδική αμαρτία της Ευγενίας. Ένα δώρο που της δόθηκε ερήμην της κι έμελλε να καθορίσει την πορεία της ύπαρξής της.

«Για τον φτωχό ακόμη και η ομορφιά κατάρα είναι», αποφαινόταν συχνά η Μάχη, φαρμακωμένη από τις δυσκολίες της προσφυγικής ζωή της.  Όταν, όμως, μπαίνει στη ζωή της κόρης της ο ευκατάστατος Θεόφιλος, αρχίζει να αναθεωρεί τις απόψεις της.

Εκείνος την ερωτεύεται τρελά, απόλυτα. Αυτή τον αγαπά με τη λαχτάρα και το πάθος των δεκαεπτά της χρόνων. Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, όμως, που ξεσπά πριν προλάβουν να χαρούν την αγάπη τους, θα την αφήσει ξεκρέμαστη στον τόπο του. Εκεί θα μπει στο στόχαστρο των κουνιάδων της, ιδιαίτερα της μεγάλης, της Ευανθίας, και του ισχυρού κομματάρχη της περιοχής, ανέτοιμη για όσα την περιμένουν. Μοναδικό και αναπάντεχο στήριγμα θα βρει στην πεθερά της Άννα.

Κι ενώ στα χρόνια που ακολουθούν τα προστάγματα των καιρών ορίζουν τις ζωές τους, το μίσος και η ζήλεια οπλίζουν το χέρι της Μοίρας σπέρνοντας τον όλεθρο. Τρεις αθώες ψυχές παρασέρνονται στον βίαιο άνεμό του και ξεσπούν το λυγμό τους, καθώς σκορπούν σε διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας, στην αγκαλιά της “μητέρας” Φρειδερίκης.

Η ιστορία ενός απόλυτου έρωτα σε ταραγμένα χρόνια. Όταν η ομορφιά θεωρείται αμαρτία κι οι πράξεις και τα λόγια των ανθρώπων συναγωνίζονται σε αγριότητα τα πεδία των μαχών, τότε τα πάντα μπορεί να συμβούν.»

«Τ’ ΑΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΞΥΠΟΛΗΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ »

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 568

Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Προσφυγικά Σαλονίκης· την ορφάνια του μικρού Θεμιστοκλή απαλύνουν ξένα, ευλογημένα χέρια, όμως αγκάθι απομένει μέσα του η άγνωστη καταγωγή του. Εμφύλιος, Σκρα· τα μελλούμενα απ’ τα χείλη μιας γυναίκας τον οδηγούν στην Τήνο, στον μεγάλο έρωτα και στον μεγάλο πόνο.

Ο Θεμιστοκλής, με τον νεογέννητο γιο του, Άλκη, ψάχνει τρόπο και τόπο να στεγάσει τη δυστυχία τους. Θα τους υποδεχτεί η ταραγμένη Αθήνα του ’50 κι αργότερα μια παράξενη επαρχιακή κωμόπολη, η Επίκληρος. Από το σπίτι της φιλόξενης Μικρασιάτισσας Λένας θα βρεθούν σ’ εκείνο της μελαγχολικής Ελένης, και από την άδολη προσφορά θα οδηγηθούν στον τόπο όπου ένας ιδιότυπος ρατσισμός θα τους πληγώσει, δημιουργώντας δυνατές φιλίες και αβυσσαλέα  μίση.

Καθώς τα χρόνια κυλούν, ο Θεμιστοκλής και ο συγκλονιστικός Άλκης, η Ελένη, η Ερατώ και η Θάλεια θα βρεθούν μπλεγμένοι στο γαϊτανάκι του πόνου, του έρωτα και του μίσους, και θα βιώσουν τα όρια της προσφοράς και της θυσίας.

Άνθρωποι χτυπημένοι από τη μοίρα και τη ζωή αφήνουν τ’ αχνάρια τους σε μια Ελλάδα που πληγώνεται και πληγώνει, αναζητώντας ταυτότητα και ευτυχία.»

«ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΝ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ»

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 584

Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Ιφιγένεια έπιασε τα γέρικα χέρια της μάνας της και τα σκέπασε με τα δικά της. «Πώς με λένε;» έκανε την αγωνιώδη ερώτηση. «Θυμάσαι; Πες μου… με θυμάσαι;» Περίμενε με κομμένη την ανάσα, θαρρείς κι από την απάντηση της Χαράς εξαρτιόταν η ύπαρξή της. Η Χαρά ξερόγλειψε τα χείλη αργά. «Ιφι… Ιφι…» ψέλλισε τέλος και τα δάκρυα κύλησαν απ’ τα μάτια της κόρης. Δόξα τω Θεώ, δεν είχε πάει στράφι η θυσία της. Η μάνα της δεν την είχε ξεχάσει…

Ο κόσμος της Ιφιγένειας ήταν αληθινή ευλογία μέχρι εκείνη τη λευκοντυμένη μέρα που άρχισε να διαλύεται και να κατακλύζουν τη ζωή της απώλειες και προδοσίες: o πατέρας της, η μεγάλη της αδυναμία. η μητέρα της, το αιώνιο στήριγμά της. η δουλειά της. ακόμη κι αυτός ο έρωτας της ζωής της, ο άντρας της. Η ώρα που θα αντιμετωπίσει τις αλήθειες της ζωής της έχει φτάσει. Μένει τώρα να διαπιστώσει αν οι όρκοι της αγάπης θα χωρέσουν τη θυσία της ή θα γυρίσουν την πλάτη στους πληγωμένους καιρούς.

Η ιστορία μιας γυναίκας που ρισκάρει να χάσει τα πάντα, γιατί δε θέλει να ρισκάρει να χάσει τον εαυτό της.»

«Η ΝΥΦΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΑΥΡΑ»

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 648

Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Σεπτέμβρης του '22. Η νεαρή Αντριανή καταφτάνει στη Σαλονίκη μαζί με το υπόλοιπο ανθρώπινο κοπάδι των προσφύγων. Πεντάρφανη και ολομόναχη, με δυο μάτια πράσινα, μαγικά σαν τα βοτάνια της, θα βρει στήριγμα σε μια καλοκάγαθη ηλικιωμένη Πόντια. Στο ξεδίπλωμα του χρόνου, με τις ανταλλαγές των πληθυσμών, θα εγκατασταθεί σ' ένα μουσουλμανικό χωριό της Μακεδονίας. Εκεί, ανάμεσα σε ανθρώπους πονεμένους που μιλούν ελληνικά, τουρκικά, ποντιακά κι αρμένικα, και που προσπαθούν να στηρίξουν τις ψυχές και τις ζωές τους, η Αντριανή θα αποθέσει την ευτυχία της στα χέρια του ρωμαλέου Άρη με την ηράκλεια δύναμη. Θα προκαλέσει τη μοίρα φορώντας ένα μαύρο φόρεμα για νυφικό. Κι αυτή θα δεχτεί την πρόκληση… Σε μια Ελλάδα που ανεμοδέρνεται στις θύελλες του εικοστού αιώνα, μια γυναίκα τολμά να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι σε μια κοινωνία, όπου τον πρώτο λόγο έχει ο άντρας και η πεθερά, για να αναδειχτεί πληγωμένη αλλά νικήτρια.»

ΠΗΓΗ: Εκδόσεις Ψυχογιός – Σόφη Θεοδωρίδου