Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

«Η ΦΟΝΙΣΣΑ», του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Η ΦΟΝΙΣΣΑ», του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Καρακώτσογλου
Σελίδες: 192
Τιμή: 9€

          Το μυθιστόρημα αυτό είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα ορόσημα της ελληνικής λογοτεχνίας. Τόσο το θέμα του, πρωτοποριακό για την εποχή και τη χρονολογική του τοποθέτηση, όσο και το ύφος και ο τρόπος γραφής του καταδεικνύουν τη μέγιστη σημασία, επιρροή και συμβολή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στο έργο πολλών μεταγενέστερών του συγγραφέων. Οι περισσότεροι από εμάς το έχουν διαβάσει σε κάποιο σημείο της ενήλικης ή και εφηβικής ζωής τους, αλλά πόσο ικανός άραγε είναι ο κάθε αναγνώστης να διακρίνει όλα τα νοήματα και τη σε βάθος σημασία αυτού του αριστουργήματος με μία και μόνο ανάγνωσή του; Αν κρίνω από τον εαυτό μου, η τωρινή ανάγνωσή του ήταν ασύγκριτα πιο ουσιαστική από την αντίστοιχή του στην εφηβική μου ηλικία.
Ο «κοσμοκαλόγερος» της ελληνικής λογοτεχνίας μάς χάρισε ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα παγκοσμίως με ηρωίδα του μία δολοφόνο κατ’ εξακολούθηση ή serial killer, όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούμε τους κατά συρροή δολοφόνους. Η γριά Χαδούλα, ή Φραγκογιαννού, είναι μία ηρωίδα που γεννά στον αναγνώστη ανάμικτα και αντικρουόμενα συναισθήματα, καθώς η συμπεριφορά της δε διαμορφώνεται από το μίσος, την εκδίκηση ή τη διαστροφή για τα θύματά της, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους εγκληματίες, αλλά από το διαστρεβλωμένο έλεος και την παρεξηγημένη συναίσθηση της αβάσταχτης –σύμφωνα με την ίδια– μοίρας των κοριτσιών, σε μια εποχή όπου οι γυναίκες θεωρούνταν κατώτερα όντα σε σχέση με τους άντρες, ενώ οι οικογένειες διέκριναν τα τέκνα τους σε «παιδιά» και «κορίτσια»…
Ο Παπαδιαμάντης, χρησιμοποιώντας γλώσσα γλαφυρή –γνήσια παραδοσιακή ντοπιολαλιά σε όλο της το μεγαλείο–, αλλά και υποδόριο, ανεπαίσθητο μαύρο χιούμορ, αναπαριστά τη ζωή και τις συνήθειες του αγροτικού και του αστικού κόσμου της εποχής εκείνης. Οι χωρικοί, οι φουστανελάδες, οι «ταχτικοί», οι άνθρωποι του νόμου δηλαδή, με τα μικρά ρόπαλα στα ζωνάρια τους που είχαν χαραγμένη την επιγραφή «Η Ισχύς του Νόμου», τα παιδιά με τα αθώα παιχνίδια τους, οι βοσκοί, τα καφενεία, τα αγροτικά σπίτια με τους κοινόχρηστους αυλόγυρούς τους και τα «φονικά» πηγάδια τους, οι στάνες-εν δυνάμει κρυψώνες, οι φυλακές της Χαλκίδας με όλους τους «παρεξηγημένους» ενοίκους τους, οι ακροθαλασσιές-τυφλοί και ανηλεείς «δήμιοι», η στέρνα-φέρετρο για δύο αθώα μικρά κορίτσια, το παραγώνι δίπλα στο τζάκι με το πρώτο θύμα-εγγονή της Φόνισσας… Όλα αυτά συνθέτουν ένα απαράμιλλο έργο, ένα περίτεχνο ψηφιδωτό από αξέχαστους ήρωες οι ζωές των οποίων διασταυρώνονται κάποια στιγμή με αυτήν της αδίστακτης Φραγκογιαννούς, άλλοτε ακίνδυνα και άλλοτε μοιραία.
Αυτή η «πρωτοπόρα» για την εποχή της serial killer είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα καθ’ όλα συνηθισμένη, που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα περνούσε απαρατήρητη. Έχει τα παιδιά της, τα εγγόνια της, το φτωχικό της σπίτι και τη μικρή περιουσία που της έδωσε ως προίκα ο πατέρας της κι εκείνη την αυγάτισε. Όμως, η υποβόσκουσα πικρία της για τη σκληρή της μοίρα, αυτήν της υπηρέτριας των γονιών της, της σκλάβας του συζύγου της, της δούλας των παιδιών της και, τέλος, της υπηρέτριας των εγγονιών της, φέρνει στην επιφάνεια ένα κρυμμένο μίσος και μια βαθιά απέχθεια για τα θηλυκά. Παρά το γεγονός ότι και η ίδια είναι μάνα κοριτσιών, θεωρεί πως τα κορίτσια «δεν έχουν στον ήλιο μοίρα» σε αυτή την ανδροκρατούμενη κοινωνία, όπου κάθε θηλυκό που γεννιέται έχει μια προκαθορισμένη μοίρα γεμάτη δεινά, για το ίδιο και για την οικογένειά του. Ο συγγραφέας, μέσα από τις περίεργες και αμφιλεγόμενες αντιλήψεις της ηρωίδας του, κατορθώνει να αναπαραστήσει όλα τα έθιμα της εποχής και μέσω αυτής να εκφράσει ίσως και τη δική του απαξίωση για πολλά από αυτά, όπως τον άδικο θεσμό του προικοσυμφώνου που συνηθιζόταν τότε, ώστε οι γονείς να «εξαγοράζουν» έναν γαμπρό για το κάθε κορίτσι τους, ώστε να μην τους «μείνει στο ράφι».
Η ηρωίδα του Παπαδιαμάντη θεωρεί, λοιπόν, πως τα κορίτσια είναι βάρος για τους γονείς τους και βάρος για τους ίδιους τους εαυτούς, καθώς δεν έχουν να προσμένουν σε καμιά απολύτως καλύτερη μοίρα από τη δική της. Έτσι, καλό είναι «να μη σώνουν» και να πεθαίνουν νωρίς, όσο ακόμα είναι μικρά και δεν έχουν να αφήσουν πίσω τους πολλές μνήμες και μεγάλο πόνο από την απώλειά τους. Οι πεποιθήσεις της αυτές θα την οδηγήσουν στη δολοφονία πέντε κοριτσιών, δύο εκ των οποίων ήταν βρέφη, και αρχής γενομένης από τη νεογέννητη εγγονή της. Ο συγγραφέας μάς παρουσιάζει σταδιακά πώς μπορεί ένα φυσιολογικό ανθρώπινο πλάσμα να χάσει κάθε αίσθηση του καλού και του κακού, να μετονομάσει τον φόνο «έλεος» και το έγκλημα «λύτρωση». Όμως, ταυτόχρονα, τονίζει και την πανταχού παρούσα συνείδηση η οποία, μέσω των τύψεων, εισβάλει ακόμα και στο πιο θολωμένο μυαλό και διεκδικεί το δικό της μερτικό.
Η γριά Χαδούλα, ή Φραγκογιαννού, είναι μία ηρωίδα μοναδική στην ελληνική λογοτεχνία, απόλυτα ψυχογραφημένη και σκιαγραφημένη από τον μεγάλο συγγραφέα, που μετατρέπεται σταδιακά σε Φόνισσα, η οποία δολοφονώντας τα μικρά κορίτσια θεωρεί ότι, αφενός, γλιτώνει τα ίδια από τη μιζέρια μιας ζωής γεμάτης βάσανα, υποταγή και πόνο και, αφετέρου, τους δύστυχους γονείς τους από την αγωνία της αποκατάστασής τους. Όσο όμως κι αν η Φόνισσα επιχειρεί να ξεφύγει από τους διώκτες της και τη «δαγκάνα» του Νόμου, που την κυνηγούν ανελέητα ώστε να πληρώσει για τα κρίματά της, δεν υπάρχει κανένα απάγκιο γι’ αυτήν, καμία εξιλέωση, καμία άφεση. Η Θεία Δίκη θα διεκδικήσει το ακέραιο τίμημα για τις άδικες δολοφονίες που εκείνη διέπραξε και θα το πάρει με αμετάκλητο και τραγικό τρόπο. Εν τέλει, Φίλοι μου, «Η Φόνισσα» είναι ένα βιβλίο κλασσικό, αριστουργηματικό και ανεπανάληπτο, ένα κόσμημα της ελληνικής, και όχι μόνο, λογοτεχνίας το οποίο πρέπει να διαβάσει κάθε αναγνώστης που σέβεται τον εαυτό του.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου & Σχόλια:

«Το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ανήκει σε ένα χαρακτηριστικό είδος του οποίου δεν υπάρχει κάτι ανάλογο σε αυτό τον τομέα. Η μίξη της καθαρεύουσας του 19ου αιώνα με τη "λαϊκή" γλώσσα αποτελεί μια εξαιρετική πρωτοτυπία που ξαφνιάζει τον αναγνώστη και του δημιουργεί ένα ευχάριστο συναίσθημα που τον κάνει να απολαμβάνει τη θαυμάσια χρήση του λόγου από τον "κοσμοκαλόγερο" της ελληνικής πεζογραφίας. Παράλληλα, η υπόθεση όλων των διηγημάτων και των μυθιστορημάτων του απεικονίζει γλαφυρά τη ζωή και τις συνήθειες τόσο του αστικού όσο και του αγροτικού κόσμου εκείνης της εποχής.
H «Φόνισσα» (1903) κατέχει, κατά γενική ομολογία, ξεχωριστή θέση στο έργο του Παπαδιαμάντη. Ξεχωριστή και με τις δύο σημασίες της λέξης: και ιδιαίτερη και εξέχουσα. Aν δεν υπήρχε η «Φόνισσα», το έργο αυτό θα έμενε λειψό, όσο τουλάχιστον αφορά το πρόβλημα του κακού, πρόβλημα που δεσπόζει στο παπαδιαμαντικό έργο. Xωρίς τη «Φόνισσα» το έργο του Παπαδιαμάντη θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Tο κακό που διαπράττει η γραία Xαδούλα δεν είναι το καθημερινό κακό, το συνηθισμένο, το κοινωνικό, αλλά το μέγα κακό, το ριζικό, το ασυγχώρητο.
Η φόνισσα, η συγκλονιστική νουβέλα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, θεωρείται το αριστούργημά του. Η σύλληψη, ο μύθος και η γλώσσα του συνθέτουν ένα λογοτεχνικό έργο αξεπέραστο μέχρι σήμερα. Η αφήγηση γοργή, συχνά συμβολική, μα πάντα συναρπαστική, γίνεται το όχημα μιας "παράξενης" ιστορίας, όπου τα εγκλήματα σχεδόν δικαιώνονται από την πρόθεση της ίδιας της Φραγκογιαννούς.
Θρησκεία, έρωτας, ελληνικά ήθη, όλα δοσμένα με μοναδικό τρόπο από τον "Άγιο" των ελληνικών γραμμάτων. Και όπως έλεγε χαρακτηριστικά και ο ίδιος: "Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη."»

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

«ΑΚΟΜΗ ΘΥΜΑΜΑΙ», της Ελένης Γαληνού - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΚΟΜΗ ΘΥΜΑΜΑΙ», της Ελένης Γαληνού - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Μίνωας
Σελίδες: 472
Τιμή: 14,85 €

            Έχω ξαναγράψει πως τα μοναστήρια μου κεντρίζουν απίστευτα το ενδιαφέρον, όχι τόσο από θρησκευτικής απόψεως, όσο από την άποψη ότι ασκούν μια ιδιαίτερη, μυστηριακή γοητεία στους περισσότερους ανθρώπους και εξάπτουν την περιέργειά τους. Ο  κύριος λόγος πιστεύω πως είναι το γεγονός ότι δεν περικλείουν με τον αυστηρό περίβολό τους μόνο την επιθυμία των μοναχών για ψυχική ανάταση, εγκλεισμό, απομάκρυνση από τα εγκόσμια και ψυχική ένωση με το Θεό και τους Αγίους Του, αλλά κυρίως την ανάγκη των ανθρώπων που ενδύονται το μοναχικό ένδυμα για εξιλέωση και κάθαρση από τα πρότερα αμαρτήματά τους. Εκεί, λοιπόν, υπεισέρχεται η έμφυτη περιέργεια του κάθε ανθρώπου, αλλά και του αναγνώστη ειδικότερα, να μάθει την ιστορία που οδήγησε τον κάθε ‘χάρτινο’, πραγματικό ή φανταστικό, ήρωα στο να απαρνηθεί τα εγκόσμια και να ακολουθήσει τον αυστηρό και περιορισμένο μοναχικό βίο.
            Η συγγραφέας Ελένη Γαληνού με “κέρδισε” από το πρώτο κιόλας βιβλίο της που διάβασα, το «Όταν Στέρεψε Η Αντοχή». Η γραφή της συμπαγής, μεστή, παραστατική, κατανοητή και ποιοτική χωρίς να είναι επιτηδευμένη, έχει την ικανότητα να μεταφέρει στον αναγνώστη εικόνες, συναισθήματα, καταστάσεις και γεγονότα με απίστευτη ένταση, ζωντάνια και πειθώ. Αν και ακόμα δεν έχω προλάβει να διαβάσω το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Πέρα Από Τις Κόκκινες Γραμμές», θεωρώ ότι τολμά να καταπιαστεί κάθε φορά και με διαφορετικό θέμα και ύφος, εποχή και συνήθειες, περιβάλλοντα και χαρακτήρες, κάτι που υποδεικνύει την στόφα μιας συγγραφέως ανήσυχης και “γενναίας”, καθώς κάθε διαφοροποίηση από την συγγραφική πεπατημένη, συνήθως, εμπεριέχει και κάποιο σχετικό ρίσκο. Περισσότερο δε, σε αυτό το βιβλίο, όπου το καθ’ όλα πρωτότυπο θέμα του διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα και συνηθισμένα του είδους και παραπέμπει στο μεταφυσικό, ίσως και για κάποιους, εξωπραγματικό στοιχείο.
            Το νέο, λοιπόν, μυθιστόρημα της Ελένης Γαληνού με τίτλο «Ακόμη Θυμάμαι»  πραγματεύεται ένα πολύ πρωτότυπο θέμα, ταυτόχρονα με ένα πασίγνωστο και πολύ δημοφιλές αντικείμενο: ένα σπάνιο, υπερφυσικό χάρισμα που εκδηλώνει ένα κορίτσι, η Χάρις, η οποία γεννιέται μέσα σε ένα πολύ “ασυνήθιστο” γυναικείο μοναστήρι και η λαίλαπα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, μέσα στην οποία στροβιλίζεται η ενήλικη πλέον και απόλυτα ερωτευμένη Χάρις. Πολλοί, ίσως, αναγνώστες θα σκεφτείτε πώς είναι δυνατόν να συνδυάζονται δύο τόσο αντιφατικά θέματα και να πλέκουν μία ενιαία μυθοπλασία… Κι όμως Φίλοι μου, σας δηλώνω πως είναι δυνατό και εφικτό κάτι τέτοιο και προσωπικά αισθάνομαι απόλυτα μαγεμένη και γοητευμένη από τον αριστοτεχνικό τρόπο που η συγγραφέας συνύφανε την υπέροχη και ευρηματική πλοκή αυτού του εξαίσιου μυθιστορήματος, το οποίο δυσκολεύομαι να εντάξω σε μια μεμονωμένη κατηγορία, καθώς άπτεται πολλών, διαφορετικών κατηγοριών ταυτόχρονα.
            Η υπόθεση ξεκινά από το μοναστήρι όπου καταφεύγει η άτυχη ετοιμόγεννη Δήμητρα, η οποία ζητά άσυλο για την ίδια και το αγέννητο μωρό της, μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1920. Οι λιγοστές καλόγριες την περιθάλπουν και την βοηθούν να γεννήσει το  παιδί της, ένα πανέμορφο ξανθομάλλικο κοριτσάκι. Από τη γέννησή του κιόλας οι μοναχές καταλαβαίνουν πως το παιδί αυτό έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα, ένα θείο δώρο το οποίο για να εξακολουθήσει να υπάρχει και να χαρίζεται απλόχερα στους ανθρώπους μέσω της Χάριτος, θα πρέπει εκείνη να παραμείνει αγνή και αμόλυντη, όπως την μέρα που γεννήθηκε. Η ζωή,  λοιπόν, που επιφυλάσσει η Μοίρα στο μικρό κορίτσι της θέτει ένα τεράστιο δίλημμα: να μείνει για πάντα αγνή και, είτε μέσα από τα όρια της μονής είτε εκτός, να ανακουφίζει τους ανθρώπους μέσω του θείου της χαρίσματός της, ή να ζήσει μία φυσιολογική ζωή, όπως οι περισσότερες κοπέλες της ηλικίας της, απαρνούμενη την αποστολή που της δόθηκε από τον Θεό.
            Παρόλο που η νεαρή Χάρις αποφασίζει να ταχθεί υπέρ της πρώτης επιλογής,  η ίδια η ζωή και ο ακαταμάχητος έρωτας που εισβάλλει στην πραγματικότητά της με το πρόσωπο του Πέτρου την αναγκάζουν να αλλάξει πορεία, αντίθετα από την αρχική της πρόθεση. Όμως, όπως συμβαίνει πάντα, καθετί σε αυτή την ζωή έχει και το αντίστοιχο τίμημα. Η ηρωίδα μας, λοιπόν, καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο μοναδικό χάρισμά της με την παντοτινή απομόνωση και στέρηση κάθε σαρκικής απόλαυσης και στην φυσιολογική, γεμάτη αγάπη και έρωτα ζωή δίπλα σε έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα την λατρεύει, με την ταυτόχρονη απώλεια του χαρίσματος που της έχει δοθεί.
Το ποιόν δρόμο θα επιλέξει τελικά η Χάρις θα το αφήσω σε εσάς να το ανακαλύψετε, αν και είμαι  βέβαιη πως στην πορεία της ανάγνωσης αυτού του μοναδικού μυθιστορήματος θα ανακαλύψετε πολλά περισσότερα. Θα διαπιστώσετε πως συνήθως η προκατάληψη και οι δεισιδαιμονίες δεν αφήνουν τους ανθρώπους να “δουν με τα μάτια της ψυχής τους” το μεγαλείο του Θεού, που μπορεί να εκφράζεται με τον πιο παράδοξο τρόπο και να εκδηλώνεται στο πιο απρόσμενο μέρος. Θα παραδεχτείτε πως η αγάπη και ο έρωτας μπορούν να ανθίσουν ακόμα και στα πιο ακατάλληλα “εδάφη”, ακόμα και εν μέσω ενός ανελέητου παγκόσμιου πολέμου. Θα συνειδητοποιήσετε πως ενίοτε υπάρχουν πράγματα που η λογική μας απορρίπτει ως απίθανα, αλλά η καρδιά και η ψυχή μας αποδέχεται ως  γνωστά από πάντα. Θα νιώσετε πως η πραγματική αγάπη δε γνωρίζει σύνορα και περιορισμούς, ούτε φοβάται τον σαρκικό θάνατο αλλά, αντίθετα, τον προκαλεί ευθέως, όταν είναι σίγουρη για την παντοτινή ψυχική ένωση δύο ερωτευμένων ανθρώπων.
Το «Ακόμη Θυμάμαι», το τρίτο εξαιρετικό μυθιστόρημα της Ελένης Γαληνού για το οποίο της αρμόζουν πολλά και θερμά συγχαρητήρια, αξίζει της προσοχής σας και σας διαβεβαιώνω πως θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη και την καρδιά σας.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Μια ιστορία σαν θρύλος.
Ένα μυθιστόρημα ύμνος στο μεγαλείο και στη δύναμη της αγάπης.
1920. Μια νεαρή γυναίκα ζητάει καταφύγιο σε μια απομακρυσμένη μονή και, πριν πεθάνει, γεννάει ένα κοριτσάκι με σπάνιο χάρισμα.
Πέντε μοναχές, Μαρία, Δομινίκη, Ορθοδοξία, Χρυσοστόμη, Αικατερίνη, προστατεύουν και μεγαλώνουν το κορίτσι έχοντας πλήρη επίγνωση του δώρου που φέρει.
Η καθεμία με τη δική της ξεχωριστή ιστορία.
Μια άγνωστη μοίρα από τον έξω κόσμο περιμένει να τις δέσει περισσότερο με τη ζωή του κοριτσιού.
Χρόνια μετά το κορίτσι αυτό, η Χάρις, αφήνει το μοναστήρι για να προσφέρει το δώρο της στους ανθρώπους.
Όταν ο έρωτας εισβάλλει στη ζωή της, οι ισορροπίες κλονίζονται.
Το χάρισμα απαιτεί αγνότητα.
Η επιλογή δύσκολη και ο έρωτας ορμητικός.
Το χάρισμα χάνεται.
1940. Καθώς η Χάρις αναζητάει τον αγαπημένο της στη δίνη του πολέμου, έρχεται αντιμέτωπη με μεγάλες αλήθειες που ποτέ δεν είχε σκεφτεί.
Πόσο δύσκολος αποδεικνύεται ο νέος δρόμος;
Τι σκοτεινό και ανατρεπτικό απειλεί τη ζωή της;
Στις μέρες μας η τελευταία ηγουμένη αποκαλύπτει τη συγκλονιστική ιστορία που ακόμη θυμάται, και...»
 

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Συνέντευξη με τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Δημήτρης Στεφανάκης
Ο Δημήτρης Στεφανάκης, ένας γνωστότατος και καταξιωμένος συγγραφέας, βρήκε μεταξύ των υπολοίπων υποχρεώσεών του λίγο χρόνο για να απαντήσει στις ερωτήσεις  των «Φίλων Της Λογοτεχνίας» και τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό. Πολυγραφότατος και με πολλά αντικείμενα ενασχόλησης, όπως η συγγραφή, η μετάφραση και η Νομική, έχει διακριθεί διεθνώς για την ξεχωριστή, ποιοτική του γραφή του και έχει καταφέρει να συνδυάσει επιτυχημένα την μυθοπλασία με τα ιστορικά γεγονότα, τους απτούς, ολοζώντανους χαρακτήρες με το εξωτικό στοιχείο, το νουάρ με το ρομαντισμό, το σύγχρονο με το αρχαίο και το vintage.
Οι απαντήσεις του συγγραφέα, αν και λακωνικές, είναι  τόσο ουσιαστικές και περιεκτικές, ώστε  μας δίνουν μια αρκετά ολοκληρωμένη  εικόνα ενός σημαντικότατου σύγχρονου έλληνα λογοτέχνη που έχει ακόμα πολλά να μας δώσει. Του εύχομαι κάθε επιτυχία και περιμένουμε  να μας «εκπλήσσει» με κάθε νέο του βιβλίο!

1) Αγαπητέ κ. Στεφανάκη, μας έχετε ήδη χαρίσει εννέα εξαιρετικά μυθιστορήματα με διαφορετική θεματολογία το καθένα και με πιο πρόσφατο το σύγχρονο και επίκαιρο «Ο Χορός Των Ψευδαισθήσεων». Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Η ανάγκη μου να βγω έξω από τα όρια της πραγματικότητας, εκεί όπου αισθάνομαι πιο άνετα με τους χαρακτήρες και τις φανταστικές ιστορίες τους. Τώρα μόνο αντιλαμβάνομαι τι εννοούσε ο Πεσσόα όταν έλεγε πως ‘η λογοτεχνία είναι η απόδειξη ότι η πραγματικότητα δεν είναι αρκετή’.

2) Στα μυθιστορήματά σας "ταξιδεύετε" συχνά τους αναγνώστες σας σε μέρη όπως η Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, το Λονδίνο, το Παρίσι, οι Κυκλάδες κ.α. Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις τοποθεσίες τις οποίες περιγράφει στα βιβλία του, και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη, ή αρκούν οι πληροφορίες που μπορεί να συλλέξει;

Οι πολυταξιδεμένοι συγγραφείς έχουν ένα πλεονέκτημα υπό τον όρο ότι είναι καλοί συγγραφείς. Θα ήθελα να σας θυμίσω όμως ότι πολλά από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας είναι στατικά, χωρίς συνεχή κίνηση και μεγάλα ταξίδια. Αν πάλι αναφέρεσαι σ’ ένα τόπο που τον έχεις δει μόνο σε καρτ ποστάλ, συνήθως δεν γίνεσαι πειστικός.

3) Στα βιβλία σας έχετε καταπιαστεί με ποικίλα θέματα κοινωνικού και  ιστορικού περιεχομένου. Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο;

Η λογοτεχνία, ευτυχώς, δεν είναι επιστήμη και δεν απαιτεί επιστημονικές γνώσεις. Κάποιες φορές ωστόσο, για να είμαστε πραγματολογικά ακριβείς προσφεύγουμε στους «ειδικούς» προκειμένου να πάρουμε τις απαραίτητες πληροφορίες.

4) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και πόσο δύσκολο είναι να  συγκεντρώσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, πρόσωπα και τόπους με την  μυθοπλασία σας;

Η έμπνευση παραμένει κάθε φορά μυστήριο και σ’ εμένα τον ίδιο. Όσο για τις πληροφορίες, είναι όντως μια επίπονη διαδικασία, είναι όμως κι ένα συναρπαστικό παιχνίδι με το χρόνο, με τις διαφορετικές εποχές και τους ανθρώπους.

5) Έχετε συμπεριλάβει ποτέ σε βιβλία σας, μέσα στην εκάστοτε μυθοπλασία, και κάποια προσωπικά σας βιώματα; Πόσο εύκολο, δύσκολο ή επώδυνο ήταν αυτό και πόσο εφικτή ήταν η αντικειμενική προσέγγισή τους συγγραφικά;

Είναι αδύνατο ο συγγραφέας να απουσιάζει από τα βιβλία του. Περισσότερο ή λιγότερο εξαρτάται από το βιβλίο. Τις περισσότερες φορές αφηγείσαι κάποια πράγματα σαν να τα έζησαν άλλοι. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι οι ήρωές μου αποδεικνύονται συνήθως πιο ενδιαφέροντες από τον δημιουργό τους.

6) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που ‘ρέει’ αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Το μυθιστόρημα είναι περισσότερο μόχθος και λιγότερο  έμπνευση, πιστέψτε με. Η δουλειά είναι αυτή που φέρνει την έμπνευση και τον συγγραφικό οίστρο.

7) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημά σας αρκείστε στη δική σας μόνο αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα τη γνώμη κάποιου οικείου σας προσώπου, του οποίου την κρίση εμπιστεύεστε;

Το δεύτερο συμβαίνει συνήθως.

8) Από τα εννέα μυθιστορήματά σας υπάρχει κάποιο το οποίο ξεχωρίζετε, στο οποίο ίσως να έχετε μεγαλύτερη "αδυναμία" και γιατί; Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το καθένα από τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" του καθενός;

Θα πω μόνο ότι κατά εποχές αγαπώ και ξεχωρίζω κάποιο βιβλίο μου περισσότερο από τα άλλα. Για την «ιστορία» του καθενός θα πρέπει μάλλον να αφιερώσουμε κάποια άλλη συνέντευξη.

9) Από τη Νομική στη μετάφραση και στη συγγραφή. Είστε φανερά πολυπράγμων άνθρωπος με επιτυχία και διακρίσεις σε κάθε ενασχόλησή σας. Πιστεύετε ότι, κάποιες φορές, οι διαφορετικές σας ιδιότητες συγχέονται, συγκρούονται, συνυπάρχουν ή συνδυάζονται, και κατά πόσο είναι εφικτό να τις διαχωρίζετε κάθε φορά;

Η Νομική μου έμαθε πού πρέπει να αναζητώ τα στοιχεία που χρειάζομαι και με ωρίμασε γλωσσικά. Η μετάφραση ήταν το αναντικατάστατο εργαστήρι της συγγραφικής μου γλώσσας. Όσο για τη συγγραφή, με αναβάπτισε πρωτίστως ως ύπαρξη.

10) Ο συγγραφέας  Δημήτρης Στεφανάκης βρίσκει το χρόνο να διαβάζει και για δική του ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο του; Όταν συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστης και γιατί;

Εννοείται, ότι διαβάζω, κυρίως για την απόλαυση του κειμένου. Δεν υπάρχουν καλοί συγγραφείς που δεν είναι καλοί αναγνώστες, μην γελιόμαστε. Προτιμώ την κλασική λογοτεχνία και  από τα σύγχρονα αναγνώσματα όσα αντιλαμβάνομαι πως με τον καιρό θα γίνουν κι αυτά κλασικά.

11) Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείτε ότι έχετε δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Είναι γνωστή η αγάπη μου για τον Καμύ, τον Κάφκα, τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι, όπως και για τον Πλάτωνα και τον Σοφοκλή. Από τους σύγχρονους, ξεχωρίζω τον Μπάνβιλ και τον Χαβιέρ Μαρίας.

12) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε λατρέψει και το οποίο "ζηλεύετε" ως λογοτεχνικό έργο και θα θέλατε να έχετε συγγράψει εσείς;

Ποιος δεν θα ήθελε να έχει γράψει την «Άννα Καρένινα» ή το «Μοναστήρι της Πάρμας»;

13) Θεωρείτε πως η επικαιρότητα θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για ένα συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Θα έπρεπε ο συγγραφέας να ευαισθητοποιείται σε σχέση με τα όσα βλέπει γύρω του και να αποτυπώνει τους προβληματισμούς του στα έργα του;

Η λογοτεχνία δεν είναι επ’ ουδενί ο τελάλης της επικαιρότητας. Όσα συμβαίνουν, όμως, μας επηρεάζουν λίγο-πολύ στα βιβλία μας.

14) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "κεντρίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι καθαρά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Στη λογοτεχνία δεν υπάρχουν μηνύματα κι αν υπάρχουν σε κάποια βιβλία αυτά δεν είναι λογοτεχνία. Αρκεί κανείς να εμφυσά κάθε φορά την αμφιβολία στον αναγνώστη του.

15) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να πειραματίζεται θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Η θεματική ρουτίνα μπορεί να σου εγγυηθεί την αναγνωστική σου πελατεία για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν εγγυάται την συγγραφική σου αξία.

16) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Ποιά η σημασία για εσάς των διεθνών αναγνωρίσεων και βραβεύσεων του έργου σας;

Καλά τα βραβεία και η διεθνής αναγνώριση, αλλά για ένα συγγραφέα που βρίσκεται ακόμα καθ’ οδόν, το στοίχημα είναι η δουλειά και η αυτοσυγκέντρωση. Έτσι μόνο βαδίζει κανείς με τους λιγότερους ενδοιασμούς και αγωνίες από την αρχή ως το τέλος.

17) Εσείς κ. Στεφανάκη, με  την πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων;

Να κάνουν υπομονή και να διαβάζουν περισσότερο.

18) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα σας τα βιβλία  και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Βιβλία που θα μπορούν ακόμα να σας εκπλήσσουν. Ευχάριστα ή δυσάρεστα δεν έχει σημασία.

Βιογραφία Δημήτρη Στεφανάκη:

Ο Δημήτρης Στεφανάκης γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχει μεταφράσει έργα των Σολ Μπέλοου, Ε. Μ. Φόρστερ, Γιόζεφ Μπρόντσκι, Προσπέρ Μεριμέ, Ονορέ ντε Μπαλζάκ κ.ά.
Το βιβλίο του «Μέρες Αλεξάνδρειας» (2011), που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, εκδόθηκε στα γαλλικά με εξαιρετική επιτυχία και βραβεύτηκε με το Prix Mediterranée Étranger. Κυκλοφορεί επίσης στα ισπανικά και τα αραβικά. Ο Δημήτρης Στεφανάκης τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη 2011 και ήταν υποψήφιος για το Prix du Livre Européen 2011.
Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν, επίσης, τα μυθιστορήματά του «Φιλμ Νουάρ» (2012), το οποίο μεταφράστηκε στα γαλλικά (υποψήφιο για το Prix Balkanika 2013), «Άρια, Ο Κόσμος Από Την Αρχή» (2013) που μεταφράζεται στα αραβικά, «Συλλαβίζοντας Το Καλοκαίρι» (2014)και «Ο Χορός Των Ψευδαισθήσεων» (2015). Ο Έλληνας συγγραφέας τιμήθηκε για το έργο του με τα διάσημα του Ιππότη Γραμμάτων και Τεχνών του Γαλλικού κράτους.
Ακόμα, έχουν εκδοθεί τα εξής έργα του από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα: «Φρούτα Εποχής» (2000), «Λέγε Με Καΐρα» (2002), «Το Μάτι Της Επανάστασης Έχει Αχρωματοψία» (2004). Από τις Εκδόσεις Πατάκη έχει εκδοθεί το έργο του «Θα Πολεμάς Με Τους Θεούς» (2010).

Βιβλιογραφία Δημήτρη Στεφανάκη:

«Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός (2015)
Σελίδες: 280   
Τιμή: 12,96 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"8 Νοεμβρίου 2011. Ο Αλέξανδρος Σάντσας, ή Αλεκίνος, δίνει τέλος στη ζωή του διχάζοντας μια ολόκληρη χώρα που βρίσκεται ήδη σε κρίση. Ο Μάνος Πιερίδης, μέλος μιας παρέας στην οποία ανήκε ο αυτόχειρας, αναθυμάται στιγμές από την κοινή τους ζωή στη δεκαετία του ενενήντα. Η μνήμη του ψηλαφεί τα ανέμελα χρόνια της νιότης, τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για την Έλια, τη νεαρή δασκάλα χορού, την πολυκύμαντη φιλία του με τον Σέργιο. Μέσα από μικρά και μεγάλα επεισόδια που οδηγούν στο σήμερα αναδεικνύεται το ψηφιδωτό χαρακτήρων ενός λαού που χόρεψε στον ρυθμό των ψευδαισθήσεων προτού βυθιστεί σε μια απρόσμενη περιπέτεια."

Ένα μυθιστόρημα για τη δοκιμασία της ζωής και του έρωτα με φόντο την πολύκροτη κρίση.

«ΣΥΛΛΑΒΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός (2014)
Σελίδες: 256
Τιμή: 10,08 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Το ταξίδι στις Κυκλάδες και στο φως ξεκινά ένα καλοκαίρι, στα τέλη του εικοστού αιώνα. Ένας διάσημος νομπελίστας, ο Αλμπέρ Καμύ, επιστρέφει στην πρωτεύουσα του χρόνου, την εποχή μας, και στη Μεσόγειο που αγάπησε. Τον συνοδεύει η νεαρή δημοσιογράφος Αριάδνη Δάριβα, που βλέπει αυτό το ταξίδι σαν μια δεύτερη ευκαιρία προκειμένου ο Γαλλοαλγερινός συγγραφέας να ολοκληρώσει το μυθιστόρημά του Ο πρώτος άνθρωπος.
Κάτω από τον ανίκητο ήλιο, στο διονυσιακό περιβάλλον της καλοκαιρινής Μυκόνου, ο Καμύ θα προσπαθήσει να συμφιλιώσει τις αναμνήσεις της προηγούμενης ζωής του με ένα σήμερα που δεν τον αφορά. Παλινωδώντας ανάμεσα στον έρωτα και στον θάνατο, θέλει να πιαστεί από τη χαρά της ζωής μέσα σ’ έναν κόσμο όπου άνθρωποι, βιβλία και πάθη ζητούν ολοκλήρωση.
Ένα μυθιστόρημα για το ελληνικό καλοκαίρι, για την αιώνια εφηβεία και τη νιότη που δεν κατάφερε να αγγίξει ο χρόνος."

«ΑΡΙΑ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός (2013)
Σελίδες: 480
Τιμή: 12,39 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Ο νεαρός Έλληνας διπλωμάτης Στέφανος Μαυροειδής επιστρέφει από το Λονδίνο στην Ελλάδα του Μεταξά. Μια μυστηριώδης υπόθεση εξαφάνισης θα τον φέρει σε επαφή με τη βρετανική αρχαιολογική κοινότητα. Ερωτεύεται την Aγγλο-Γαλλίδα αρχαιολόγο Ρόζμαρι Λεμπλάν και περνά μαζί της τους τελευταίους μήνες αμεριμνησίας στο περιθώριο των ανασκαφών στις Μυκήνες αλλά και του πολέμου που πλησιάζει με γοργά βήματα. Η διαφυγή τους στη Μέση Ανατολή τον Απρίλιο του ’41 θα τους οδηγήσει σ’ ένα θερμοκήπιο ειρήνης, το Κάιρο.
Ο Στέφανος θα ζήσει από κοντά τη νοσηρή πολιτική ατμόσφαιρα της αιγυπτιακής πρωτεύουσας που κυοφορεί την εθνική τραγωδία του Εμφυλίου. Ταυτόχρονα όμως εκείνος και η Ρόζμαρι αντιμετωπίζουν την πρόκληση μιας μυστικής αποστολής στην κατεχόμενη Ελλάδα με σκοπό την προστασία των ελληνικών αρχαιοτήτων…
Ένα μυθιστόρημα για τον παλιό κόσμο, που χάθηκε μέσα σε δύο διαδοχικούς παγκόσμιους πολέμους, και για τη μικρή ιστορία των απλών ανθρώπων που γράφεται στη σκιά των μεγάλων γεγονότων."

«ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός (2012)

Σελίδες: 560
Τιμή: 13,16 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Στο Παρίσι του 1939 ο νεαρός Γάλλος δημοσιογράφος Φιλίπ Τεμπό αναζητά στοιχεία για το παράνομο ειδύλλιο μιας Ισπανίδας δούκισσας και ενός Έλληνα εμπόρου όπλων. Η ζωή του τελευταίου γεννά πολλά ερωτηματικά για την καταγωγή του, τη δράση και την πολιτική επιρροή του. Ποιος ήταν εντέλει ο άνθρωπος που μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο θεωρήθηκε ο πλουσιότερος στον πλανήτη;
Την απάντηση δίνει ο παλιός αναρχικός Μιγκέλ Θαραμπόν. Μέσα από τις διηγήσεις του αναδεικνύεται ένας κόσμος συνωμοσίας, παρασκηνιακής πολιτικής και άνομου κέρδους. Μια κοινωνία σκιών γράφει Ιστορία ερήμην των απλών ανθρώπων, και γεγονότα που σημάδεψαν τον εικοστό αιώνα, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή, φαντάζουν εμπνεύσεις ενός αμείλικτου πρωταγωνιστή.
Ο μυστηριώδης Έλληνας δίνει το «παρών» σε κάθε μεγάλη στιγμή: νέα όπλα, αποικιακοί πόλεμοι, πολιτικά σκάνδαλα, μυστικές υπηρεσίες, αγώνας για την αναγέννηση της Ελλάδας. Η σκοτεινή του διαδρομή στις μητροπόλεις του κόσμου φωτίζεται μονάχα από έναν ανεξήγητο πατριωτισμό και το πάθος του για μια γυναίκα…

Μια μυθιστορηματική αναδρομή στα χρόνια που προανήγγειλαν την εποχή μας, όπου ο έρωτας και η Ιστορία, η πολιτική και η κατασκοπεία, ο ρομαντισμός και ο κυνισμός διεκδικούν το δικό τους μερίδιο."

«ΜΕΡΕΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός (2011)
Σελίδες: 736
Τιμή: 13,93 €

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Στην Αλεξάνδρεια των αρχών του εικοστού αιώνα η πολυγλωσσία της καθημερινότητας, το πολυφυλετικό πανηγύρι, ο γρήγορος πλουτισμός αλλά και η εξίσου αιφνίδια πτώση έχουν τους δικούς τους κανόνες, τους οποίους οι Αλεξανδρινοί γνωρίζουν καλά. Κάπου στο βάθος προβάλλει η Ιστορία: δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, η Ευρώπη του μεσοπολέμου, οι εθνικές συμφορές στη Μεσόγειο, η πτώση των ναυτικών αυτοκρατοριών, η έξαρση του εθνικισμού.
Μια οικογένεια Ελλήνων καπνοβιομηχάνων ζει το μικρό της θαύμα με φόντο την ελληνική παροικία της πόλης. Η μοίρα της δένεται ανεπίλυτα με τον Λιβανέζο Ελιάς Χούρι και τη Γαλλο-Eλβετίδα Υβέτ Σαντόν. Ιστορίες εμπορίου, πολιτικής, έρωτα και κατασκοπείας. Κάθε άνθρωπος της διασποράς έχει την ιστορία του, την οποία είναι πάντα πρόθυμος να διηγηθεί, παραλείποντας ωστόσο συχνά ένα μικρό μυστικό.
Από την Κωνσταντινούπολη ως τη Μασσαλία και από το Παρίσι ως τη Βιέννη ο κοσμοπολιτισμός δίνει τη δική του παράσταση. Όμως έρχεται η στιγμή που τα φώτα χαμηλώνουν στην Αλεξάνδρεια και η πόλη βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στο σκοτάδι της παρακμής."

«ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ»
Εκδόσεις: Πατάκη (2010)
Σελίδες: 576

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Ξύπνα, Λεωνίδα. Είναι ώρα" νόμισε πως άκουσε μες στον ύπνο του τη φωνή της Ερατεινής, της Μεσσήνιας γριάς να τον καλεί και πετάχτηκε αναμαλλιασμένος απ' τη βασιλική κλίνη, αναζητώντας στο σκοτάδι το χάδι της λες κι ήταν ακόμα μικρό παιδί. Για μια στιγμή μάλιστα είχε τη βεβαιότητα ότι ξαναζούσε εκείνη τη μακρινή μέρα, που η νεαρή τότε Ερατεινή τον σήκωσε από τα άγρια χαράματα για να τον παραδώσουν στους παιδονόμους.
Από ατίθασο παιδί σε αριστούχο της αγωγής και από μέλος της στρατιωτικής ελίτ σε διστακτικό ενήλικα που έζησε στη σκιά του ετεροθαλούς αδελφού του, Κλεομένη, ο Λεωνίδας ακολούθησε το δικό του πεπρωμένο. Μάρτυρας της οικογενειακής διαμάχης για τον θρόνο του οίκου των Αγιαδών, αποποιήθηκε την προσωπική του φιλοδοξία αναπτύσσοντας στο έπακρο τη σωματική ρώμη και την ηθική ακεραιότητα του επίλεκτου Σπαρτιάτη. Αγέρωχος βασιλιάς, παρέμεινε σε πολλά απλός στρατιώτης. Δεν υποπτεύθηκε καν τον ρόλο που του επεφύλασσε η Ιστορία. Όταν όμως χρειάστηκε, αποδείχτηκε σαν έτοιμος από καιρό...
Το "Θα πολεμάς με τους θεούς" είναι ένα μυθιστόρημα για τον άνθρωπο που έσωσε τον δυτικό πολιτισμό, τον ρομαντικό και αταίριαστο βασιλιά της Σπάρτης.
Στην ιστορία της ζωής του, οι Θερμοπύλες, ως ύψιστη έκφραση ελευθερίας, δεν αποτελούν μονάχα την αποθέωση της μοναχικής του πορείας. Συνοψίζουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο το ιδεώδες της πόλης του. Και η ίδια η Σπάρτη ξεδιπλώνεται ολοζώντανη και πολύχρωμη μπροστά στα μάτια μας, μαζί με το πανόραμα ενός ολόκληρου κόσμου που φαντάζει απροσδόκητα οικείος και σύγχρονος."

«ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΕΧΕΙ ΑΧΡΩΜΑΤΟΨΙΑ»
Εκδόσεις: Ωκεανίδα
Σελίδες: 492

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Ο Άλκης που επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από χρόνια, η πληγωμένη Άννα, ο μυστικοπαθής Ξένος, ο μεγαλομανής Τσάρλι, η ποιήτρια Μυτού, ο συγγραφέας Πλούταρχος και ο τρομολάγνος Φον Καλημέρα...
Ένας θίασος από σκιές που κινείται στο περιθώριο της σύγχρονης μεγαλούπολης σέρνοντας πίσω του τα όνειρα μιας επανάστασης που δεν έγινε ποτέ, το βάρος της νοσταλγίας και των απωθημένων που κακοφόρμισαν και έχασαν την αθωότητά τους. Το μόνο που τους έχει απομείνει είναι η συνεχής ανανέωση του κύκλου του αίματος που σκορπάνε γύρω τους, πέφτοντας στις ψυχολογικές παγίδες μιας ζωής που μοιάζει εντελώς αποκομμένη από την πραγματικότητα του κόσμου.
Πρόκειται για ένα ψυχογράφημα της τρομοκρατίας αλά ελληνικά, γραμμένο με την ακρίβεια γεωμετρικού θεωρήματος."
 
«ΛΕΓΕ ΜΕ ΚΑΪΡΑ»
Εκδόσεις: Ωκεανίδα
Σελίδες: 262

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Η μαγεία της Καΐρας ξεχύνεται σαν το φως απ' τον ορίζοντα της παιδικής ηλικίας. Παρασύρει στο πέρασμά της το μυστήριο που έκρυβαν τα «Πουτανάδικα», την ανεκδιήγητη οργάνωση του Μπούλη που θα ανέτρεπε τη Χούντα και τη μορφή του παππού, μυθική, τρυφερή, οικεία, ίδια με το πρόσωπο και τη φωνή των αναμνήσεων. Ήταν τότε που οι γειτονιές της Αθήνας ήταν κόσμος ολόκληρος κι ο κόσμος ήταν εύκολος και γοητευτικός, σαν τους περίφημους ποδοσφαιρικούς αγώνες ανάμεσα στην Πάνω και την Κάτω Γειτονιά..."

«ΦΡΟΥΤΑ ΕΠΟΧΗΣ»
Εκδόσεις: Ωκεανίδα
Σελίδες: 232

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Χωρισμένος από τη νευρασθενική σύζυγό του, ο ήρωας αυτής της ιστορίας φτάνει στη Μύκονο για να μπορέσει να ξεπλύνει, στο πλευρό ενός φίλου από τα παλιά, τ' άπλυτα της ζωής του.
Όμως η θεότητα του ελληνικού καλοκαιριού αποδεικνύεται απρόβλεπτη, όσο και οι αντιδράσεις ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ξεφύγει από τις ναρκωμένες του αισθήσεις. Η ατμόσφαιρα του κοσμικού νησιού, εκτός από λευκές νύχτες, επιφυλάσσει εκπλήξεις και εμπειρίες, από τις οποίες οι σημαντικότερες δεν είναι ούτε η παρέα των τεσσάρων που αναζητά τον «Θησαυρό της Νοσοκόμας», ούτε το πτώμα που θα πέσει με όλο του το βάρος στον βάλτο της χαύνωσης για να ταράξει τα νερά. Περισσότερο απ' όλα αυτά, είναι το αίσθημα που παραμονεύει στα σοκάκια του νησιού, πως πίσω από κάθε τέλος υπάρχει πάντα μια αρχή."
 


Πηγές: Εκδόσεις Ψυχογιός - Δημήτρης Στεφανάκης

             Εκδόσεις Ωκεανίδα - Δημήτρης Στεφανάκης

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

«ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΙΙ – ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ», της Άρτεμης Βελούδου-Αποκότου – Γράφει η Νικολέτα Μπαλοπήτου

«ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΙΙ – ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ», της Άρτεμης Βελούδου-Αποκότου – Γράφει η Νικολέτα Μπαλοπήτου

Εκδόσεις: i-Write.gr
Σελίδες: 670
Τιμή: 18 €

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας “Εφιάλτες”, με τίτλο “Ψευδαίσθηση”, κυκλοφόρησε το περασμένο καλοκαίρι και ουσιαστικά ξεκινάει από εκεί που μας άφησε το πρώτο βιβλίο. Η αφήγηση συνεχίζει να είναι πρωτοπρόσωπη με αφηγητή τον Ρέιμοντ, αλλά – και χωρίς αυτό να αποτελεί spoiler, γιατί ειπώθηκε και στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα – με μία πολύ όμορφη έκπληξη να προστίθεται – συνηθέστερα – μετά το τέλος κάθε κεφαλαίου. Αυτή είναι η οπτική των γεγονότων που σηματοδότησαν το πρώτο μέρος από τη μεριά της Ονόρα. Για πρώτη φορά ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να διαβάσει και να μάθει πράγματα από τη μεριά της πρωταγωνίστριας και να γνωρίσει ακριβέστερα όσα αφορούσαν τη δική της δράση και ψυχολογία τις ημέρες που προηγήθηκαν του συμβάντος εκείνου, που έφερε τα πάνω κάτω και άλλαξε ουσιαστικά τις συνήθειες και την πορεία της ζωής των προσώπων που συμμετείχαν άθελά τους ή μη, σε αυτό.
Δυστυχώς, όσον αφορά τη πλοκή του δεύτερου μέρους, δεν γίνεται να ειπωθεί κάτι χωρίς να γίνει spoiler. Οπότε θα συνεχίσω διαφορετικά αυτή τη φορά και δεν θα μιλήσω καθόλου για την υπόθεση που το αφορά. Θα πω μόνο ότι ο ρυθμός είναι τέτοιος, που αν το πρώτο σε έκανε δύσκολα να το αφήσεις, το δεύτερο κάνει, αν είναι δυνατόν, ακόμη πιο δύσκολο το όλο εγχείρημα
Νέοι χαρακτήρες έρχονται να προστεθούν, άλλοι που γνωρίσαμε στο πρώτο μέρος αποκτούν ακόμη πιο ενεργό ρόλο, ενώ πολλές φορές μας εκπλήσσουν με τις ενέργειες και τις αποφάσεις τους. Οι περιγραφές των περιοχών από τη συγγραφέα, συνεχίζουν να είναι κατατοπιστικές, χωρίς να κουράζουν και αυτή τη φορά είναι ακόμη περισσότερες. Σαν Φρανσίσκο, Σακραμέντο, Οντάριο, Ντάνγουϊτς και επιτέλους … Ιρλανδία! Σε αυτό το δεύτερο μέρος οι αναζητήσεις είναι περισσότερες, άρα και τα ταξίδια. Οι μεταφυσικές σκηνές φυσικά, συνεχίζουν να είναι παρούσες και ακόμη πιο επιτακτικές. Αλησμόνητη η σκηνή με τη σεάνς, ανατριχιαστική και συγκινητική η σκηνή στη λίμνη, με το γνωστό από το πρώτο βιβλίο, φάντασμα της Λευκοντυμένης γυναίκας. Η χρήση της ισπανικής γλώσσας από τη μεριά του φαντάσματος, κάνει ακόμη πιο αληθοφανή τη στιγμή εκείνη. Ένα ακόμη παράδειγμα ότι η συγγραφέας για άλλη μία φορά δεν άφησε τίποτα στη τύχη.
Πραγματικά, μπορεί να μας γεννιούνται κάποια ερωτήματα, αλλά είμαι σίγουρη πως θα απαντηθούν μία και καλή στο τρίτο και τελευταίο βιβλίο. Και αυτό το γράφω από την άποψη ότι σε αυτό το δεύτερο μέρος, μας λύνονται πολλές απορίες που μας είχαν δημιουργηθεί από το πρώτο ή κατά τη διάρκεια του δεύτερου. Και ειλικρινά, δεν φαντάζουν καθόλου εξωφρενικές ή υπερβολικές, αλλά αντίθετα απόλυτα λογικές και πραγματικές. Η μυστηριακή ατμόσφαιρα συνεχίζει να είναι υπάρχουσα κι όσο πιο πολλά ερωτηματικά γεννιούνται, τόσο πιο γρήγορα θες να φτάσεις στο τέλος και να ανακαλύψεις τις αλήθειες πίσω από αυτά. Οι αποκαλύψεις είναι καταιγιστικές, αλλά όχι βιαστικές. Έρχονται τη στιγμή που πρέπει και σε ξαφνιάζουν με την αληθοφάνεια και την ευφυΐα με την οποία έχουν παρθεί.
Ο τρόπος γραφής της συγγραφέως, είναι για ακόμη μία φορά καθηλωτικός και το κάθε κεφάλαιο κλείνει με τέτοιον τρόπο, που θες αυτομάτως να πας στο επόμενο. Το μυθιστόρημα δε, σε αφήνει σε ένα σημείο, που όπως και με το προηγούμενο βιβλίο, σε κάνει να αναρωτιέσαι πότε θα κυκλοφορήσει το επόμενο, έστω κι αν διαφοροποιείται ο λόγος που συμβαίνει αυτό.
Γενικά, είναι ένα δεύτερο μέρος αντάξιο και καλύτερο από το πρώτο, με περισσότερη δράση και πιο έντονες στιγμές. Στο πρώτο βιβλίο ουσιαστικά γνωρίσαμε τους ήρωες, τον περιβάλλοντα χώρο στον οποίο θα διαδραματιζόταν το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας και ήρθαμε σε μια πρώτη επαφή με αιθέρια πλάσματα, μορφές από το υπερπέραν και με τις επιπτώσεις που μπορεί να φέρει μία κατάρα. Σε αυτό το δεύτερο μέρος κι έχοντας γνωρίσει καλύτερα τους πρωταγωνιστές, αγωνιούμε και πορευόμαστε μαζί τους στο ταξίδι για τη λύση όλων όσων τους κυνηγούν και δεν τους αφήνουν να ζήσουν μία καθ’ όλα φυσιολογική ζωή. Είτε αυτά είναι στοιχειά που εμφανίζονται από το πουθενά, είτε είναι έννοιες κρυμμένες στο ασυνείδητό τους.
Και το ποίημα που υπάρχει στην αρχή του κειμένου, γραμμένο από μία φίλη της συγγραφέως, σε προετοιμάζει ιδανικά για την γεμάτη έντονες συγκινήσεις πορεία που θα ακολουθήσει ο αναγνώστης και σε αυτό το δεύτερο βιβλίο, εν αναμονή πάντα του τρίτου και τελευταίου της τριλογίας.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Ήταν πλέον αργά για να σώσω τη ζωή της. Η υπόσχεση μου όμως, αφορούσε την ψυχή της.»

Η εκπνοή του καλοκαιριού βρίσκει τον Ρέιμοντ Κνάιτ στο Ντάνγουϊτς με επώδυνες αναμνήσεις, και εξίσου δυσάρεστες επιλογές. Είτε θα άφηνε πίσω του το παρελθόν –για μια ακόμη φορά, είτε θα του επέτρεπε να τον κατασπαράξει, ψυχικά και σωματικά.

Έχοντας χάσει την Ονόρα, αποφασίζει να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει: Θα έσωζε την ψυχή της αγαπημένης του, έστω κι αν έπρεπε να βουτήξει ο ίδιος στην κόλαση για χάρη της.

Ξεκινάει, εκούσια πλέον, το ταξίδι του στον κόσμο των πνευμάτων με νέους και απρόσμενους συμμάχους στο πλευρό του. Και ακροβατώντας στα όρια της τρέλας θα φτάσει σε μια τρομερή ανακάλυψη, που θα γκρεμίσει όλα όσα ως εκείνη τη στιγμή θεωρούσε δεδομένα.

«Μία μοναδική ιστορία που συνδυάζει περίτεχνα το παραφυσικό, τον έρωτα και το μυστήριο. Επιπλέον, ο Ρέιμοντ Κνάιτ μπαίνει εύκολα στο Top 5 μου με τους αγαπημένους λογοτεχνικούς ήρωες. Άρτια δομημένος, καυστικός και άκρως ρεαλιστικός.» – Τατιάνα Τζινιώλη, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας

«Ένα ατμοσφαιρικό βιβλίο, γεμάτο μυστήριο και άλυτους γρίφους, από μία νέα συγγραφέα με δυνατή πένα και πολύ φαντασία. Το αγάπησα!» – Στέλλα Καραμπακάκη, Συγγραφέας

«Η Άρτεμις Βελούδου Αποκότου, είναι το νέο αίμα στο ελληνικό φανταστικό! […] Μετά το αριστοτεχνικό «Εφιάλτες: Συμβόλαιο Ψυχής», μας φέρνει το «Εφιάλτες: Ψευδαίσθηση», μια ιστορία αισθηματική, ονειρική, ερωτική αλλά και τρομακτική. Θα σας πω το εξής: Διαβάστε το. Στα χέρια σας κρατάτε ένα από τα καλύτερα βιβλία του είδους!» – Γιώργος Γιώτσας, Συγγραφέας

«Από τα λίγα βιβλία που έχεις καλό προαίσθημα, ότι θα είναι ‘αυτό που περιμένεις’! Μερικούς… εφιάλτες, χαίρεσαι να τους απολαμβάνεις!» – Έφη Διαματάρη, Αναγνώστρια

«Οι Εφιάλτες αποτελούν ένα αριστοτεχνικά γραμμένο μεταφυσικό θρίλερ…» – Νικολέτα Μπαλοπήτου, Reviewer στο Spoileralert.gr