Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

«Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ», του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ», του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 336
Τιμή: 14,40 €

          Όπως έχω ξαναγράψει, εμείς οι "βιβλιοσκώληκες" είμαστε "παμφάγα πλάσματα"… Ποτέ δεν θεωρούμε αρκετά τα βιβλία που έχουμε, όσα και αν έχουμε, πάντοτε αναζητούμε νέες ιστορίες, νέα θεματολογία, νέο "αίμα" συγγραφέων, νέες αναγνωστικές συγκινήσεις εν ολίγοις. Η έκπληξη και η ικανοποίησή μου, λοιπόν, διαβάζοντας το πρόσφατο μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Μαύρου που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες, προσεγμένες και πάντοτε ποιοτικές εκδόσεις Άνεμος, ήταν τεράστια καθώς ανακάλυψα ένα λογοτεχνικό διαμαντάκι, μια εξαιρετική περιπέτεια στο στυλ των αγαπημένων ταινιών του Ιντιάνα Τζόουνς, στο πιο νουάρ τους, αλλά και των συνομωσιολογικών θεωριών των βιβλίων του Νταν Μπράουν. Ο εξαιρετικά ταλαντούχος συγγραφέας μας χάρισε ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα από εκείνα που δεν μπορείς να αφήσεις από τα χέρια σου πριν φτάσεις στην τελευταία σελίδα τους και που θυμάσαι για καιρό μετά, καθώς η περιπέτεια, το μυστήριο, τα ιστορικά στοιχεία, ο έρωτας και τα βαθύτερα νοήματα συμβαδίζουν σε όλη την έκτασή του, θέτοντας στον αναγνώστη πολλούς προβληματισμούς και παροτρύνοντάς τον να αμφισβητήσει τα φαινομενικά και επιφανειακά κατεστημένα και να αναζητήσει τις βαθύτερες, επιμελώς κρυμμένες αλήθειες.
            Η Αίγυπτος πάντοτε ασκούσε μια ιδιαίτερη σαγήνη επάνω μου, λόγω των χιλιάδων ετών Ιστορίας και πολιτισμού που την ακολουθούν, της μυστηριακής και εξωτικής ατμόσφαιράς της, των μύθων και των θρύλων που την συνοδεύουν, αλλά ποτέ δεν έτυχε να βρεθώ εκεί στην πραγματικότητα. Το βιβλίο αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω ένα μαγευτικό, συναρπαστικό, νοερό ταξίδι στην χώρα των Φαραώ του απώτερου χθες και του σύγχρονου σήμερα. Μία χώρα με ένα κράμα λαών, πολιτισμών και θρησκειών όπου ο Θεός, ο Αλλάχ, ο Ιεχωβάς ή ο Ρα διεκδικούν τους δικούς τους φανατικούς πιστούς και οι "επί γης" αντιπρόσωποι της κάθε εκδοχής του ενός και μοναδικού Θεού απέχουν κατά πολύ από αυτό που κατ’ όνομα μόνο υπηρετούν.
            Η ιστορία μας ξεκινά όταν κάποιος πλησιάζει την όμορφη και δυναμική Ελένη Νάκου, αρχαιολόγο και πανεπιστημιακό, δίνοντάς της έναν πανάρχαιο πάπυρο και πολλά ερωτηματικά προς διαλεύκανση σχετικά με την εύρεση δύο φοιτητών αρχαιολογίας οι οποίοι αγνοούνται. Η ηρωίδα μας, αν και δεν είναι ντετέκτιβ αλλά αρχαιολόγος αρέσκεται να ανακαλύπτει όχι μόνο αρχαία και λησμονημένα αντικείμενα αλλά και καλά κρυμμένα μυστήρια. Η παχυλή αμοιβή που της υπόσχεται αυτός ο μυστηριώδης άνθρωπος που την προσέγγισε συντείνει στο να αφήσει κατά μέρος τους όποιους ενδοιασμούς της και να αρχίσει μία αναζήτηση πολύ πιο δαιδαλώδη και επικίνδυνη από όσο μπορούσε ποτέ να υποψιαστεί. Η περιπέτεια για την γοητευτική και θαρραλέα αρχαιολόγο ξεκινά κι ενώ εκείνη έρχεται ολοένα και περισσότερο αντιμέτωπη με θανάσιμους κινδύνους και απειλές, η ζωή της αλλά και η καρδιά της διακυβεύονται, καθώς μαζί με το ρίσκο και την περιπλάνηση έρχεται και ο αληθινός, ανυπόκριτος, σαρωτικός έρωτας στο πρόσωπο ενός Ιταλού απεσταλμένου από το Βατικανό.
            Ο Εμμανουήλ Μαύρος με θαυμαστή δεξιοτεχνία και ζηλευτή ευρηματικότητα κινεί τα νήματα σε μία ανεπανάληπτη περιπέτεια στην καυτή καλοκαιρινή Αίγυπτο με την σκόνη της ερήμου να "τρυπώνει" στα ρουθούνια μας με κάθε ανάσα μας που "κόβεται" από την αγωνία, τον ανηλεή ήλιο να μας "καψαλιάζει" και με τον Νείλο να μας "δροσίζει" με κάθε κυματισμό στην αέναη πορεία του διασχίζοντας την πανάρχαια χώρα των Αιγυπτίων. Οι Πυραμίδες κρατούν καλά φυλαγμένα τα προαιώνια μυστικά τους, όμως οι άνθρωποι και η έμφυτη τάση τους προς τον πλουτισμό, την ηδονή και την εξουσία δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν προφητείες, θρησκείες, χρησμούς και γραπτά χιλιετιών για να πετύχουν τον ανίερο σκοπό τους. Όσοι άνθρωποι δεν υπηρετούν τον σκοπό αυτό είναι απλά εμπόδια τα οποία πρέπει να υπερκεραστούν χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Τα παιδιά, οι συγγενείς, οι φίλοι και ιδιαίτερα οι γυναίκες είναι όλοι απλά "αναλώσιμα" που μπορούν να ξοδευτούν κατά βούληση. Η ανθρωπιά, η ηθική και οι θρησκευτικές αρχές παύουν να υφίστανται όταν ο βωμός του κέρδους μπαίνει σε πρώτο πλάνο και ακόμα και η ίδια η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάποια ανώτερη δύναμη μπορεί να μετατραπεί στην πιο αδίστακτη και βρώμικη επιχείρηση.
            Ο συγγραφέας μας οδηγεί βήμα βήμα μέσα από μία αξέχαστη και καταιγιστική περιπέτεια στην αναζήτηση της Ιστορίας, των κρυφών αποδεκτών και διακινητών του βρώμικου, αιματοβαμμένου χρήματος και του οργανωμένου εγκλήματος, της επιθυμίας του ανθρώπου για ανακάλυψη της μίας και μοναδικής αλήθειας της ύπαρξης και αναβίωσης του Θεού, της εκμετάλλευσης, της διαφθοράς και των αδικιών στο όνομα όλων σχεδόν των θρησκειών και αιρέσεων. Όμως, ταυτόχρονα, ο Εμμανουήλ Μαύρος μας παρουσιάζει το αθάνατο ανθρώπινο πνεύμα, το ανεξάντλητο κουράγιο και σθένος, την γνήσια αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο το ερωτικό και το δικαίωμα του καθενός μας στο όνειρο και την δικαίωση των προσδοκιών μας. «Ο Υιός Του Νείλου» είναι ένα από τα μυθιστορήματα που συναρπάζουν, που ταξιδεύουν, που σας κρατάνε συνεχώς σε εγρήγορση και, τελικά, που σας μένουν αξέχαστα. Πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα και σας προτείνω να το διαβάσετε, Φίλοι μου!   

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Είναι αισθησιακή, όμορφη, έξυπνη, δυναμική, είναι Ελληνίδα και δεν φοβάται τον θάνατο. Ίσως γιατί δεν την πλησίασε ποτέ τόσο πολύ. Την λένε Ελένη Νάκου και είναι αρχαιολόγος στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου. Η εύρεση ενός παπύρου 3.500 ετών, για την ύπαρξη και έλευση του ενός και μοναδικού υιού, αποτελεί την αφορμή να δεχτεί να ερευνήσει και να εντοπίσει το φυσικό ή το πνευματικό πρόσωπό του.
Εγκλωβισμένη σε έναν λαβύρινθο πληροφοριών, ψάχνει μια από τις δυο εξόδους που θα την οδηγήσουν στην επίλυση του μυστηρίου, ξεσκεπάζοντας μια τεράστια απάτη πάνω σε ένα καλά στημένο θρησκευτικό μηχανισμό, στον οποίο εμπλέκονται η εβραϊκή συναγωγή και διάφορες χριστιανικές και αιρετικές ομάδες, που με την πολιτική κάλυψη διακινεί όπλα, ναρκωτικά και πορνεία. Ανακαλύπτει το νήμα που την οδηγεί στην αινιγματική φιγούρα του έβδομου μοναδικού υιού του Νείλου, ίσως με τίμημα την ίδια της τη ζωή.»

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Συνέντευξη με την ΓΙΟΛΑ ΔΑΜΙΑΝΟΥ - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

            Η εξαίρετη Γιόλα Δαμιανού – Παπαδοπούλου είναι μία πολυγραφότατη συγγραφέας με καταγωγή από την Κύπρο, η οποία πέρασε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της στην Αφρική. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το γεγονός αυτό και ο συγχρωτισμός της με πολυάριθμες φυλές και κουλτούρες προσέδωσε στην ίδια και στο έργο της κάτι από τα χρώματα, τα αρώματα και την άγρια, εξωτική σαγήνη της Μαύρης Ηπείρου. Το συγγραφικό έργο της πλούσιο, με ποικίλα κοινωνικά και ιστορικά θέματα, αλλά και έργα για την ευαίσθητη παιδική ψυχή, έχει κερδίσει πολλούς πιστούς αναγνώστες διαχρονικά καθώς και ξεχωριστές διακρίσεις. Με την αφορμή της έκδοσης του τελευταίου, πρόσφατου βιβλίου της από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ», η αγαπητή συγγραφέας απάντησε με τον δικό της, ξεχωριστό τρόπο στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας». Την ευχαριστώ θερμά για το χρόνο που διέθεσε, της εύχομαι καλή επιτυχία σε κάθε έργο της και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις της ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα την Γιόλα Δαμιανού – Παπαδοπούλου!

1) Αγαπητή κ. Παπαδοπούλου, μας έχετε ήδη χαρίσει δεκατρία εξαιρετικά έργα σας, με πιο πρόσφατο το νέο σας μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ». Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκα από νεαρή ηλικία. Στην αρχή διάβαζα γιατί με βοηθούσε να ονειρεύομαι, μετά έγραψα γιατί με έπνιγαν οι λέξεις. Ήμουν  έφηβη όταν έγραψα τα πρώτα μου ποιήματα τα οποία μεταδόθηκαν από ραδιοφωνική εκπομπή που την επιμέλεια είχε  ο σπουδαίος Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης. Αργότερα, στο Λύκειο, έγραψα χρονογραφήματα  τα οποία δημοσίευα τακτικά στην εφημερίδα ΑΓΩΝ. Την ίδια εποχή με άλλους νέους της Κύπρου ιδρύσαμε τον Παγκύπριο Καλλιτεχνικό,  Λογοτεχνικό, Όμιλο Νέων (Παγκύπριος ΚΛΟΝ). Αργότερα η εφημερίδα ΑΓΩΝ μου ανέθεσε την εβδομαδιαία  στήλη Πνευματικής και Καλλιτεχνικής Επισκόπησης. Βλέπετε το γράψιμο ήταν όλη μου η ζωή, αλλά εκείνη την εποχή δεν ήξερα πως μπορούσα να σπουδάσω κάτι ανάλογο με τη συγγραφή, έτσι σπούδασα Δημοσιογραφία.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να  συγκεντρώσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Έμπνευση είναι το πρωινό αεράκι  που μου χαϊδεύει τη σκέψη για μια καλημέρα. Δεν την φωνάζω, με περιμένει να φτιάξω τον καφέ και να ανοίξω τον υπολογιστή μου.  Με εμπνέει ο άνθρωπος και όσα διαδραματίζονται στη ζωή του. Αξίες, ιδανικά, συναίσθημα, σκέψεις είναι όλα όσα συνθέτουν τους χαρακτήρες των ηρώων μου. Μέχρι στιγμής δεν δυσκολεύτηκα να συγκεντρώσω τις απαραίτητες πληροφορίες ιστορικών γεγονότων γιατί πάντα κινούμαι σε μονοπάτια που γνωρίζω τόσο εγώ όσο και  κοντινοί μου άνθρωποι και είμαι σίγουρη πως μπορώ να τα υποστηρίξω.

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα, αλλά και τις σπουδές τους. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Δεν είναι απαραίτητο να σχετίζεται το αντικείμενο των σπουδών με τη συγγραφή. Έχω διαβάσει σπουδαία βιβλία που έγραψαν αρχιτέκτονες, γιατροί, δικηγόροι.  Η συγγραφή είναι θέμα έμπνευσης, φαντασίας, ικανότητας να εκφράζεις πράγματα που ερεθίζουν το μυαλό. Πιστεύω πως οι γνώσεις είναι ένα επιπρόσθετο  προσόν που βοηθά να πεις ενδιαφέροντα πράγματα. Στην περίπτωσή μου  το επάγγελμα είναι αλληλένδετο με τη συγγραφή και το ένα εξυπηρετεί το άλλο.

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που γίνεται αυθόρμητα από κάθε συγγραφέα.  Το έχω κάνει σε πάρα πολλά βιβλία μου είτε συγκαλυμμένα ή εντελώς φανερά. Πιστεύω πως κάτι που είναι δικό σου και το έχεις ζήσει θα μπορέσεις να το εκφράσεις με όλο του το βάθος και θα είναι αληθινό. Είναι επώδυνο και κάποιες φορές κλαίω γράφοντας και πότε γελώ και νιώθω όμορφα με ευχάριστες αναμνήσεις. Και ο αναγνώστης ξεχωρίζει ποιο είναι το αληθινό και ποιο το ψεύτικο. Δεν έχω  πρόβλημα να τσαλακωθώ ή να αυτοσαρκαστώ,  το κάνω και όταν γράφω χρονογράφημα.

5) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα, ακόμα και με την παιδική λογοτεχνία, ενώ στην θεματολογία σας κυρίαρχο ρόλο παίζει η κοινωνία και οι ανθρώπινες σχέσεις. Θεωρείτε, ίσως, ότι η ίδια η ζωή αποτελεί μια σημαντική "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Ναι, όπως είπα και πιο πάνω, με ενδιαφέρουν αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, ο άνθρωπος, η κοινωνία και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επηρεάζει καταλυτικά τον τρόπο ζωής και τις  ανθρώπινες σχέσεις. Η ίδια η ζωή είναι μια αστείρευτη "πηγή ιδεών".

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η ευρηματικότητα και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Το έμφυτο ταλέντο, η ευρηματικότητα και οι εμπειρίες και η γνώση της γλώσσας αρκούν για να γράψει κανείς κάτι ενδιαφέρον. Βέβαια, αν υπάρχει και το επιστημονικό υπόβαθρο θα είναι ένα ακόμα προσόν γιατί ο επιστήμονας – συγγραφέας ίσως γράψει κάτι διαφορετικό που θα μπορεί να υποστηρίξει με τις γνώσεις του.

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Με τα πολλά χρόνια ενασχόλησης η συγγραφική έμπνευση βρίσκεται πάντα παρούσα – προς το παρόν! Το λέω αυτό γιατί με το πέρασμα των χρόνων κανείς δεν ξέρει... Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τόπος που με "επισκέπτεται" η έμπνευση, γράφω όπου βρίσκεται και ο υπολογιστής μου. Μόνο που επιλέγω τις πολύ πρωινές ώρες που το μυαλό είναι ξεκούραστο, δεν κτυπούν τηλέφωνα, δεν ανοίγουν πόρτες και πριν αρχίσουν  τα καθήκοντά μου σαν συζύγου, μητέρας και γιαγιάς. Αυτό είναι το πρόβλημα με μας τις γυναίκες συγγραφείς, όταν το καθήκον μας καλεί πρέπει να είμαστε παντού παρούσες. Όταν συγγραφέας είναι ο άντρας του σπιτιού όλοι πρέπει να σωπαίνουν, να περπατούν στις μύτες των ποδιών ή να πηγαίνουν βόλτα.

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου του οποίου την κρίση εμπιστεύεστε;

Πάντα ζητώ μια δεύτερη άποψη από κάποιον που εμπιστεύομαι πολύ.

9) Από τα μυθιστορήματά σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το κάθε βιβλίο σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" του καθενός;

Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποιο γιατί το κάθε ένα έχει τη δική του ιστορία και τη δική του στιγμή έμπνευσης. Π.χ. πολλοί αναγνώστες μου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από το πρώτο μου μυθιστόρημα «Ο Ψίθυρος Του Δάσους». Όταν κυκλοφόρησε στην Κύπρο πρώτα, έγινε ένας μικρός πανικός και όλοι κουβέντιαζαν γι’ αυτό.
«Ο Ψίθυρος Του Δάσους» είναι βιωματικό μυθιστόρημα. Κυκλοφόρησε πρώτα σαν αυτοέκδοση (το 1992 δεν υπήρχαν στην Κύπρο Εκδοτικοί Οίκοι) μετά έγινε επανέκδοση από τις Εκδόσεις  Λιβάνη  με τον τίτλο «Αφρικάνικη Νύχτα» και αργότερα συνέχισε την  πορεία του στις Εκδόσεις Άγκυρα σαν «Ψίθυρος Του Δάσους». Το μυθιστόρημα αυτό εξιστορεί την Επανάσταση του Λουμούμπα στο Κονγκό (1964). Τότε είμαστε οικογενειακώς εγκατεστημένοι εκεί, οι γονείς μου, οι τρεις αδερφές μου κι εγώ, καθώς και  τα αδέρφια του πατέρα μου με τις οικογένειες τους.  Ζήσαμε τον κατατρεγμό των λευκών  μέσα στα δάση βιώνοντας τη φρίκη και το θάνατο, μέχρι που καταφέραμε μαζί με άλλους διακόσιους Έλληνες να περάσουμε στα σύνορα της Ουγκάντας. Κάποια μέλη της οικογένειας μου είχαν τραγικό τέλος.
Ακολούθησαν άλλα δύο μυθιστορήματα με θέμα την Αφρική «Το Ταξίδι Της Καρδιάς Μας» και «Το Πεπρωμένο Μιας Ζωής» με αφορμή τη ζωή μου στην Νιγηρία.
«Το Άλλο Μου Μισό» ήταν το πρώτο  μου μυθιστόρημα  για την Κύπρο. Το έγραψα όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα και ο κόσμος έτρεξε όλο λαχτάρα να επισκεφτεί τα τουρκοπατημένα χωριά του και να γνωρίσει αυτούς που κατοικούν  τα σπίτια του.
Ακολούθησε άλλο ένα μυθιστόρημα για τη Νιγηρία «Έτσι Θέλω Να Θυμάμαι». Ήθελα να φέρω στο φως της δημοσιότητας το θέμα "μιγάδας" που οι λευκοί έσπερναν στην Αφρική τα παλιά χρόνια και ποτέ δεν αναγνώρισαν την πατρότητά τους. Πάντα με έτρωγε το ερώτημα «τί γίνεται όταν μια μέρα αυτά τα παιδιά θα αναζητήσουν τις ρίζες τους;»
 Στο μυθιστόρημα  «Αργός Χορός» ξετυλίγεται   μέσα από τη ζωή μιας γυναίκας η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου από το 1953 μέχρι σήμερα. Είναι ένα μυθιστόρημα που εκτός από τα ιστορικά γεγονότα πλημμυρίζει από ρομαντισμό, ανεκπλήρωτους έρωτες, ευαισθησίες και όνειρα.
Ακολούθησε το «Η Ζωή Είναι Αγάπη» που είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα από τη ζωή μιας τετραπληγικής  και το τελευταίο «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ»
Δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά τα μυθιστορήματα είναι εξαντλημένα.

10) Η συγγραφέας Γιόλα Δαμιανού - Παπαδοπούλου βρίσκει το χρόνο να διαβάζει και για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Το βιβλίο ήταν ο καλύτερος μου φίλος από ανέκαθεν,  πιο πάνω είπα πως μικρή με έκανε να ονειρεύομαι, στην Αφρική επιβίωσα τα χρόνια της μοναξιάς μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Διάβαζα ό,τι έβρισκα λογοτεχνία, ψυχολογία, μεταφυσική… Το είδος λογοτεχνίας που μου αρέσει είναι το καλογραμμένο  μυθιστόρημα που έχει ενδιαφέρουσα πλοκή και είναι συνάμα και πηγή γνώσης.

11) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Από τα νεανικά μου χρόνια οι δάσκαλοι όταν ανακάλυψαν το ταλέντο μου με συμβούλευαν «να διαβάζεις πολλά βιβλία, θα σε βοηθήσει στο γράψιμο». Κι αυτό έκανα. Άρα σίγουρα έχω επηρεαστεί από κάποιους. Από νωρίς διάβασα Καζαντζάκη, Τερζάκη, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Αλμπέρ Καμύ κι άλλους κλασσικούς συγγραφείς, διάβασα νεότερη  Ελληνική και ξένη λογοτεχνία και ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Εκεί στην Αφρική  δεν ήταν εύκολο να αγοράζω, αλλά ούτε είχα το προνόμιο της επιλογής.

12) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Πολλά βιβλία έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου και έχω ευχηθεί να τα είχα γράψει εγώ.  Τα κρατάς για ένα χρονικό διάστημα στην καρδιά σου μέχρι που ένα άλλο θα έρθει να επισκιάσει το προηγούμενο. Κι ευτυχώς, γιατί αυτό σημαίνει πως η λογοτεχνία αναπαράγεται. Ένα καταπληκτικό βιβλίο που διάβασα κι έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου είναι το «Κάθε Στιγμή Μετράει» της Lisa Genova. Θαύμασα τη μαεστρία της πλοκής, τον τρόπο να αποκαλύπτει  τραγικά γεγονότα με ευαισθησία και  χωρίς μελοδραματισμούς που στο τέλος αφήνει εκτός από τη γνώση κι ένα τρυφερό συναίσθημα για ένα θέμα που αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να  το αξιολογήσεις. Μιλά για την ασθένεια Αλτσχάιμερ.

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Ένας άνθρωπος πλημμυρισμένος εμπειρίες και γνώσεις από τόπους που πήγε, είναι ένα ενδιαφέρον άτομο και ο κόσμος θέλει να τον ακούει. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα συγγραφέα. Νομίζω πως οι εμπειρίες που απόκτησα από τα ταξίδια μου και οι άνθρωποι που γνώρισα από όλες τις χώρες της γης με βοήθησαν να έχω μια πιο πλατειά άποψη για τη ζωή κι αυτό το συναντά κανείς στα βιβλία μου. Δεν ξέρω πώς θα ήταν τα βιβλία μου  χωρίς αυτές τις εμπειρίες. Θυμάμαι όταν έγραφα «Το Άλλο Μου Μισό» έγραψα για την τουρκοκρατούμενη πλευρά της πατρίδας μου χωρίς να έχω πάει, γιατί αρνιόμουν να δείξω το διαβατήριό μου στους Τούρκους για να πάρω βίζα.  Όταν το τέλειωσα ένιωσα πως εκείνο το κομμάτι έμοιαζε άψυχο, έτσι έκανα πέτρα την καρδιά μου και πήγα… Όταν γύρισα κάθισα και  ξανάγραψα ολόκληρα κεφάλαια αποθέτοντας στις λέξεις την αύρα της φύσης, την ψυχή, το πνεύμα και τους κτύπους της καρδιάς μου όταν έπιασα το σφυγμό της Κερύνειας.

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να υπηρετούν διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και το κάνουν εξ’ ίσου καλά. Δεν πιστεύω πως το ένα κλέβει απ’ το άλλο γιατί γίνεται σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Εγώ βρίσκω πολύ τονωτικό να γράψω ένα μυθιστόρημα νεανικής λογοτεχνίας ύστερα από ένα μεγάλο μυθιστόρημα, αφήνομαι στην ανεμελιά της νιότης και γαληνεύω. Όσο για το αν θα πρέπει να πειραματίζεται θεματολογικά ένας συγγραφέας ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό κοινό, θέλω να σας θυμίσω πως το έχω κάνει γράφοντας το «Η Ζωή Είναι Αγάπη».  Ήθελα να γράψω αυτό το βιβλίο με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, και δεν σκέφτηκα πως κάποιοι άνθρωποι θα το έβρισκαν καταθλιπτικό. Γιατί στο μυαλό μου είχα μόνο τη δύναμη της θέλησης, τη γνώση και την αισιοδοξία που θα περνούσα σε κάποιους αναγνώστες μου που ίσως το χρειάζονται. Κάποιοι αρνήθηκαν να το διαβάσουν γιατί θα τους χαλούσε τη διάθεση. Δεν έχει σημασία γιατί οι αναγνώστες είναι ελεύθεροι να επιλέγουν τα βιβλία που τους αρέσουν.

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "κεντρίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι καθαρά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Αν καταφέρεις να περάσεις στον αναγνώστη κάποια μηνύματα χωρίς να είναι  πρόθεση και χωρίς διδακτισμούς είναι σπουδαίο. Θα μου άρεσε επίσης αν μπορούσα να  γράψω ένα βιβλίο  απλά για να ψυχαγωγήσω, όμως για να το καταφέρω αυτό πρέπει να διαθέτω πολύ χιούμορ και δυστυχώς δεν μου βγαίνει. Απλά προσπαθώ να γράφω ιστορίες βγαλμένες μέσα από τη ζωή με χαρακτήρες ανθρώπινους με αισθήματα, ανησυχίες και προβληματισμούς. Αν βγαίνουν κάποια μηνύματα  μέσα απ’ αυτά θα τα βρει ο αναγνώστης που θα ταυτιστεί με αυτά που γράφω. Όμως δεν είναι αυτοσκοπός.

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Ναι, το πιστεύω, μέσα από  δύσκολες καταστάσεις είναι που ανθίζει η τέχνη γιατί υπάρχει προβληματισμός. Κάποιοι άνθρωποι επιδιώκουν να διαβάζουν κάτι σχετικό μ’ αυτό που περνούν γιατί να ξέρετε, ο αναγνώστης  ταυτίζεται με τους ήρωες του βιβλίου που διαβάζει και προσπαθεί να βρει λύσεις στα δικά του  προβλήματα. Βέβαια, κάποιοι άλλοι  θέλουν να ξεφεύγουν. Αυτός είναι ένας τρόπος να επιβιώνει ο καθένας όσο καλύτερα μπορεί για να αντέχει τις δυσκολίες του.

17) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των περισσοτέρων βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Δεν είχα ενδοιασμούς. Συνήθως όταν τελειώνω ένα βιβλίο  μέσα μου ξέρω ποια θα είναι η ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού. Το διαισθάνομαι.  Αν δεν νιώσω σίγουρη για ένα βιβλίο ποτέ δεν το δίνω στον εκδότη. Κάθομαι και το ξαναγράφω και δυο και τρεις φορές μέχρι να το φέρω στα μέτρα μου. Το πρώτο μου μυθιστόρημα ήταν αυτοέκδοση, πίστευα πολύ σ’ αυτό, γι’ αυτό δεν δίστασα να πληρώσω πολλά λεφτά για να το βγάλω.  Βέβαια δεν περίμενα την μεγάλη ανταπόκριση που έτυχε, ούτε το κρατικό βραβείο λίγους μήνες αργότερα. Ο κόσμος πήγαινε στο βιβλιοπωλείο χωρίς να ξέρει τον τίτλο και έλεγε λίγα λόγια από την υπόθεση που άκουσε από κάποιους που το διάβασαν… Μετά το ανακάλυψε ο Λιβάνης.

18) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Πολλοί νέοι συγγραφείς μόλις τελειώσουν το πρώτο τους πόνημα, η πρώτη ερώτηση που κάνουν είναι «σε ποιο εκδοτικό οίκο να πάω που να πληρώνει καλά»; Ούτε καν σκέφτονται πως μπορεί να απορριφθεί και να μην φτάσει ποτέ στο βιβλιοπωλείο. Σ’ αυτούς θέλω να πω πως αυτό που προέχει είναι να γράψουν καλά, να μην φοβούνται να το ξαναγράψουν και μια και δυο φορές μέχρι να νιώσουν άνετα. Και μετά, όταν το δουν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων να νιώσουν περήφανοι και να αναλογιστούν πόσο ευλογημένοι είναι που τα κατάφεραν. Το γράψιμο δεν μετράει με λεφτά. Εγώ έγραφα θυμάμαι αρκετά χρόνια σε εφημερίδες και περιοδικά χωρίς να πληρώνομαι. Ας απολαύσουν πρώτα την αίσθηση της χαράς και της ικανοποίησης  και να μάθουν να είναι ταπεινοί. Μόνο έτσι θα καταφέρουν να είναι σωστοί και να πάνε μπροστά. Γιατί οι "φούσκες" ξεφουσκώνουν γρήγορα.

19) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία αλλά, ειδικότερα, στο νέο  μυθιστόρημά σας «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Ευχαριστώ θερμά την λογοτεχνική σελίδα για την τιμή που μου κάνατε παίρνοντας αυτή τη συνέντευξη. Ευχαριστώ επίσης για τις ευχές σας για το «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ». Όπως θα καταλάβατε για μένα το γράψιμο είναι πηγή ζωής. Δεν μπορώ να διανοηθώ τη μέρα μου χωρίς γράψιμο. Γι’ αυτό πάντα κάτι έχω να γράψω.  Συνήθως δεν μου αρέσει να μιλώ για το επόμενο. Μπορώ όμως να σας πω πως αυτό που γράφω  είναι ένα ακόμα ταξίδι στην Αφρική. Στη χώρα που άφησα πίσω μου ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Εύχομαι να το βρείτε ενδιαφέρον, σας υπόσχομαι πως θα σας δώσω κάποια άλλη άποψη της ζωής που δεν γνωρίζετε!

Βιογραφία Γιόλας Δαμιανού – Παπαδοπούλου:

Η Γιόλα Δαμιανού – Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία. Έζησε μέρος των παιδικών και εφηβικών της χρόνων στο Κονγκό. Σπούδασε δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Ο Κόσμος Σήμερα", "Ενημέρωση", "Σελίδες", και τις εφημερίδες "Αγών", "Ασύρματος", "Πορεία", "Φιλελεύθερος". Συνεργάστηκε επίσης με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Έλαβε μέρος σε ποιητικές εκδόσεις (1968-69) και εξέδωσε το βιβλίο διηγημάτων "Μπατούρε" (1988), το μυθιστόρημα "Ο Ψίθυρος του Δάσους" (1992), βραβείο μυθιστορήματος υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, την "Αφρικάνικη Νύχτα" (1993), επανέκδοση Νέα Σύνορα-Λιβάνη, τα διηγήματα "Αφρικάνικες Στιγμές" (1998), Πανελλήνια βράβευση, "Το πεπρωμένο μιας ζωής" (2003). Έχει γράψει επίσης πολλά βιβλία για παιδιά. Ανάμεσά τους τα: "Μέσα από το φως του φεγγαριού", "Όλου του κόσμου τα παιδιά" (διηγήματα, Εκδόσεις Πατάκη 2004), για το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας το 2005, "Ο γαλάζιος δράκοντας" (μυθιστόρημα, εκδόσεις Εν Τύποις 2006). Τα διηγήματά της έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις, όπως το Α΄βραβείο ευρωπαϊκού διαγωνισμού διηγήματος των έντεκα δήμων της Βαλ ντι Νιέβολε της Ιταλίας, τον έπαινο του Πανελλήνιου διαγωνισμού διηγήματος του Δήμου Πετρούπολης και το Α΄βραβείο του διαγωνισμού συγγραφής παραμυθιού (Βόλτα με το φεγγάρι) για τη γνωριμία και την κατανόηση από παιδιά της ισότητας μεταξύ των ατόμων και της ίσης μεταχείρισης για όλους, που προκήρυξε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, το 2007-2008. Είναι μέλος του Κυπριακού ΠΕΝ και της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Από το 1969 μέχρι το 1997 έζησε στη Νιγηρία με την οικογένειά της. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της «Η Ζωή Είναι Αγάπη» και «Αν Ήξερα Αλλιώς Να Σ’ Αγαπώ»

Περισσότερες πληροφορίες για τη συγγραφέα στο επίσημο προφίλ της στο site των εκδόσεων Ψυχογιός, καθώς και στο προσωπικό της ιστολόγιο:

Βιβλιογραφία Γιόλας Δαμιανού – Παπαδοπούλου:

«ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός (2016)
Σελίδες: 520
Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Το πάθος της για τον χορό κράτησε τη Γιολάντα μακριά από τις οικογενειακές επιχειρήσεις, παρόλο που ήταν βαθιά επιθυμία του πατέρα της να τον διαδεχθεί. Προτίμησε να ακολουθήσει το όνειρό της: Μουσική Ακαδημία, Laban Dance Centre, και μετά… κατάκτηση όλων των μουσικών σκηνών του κόσμου!

Μα ένας κεραυνοβόλος έρωτας ορμά σαν τυφώνας στον δρόμο της εκτροχιάζοντας τη ζωή της και θέτοντας υπό αίρεση τους στόχους της. Ένας έρωτας αντιφατικός, επίμονος, αντίθετος προς τις αρχές της, ένας έρωτας εκμαυλιστής την εξουσιάζει, κι αυτή, ανυπεράσπιστη, ακολουθεί πειθήνια τις προσταγές του.

Τι είναι εκείνο που κάνει μια γυναίκα έξυπνη, χαρισματική και επιτυχημένη να αισθάνεται μπερδεμένη και ανασφαλής; Γιατί η Γιολάντα έπαψε να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, στις δικές της αξίες, και αφέθηκε να εγκλωβιστεί μέσα σ’ αυτό που πίστευε πως είναι ευτυχία;

Απ’ όλους τους δικούς της ανθρώπους μόνο ο παιδικός της φίλος Στέφανος μπόρεσε να προβλέψει την εξέλιξη αυτής της σχέσης, γιατί μόνο αυτός ήταν ικανός να της προσφέρει την αγάπη που της άξιζε.

Η κάθαρση θα είναι για όλους τραγική…»

«Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός (2014)
Σελίδες: 480
Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Κανείς δε φανταζόταν πως μια ξέγνοιαστη βραδιά γλεντιού και χαράς θα μετατρεπόταν σε εφιάλτη. Ένα αναπάντεχο ατύχημα κόστισε στην Ιάνθη την τετραπληγία. Σε κλάσμα δευτερολέπτου είδε τα όνειρά της να γκρεμίζονται και πίστεψε για λίγο πως δεν άξιζε να ζει μια τέτοια ζωή. Όμως βρήκε τη θέληση και το κουράγιο να αγωνιστεί και να διεκδικήσει όσα της ανήκαν. Και η ζωή πήρε τον δρόμο της και τα όνειρά της άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα.

«Αν μπορούσα, θα άπλωνα τα χέρια να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, να τον γεμίσω με φιλιά… Αλλά δεν μπορούσα, γι’ αυτό έπρεπε να τον κάνω πέρα, γιατί ήταν μια αταίριαστη αγάπη. Αυτή η αφοσίωσή του με πλημμύριζε ευτυχία και φόβο. Ευτυχία γιατί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε φαντάστηκα πως θα βρισκόταν κάποιος να με αγαπήσει σε σημείο που να θέλει να με παντρευτεί. Φοβόμουν να πιστέψω στη διάρκεια του ενθουσιασμού και στη γνησιότητα της αγάπης του. Με φόβιζε η δύναμη του πάθους του, έμοιαζε με ξέχειλο ορμητικό ποτάμι που στη βιασύνη του παρασέρνει ό,τι βρεθεί στον δρόμο του… Απ’ την άλλη, υποκλινόμουν με δέος μπρος στην ανιδιοτέλεια της αγάπης του. Δεν ήξερα αν η δική μου μπορούσε ποτέ να φτάσει το μέγεθος της δικής του. Γιατί η δική μου αγάπη ήταν ήπια, τρυφερή? δεν έκανα καμιά υπέρβαση, ούτε θυσία για να τον κατακτήσω».

Μια ιστορία για την πίστη στον άνθρωπο και τη δύναμη της αγάπης.»

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016

«ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΟΥ ΒΑΡΔΑΡΗ», της Σοφίας Βόικου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΟΥ ΒΑΡΔΑΡΗ», της Σοφίας Βόικου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 520
Τιμή: 15,93 €

       Σελανίκ, Σολούν, Σαλονίκη, Θεσσαλονίκη, όπως και αν την αποκαλέσετε η συμπρωτεύουσα της χώρας μας είναι μια εμβληματική πόλη, ένα ορόσημο του Ελληνικού βορρά, μια πόλη που σφύζει από ζωή, από ανοιχτόκαρδους, χαμογελαστούς ανθρώπους και από Ιστορία, πλούσια, αδιαμφισβήτητη, ατόφια Ιστορία. Το νέο αυτό βιβλίο της αγαπημένης Σοφίας Βόικου με τίτλο «Ψίθυροι Του Βαρδάρη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, με μάγεψε ειλικρινά και με έκανε να νιώσω τη Θεσσαλονίκη πόλη δικιά μου, αγαπημένη και οικεία, χωρίς να με συνδέει μαζί της κανένας απολύτως δεσμός καταγωγής, παρά μόνο κάποιες αραιές, ταξιδιωτικές εμπειρίες μου σε αυτήν. Αυτό νομίζω πως είναι και το ξεχωριστό, αξιοζήλευτο χάρισμα της συγγραφέως, το οποίο έχω διαπιστώσει και σε παλαιότερα βιβλία της τα οποία έχω διαβάσει. Σε όποιο μέρος και αν αναφέρεται, σε όποια χρονική περίοδο και αν διαδραματίζεται η ιστορία του κάθε βιβλίου της, εκείνη την ζωντανεύει μέσα από την εξαιρετική, παραστατική γραφή της, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να "ζει" ο ίδιος στην κάθε εποχή και να συμπάσχει με τους χάρτινους ήρωές της.
            Ο βαρδάρης, ο ντόπιος αέναος άνεμος της Σαλονίκης "ψιθυρίζει" πολλά και γίνεται ο ξεναγός μας, μέσα από την ιστορική μυθοπλασία της συγγραφέως, σε μια περιήγηση στην πανέμορφη πόλη όχι μόνο σε τόπους αλλά, κυρίως, σε περασμένους χρόνους και γεγονότα που σημάδεψαν την ίδια και τους κατοίκους της. Η Σοφία Βόικου "χτίζει" μια ευρηματική πλοκή συνδυάζοντας την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της εγγονής Σοφίας στο παρόν για την πολυτάραχη ζωή της συνονόματης γιαγιάς της, με την εξιστόρηση της σημαντικότατης Ιστορίας της πόλης και της χώρας από τις αρχές σχεδόν του 20ου αιώνα μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όπως αυτήν την βίωσαν οι πολυάριθμοι ήρωες αυτού του σαγηνευτικού μυθιστορήματος. Κάθε κεφάλαιο ξεκινάει με μια φωτογραφία της εποχής, που απεικονίζει κάποιο γεγονός, ή κάποια χαρακτηριστική τοποθεσία της πόλης και της εποχής και ένα απόσπασμα – ντοκουμέντο αυθεντικού κειμένου από τον σύγχρονο των γεγονότων Τύπο, το οποίο δίνει και το στίγμα του ιστορικού πλαισίου κάθε ενότητας. Ένας πρωτότυπος τρόπος "οργάνωσης" ενός πολύ ξεχωριστού μυθιστορήματος, το οποίο πραγματικά μένει χαραγμένο στο μυαλό και στην καρδιά του κάθε αναγνώστη.
           Η ιστορία μας ξεκινάει στη Θεσσαλονίκη του 1990 και με την Σοφία που παραστέκεται στην ετοιμοθάνατη γιαγιά της Σοφία, η οποία – αν και σε αυτή την κατάσταση – έχει πλήρη συνείδηση του περιβάλλοντος, των αναμνήσεών της και των ιστορικών γεγονότων που έζησε, ενώ πιστεύει πως είναι στην δική της δικαιοδοσία η ακριβής στιγμή που θα ταξιδέψει στην "αντίπερα όχθη" για το αιώνιο και μακρινό ταξίδι όπου θα ανταμώσει με όλους τους αγαπημένους της οι οποίοι έχουν ήδη, εδώ και χρόνια, αποχωρήσει από το "βασίλειο των ζωντανών". Κατόπιν μεταφερόμαστε στη Σελανίκ του 1912, την απελευθέρωσή της και μαζί με όλα τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα της εποχής, παρακολουθούμε την ιδιότυπη, και αντίθετη με τα στερεότυπα της τότε κοινωνίας, σχέση του ντονμέ Μεχμέτ Εφέντη και της εβραίας ιερόδουλης Ζοζεφίν. Η συγγραφέας με τον δικό της, μοναδικό τρόπο αρχίζει να μας συστήνει έναν προς έναν όλους εκείνους που συνδέθηκαν με κάποιον τρόπο με την γιαγιά Σοφία, σημάδεψαν, καθόρισαν και αλλοίωσαν την πορεία της ζωής της.
            Η Θεσσαλονίκη πάντοτε ήταν ένα χωνευτήρι πολιτισμών, λαών, θρησκειών και νοοτροπιών, δεν θα μπορούσε λοιπόν η εξαίρετη Σοφία Βόικου να μην συμπεριλάβει στο μυθιστόρημά της ήρωες με καταβολές και θρησκευτικές πεποιθήσεις από κάθε μία από αυτές τις αφετηρίες. Μουσουλμάνοι γνήσιοι όπως ο Ιμπραήμ, ο Σαλί μπέης και η Νεϊλάν χανούμ, με μία από τις πιο συγκινητικές αφηγήσεις της ιστορίας τους που έχω ποτέ διαβάσει και του αναγκαστικού ξεριζωμού τους από τα πάτρια εδάφη της Σελανίκ τους για μία άγνωστη, νέα, αφιλόξενη πατρίδα, με μόνο κριτήριο το θρήσκευμά τους. Εβραίοι που αναγκαστικά έγιναν ντονμέδες, δηλαδή εξισλαμίστηκαν για να επιβιώσουν στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη όταν εκδιώχθηκαν το 1492 από την Ισπανία και την φανατική καθολική Ισαβέλλα – ειρωνική όσο και σημαδιακή η ταύτιση της χρονιάς της ανακάλυψης της Αμερικής από τον Κολόμβο με την εκδίωξη των εβραίων από την Ισπανία – και κάποιοι, όπως ο Εμμανουήλ, αναγκάστηκαν να απαρνηθούν εκ νέου την πρόσφατη θρησκεία τους για μία άλλη που θα τους εξασφάλιζε την παραμονή τους στην πατρίδα Θεσσαλονίκη. Χριστιανοί όπως ο Τζανέττος, ο Δεναξάς, η Σοφία και η Αναστασία που απολαμβάνουν τα προνόμια της απελευθερωμένης, ελληνικής πλέον Θεσσαλονίκης, αλλά και Φράγκοι, όπως ο Ζαν – Πιερ και τόσοι άλλοι από τα συμμαχικά στρατεύματα που βρέθηκαν ξαφνικά στη Σαλονίκη και "ενώθηκαν" μαζί της με τρόπο οριστικό και αμετάκλητο. Τέλος, υπάρχουν και κάποιοι λαοί που την πατρίδα και την θρησκεία τους την κουβαλούν πάντα μέσα τους ασχέτως που βρίσκονται κάθε φορά, όπως η αινιγματική, "απόκοσμη", αιώνια τσιγγάνα Εσρά η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο στην μοίρα πολλών.   
            «Οι Ψίθυροι Του Βαρδάρη» είναι ένα βιβλίο μοναδικό στο είδος του το οποίο θα λατρέψουν όλοι οι αναγνώστες, όχι μόνο οι Θεσσαλονικείς, καθώς μέσα του συνυπάρχουν οι πολιτισμοί, οι θρησκείες, οι νοοτροπίες, τα ήθη και τα έθιμα όλου εκείνου του ετερόκλητου πλήθους των ανθρώπων από όλες τις φυλές που έζησαν, πέθαναν, αγάπησαν, μίσησαν, εκδικήθηκαν, συγχώρεσαν, χάθηκαν, βρέθηκαν, πόνεσαν και λάτρεψαν στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αλλά και η Ιστορία μας όπως δεν την έχουμε ξαναδιαβάσει. Θερμά συγχαρητήρια στη συγγραφέα για το ανεπανάληπτο αυτό αναγνωστικό ταξίδι – χρονικό που μας προσέφερε και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, Φίλοι μου!

Στον ακόλουθο σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε και τη συνέντευξη που παραχώρησε η εξαίρετη συγγραφέας στους «Φίλους Της Λογοτεχνίας» με αφορμή τους «Ψιθύρους Του Βαρδάρη»: Συνέντευξη με την ΣΟΦΙΑ ΒΟΪΚΟΥ 2 - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη   

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Σαλονίκη, η πόλη των τριών θεών, των χριστιανών, των μουσουλμάνων και των Εβραίων, προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της στην αυγή του εικοστού αιώνα.

Αύγουστος 1917. Η πόλη καίγεται συθέμελα. Ο πλούσιος Μεχμέτ εφέντης σώζει τη ζωή μιας χριστιανής, της Σοφίας. Την ερωτεύεται παράφορα, παντρεύεται όμως μια άλλη γυναίκα.

Η Ζοζεφίν και το πολυτελές πορνείο της γίνονται μάρτυρες μιας μάζωξης λαών από όλα τα μέρη του κόσμου που θα κληθούν να χύσουν το αίμα τους σε έναν καταστροφικό πόλεμο.

Η Εσρά, μια τσιγγάνα που η γέννησή της χάνεται στον χρόνο, κινείται αθόρυβα και υπογείως στην πόλη και παρεμβαίνει στις ανθρώπινες ζωές.

Μια επιστολή, πολλά χρόνια αργότερα, φέρνει στο φως επτασφράγιστα μυστικά που σημάδεψαν τη μοίρα όλων αυτών που κάποτε σεργιάνισαν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.

Ο βαρδάρης, ο αέναος τοπικός άνεμος, μας παρασέρνει στη δίνη της ιστορίας μιας πόλης σαγηνευτικής και φέρνει μαζί του ψιθύρους ξεχασμένους.»

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Συνέντευξη με την ΚΩΣΤΙΑ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

            Η εξαίρετη συγγραφέας και βραβευμένη μεταφράστρια Κώστια Κοντολέων είχε την καλοσύνη να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας», ενώ το πρόσφατο, έκτο βιβλίο της «Μέσα από τις Ζωές των Άλλων» κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Δικές της μεταφράσεις όπως η εξαίρετη «Τριλογία Του Κόσμου» του Φίλιπ Πούλμαν και άλλα έργα του, η ανεπανάληπτη «Κλέφτρα Των Βιβλίων» του Μάρκους Ζούσακ, αλλά και πάρα πολλά άλλα αξιόλογα βιβλία τα έχουμε απολαύσει, ενώ έχει κερδίσει σημαντικές εγχώριες και διεθνείς διακρίσεις για το συνολικό μεταφραστικό της έργο. Την ευχαριστώ θερμά για το χρόνο που διέθεσε για τη συνέντευξη αυτή, της εύχομαι καλή επιτυχία στο νέο της μυθιστόρημα και σας προσκαλώ να την διαβάσετε ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα την Κώστια Κοντολέων!

1) Αγαπητή κ. Κοντολέων, μας έχετε ήδη χαρίσει δύο εξαιρετικά μυθιστορήματα αν δεν απατώμαι, καθώς και αξιόλογο μεταφραστικό έργο, με πιο πρόσφατο το μυθιστόρημά σας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Μέσα Απ’ Τις Ζωές Των Άλλων».  Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Το «Μέσα από τις Ζωές των Άλλων» είναι το έκτο βιβλίο μου.  Έχουν προηγηθεί τρία μυθιστορήματα «Τα χρόνια του Δράκου», «Το Χάρτινο Σπέρμα», «Φεύγω» μια συλλογή διηγημάτων «Σιγανά, σιγανά πατώ τη γη» και ένα εφηβικό «Το κίτρινο φουστάνι».  Τώρα ας μπούμε στον πυρήνα της ερώτησης σας.  Διάβαζα λογοτεχνία από μικρή ηλικία και με μάγευε όλη αυτή η ατμόσφαιρα που κρυβόταν μέσα στις σελίδες των βιβλίων όπως και οι ήρωες τους που με τα λόγια και τις πράξεις τους μ’ έκαναν να σκέφτομαι βαθύτερα και να προβληματίζομαι.  Έτσι ήρθε η στιγμή που αποφάσισα να δοκιμαστώ κι εγώ στον κόσμο της λογοτεχνίας με την ελπίδα πως θα μπορούσα να τον κατακτήσω. 
      
2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να συγκεντρώσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Η έμπνευση έρχεται και με επισκέπτεται συχνά απροσκάλεστη, το αν θα της ανοίξω την πόρτα να μπει, θα εξαρτηθεί από το πόσο ελκυστική θα είναι για μένα κι αν θα μπορέσουμε να πορευτούμε αντάμα.  Όταν αυτό συμβεί ξεκινάει για μένα το ταξίδι, ένα ταξίδι με πολλούς σταθμούς από όπου ανασύρονται μνήμες, προσωπικές εμπειρίες, κουβέντες και πράξεις αποθηκευμένες σε μια πορεία ζωής όπου σαν σφουγγάρι απορροφούσα τα πάντα γύρω μου.  Κι έρχεται η στιγμή να το σφίξω αυτό το σφουγγάρι και να μαζέψω τους θησαυρούς που κρύβονται μέσα του.  Είμαι εμμονικός παρατηρητής του κόσμου που με περιβάλει κι αυτός με τροφοδοτεί με τις απαραίτητες πληροφορίες που θα μετουσιωθούν σε πρόσωπα και πράξεις.  Δεν έχω γράψει ιστορικό μυθιστόρημα αλλά οι ήρωες μου ζουν και επηρεάζονται από τα ιστορικά γεγονότα της εποχής τους.

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι δικές σας επιμέρους ιδιότητές;

Το συγγραφικό ταλέντο δεν είναι απαραίτητα συμβατό με την επαγγελματική ιδιότητα του συγγραφέα.  Ωστόσο, πιστεύω πως κάθε συγγραφέας αντλεί από παντού ερεθίσματα στη ζωή του, ακόμη και αν η επαγγελματική του ιδιότητα, ως έννοια βιοπορισμού, απέχει παρασάγγας από το ζητούμενο της λογοτεχνίας.  Εγώ έχω την τύχη, να συνδυάζω αρμονικά και τις δυο μου ιδιότητες, η επαγγελματική μου ενασχόληση με την μετάφραση με έχει οδηγήσει στους κόσμους που άλλοι συγγραφείς έστησαν, γνώρισα από κοντά τους ήρωες τους, συμφιλιώθηκα μαζί τους αλλά και εναντιώθηκα σε κάποιες πράξεις τους, όμως ήταν, είναι και θα είναι για μένα μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. 

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Είναι αναπόφευκτο για έναν συγγραφέα να χρησιμοποιήσει προσωπικά του βιώματα στο έργο του.  Ακόμα κι αυτοί που επινοούν ιστορίες ξένες ως προς την ζωή τους, το περιβάλλον τους, ή την χώρα τους.  Πιστεύω πως σε κάποιον από τους ήρωες τους έχουν επιμελώς "κρυφτεί".  Το βίωμα είναι εξαιρετικά δυνατό για να το αγνοήσει κανείς.  Είναι πραγματικά επώδυνο να πατάς πάνω στην ζωή σου για να φτιάξεις πρόσωπα και καταστάσεις στο μυθιστόρημα σου, που να αποτυπώνουν τις ιδεοληψίες και τα πιστεύω  σου εξομολογητικά στον αναγνώστη σου.  Ωστόσο, όσο πιο αντικειμενικά γίνει αυτό τόσο και πιο κερδισμένη θα βγει η λογοτεχνία.

5) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα, ενώ κυρίαρχο ρόλο παίζει το κοινωνικό στοιχείο. Θεωρείτε, ίσως, ότι η ζωή αποτελεί μια σημαντική και ανεξάντλητη "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα, αφού συχνά μπορεί να ξεπεράσει και την πιο ζωηρή φαντασία;

Ναι, μου αρέσει να προβληματίζομαι πάνω σε διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και ναι, επειδή είμαι κοινωνικό ον, με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η καταβύθιση μου στις ζωές των άλλων, από αυτές αντλώ το υλικό που αργότερα θα πάρει σάρκα και οστά στα δικά μου πονήματα.  Πραγματικά η ζωή είναι μια ανεξάντλητη "πηγή ιδεών" και όσο κι αν αντλεί κανείς από αυτήν ποτέ δεν στερεύει.  Έχουμε δει να συμβαίνουν πράγματα και θαύματα που όχι μόνο ξεπερνούν και την πιο ζωηρή φαντασία μας αλλά και ακυρώνουν όσα μέχρι τότε θεωρούσαμε δεδομένα.      

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Αν είναι επιστημονική διατριβή, σίγουρα είναι απαραίτητο το επιστημονικό υπόβαθρο.  Όμως στην λογοτεχνία για μένα είναι κυρίαρχο το ταλέντο, έμφυτο ή αποκτημένο από την μακροχρόνια ενασχόληση μαζί της, είτε μέσα από ανεξάντλητα διαβάσματα ή ασκήσεις επί χάρτου.  Πάντως το ταλέντο είναι καθοριστικό όπως και η επαρκής γνώση της γλώσσας, μαζί με την φαντασία και τις εμπειρίες του ένας ταλαντούχος συγγραφέας μπορεί να κάνει θαύματα. 

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Το πότε μας "επισκέπτεται" η συγγραφική έμπνευση ποικίλει από συγγραφέα σε συγγραφέα.  Υπάρχουν εκείνοι που κάθονται ώρες μπροστά από μια κόλλα χαρτί ή την οθόνη του υπολογιστή τους, περιμένοντας την να έρθει.  Υπάρχουν κι εκείνοι που τους αρέσει να γράφουν την νύχτα, ή πολύ πρωί, άλλοι που απομονώνονται στα ενδότερα του σπιτιού τους κι άλλοι που θέλουν να βρίσκονται ανάμεσα σε κόσμο και να παρατηρούν αδιάκοπα.  Εγώ γράφω όταν η έμπνευση έρχεται από μόνη της να με σκουντήσει και τότε ξέρω πως έχει έρθει η ώρα να με κατακλύσει.

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου του οποίου την κρίση εμπιστεύεστε;

Κάθε συγγραφέας είναι φυσικό να έχει την προσωπική του άποψη γι’ αυτό που έχει γράψει, αλλά θα πρέπει να είναι και ανοικτός στην άποψη ανθρώπων που τους εμπιστεύεται για την κρίση τους πρωταρχικά, αλλά και για την ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα τους.  Εγώ είμαι ευλογημένη να έχω πλάι μου, έναν σύντροφο που όχι μόνο εμπιστεύομαι την κρίση του αλλά και την επιζητώ, η πολύχρονη εμπειρία του μέσα από την συγγραφή είναι για μένα πολύτιμη βοήθεια. 

9) Από τα μυθιστορήματά σας ξεχωρίζετε κάποιο, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" του καθενός;

Ξέρετε, για μια μάνα είναι δύσκολο να ξεχωρίσει τα παιδιά της, αλλά αν ντε και καλά θα πρέπει να το κάνει χωρίς να αδικήσει τα άλλα, θα έμπαινα στον πειρασμό να πω, πως έχω μεγαλύτερη αδυναμία στα διηγήματα μου, δηλαδή στο «Σιγανά, σιγανά πατώ τη γη» και μη γελάσετε γι’ αυτό που θα πω, αλλά το θεωρώ μεταφυσικό βιβλίο.  Αφού κατάφερα να αποτυπώσω τους πόθους και τα όνειρα των Ελλήνων της Μικρασίας, από τους προγόνους τους ως την δεύτερη γενιά προσφύγων στην Ελλάδα.  Εγώ, μια μη Μικρασιάτισσα, μπήκα μέσα στην ψυχή τους και τους έδωσα ζωή τέτοια όπως πραγματικά την βίωναν και στην γενέθλια γη, στον ξεριζωμό τους, και την εγκατάσταση τους σε μια μητριά πατρίδα.  «Τα Χρόνια του Δράκου» είναι η αποτύπωση της ζωής των απλών ανθρώπων, σε μια Αθήνα που είχε περάσει τα χίλια μύρια, μέσα από Κατοχές και Εμφυλίους και προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. «Το Χάρτινο Σπέρμα» είναι η αναδρομή της ζωής μιας σπαστικής πενηντάχρονης γυναίκας που μέσα από παλιές φωτογραφίες προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στα άλυτα γεγονότα της ζωής της.  Το εφηβικό «Κίτρινο Φουστάνι» είναι η πορεία ενός κοριτσιού στα δύσκολα μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά χρόνια της Ελλάδας.  Το «Φεύγω» είναι η ανάγκη μιας νέας σύγχρονης γυναίκας να ορίσει την ζωή της, όπως εκείνη θέλει και όχι όπως θα ήθελαν οι άλλοι.

10) Η συγγραφέας  Κώστια Κοντολέων βρίσκει το χρόνο να διαβάζει και για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για μετάφραση ή έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Φυσικά και βρίσκω τον χρόνο, η λογοτεχνία είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μου.  Διαβάζουμε ασταμάτητα στο σπίτι μας βιβλία που μας διαμορφώνουν σε καλύτερους ανθρώπους.  Μόνο μέσα από τα βιβλία μπορούμε να ταξιδέψουμε σε άλλους κόσμους και άλλους ανθρώπους που είναι ανεκτίμητη εμπειρία και απόλαυση.  Διαβάζω όλα τα είδη λογοτεχνίας αλλά απεχθάνομαι τα βιβλία που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάνουν       προπαγάνδα ή έχουν αφόρητο διδακτισμό, χωρίς να μπορούν να τεκμηριώσουν στην πράξη αυτά τα οποία προτείνουν.

11) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Αν έπρεπε να τα αναφέρω όλα θα μας έπαιρνε το βράδυ.  Φυσικά και έχω δεχτεί επιρροές και από Έλληνες και από ξένους ομότεχνους, σύγχρονους και κλασσικούς, έχω θαυμάσει και ζηλέψει, με τον καλό όρο, πολλά βιβλία στην ζωή μου.  Ωστόσο, το βιβλίο που μου άλλαξε εντελώς την κοσμοθεωρία μου ήταν «Η Εντολή» της Διδώς Σωτηρίου.  Όταν έκλεισα το βιβλίο ήξερα πως η ζωή μου δεν θα ήταν πια όπως πριν.

12) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Νομίζω πως έχω απαντήσει στην προηγούμενη ερώτηση για όλα αυτά.

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Πιστεύω πως κάθε ταξίδι έχει πολλά να μας προσφέρει.  Εγώ για παράδειγμα όταν μεταφράζω ένα κείμενο που η υπόθεση του εκτυλίσσεται σε ένα συγκεκριμένο μέρος, εντός ή εκτός Ελλάδας, θέλω να πάω εκεί για να βιώσω ξανά όσα κράτησαν δεμένη μ’ αυτό στην διάρκεια της μετάφρασης του.  Συνήθως πηγαίνω μετά και ψάχνω να τα βρω, καμιά φορά ψάχνω και για τους ήρωες του, αυτό είναι δύσκολο έως και αδύνατο, αλλά εγώ παρηγοριέμαι επιλέγοντας στην τύχη κάποιους που μου τους θυμίζουν και τους ζωντανεύω με την φαντασία μου.

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Είμαι ενάντια στις μανιέρες.  Αν αποφασίσουμε να ολισθήσουμε στις εύκολες λύσεις θα μας βαρεθούν οι αναγνώστες μας.  Κι άλλωστε ο συγγραφέας οφείλει να "πειραματίζεται" σε διάφορα είδη και να ρισκάρει θεματολογικά και γλωσσικά ανακαλύπτοντας καινούργιους τρόπους έκφρασης.

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "κεντρίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι καθαρά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Αν δεν κατορθώσουμε να κρατήσουμε το ενδιαφέρον του αναγνώστη "κεντρίζοντας" όπως λέτε την σκέψη τους, θα έχουμε αποτύχει συγγραφικά.  Δεν είμαι της άποψης πως με ένα βιβλίο ξεχνιέσαι, ένα βιβλίο πρέπει να σε προβληματίζει, να ταυτίζεσαι με κάποιους από τους ήρωες του, να βρίσκεις λύσεις σε κοινά προβλήματα.  Εγώ απευθύνομαι σ’ ένα κοινό που σκέφτεται και αναλύει τα πράγματα και όχι ένα κοινό που αποζητά ψευδεπίγραφες λύσεις και καταναλώνει αμάσητα ότι πέσει στα χέρια του.     

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Νομίζω πως είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθεί λογοτεχνικά αυτό που βιώνουμε σήμερα.  Πρέπει να κατακάτσει μέσα μας, να αφομοιωθεί, και να αποτυπωθεί στις σωστές του διαστάσεις.  Δεν θεωρώ την "φυγή" λύση γιατί τα προβλήματα θα υπάρχουν πάντα εκεί, αυτά δεν φεύγουν εύκολα.  Ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι το ζητούμενο, αυτό που μπορεί ίσως να μας ανακουφίσει είναι να αισιοδοξούμε για κάτι καλύτερο, για ένα πιο ευοίωνο αύριο.  Αλλοίμονο αν αφεθούμε στην κατάθλιψη, θα τους έχουμε αφήσει να σκοτώσουν τα όνειρα μας.   

17) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των περισσοτέρων βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Ναι, είχα πολλούς "ενδοιασμούς", όντας γυναίκα του Μάνου Κοντολέων φοβόμουν την σύγκριση και ακόμη περισσότερο την απόρριψη, έτσι όταν έδωσα το πρώτο μου χειρόγραφο δεν ήξερε κανείς ποιος ή ποια κρυβόταν από πίσω, όταν έγινε δεκτό μετ’ επαίνων και πάλι θέλησα να κρατήσω την ανωνυμία μου και το έβγαλα με ψευδώνυμο, το ίδιο έκανα και με το δεύτερο, στο τρίτο πια ήξερα πως έπρεπε να αποκαλυφτώ και να εκτεθώ στην κρίση των αναγνωστών και των ειδικών.  Δεν ξέρω αν είναι η θεματολογία που έχω αυτήν την αποδοχή ή τρόπος που αντιμετωπίζω τον εκάστοτε αναγνώστη μου.

18) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής και των εκδόσεων, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Να διαβάζουν πολλά βιβλία και να σκίζουν πολλά χειρόγραφα μέχρι να είναι σίγουροι πως αυτό που ονειρεύονται να δουν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων αξίζει να έχει πάρει την θέση του εκεί, η συγγραφή θέλει πολλή δουλειά και καθόλου έπαρση.

19) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο  μυθιστόρημά σας «Μέσα Απ’ Τις Ζωές Των Άλλων», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Κι εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε και να σας πω πως το βιβλίο μου είναι το νεογέννητο μωρό μου, που μόλις τώρα σαράντισε όπως έλεγαν οι παλιοί.  Θέλει ακόμη κανάκεμα και αγάπη και σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε να τα μοιραστεί με ένα άλλο μωρό που θα έρθει κάποια στιγμή από το μέλλον ακάλεστο ακόμη.   

Βιογραφία Κώστιας Κοντολέων:

Η ΚΩΣΤΙΑ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ είναι συγγραφέας και μεταφράστρια. Έχει μεταφράσει περισσότερα από εκατό βιβλία, μεταξύ των οποίων έργα των: Τζόις Κάρολ Όουτς, Φίλιπ Πούλμαν, Τόμας Σάβατζ, Ρόαλντ Νταλ, Μάρκους Ζούσακ, Ρόμπερτ Κόρμιερ, Πένελοπ Φιτζέραλντ, Ρ. Κ. Νάραγιαν, Μάγια Αγγέλου, Μέλβιν Μπέρτζες κ.ά. Έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία∙ ανάμεσά τους ξεχωρίζουν το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης 1992, το Βραβείο Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας 2003 και η διπλή αναγραφή της στον Τιμητικό Πίνακα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ). Έχει γράψει έξι βιβλία, ενώ από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της «Φεύγω» και «Μέσα Απ’ Τις Ζωές Των Άλλων».

Περισσότερες πληροφορίες για τη συγγραφέα στο επίσημο προφίλ της στο site των εκδόσεων Ψυχογιός:

Βιβλιογραφία Κώστιας Κοντολέων

«ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 400
Τιμή: 14,94 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Πριν η ψύχρα του σούρουπου την αναγκάσει να μπει και πάλι μέσα στο διαμέρισμα, μένει για λίγο να χαζέψει ένα τσούρμο παιδιά που παίζουν στο πεζοδρόμιο από κάτω και με φωνές και γέλια αναστατώνουν τη γειτονιά. Στον ίδιο δρόμο που κάποτε αντηχούσαν οι δικές της φωνές και τα δικά της γέλια. Ασυναίσθητα προσπαθεί να ξεχωρίσει ανάμεσά τους εκείνο το ξανθόμαλλο κοριτσάκι που κάποτε υπήρξε, με τα γδαρμένα γόνατα και τα μονίμως ξεχτένιστα μαλλιά, νομίζει πως το είδε να κρύβεται πίσω από μια γκρίζα καγκελόπορτα, να της γνέφει παιχνιδιάρικα και να χάνεται για πάντα, όπως για πάντα έχει χαθεί κι εκείνο το κεφάλαιο της ζωής της, τόσο μακρινό σήμερα μα τόσο κοντινό χθες.

Από τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα έως τις μέρες μας. Από τη Σαντορίνη σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας και μετά σε κάποιο παραθαλάσσιο προάστιο. Τα σημάδια μιας αρρώστιας. Ένας γάμος που δεν πρόλαβε να χρονίσει. Ένας έρωτας που προδόθηκε. Μια παιδική ψυχή που δεν τολμά να μεγαλώσει.

Η Ροδάνθη, η Φωτεινή, η Δέσπω, η Πέτρα… Τέσσερις γυναίκες που χάνουν και κερδίζουν καθώς η ζωή της καθεμιάς εισέρχεται στις ζωές των άλλων. Ένα μυθιστόρημα για τα ασυνήθιστα πάθη καθημερινών ανθρώπων.»

«ΦΕΥΓΩ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 184
Τιμή: 6,10 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Ρόζα μια ζωή προσπαθούσε να φεύγει… Πρώτα από τους γονείς της, που ήθελαν να ζήσει σύμφωνα με τις αυστηρές αρχές τους. Στη συνέχεια από τη ζωή της με τον Φλάβιο, τον άντρα που ερωτεύτηκε παθιασμένα και παντρεύτηκε μα που το πνεύμα του και το κορμί του την είχανε κάνει σκλάβα τους. Ακόμα κι όταν η Ρόζα βρίσκει στον σεξουαλικά επαμφοτερίζοντα νεαρό Νικόλα τον άνθρωπο που μαζί του θα μπορούσε να ξεκινήσει κάτι καινούργιο, έρχεται και πάλι αντιμέτωπη με την τάση της για φυγή. Ούτε ο Φλάβιος δείχνει διατεθειμένος να την αφήσει ελεύθερη, αλλά ούτε και ο Νικόλας έχει την ωριμότητα να της προσφέρει ένα ουσιαστικό μέσο απόδρασης. Και η Ρόζα σπαρταρά, ίδια με φυλακισμένο πουλί, αναζητώντας τον δικό της δρόμο. Θα τον βρει όταν αποδεχτεί ποιος τελικά υπήρξε ο άντρας της ζωής της. Και, κυρίως, όταν τολμήσει να ακούσει ως το τέλος εκείνον το θρύλο που μιλά για το πώς ένας μεγάλος έρωτας ολοκληρώνεται όταν γίνεται ένα μεγάλο έργο τέχνης.»