«ΚΑΙ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΜΙΛΗΣΑΝ», του Καλέντ Χοσεϊνί – Γράφει η Λία Μίλτου

«ΚΑΙ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΜΙΛΗΣΑΝ», του Καλέντ Χοσεϊνί – Γράφει η Λία Μίλτου

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 480

Τιμή: 16,92 €

Αποτέλεσε εκδοτικό γεγονός όταν κυκλοφόρησε και έχει πουλήσει περισσότερα από 9 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, μεταφρασμένο σε 49 γλώσσες. Η συγκινητική και αλησμόνητη ιστορία μιας οικογένειας, από την Καμπούλ στο Παρίσι και από το Σαν Φρανσίσκο στην Τήνο. Τα μέλη της ζουν στην πολύπαθη χώρα τους την αγάπη, την αφοσίωση, την προδοσία, το νόστο, αλλά και την αυτοθυσία.

Κι ενώ στα δυο πρώτα έργα του οι ιστορίες περιστρέφονται στην πατρική και μητρική αγάπη, το τρίτο επικεντρώνεται στην αδερφική, με τα δυο αδέρφια τον Αμπντουλάχ και την Παρί να χωρίζονται τραγικά και βίαια στην παιδική ηλικία.

Οι ζωές τους εκτυλίσσονται με φόντο την ταραχώδη ιστορία του Αφγανιστάν τα χρόνια του πολέμου των Μουτζαχεντίν ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, μέχρι την άνοδο των Ταλιμπάν και την Αμερικανική εισβολή μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Τον καινούργιο πόλεμο του Ιράκ και τη φλεγόμενη Βαγδάτη στα πρόθυρα του «Σοκ και Δέος»! Τον Έλληνα γιατρό Μάρκο Βαρβάρη, που θα φτάσει στην Καμπούλ για να συμμετάσχει εθελοντής σε μη κερδοσκοπική οργάνωση. Την συγκλονιστική και αποτρόπαια τραγωδία της μικρής Ρόσι, που αφήνει αποσβολωμένο τον αναγνώστη. Την συνταρακτική συνέντευξη της Νίλα στο Γάλλο δημοσιογράφο. Τη σπαρακτική εξομολόγηση του Νάμπι, σε γράμμα του στο Μάρκο, τον Έλληνα αλτρουιστή γιατρό, που εγκαταλείπει την καριέρα του και την ηλικιωμένη μητέρα του, για να καταλήξει στην Καμπούλ και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στα παιδιά-θύματα του πολέμου. Σε μια συγκινητική στιγμή του βιβλίου, στην συμβολική μέρα της έκλειψης του ηλίου, ο γιος θα αναθεωρήσει πολλές απόψεις και σκέψεις του για την αγάπη της μητέρας του. Έχει επίσης αναφορές και στην Ελληνική Ιστορία, στη χούντα των συνταγματαρχών και στα επεισόδια της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008.

Ένα υπέροχο βιβλίο, το τρίτο του Αφγανού συγγραφέα. Ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, που σε κάθε κεφάλαιο αλλάζει ο αφηγητής και είναι γραμμένο άλλοτε σε πρώτο πρόσωπο και άλλοτε σε τρίτο. Αυτή η πρισματική εικόνα στην πένα του Χοσεϊνί, δεν ξεφεύγει από το νήμα της αφήγησης και οδηγεί τον αναγνώστη στον στόχο που έχει βάλει να τον οδηγήσει!

«Μια ιστορία είναι σαν ένα τρένο εν κινήσει: Ανεξάρτητα από το πότε θα επιβιβαστείς, κάποια στιγμή θα φθάσεις στον προορισμό σου…» λέει ένας από τους ήρωές του και αυτό υπονοεί την πρόθεση του συγγραφέα! Οι στοχασμοί του γοητεύουν. Κορυφαίος εκείνος της Παρί, από τους κεντρικούς και πλέον δυνατούς χαρακτήρες του βιβλίου: «Είναι σημαντικό να ξέρεις τις ρίζες σου. Να ξέρεις από πού ξεκίνησες. Αν δεν ξέρεις, η ζωή σου μοιάζει εξωπραγματική ακόμα και για σένα την ίδια!...»

Η διεισδυτική ματιά και η μοναδική αφηγηματική δεξιοτεχνία του συγγραφέα συγκινεί και συναρπάζει. Η αξιοπρέπεια της φτώχειας, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και οι τύψεις των μεταναστών που νοσταλγούν τις ρίζες τους, αλλά και η αυταπάρνηση του Έλληνα γιατρού και της Βόσνιας νοσοκόμας, σμιλεύονται ανεξίτηλα στη μνήμη του αναγνώστη και καθιερώνουν τον Χοσεϊνί σε έναν από τους εξαιρετικούς συγγραφείς της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Σ’ ένα χωριό στο Αφγανιστάν, δύο αδέλφια μεγαλώνουν χωρίς τη μητέρα τους και βρίσκουν αποκούμπι ο ένας στον άλλον. Για την τρίχρονη Παρί, ο Αμπντουλάχ είναι περισσότερο σαν μητέρα παρά ο μεγαλύτερος αδελφός της. Για τον δεκάχρονο Αμπντουλάχ, η Παρί είναι όλη του η ζωή. Όταν ο πατέρας τους παίρνει την απόφαση να πουλήσει την Παρί στους πλούσιους Βαχντάτι που μένουν στην Καμπούλ, τα αδέλφια χωρίζουν.

Καθώς τα χρόνια περνούν, η Παρί ξεχνά το παρελθόν της και κάποια στιγμή μετακομίζει στο Παρίσι μαζί με τη θετή μητέρα της. Ο Αμπντουλάχ παραμένει στο Αφγανιστάν και παλεύει καθημερινά για να επιβιώσει, χωρίς ποτέ να καταφέρει να γιατρέψει την πληγή του αποχωρισμού από την αδελφή του. Οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν και πάλι αλλά θα είναι πια πολύ αργά για να καλύψουν τον χαμένο χρόνο.

Από την Καμπούλ στο Παρίσι και από το Σαν Φρανσίσκο στην Τήνο, ξετυλίγεται η συγκινητική και αξέχαστη ιστορία μιας οικογένειας, τα μέλη της οποίας αγαπούν, μισούν, προδίδουν, τιμούν και θυσιάζονται. Ένα μυθιστόρημα που μιλάει για το πώς νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον και πώς οι επιλογές που κάνουμε επηρεάζουν τις επόμενες γενιές.»

…και δυο λόγια από τον συγγραφέα:

Ξέρατε ανέκαθεν ότι είστε συγγραφέας;

«Ήξερα ανέκαθεν ότι αγαπώ το γράψιμο. Γράφω από παιδί. Ήταν μια προσωπική μου ανάγκη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια περίοδο της ζωής μου όπου δεν ήθελα να δημιουργώ χαρακτήρες και ιστορίες. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι πάντα ήξερα πως ήμουν συγγραφέας. Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι, ίσως γιατί πίστευα ότι πραγματικοί συγγραφείς είναι αυτοί που έχουν εκδοθεί, και οι συγγραφείς που έχουν εκδοθεί –στο μυαλό μου τουλάχιστον– ήταν ένα άλλο είδος γενικώς, ανήκαν σε μια τελείως διαφορετική διάσταση από τη δική μου. Θεωρούσα το γράψιμο μια προσωπική ευχαρίστηση. Υπό αυτή την έννοια, ακόμα κι όταν εκδόθηκε το ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ, πάλι δίσταζα να με αποκαλέσω συγγραφέα, γιατί τότε είχα πείσει τον εαυτό μου ότι πραγματικοί συγγραφείς είναι όσοι έχουν εκδώσει πάνω από ένα βιβλίο. Πλέον έχω στερέψει από επιχειρήματα, οπότε όταν μου ζητείται να δηλώσω «Επάγγελμα» σε ταξιδιωτικά έγγραφα, σημειώνω τακτικά πια «Συγγραφέας». Θεωρώ ότι ανήκω σε εκείνους τους ελάχιστους και εξαιρετικά τυχερούς που ζουν κάνοντας αυτό που αγαπούν, αυτό από το οποίο κανένας δε θα μπορούσε να τους αποτρέψει εξαρχής.»

(Απόσπασμα από συνέντευξη του Καλέντ Χοσεϊνί στη Huffington Post)