Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

«ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ», του Κώστα Βελούτσου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ», του Κώστα Βελούτσου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Ιδιωτική έκδοση
Σελίδες: 194
Τιμή: 8 €

Ο Κώστας Βελούτσος είναι ένας συγγραφέας με ήθος και ποιοτική, μεστή και κατανοητή γραφή που εκτιμώ πολύ. 
Το συγκεκριμένο βιβλίο του είναι το τρίτο του μυθιστόρημα που κυκλοφορεί. 
Έχω διαβάσει και τα δύο του μυθιστορήματα, "Σεργιάνι Στη Ζωή" και "Τελευταία Φορά" και με ενθουσίασαν! Με γραφή μεστή, ζωντανούς διαλόγους, όμορφες και παραστατικές περιγραφές, και τα δύο του βιβλία μου κράτησαν το ενδιαφέρον αμείωτο από την αρχή έως το τέλος.
            Δεν περίμενα λοιπόν τίποτα λιγότερο από το συγγραφέα, όταν πήρα στα χέρια μου το νέο βιβλίο του με τίτλο "Ζωή Από Το Θάνατο". 

Πρόκειται για ένα μεταφυσικό μυθιστόρημα, τόσο αληθινό όσο η ίδια η Ζωή και ο Θάνατος. Αλληλένδετα μεταξύ τους τα δύο και η συνύπαρξή τους αέναη και δεδομένη. Όμως κάποιες φορές εκεί που νομίζουμε πως η Ζωή έχει τελειώσει, με την όποια τραγική και επώδυνη κατάληξή της, μια και ο Θάνατος πάντα είναι τραγικός και επώδυνος, όσο αντίστοιχα είναι δεδομένος και επερχόμενος από τη στιγμή ακόμα της γέννησής μας, μπορεί να φανεί μια μικρή αχτίδα Ζωής, η οποία να μας δώσει ελπίδα για να προχωρήσουμε, ελπίδα για να συνεχίσουμε να ζούμε.
Ο συγγραφέας χειρίζεται με λεπτότητα το θέμα αυτό που απασχολεί κάθε άνθρωπο και για το οποίο σίγουρα όλοι μας αναζητούμε κατά καιρούς απαντήσεις. Όποιος δεν το παραδέχεται, απλά εθελοτυφλεί. Όλοι μας θέλουμε να μάθουμε τι γίνεται μετά θάνατον, Υπάρχουν άραγε ψυχές, υπάρχει η μετενσάρκωση, μπορεί μια ψυχή που δεν έχει ολοκληρώσει την πορεία της στη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου να επιστρέψει στα ίδια μέρη και στους ίδιους ανθρώπους ώστε να ολοκληρώσει τον προκαθορισμένο κύκλο της; 
Ένας άνθρωπος γεννιέται και φέρνει ανείπωτη χαρά στην οικογένειά του, ένας άλλος πεθαίνει πρόωρα και οι άνθρωποι γύρω του διαλύονται, χάνουν την επαφή με το περιβάλλον τους, απορούν για την τροπή που πήρε η ζωή τους που τόσο καλά είχαν σχεδιάσει και υλοποιήσει. Αρκεί μια στιγμή, μία μόνο «αναποδιά», ένας λάθος χειρισμός, μια αξεπέραστη και αναπάντεχη αντιξοότητα της φύσης για να γυρίσει ο κόσμος του κάθε ανθρώπου ανάποδα και να χαθεί κάθε ελπίδα από τη ζωή του. Ο Θάνατος μπορεί να εισβάλλει ξαφνικά και απρόσμενα στο σπίτι, στο μυαλό και στην καρδιά κάθε ανθρώπου παίρνοντας μακριά ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Όμως η Ζωή έχει το χάρισμα και την ικανότητα να ξαναφέρνει την ελπίδα εκεί που το «έδαφος» ήταν μέχρι πρότινος άγονο και να χαρίζει πάλι το χαμόγελο στα πρόσωπα και τις ψυχές εκείνες που άγγιξε ο αιώνιος και μοιραίος σύντροφός της, ο Θάνατος. Ακόμα και αν οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζονται μεταξύ τους οι ψυχές τους, που κάποτε συντρόφευαν η μία την άλλη, έχουν την ικανότητα να αναγνωρίζονται και να έρχονται κοντά.
Ο Κώστας Βελούτσος συνέγραψε ένα πολύ διαφορετικό, συγκινητικό, βαθυστόχαστο και ενδιαφέρον μυθιστόρημα όπου, πέρα από την όμορφα σμιλεμένη πλοκή, προσπαθεί να δώσει στον αναγνώστη ερεθίσματα να προβληματιστεί για τα Αιώνια της σύντομης ζωής μας και μας δίνει, ίσως, κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που προβληματίζουν όλους μας κατά καιρούς. Πολλά συγχαρητήρια στο συγγραφέα για το νέο του πόνημα και αν θέλετε να διαβάσετε κάτι διαφορετικό που θα σας κινητοποιήσει σκέψεις και συναισθήματα, σας το προτείνω Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Ομολογείται άρα ημίν και ταύτη τους ζώντας εκ των τεθνεώτων γεγονέναι ουδέν ήττον ή τους τεθνεώτας εκ των ζώντων"
Πλάτωνας, 427-347 π.Χ. Φιλόσοφος.
Μετάφραση: "Συμφωνούμε λοιπόν, ότι οι ζωντανοί από αυτούς που έχουν πεθάνει έχουν προέλθει, όπως και αυτοί που έχουν πεθάνει από τους ζωντανούς."
Τί είναι ο θάνατος; Για πολλούς η αφετηρία για μια άλλη ζωή. Μεγάλοι φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα, όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και άλλοι, πίστευαν πως το σώμα είναι υλικό και φθείρεται, αντίθετα με την ψυχή που ζει και αναπνέει για πάντα. Το ίδιο κηρύττουν στο σύνολό τους ανατολικές θρησκείες και αιρέσεις. Πεθαίνει κάποιος όταν δεν υπάρχει πια μέσα στη σκέψη μας και τα όνειρά μας δεν έχουν εκείνον πρωταγωνιστή. Έτσι ήταν και ο Δημήτρης Σταυρόπουλος για τη μητέρα του την Πέρσα. Ο απόλυτος κυρίαρχος στον κόσμο της φαντασίας της. Από τη στιγμή που έφυγε από την ζωή ήταν μέσα στο μυαλό της και, πολύ περισσότερο, ζούσε στα δικά της όνειρα που γι' αυτήν ήταν πέρα για πέρα αληθινά, αφού τά' βλεπε με τα μάτια της ψυχής της.
            Η μεγάλη αγάπη και η πίστη πως ο Δημήτρης υπάρχει, θα οδηγήσει την Πέρσα από τα πιο σκοτεινά μονοπάτια του θανάτου, σ' εκείνα τα λαμπερά και της ζωής "ξαναβρίσκοντας" τον δικό της Δημήτρη."

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

«ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ», της Κωνσταντίνας Καντζιού - ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΑΒΒΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ

«ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ», της Κωνσταντίνας Καντζιού
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΑΒΒΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ
Εκδόσεις: Πανέκτυπον
Σελίδες: 104
Τιμή: 9 €

Το «Σκέψεις και ψίθυροι» είναι ένα βιβλίο της Κωνσταντίνας Καντζιού η οποία, όταν εκδόθηκε, ήταν 16,5 χρόνων. Αποτελείται από τρεις ιστορίες που βραβεύτηκαν σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και οι οποίες είναι τόσο ίδιες μεταξύ τους όσο και διαφορετικές. Είναι τρεις ιστορίες όπου στην θέση των πρωταγωνιστών θα μπορούσε να ήταν ο καθένας μας.
Η πρώτη ιστορία «Το ταξίδι της χρυσαφένιας πεταλούδας» μας μιλάει για μια έφηβη ψυχή. Η Ναταλία προσπαθώντας να λυτρωθεί από την πραγματικότητα και από όλα όσα τις φέρνουν πόνο, καταφεύγει στο όνειρο και ενώ βρίσκεται μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου θέτει κάποιους στόχους ελπίζοντας πως φτάνοντας στον προορισμό της, θα απαλλαγεί από την ρουτίνα της πραγματικότητας. Έτσι ξεκινάει το ταξίδι για το κυνήγι της χρυσαφένιας πεταλούδας. Συνταξιδιώτης της ο Αμβρόσιος, ένας νέος λακωνικός που μιλάει συνέχεια με αινίγματα και γρίφους. Θα καταφέρει η Ναταλία να φτάσει στον προορισμό της και να απαλλαγεί από όλα όσα βαραίνουν την ψυχή της; Τι ρόλο θα παίξει ο Αμβρόσιος που ώρες - ώρες αντί να βοηθάει την Ναταλία την μπερδεύει ακόμη περισσότερο;
Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό σε εικόνες και συναισθήματα διήγημα, το οποίο περνάει πολλά μηνύματα στον αναγνώστη, και τον βάζει στην διαδικασία να σκεφτεί αν τελικά αυτό που μετράει τόσο πολύ στην ζωή μας, είναι το ταξίδι ή ο προορισμός.
Η δεύτερη ιστορία «Η τσιμεντένια ζούγκλα» μας μιλάει για την  Έλλη, μια έφηβη κοπέλα που ενώ είχε μια ήρεμη και όπως επιθυμούσε ζωή, κάποια μέρα χάνεται ο κόσμος κάτω από τα πόδια της από την φυγή του πατέρα της και τότε έρχονται τα πάνω κάτω στην ζωή της. Βιώνει την απέχθεια των συνομήλικων της και όντας ένα δακτυλοδεικτούμενο και μη αποδεκτό από την κοινωνία παιδί, καταφεύγει να βρει απάγκιο σε λάθος παρέες οι οποίες θα την οδηγήσουν στην χρήση των ναρκωτικών. Η Έλλη θα περάσει από πολλά στάδια και θα πρέπει να παλέψει πολύ για να ξεφύγει από τον εθισμό που προκαλούν τα ναρκωτικά. Θα καταφέρει στο τέλος να απεξαρτητοποιηθεί ; Θα μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια της και με ποιον τρόπο;
Το δεύτερο διήγημα της Κωνσταντίνας μας μιλάει για την μάστιγα του αιώνα που δεν είναι άλλη από τα ναρκωτικά και για το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να βρεθεί αντιμέτωπος με όλες αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις που μας αφηγείται η συγγραφέας, αν δεν έχει δίπλα του την απαραίτητη στήριξη από το οικογενειακό του περιβάλλον. Πρόκειται για ένα διήγημα που θα μας προβληματίσει έντονα μιας και η «τσιμεντένια ζούγκλα» είναι μια ιστορία της καθημερινότητας που τείνει να καταντήσει ρουτίνα, όπου πρωταγωνιστές θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας.
Το τρίτο και τελευταίο διήγημα «Ένα όνειρο ιστορίας» είναι μια φανταστική απόδοση της καταστροφής της Σμύρνης. Η μικρή και περίεργη Φαίδρα προσπαθεί να μάθει τον λόγο που θρηνούν οι δικοί της για κάτι που έγινε πριν πολλά χρόνια. Τέλος στις απορίες της θα δώσει ένας ταπεινός καλόγερος ο οποίος μέσα από το όνειρο θα την σεργιανίσει στα μέρη όπου χάθηκε η γιαγιά της και επέζησε η μητέρα της. Η Φαίδρα θα δει κατάματα την καταστροφή της Σμύρνης και όλα όσα διαδραματίστηκαν εκείνα τα χρόνια. Στο τέλος του ονείρου θα συνειδητοποιήσει ότι ο ταπεινός καλόγερος που την πήρε χέρι - χέρι στο όνειρο για να της δώσει τις απαντήσεις που έψαχνε, δεν είναι άλλος από τον μαρτυρικά αποθανών μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο.
Θέλοντας να εκφράσω μια αντικειμενική άποψη για το έργο της Κωνσταντίνας Καντζιού, έσκυψα επάνω στο έργο της και το διάβασα με πολύ αφοσίωση. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έφτασε μια φορά και αυτό όχι επειδή είναι δυσνόητο αλλά γιατί ήθελα να το διαβάσω ξανά και ξανά. Η γραφή της πολύ ώριμη παρά το νεαρό της ηλικίας της. Γράφει με έναν τρόπο μοναδικό που σε καθηλώνει και σου ρουφάει όλη την ενέργεια. Μέσα από τις τρεις ιστορίες οι οποίες δεν μιλάνε για αγάπες και έρωτες, καταφέρνει να περάσει πολλά μηνύματα στον αναγνώστη θέτοντας κάποια ερωτήματα και βάζοντάς τον στην διαδικασία της αναζήτησης.
Έχω διαβάσει πολλά κείμενα της Κωνσταντίνας ωστόσο ήταν η πρώτη φορά που είχα στα χέρια μου ένα ολοκληρωμένο έργο της. Η Κωνσταντίνα είναι μια έφηβη η οποία θα φτάσει πολύ ψηλά. Έχει ένα πολύ λαμπρό μέλλον μπροστά της και επειδή είναι ένα παιδί με ταλέντο και ήθος, είμαι σίγουρος πως σε λίγα χρόνια τα βιβλία της θα διαβάζονται από χιλιάδες αναγνώστες. Οι σκέψεις της που έγιναν ψίθυροι και ευτυχώς για εμάς, κατάφερε μέσω αυτού του βιβλίου να τις μοιραστεί μαζί μας, είναι μόνο η αρχή!  

Σάββας Τριανταφυλλίδης

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Συλλογή διηγημάτων της Κωνσταντίνας Καντζιού, μιας από τις τρεις νικήτριες του Διαγωνισμού Συγγραφής Διηγήματος 2013, των Εκδόσεων Πανέκτυπον.

        Με ύφος λιτό και εξαιρετικά περιεκτικό, εμμένοντας στην ουσία χωρίς όμως να αποφεύγει και τη λεπτομέρεια όταν αυτή έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, ο λόγος της καθηλώνει τον αναγνώστη, δημιουργώντας εύλογες απορίες για τον τρόπο και το βάθος της σκέψης ενός δεκαεξάχρονου παιδιού που συμπλέκει αριστοτεχνικά τη ζωή με τον θάνατο, σε ένα ταξίδι αμφισβήτησης και επαναπροσδιορισμού του χαμένου νοήματος. Πρόκειται για τη μεγάλη ανακάλυψη του Διαγωνισμού μας, το "παιδί-θαύμα" όπως εύλογα θα την χαρακτηρίσει εκείνος που θα σκύψει επάνω στο έργο της.
        Η πρώτη ιστορία είναι το ψυχογράφημα μίας απεγνωσμένης εφηβικής ψυχής. Η Ναταλία καταφεύγει στο όνειρο για να ξεφύγει από την πραγματικότητα. Ο ύπνος είναι για αυτή λυτρωτικός και πιο αληθινός από την ίδια την ζωή. Και κάπου εκεί που νομίζει πως έχει βρει έναν καινούριο στόχο έρχεται να της τα ανατρέψει όλα ένας μυστήριος νέος, ο Αμβρόσιος. Τι είναι η θύμηση; Τι η αγάπη; Τι ο θάνατος και οι αναμνήσεις; Μήπως όλα είναι παιχνίδια του μυαλού για να μας ταλανίζουν και να ξεχνούμε;
       Η δεύτερη ιστορία κρατάει βαθιά μέσα της την αβεβαιότητα, ενώ η πρωταγωνίστριά της, η Έλλη, παλεύει με τη βαρύγδουπη μάστιγα των ναρκωτικών. Τα λάθος άτομα, η λάθος στιγμή, η λάθος επιλογή, ο εθισμός, ο ξεπεσμός και η απεχθής, πληγωμένη συνειδητοποίηση είναι χαρακτηριστικά των ψυχικών μεταπτώσεων που βιώνει η επίσης έφηβη Έλλη. Όταν η ίδια της η οικογένεια διαλύεται, γίνεται το δακτυλοδεικτούμενο αποπαίδι της κοινωνίας που στη δύσκολη περίοδο της εφηβείας, βρίσκεται μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο των ουσιών. Πως τελικά θα ξεφύγει; Και εν κατακλείδι ποιος εαυτός θα υπερισχύσει μέσα της; "Η τσιμεντένια ζούγκλα" της πόλης και της εσωτερίκευσης.
       Η τρίτη και τελευταία ιστορία είναι μια φανταστική απόδοση της καταστροφής της Σμύρνης το 1922. Ένα μικρό, περίεργο κοριτσάκι, η Φαίδρα, προσπαθεί ενώ ζει στην Νέα Σμύρνη της Αθήνας να μεταφράσει τον βουβό θρήνο των δικών της για κάποια παλιά, μα όχι ξεχασμένη καταστροφή. Μέσα από πολλαπλές μεταβάσεις στο παρελθόν και το μέλλον, αξίζει να μείνουμε στη μεταφυσική εκμυστήρευση του μεγάλου μυστικού που τόσα χρόνια κρατούσε η μητέρα της κρυφό από αυτήν. Στο "όνειρο ιστορίας" εμφανίζεται ο μαρτυρικά αποθανών μητροπολίτης Σμύρνης, Χρυσόστομος. Στην αρχή ως ένας ταπεινός καλόγερος τη σεργιανά στο παρελθόν της εκλιπούσας γιαγιάς και της επιζήσασας μητέρας της και έπειτα ως τρανός μητροπολίτης βιώνει μπροστά στα μάτια της την ολοκληρωτική ταπείνωση.»

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

«ΜΠΟΥΣΙΝΤΟ – Ο Κώδικας Των Σαμουράι», του Ιναζό Νιτόμπε - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη


«ΜΠΟΥΣΙΝΤΟ – Ο Κώδικας Των Σαμουράι», του Ιναζό Νιτόμπε - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Καστανιώτη (1995)
Σελίδες: 192 – Μετάφραση: Βύρωνα Γ. Πολύδωρα

Το βιβλίο αυτό ήρθε, μάλλον, μόνο του και με βρήκε, την πρώτη φορά που το διάβασα… Μου το έφερε μια συνάδελφος, την οποία θα ευγνωμονώ για πάντα, η οποία το δανείστηκε από το φίλο της που μάθαινε πολεμικές τέχνες, συγκεκριμένα «αϊκίντο», και ο οποίος το είχε αγοράσει κατόπιν σύστασης του Ιάπωνα δασκάλου τους, ώστε να μάθουν κάποια πράγματα για τον Ιαπωνικό τρόπο σκέψης. Η συνάδελφός μου, γνωρίζοντας την αγάπη μου για κάθε τι ασιατικό, και ιδιαίτερα Ιαπωνικό, πήρε την πρωτοβουλία να μου το δώσει για να το διαβάσω, γιατί ήταν βέβαιη πως θα το έβρισκα ενδιαφέρον. Λοιπόν, αγαπημένη μου Γωγώ, όχι μόνο το βρήκα ενδιαφέρον, αλλά το λάτρεψα και το έχω, όσο αυτό είναι εφικτό, ως ‘οδηγό’ στη ζωή μου.
Φυσικά, όταν τελείωσα την ανάγνωση του καταπληκτικού αυτού βιβλίου, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, το επέστρεψα στον κάτοχό του και δεν μπήκα στον κόπο να το αναζητήσω άμεσα για να το αγοράσω, ώστε να το έχω στη βιβλιοθήκη μου. Μέγα σφάλμα, διότι όταν πέρυσι συνειδητοποίησα το μεγαλείο αυτού του βιβλίου και το λάθος μου που δεν το είχα αποκτήσει, είχε παρέλθει σχεδόν μια εικοσαετία από την έκδοσή του και πλέον μπορούσα να το αναζητήσω μόνο ως ‘σπάνιο βιβλίο’, με ότι αυτό συνεπάγεται σχετικά με την τιμή του… Το αναζήτησα μέσω διαδικτύου και βρήκα ένα καινούργιο αντίτυπο πολυκαιρισμένο και ξεχασμένο σε ένα βιβλιοπωλείο σπάνιων βιβλίων, σε αντίτιμο που ντρέπομαι να ομολογήσω ότι κατέβαλα.... Όμως, δε μετάνιωσα στιγμή για την δαπάνη μου αυτή. Άξιζε κάθε ευρώ και παραπάνω!!!
Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο περιγράφει των Κώδικα Τιμής των γενναίων αυτών Ιαπώνων ιπποτών-πολεμιστών την εποχή της φεουδαρχίας στη μακρινή χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Το «Μπουσίντο» περιγράφει τα ήθη τους, τα έθιμά τους, τη ζωή τους μέσα και έξω από τον πόλεμο, τη μόρφωσή τους, τη στάση τους απέναντι στον εαυτό τους, στην οικογένειά τους και στον φεουδάρχη για τον οποίο πολεμούσαν, την αντιμετώπιση της ζωής και του θανάτου με βάση τα ιδανικά τους και τα πιστεύω τους.
Έμαθα πράγματα που εάν δεν τα διάβαζα δε θα τα πίστευα ποτέ. Ένα μόνο παράδειγμα: όταν ο εκάστοτε Σαμουράι έφευγε για τον πόλεμο συνοδεύοντας το φεουδάρχη στον οποίο ανήκε "ψυχή τε και σώματι", άφηνε στο "πόδι του" τη γυναίκα του. Την άφηνε όμως κυριολεκτικά στο πόδι του: να υπερασπίζεται το σπίτι του από εχθρούς, να το συντηρεί, να διδάσκει στα παιδιά τους (αγόρια και κορίτσια εξίσου) τα πάντα, μέχρι και πολεμικές τέχνες τις οποίες γνώριζε στην εντέλεια. Όταν εκείνος επέστρεφε η γυναίκα του αποτραβιόταν πάλι στα "παρασκήνια", χωρίς όμως να υστερεί από αυτόν ούτε στο παραμικρό! Αυτό είναι ουσιαστική ισότητα μεταξύ των δύο φύλων και ας φαινόταν το αντίθετο προς τα έξω...
Με το βιβλίο αυτό, ο εξαιρετικός του συγγραφέας Ιναζό Νιτόμπε προσπάθησε να παρουσιάσει τις βασικές αρχές της συμπεριφοράς των προγόνων του, με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενιές ολόκληρες, για πολλές εκατοντάδες χρόνια. Κύριος σκοπός του ήταν να δημιουργήσει μια ‘γέφυρα’ μεταξύ του Δυτικού και του Ανατολικού πολιτισμού. Καθηγητής ο ίδιος και ακαδημαϊκός, είχε μέλημά του να παρουσιάσει στους Δυτικούς τη φιλοσοφία και την ηθική των Ιαπώνων, καθώς και να εξηγήσει πολλά από τα «φαινομενικά» ανεξήγητα και παράλογα έθιμά τους, όπως το "χαρακίρι"»…
Ο αναγνώστης, μέσα από αυτό το βιβλίο μπορεί να πάρει πολλά ‘διδάγματα’ και πολλά παραδείγματα που, αν τα εφαρμόσει στην καθημερινή ζωή του, ίσως βρει περισσότερη γαλήνη, ηρεμία, ανεκτικότητα, ισότητα, ήθος, τιμή, φιλευσπλαχνία, ανδρεία και μεγαλοσύνη, συνειδητοποιώντας ότι δεν πρέπει πάντα να υπερισχύει το ‘εγώ’, αλλά και το ‘εσύ’ και το ‘εμείς’.
Εάν το βρείτε και σας ενδιαφέρει Φίλοι μου, μη διστάσετε να το πάρετε. ΑΞΙΖΕΙ!!!

Βιογραφία Ιναζό Νιτόμπε:

Ο Ιναζό Νιτόμπε γεννήθηκε το 1862 και πέθανε το 1933. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές της Ιαπωνίας. Συγγραφέας, εκπαιδευτικός, πανεπιστημιακός δάσκαλος, πολιτισμικός μελετητής και ανώτατος αξιωματούχος.
Ενώ εντρυφούσε στην πολιτική και στη διοίκηση της Ιαπωνίας, ο Νιτόμπε παράλληλα διατηρούσε τη γεωργική οικογενειακή του παράδοση μαζί με τα έντονα ενδιαφέροντά του για την ηθική διδασκαλία και τους ειρηνιστικούς προσανατολισμούς του, ζητήματα μέσα από τα οποία γνώρισε την παγκόσμια φήμη και εκτίμηση.
Σπούδασε Αγροτική Οικονομία, Αγγλική Φιλολογία και Στατιστική στην Ιαπωνία, στις ΗΠΑ και στη Γερμανία. Κάτοχος πέντε διδακτορικών, δίδαξε σε πανεπιστήμια και μετείχε, το 1919, στη Διάσκεψη Ειρήνης των Βερσαλλιών.
Διετέλεσε αναπληρωτής γενικός γραμματέας της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη.
Πολυγραφότατος –τα άπαντά του αποτελούν 6 τόμους– κατέστη ευρύτατα γνωστός στη Δύση. Πέραν των τεχνοκρατικών έργων του έγραψε για την ατομική και την κοινωνική ηθική καλλιέργεια του ανθρώπου. Υπήρξε γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσεως με το έργο του «Μπουσίντο, ο Κώδικας των Σαμουράι».



Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Ο Βύρων Γ. Πολύδωρας μας εισάγει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέμα του Μπουσίντο. Το Μπουσίντο (η Οδός του Σαμουράι) ως άγραφος κώδικας της ηθικής και της εκπαίδευσης των μπουσί (πολεμιστών) αναπτύχθηκε την εποχή του φεουδαλισμού στην Ιαπωνία ενώ μαίνονταν οι πόλεμοι ανάμεσα στου ισχυρούς φεουδάρχες, οι οποίοι είχαν την εξουσία των επαρχιών της χώρας. Είναι έντονα διαποτισμένο από την αυστηρή ηθική διδασκαλία του Κομφούκιου και το πνεύμα του Ζεν, γι’ αυτό και περιλαμβάνει έννοιες όπως: η ανδρεία, η ευγένεια, η τιμή, η φιλαλήθεια, η φιλευσπλαχνία, η αυτοθυσία, η αφοβία απέναντι στο θάνατο.»

«ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ», της Μαίρης Κόντζογλου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ», της Μαίρης Κόντζογλου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Λιβάνη
Σελίδες: 568
Τιμή: 6,93€

Τα λόγια ίσως είναι φτωχά για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου γέννησε αυτό το βιβλίο... Δε μπορώ καν να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι μια ενήλικη συγγραφέας να μπαίνει στη θέση, στη ψυχολογία, στην οπτική και στις αντιδράσεις ενός χαριτωμένου και χαρισματικού κοριτσιού, ηλικίας δέκα ετών... Κι όμως, η Μαίρη Κόντζογλου το κατάφερε! Και μάλιστα τόσο επιτυχημένα που καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσής του πίστευα ότι είχα μπροστά μου τη μικρή ηρωΐδα του βιβλίου, τη Δήμητρα!
Ένα κορίτσι δέκα χρόνων, με τον δίδυμο αδερφό του τον Μάριο (από διαφορετικό όμως σάκκο!) περνάει ένα Πάσχα στο χωριό του πατέρα του, τελείως αλλιώτικο από όλα τα προηγούμενα που έχει περάσει! Οι καταστάσεις που θα ζήσει αυτή τη φορά θα της αποκαλύψουν αλήθειες βαθιά κρυμμένες, γεγονότα που πολλοί από τους ενήλικες συγγενείς της αγνοούσαν και σχέσεις που θα αλλάξουν για πάντα τις καλά διατηρημένες  επί δεκαετίες, ισορροπίες στην οικογένειά τους!
Η μικρή Δήμητρα μαθαίνει τα πάντα από πρώτο χέρι, καθώς η αγαπημένη συνήθειά της είναι το "κρυφακούειν"!!! Τίποτα δεν αφήνει να της ξεφεύγει και τίποτα δεν αφήνει να πάει χαμένο! Τα βλέπει όλα μέσα από το πρίσμα της παιδικής αφέλειας και αθωότητας, αλλά είναι και ένας αδέκαστος και οξυδερκής κριτής που βάζει τους πάντες και τα πάντα στη σωστή θέση τους!
Πανέξυπνο βιβλίο στη σύλληψή του, απίστευτα κωμικοτραγικές καταστάσεις και ο ξεναγός σε όλη αυτή την υπέροχη περιπέτεια η δεκάχρονη Δήμητρα, την οποία πραγματικά αγάπησα!!! Οφείλω στην αγαπημένη συγγραφέα ένα ακόμα τεράστιο ευχαριστώ και τα θερμά μου συγχαρητήρια για αυτό το καταπληκτικό βιβλίο!!! Όσοι δεν το έχετε διαβάσει κάντε το και θα ξαναθυμηθείτε πώς αισθάνεται κάποιος όταν είναι παιδί!!!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Δήμητρα, η μικρή αφηγήτρια της ιστορίας, ζωηρή, ατίθαση, αισιόδοξη, πεισματάρα, επίσης «έξυπνη και αδύνατη», όπως λέει και ο μπαμπάς της, κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα θα βιώσει πρωτόγνωρες καταστάσεις, θα επιδιώξει να μάθει τα πάντα πριν από τους μεγάλους, θα επέμβει στα γεγονότα και θα εμπνευστεί από την Ελευθερία, συμπρωταγωνίστρια σαν φυσικό άτομο αλλά και σαν ιδέα, που θα γίνει σημαία και σκοπός της.
Και οι μεγάλοι, ο ένας μετά τον άλλο, θα αναγκαστούν να παραδεχτούν ότι η σπουδαιότερη γνώση είναι η συνειδητοποίηση της αδυναμίας μας και ότι η ισχυρότερη δύναμη είναι η Αγάπη.
Η Αγάπη, που είναι κυρίαρχο στοιχείο της ιστορίας και που θα αποδειχτεί ο καταλύτης.
Η Δήμητρα θα αγωνιστεί με νύχια και με δόντια και θα προσπαθήσει να δώσει το τέλος που θέλει αυτή, σε συνειδητό και σε ασυνείδητο επίπεδο.
Ένα τέλος που υπαγορεύεται από την αισιόδοξη παιδική ψυχή, την ψυχή που ακόμα δεν αγγίχτηκε από τον κόσμο των μεγάλων.»

Μικρό Απόσπασμα (Σάββατο του Λαζάρου):

«“Πάτερ, ευχαριστώ σοι ότι ήκουσάς μου. Εγώ δε ήδειν ότι πάντοτε μου ακούεις. Αλλά δια τον όχλον τον περιεστώτα είπον, ίνα πιστεύσωσιν ότι συ με απέστειλας» (Προσευχή του Χριστούν πριν την Ανάσταση του Λαζάρου)

         Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά στο σπίτι. Η καρδιά μου ήταν βαριά και δεν ήθελα να βγω. Το καθυστέρησα όσο μπορούσα, ώσπου ο μπαμπάς γελώντας μου είπε: «Δήμητρα, δεύρο έξω!». Η μαμά γέλασε με το πετυχημένο αστείο του άντρα της, αφού ήταν το Σάββατο του Λαζάρου.
         Βρήκαμε τις λεμονιές ανθισμένες, το σπίτι βαμμένο, τις τριανταφυλλιές μπουμπουκιασμένες, τα παγκάκια λουστραρισμένα, τον παππού φρεσκοκουρεμένο, τη γιαγιά με καινούρια περμανάντ και τη θεία Αργυρή –τι άλλο;- να κλαίει. Ακόμα και το χαζο-Λενιώ ήταν ανανεωμένο. Φορούσε μια καινούρια κίτρινη ποδιά πάνω από την παλιά λουλουδάτη ρόμπα της και ήταν πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Τόσο χαρούμενη, που είχε ξεχάσει να αλληθωρίσει.
         Φαίνεται ότι η κομμώτρια έριξε πολλή δουλειά γιατί και ο Έκτωρ είχε κουρευτεί, και ας μην ήταν ακόμα η εποχή που τον κούρευαν! Ή μήπως τον Έκτορα τον κούρευαν αλλού; Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί αυτό…
         Το στομάχι μου με ενοχλούσε για κάποιον λόγο –ήμουν και νηστική βέβαια, και άνετα θα έμπηγα τα κλάματα σαν τη θεία Αργυρή. Και μόνο όμως αυτό, δηλαδή το «σαν τη θεία Αργυρή», με έκανε να συγκρατηθώ. Τους φίλησα όλους μηχανικά και ούτε άκουγα τι μου έλεγαν για «όμορφο παρανυφάκι» και κουραφέξαλα. Έψαχνα με αγωνία την Τετερία.
Πού ήταν η θεία μου; Γιατί δε με υποδέχτηκε όπως πάντα; Πού είχε κρυφτεί και ντρεπόταν να με αντικρίσει εξαιτίας της προδοσίας της; Πού ήταν η αγαπημένη μου, με τα τραγούδια μας και τους λεμονανθούς μας;
         Όταν μπήκαμε στο σπίτι, την άκουσα να έρχεται από το πάνω πάτωμα. Την είδα να κατεβαίνει ντροπαλή, χλομή και συννεφιασμένη. Την κοιτούσα επιφυλακτικά και δεν ήξερα αν έπρεπε να τρέξω κοντά της όπως πάντα ή να την περιμένω να κατέβει. Τελικά έκανα το δεύτερο, και για πρώτη φορά στα δέκα χρόνια της ζωής μου και στα εννιά που περπατούσα άφησα δυο πολύτιμα λεπτά με την Τετερία μου να πάνε χαμένα. Δεν όρμησα, όπως συνήθως, να την αγκαλιάσω βιαστικά πάνω στη σκάλα, με κίνδυνο να κατρακυλήσουμε και οι δύο. Με αγκάλιασε σφιχτά και με φίλησε. Μοσχοβολούσε όπως πάντα.»

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

«ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ», του Όμηρου Αβραμίδη - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ», του Όμηρου Αβραμίδη - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Ωκεανός
Σελίδες: 336
Τιμή: 11,66 €

Ο Όμηρος Αβραμίδης είναι ένας συγγραφέας που εκτιμώ βαθύτατα. Αυτό είναι το τρίτο του βιβλίο που διαβάζω, από τα συνολικά 16 μυθιστορήματά του. Σε κάθε βιβλίο του αποτυπώνει κι ένα διαφορετικό θέμα με ευαισθησία, με όμορφη προσιτή γραφή, με την ικανότητα να κρατάει ζωηρό το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα.
Έτσι, ξεκινώντας την ανάγνωση και αυτού του βιβλίου του δεν μπόρεσα εύκολα να το σταματήσω, παρά μόνο μετά από μιάμιση μέρα, αφότου και την ολοκλήρωσα. Ένα υπέροχο, πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα που συνδυάζει πολλά στοιχεία, όπως το ρομαντισμό, την περιπέτεια, τη νοσταλγία, την εκδίκηση, την εξιλέωση, την κοινωνική κατακραυγή, την αγάπη, τη μνησικακία, την πίστη, τη γενναιοδωρία και την αναγνώριση.
Το «Ακροβατώντας Στη Σιωπή» είναι ένα μυθιστόρημα πολυπρόσωπο, που μας ταξιδεύει από την Αυστραλία και τον αγώνα των μεταναστών, Ελλήνων και ξένων, για μια καλύτερη ζωή και την εξασφάλιση του μέλλοντός τους, μακριά από τις πληγές και τη μιζέρια των πατρίδων τους, μέχρι την Ελλάδα και την «αυτοκαταστροφική» της τάση να κατακρημνίζει τα πιο ικανά «παιδιά» της, εάν αυτά δεν επιδεικνύουν την αναμενόμενη διαλλακτικότητα σε εκβιασμούς και συμμαχίες, μέσα στην πολιτική αρένα.
Πέρα από την πλοκή αυτή καθ'εαυτή του μυθιστορήματος, που είναι άρτια δομημένη και ευφάνταστη, ο συγγραφέας μας θέτει πολλά και ενδιαφέροντα ερωτήματα και προβληματισμούς, μέσα από τις πράξεις και τις αποφάσεις των ηρώων του. Τι θα κάναμε εμείς εάν βρισκόμασταν στη θέση τους και πώς θα αντιδρούσαμε στις συγκεκριμένες περιστάσεις... 
Θα επιλέγαμε να πιστέψουμε αυτό που υποστηρίζουν οι περισσότεροι, καθώς είναι το οφθαλμοφανές και λογικό, ή θα δίναμε το πλεονέκτημα της αμφιβολίας στον «κατηγορούμενο», καθώς τα πράγματα δεν είναι πάντοτε αυτά που φαίνονται; Θα μέναμε πιστοί σε έναν άνθρωπο που μας έχει φερθεί υπέροχα όταν όλοι οι υπόλοιποι τον κατηγορούν βασισμένοι σε συκοφαντίες, οι οποίες πάντα γίνονται πιο πιστευτές από τα εγκώμια, ή  η εμπιστοσύνη μας σε αυτόν θα κλυδωνιζόταν ανεπανόρθωτα; Εάν τυχόν ευεργετούσαμε κάποιον, θα το κάναμε  «ακροβατώντας στη σιωπή», χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα, βαρύγδουπα λόγια, μόνο επειδή θα θέλαμε να ανταποδώσουμε την καλοσύνη που έδειξαν κάποτε και σε εμάς, ή θα το διατυμπανίζαμε προσπαθώντας να κερδίσουμε την αναγνώριση και τη συμπάθεια των άλλων; Εάν αισθανόμασταν πως μας αδικούν θα περνούσαμε στην αντεπίθεση, μέσω βίαιων αντιδράσεων, με κίνδυνο να πληγούν και αθώοι; Θα παίρναμε το νόμο στα χέρια μας, θεωρώντας πως εμείς είμαστε οι «αναμάρτητοι» και άρα έχουμε το δικαίωμα να ρίξουμε πρώτοι το λίθο ή όχι;
Πολλά τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που εγείρει ο συγγραφέας στον αναγνώστη και πολλές οι απαντήσεις που δίνει αντίστοιχα, μέσα από την πλοκή του μυθιστορήματός του και από τις επιλογές και τις πράξεις των ηρώων του. Ο Όμηρος Αβραμίδης, ένας πολυγραφότατος συγγραφέας, μας δίνει ένα ακόμα εξαιρετικό, πρωτότυπο και συγκινητικό βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί!


Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Ανεμομαζώματα - ανεμοσκορπίσματα οι ζωές των ανθρώπων... Ο ένας είναι από το Λίβανο. Ο άλλος από την Ελλάδα. Η ανάγκη οδηγεί τα βήματα και των δύο στη μακρινή Αυστραλία. Εκεί θα παλέψουν για να επιβιώσουν. Ο πρώτος, ο Φουάτ, τα έχει ήδη καταφέρει οικονομικά, όταν δέχεται ένα δυνατό κτύπημα της μοίρας. Ο δεύτερος, ο Γκρέκο, παλεύει ακόμα για την επιβίωση όταν ο δρόμος του τον φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τον πλούσιο, αλλά δυστυχισμένο Φουάτ. Η συμπόνια και η καλοσύνη που δείχνει ο Έλληνας μετανάστης στον Λιβανέζο, θα του φέρει μια ανέλπιστη τύχη.
Ο Βλάσης Βλασόπουλος είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, το αγαπημένο πρόσωπο των μίντια και της πολιτικής τάξης. Κάποια στιγμή μπαίνει στο στόχαστρο αόρατων εχθρών που είναι αποφασισμένοι ν' ανατρέψουν τη ζωή του, να τον εξολοθρεύσουν. Οι ασκοί του Αιόλου έχουν ανοίξει, ο περίγυρός του τον αμφισβητεί, όλοι τον κοιτάζουν καχύποπτα. . . Όλοι εκτός από τη Λένα που θα μείνει μέχρι το τέλος στο πλευρό του και θα ρισκάρει για χάρη του ακόμα και τη ζωή της. Ποιός είναι όμως ο Βλάσης Βλασόπουλος; Άνθρωπος της διαπλοκής και της ίντριγκας ή ένας εκλεκτός της τύχης; Μόνο ένας ξέρει την Αλήθεια. Ο Γκρέκο. . .»

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

«ΥΠΑΤΙΑ», του Δημήτρη Βαρβαρήγου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΥΠΑΤΙΑ», του Δημήτρη Βαρβαρήγου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Σ. & Ν. Μπατσιούλα
Σελίδες: 462
Τιμή: 14,94€

            Η Υπατία ήταν μια χαρισματική, εμβληματική μορφή, πρωτοπόρος στην εποχή της, αλλά και στους μετέπειτα αιώνες, μέχρι να καταστεί δυνατό να ακολουθήσουν και άλλες άξιες γυναίκες το δρόμο που εκείνη χάραξε. Μία γυναίκα ξεχωριστή, τόσο εμφανισιακά όσο και ψυχικά, μία γυναίκα φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός σε μία απόλυτα ανδροκρατούμενη κοινωνία, μία γνήσια Ελληνίδα, η Υπατία δυστυχώς έζησε σε μία ασυμβίβαστη με τα χαρίσματά της εποχή.
            Στην εποχή εκείνη, του τέλους του 4ου και αρχών του 5ου μ.Χ αιώνα, ο Χριστιανισμός εδραιωνόταν ως επίσημη θρησκεία της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να καταστραφεί οτιδήποτε μη χριστιανικό και να ξεριζωθεί οποιοσδήποτε ελληνικός θεσμός και δημιούργημα, όπως τα αρχαιοελληνικά και ρωμαϊκά έργα τέχνης, οι επιστήμες και οι εκπρόσωποί τους.
            Η νεοπλατωνική φιλόσοφος και επιστήμονας Υπατία ήταν τόσο ξεχωριστή και αταίριαστη με τον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό, που μόνο να προκαλέσει μπορούσε… Κάποιους, τους περισσότερους, να την λατρέψουν και να την ακολουθούν σε κάθε βήμα της και άλλους να την μισήσουν και να αποφασίσουν να την κάνουν να σιωπήσει μια για πάντα. Δυστυχώς για εκείνην, και για τον ελληνικό πολιτισμό της Αλεξάνδρειας αλλά και για όσες αντιπροσώπους του φύλου της ήθελαν να ακολουθήσουν το φωτεινό της παράδειγμα, υπερίσχυσαν οι δεύτεροι με ολέθρια αποτελέσματα για την ίδια.
            Ο εκπρόσωπος της σχετικά νεοσύστατης εκκλησίας και του χριστιανισμού της Αλεξάνδρειας, ο Κύριλλος ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την δίωξη και τον μαρτυρικό της θάνατο, καθώς θεωρούσε πως ασκούσε κακή επιρροή στον χριστιανό έπαρχο και διοικητή της πόλης, τον Ορέστη, καθώς εκείνη απέτρεπε κάθε προσπάθεια χειραγώγησής του από τον ίδιο. Έτσι, κατάφερε με πολλές δολοπλοκίες, συνωμοσίες και αφέσεις αμαρτιών να κατευθύνει τον όχλο ενάντια στην Υπατία, με αποκορύφωση την αιχμαλωσία της από τις ομάδες κρούσης, αποτελούμενες από φανατικούς χριστιανούς, τους ‘παραβολάνους’ και στη συνέχεια τον μαρτυρικό θάνατό της, τον αποκεφαλισμό της και τον διαμελισμό της το 415 μ.Χ.
            Η ιστορική αναφορά του συγγραφέα που σας παραθέτω πιο κάτω θα σας ενημερώσει αναλυτικότερα για το ιστορικό υπόβαθρο του εκπληκτικού αυτού μυθιστορήματος. Εγώ θα ήθελα να σταθώ περισσότερο στην αίσθηση που μου προκάλεσε αυτό το βιβλίο, καθώς το θεωρώ πλέον ένα από τα κορυφαία όλης της ελληνικής λογοτεχνίας.
            Η «Υπατία» αποτελεί τον καρπό μιας 5ετούς συγγραφικής προσπάθειας του Δημήτρη Βαρβαρήγου, ενώ όπως είπε ο ίδιος σε πρόσφατη παρουσίαση της 9ης έκδοσης του βιβλίου του, στηρίχτηκε πάνω στην ενδελεχή μελέτη τουλάχιστον 60 βιβλίων. Το αποτέλεσμα, κατά τη γνώμη μου, δικαιώνει αυτή την τεράστια προσπάθεια του συγγραφέα καθώς μας δίνει ένα ιστορικό μυθιστόρημα αξεπέραστης αξίας, το οποίο θα έπρεπε να διαβαστεί από κάθε αναγνώστη.
            Η αναπαράσταση της εποχής, των συνθηκών που επικρατούσαν, του ιστορικού, κοινωνικού, θρησκευτικού και πολιτικού υπόβαθρου της Αλεξάνδρειας των αρχών του 5ου αιώνα μ.Χ. είναι αξεπέραστη και ολοζώντανη. Ο αναγνώστης ταξιδεύει νοερά στο λιμάνι, στα απομεινάρια του περίφημου Φάρου της Αλεξάνδρειας, στην ξακουστή και κακοποιημένη βιβλιοθήκη της, στα στενοσόκακα με τα ταβερνεία και τους οίκους ανοχής, στο Πανεπιστήμιο αλλά και τα περίχωρα της πόλης όπου δίδασκε η Υπατία. Ταυτόχρονα, γινόμαστε μάρτυρες πολύ προσωπικών στιγμών και στοχασμών της ηρωΐδας, όπως θα έπρεπε να έχουν συμβεί, ενώ παρακολουθούμε τις εξελίξεις και τις αιτίες κάθε επιμέρους παράγοντα που οδήγησε στο τραγικό τέλος.
            Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος κατόρθωσε να αναπαραστήσει μια ολόκληρη εποχή, όχι μόνο σαν εικόνες, τοποθεσίες και ιστορικά γεγονότα, αλλά και ως συναισθήματα, απόψεις, σκέψεις, αιτίες και αποτελέσματα. Μας απεικονίζει την προσωπικότητα αυτής της χαρισματικής, μοναδικής γυναίκας και όλων όσων την πλαισίωναν, φίλων κι εχθρών της, με εξαιρετική ακρίβεια, καλώντας μας να δούμε πίσω από τα γεγονότα και να συναισθανθούμε την αδικαιολόγητη αδικία της δολοφονίας της, ένα έγκλημα ειδεχθές, τόσο στην εκτέλεσή του όσο και στη σύλληψή του, και την απώλεια ενός πνεύματος που σπάνια υπήρξε στην παγκόσμια Ιστορία.
            Προσωπικά, θεωρώ τιμή μου το γεγονός ότι υπήρξε μία τέτοια εκπρόσωπος του φύλου μας και της φυλής μας και αισθάνομαι οργή και ντροπή που ο αφανισμός της οφείλεται αποκλειστικά σε φανατισμένους και στενόμυαλους εκπροσώπους μιας θρησκείας την οποία ασπάζομαι και θεωρώ την απόλυτη έκφραση της αγάπης και της ανεκτικότητας. Πιστεύω, πως για το συγκεκριμένο βιβλίο δεν αρκούν όσα συγχαρητήρια και να δώσω στον εξαίρετο και αγαπημένο συγγραφέα, όπως επίσης πιστεύω πως θα έπρεπε η «Υπατία» να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες, και όχι μόνο, και να κατανοηθεί σε βάθος! Διαβάστε το!!!

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ  

     Η Υπατία έζησε στη δύσκολή και σκοτεινή ιστορική περίοδο του 4ου και 5ου αιώνα μ.Χ, όπου ο χριστιανισμός από δόγμα αναγορεύτηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο ως η επίσημη θρησκεία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και ουσιαστικά κηρυσσόταν παράνομη η ελληνική φιλοσοφία.
      Είχε φτάσει πλέον η περίοδος κατά την οποία η παλαιά ιδιοφυής ελληνική κληρονομιά ξέπεφτε και μια νέα θρησκεία, ο χριστιανισμός, απλωνόταν στις τάξεις του κόσμου σαν κύρια ανάγκη για ισότητα και φιλαλληλία.
       Η εκκλησία αναλαμβάνει να παίξει σημαντικό ρόλο στην πολιτική της βυζαντινής αυτοκρατορίας σηματοδοτώντας την μετέπειτα πορεία της. Εποχή έξαρσης κι άγριου θρησκευτικού φανατισμού η οποία ενέτεινε τα πάθη των αντίθετων θρησκευτικών ιδεολογιών. Στην Αλεξάνδρεια, ομάδες κρούσεις ορμητικών χριστιανών {Παραβολάνοι}, για να εγκαθιδρύσουν το χριστιανισμό έναντι των πνευματικών κι αισθητικών καταβολών του ελληνισμού, ξεκινούν καταστροφές παγανιστικών ναών, διωγμούς εθνικών και εβραίων. Οι κλοπές, οι λεηλασίες περιουσιών, οι δίκες, τα συνωμοτικά σχέδια, οι δολοφονίες γίνονται πλέον καθημερινό φαινόμενο στη ζωή της πόλης.
         Η Υπατία, ως η τελευταία εκπρόσωπος του φθίνοντος ελληνικού πολιτισμού ανθίσταται με τόλμη μέσω των γνώσεων και της σωφροσύνης της. Με το σθένος μιας άμετρης γυναικείας υπευθυνότητας σηκώνει στις πλάτες της, όσο αντέχει, την προσπάθεια να διατηρήσει και ίσως να αναδείξει πάλι το ελληνικό πνεύμα. Αρετές που εκτιμήθηκαν απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις και ιδιαίτερα από πλήθη θαυμαστών που κατέκτησε με τη διδασκαλία της είτε σε ανοιχτούς χώρους, είτε στο πανεπιστήμιο και στο σπίτι της. Δημιουργεί έναν ευρύ πνευματικό κύκλο από την ανώτερη κυρίως τάξη και διδάσκει μαθηματικά, αστρονομία και την φιλοσοφική σκέψη του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.
          Η διατήρηση στενών διαπροσωπικών δεσμών με τον αυτοκρατορικό έπαρχο Ορέστη, προκαλούν ανησυχίες στον κλήρο από το μεγάλο ενδιαφέρον που δείχνει εκείνη για τις κρατικές υποθέσεις. Οι μεγάλης οξυδέρκειας συμβουλευτικές εισηγήσεις στα τρέχοντα θέματα διοίκησης φαίνεται πως ασκούν έντονη επιρροή στον έπαρχο, καθώς οι αποφάσεις του δεν ταυτίζονται με αυτές της χριστιανικής κοινότητας.
          Το όραμα του Κύριλλου για μια οικουμενική θρησκεία η οποία θα βασιζόταν στη διοικητική και νομοθετική στήριξη της βυζαντινής αυτοκρατορίας έχει, μετά το διωγμό των εβραίων, ένα εμπόδιο που λέγεται νεοπλατωνισμός. Καθώς η Υπατία ασπαζόταν και δίδασκε τον ελληνικό επιστημονικό ορθολογισμό και σαν σημαντικό πολιτικό πρόσωπο βρέθηκε σε πολύ επικίνδυνη θέση μέσα σε μια πόλη που γινόταν ολοένα και πιο χριστιανική. Ανεξίθρησκη η Υπατία και με απόλυτο σεβασμό στους πιστούς άλλων θρησκειών και στην κάθε θρησκεία, δεν καταφέρνει να δεχτεί την ίδια αποδοχή και για τη δική της πίστη από τη χριστιανική κοινότητα. Έτσι ο Κύριλλος την κατηγορεί ως ειδωλολάτρισσα και την καθιστά εχθρό του. Τις κατάλληλες χρονικά στιγμές, δεν αργεί να της προσάψει κατηγορίες ως υποκινήτριας εχθρικών ενεργειών στο θεόπνευστο έργο του, θεωρώντας την βασική υπαίτιο που δεν καταφέρνει να μεταστρέψει το ενδιαφέρον του αυτοκρατορικού έπαρχου υπέρ τη κοινότητος του, ώστε η εκκλησία να αναμιχθεί ενεργά στις εξουσίες της δημόσιας διοίκησης της Αλεξάνδρειας.
        Το μίσος των χριστιανών εναντίον της, συνετέλεσαν και οι δοξασίες του συντηρητισμού, η εμμονή στα παραδεδομένα της εποχής, σύμφωνα με τις οποίες όσοι ασχολούνταν με τα μαθηματικά και την αστρονομία ήσαν μάγοι. Χρησιμοποιώντας την ως εξιλαστήριο θύμα για τον διωγμό των ειδωλολατρών διαδίδονται φήμες, πως είναι παγανίστρια, γυναίκα του διαβόλου που διαφθείρει τους νέους και καταστρώνει υπονομευτικά σχέδια εναντίον του χριστιανισμού.
        Κάτω λοιπόν από αυτές τις δύσκολα διαμορφωμένες καταστάσεις μεταξύ των αντιμαχομένων θρησκευτικών παρατάξεων, έφτασε το έτος 415 όπου ένας φανατισμένος όχλος οργισμένων παραβολάνων με αρχηγό τον Αναγνώστη Πέτρο και με την καθοδήγηση του επισκόπου Αλεξανδρείας Κύριλλου, τη συλλαμβάνουν, τη σέρνουν στους δρόμους μέχρι την εκκλησία Καισάρειο και την διαμελίζουν με κοφτερές αχιβάδες. Κατόπιν περιέφεραν επιδεικτικά στους δρόμους της πόλης τα λείψανα της όπου κι έκαψαν σε ένα προάστιο της Αλεξάνδρειας, το Κίναρον.
        Τη στιγμή ακριβώς που ένα ύψιστο σωματικό και ψυχικό δημιούργημα του θεού χανόταν, η καταγραφή στην ιστορία μιας μάρτυρος του ελληνικού πολιτισμού, μόλις άρχιζε. Η ζωντανή θυσία μιας γυναίκας. Το ολοκαύτωμα μιας ψυχικής ύπαρξης, δεν ήταν άλλα από το θάνατο του θεού στο ανθρώπινο σώμα.
         Η σύγκρουση του χριστιανισμού με το αρχαίο πνεύμα είχε πια φτάσει στο πιο βίαιο κορύφωμά της. Μετά το θάνατο της Υπατίας ακολούθησε η φυγή πολλών λογίων και η αρχή του μαρασμού της Αλεξάνδρειας, ως σημαντικού κέντρου μάθησης, ήταν πλέον γεγονός."

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Η συγκλονιστική ιστορία της γυναίκας που δίδασκε παντού το ελληνικό πνεύμα, συγκρούστηκε με τον κλήρο και κατηγορήθηκε ως μάγισσα.’

«4ος – 5ος αιώνας μ. Χ. Η φημισμένη Αλεξάνδρεια πνίγεται στο κρασί των καπηλειών, στις ηδονές των γυναικών του δρόμου, στις δεισιδαιμονίες, στις φιλοσοφικές διαφορές και διαμάχες των θρησκευτικών φανατισμών με τους φονικούς διωγμούς.

Μέσα σε αυτή τη διαφθορά, μια γυναίκα αφοσιωμένη στα ελληνικά ιδεώδη διδάσκει στο πανεπιστήμιο, στους δρόμους και στο σπίτι της το αστείρευτο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η σοβαρή ευθύνη δεν της στερεί το γυναικείο ένστικτο και στο πρόσωπο του χριστιανού έπαρχου βρίσκει τον έμπιστο φίλο και άντρα.
Η φιλία και ο πλατωνικός δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσά τους ενοχλεί τον κλήρο που δεν αργεί να στραφεί εναντίον της και να της προσάψει κατηγορίες ως μάγισσας και υποκινήτριας εχθρικών ενεργειών εναντίον του…
Δύο άνθρωποι γεμάτοι ηθικό χρέος απέναντι στις ηγετικές θέσεις που κατέχουν και στις κοινωνικές συνθήκες της θρησκόληπτης φανατικής εποχής, ζουν κρυφά ανομολόγητες στιγμές αγάπης χωρίς ποτέ…»

‘Πετυχημένη τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής με επίκεντρο μια αξιόλογη γυναίκα που πλήρωσε με τη ζωή της τις αρετές του φύλου της, καθώς βρέθηκε στο μεταίχμιο της ιστορίας, από το λυκόφως του νεοπλατωνισμού στους πρώτους σκοτεινούς αιώνες του Χριστιανισμού.

Μυθιστορηματική βιογραφία που κυλάει αβίαστα, με φανταστικούς διαλόγους και εικόνες, γύρω όμως από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα τα οποία ο συγγραφέας αναπαριστά πειστικά, μετά από ενδελεχή έρευνα...
Αλεξάνδρα Δήμου’



«Η ΚΟΤΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ», της Sun-mi Hwang - ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ

«Η ΚΟΤΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ», της  Sun-mi Hwang  
ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ
Εκδόσεις: ΔΙΟΠΤΡΑ
Σελίδες: 160
Τιμή: 10,98€

            Ένα υπέροχο βιβλίο! Ένα βιβλίο που με συγκίνησε βαθειά! Η συγγραφέας με τεχνική αλληγορικής αφήγησης που θυμίζει την «Φάρμα των ζώων» του Τζώρτζ Όργουελ, αν και διαφορετική η ιστορία, με κεντρική « ηρωίδα» την ΚΟΤΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ, μέσα από την διήγηση της ζωής των πτηνών ενός αχυρώνα , των ζώων της αυλής της αγροικίας και των μεταξύ τους σχέσεων, καθώς και τον κυριαρχικό ρόλο των ιδιοκτητών της αγροικίας με εξουσίες ζωής και θανάτου επάνω τους,  μας θέτει ζητήματα που η προβολή τους μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων μας διδάσκουν, μας συγκινούν, μας καθηλώνουν.
Μέσα από ένα κείμενο ευκολοδιάβαστο σαν παραμύθι ξεδιπλώνεται όλη η σοφία της ζωής! Η ανάγκη της καρδιάς να επιδιώξει την εκπλήρωση έστω Ενός Ονείρου για να μπορέσει να προλάβει και να ζήσει πριν το θάνατο μια ζωή σε πληρότητα με ουσία! Ενός Ονείρου που μπορεί να προκύψει να το ζήσει όχι όπως θα ήθελε, αλλά όπως είναι προορισμένη να το ζήσει! Ενός ονείρου που τολμάει να το διεκδικήσει παρά τις απαγορευτικές αντικειμενικές συνθήκες . Συνθήκες εξ αρχής ψυχοφθόρες, όπως οι στερήσεις κάθε χαράς της ζωής, της ελευθέρας βούλησης, ο εγκλωβισμός, η απομόνωση, η απόρριψη , ο χλευασμός και η περιφρόνηση που προστίθενται στα δύσκολα, όταν έρχεται η ηλικία που το φθαρτό σώμα γηράσκει , ασχημίζει και παύει να είναι παραγωγικό προς όφελος της κοινωνίας του, όπως εκείνη το εννοεί. Μιας κοινωνίας όπου η αποδοχή , η αγάπη και η ανοχή δεν έρχεται πάντα από τους ομοίους σου αλλά από την κατανόηση και αποδοχή της διαφορετικότητας του είδους σου!
Μας αποκαλύπτεται η μεγαλοσύνη και η γενναιότητα της ψυχής που τολμάει να δραπετεύσει μακριά από το δήθεν ασφαλές περιβάλλον, να ριχθεί «έξω» και μόνη στον αγώνα της επιβίωσης προκειμένου να εκπληρώσει το Όνειρο!!! Μέσα από την πάλη των αντιθέσεων ατσαλώνονται και αναπτύσσονται οι αμυντικοί μηχανισμοί, το πνεύμα διαρκώς αναζητάει λύσεις αντιμετώπισης, η αγωνία συνακολουθεί την κάθε πράξη, η αγάπη, η φροντίδα , η φιλία, το καθήκον, η προσφορά, η προστασία , η αυτοθυσία ξεδιπλώνονται παράλληλα με τον αγώνα , ευγενή αισθήματα και ταχτικές οδηγούν στην αυτοεκτίμηση την εκτίμηση και καθιέρωση νέων αξιών ζωής, φανερωμένων στην πράξη.
Παράλληλα όμως με αυτά διαρκής παραμένει ο φόβος και η απειλή του θανάτου, κυρίως όταν το σώμα κουράζεται και εξασθενεί. Διαρκής και η ανάγκη, όσο δεν έχει επιτευχθεί ακόμα ο στόχος, παρά την κούραση να «ξεγελιέται » ο θάνατος! Η επιβίωση την κάθε ημέρα σηματοδοτεί την ήττα του θανάτου που οδηγεί στην αφοβία του! Μέχρι που έρχεται η στιγμή της εξάντλησης του φθαρτού σώματος που τα έχει δώσει όλα - στρατιώτης καθημερινός στους αγώνες της καρδιάς – στην εκπλήρωση του Ονείρου! Το όνειρο πλέον έχει γίνει πραγματικότητα που έδωσε αξία και ουσία στην ζωή! Με την ικανοποίηση αυτής της πληρότητας, συνειδητοποιώντας παράλληλα η ψυχή το τέλος του προορισμού, οδηγείται στην «συμφιλίωση» με τον θάνατο.
Η αποκορύφωση του «δράματος» έρχεται με την αυτοθυσία και την αναγνώριση της αναγκαιότητας του θανάτου σαν συντελεστή της εξέλιξης της ζωής! Τότε έρχεται και σαν πέταγμα της ψυχής προς την αθανασία, η επιθυμία θανάτου!
Υπέροχο, μεγαλειώδες, συγκινητικό! Εδώ συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό η αυτοθυσία των Εσκιμώων στο τέλος της ζωής τους καθώς και τα λόγια που απηύθυνε ο Σπαρτιάτης στον ολυμπιονίκη Διαγόρα: «Κάτθανε Διαγόρα ! = Ώρα να πεθάνεις πια Διαγόρα! Και τότε ο Διαγόρας εν μέσω των επευφημιών του πλήθους, πλήρης ευδαιμονίας άφησε την τελευταία του πνοή! Επιβεβαίωση στη πράξη της επιθυμίας θανάτου σε πλήρη ευδαιμονία!
Η συγγραφέας με λόγο δυναμικό, απλό , σαφή και διαυγή μας οδήγησε κλιμακωτά σε κατανόηση και αποδοχή των πιο δύσκολων, θα έλεγα, ζητημάτων Ζωής και Θανάτου! Ζωντανεύει την πίστη για τα όνειρα και τη θέληση μας για την κατάκτησή τους. Πυροδοτεί πλημμύρα αντιφατικών καθώς και τρυφερών αισθημάτων τα οποία μας κρατούν διαρκώς σε συναισθηματική φόρτιση! Υπέροχος συγκερασμός μορφής και περιεχομένου! Δεν είναι καθόλου τυχαίο που κέρδισε την καρδιά εκατομμυρίων αναγνωστών.
Από καρδιάς ευχαριστώ και εγώ τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ που μου έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσω αυτό το υπέροχο βιβλίο ! Ένα βιβλίο που συνιστάται ανεπιφύλακτα και μπορεί να δώσει μοναδικές στιγμές συγκίνησης σε κάθε αναγνώστη μέσα από στάσεις, θέσεις αλήθειες ζωής, για Ευτυχισμένη Ζωή!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:


"Όλη η ομορφιά του κόσμου κλείνεται μέσα σε τούτο εδώ το μυθιστόρημα, αυτό το λογοτεχνικό κόσμημα, που ξεχειλίζει από περιπέτειες, από όνειρα που βγαίνουν αληθινά κι από μια λαχτάρα που πηγάζει από την αγάπη.
Μια αλληγορία για την ζωή, γραμμένη με μαεστρία... στο πνεύμα βιβλίων που έχουν γίνει κλασικά. Μια ιστορία που ξεχειλίζει από αγνότητα και θα μιλήσει στην καρδιά όλων των αναγνωστών".

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

«ΙΡΙΔΑ- Η Πόλη Της Ψυχής Μας», της Σουζάνας Χατζηνικολάου Γράφει η Νικολέτα Μπαλοπήτου

«ΙΡΙΔΑ- Η Πόλη Της Ψυχής Μας»,
της Σουζάνας Χατζηνικολάου
Γράφει η Νικολέτα Μπαλοπήτου
Εκδόσεις: Πατάκη – Νεανική Λογοτεχνία
Σελίδες: 808
Τιμή: 15,33€

Αυτές τις μέρες πραγματοποίησα, έστω νοερά, ένα συναρπαστικό ταξίδι σε έναν φανταστικό κι ολότελα μαγευτικό, αλλά συνάμα και εφιαλτικό, κόσμο. Από το Φόρμαντερ και το βασίλειο της γλυκιάς και θαρραλέας πριγκίπισσας Λίλλυ των Μπεάτριεν, μέχρι το Ρόζεντεν κι από εκεί στο μαγεμένο δάσος του ισχυρού και μοχθηρού μάγου Στίλβερ και την πόλη Ατάρνια τού καλόκαρδου μάγου Νάρελ-Καρ.
Ξεκινώντας τη περιήγησή μου από το Φόρμαντερ, γνώρισα τη νεαρή πριγκίπισσα Λίλλυ, η οποία ζει στο παλάτι παρεξηγημένη από τους γονείς και τα αδέλφια της, που την θεωρούν περίεργη και φαντασιόπληκτη, κι αυτό γιατί διαφέρει από τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας και του περίγυρού της, που δείχνουν συνεχώς να ενδιαφέρονται για τις δεξιώσεις, τους χορούς και τα ακριβά, καινούργια φορέματα. Εκείνη, αντίθετα, αδιαφορεί για όλα αυτά, απορρίπτοντάς τα συνεχώς επιδεικτικά, απολαμβάνοντας περισσότερο τις ώρες που είναι μονάχη στο δωμάτιό της, ή έξω από το παλάτι καβάλα στο εντυπωσιακό άλογό της.
Μία μέρα όμως, κι ενώ θέλει να ξεσπάσει τη στεναχώρια που της προξενεί η τελευταία απαίτηση του βασιλιά-πατέρα της Φιόρον και του διαδόχου του θρόνου και μεγαλύτερου αδελφού της, Κόλιν, θα βρεθεί μαζί με το αγαπημένο της άλογο, τον Ζέφυρο, στη λίμνη του Φόρμαντερ, όπου και θα αντικρίσει έναν απρόσμενο και μυστηριώδη επισκέπτη, τον Σον. Ο Σον, αποφεύγοντας να της αποκαλύψει οτιδήποτε για τη ζωή και την οικογένειά του, της αναφέρει μονάχα το όνομά του και της προκαλεί σχεδόν αμέσως όμορφα κι πρωτόγνωρα συναισθήματα που θα γίνουν η αφορμή, μαζί με τα μπερδεμένα λόγια που θα της πει μία περίεργη μάντισσα λίγες μέρες αργότερα, να ξεκινήσει η γενναία πριγκίπισσα ένα μακρινό ταξίδι προς τον βορρά, μυστικά και κρυφά από την οικογένειά της. Ο δρόμος της θα την φέρει έξω από τον φαινομενικά εγκαταλελειμμένο πύργο της Οκτράβιας, μίας ανίσχυρης πλέον μάγισσας, η οποία αν και φαντάζει κυνική και ειρωνική στην αρχή, θα καλοδεχθεί την Λίλλυ στην κατοικία της, δωρίζοντάς της ένα προσωπικό αντικείμενο για τύχη και προστασία.
Συνεχίζοντας το ταξίδι της, η Λίλλυ, θα βρεθεί στο ήσυχο και ειρηνικό, εκ πρώτης όψεως, χωριό του Ρόζεντεν, μαθαίνοντας μετά από πολλή προσπάθεια για το σκοτεινό μαγεμένο δάσος κι ενώ έχει έρθει νωρίτερα αντιμέτωπη με μία μεταφυσική εμπειρία, όταν και πήρε την απόφαση να εισχωρήσει παρακινδυνευμένα στο εσωτερικό του. Σύντομα θα ανακαλύψει ότι στα βάθη του το δάσος αυτό κρύβει έναν σκοτεινό και τρομερό στην όψη πύργο, μόνιμη κατοικία ενός κακού, ισχυρού μάγου αλλά και συγγενή του αγαπημένου της Σον, που φέρει το όνομα Στίλβερ και σκορπά τον φόβο και τον τρόμο στο Ρόζεντεν αλλά και στα γειτονικά χωριά, κάθε φορά που αποφασίζει να στείλει σ' αυτά τους φρουρούς του για να λεηλατήσουν και να κλέψουν την περιουσία των κατοίκων τους.
Γρήγορα η νεαρή πριγκίπισσα, με τη βοήθεια ενός μικρού, γκρίζου καναρινιού, θα μάθει ότι ο Σον τα τελευταία τρία χρόνια είναι αιχμάλωτος του παρανοϊκού εκείνου μάγου και με τη βοήθεια των παλιών του φίλων, θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει να αποδράσει, μαθαίνοντας παράλληλα πως στην πραγματικότητα ο αγαπημένος της είναι ο χαμένος μικρός πρίγκιπας Σόναχαν, της εξαφανισμένης, πανέμορφης πόλης Ίριδας και ότι μία οικογενειακή τραγωδία έγινε η αφορμή για να χάσει ο Στίλβερ, με τη βοήθεια ενός ανώτερου κι επίσης μοχθηρού μάγου, τα τελευταία ψήγματα της λογικής του και να καταστρέψει την όμορφη πόλη ολοσχερώς, σκοτώνοντας παράλληλα όλους τους συγγενείς και τους ανθρώπους της.
Αυτή είναι μόνο η εισαγωγή από το καταπληκτικό αυτό μυθιστόρημα που καταφέρνει να συνδυάσει μοναδικά την ηρωική φαντασία με το παραμύθι, παρακολουθώντας σε κάθε σελίδα του τις προσπάθειες των νεαρών κι όχι μόνο πρωταγωνιστών του, να απελευθερώσουν μια για πάντα τον φίλο τους και να νικήσουν το κακό.
 Όλοι οι χαρακτήρες, ακόμη κι αυτοί που αρχικά φαντάζουν δευτερεύοντες, είναι εξίσου σημαντικοί με τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές γιατί τούς δίνεται από τη συγγραφέα, ισάξιος χρόνος και χώρος με τον Σον και τη Λίλλυ, καταφέρνοντας μ' αυτό τον τρόπο να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να συμπάσχουμε μαζί τους περισσότερο. Αυτοί οι ήρωες είναι οι φίλοι του Σον, δηλαδή ο Έρυλ, ο Βόρρικ, ο Κορντέλ, η Κρίσταλ, ο έφηβος Όλιβερ, αδελφός της αδικοχαμένης συζύγου του πρώτου διαδόχου της Ίριδας και μεγαλύτερου αδελφού του Σον. Επίσης, η ηλικιωμένη μάγισσα Οκτράβια, που για μένα είναι ο πιο συναρπαστικός χαρακτήρας της ιστορίας και που φυλάει ένα μεγάλο μυστικό, το οποίο αποκαλύπτεται μονάχα λίγο πριν από το τέλος, καθώς επίσης και ο αγαπημένος αδελφός της Λίλλυ, ο Ελ, που ήταν πάντα ο μόνος που την στήριζε, την άκουγε και την κατανοούσε από την εποχή ακόμη που η μικρή του αδελφή βρισκόταν στο παλάτι απογοητευμένη από την μέχρι πρότινος ζωή της σε αυτό.
Αλλά, πέραν όλων αυτών των προσώπων, που παίζουν σημαντικό ρόλο για την εξέλιξη της ιστορίας, εξίσου συναρπαστικοί κι ενδιαφέροντες παρουσιάζονται και οι κακοί χαρακτήρες, με πρώτο και καλύτερο τον Στίλβερ, που υπάρχουν κάποιες φορές που τον μισείς κι άλλες που τον λυπάσαι, για να ακολουθήσουν ο μέντοράς του και υπεύθυνος για πολλά άσχημα περιστατικά Μανέβονεντ και ο αρχηγός της φρουράς κι αμετανόητος μέχρι το τέλος, Ριμόντ.
Η γραφή της συγγραφέως ρέει αβίαστα και βρήκα το κείμενό της εξαιρετικά καλογραμμένο. Τα συναισθήματα που αποκόμισα από την ανάγνωσή του ήταν πολλά κι αντικρουόμενα. Ένιωσα συμπάθεια, κατανόηση, ελπίδα, αγωνία, αγάπη, μίσος, χαρά, θυμό, οργή και δεν με κούρασαν καθόλου οι 808 σελίδες του αλλά, αντίθετα, κύλησαν με τέτοιο τρόπο που δεν κατάλαβα για πότε το ταξίδι αυτό έφτασε στο τέλος του κι ας το απόλαυσα από την πρώτη μέχρι τη τελευταία σελίδα του.
Η Ίριδα είναι σίγουρα από τα καλύτερα fantasy βιβλία που έχω διαβάσει και χαίρομαι ιδιαίτερα που είναι γραμμένο από Ελληνίδα συγγραφέα, καθώς αποδεικνύεται, για ακόμη μία φορά, ότι υπάρχουν Έλληνες συγγραφείς που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα εκείνους των δημοφιλών, αγγλοσαξονικών χωρών. 

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η μοίρα της Λίλλυ αρχίζει να γράφεται τη μέρα που συναντάει τον μελαγχολικό Σον. Όταν αυτός θα εξαφανιστεί αφήνοντας πίσω μόνο το μικρό του όνομα, η Λίλλυ θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης με μοναδικά εφόδια την αγάπη και την πίστη της. Δίχως να το ξέρει, ο δρόμος της θα διασταυρωθεί με την τραγική ιστορία της Ίριδας, της πανέμορφης πρωτεύουσας του βασιλείου Αρίλιον που αφανίστηκε τρία χρόνια πριν. Η Λίλλυ θα έρθει αντιμέτωπη με έναν ανείπωτο εφιάλτη. Όμως εκείνη αγαπά και πιστεύει. Απέναντι στη μαγεία του Κακού και τη μανία της εκδίκησης, θα αντιτάξει την επιμονή της αγάπης της.»

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

«ΓΙΑ ΣΕΝΑ», της Βάλιας Καραμάνου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΓΙΑ ΣΕΝΑ», της Βάλιας Καραμάνου - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Αστάρτη
Σελίδες: 96
Τιμή: 9,59€

Αυτό το «μικροσκοπικό», για τα δικά μου ‘βιβλιοφαγικά’ δεδομένα, βιβλίο με κέρδισε αρχικά από το πανέμορφο, γοητευτικό εξώφυλλό του και στη συνέχεια από την υπόθεση στο οπισθόφυλλό του. Ένα σύμπλεγμα ανδρικού και γυναικείου σώματος, παρασυρμένο σε ένα παθιασμένο τανγκό με φόντο ένα φθινοπωρινό, σκοτεινό τοπίο στο δάσος. Εντυπωσιακότατο το εξώφυλλο, μου υποσχόταν πολλά και ακόμα περισσότερα υποσχόμενη η υπόθεση του οπισθόφυλλου. Η ανάγνωσή του δικαίωσε την αρχική μου διαίσθηση απόλυτα, καθώς η νουβέλα αυτή αποδείχτηκε ένα μικρό διαμαντάκι!
Η ιστορία ξεκινά από την Αθήνα και την γεμάτη υποχρεώσεις πραγματικότητα ενός επιτυχημένου γυναικολόγου-χειρουργού, του Κώστα Παναγόπουλου, του οποίου η ζωή είναι φαινομενικά σωστά δρομολογημένη, με μια επιτυχημένη δουλειά που του αποφέρει μια πλουσιοπάροχη ζωή, με μια όμορφη και αξιόλογη γυναίκα και δύο παιδιά που λατρεύει. Όλα κυλούν ήρεμα και ανέφελα, έως ότου ένα άτυχο περιστατικό μιας ασθενούς που δεν επανέκαμψε μετά από δική του χειρουργική επέμβαση, θα ταράξει τα ήρεμα νερά του ‘στρωτού’ έως τότε βίου του Κώστα. Οι απειλές των εξαγριωμένων συγγενών της νεκρής θα αναγκάσουν το σαστισμένο γιατρό να εγκαταλείψει τη μεγαλούπολη και να καταφύγει μόνος, χωρίς την οικογένειά του και με κάθε μυστικότητα, στη γενέτειρά του και το πατρικό του, σ’ ένα μικρό χωριό, το Αρτέμιο, στην εύφορη Αργολίδα.
Τα όσα ακολουθούν δε θα μπορούσε ποτέ να τα διανοηθεί ο ήρωάς μας, καθώς είναι πρόσωπα και καταστάσεις που αναδύονται από το παρελθόν του, όπως η Μαρίνα, ο πρώτος του έρωτας, οι γονείς του και τα μυστικά που κρύβουν, οι γείτονες και η κόρη τους η Χαρούλα, της οποίας την ύπαρξη έως τότε αγνοούσε, καθώς και όλες οι πράξεις των εμπλεκομένων στο μακρινό παρελθόν οι οποίες έχουν τρομερό αντίκτυπο στο αβέβαιο παρόν του Κώστα.
Η συγγραφέας κατορθώνει να συμπυκνώσει μέσα σε αυτές τις 96 σελίδες μια μυθιστορία εκπληκτική, μεστή νοημάτων και γεγονότων, ατμοσφαιρική και αγωνιώδη, που δημιουργεί πολλαπλά συναισθήματα στους αναγνώστες. Το ενδιαφέρον τους κεντρίζεται από την πρώτη κιόλας σελίδα και την κομψή, προσεγμένη και ανεπιτήδευτη γλώσσα που χρησιμοποιεί η Βάλια Καραμάνου, προκαλώντας τους να διαβάσουν παρακάτω. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ δύσκολο να αφήσει κανείς αυτό το βιβλίο από τα χέρια του, καθώς τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και εναλλάσσονται ανάμεσα στην περιέργεια, το ενδιαφέρον, την αγωνία, τον ρομαντισμό, τον φόβο, την έκπληξη, την δικαίωση και την λύπη…
Το δικό μου τελικό συναίσθημα ήταν άφατη ικανοποίηση ανάκατη με λύπη: ικανοποίηση γιατί διάβασα ένα πραγματικά εξαιρετικό και ευρηματικό μυθιστόρημα, αλλά ταυτόχρονα και λύπη, διότι τελείωσε πολύ γρήγορα ένα τέτοιο εκπληκτικό βιβλίο… Οφείλω θερμά συγχαρητήρια στην αγαπητή Βάλια Καραμάνου για το υπέροχο βιβλίο της, της εύχομαι κάθε επιτυχία και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα Φίλοι μου!

 Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Ο Κώστας είναι ένας καταξιωμένος γιατρός και οικογενειάρχης. Μία αναπάντεχη όμως επιπλοκή στη δουλειά του τον αναγκάζει να επιστρέψει προσωρινά στο πατρικό του σπίτι, μακριά από τη ζωή του στην Αθήνα, προκειμένου να ‘σβήσει’ για λίγο καιρό τα ίχνη του. Ωστόσο, εκεί έρχεται αντιμέτωπος με την αλλόκοτη παρουσία ενός νεαρού κοριτσιού, αλλά και την πρώτη του αγάπη, τη Μαρίνα, την οποία ‘πρόδωσε’ κάποια χρόνια πριν, προκειμένου να αποκτήσει επαγγελματικό και κοινωνικό κύρος. Οι συναντήσεις αυτές θα τον οδηγήσουν στην αφύπνιση ανεξέλεγκτων συναισθημάτων και στην προσωπική έρευνα του παρελθόντος. Μέσα από τη διαδικασία αυτή όμως, αναδύονται παράλληλα παλιά και επώδυνα οικογενειακά μυστικά, που παρέμεναν για χρόνια κρυμμένα και πλέον απαιτούν την κάθαρση. Ο Κώστας καλείται να τα αντιμετωπίσει, αλλά και να πάρει για άλλη μια φορά αποφάσεις ζωής.»