Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

«ΑΙΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗ», της Νερμίν Μπεζμέν – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΙΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗ», της Νερμίν Μπεζμέν – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Ωκεανίδα
Σελίδες: 640
Τιμή: 17 €

            Μία διαχρονική ιστορία αγάπης που αγαπήθηκε τόσο ως βιβλίο όσο και ως τηλεοπτική σειρά. Από τις σπάνιες φορές που έχει τύχει να δω πρώτα την μεταφορά του στη μικρή οθόνη και κατόπιν να αναζητήσω και να διαβάσω το βιβλίο, το οποίο και αγάπησα ακόμα περισσότερο. Το ιστορικό μυθιστόρημα «Αιώνια Αγάπη» της Νερμίν Μπεζμέν, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα είναι ένα συναρπαστικό βιβλίο που αφήνει στον αναγνώστη μια "γλυκόπικρη γεύση", κυρίως λόγω του απρόσμενου τέλους του, αλλά ακόμα περισσότερο εξαιτίας των παλιών ρομαντικών καιρών που χάθηκαν ανεπιστρεπτί, τότε που οι άνθρωποι άκουγαν την θεϊκή μουσική του Τσαϊκόφσκι και δάκρυζαν, παρακολουθούσαν θαμπωμένοι τα μπαλέτα Μπολσόι στο αυτοκρατορικό, ακόμα τότε, ομώνυμο θέατρο και ερωτεύονταν τόσο φλογερά και απόλυτα ώστε δεν μπορούσε να "ψυχράνει" το ασίγαστο πάθος τους ούτε ο παγωμένος ρωσικός χειμώνας.
Ένα μυθιστόρημα με πάμπολλα ιστορικά στοιχεία, τα οποία αν και όχι απολύτως αντικειμενικά από την δική μας σύγχρονη οπτική, φωτίζουν μια ολόκληρη ένδοξη και ρομαντική εποχή της τσαρικής Ρωσίας από την οπτική των ευγενών, χριστιανών και μουσουλμάνων όπως των δύο κεντρικών ηρώων, που βλέπουν ο τρόπος ζωής τους να απειλείται, να απαξιώνεται και να διαπομπεύεται από τους οργισμένους μπολσεβίκους. Όσοι αναγνώστες ή κριτικοί βιάστηκαν να "κατηγορήσουν" τη συγγραφέα για υποκειμενικότητα και μονομέρεια ας το σκεφτούν λίγο καλύτερα: πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν οι δύο κεντρικοί μας ήρωες όταν βλέπουν ο έως τότε γνωστός τους κόσμος να καταρρέει και να λεηλατείται αν όχι με απόγνωση, θλίψη, πόνο και αγωνία; Θα μπορούσαν άραγε ποτέ να δουν τα γεγονότα και την πραγματική ανάγκη για δραστικές αλλαγές από την αντίπαλη πλευρά των εξαγριωμένων και εξαθλιωμένων μπολσεβίκων; Θα μπορούσαν να απορρίψουν "ελαφρά τη καρδία" το τσαρικό καθεστώς και να επικροτήσουν την δολοφονία ολόκληρης της οικογένειας του Τσάρου Νικολάου του Β’, τον οποίο είχαν μάθει από τους προπάτορές τους ακόμα να σέβονται και να υπηρετούν ακόμα και με την ίδια την ζωή τους; Θα μπορούσαμε ακόμα να σχολιάσουμε, ίσως αρνητικά, το γεγονός ότι ολόκληρη η καταστροφή της Σμύρνης το 1922, για την οποία έχουν ξοδευτεί "τόνοι μελανιού" από Έλληνες και ξένους συγγραφείς, συμπυκνώνεται και απλά αναφέρεται σε μία και μοναδική γραμμή, από τη στιγμή που αυτό δεν είναι το θέμα του εξαιρετικού αυτού βιβλίου; Ας δούμε, λοιπόν, τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση και ας απολαύσουμε ένα μυθιστόρημα από αυτά που ο αναγνώστης διαβάζει μία φορά και θυμάται για πάντα!
Ο Κουρτ Σεγίτ Εμινόφ είναι μουσουλμάνος υπίλαρχος της φρουράς του Τσάρου Νικολάου του Β’, γεννημένος στην Κριμαία, μεγαλωμένος με τις αυστηρές αρχές της μουσουλμανικής οικογένειάς του και "ζυμωμένος" από τη συναναστροφή του με τους παθιασμένους και φιλήδονους Ρώσους συντρόφους και συμπολεμιστές του. Του αρέσουν οι γυναίκες τις οποίες γοητεύει και καθηλώνει η σπάνια γοητεία και η αρρενωπή εμφάνισή του, απολαμβάνει τη βότκα, τους ρώσικους και τουρκικούς μεζέδες και δεν διστάζει να μπει στην πρώτη γραμμή για να υπερασπιστεί την Μητέρα Ρωσία όποτε χρειαστεί και στην οποία οφείλει την υποταγή του από τότε που άρχισε να καταλαβαίνει τον κόσμο και την ζωή. Στην μποέμικη αυτή καθημερινότητά του έρχεται απρόσκλητος ο έρωτας στο πρόσωπο της νεαρής Αλεξάνδρας, ή Σούρα Βεργένσκαγια, η οποία μαγεύει με την σπάνια καλλονή της τον περιζήτητο εργένη και, με τη σειρά της, μαγεύεται από αυτόν σε τέτοιο σημείο ώστε δε διστάζει να τον ακολουθήσει παντού. Ο ρομαντικός και φλογερός αυτός έρωτας, όμως, βρίσκεται στη δίνη κοσμογονικών αλλαγών όπως ο πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος, η οκτωβριανή επανάσταση, η εκστρατεία στην Κριμαία, η άνοδος των Νεότουρκων υπό την ηγεσία του φιλόδοξου Μουσταφά Κεμάλ, πιο γνωστού ως Ατατούρκ. Επόμενο, λοιπόν, είναι οι ήρωές μας να υποστούν τραγικές απώλειες, να χάσουν κυριολεκτικά την γη κάτω από τα πόδια τους, να εκπατριστούν, να μετατραπούν σε πρόσφυγες καταφεύγοντας στην Κωνσταντινούπολη και να προσπαθήσουν να "αντλήσουν" δύναμη και στήριξη ο ένας από τον άλλο και οι δύο από την εξιδανικευμένη αγάπη και το αστείρευτο πάθος τους. Το αν θα τα καταφέρουν να αντισταθούν και να παραμείνουν μαζί έως το τέλος το αφήνω σε εσάς να το ανακαλύψετε διαβάζοντας το υπέροχο αυτό μυθιστόρημα.
Η «Αιώνια Αγάπη» είναι ένα εκτενές χρονικό των γεγονότων που συγκλόνισαν την αχανή Ρωσία και την διαμόρφωσαν σε αυτό που εμείς μάθαμε ως Σοβιετική Ένωση, αλλά και τόσα πολλά ακόμα. Είναι μία περιγραφή της μουσουλμανικής κουλτούρας των Τούρκων της Κριμαίας, της αρμονικής συμβίωσής τους με τους Ρώσους συμπολίτες και συναγωνιστές τους, των τοπίων, των εθίμων, της κουλτούρας και της αίγλης της τσαρικής αριστοκρατίας που χάθηκε για πάντα. Είναι τέλος, και κυρίως αυτό, η μυθιστορηματική αφήγηση ενός πραγματικού σαρωτικού έρωτα που αψήφησε καταγωγή, ηθικούς και θρησκευτικούς φραγμούς, κοσμοϊστορικά γεγονότα, μίση, δολοπλοκίες, ζήλιες, καχυποψίες και εγωισμούς και προσπάθησε να αντέξει αιώνια. Και, αν κρίνουμε από την απήχηση αυτού του συναρπαστικού μυθιστορήματος σε παγκόσμια κλίμακα, τα κατάφερε περίτρανα! Διαβάστε το, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Κουρτ Σεγίτ: Μουσουλμάνος της Κριμαίας, γεννημένος με πλούτο και τίτλο, ωραίος, φιλόδοξος, γενναίος. Σούρα: Ρωσίδα καλλονή, ορθόδοξη, μεγαλωμένη στα παλάτια της Αγίας Πετρούπολης και στον ρομαντικό κόσμο της μουσικής του Τσαϊκόφσκι. Μια χιονισμένη μοσχοβίτικη νύχτα, μπαίνει στη ζωή του Σεγίτ με τη λάμψη ενός μεγάλου, αλλά απαγορευμένου έρωτα. Εκείνος, ως υπίλαρχος στη φρουρά του τσάρου Νικολάου Β’, όταν κηρύσσεται η επανάσταση του 1917 βρίσκεται στη μαύρη λίστα των μπολσεβίκων. Εκείνη, επίσης καταδιωγμένη από τους μπολσεβίκους, αποφασίζει να τον ακολουθήσει σε μια απίστευτη περιπέτεια, με μοναδικό σκοπό τους την επιβίωση και όπλο την αγάπη τους. Ζώντας εξόριστοι πια στην Κωνσταντινούπολη, ο έρωτάς τους δοκιμάζεται από τη φτώχεια, τη μοναξιά και την αβάσταχτη νοσταλγία για την πατρίδα τους και τις οικογένειές τους που έχουν αφήσει πίσω. Το βιβλίο έχει ήδη γίνει τηλεοπτική σειρά που σημείωσε σημαντική επιτυχία στην Τουρκία και στη χώρα μας έχει ήδη αποκτήσει φανατικό κοινό.»

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Συνέντευξη με την ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Φιλομήλα Λαπατά
            Την εξαίρετη κυρία Φιλομήλα Λαπατά την "γνώρισα" συγγραφικά από το πρώτο κιόλας μυθιστόρημά της «Οι Κόρες Του Νερού». Έκτοτε η αγαπητή συγγραφέας μας χάρισε άλλα έξι μυθιστορήματα, ενώ από το σύνολο του έργου της τα έξι βιβλία της είναι ιστορικά μυθιστορήματα. Το πιο πρόσφατο ιστορικό της μυθιστόρημα κυκλοφόρησε πέρυσι από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Οι Κόρες Της Ελλάδας 1 – Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» και αποτελεί το πρώτο μέρος της ομότιτλης σειράς. Με αφορμή λοιπόν το βιβλίο της αυτό, αλλά και εν αναμονή της συνέχειάς του, η κ. Λαπατά είχε την καλοσύνη να απαντήσει διεξοδικά στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας» με τον ξεχωριστό δικό της τρόπο. Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε, της εύχομαι καλή επιτυχία σε κάθε πόνημά της και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις της ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα τη χαρισματική συγγραφέα!

1) Αγαπητή κ. Λαπατά, μας έχετε χαρίσει πολλά, αξιόλογα βιβλία, με πιο πρόσφατο το ιστορικό σας μυθιστόρημα «Οι Κόρες Της Ελλάδας 1 – Η Επιστροφή», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Ήταν παιδικό μου όνειρο το οποίο πραγματοποίησα σε ώριμη ηλικία. Όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα «Θα γράφω παραμύθια για μεγάλους». Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, αλλά οι συνθήκες της ζωής μου δεν μου επέτρεψαν να ακολουθήσω το όνειρό μου. Δεν παραιτήθηκα όμως. Πάντα πίστευα πως κάποτε θα ερχόταν η ώρα να το πραγματοποιήσω. Και έτσι έγινε. Κεντρική ιδέα, λοιπόν, είναι η εξής: Δεν πρέπει να παραιτούμαστε από τα όνειρά μας! Αν μείνουμε πιστοί σε αυτά, έρχεται κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου να τα πραγματοποιήσουμε. Είμαι το ζωντανό παράδειγμα.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Η ίδια η ζωή είναι η μεγαλύτερη έμπνευση για μένα, αλλά νομίζω πως ισχύει το ίδιο και για τους περισσότερους συγγραφείς. Η ζωή γράφει εκπληκτικά σενάρια. Αρκεί να δώσουμε την προσοχή μας σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Να ακούσουμε τους συνανθρώπους μας με ανοιχτή καρδιά. Εγώ απλά ανακυκλώνω τις ιστορίες που πολλοί αναγνώστες μου εμπιστεύονται, ανακατεύω τα πρόσωπα, αλλάζω ονόματα και πλάθω στη συνέχεια τους δικούς μου ήρωες. Έχω συγγράψει επτά μυθιστορήματα εκ των οποίων τα έξη είναι ιστορικά και μόνο το ένα σύγχρονο. Κάθε μυθιστόρημά μου απαίτησε εξαντλητική ιστορική έρευνα, ακόμα και αυτό το οποίο δεν είναι ιστορικό. Όταν γράφει ένας συγγραφέας πρέπει να γνωρίζει λεπτομερώς το θέμα του. Είναι μια δύσκολη και χρονοβόρα δουλειά, -γι’ αυτό εξάλλου εγώ δεν γράφω ένα μυθιστόρημα τον χρόνο-, η οποία όμως είναι άκρως ικανοποιητική. Τη διαδικασία συγγραφής, από την πρώτη ιδέα μέχρι και την υλοποίησή της, δεν θα την άλλαζα με τίποτα.

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Εγώ προσωπικά σπούδασα Δημόσιες Σχέσεις και εργάστηκα στον ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Μόνο αργότερα, όταν άλλαξαν οι συνθήκες της ζωής μου (μετακόμισα στην Ιταλία για κάποια χρόνια), μπόρεσα να αρχίσω τη συγγραφή και να ασχοληθώ σοβαρά μόνο με αυτή από το 2002, που εκδόθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα «Οι Κόρες Του Νερού» (Εκδόσεις Καστανιώτη) μέχρι και σήμερα. Ίσως κάποιοι άλλοι συγγραφείς να τα καταφέρνουν καλύτερα στο να συνδυάζουν τις διάφορες επαγγελματικές τους ιδιότητες. Εγώ δεν τα κατάφερα. Εξάλλου, μην ξεχνάμε, πως ειδικά στην Ελλάδα, εκτός από πολύ λίγες περιπτώσεις μετρημένες στα δάχτυλα, η συγγραφή δεν είναι βιοποριστικό επάγγελμα.

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Πάντα βασίζομαι σε προσωπικά μου βιώματα. Ειδικά στα συναισθήματα. Δεν μπορώ να περιγράψω συναίσθημα ηρώων μου εάν δεν το έχω η ίδια βιώσει. Αντικειμενική προσέγγιση έχω μόνο στα καθαυτά ιστορικά γεγονότα. Τα μυθιστορήματά μου έχουν τρία "επίπεδα". Το καθαυτό ιστορικό, όπου καμιά πληροφορία δεν ξεφεύγει της αλήθειας, και είναι πάντα τεκμηριωμένη από τρεις πηγές. Το δεύτερο "επίπεδο" είναι η ιστορία των ηρώων μου. Και το τρίτο, το ψυχολογικό "επίπεδο" του μυθιστορήματος, ο άξονας δηλαδή, πάνω στον οποίο γράφεται ολόκληρο το έργο. Εκεί ακριβώς μπαίνουν τα προσωπικά μου βιώματα. Οι εμπειρίες μου. Είναι δύσκολη και κάποιες φορές επώδυνη η διαδικασία, αλλά πάντα εμπεριέχει την κάθαρση. Και η κάθαρση είναι ανάγκη της ψυχής μας.

5) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα, όμως τον κυρίαρχο ρόλο παίζει η Ιστορία. Ποιά θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Όταν ήμουν μαθήτρια βαριόμουν αφάνταστα το μάθημα της Ιστορίας. Μελετούσα μόνο για να μη χαλάσω τον γενικό βαθμό μου, ο οποίος ήταν υψηλός. Πολλά χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1998, μελετώντας το ιστορικό υπόβαθρο της Ελλάδας για να γράψω το πρώτο μου μυθιστόρημα τις «Κόρες Του Νερού» (το οποίο αναφέρεται στην ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, Βιέννης, Κωνσταντινούπολης και Αμβέρσας του 19ου αιώνα), και το οποίο βασίζεται εξ ολοκλήρου στην ιστορία της οικογένειάς μου, άρχισα να αλλάζω ιδέα για το αντικείμενο. Με συνεπήρε η έρευνα και οι πληροφορίες που ανακάλυψα από τις διάφορες πηγές μου για την ιστορία των Ελλήνων της διασποράς. Επισκέφθηκα και όλα τα μέρη τα οποία αναφέρω στο μυθιστόρημα. Κατόπιν, συνεχίζοντας την ιστορική έρευνα για τα επόμενα μυθιστορήματά μου, κατανόησα πως όποιος δεν γνωρίζει το παρελθόν του, δεν μπορεί να έχει παρόν ούτε και μέλλον. Η έρευνα για μένα είναι μια διαδικασία μαγική.

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Αν αναφερόμαστε σε επιστημονικά βιβλία, ασφαλώς. Αν μιλάμε για λογοτεχνία, κατά τη γνώμη μου αρκούν το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα, με απαραίτητη πάντα τη γνώση του αντικειμένου πάνω στο οποίο ο συγγραφέας "χτίζει" το μυθιστόρημα. Η έρευνα δηλαδή είναι απαραίτητη, ανάλογα με το θέμα. Δεν μπορείς να γράφεις πχ. για γιατρούς και νοσοκομεία και να μην γνωρίζεις με λεπτομέρειες το αντικείμενό σου. Να μην έχεις επισκεφθεί δέκα νοσοκομεία, να μην έχεις πάρει συνεντεύξεις από γιατρούς, από νοσοκόμες, από τραυματιοφορείς, κλπ.

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Όχι, δεν ρέει τίποτα αβίαστα από μέσα μου. Η συγγραφή θέλει δουλειά. Αφοσίωση. Πείσμα, Πίστη. Όρεξη για ζωή, κι ας σας φανεί περίεργο αυτό το τελευταίο. Είναι απαραίτητο στοιχείο για να πλάσεις επιπλέον ζωές. Πρέπει να αγαπάς εσύ ο ίδιος τη ζωή για να την αποδώσεις ακέραια πάνω στο χαρτί. Προσωπικά, δεν έχω συγκεκριμένη ώρα γραψίματος. Βάζω κάποια όρια και ωράρια εγώ στον εαυτό μου όταν βρίσκομαι σε περίοδο έρευνας. Κατά τα άλλα όλη τη διάρκεια της ημέρας "παρακολουθώ" με τον νου από κοντά τους ήρωές μου. Ζω μαζί τους, κοιμάμαι μαζί τους, ξυπνάω μαζί τους. Πολλές φορές τους ονειρεύομαι κιόλας. Ξέρω πώς μυρίζουν, τι φορούν, τα λόγια που λένε, τις θλίψεις τους και τους θυμούς τους. Τα πείσματά τους, τα δάκρυά τους, τα συναισθήματά τους. Είναι διαδικασία μαγική η συγγραφή.

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Αρκούμαι πάντα στη δική μου γνώμη και αξιολόγηση. Δεν με έχει προδώσει ποτέ. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από τον ίδιο τον συγγραφέα το "πνευματικό παιδί" του. Οι τρίτοι θα το "νιώσουν" και θα το σχολιάσουν ανάλογα με τα δικά τους βιώματα, κάτι που μπορεί να γίνει τροχοπέδη για τον συγγραφέα.

9) Από τα μυθιστορήματά σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" κάποιων από αυτά;

Όπως ήδη ανέφερα, έχω συγγράψει επτά μυθιστορήματα. Όλα τα θεωρώ πνευματικά παιδιά μου. Τα αγαπώ εξίσου. Τα λατρεύω, θα έλεγα. Το καθένα αντιπροσωπεύει τη συγκεκριμένη συναισθηματική μου ζωή κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Όμως, η ηρωίδα μου Λάκρυμα Κρίστη από το ομώνυμο μυθιστόρημά μου («Lacryma Christi», Εκδόσεις Καστανιώτης), είναι η αγαπημένη μου. Αυτή με την οποία ταυτίζομαι περισσότερο από άποψη επίγνωσης. Το μυθιστόρημα αναφέρεται στα πενήντα χρόνια μιας γυναίκας Ελληνίδας της Διασποράς, η οποία έζησε το 1850 στη Σαρδηνία και την επίγνωση που κατέκτησε η ίδια μέσα από την απόρριψη. Δεν έχω τις εμπειρίες της. Έχω κερδίσει όμως την επίγνωσή της, και αυτήν παραθέτω στο μυθιστόρημα.

10) Η συγγραφέας  Φιλομήλα Λαπατά βρίσκει το χρόνο να διαβάζει για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Από μικρή υπήρξα ακόρεστη αναγνώστρια. Βλέπετε, την εποχή που μεγάλωνα εγώ δεν είχαμε τηλεόραση, διαδίκτυο, ηλεκτρονικά παιχνίδια. Εμείς είχαμε τα βιβλία για συντροφιά. Με αυτά ανατράφηκα. Διαβάζω πολύ λογοτεχνία ξένη αλλά και ελληνική. Παρακολουθώ όλες τις εκδόσεις ξένες και ελληνικές και ενημερώνομαι για τις νέες κυκλοφορίες. Μόνο τις περιόδους συγγραφής αποφεύγω το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων και επικεντρώνομαι σε αυτά τα οποία είναι απαραίτητα για την έρευνά μου.

11) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Όχι, δεν έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να επηρεαστεί από άλλους συγγραφείς. Πιστεύω πως ο κάθε συγγραφέας πρέπει να καλλιεργήσει το δικό του ύφος γραφής. Να βρει τη δική του θεματολογία. Αγαπημένα μου βιβλία είναι πολλά. Δεν θα μπορούσα να τα αναφέρω όλα δίχως να ξεχάσω κάποια και γι’ αυτό να τα αδικήσω. Από συγγραφείς μου αρέσουν οι Έλληνες κλασσικοί του περασμένου αιώνα (Σαμαράκης, Λουντέμης, Τερζάκης, Καζαντζάκης, Αθανασιάδης, Τσίρκας, κλπ), αλλά και οι Λατινοαμερικάνοι. Από τους Αμερικανούς μου αρέσει, με ελάχιστες εξαιρέσεις τίτλων του, το έργο του Φίλιπ Ροθ. Όταν αρχίζω να διαβάζω έναν συγγραφέα και μου αρέσει ο τρόπος γραφής του, διαβάζω συνήθως όλο το έργο του για να τον κατανοήσω καλύτερα.

12) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Με την ποίηση δεν έχω ασχοληθεί ποτέ. Είμαι συγγραφέας έργων μακράς πνοής (μυθιστόρημα) και ποτέ δεν έχω "ζηλέψει" το λογοτεχνικό έργο άλλων συγγραφέων. Ακριβώς, όμως, επειδή δεν γράφω ποιήματα, και ούτε το επιχείρησα ποτέ, θα ήθελα να είχα γράψει την ποίηση της Κικής Δημουλά. Ολόκληρο το έργο της.

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Βεβαίως, αν αυτό είναι εφικτό για τον κάθε συγγραφέα (χρόνος και οικονομική κατάσταση). Εγώ κατά κανόνα επισκέπτομαι τα μέρη τα οποία αναφέρω στα μυθιστορήματά μου. Γενικά λατρεύω τα ταξίδια και μάλιστα εκείνα τα "δύσκολα". Τα θεωρώ ταξίδια ζωής. Ταξιδεύοντας, αναθεωρεί κανείς τον εαυτό του. Βλέπει με άλλο μάτι την πατρίδα του. "Ξεκολλάει" από λανθασμένα πρότυπα και αντιλήψεις.

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Αυτό που μπορώ να σας πω είναι πως δεν υπάρχουν "πρέπει" στη συγγραφή. Δεν υπάρχει καμιά συνταγή. Ο κάθε συγγραφέας διαλέγει τον δικό του τρόπο έκφρασης. Κάποιοι πειραματίζονται, άλλοι όχι. Για μένα είναι δύσκολο να "ξεφύγω" από το ιστορικό μυθιστόρημα. Μια φορά το έκανα το 2007, και ομολογώ με μεγάλη επιτυχία, γιατί εκείνη την περίοδο έτσι μου «βγήκε». Πρόκειται για το μυθιστόρημά μου «Επικίνδυνες Λέξεις» (Εκδόσεις Καστανιώτη). Αλλά δεν συνέχισα με το σύγχρονο μυθιστόρημα. Προς το παρόν με εκφράζει απόλυτα το ιστορικό μυθιστόρημα. Για το μέλλον δεν μπορώ να σας πω.

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "αφυπνίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Θεωρώ τα μυθιστορήματά μου «πολιτικά», γιατί προτείνουν έναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης της ζωής. Αυτό προσπαθώ να "περάσω" στους αναγνώστες μου. Επίσης, πως όλη μας η ζωή είναι επιλογές και συνέπειες. Από τα πιο απλά καθημερινά, πχ. τι φαγητό θα μαγειρέψουμε σήμερα, μέχρι τα πιο πολύπλοκα, πχ. ποιον θα ερωτευτούμε ή πώς θα επιλέξουμε να κρίνουμε τους άλλους. Επίσης, πως στη ζωή δεν έχουμε έλεγχο παρά μόνο στο πώς θα αντιδράσουμε στα γεγονότα που μας συμβαίνουν. Και, βέβαια, να αγαπάμε τον εαυτό μας. Σαφώς και τα μυθιστορήματα εκτός από το να ψυχαγωγούν, καλό θα ήταν συγχρόνως και να αφυπνίζουν τη σκέψη. Να προκαλούν τον αναγνώστη να επανεξετάζει τη δική του ζωή. Αυτό είναι για μένα το ζητούμενο όταν διαβάζω ένα βιβλίο. Το ίδιο επιθυμώ να κάνουν και οι αναγνώστες με τα δικά μου μυθιστορήματα.

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Θεωρώ πως η ζωή είναι έμπνευση κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες (ιστορικές και κοινωνικές). Υπάρχουν αναγνώστες, και αρκετοί μάλιστα, οι οποίοι επιζητούν τη "φυγή" από την πραγματικότητα και γι’ αυτό διαλέγουν τα λεγόμενα "εύκολα" βιβλία. Οι υπόλοιποι αρπάζουν την ευκαιρία και μέσα από τις αντιξοότητες που βιώνουν οι ήρωες του μυθιστορήματος, επανεξετάζουν τις δικές τους επιλογές και διαλογίζονται πάνω στη δική τους ζωή. Με μαγικά αποτελέσματα πάντα. Εγώ ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Καθώς και τα μυθιστορήματά μου. 

17) Στην σύγχρονη πραγματικότητα και στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας ποιά θεωρείτε πως είναι η θέση του λογοτεχνικού βιβλίου; Περνάει τελικά το βιβλίο κρίση στη χώρα μας ή διεθνώς και τί θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να γίνει πιο προσιτό στο αναγνωστικό κοινό και ιδιαίτερα στους νέους;

Είναι γεγονός ότι το βιβλίο περνάει μεγάλη κρίση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Στη χώρα μας θεωρείται είδος πολυτελείας και όχι ανάγκη της ψυχής. Εξάλλου, οι Έλληνες δεν είναι και ένθερμοι αναγνώστες. Δυστυχώς, τα στατιστικά στοιχεία είναι απογοητευτικά. Μόνο το 20% των Ελλήνων διαβάζει συστηματικά. Από αυτούς το 75% είναι γυναικείο κοινό και διαβάζει λογοτεχνία. Το υπόλοιπο 25% είναι αντρικό κοινό και διαβάζει επιστημονικά, αστυνομικά και θρίλερ μυθιστορήματα. Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσαμε να εκπαιδεύσουμε τα νέα παιδιά στο διάβασμα. Να μπει το εξωσχολικό βιβλίο στα σχολεία δηλαδή. Να εκπαιδευτούν έτσι ως μελλοντικοί αναγνώστες. Να δημιουργηθούν μέσα στα σχολεία Λέσχες Ανάγνωσης. Σας μιλώ από πείρα, διότι σε κάποια σχολεία της Ελλάδας γίνεται αυτό. Υπάρχουν καθηγητές φιλόλογοι με μεγάλη όρεξη και έχουν δημιουργήσει τέτοιου είδους Λέσχες παράλληλα με τη διδακτέα ύλη. Εγώ επισκέπτομαι σχολεία, τα οποία προωθούν την ανάγνωση με αυτόν τον τρόπο, και οι μαθητές έχουν διαβάσει μυθιστορήματά μου. Μου τα παρουσιάζουν οι ίδιοι, έτσι όπως τα έχουν αντιληφθεί και κατόπιν γίνεται συνήθως ένας εξαιρετικός διάλογος. Είναι αυτές οι στιγμές κατά τις οποίες νιώθω απολύτως δικαιωμένη ως συγγραφέας.

18) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε αυτό από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Δεν είχα ποτέ ενδοιασμούς. Ούτε ακόμα και για το πρώτο μου μυθιστόρημα τις «Κόρες Του Νερού». Το παρέδωσα στον Εκδότη της επιλογής μου και περίμενα την εκτίμησή του. Όταν το μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2002 έτυχε μεγάλης αποδοχής από το αναγνωστικό κοινό. Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους.

19) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Κατ’ αρχήν να διαβάζουν, να διαβάζουν, να διαβάζουν βιβλία! Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς υπήρξαν πρωτίστως αδηφάγοι αναγνώστες. Να μην επηρεάζονται από το συγγραφικό στυλ άλλων συγγραφέων, αλλά να προσπαθούν να βρουν το δικό τους λογοτεχνικό στίγμα. Και βέβαια, να εξασφαλίσουν πρώτα ένα βιοποριστικό επάγγελμα πριν να επιδοθούν στην συγγραφή.

20) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία και ειδικότερα, στo τελευταίο σας  μυθιστόρημα «Οι Κόρες Της Ελλάδας Ι – Η Επιστροφή», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Κατ’ αρχήν, ευχαριστώ για τη συνέντευξη, για τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας και τις ευχές σας. Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στη συγγραφή του δεύτερου μυθιστορήματος της σειράς «Οι Κόρες της Ελλάδας» (Εκδόσεις Ψυχογιός). Με το πρώτο της σειράς, υπό τον τίτλο «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» (αυτοτελές μυθιστόρημα), κάλυψα την ιστορική περίοδο της Ελλάδας 1790 με 1838. Με το δεύτερο μυθιστόρημα της σειράς, αυτοτελές και αυτό, καλύπτω τις επόμενες δεκαετίες 1840 μέχρι περίπου 1890.
Καλές γιορτές και πολλές ευχές για υγεία και χαρά ζωής.
Σας ευχαριστώ.

Βιογραφία Φιλομήλας Λαπατά:

Η ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι ο καρπός μιας Μακεδόνισσας κι ενός πολίτη του κόσμου. Σπούδασε δημόσιες σχέσεις κι εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα. Παραμένει όμως μόνιμη μαθήτρια της ζωής. Η πολυπλοκότητα των διαπροσωπικών σχέσεων την απασχολεί από πολύ παλιά και αυτός της ο προβληματισμός αποτυπώνεται στα βιβλία της. «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» είναι το έβδομο μυθιστόρημά της. Καθώς αγαπά την ποικιλία, ζει μεταξύ δύο κόσμων: της Ελλάδας και της Ιταλίας.

Περισσότερες πληροφορίες για το συγγραφικό έργο της Φιλομήλας Λαπατά στο επίσημο προφίλ της στο site των εκδόσεων Ψυχογιός στον ακόλουθο σύνδεσμο:

Πρόσφατη Βιβλιογραφία Φιλομήλας Λαπατά:

«Οι Κόρες Της Ελλάδας 1 – Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» (2015)
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 456
Τιμή: 15,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Μια γυναίκα, κόρη οικογένειας επιφανών αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, επιστρέφει στην Αθήνα του 1836, έπειτα από αναγκαστική εικοσαετή απομάκρυνση απ’ την Ελλάδα. Μια Ελληνίδα με προφίλ για μενταγιόν, η οποία δεν αγαπήθηκε όσο της άξιζε στην πατρίδα της και γι’ αυτό στα μάτια της κρύβει τον πόνο της γυναίκας που της έκλεψαν την εφηβεία, επιστρέφει για να διεκδικήσει πίσω τον εαυτό της, για να εκδικηθεί όσους της στέρησαν την ταυτότητά της, για να μπορέσει να ζήσει.

Βαθιές πληγές και ανοιχτοί λογαριασμοί προκαλούνται από μια θυσία η οποία κατέληξε σε έναν απαγορευμένο έρωτα, που σημάδεψε τη ζωή μιας αρχοντικής οικογένειας κατά τη διάρκεια των προεπαναστατικών χρόνων στην Αθήνα. Ατμοσφαιρικές καταστάσεις, μυστήρια και γρίφοι της ανθρώπινης ύπαρξης κυριαρχούν σε ένα κοινωνικό περιβάλλον όπου η παρουσία του άντρα βαραίνει ασφυκτικά. Εκδίκηση, συγχώρεση και λύτρωση γεννούν έντονα συναισθήματα στους ήρωες αυτής της κοινωνικής τοιχογραφίας. Ως προϊόν ιστορικής έρευνας, καταγράφεται μια λεπτομερέστατη περιγραφή της καθημερινής αθηναϊκής ζωής, με ανάλυση χαρακτήρων και επιμέρους ιστορίες που δένουν με την κεντρική ιστορία και πλουτίζουν την πλοκή. Έρωτες, πόλεμοι, πολιτική, σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων, οθωμανική εξουσία συνθέτουν τον μύθο του αφηγήματος.

Η Φιλομήλα Λαπατά σκιαγραφεί το πορτρέτο της Αθήνας του 1800, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες που ξεδιπλώνονται σε μια ρεαλιστική και συναρπαστική πλοκή, θίγοντας θέματα ανθρωπίνων σχέσεων και υπαρξιακής αναζήτησης. Ανασυνθέτει, με έναν δικό της τρόπο, την ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης εποχής της Ιστορίας μας. Μιλάει για τη ζωή, τη μοίρα, τις επιλογές μας, τις σχέσεις, τη μνήμη ως κατάρα, το μίσος, την οργή, την υπέρβαση ορίων και τη λύτρωση.» 

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

«Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ», της Μαίρη Φιτζέραλντ – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ», της Μαίρη Φιτζέραλντ – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Ωκεανίδα
Σελίδες: 688
Τιμή: 16,20 €

            Ένα από τα πιο συναρπαστικά βιβλία-ποταμούς που έχω ποτέ διαβάσει! Ένα μυθιστόρημα που σε "γραπώνει" γερά από την πρώτη σελίδα και δεν σε αφήνει να το αφήσεις από τα χέρια σου μέχρι να φτάσεις στην τελευταία από τις πολυάριθμες σελίδες του! Το μυθιστόρημα της εξαίρετης Μαίρη Φιτζέραλντ με τίτλο «Ό,τι Κι Αν Φέρει Το Αύριο» είναι μία αξιομνημόνευτη περιπέτεια 688 σελίδων που πραγματικά εύχεσαι να είχε ακόμα περισσότερες σελίδες και το κλείνεις με την γλυκιά νοσταλγία που νιώθεις όταν αποχωρίζεσαι για πάντα ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, οριστικά και αμετάκλητα, αν και εδώ έχεις πάντα τη δυνατότητα να "ξαναχαθείς" στις σελίδες του αναβιώνοντας τα ίδια και απαράλλαχτα συναισθήματα από την αρχή. Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιστορικό μυθιστόρημα αφού παρελαύνουν αρκετά πραγματικά ιστορικά πρόσωπα, καθώς η ευρηματική μυθοπλασία της συγγραφέως διασταυρώνει συχνά την πορεία των φανταστικών ηρώων της με αυτά, ενώ η περιπέτεια, ο έρωτας, η κατασκοπία και ο ζόφος των επερχόμενων κοσμοϊστορικών γεγονότων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι αυτά που το διαμορφώνουν και το καθορίζουν ως αριστουργηματικό!
            Όλα ξεκινούν όταν η Σέφι Μπλέϊκ (από το αρχαιοπρεπέστατο Περσεφόνη) αναγκάζεται να συνοδέψει την άτακτη και αλλοπρόσαλλη αδερφή της Ξανθή στο παραθαλάσσιο εξοχικό τους στην Κορνουάλη, εγκαταλείποντας έτσι για αρκετές μέρες την νεοαποκτηθείσα δουλειά της ως ασκούμενη δημοσιογράφος δίπλα στον παλαίμαχο ανταποκριτή Τσάρλι Μπράντφορντ. Η νεαρή και άπειρη κοπέλα δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί ότι εκεί στην ιδιωτική τους παραλία θα ερχόταν να την συναντήσει ο ίδιος ο Έρωτας στο πρόσωπο του γοητευτικού και μυστηριώδους Άμιας Τρόι, στιγματίζοντάς την για πάντα. Οι εποχές, όμως, που ζουν οι ήρωές μας είναι από τις πιο ταραγμένες της Ιστορίας, καθώς το 1937 μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία, ενώ ολόκληρη η Ευρώπη προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά από τον Μεγάλο Πόλεμο, αυτόν που εμείς γνωρίζουμε ως Πρώτο Παγκόσμιο, εθελοτυφλώντας στα πάμπολλα σημάδια που δείχνουν ότι η Γερμανία όχι μόνο κατάφερε να ορθοποδήσει αλλά και να γιγαντωθεί, εκκολάπτοντας στα σοβινιστικά σωθικά της το επικίνδυνο "αυγό" του Φασισμού που ετοιμάζεται να σπάσει από στιγμή σε στιγμή. Κανείς δεν μπορεί ούτε καν να φανταστεί τις θηριωδίες που θα ξεσπάσουν σε λίγα χρόνια και που θα εμπλέξουν μέσα στη δίνη τους όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και σταδιακά ολόκληρο τον κόσμο.
            Η εφήμερη και φλογερή σχέση της Σέφι με τον Άμιας την σημαδεύει ανεπανόρθωτα και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης την οδηγεί στο να ακολουθήσει ως ανταποκρίτρια τον μέντορά της Τσάρλι στο Βερολίνο και την καρδιά των εξελίξεων. Η νεαρή δημοσιογράφος που προέρχεται από μια οικονομικά εύρωστη και συντηρητική αγγλική οικογένεια βλέπει τη ζωή να εξελίσσεται σε ρυθμούς διαφορετικούς από όσους γνώριζε έως τότε, μέσα σε περιβάλλοντα που κρύβουν αναρίθμητους κινδύνους. Οι Ναζί κερδίζουν ολοένα και περισσότερη ισχύ, κυριεύοντας ολόκληρη τη Γερμανία και επιδιώκοντας να κυριεύσουν και τον υπόλοιπο κόσμο, "καθαρίζοντας" ταυτόχρονα τον πληθυσμό από τους ανεπιθύμητους και τους κατώτερους φυλετικά, όπως οι Εβραίοι. Παρόλο που προς τα έξω η Γερμανία εκπέμπει μία επίπλαστη εικόνα ηρεμίας και ευημερίας, η Σέφι διαπιστώνει από πρώτο χέρι ότι η βία και ο φασισμός είναι παρούσες πρακτικές σε κάθε σχεδόν δραστηριότητα προς όλους όσοι διαφοροποιούνται από όσα προστάζει ο χερ Χίτλερ. Βλέπει την αστυνομοκρατία να υπερισχύει σε ασφυκτικό βαθμό ενώ μία μαζική παράκρουση ενστερνισμού των ιδεωδών του μεγαλομανούς, παράφρονα ηγέτη των Γερμανών φαίνεται να καταλαμβάνει όχι μόνο τους συμπατριώτες του Αρίους, αλλά και εύπιστους, ανεγκέφαλους και αφελείς ξένους όπως η ίδια η αδερφή της Σέφι, η Ξανθή, η οποία υποκύπτει στην "δηλητηριώδη", ψυχρή γοητεία του Βολφ Φον Κλάουζεν, με ολέθριες και ανεπανόρθωτες συνέπειες για αυτήν.
            Μαζί με τους αλησμόνητους ήρωες στους οποίους έδωσε πνοή η χαρισματική πένα της εξαίρετης συγγραφέως, περιπλανιόμαστε σε μία Ευρώπη ίδια με καζάνι που βράζει, από την γαλήνια Κορνουάλη και το πολύβουο Λονδίνο στην ρομαντική Γαλλία, στα κακοτράχαλα και άγρια Πυρηναία και την "πληγωμένη" Ισπανία του Εμφυλίου, κατόπιν στην επικίνδυνη και αφιλόξενη Γερμανία του Ναζισμού, την γεμάτη κατασκόπους Πορτογαλία και την ονειρεμένη Προβηγκία μετά το τέλος του πολέμου. Ένα μυθιστόρημα-περιπλάνηση σε πολλούς και διάφορους τόπους, με οδηγούς μας ήρωες αξεπέραστους, όπως η άπειρη αλλά ταλαντούχα και πανέξυπνη Σέφι που διχάζεται ανάμεσα σε δύο μεγάλες αγάπες της ζωής της και ερωτεύεται με όλη της την ψυχή, ο Τσάρλι που κρύβει μία ήρεμη δύναμη, θάρρος απαράμιλλο ώστε να βουτά μέσα σε κάθε αγώνα αγνοώντας επιδεικτικά κάθε πιθανό κίνδυνο και αγαπά ειλικρινά και μεγαλόψυχα, ο Άμιας που επιβεβαιώνει το επώνυμό του που έχει δανειστεί από την τραγική Ομηρική Τροία καθώς παίζει την ζωή του κορώνα-γράμματα και δεν διστάζει να κρατήσει ως μόνιμο φάρο την αγάπη του σε δόσεις για την Σέφι, η ελαφρόμυαλη και κακομαθημένη Ξανθή που βλέπει το "τυράκι" αλλά όχι την "φάκα" και πληρώνει γι’ αυτό με τον πιο δραματικό τρόπο και, τέλος, ο μισητός και αντιπαθής Ναζί Βολφ που έχει διαστρεβλωμένες από τον φασισμό απόψεις για τους ανθρώπους και για την εξουσία που του δίνει η μαύρη στολή με το περιβραχιόνιο της σβάστικας και τη νεκροκεφαλή στο καπέλο.
            Το «Ό,τι Κι Αν Φέρει Το Αύριο» είναι απλά ένα μυθιστόρημα καθηλωτικό και συναρπαστικό που προσωπικά θα φυλάω ως «κόρη οφθαλμού» στην βιβλιοθήκη μου, μαζί με τα υπόλοιπα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Μία ιστορία που συνδυάζει τα πάντα και ικανοποιεί ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη με την μυθοπλασία της, τα άφθονα ιστορικά στοιχεία της, το συναίσθημα, την φιλία, την αυτοθυσία, το θάρρος, τη συγχώρεση και την ανθρωπιά. Ένα μυθιστόρημα που αξίζει να διαβάσετε και να φυλάξετε για πάντα στην καρδιά, το μυαλό και την βιβλιοθήκη σας!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1937, η Σέφι Μπλέικ ερωτεύεται τον Άμιας Τρόι από την πρώτη στιγμή που τον αντικρίζει σε μια παραλία της Κορνουάλης. Εκείνος, όμως, την εγκαταλείπει για να πολεμήσει στο πλευρό των Δημοκρατικών, στον ισπανικό εμφύλιο. Με ραγισμένη καρδιά, η Σέφι αναγκάζεται να αντιμετωπίσει μόνη της τις συνέπειες της εφήμερης σχέσης τους και να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή στο Λονδίνο, ως βοηθός του διάσημου δημοσιογράφου Τσάρλι Μπράντφορντ. Ο Τσάρλι της συμπαραστέκεται στις πιο δύσκολες στιγμές της, την ώρα που η σκιά του πολέμου απλώνεται βαριά πάνω από την Ευρώπη.

Όταν ο Άμιας εμφανίζεται ξανά στο δρόμο της, η Σέφι πρέπει να αποφασίσει αν θα ακούσει μόνο την καρδιά της ή θα επιλέξει τη βαθιά αγάπη που τη δένει με τον Τσάρλι. Την ίδια ώρα θα προσπαθήσει να περισώσει από τις τρομακτικές συνέπειες του πολέμου ό,τι έχει απομείνει από την οικογένειά της.»

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Συνέντευξη με τον ΓΙΩΡΓΟ ΛΕΟΝΑΡΔΟ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Γιώργος Λεονάρδος
            Όταν πριν από πολλά χρόνια, σχεδόν εικοσαετία πια, διάβαζα το εξαιρετικό και πολυαγαπημένο μου ιστορικό μυθιστόρημα του Γιώργου Λεονάρδου «Μάρα, η Χριστιανή Σουλτάνα», μαγεύτηκα τόσο πολύ από την μοναδική γραφή του ώστε έβαλα ως στόχο να συγκεντρώσω στην βιβλιοθήκη μου όλα του τα βιβλία. Στάθηκα τυχερή καθώς τα κατάφερα, όχι μόνο να τα συγκεντρώσω αλλά και να τα διαβάσω, τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά, ως επί το πλείστον ιστορικά ή με φόντο την Ιστορία μυθιστορήματα, ενώ κάθε γραπτό του έχει τη δική του ξεχωριστή γοητεία, ακόμα και «Η Δομή Ενός Μυθιστορήματος» που απευθύνεται κυρίως σε όσους φιλοδοξούν να γράψουν ένα μυθιστόρημα, ενώ για τους απλούς αναγνώστες αποτελεί έναν "θησαυρό" αποφθεγμάτων διασήμων συγγραφέων ανά τον κόσμο σχετικά με την τέχνη της συγγραφής. Από το πρώτο μου δικό του ανάγνωσμα ακολούθησαν έκτοτε πολλά αριστουργηματικά βιβλία του αγαπητού συγγραφέα που, πραγματικά, έχει το χάρισμα να ζωντανεύει την Ιστορία με την πένα του και μαζί με το καυστικό του χιούμορ να μας χαρίζει ανεπανάληπτα έργα που αξίζει να κοσμούν τις βιβλιοθήκες όλων των απαιτητικών αναγνωστών, ώστε να τα διαβάζουν ξανά και ξανά!
            Είναι ιδιαίτερη τιμή και χαρά, επομένως, για μένα το γεγονός ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να συνομιλήσω με τον εξαίρετο συγγραφέα με την ευκαιρία της επανέκδοσης του μυθιστορήματός του «Τσαρίνα Σοφία» αλλά και του πιο πρόσφατου νέου μυθιστορήματός του «Ιουστινιανός Β’ Ο Ρινότμητος» από τις εκδόσεις Ωκεανός και να του απευθύνω το ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας». Τον ευχαριστώ ολόψυχα για τον χρόνο που διέθεσε για να το απαντήσει, του εύχομαι καλή επιτυχία σε κάθε έργο του και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις του, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς τον αγαπητό Γιώργο Λεονάρδο!

1) Αγαπητέ κ. Λεονάρδο, μας έχετε χαρίσει πολλά, αξιόλογα και βραβευμένα βιβλία, με πιο πρόσφατα τα ιστορικά σας μυθιστορήματα «Ιουστινιανός Β’ Ο Ρινότμητος» και το «Τσαρίνα Σοφία», που αποτελεί επανέκδοση του παλαιότερου «Σοφία Παλαιολογίνα», τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ωκεανός. Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Το πολύ διάβασμα από μικρή ηλικία και ο θαυμασμός μου γι αυτούς που συλλάμβαναν με το μυαλό τους μια υπόθεση, την ανέπτυσσαν με τις όποιες λεπτομέρειές της, την "καδράριζαν" με τη φαντασία τους, με τους πρωταγωνιστές τους σε πρώτο πλάνο και στη συνέχεια κάθονταν υπομονετικά επί μήνες και τη συνέγραφαν. Θαύμαζα αυτούς τους δημιουργούς, τους συγγραφείς δηλαδή, που μπορούσαν - κατά το τότε παιδικό μου μυαλό - να "γεννούν" και να δίνουν σάρκα και οστά σε όντα της φαντασίας τους, να τα χειραγωγούν και να τα κατευθύνουν με τη γραφή τους και ακόμα και να τα… πεθαίνουν. Οπωσδήποτε, για να μιλήσω σοβαρά, το διάβασμα και οι παντός είδους γνώσεις, πρέπει να ακολουθούν από κοντά τον κάθε επίδοξο συγγραφέα.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα αυτή καθ’ εαυτή η Ιστορία είναι το πιο εύκολο στοιχείο που μπορεί να βρει ένας συγγραφέας. Τα δύσκολα έρχονται με τα δεδομένα της καθημερινής ζωής, των ανθρώπων της εποχής για την οποία γράφει. Ήτοι τι έτρωγαν, πώς μετακινούνταν, πώς συμπεριφέρονταν μεταξύ τους, ποια τα ήθη και έθιμά τους, ακόμα και πώς βρίζονταν. Αλήθεια, ξέρετε να μου πείτε μια γερή βρισιά έστω του 11ου αιώνα μ.Χ.; Ε, εκεί βρίσκονται τα δύσκολα, πέραν των χαρακτήρων που πρέπει να ανακαλύψεις για να πλαισιώσουν τα ιστορικά πρόσωπα στα οποία αναφέρεσαι, ώστε να τους "ξαναζωντανέψεις" όσο είναι δυνατόν και με όσες λεπτομέρειες και στοιχεία επώδυνα πολλές φορές, συλλέξεις.  

3) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Όσο και αν σας φανεί περίεργο, οι περισσότεροι συγγραφείς άλλα έχουν σπουδάσει και για άλλα γράφουν. Ελάχιστοι που έχουν σπουδάσει φιλολογία, και έχουν περισσότερες γνώσεις πάνω στο θέμα αυτό, έχουν πετύχει ως συγγραφείς. Προσωπικά εγώ έχω σπουδάσει… φυσικομαθηματικός. Αλλά το μυθιστόρημα παρέμενε ο μεγάλος μου έρωτας από τα πολύ νεανικά μου χρόνια, για να μην πω πολύ ενωρίτερα. Η Φυσική και η συγγραφή για μένα ήταν σαν αυτό που λένε «από εδώ η σύζυγός μου και από εδώ η ερωμένη μου». Το λέω τώρα αυτό για να απαλύνω τη σκέψη σας από τις προηγούμενες "διδασκαλίες" μου.  

4) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Ο συγγραφέας, σύμφωνα και με τον καθηγητή και Ακαδημαϊκό, μακαρίτη σήμερα Απόστολο Σαχίνη, πρέπει να έχει μεγάλες και ει δυνατόν συγκλονιστικές εμπειρίες. Να έχει πείρα πολλών θεμάτων, πραγμάτων και καταστάσεων. Όταν δεν έχεις πάει, ας πούμε στη Θεσσαλονίκη, πώς να την περιγράψεις. Αναφέροντας το Λευκό Πύργο της, τον οποίο γνωρίζουν οι πάντες; Αστείο. Ή να περιγράψεις την αγωνία και το άγχος ενός ναυαγού, όταν δεν έχεις περάσει από μια παρόμοια κατάσταση, έστω του ναυαγού της ζωής; Τραγικό. Οι εμπειρίες που αποκτά ένας άνθρωπος, αυτές μπορεί να περιγράψει ο ίδιος ζωντανά και πειστικά στον αναγνώστη του. Και ο επαρκής αναγνώστης μπορεί να καταλάβει μέσα από τις γραμμές που διαβάζει, αν αυτά που γράφει ο συγγραφέας μπορούσαν να είναι αληθινά ή φαντασία του…

5) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά θέματα, όμως τον κυρίαρχο ρόλο παίζει η Ιστορία και δικαίως, θαρρώ, σας αποκαλούν «ο συγγραφέας που ζωντανεύει την Ιστορία». Ποιά θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Μα, η Ιστορία αυτή καθ’ εαυτή. Και όταν λέμε Ιστορία εννοούμε φυσικά τους πρωταγωνιστές της σε μια ορισμένη ιστορική περίοδο. Είναι… ανεξάντλητη πηγή ιδεών για έναν συγγραφέα.

6) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Όχι. Ο συγγραφέας δεν χρειάζεται πτυχίο πανεπιστημιακής σχολής για να διαπρέψει. Χρειάζεται γνώσεις, που μπορεί να τις αποκτήσει διαβάζοντας από μόνος του.

7) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Κάποτε πίστευα κι εγώ στην έμπνευση. Μάλιστα την είχα ονομάσει Άγιο Πνεύμα. Το οποίο θα έπιπτε επί της κεφαλής μου, θα εισχωρούσε στον εγκέφαλό μου και από εκεί και πέρα ήταν θέμα χεριών για να την καταγράψω. Δυστυχώς απογοητεύθηκα. Διαπίστωσα ότι αν δεν καθίσεις μπρος από την άσπρη κόλλα σου, ή το κομπιούτερ σου τέλος πάντων, και δεν αρχίσεις μαζί του μια ερωτική συνομιλία, παίρνοντας εσύ την πρωτοβουλία να γράψεις τη πρώτη βλακώδη λέξη που θα σου έρθει στο μυαλό, δεν θα κάνεις τίποτα. Γι’ αυτό λέω σε πολλούς νέους και επίδοξους συγγραφείς. Γράψτε την πρώτη φράση (το επέκτεινα από τη μια λέξη). Μετά θα αρχίσει η πένα σας να τρέχει. Πήρα και μερικά ευχαριστώ από ορισμένους φιλότιμους συγγραφείς, που παραδέχθηκαν τη σημασία της συμβουλής μου.

8) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Αρχίζω και δίνω τα πρώτα χειρόγραφα στη γυναίκα μου, που είναι ένας μέσος αναγνώστης, και παρατηρώ τις εκφράσεις του προσώπου της. Αν δείξει ότι της αρέσει, συνεχίζω. Αν όχι, ρωτώ το γιατί. Και συνεχίζω την ανάκρισή της. Ο Ντίκενς καλούσε στο σπίτι του καμιά δεκαριά φίλους του και καταναλώνοντας μπουκάλια και μπουκάλια κρασιού, άκουγε τις παρατηρήσεις τους. Καλές και κακές. Και ανάλογα συνέχιζε. Είδα τα κενά μπουκάλια το κρασί στοιβαγμένα στο υπόγειο του λονδρέζικου σπιτιού του, που έχει μετατραπεί σε μουσείο. Όπως κάνουμε και στην Ελλάδα. Τα σπίτια των συγγραφέων μας τα χρησιμοποιούμε ως οικόπεδα για πολυκατοικίες…

9) Από τα μυθιστορήματά σας  υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως έχετε μεγαλύτερη αδυναμία και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" κάποιων από αυτά;

Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Πώς να ξεχωρίσεις τα παιδιά σου; Το καθένα έχει τη χάρη του. Όλα τα παιδιά μας έχουν την αδυναμία μας. Όσο για την ιστορία πίσω από την ιστορία κάθε βιβλίου, αυτή πάντα υπάρχει. Αν δεν υπάρχει δεν ξεκινά το βιβλίο. Και όταν ξεκινήσει έχει την ιστορία του. Το γράψιμο ενός βιβλίου δεν είναι ίσιος δρόμος. Έχει τα σκαμπανεβάσματά του, τις λακκούβες τις παγίδες του, τις απότομες στροφές του, τις ανηφόρες αλλά και τις κατηφόρες. Να συγκεκριμενοποιήσω αυτή τη στιγμή, θα ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Θα έπρεπε να γράψω άλλα 20 βιβλία, που έχω ήδη γράψει. Ίσως αργότερα όταν σταματήσει η επιφοίτηση… του Αγίου Πνεύματος επί της κεφαλής μου. 

10) Ο συγγραφέας  Γιώργος Λεονάρδος βρίσκει το χρόνο να διαβάζει για δική του ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο του; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστης και γιατί;

Φυσικά και βρίσκω χρόνο για να διαβάσω. Και θα σας τον αποκαλύψω. Πριν κοιμηθώ. Είναι το καλύτερο υπνωτικό να διαβάζεις όσες σελίδες βιβλίου προλάβεις, πριν αρχίσει η χαλάρωση των βλεφάρων. Το συνιστώ. Συνάμα είναι και η καλύτερη ερωμένη. Κοιμάσαι αγκαλιάζοντάς την και ξυπνάς στην αγκαλιά της. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

11) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Πολλά. Και φυσικά έχω δεχθεί ποικίλες επιρροές ή μάλλον διδαχές από τους παλαιότερους. Και Έλληνες και ξένους. Θυμάμαι ότι ξεκίνησα από τον Παπαδιαμάντη. Στην Τρίτη του εξαταξίου Αβερώφειου Γυμνασίου της Αλεξάνδρειας, έγραψα και ένα - το πρώτο μου - διήγημα, επηρεασμένος από το μεγάλο συγγραφέα μας. Και μάλιστα το δημοσίευε ο Μανώλης Γιαλουράκης, στον «Ταχυδρόμο» της Αλεξάνδρειας, στον οποίο το παρέδωσα το Πάσχα του 1953. Όταν το είδα τυπωμένο - για πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα τυπωμένο κείμενό μου - περιτριγύριζα σπίτια συγγενών και φίλων για να διαπιστώσω αν είχαν αγοράσει τον «Ταχυδρόμο» εκείνης της μέρας και ρωτούσα αν είχαν διαβάσει το διήγημα "κάποιου Λεονάρδου".

12) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει,  το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε, ή ονειρεύεστε να έχετε συγγράψει εσείς;

Δεν θέλω να περιαυτολογήσω, αλλά δύο συγγραφείς που θαύμασα περισσότερο ήταν ο Ντοστογιέφσκι και ο Μπαλζάκ. Πήγα στα σπίτια και των δύο, του πρώτου τόσο στη Μόσχα, το σπίτι των παιδικών του χρόνων, όσο και στην Αγία Πετρούπολη. Στα κρυφά από τους φύλακες, γιατί τα σπίτια τους είναι μουσεία, όπως και στην Ελλάδα, κάθισα και στις μικρές πολυθρόνες των γραφείων τους κι έβγαλα από μια φωτογραφία. Α, ξέχασα τον Τολστόι. Τον οποίο θαύμαζα για όλα του τα μυθιστορήματα. Ιστορικά και μη. Και σ’ αυτουνού το γραφείο κάθισα στο σπίτι του στη Μόσχα. Μόνο το ποδήλατό του δεν χρησιμοποίησα γιατί με κυνήγησε ο φύλακας. Όπως βλέπετε έχω πολλά πτυχία…

13) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Οπωσδήποτε πρέπει να ταξιδεύει, όσο του επιτρέπει φυσικά η οικονομική του κατάσταση για να "ανοίξει" το μυαλό του, όπως λέω και για το δικό μου. Σχεδόν όλα τα βιβλία  μου τα έγραψα αφού έθεσα «τον δάκτυλον επί  τον τύπον των ήλων». Ταξίδεψα εκεί που εξελίχθηκε η πλοκή του ιστορικού μυθιστορήματος ή η φανταστική πλοκή κάποιου από τα λιγοστά κοινωνικά ή περιπετειώδη μυθιστορήματά μου που ήθελα να γράψω, έστω και για να πάρω τη μυρωδιά του περίγυρου των πρωταγωνιστών μου. Όπως ο σκύλος που μυρίζεται κόκκαλο. Έτσι…

14) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Πιστεύω ότι το να ασχολείσαι με πολλά είδη γραψίματος, σπαταλάς δυνάμεις που θα μπορούσες να καταναλώσεις στο είδος που σε θέλγει περισσότερο. Θυμάμαι παλιά, τον παιδικό μου φίλο, συμμαθητή μου σε δημοτικό και Γυμνάσιο αλλά και στα φοιτητικά μας χρόνια, τον Μάνο Λοΐζο, που με πίεζε να γράψω πέντε στίχους για κανένα τραγούδι του, κι εγώ αδυνατούσα. «Μα γράφεις τόσα κείμενα, δέκα λέξεις δεν μπορείς να γράψεις;» με ρωτούσε γεμάτος απορία και ολίγον αγανακτισμένος. «Έλα ντε…» του απαντούσα. «Δεν μου βγαίνει. Τι να κάνω;»

15) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "αφυπνίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Ούτως ή άλλως τα βιβλία είναι ψυχαγωγικά με την έννοια της αγωγής ψυχής. Οπότε δεν οφείλω τίποτα. Τα μηνύματα ή όποια άλλα διδάγματα που περιέχονται σε ένα βιβλίο τα βγάζει από μόνος του ο αναγνώστης. Και όσο επαρκέστερος είναι αυτός, τόσο καλύτερα καταλαβαίνει ένα συγγραφέα και τα μηνύματά του. Θα ήταν καταστροφή να βγάλω ένα βιβλίο διδακτικό, εγώ ο δήθεν «παντογνώστης» και «παντοκράτορας» μιας κι εγώ κατευθύνω καταστάσεις και χαρακτήρες. Όχι, όχι. Δεν θέλω να περάσω κανένα μήνυμα στους αναγνώστες. Αν περιέχονται στο βιβλίο, σε εκείνον εναπόκειται να τα εξορύξει.

16) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει  πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Δύσκολο να πω ότι η σύγχρονη ζοφερή πραγματικότητα αποτελεί έμπνευση για ένα συγγραφέα. Είναι τόσο καταθλιπτική που του αφαιρεί κάθε ζωντάνια που θα ήθελε να προσδώσει στο βιβλίο του. Απλά η απορρόφησή του στο γράψιμο του βιβλίου του, τον απομακρύνει πρόσκαιρα, και για όσο χρόνο γράφει, από τις ψυχοπλακωτικές σκέψεις και ανησυχίες της κάθε ημέρας. Δεν νομίζω ότι επί ναζιστικής κατοχής (γερμανικής εννοώ, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) άνθισε το άστρο κάποιου δημιουργού, όπως έγινε φυσικά αργότερα με την απελευθέρωση από τα δεινά μας.

17) Στην σύγχρονη πραγματικότητα και στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας ποιά θεωρείτε πως είναι η θέση του λογοτεχνικού βιβλίου; Περνάει τελικά το βιβλίο κρίση στη χώρα μας ή διεθνώς και τί θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να γίνει πιο προσιτό στο αναγνωστικό κοινό και ιδιαίτερα στους νέους;

Στη χώρα μας κρίση περνάει οπωσδήποτε. Και πώς να μην περνάει; Όταν ο κόσμος δυσκολεύεται στα προς το ζην, θα δαπανήσει το υστέρημά του για να αγοράσει βιβλίο; Ασφαλώς όχι. Και ας είναι το μοναδικό οικονομικά προσιτό μέσο ψυχαγωγίας του, που διαρκεί μέρες ή εβδομάδες μέχρι το διαβάσει ολόκληρο. Αλλά δεν είμαστε οι μοναδικοί. Και στην υπόλοιπη Ευρώπη παρατηρώ ότι το ενδιαφέρον των αναγνωστών έχει πέσει κατακόρυφα. Φάνηκε και στη φετινή έκθεση βιβλίου της Φραγκφούρτης. Πού τα παρελθόντα μεγαλεία της κι οι προσκλήσεις διάσημων συγγραφέων για ομιλίες. Περασμένα ναι, ελπίζω όμως όχι ξεχασμένα.

18) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε αυτό από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Φυσικά. Και ποιός πρωτάρης συγγραφέας δεν έχει; Όλοι, διεθνώς, την έχουν αυτή την αγωνία. Και ο μπεστσελερίστας Τζέφρυ Άρτσερ, που έχει επονομαστεί «ο συγγραφέας του 17ου εκδότη», σκεφθείτε ότι πέρασε 16 εκδότες και αντίστοιχη αγωνία μέχρις ότου δεχθεί ο 17ος εκδότης, στον οποίο απευθύνθηκε να του εκδώσει το πρώτο του βιβλίο “Not a Penny More, Not a Penny Less”. Το αυτό και με τον Τζων Γκρίσαμ, που κανένας δεν εξέδιδε το πρώτο του μυθιστόρημα “A Time to Kill”, που έγραψε το 1984. Ένας μικρός εκδότης της κωμόπολης όπου ζούσε τότε ως ασήμαντος δικηγόρος, ευδόκησε το 1989, πέντε χρόνια αργότερα δηλαδή - και πέντε χρόνια άγονων προσπαθειών - να του το εκδώσει χαριστικά. Το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του; Μέχρι πρόπερσι είχε πουλήσει πάνω από 275 εκατομμύρια βιβλία σε όλο τον κόσμο. Μόνο!!! Η έκδοση ενός βιβλίου απαιτεί από τον συγγραφέα γερό συκώτι και αντοχή και όχι απογοήτευση και αυτοαπόρριψη. Αν σας αρέσει ο όρος αυτός, που δυστυχώς χρησιμοποιώ πολλές φορές για τον εαυτό μου όταν με πιάνουν τα "down" μου.

19) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Να διαβάσουν όλα τα παραπάνω και να αντέξουν. Μόνο Θεός, κατά τις άγιες Γραφές, συνέλαβε από μόνος Του τη Δημιουργία του Σύμπαντος. Χρειάζεται λοιπόν υπομονή, επιμονή, διάβασμα και αυτοσυγκένρωση. Τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους. (Παρατηρήστε ότι χρησιμοποιώ πολύ το «αυτό…) Είναι η απομόνωση του συγγραφέα για την επίτευξη της προσπάθειάς του).

20) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία και ειδικότερα, στα δύο τελευταία σας  μυθιστορήματα «Ιουστινιανός Β’ Ο Ρινότμητος» και «Τσαρίνα Σοφία», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Το μέλλον λοιπόν! Τι να πω; Ο συντοπίτης μου ο Φωκυλίδης (διέμενα παλιά στην οδό Φωκυλίδου) έλεγε: «Ουδείς γιγνώσκει, τί μεταύριον ή τί μεθ' ώρα· ασκοπός έστι βροτών θάνατος, τό δέ μέλλον άδηλον». (Κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει μετά μία ημέρα ή ώρα. Απροσδιόριστος είναι στους ανθρώπους ο θάνατος και το μέλλον άγνωστο).
Αλλά, για να απαντήσω στην ερώτησή σας, παρατηρώντας τη μαγική κρυστάλλινη σφαίρα του μέλλοντός μου, προβλέπω ένα ακόμα ιστορικό μυθιστόρημα.
Ευχαριστώ…

Βιογραφία Γιώργου Λεονάρδου:

Ο Γιώργος Λεονάρδος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Α.Π.Θ. Θεσσαλονίκης, αλλά έγινε δημοσιογράφος. Εργάσθηκε στις κυριότερες εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς κι έγραψε δεκαοκτώ μυθιστορήματα εκ των οποίων τα οκτώ ιστορικά. Τιμήθηκε με αρκετά βραβεία για τη δημοσιογραφική σταδιοδρομία του και τα μυθιστορήματά του, κυριότερο των οποίων ήταν το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. Όταν δεν πελαγοδρομεί σε θάλασσες και ωκεανούς, ιστορικές τοποθεσίες και εθνικές βιβλιοθήκες, μαζεύεται στην Ύδρα και γράφει ένα μυθιστόρημα.

Ιστοσελίδα: www.leonardos.gr
Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα στο επίσημο προφίλ του στο site των εκδόσεων Ωκεανός: Γιώργος Λεονάρδος


Πρόσφατη Βιβλιογραφία Γιώργου Λεονάρδου:

«ΤΣΑΡΙΝΑ ΣΟΦΙΑ» (Νοέμβριος 2016)
Εκδόσεις: Ωκεανός
Σελίδες: 512
Τιμή: 13,80 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Ζωή-Σοφία Παλαιολογίνα, η όμορφη και εύχαρις, η τολμηρή πριγκίπισσα του Βυζαντίου και κληρονόμος όλων των αυτοκρατορικών τίτλων της Νέας Ρώμης, της ήδη κατακτημένης Κωνσταντινούπολης, της άλλοτε ένδοξης Βασιλεύουσας, θα καταφέρει  με την ευφυΐα και την ετοιμότητά της να γλυτώσει από τις άθλιες μηχανορραφίες του Βατικανού.
            Λατρευτή σύζυγος του τσάρου Ιβάν Γ του Μέγα,  θα δημιουργήσει στο πλευρό του το μεγαλείο της Τρίτης Ρώμης, της μεγάλης Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
            Είναι η πρώτη τσαρίνα της Ιστορίας, γυναίκα με πολιτικό ένστικτο, καλλιεργημένη και διπλωματική. Θα γίνει η ορκισμένη αντίπαλος των Τουρκομογγόλων Τατάρων που μέχρι τις ημέρες της  καταδυνάστευαν τα εδάφη της Ρωσίας, αποδεκατίζοντας βάρβαρα τον πληθυσμό της.
            Είναι η πανίσχυρη γιαγιά του Ιβάν του Τρομερού, η γυναίκα που αναμόρφωσε τη Ρωσία και της έδωσε τις βυζαντινές ρίζες της, το γόητρο που θα την οδηγήσει σε ένα λαμπρό μέλλον...

Ένα περιπετειώδες ιστορικό μυθιστόρημα, ένα δυνατό ιστορικό θρίλερ που αφήνει τον αναγνώστη με κομμένη την ανάσα, από τον συγγραφέα που ζωντανεύει  υποδειγματικά την Ιστορία.»
  
«Το παρόν μυθιστόρημα του ταλαντούχου συγγραφέα Γιώργου Λεονάρδου για την Σοφία Παλαιολογίνα θα αποτελέσει συμβολή στην Ιστορία… Εύχομαι καλή τύχη και επιτυχία και στο μυθιστόρημα αυτό και στον συγγραφέα του».
Ιγκόρ Μεντβέντεφ
Ακαδημαϊκός Καθηγητής Βυζαντινολογίας
Πανεπιστήμιο Αγίας Πετρούπολης

«ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ Β’ Ο Ρινότμητος» (Απρίλιος 2016)
Εκδόσεις: Ωκεανός
Σελίδες: 464
Τιμή: 15,20 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Μέσα σε ένα περιβάλλον δολοπλοκιών, συνωμοσιών και ραδιουργιών, στο οποίο η φιλία, ο έρωτας και η αφοσίωση εναλλάσσονται χωρίς ενδοιασμούς με την έχθρα, την προδοσία και τη σπιουνιά, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β΄ αναδεικνύεται ταυτόχρονα θύτης και θύμα, λατρεμένος ηγέτης και απόβλητος της κοινωνίας, καταφέρνοντας να επανέλθει πανίσχυρος κι εκδικητικός στον θρόνο των προγόνων του, παρότι ακρωτηριασμένος.

Στη δύναμη του ανθρώπινου χαρακτήρα και στη θανάσιμη εμμονή για τη λυσσαλέα επιδίωξη της εξουσίας επικεντρώνεται σε αυτό το τελευταίο συναρπαστικό μυθιστόρημά του Ιουστινιανός Β΄ ο Ρινότμητος, ο βραβευμένος μεταξύ άλλων και με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, συγγραφέας Γιώργος Λεονάρδος, βγάζοντας και πάλι στην επιφάνεια κάποιες εν πολλοίς άγνωστες σελίδες της Ιστορίας, αλλά και ξεδιπλώνοντας πτυχές της κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής καθημερινότητας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.»

«ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑ – Ο Τρόμος Της Μεσογείου» (Μάιος 2015)
Εκδόσεις: Ωκεανός
Σελίδες: 464
Τιμή: 13 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Στην κρύπτη κάποιου απομονωμένου μοναστηριού των Κυθήρων, βρίσκεται ξεχασμένο στους αιώνες ένα πολύτιμο χειρόγραφο που καταγράφει την περιπετειώδη και αιματηρή σταδιοδρομία των κουρσάρων αδελφών Μπαρμπαρόσα, Χαϊρεντίν και Αρούζ. Ξεκινώντας από ένα ταπεινό ψαροχώρι της Λέσβου, τον Παλαιόκηπο Γέρας, τα δυο αδέλφια θα οργώσουν τις θάλασσες. Ο Χαϊρεντίν θα γίνει ο πιο διαβόητος πειρατής της Μεσογείου, σκληρός κι ανελέητος. Η φήμη του θα του ανοίξει τον δρόμο που οδηγεί στην αυλή του σουλτάνου στην Κωνσταντινούπολη. Θα γίνει μπεϊλέρμπεης του Αιγαίου και σουλτάνος του Αλγερίου…
    Από τα σκοτεινά κυβερνητικά κτήρια της Σερενίσσιμας μέχρι τα μεγαλόπρεπα παλάτια του Αλγερίου, η ιστορική αλήθεια υφαίνεται με τον μύθο σ’ έναν μεθυστικό καταιγισμό εικόνων, παθών και αποκαλύψεων, μας μεταφέρει σε μια άγρια και συναρπαστική εποχή όπου Έλληνες και Τούρκοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, Ενετοί και Γενουάτες, Ισπανοί και Γάλλοι χορεύουν όλοι μαζί τον ζαλιστικό μπάλο του πλιάτσικου, της ανθρωποσφαγής και του δουλεμπορίου.
    Ο Αρούζ και ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ο Αντρέα Ντόριο, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, ο Φραγκίσκος της Γαλλίας, η Ισαβέλλα της Ισπανίας, με τους ανταγωνισμούς, τα μίση, τους έρωτες, τα πάθη, τα εγκλήματα αλλά και την πολεμική τους ιδιοφυΐα, εγκαταλείπουν τα σκονισμένα ράφια της Ιστορίας και μας ξεναγούν, σαν σε συναρπαστική κινηματογραφική ταινία, στα σκοτεινά χρόνια του τρόμου των θαλασσών και της πειρατείας...»

«ΝΗΣΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ» (Νοέμβριος 2014)
Εκδόσεις: Ωκεανός
Σελίδες: 432
Τιμή: 13,50 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Από τη Ρώμη στη Φλώριδα και από τη Φλώριδα στα νησιά που «ξέχασε ο χρόνος», ο πολυβραβευμένος –μεταξύ άλλων και με το Κρατικό Βραβείο Ιστορικού Μυθιστορήματος– Γιώργος Λεονάρδος υφαίνει μια πλοκή που μας παίρνει, και μας συνεπαίρνει, σ’ ένα τρελό ταξίδι στα παραδεισένια νησιά της Γαλλικής Πολυνησίας, σ’ ένα «κυνήγι θησαυρού», σε μια περιπέτεια που διαδραματίζεται σε μακρινούς τόπους, με τα τόσο διαφορετικά από τα δικά μας ήθη και έθιμα των κατοίκων τους. Μια περιπέτεια που εξελίσσεται σε θρίλερ για την ανακάλυψη χαμένων αρχαίων παπύρων, ενώ παράλληλα μας υπενθυμίζει την ιστορικότητα ενός γεγονότος, του Έλληνα που πάτησε πρώτος το πόδι του στην Αμερική με τα πλοία των Ισπανών κονκισταδόρες. Ένα αφήγημα αγωνίας, αλλά και παραφοράς, που δεν θα αφήσει αδιάφορο κανέναν αναγνώστη, δημιουργώντας του τη ζωηρή επιθυμία να γυρίσει σελίδα για να παρακολουθήσει την οδύσσεια –και να μετάσχει σε αυτή με τη φαντασία του– του πρωταγωνιστή του, του Αλέξανδρου, που οδηγήθηκε σ’ ένα περιπετειώδες ταξίδι από μια συγκυρία συμπτώσεων, εξ υπαιτιότητας της… βαρεμάρας του.

Ένα ανάγνωσμα για «τα ξεχασμένα στον χρόνο νησιά», που θα αναπολείτε
για πολλά, πολλά χρόνια…
 

«ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΡΑΣΙ» (Οκτώβριος 2013)
Εκδόσεις: Ωκεανός
Σελίδες: 448
Τιμή: 14 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Ευσεβία, η όμορφη βυζαντινή αρχοντοπούλα, μαθαίνει ότι την προορίζουν για σύζυγο του Κωνστάντιου, του νέου αυτοκράτορα. Κρυφά ερωτευμένος μαζί της ο Ιούλιος, ο σωματοφύλακάς της, θα ταραχτεί όταν θα μάθει το νέο. Όμως, ο έρωτας της πιστής και αφοσιωμένης Μελισσάνθης είναι γι’ αυτόν καταφύγιο και παρηγοριά, αφού δεν μπορεί να έχει την γυναίκα της καρδιάς του. Κι ύστερα, όλα αλλάζουν ξαφνικά. Το σύμπαν ανατρέπεται… Ο 4ος αιώνας μ.Χ. υπήρξε για τον ελληνισμό ένα κρίσιμο και συνάμα τραγικό σταυροδρόμι. Είναι το οριστικό τέλος της κλασικής αρχαιότητας και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής που κυριαρχείται από τις δυναστικές και θρησκευτικές έριδες πλαισιωμένες από διενέξεις, διχασμούς, αιρέσεις και συρράξεις, και βέβαια μαγεία.
Δύο χαρισματικές προσωπικότητες κυριαρχούν την εποχή αυτή: Η Ευσεβία, η ωραία σύζυγος του Κωνστάντιου, και ο Ιουλιανός ο Μέγας και Φιλόσοφος ή Αποστάτης και Παραβάτης, όπως τον ονόμασαν οι αντίπαλοί του… Ο ίδιος διακήρυσσε ότι απλά ήταν Έλληνας.»