Συνέντευξη με τον ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Γ. ΜΑΥΡΟ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εμμανουήλ Γ. Μαύρος

            Τον ταλαντούχο συγγραφέα Εμμανουήλ Μαύρο, μάλλον χαρισματικό δημιουργό θα έπρεπε να τον αποκαλέσω αφού δεν περιορίζεται μόνο στη συγγραφή, τον γνώρισα συγγραφικά μέσα από τον εξαιρετικό βιβλίο του «Ο Υιός Του Νείλου», που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική. Ένα μυθιστόρημα με έντονες αποχρώσεις Ιστορίας, έρωτα, περιπέτειας και θρίλερ μυστηρίου που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να το δω και στην κινηματογραφική του μεταφορά. Αναμένω, όμως, με μεγάλη ανυπομονησία την συνέχειά του τον προσεχή Μάρτιο με τον τίτλο «Ανάσταση Ψυχών», καθώς είμαι βέβαιη ότι το θέμα του και η πλοκή του θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα και από το πρώτο. Ο αγαπητός συγγραφέας είχε την καλοσύνη να απαντήσει διεξοδικά στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας» με τον δικό του αφοπλιστικό, πηγαίο, άκρως ειλικρινή και ριζοσπαστικό τρόπο, θίγοντας πολλά θέματα γύρω από την λογοτεχνία και προκαλώντας ίσως αρκετές αντιδράσεις από τους διαφωνούντες με τις απόψεις του. Τον ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε για να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, του εύχομαι καλή επιτυχία σε κάθε έργο του και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις του, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα τον χαρισματικό Εμμανουήλ Μαύρο!

1) Αγαπητέ κ. Μαύρο, μας έχετε ήδη χαρίσει ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα με τίτλο «Ο Υιός του Νείλου», το οποίο αποτελεί το πρώτο μέρος τριλογίας σας (;), το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε και το βιβλίο σας σε ηλεκτρονική και ακουστική μορφή με τίτλο «Αναζητώντας Την Αρετούσα». Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Ε, όχι και τριλογία μην το κάνουμε και «American Bar!»… (γέλια) Θα έλεγα σίκουελ (συνέχεια) το οποίο θα κυκλοφορήσει τον Μάρτη.

Μπορεί να εκπλήξω αρκετούς ίσως και σένα την ίδια, αλλά η πορεία μου δεν έδειχνε ποτέ πως θα κατέληγα να ασχοληθώ με τα γράμματα. Αν και ήμουν των τεχνών δεν έλπιζα να γίνω των γραμμάτων. Ούτε θα ισχυριστώ όπως οι πολλοί, «θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει από μικρό/μικρή κι ένα αστραπόβροντο με ώθησε όλα αυτά να τα δώσω στο ευρύ κοινό…» τί μπούρδες Θεέ μου!

Σίγουρα διάβαζα πολύ. Η ενασχόληση μου με την σκηνοθεσία και γενικότερα με την δημιουργική παραγωγή σε κάνει να μελετάς τα πάντα, να ακούς και να παρατηρείς τα πάντα και σε πολλές περιπτώσεις να βιώνεις τα πάντα. Άρχισα από φοιτητής, δειλά, γράφοντας ποίηση – την οποία λατρεύω – σε διάφορα σημεία. Σε ένα τετράδιο ή σε μια χαρτοπετσέτα, ή στο τσιγαρόχαρτο, στιχάκια και στροφές της στιγμής. Τα περισσότερα στην αγγλική γλώσσα και λίγα στην ελληνική. Επίσης έγραφα σενάρια, μικρά ή μεγάλα, υπάρχει πλούσιο υλικό στο συρτάρι μου κι αυτό λόγω επαγγελματικής διαστροφής. Μπορώ να πω πως αυτό ήταν μια αφορμή αλλά, και τα πολλά "λογοτεχνικά σκουπίδια" - υποκειμενική άποψη πάντα -  που έπεφταν στα χέρια μου. Θα ακουστεί απίστευτο, όμως θα στο πω… Το καλοκαίρι του 2016 διάβασα στο σύνολο 26 βιβλία και μόνο 5 ολοκλήρωσα. Τα υπόλοιπα 21 έφτασαν μεταξύ 135-150 σελίδων μελέτης γιατί κατάλαβα το νόημα τους, αποκαλύφτηκαν οι χαρακτήρες και οι πλοκές ήταν τόσο ρηχές όσο η παραλία του Λαγανά στη Ζάκυνθο, φτήνια στη γραφή και στην περιγραφή και κάποια από αυτά αντιγραφή και επικόλληση. Το ίδιο έκανα κάθε φορά που καθόμουν να διαβάσω λογοτεχνία, καταλήγοντας τα περισσότερα από αυτά πίσω στο ράφι ή σε φίλους που τους ενδιέφεραν τα ελαφριά αναγνώσματα που εγώ τα αποκαλώ "πατσαβουριές".

Αυτές οι πατσαβουριές σε συνάρτηση με την συγγραφή σεναρίων (ιστορίες που είχα σημειώσει για σενάρια που στην Ελλάδα δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ) και ποίησης, μου έδωσαν την αφορμή να πω στον εαυτό μου: «φίλε, η κριτική είναι εύκολη όταν είσαι απέξω, για προσπάθησε να το κάνεις», και έτσι γεννήθηκε ο «Υιός του Νείλου» και η συνειδητή ενασχόληση μου με την συγγραφή, προσπαθώντας να είναι ένα ανάγνωσμα λίγο καλύτερο από αυτά που αποκαλώ ελαφριά, τεχνικά γραμμένο τόσο όσο να μην γίνω κι εγώ μια πατσαβουριά. Ταυτόχρονα βοήθησαν πολλοί παράγοντες για να προχωρήσω στις εκδόσεις, ας πούμε ο καλός μου φίλος Δημήτρης Τσαγγαρίδης – με τον οποίο μεγαλώσαμε μαζί – και μου έλεγε πάντα «κάποια στιγμή αδερφέ πρέπει να τα βγάλεις αυτά και να μην μείνουν στο συρτάρι», το ίδιο έκανε και με τον «Υιό του Νείλο», όταν του εξιστορούσα την πλοκή.

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε η προσπάθεια στο να φτάσω κάποια στιγμή να πω πως χτίζω την συγγραφική μου πορεία, διότι συγγραφείς δεν είμαστε. Προσπαθούμε να γίνουμε. Συγγραφείς δεν είμαστε ακόμα κι αν έχουμε δέκα και δεκαπέντε τίτλους, προσπαθούμε να γίνουμε. Καταλαβαίνεις λοιπόν τί έχουν δει τα μάτια μου και αυτό μου φέρνει τρόμο…

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Ωραία ερώτηση τόσο όσο να με κάνει λίγο "κακό". Από πέρσι που μπήκα στο κλαμπ της συγγραφής το τι μπούρδες και μπουρδολογία έχω ακούσει – κυρίως από γυναίκες συγγραφείς που προσβάλλουν με την παρουσία τους τη γυναικεία πεζογραφία – δεν μπορεί να το χωρέσει ο ανθρώπους νους. Δηλαδή, έλεος ομότεχνοι, απευθυνόμαστε σε κοινό και κάποιοι από αυτούς θέλουν να μάθουν, σεβαστείτε λίγο τα εγκεφαλικά κύτταρα τους και μην στέλνετε πιο κάτω στον απόπατο την κοινωνική κρίση – εδώ θέλω να πω πως η λογοτεχνία κατά πλειοψηφία "συγγραφείς" και εκδότες, ευθύνονται τα μάλλα γι’ αυτή την λαίλαπα που περνά ο τόπος μας, συνυπεύθυνα με τα ΜΜΕ. Γιατί το λέω αυτό; Τα παρακάτω παραδείγματα μπορεί να σε πείσουν:

«Σηκώθηκα ένα πρωί έφαγα μια πάστα σοκολατίνα και μου ήρθε η έμπνευση», μιλάμε πως κλαίω… κλαίω από τα γέλια – όπως έλεγε μια αγαπημένη μου φοιτήτρια – και το αποκορύφωμα: «Γράφω οπουδήποτε χωρίς σχέδιο, αφήνω τους χαρακτήρες και την ιστορία να εξελιχθούν όπως αυτοί θέλουν κι όχι όπως εγώ», μωρέ τί μας λες; Και καταλαβαίνεις πως σε αυτό τον τόπο δεν υπάρχει γιατρειά. Μπορώ να σου παραθέσω άπειρα, όπως τα παραπάνω "βικιφθέγματα", ο χώρος όμως δεν θα μας φτάσει κι εξηγούμαι:

Το μυθιστόρημα, η νουβέλα, το διήγημα, το σενάριο, η θεατρική γραφή, χρειάζονται τεχνική και όχι έμπνευση. Χρειάζονται φαντασία και ιδέες, στοιχεία που δεν έχουν να κάνουν με έμπνευση αλλά με σκέψη. Χρειάζονται ένα πλάνο με κουτάκια και σε διαγράμματα πάνω σε χαρτί πριν φτάσεις στον υπολογιστή, για να δομήσεις την πλοκή και τους χαρακτήρες σου, να δεις τα θέματα και τα υποθέματα σου σε κουτάκια. Θα μου πει κάποιος: μα καλά η αρχική ιδέα δεν είναι έμπνευση; Και θα του απαντήσω, ναι! Μόνο που για να φτάσει να γίνει ιστορία χρειάζονται τεχνικές που θα ερεθίσουν την φαντασία και τις επερχόμενες ιδέες μέσω της σκέψης. Έμπνευση χρειάζεται η ποίηση, το τραγούδι, η μουσική, η ζωγραφική και όχι το μυθιστόρημα, η νουβέλα, το διήγημα, το σενάριο, η θεατρική γραφή.

Σε μένα λοιπόν – για να απαντήσω στην ερώτησή σου – ιδέες και παρατήρηση συνυπάρχουν. Τα κοινωνικοπολιτικό είναι το βασικό θέμα μου το οποίο δένει σε ιστορίες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό, απαντούν όμως σε αυτό. Ο «Υιός του Νείλου» είναι ένα παράδειγμα. Γράφω για το οτιδήποτε βλέπω, με συγκινεί και συνταιριάζει με την εμπειρία και τις γνώσεις μου. Έτσι γεννήθηκε ο «Υιός του Νείλου», έτσι και η «Ανάσταση Ψυχών» που ακολουθεί το Μάρτη.

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Σε αυτό θα έλεγα είμαι τυχερός. Η σκηνοθεσία  είναι η τέχνη της αλήθειας. Αποτελεί την ιδεολογία, την αίσθηση, την χρήση των υποκειμένων και των αντικειμένων, την χρήση των επιθέτων, τις λέξεις, όλα αυτά σε συνάρτηση με την μουσική κάνουν την κινηματογραφική και θεατρική εικόνα ένα δίωρο βιβλίο, δώρο στον ψυχισμό του κοινού. Το ίδιο κάνει και η συγγραφή μόνο που όλα τα παραπάνω απαρτίζονται μόνο από λέξεις που φτιάχνουν προτάσεις και οι προτάσεις παραγράφους, οι παράγραφοι κεφάλαια και τα κεφάλαια ένα βιβλίο ως ο καλύτερος φίλος/φίλη.

Δεν γνώριζα πως γράφω τόσο καλά, όσο μου καταμαρτυρούν. Εγώ όμως ντρέπομαι, γιατί τα γράμματα χρειάζονται σεβασμό και προσοχή. Εκνευρίζομαι με το ορθογραφικό λάθος λόγω γρήγορης δακτυλογράφησης ή απροσεξίας για να μη χαθεί η αποτύπωση της σκέψης, χάσει τη ροή της και τρελαίνομαι όταν το κάνω το ορθογραφικό και το κάνω συχνά, όμως προχωρώ… Αν σκεφτεί κανείς πως  διάσημοι σεναριογράφοι είναι δισορθογραφικοί και δυσλεκτικοί δίνοντας αριστουργήματα στην έβδομη τέχνη τότε αυτό με ηρεμεί, δίχως όμως να έχω τέτοιου είδους συμπτώματα.

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Τα προσωπικά βιώματα είναι εμπειρίες και οι εμπειρίες δια μέσου της μυθοπλασίας είναι καλό να μεταδίδονται. Το κείμενο έτσι γίνεται πιο πειστικό.  Όση φαντασία και αν υπάρχει δεν μπορεί να σταθεί "ζωντανό" όταν δεν υπάρχουν βιώματα. Αυτό το βλέπουμε στην πολύ φτηνή συναισθηματική λογοτεχνία ως κυρίαρχο είδος που έχουμε στην Ελλάδα και που πιστεύω πως αυτό το είδος έχει σκοτώσει το καλό βιβλίο, το καλό μυθιστόρημα. Μην παρεξηγηθώ... Δεν είμαι κατά της συναισθηματικής λογοτεχνίας ως είδος, αλλά υπάρχουν άλλου τύπου εκδόσεις όπου μπορούν να βρουν γόνιμο έδαφος, όπως τα Άρλεκιν.

Η εμπειρία, η γνώση και η παρατήρηση βοηθά το κείμενο να βγάλει την ουσία που αποζητά και να βοηθήσει τον αναγνώστη να το κάνει εικόνα. Για παράδειγμά δεν μπορείς να γράψεις και να αποδόσεις με λέξεις, τον πόνο ενός πρόσφυγα που περνά τα παγωμένα νερά του Αιγαίου προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Δίχως να τον πιάσεις να του μιλήσεις, να τον αγκαλιάσεις, να τον αφήσεις να κλάψει πάνω σου, που τα κατάφερε να πιάσει στεριά ζωντανός, αγνοώντας την περιπέτεια που τον περιμένει. Πώς θα γράψεις για έναν άστεγο, αν δεν έχεις μείνει έστω και δυο μέρες μαζί του και να νιώσεις βαθιά στο πετσί σου αυτό που βιώνει, ζώντας και μιλώντας μαζί του;

5) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα, έχετε ασχοληθεί ακόμα και με θεατρικά, ενώ στον εξαιρετικό «Υιό Του Νείλου» κυρίαρχο ρόλο παίζει η Ιστορία και η καταιγιστική περιπέτεια, το σασπένς και ο έρωτας. Ποιά θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Το ίδιο το διάβασμα! Σε συνάρτηση με την φαντασία που πηγάζει από την σκέψη, αποτελεί την καλύτερη πηγή ιδεών. Βέβαια οι ιδέες χρειάζονται προσοχή. Όπως προείπα, πρέπει να καταγραφούν, να υπάρχουν μέσα σε μολυβένια κουτάκια, να τις βλέπεις… Κάποιες από αυτές μπορεί να είναι ρηχές, να μην εξυπηρετούν την πλοκή ή τους χαρακτήρες, ακόμα και τα θέματα που θες να θίξεις με αποτέλεσμα να σε αποπροσανατολίσουν, γι’ αυτό και αποτελεί ανάγκη η ανανέωσή τους και η διαγραφή τους. Δεν είναι όλες οι ιδέες καλές, εσύ ως δημιουργός πρέπει να αποζητάς τις καλύτερες. Αυτό το μοτίβο υπάρχει στο κεφάλι του κάθε σωστού δημιουργού, αν θέλει να σέβεται τον εαυτό του και το κοινό που απευθύνεται. 

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Νομίζω πως τίποτα από τα δυο δεν είναι αρκετό. Αν καλλιεργείς την έρευνα, την εμπειρία και την παρατήρηση, είσαι ταπεινός και γνωρίζεις τις κατάλληλες τεχνικές που θα σε βοηθήσουν να χτίσεις ενδιαφέρουσες πλοκές, θα γίνεις ένας καλός δημιουργός και θα λειτουργήσει θετικά πρώτα για τον εαυτό σου και σιγά, σιγά θα σε εκτιμήσει το κοινό.  Γι’ αυτούς άλλωστε δημιουργούμε, γι αυτό που αποκαλούμε κοινό κι αν δεν το σεβόμαστε, δεν σεβόμαστε μήτε τον εαυτό μας και μετά λύπης μου μπορώ να πω πως κάθε μέρα παρατηρώ ότι στους δημιουργικούς χώρους είναι πολλοί αυτοί που δεν σέβονται τον εαυτό τους. Συνεπώς δεν σέβονται και το κοινό στο οποίο απευθύνονται.

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Όχι! Όταν θέλω να γράψω για κάτι το οποίο μέσα μου με βασανίζει, απλά θα το σημειώσω σε ένα χαρτί. Έχω ένα τετράδιο που οι σελίδες του γεμίζουν από ιδέες, θέματα, στιχάκια και στροφές και απλά υπάρχει στο γραφείο μου. Το έχω τόσο καλά φυλαγμένο που δύσκολα θα πέσει σε ξένα χέρια. Βοηθούν επίσης και οι εξωγενείς παράγοντες. Οι φίλοι, οι συνεργάτες μου, η προσωπική μου ζωή, όλα αυτά βοηθούν. Δεν θα γεννιόταν για παράδειγμα η «Ανάσταση Ψυχών» αν σε μια φιλική επίσκεψη στον εκδοτικό μου οίκο πίνοντας καφέ, ο αγαπημένος μου Γιάννης Φιλιππίδης δεν με ρωτούσε: «Βρε Μάνο, έχεις ακόμα πολύ υλικό αχρησιμοποίητο από τον «Υιό του Νείλου»;» Για να γεννηθεί έτσι η ιδέα να γράψω για την «Ανάσταση Ψυχών» και την νέα περιπέτεια της ηρωίδας μου.

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Διαβάζω αποσπάσματα σε δυο, τρείς ανθρώπους που εμπιστεύομαι και σε ένα συγκεκριμένο επιλεγμένο άτομο να το διαβάσει ολόκληρο και ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τη λογοτεχνία, είναι απλώς αναγνώστης. Όλοι τους με το δικό τους τρόπο θα με βοηθήσουν να διαμορφώσω μια τελική εικόνα για το έργο.

9) Από τα μυθιστορήματά σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" καθενός από αυτά;

Είναι όλα τους παιδιά μου. Δεν ξεχωρίζω κανένα. Ο «Υιός του Νείλου» γεννήθηκε με αφορμή από μια είδηση που διάβασα σε μονόστηλο στην αγγλόφωνη εφημερίδα «Jordan Today»  για μια αιρετική ομάδα του Ισλάμ που σκόρπισε το θάνατο σε αντιφρονούντες. H «Ανάσταση Ψυχών» από την νεοφιλελεύθερη ναζιστική πολιτική λαίλαπα που απειλή την Ευρώπη και φορά το κουστούμι της "Δημοκρατίας", το «Ταξίδι στην Ικαρία» για την δύναμη που εμπεριέχουν οι λέξεις έρωτας και αγάπη, το «Αναζητώντας την Αρετούσα» για τον πόλεμο κάθε συντηρητισμού και ολιγαρχισμού των ελίτ  για την ανάσταση της ωραιότητας της φύσης και των πραγμάτων, τη φρόνηση, την αγάπη για την ελευθερία κι ακόμα την αδελφική και άδολη φιλία, την ανθρωπιά, και την αλληλεγγύη, με τον έρωτα και την αγάπη οδηγό, το «Για ένα γαρύφαλλο κι ένα χαμόγελο» και ίσως είναι το μόνο που τραβά σε βάθος η συγγραφή του, λόγω συνεχής μελέτης και αντιπαραβολής στοιχείων, για το λαμπρό μυαλό που είχε αυτή η χώρα και το σκότωσε και ακούει στο όνομα Νίκος Μπελογιάννης, και για τους αναγνώστες μας να πω πως δεν θα είναι το επόμενο…, και το «Μετά την Ιθάκη» που παρουσιάζει την κοινωνική κρίση – οικονομική – που ζούμε και βιώνουμε σε τούτη τη χώρα.

10) Ο συγγραφέας  Εμμανουήλ Μαύρος βρίσκει το χρόνο να διαβάζει για δική του ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο του; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστης και γιατί;

Ναι, βρίσκει χρόνο κι όταν δεν βρίσκει τον προγραμματίζει για να διαβάσει. Με ενδιαφέρουν θέματα κοινωνικοπολιτικά, μυστηρίου και ιστορίας.

11) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Δεν ξέρω αν «Ο Υιός του Νείλου» μπορεί να ενταχθεί ή να μοιάζει σε κάτι, σίγουρα όμως έχω δεχθεί επιρροές από ξένους συγγραφείς, κυρίως θεματικά του είδους όπως οι: James Rollins, Ken Follett, Steve Berry, David Baldacci, J.D. Robb, Jerome Preisler, Massimo Manfredi, Patrick Larki. Όμως προσπάθησα, όσο το δυνατόν, να δώσω ένα δικό μου ύφος, τεχνοτροπία και στυλ και αυτό είναι περισσότερο εμφανές στην «Ανάσταση Ψυχών». Υπομονή λοιπόν μέχρι το Μάρτιο.

12) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Ναι… Το «Κατεδαφιζόμεθα» της Διδώς Σωτηρίου

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο για την "διεύρυνση των οριζόντων" του; Εσείς έχετε ταξιδέψει στην Αίγυπτο όπου διαδραματίζεται το βιβλίο σας;

Πώς θα τις περιγράψει διαφορετικά; Όσο καλή φαντασία και να έχεις, αν δεν δεις κάτι δεν μπορείς να το περιγράψεις. Ο δημιουργός πρέπει να έχει βιώματα και να βιώνει το καθετί για να μπορέσει να το μεταδώσει και μέσω της έρευνας να μπορέσει να μιλήσει και να παρουσιάσει την λύση μέσω της αλήθειας. Αυτό αποτελεί μια επίπονη προσπάθεια και έναν συνεχή αγώνα, με διάφορους πειραματισμούς, μη ξέροντας πως θα φτάσει σε επιτυχή στόχο. Ναι, ταξίδεψα στην Αίγυπτο κι έμεινα περίπου για δεκαπέντε ημέρες. Γύρισα όλα τα μέρη που περιγράφω στον «Νείλο», τα μάτια μου γέμισαν από ομορφιά και εμπειρία. Γνώρισα όμορφους ανθρώπους, φτωχούς και ταπεινούς και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Αν εμμένει στο είδος του τότε η συνέχεια του κατά την ταπεινή μου άποψη θα αποτελέσει μια μανιέρα που δύσκολα θα ξεφύγει από αυτή. Αν πέσεις στην παγίδα της μανιέρας παύεις να είσαι δημιουργός και ο δημιουργός πρέπει να είναι σε μια εγρήγορση, τάχθηκε στο κοινό και αυτό υπηρετεί, μιλά στο κοινό και οφείλει να πει ένα ψέμα για να παρουσιάσει μια αλήθεια, μια πραγματικότητα χωρίς εμμονές. Δεν αναφέρεται σε πολλούς, αλλά σε λίγους που θα παρασύρουν τους πολλούς και θα τους αλλάξουν μυαλά, σκέψεις και πράξεις. Αν αυτό δεν συμβεί θα μείνει με τους λίγους και αυτό θα τον ικανοποιεί ακόμα περισσότερο. Ο πειραματισμός είναι αυτός που θα χτίσει την τέχνη και την λογοτεχνία, η μανιέρα απλά σε κάνει κακό δημιουργό και το χειρότερο καταστρέφει τον εγκέφαλο του κοινού και την ίδια δημιουργία δίχως να έχει συνέχεια.   

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "αφυπνίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Η προηγούμενη απάντησή μου νομίζω πως καλύπτει και αυτό το σκέλος. Ο ρόλος του δημιουργού είναι να προβληματίζει, να αφυπνίζει και να ψυχαγωγεί ταυτόχρονα, να ωθεί το κοινό να ψυχαγωγείται σκεπτόμενα. Απευθύνομαι σε όλους του τύπους του αναγνωστικού κοινού,  χωρίς διακρίσεις κι έχουν το δικαίωμα να με δεχτούν ή να με απορρίψουν. Είμαι πάντα ανοιχτός στο διάλογο με το κοινό είτε διαφωνεί, είτε συμφωνεί μαζί μου. Ο διάλογος για μένα είναι μια πλούσια πηγή ιδεών και αναθεωρήσεων, κυρίως όμως αποτελεί μια εγκεφαλική εκπαίδευση πρωτίστως του δημιουργού με το κοινό του, από αυτό το κοινό μαθαίνει και προσπαθεί να γίνει καλύτερος από την προηγούμενη φορά. Ευτυχία του το αποτέλεσμα στο να βάλει το κοινό του σε μια σκέψη και να κάνει την σκέψη πράξη.

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Η "φυγή" από την ζοφερή πραγματικότητα έφεραν στις 30 Ιανουαρίου του 1933, τον Χίτλερ στην εξουσία. Την ίδια "φυγή" από την ζοφερή πραγματικότητα εκμεταλλεύτηκαν τα νεοφιλελεύθερα εκτρώματα της Δύσης ασπαζόμενα τις περισσότερες ιδέες του Χίτλερ, ενδεδυμένα με τα πιο "καλά" ρούχα της Δημοκρατίας. Και τότε και σήμερα τα πολιτικά εκτρώματα εκμεταλλεύτηκαν τις "λογοτεχνικές πατσαβούρες" των γραμμάτων, καίγοντας τον Καντ ή τον Ρουσσό, τον Αριστοτέλη, τον Πυθαγόρα και τον Επίκουρο, κρατώντας βέβαια σε ανάπτυξη τις πατσαβουριές. Ο ποιητής Φανφάρας του Δημήτρη Ψαθά είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα "λογοτεχνικής" πατσαβουριάς και ο νοών νοείτω. Ξεμάθαμε να σκεφτόμαστε και δεχτήκαμε είδωλα δίχως κοινωνικό και κυρίως πνευματικό υπόβαθρο. Τα αίτια γνωστά, τα αποτελέσματα πιο φανερά και από ποτέ. Χρειάζεται και η πατσαβουριά, αλλά όχι μόνο αυτή και η χώρα μας έχει ανάγκη από σωστά, απλά έργα δημιουργών.   

17) Στην σύγχρονη πραγματικότητα και στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας ποιά θεωρείτε πως είναι η θέση του λογοτεχνικού βιβλίου; Περνάει τελικά το βιβλίο κρίση στη χώρα μας ή διεθνώς και τί θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να γίνει πιο προσιτό στο αναγνωστικό κοινό και ιδιαίτερα στους νέους;

Δεν θα υποστηρίξω την άποψη πως φταίει η οικονομική κρίση. Φταίνε οι τίτλοι, φταίνε οι συγγραφείς, φταίει το περιεχόμενο, φταίει η εκβιομηχανοποίηση του βιβλίου, φταίει το παζάρι (θου κύριε πως είναι δυνατόν να λέγεσαι εκδοτικός οίκος και να πουλάς σε τιμές παζαριού προσβάλλοντας συγγραφείς και βιβλίο;), φταίει ο ερασιτεχνισμός, φταίνε όλα, εκτός από το κοινό και την οικονομική κρίση. Σαφώς και τα τελευταία φορολογικά μέτρα σκοτώνουν τους εκδότες επιχειρηματίες – κυρίως του μικρούς, αλλά αυτό που ονομάζουμε κρίση στο βιβλίο, δεν είναι η οικονομική κρίση το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα. Φταίνε οι κάτι εκατοντάδες τίτλων βιβλίων στην κατηγορία αισθηματικό μυθιστόρημα – ο ένας πηδά τον άλλον και τα δυο το πρόσωπο, άνεμοι, θάλασσες, φεγγάρι, αμμουδιές, ραγισμένες καρδιές, χαμένες φιλίες και τσόντα, νισάφι πια – ελάχιστους τίτλους στο κοινωνικό και ιστορικό μυθιστόρημα, μάλιστα σε κάποιες από τις περιλήψεις των ιστορικών μυθιστορημάτων η βάση ήταν το έπος και η πλοκή πάλι ερωτική, σχεδόν καθόλου πολιτικά και κοινωνικά περιεχομένου βιβλία, σχεδόν καθόλου πολιτικά μυθιστορήματα, καθόλου θέατρο και ελάχιστη ποίηση.  Αφού λοιπόν δεν μας έφτανε η κακή μας μοίρα στις κατηγορίες των βιβλίων, φτιάξαμε και τον "συγγραφέα" σταρ. Φωτογραφήσεις, κοινοποιήσεις, χαμόγελα, σχόλια, αγάπες λουλούδια, τι σου κάνω, τι μου κάνεις, φιλιούνται, αγκαλιάζονται κλπ, γεμάτο το διαδίκτυο από ψεύτικες αγάπες και ψεύτικες εκδηλώσεις, πόζες, δραστηριότητες, μπούτι, τζίν και τακούνι και βέβαια από ψεύτικα υπονοούμενα του τύπου «σε ευχαριστώ για όλα, ξέρεις εσύ…». Οι λέξεις «ευχαριστώ» και «συγνώμη» έχασαν το νόημά τους σε ένα «ξέρεις εσύ…», πόση πλέμπα θα αντέξει ο τόπος;

Δε φταίει λοιπόν το κοινό, το σκεπτόμενο κοινό, που δεν περιμένει τίποτα να του τραβήξει το ενδιαφέρον - εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις - ακόμα και οι ίδιοι οι «συγγραφείς» έχουν πέσει στον αλλοτριωμένο απόπατο. Εντάξει, συμφωνώ σε μια φωτογραφική εμφάνιση στο μέτρο του λογικού και του δυνατού. Να καταλάβουμε όμως, πως η μαλακία έχει κανόνες και όρια – όπως θα έλεγε και ο πάνσοφος Ηλίας Πετρόπουλος. Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω στην ηλιθιότητα πως "το κοινό θέλει κάτι ελαφρύ για να ξεφύγει", φτηνό επιχείρημα από κατά πλειοψηφία φτηνούς ανθρώπους.

Οι γυναίκες συγγραφείς, σαφώς περισσότερες και συνυπεύθυνες στη λαίλαπα της εγκεφαλικής καταστροφής, μαζί με εκδότες κυρίως μεγάλους. Πως τολμούν να μιλούν για γυναικεία πεζογραφία το οποίο αποτελεί ύβρη, καθώς η λογοτεχνική παραγωγική "πατσαβουριά" εκπαιδεύει μελλοντική παθογένεια. Πρέπει να σταματήσουμε να συγχέουμε την πεζογραφία που αφορά ευρεία κοινωνικά, πολιτικά καθώς και γυναικεία ζητήματα - όπως για παράδειγμα τα βιβλία της Marguerite Duras, Georges Bataille, André Breton, Joachim Du Bellay, Albert Camus, Jean Giono, Nathalie Sarrau, Doris Lessing, Αλκυώνη Παπαδάκη, Διδώ Σωτηρίου - με τη πορνοδιαστροφική ροζ "λογοτεχνία" που ανθεί ιδιαίτερα στη χώρα μας, που ασχολείται να βρει τα πέντε κλειδιά της ηλιθιότητας. Ο όρος γυναικεία, κοινωνικοπολιτική λογοτεχνία αφορά μόνο την πρώτη κατηγορία και όχι την παραλογοτεχνική παραγωγή πατσαβουριών που πλημμυρίζουν τα σουπερμάρκετ και τα βιβλιοπωλεία. Αν θέλω κάτι πορνογραφικό θα πάρω μια ταινία να την παρακολουθήσω και να τα κάνω και πράξη με τον/την σύντροφο μου κι όχι ένα βιβλίο.

Συνυπεύθυνοι είναι και οι εκάστοτε πολιτικοί παράγοντες που βάφτισαν δημιουργούς και πνευματικούς ανθρώπους που, προσωπικά, δεν θα τους έδινα καμία δουλειά να κάνουν, είναι τόσο ανίκανοι. Αυτή όμως είναι η αδυναμία της δημοκρατίας. Δίνει αξία σε ανάξιους για να σκοτώνουν εγκεφάλους με την βοήθεια βέβαια της επιχειρηματικότητας.

Το βιβλίο ανήκει στα ψαγμένα βιβλιοπωλεία, στους φιλολόγους και στις αναλύσεις τους - διότι αυτοί μας διορθώνουν, ανήκει στις λογοτεχνικές λέσχες και ομάδες, στα καλλιτεχνικά καφενεία, ανήκει στο διάλογο, ανήκει στο κοινό για ένα καλύτερο αύριο. Είμαι θετικός στο ηλεκτρονικό βιβλίο, όπως και στο ηχητικό, βοηθά κυρίως τους έφηβους και βέβαια τους πιο νέους να έρθουν σε μια πιο γόνιμη επαφή.

18) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε αυτό από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Είχα "ενδοιασμούς" και απέρριψα και πολλούς μεγάλους εκδοτικούς οίκους. Πολλοί θέλησαν να το εντάξουν στους καταλόγους τους, για να καταλήξω συνειδητά σε ένα μικρομεσαίο εκδοτικό οίκο, έναν από τους καλύτερους στη χώρα μας. Σαφώς και αγωνιούσα, στην αρχή είχα αρνητικές απαντήσεις, όμως τρεις μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι το είδαν θετικά, δεν τα βρήκαμε ποτέ λόγω όρων συμφωνητικών – η απάτη στο μεγαλείο της – και βέβαια στις διαπραγματεύσεις της προβολής. Επέλεξα λοιπόν έναν εκδοτικό οίκο που με αφήνει να εκφράζομαι και να γράφω ελεύθερα. Δεν ανέχομαι κατευθύνσεις, λογοκρισία και μάνατζμεντ συμπεριφοράς. Αυτά αλλού… Σε κάτι ραμολιμέντα που ψάχνουν τους δαίμονες που δεν έχουν όνομα.     

19) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Δεν είμαι τόσο έμπειρος στον χώρο της συγγραφής για να συμβουλεύσω τους νέους φίλους μου. Θα αρκεστώ μόνο να πω στο να είναι ταπεινοί, σεμνοί, να προσέχουν την γλώσσα, να ψάχνουν την πλοκή και τα θέματά τους και να μπορούν να προσθέσουν έστω κι ένα «και» σε ότι έχει γραφτεί από το παρελθόν.

20) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο έργο σας και ιδιαίτερα στον εκπληκτικό «Υιό Του Νείλου», και την πολυαναμενόμενη συνέχειά του με τίτλο «Ανάσταση Ψυχών» και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Εγώ σε ευχαριστώ για την τιμή και την φιλοξενία.

Σίγουρα περιμένετε την «Ανάσταση Ψυχών» τον Μάρτιο. Έχω έτοιμο υλικό προς έκδοση, όπως το «Ταξίδι στην Ικαρία» και «Μετά την Ιθάκη» που μάλλον σκέφτομαι να την βγάλω ηλεκτρονικά σε e-book. Συνεχίζω αργά αλλά σταθερά να γράφω το «Για ένα χαμόγελο κι ένα γαρίφαλο», όμως δεν θα είναι αυτή η επόμενη εκδοτική μου κίνηση. Έχω προγραμματίσει και ήδη έχω μελετήσει αρκετό υλικό, για να παρουσιάσω σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα μια εξαιρετική ηγετική μορφή στα χρόνια του Βυζαντίου τον Τζιοβανί Τζουστινιάνι, ενός Γενοβέζου στρατηλάτη που πολέμησε ως στρατηγός – ο μόνος Δυτικός – στο πλευρό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στα τείχη της Κωνσταντινούπολης και είναι ένα από τα πιο αδικημένα, ως προς την προβολή τους, πρόσωπα της ιστορίας.  Η ιστορία μας, τούτη η ψεύτικη ιστορία που διδάσκονται τα παιδιά μας από κάλπικους εκπαιδευτικούς συμβούλους, απλά τον προσπερνούν. Θα χτίσω λοιπόν μια ιστορική περιπέτεια με έντονο πολιτικό παρασκήνιο και ηθικό αυτουργό στην παρακμή και όχι στην πτώση της Πόλης, που ήταν το ράσο. Οι «μαύρες χήρες» που τις ονομάζω εγώ. Ταυτόχρονα θα ασχοληθώ και με την μεγάλη μου αγάπη που είναι το σκίτσο – το οποίο το είχα αφήσει για αρκετά χρόνια – για να με γνωρίσετε και στην πλευρά του κόμικ σχεδιάζοντας ένα έργο του Leon Herbert πάνω σε μια εξαιρετική διασκευή του Ιουλίου Καίσαρα του Σαίξπηρ.  

Βιογραφία Εμμανουήλ Μαύρου:

Ο Εμμανουήλ Γ. Μαύρος είναι σκηνοθέτης. Ξεκίνησε να γράφει βιβλία για να μεταφέρει ιστορίες που δεν μπορούν να γυριστούν ως κινηματογραφικές ταινίες στην Ελλάδα. Μεγάλη του αγάπη στη συγγραφή εξακολουθεί να είναι η ποίηση και το θέατρο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975.

Έχει κάνει σπουδές κινηματογράφου, τηλεόρασης και επικοινωνίας. Από το 1998 έως σήμερα εργάζεται ως σκηνοθέτης στην τηλεόραση, σε γνωστές για το ευρύ κοινό εκπομπές, δελτία ειδήσεων, αλλά και τηλεοπτικές σειρές. Τέσσερις ταινίες του μικρού μήκους έχουν βραβευτεί σε διεθνή και εγχώρια φεστιβάλ. Για το θέατρο έχει ανεβάσει παραστάσεις με πειραματικές ομάδες.

Με τη συγγραφή άρχισε να ασχολείται το 2002, γράφοντας ποίηση στα αγγλικά για τις ανθολογίες του οργανισμού poems.com.

Επικοινωνία με τον συγγραφέα στο προσωπικό του site: 

http://egmavros.blogspot.gr/p/welcome.html

Βιβλιογραφία Εμμανουήλ Μαύρου:

«Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ»

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 336

Τιμή: 14,40 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Είναι αισθησιακή, όμορφη, έξυπνη, δυναμική, είναι Ελληνίδα και δεν φοβάται τον θάνατο. Ίσως γιατί δεν την πλησίασε ποτέ τόσο πολύ. Την λένε Ελένη Νάκου και είναι αρχαιολόγος στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου. Η εύρεση ενός παπύρου 3.500 ετών, για την ύπαρξη και έλευση του ενός και μοναδικού υιού, αποτελεί την αφορμή να δεχτεί να ερευνήσει και να εντοπίσει το φυσικό ή το πνευματικό πρόσωπό του.

Εγκλωβισμένη σε έναν λαβύρινθο πληροφοριών, ψάχνει μια από τις δυο εξόδους που θα την οδηγήσουν στην επίλυση του μυστηρίου, ξεσκεπάζοντας μια τεράστια απάτη πάνω σε ένα καλά στημένο θρησκευτικό μηχανισμό, στον οποίο εμπλέκονται η εβραϊκή συναγωγή και διάφορες χριστιανικές και αιρετικές ομάδες, που με την πολιτική κάλυψη διακινεί όπλα, ναρκωτικά και πορνεία. Ανακαλύπτει το νήμα που την οδηγεί στην αινιγματική φιγούρα του έβδομου μοναδικού υιού του Νείλου, ίσως με τίμημα την ίδια της τη ζωή.»

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για τον «Υιό Του Νείλου» στον ακόλουθο σύνδεσμο:
http://filoithslogotexnias.blogspot.gr/2016/06/blog-post_29.html

«ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΕΤΟΥΣΑ»

Δωρεάν E-book/Audio-book, αποκλειστικά στο blog του συγγραφέα:

http://egmavros.blogspot.gr/2016/12/blog-post.html

Εικονογράφηση: Ρένα Σανταμούρη

Μουσική Σύνθεση και Παραγωγή AudioBook: Δημήτρης Ευαγγελινός

«Η ποίηση γεννήθηκε για να είναι ελεύθερη, για να διαδίδεται ελεύθερα ή να πωλείται τόσο όσο να καλύπτονται τα τυπογραφικά έξοδα μιας εκδοτικής συλλογής. Στις μέρες μας, που τα τεχνολογικά μέσα ανθούν, η ποίηση πρέπει ν’ ακολουθήσει αυτό το δρόμο της ελευθερίας, υποστηρίζοντας το λόγο για τον οποίο γεννήθηκε.»

Εμμανουήλ Γ. Μαύρος από τη μελέτη:

"JAMES DOUGLAS MORRISON - ΜΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ"

Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα πως ακόμα σε ψάχνω και δεν σε έχω βρει;

Γύρω μου ηλιθιότητα, συνειδητοποιημένη χαζομάρα, σε μια κοινωνία κενή και διεφθαρμένη, χνώτα να βρωμούν, ρούχα λιγδιασμένα, είδωλα ρουτινιασμένα, δίχως έρωτα κι αγάπη.

Σιωπηλή συναίνεση...

Η Αρετούσα φυλακίζεται βάναυσα, και δέχεται την απόρριψη του πατέρα της με τη χειρότερη σκληρότητα και οργή, με τη βουβή συνενοχή της μητέρας της. Απομονώνεται και βασανίζεται ηθικά και ψυχολογικά. Ο Ερωτόκριτος εξορίζεται - πράξη ατιμωτική από την πρωτόγονη εποχή μέχρι και σήμερα - παίρνει όμως τέσσερις μέρες προθεσμία, δεν τον ακουμπά και δεν τον επηρεάζει κανείς, η προσωπικότητά του σύμβολο αντίδρασης, επιμονής υπομονής και αγάπης.  Μένει σταθερός στην αγάπη του, στις αξίες του, στις αναζητήσεις του κι αγωνίζεται για την ανατροπή μέχρι τέλους. Στο έργο όμως του κρητικού βάρδου ποιητή Βιτσέντζου Κορνάρου, ο Ερωτόκριτος δεν ξεφεύγει ούτε γραμμή από τον ρόλο του άντρα, όπως τον έχει τάξει η κοινωνία κι η εποχή του. Παίρνει την πρωτοβουλία στην ανάπτυξη της σχέσης, πολεμά, διεκδικεί κι εν τέλει φέρνει τα πάνω κάτω. Αυτός άλλος είναι και ο φυσιολογικός ρόλος του άντρα.

ο μόνο κοινό σημείο σε αυτό το έργο μου, «Αναζητώντας την Αρετούσα» και το αριστούργημα του Βιτσέντζου Κορνάρου, είναι μόνο το πρόσωπο . Το πρόσωπο και το φύλο γυναίκα. Γυναίκα… μια ιδέα που κρύβει την ανάγκη, την επανάσταση, την αγάπη, τον καρπό, την κοινωνική πραγματικότητα, το μυαλό, την μουσική, την ζωή, την πολιτική, την σκέψη…

Η Αρετούσα…

Είναι το πρόσωπο, η γυναίκα, που  ξεφεύγει απ’ τον παραδοσιακό ρόλο. Δεν υπομένει καμία φυλακή, αρνείται την μοίρα της κάθε γυναίκας που ήταν να υπομένει, αρνούμενη ένα γάμο πολιτικής σκοπιμότητας. Θίγεται εδώ λοιπόν η πατρική αγάπη και όχι μόνο, αλλά και γενικότερα η αγάπη υπό όρους, όπως τότε έτσι συμβαίνει και σήμερα. Το υπό όρους στο οτιδήποτε, για να χάσει ο άνθρωπος, τα δυο φύλλα, τον αυθορμητισμό, την αιώνια παιδικότητα και την ελευθερία τους. Όπως η Αντιγόνη του Σοφοκλή επιλέγει το θάνατο προκειμένου να υπερασπιστεί πατροπαράδοτες αξίες, η Αρετούσα επιλέγει το θάνατο προκειμένου να υπερασπιστεί το από δω κι εμπρός: το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στην επιλογή της ελευθερίας, μετατρέποντας το όνομά της σύμβολο μέσα στους αιώνες, αποδεικνύοντας πόσο αδύναμος είναι ο άντρας μπρος σε αυτό το σύμβολο.

Όταν οι πολίτες μετατρέπονται σε υπηκόους,  όταν κάθε έννοια ελευθερίας καταλύεται,  όταν η δουλειά μετατρέπεται σε δουλεία, όταν φτωχοί και μικρομεσαίοι γίνονται «δούλοι», και μετατρέπονται σε δουλοπάροικους με μια ολιγάριθμη κάστα ελίτ συντηρητικών και ολιγαρχικών απόψεων και πράξεων, που τυφλώνουν τα όνειρα αντρών και γυναικών, σκοτώνουν τον έρωτα και την αγάπη… Τότε κάτι παράδοξο συμβαίνει στην ιστορία κι έχει όνομα, πρόσωπο και φύλο: Αρετούσα. Από τα αρχαϊκά και κλασσικά χρόνια της Αντιγόνης περάσαμε στην Αρετούσα του Μεσαίωνα  και της Αναγέννησης μέχρι σήμερα.

Η Αρετούσα που θα παλέψει το παλαιό για το καινούργιο μιας καθαρής αναπνοής, μιας νέας αναγέννησης. Πολέμια κάθε συντηρητισμού και ολιγαρχισμού των ελίτ για να αναστήσει την ωραιότητα της φύσης και των πραγμάτων, τη φρόνηση, την αγάπη για την ελευθερία. Κι ακόμα την αδελφική και άδολη φιλία, την ανθρωπιά, και την αλληλεγγύη. Σε όλα αυτά…

Ο έρωτας και η Αγάπη οδηγός!

Διαθέσιμο από τις 15 Δεκεμβρίου 2016 εδώ... στο egmavros.blogspot.gr σε μορφή eBook δωρεάν.