Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

«ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ – Τα Χρόνια Του Φιδιού», του Δημήτρη Βαρβαρήγου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ – Τα Χρόνια Του Φιδιού», του Δημήτρη Βαρβαρήγου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Ν. & Σ. Μπατσιούλας
Σελίδες: 540
Τιμή: 15,93 €

«Ψάλε μου, θεά την οργή του Αχιλλέα, του γιου του Πηλέα, αυτή την καταραμένη οργή, που προξένησε στους Αχαιούς αμέτρητες συμφορές κι έστειλε τις ατρόμητες ψυχές πολλών ηρώων στον Άδη, αφήνοντας τα σώματά τους βορά στα σκυλιά και στα όρνεα· αυτό ήταν το θέλημα του Δία από τότε που έπεσε μίσος για πρώτη φορά ανάμεσα στο βασιλιά γιο του Ατρέα και το θεόμορφο Αχιλλέα.» (Πηγή: Βικιπαιδεία: ΙΛΙΑΔΑ)

Έτσι ξεκινάει το μεγαλύτερο έπος όλων των εποχών, η Ιλιάδα του Ομήρου, ένα ποίημα που αποτελείται από 24 ραψωδίες (όσα και τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου) και 15.693 στίχους! Η οργή, η "μάνητα" του ξακουστού ήρωα των Ελλήνων, του Αχιλλέα, έγινε η αφορμή για την περιγραφή ενός πολέμου πραγματικά μεγαλειώδους για την εποχή του, ο οποίος έμεινε γνωστός στους αιώνες ως η μεγαλύτερη πολεμική σύρραξη του γνωστού τότε κόσμου, που ξέσπασε το 1194-1184 π.Χ, σύμφωνα με τον αρχαίο ιστορικό Ερατοσθένη. Όλες οι πόλεις–κράτη της Ελλάδας συμμάχησαν κάτω από την αδιαφιλονίκητη ηγεμονία του Αγαμέμνονα, του ανθρώπου που έμεινε στην ιστορία γνωστός ως «ο Λέων των Μυκηνών» –λόγω της δύναμης, του θάρρους, της πυγμής αλλά και των ηγετικών ικανοτήτων του– και συγκέντρωσαν τα καράβια και τις στρατιωτικές τους δυνάμεις, γύρω στα 1.200 πλοία και 70.000 έως 300.000 στρατιώτες, ξεκινώντας μια εκστρατεία εναντίον της Τροίας, η οποία θα έμενε αλησμόνητη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα ως «ο Τρωικός Πόλεμος»!
 Ένας πόλεμος του οποίου τα αίτια ήταν κυριαρχικά και οικονομικά, ενώ η αφορμή του, αυτή που τον έκανε και γνωστό στα πέρατα του κόσμου, ήταν μια γυναίκα, ίσως και η κυριότερη «Λιπεσάνορα» όλων – αφού έλειπε στον άντρα της τον Μενέλαο – η Ωραία Ελένη της Σπάρτης. Όπως η Ελένη, έτσι και άλλες γυναίκες «Λιπεσάνορες» ήταν εκείνες οι οποίες έμεναν στα μετόπισθεν των ηρωικών μαχών του μεγαλύτερου πολέμου των ανθρώπων, βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της ζωής των ανδρών τους και των πατρίδων τους, αυτές τους έδιναν ζωή, αυτές τους ανάτρεφαν και τους γαλουχούσαν, αυτές τους ξελόγιαζαν και τους ενέπνεαν πάθη, αυτές τους έκλαιγαν στη νεκρική πυρά, αυτές δέχονταν τα άδικα αντίποινα από τον εκάστοτε κατακτητή…
Σε αυτές τις γυναίκες λοιπόν, σαν την Ελένη, την Ανδρομάχη, τη Θέτιδα, τη Κλυταιμνήστρα, την Εκάβη, την Κασσάνδρα, τη Βρισηίδα –η οποία έγινε άθελά της η αιτία για την περιβόητη μάνητα του Αχιλλέα– αλλά και σε άλλες σημαντικές μορφές εκείνης της εποχής, έδωσε "φωνή" ο αγαπημένος και εξαίρετος λογοτέχνης Δημήτρης Βαρβαρήγος. Οι γυναίκες αυτές παίρνουν για πρώτη φορά τον λόγο και μας αφηγούνται διαδοχικά, και η κάθε μια από τη δική της σκοπιά, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν πριν και κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Μέσα από τις συγκλονιστικές διηγήσεις των δεκαπέντε γυναικών, Ελληνίδων και Τρωάδων, οι οποίες μοιάζουν να είναι πραγματικά βγαλμένες μέσα από τα δικά τους χείλη, και με περισσή ευαισθησία, γλαφυρότητα, παραστατικότητα και διεισδυτική ματιά ο συγγραφέας μας "ξεναγεί" στα "παρασκήνια" αλλά και στα ίδια τα γεγονότα ενός πολέμου ο οποίος έγινε σημείο αναφοράς για όλες τις μελλοντικές γενιές.   
Αυτό που αποκαλύπτεται είναι η άλλη όψη του έπους της Ιλιάδας, όχι μόνον αυτή των επικών μαχών, των αθάνατων ηρώων, των ιστορικών γεγονότων που έμειναν αλώβητα στο πέρασμα του χρόνου μέσα από τις ραψωδίες του Ομήρου και έλαβαν το επίχρισμα του μύθου, αλλά αυτή των γυναικών πίσω από τους πολυτραγουδισμένους ήρωες. 
Δε μας εξιστορούνται απλά τα γεγονότα και οι καταστάσεις ή οι ήρωες που έλαβαν μέρος σ' αυτό τον πόλεμο, αλλά ουσιαστικά "μπαίνουμε" μέσα στα παλάτια, περιδιαβαίνουμε τα απόμερα δώματα, ταξιδεύουμε με τα καράβια, περπατάμε στα στρατόπεδα, θωρούμε τα απόρθητα τείχη της Τροίας, κρυβόμαστε ακόμα και μέσα στον Δούρειο Ίππο, και "αισθανόμαστε" τον αρχαίο κόσμο της εποχής εκείνης να "ζωντανεύει" μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Γινόμαστε μάρτυρες των ιδιωτικών στιγμών, των παθών, των ερώτων, των θρήνων, της οργής, των τύψεων, της εκδίκησης, των πιο μύχιων συναισθημάτων και των κατορθωμάτων ηρώων και ηρωίδων όπως ο Αχιλλέας, η Θέτιδα, ο Πηλέας, η Ωραία Ελένη, ο Μενέλαος, ο Αγαμέμνονας, η Κλυταιμνήστρα, η Ιφιγένεια, ο Πάρις, ο Πρίαμος, ο Έκτορας, η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα, ο Νεοπτόλεμος, η Εκάβη, η Βρισηίδα, η Λήδα, ο Οδυσσέας, η Πηνελόπη, η Ευρύκλεια, ο Πάτροκλος, ο Φιλοκτήτης, ο Αίαντας ο Τελαμώνιος, ο Αίαντας ο Λοκρός, ο Αινείας, ο Διομήδης και τόσων άλλων που, μέσα από την χαρισματική πένα του Δημήτρη Βαρβαρήγου παίρνουν "σάρκα και οστά".  
Πολλά ακόμα θα μπορούσαν να γραφούν για αυτό το πραγματικά επικό ιστορικό μυθιστόρημα, το οποίο είναι αντάξιο του έπους της Ιλιάδας, αλλά είναι προτιμότερο ο αναγνώστης να το διαβάσει ο ίδιος και να ‘"ταξιδέψει" σε εκείνες τις εποχές και τα γεγονότα τα οποία θα τον μαγέψουν, θα τον καθηλώσουν, θα τον συγκλονίσουν και θα μείνουν χαραγμένα για πάντα στη μνήμη του. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον εξαίρετο συγγραφέα που για μια ακόμα φορά δημιούργησε ένα λογοτεχνικό αριστούργημα. Διαβάστε το Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Λιπεσάνορες... Βαρύνουσα η ευθύνη του γυναικείου ρόλου σας, για ένα ανάξιο λάφυρο.
Δεκαπέντε τραγικές φιγούρες γυναικών με το ίδιο πεπρωμένο αφηγούνται την τραγωδία του πολέμου, τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου.
Μιλούν μέσα απ' την ψυχή τους για τα δεινά και τις συμφορές τους, για τα δικά τους παθήματα και προσωπικά πάθη. Εκμυστηρεύονται μύχια μυστικά, πως βίωσαν τη χαρά, τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, τη μητρότητα, την εκδίκηση και την περιφρόνηση, τη σκλαβιά και το θάνατο. Εξιστορούν την τόλμη, τους ήρωες, τη γενναιότητα, την αξία των ιδανικών ν' αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.
Οι "Λιπεσάνορες" είναι ένα βιβλίο που έχει τα στοιχεία του παραμυθιού, αλλά είναι μια αληθινή ιστορία που ολοκληρώνει ένα πολεμικό τραγούδι.»

"Η άλλη όψη τον έπους της Ιλιάδας, όχι αυτή των επικών μαχών, των αθάνατων ηρώων και των ιστορικών γεγονότων, αλλά αυτή των γυναικών πίσω από τους πολυτραγουδισμένους ήρωες" (Κλειώ Τσαλαπάτη, κριτικός λογοτεχνίας)
 

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Συνέντευξη με τον ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΠΟΥΖΟ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

            Το Συγγραφέα, ίσως καλύτερα θα έπρεπε να γράψω το Λογοτέχνη, Γιάννη Καλπούζο τον γνώρισα για πρώτη φορά συγγραφικά το 2011 μέσα από το βιβλίο του «Άγιοι & Δαίμονες», ένα ιστορικό μυθιστόρημα που έμελλε να με στιγματίσει ως αναγνώστρια, καθώς έθεσε τον πήχυ επιλογής αναγνωσμάτων μου πολύ ψηλότερα από πριν. Πλέον, αυτό το βιβλίο του θα ορθωνόταν πάντοτε αδυσώπητο ως μέτρο σύγκρισης για όλα τα επόμενα που θα επέλεγα να διαβάσω. Σκοπός μου έγινε να συγκεντρώσω όλα τα δικά του μυθιστορήματα που κυκλοφορούσαν, καθώς θεωρώ πως τα λογοτεχνικά έργα του Γιάννη Καλπούζου πρέπει να κοσμούν την βιβλιοθήκη κάθε αναγνώστη που σέβεται τον εαυτό του.
            Η ευκαιρία να γνωρίσω και προσωπικά τον εξαίρετο αυτό λογοτέχνη μου δόθηκε λίγα χρόνια αργότερα, σε μία από τις παρουσιάσεις του προτελευταίου μυθιστορήματός του, της «Ουρανόπετρας», σε κάποιο μεγάλο βιβλιοπωλείο. Ο ενθουσιασμός και η εκτίμησή μου προς το πρόσωπό του μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο καθώς διαπίστωσα πως απέναντί μου είχα έναν υπέροχο άνθρωπο με μεγάλη ευγένεια και καλλιέργεια ψυχής, προσήνεια, μόρφωση, καταδεκτικότητα και χιούμορ ο οποίος εξακολουθεί να βρίσκεται πάντα κοντά στον αναγνώστη και να αφουγκράζεται τους ανθρώπους, χωρίς να έχει επιτρέψει στη φήμη και την αναγνώριση, που δικαίως απολαμβάνει, να τον ‘διαβρώσει’, ούτε στο ελάχιστο!
             Έτσι λοιπόν, μέσα από αυτή τη συνέντευξη την οποία μου παραχώρησε ο Γιάννης Καλπούζος, και με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Ό,τι Αγαπώ Είναι Δικό Σου» από τις εκδόσεις Ψυχογιός, θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε κι εσείς λίγο περισσότερο το λογοτέχνη, το συγγραφέα που συνδυάζει εξίσου ικανοποιητικά την πεζογραφία, την ποίηση και τη στιχουργία και μαγεύει όλους εμάς τους αναγνώστες του, τους Φίλους της πραγματικής Λογοτεχνίας!
Τον ευχαριστώ ειλικρινά για την τιμή που μου έκανε,  του εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία σε κάθε νέο του πόνημα και δίνω από τώρα το επόμενο αναγνωστικό μου ραντεβού μαζί του σε λίγες μέρες, και συγκεκριμένα μέσα στο Γενάρη, αναμένοντας την επανέκδοση του πολυαγαπημένου μου, συγκλονιστικού βιβλίου του «Σάος – Παντομίμα Φαντασμάτων»!

1) Αγαπητέ Γιάννη, είσαι ένας λογοτέχνης που συνδυάζει την πεζογραφία με την ποίηση και την στιχουργία εξίσου επιτυχημένα, έχοντας πολύ πλούσιο και αξιόλογο έργο και στις τρεις κατηγορίες. Πότε ένιωσες την ανάγκη, ή την παρόρμηση να συγγράψεις και γιατί;

Τυχαία γεγονότα και φίλοι με παρακίνησαν να ανακαλύψω το όποιο συγγραφικό ταλέντο διαθέτω. Υπήρξε μια χρονική περίοδος από το 1990 μέχρι το 2000, κατά το οποίο θα χαρακτήριζα την ενασχόλησή μου με τη γραφή ως άσκηση και μαθητεία, κάτι βεβαίως που δεν σταματά ποτέ. Έγραφα ποιήματα και στίχους για τραγούδια, χωρίς ακόμα να καώ απόλυτα από το Θείο Πυρ και τη Θεία μανία, τη μέθεξη της γραφής. Εκεί, περί το 2000, με κέρδισε ολοκληρωτικά. Ωστόσο θεωρώ ότι από παιδί καταχωρούνταν μέσα μου όσα χρωμάτισαν την ψυχή μου και κέντρισαν το πνεύμα μου, ωσότου έρθει η ώρα να αναδυθούν και να θελήσω να μοιραστώ τον δικό μου τρόπο πρόσληψης του κόσμου με τους αναγνώστες. Δεν ξέρω αν άρχισε από ανάγκη, ή από παρόρμηση, ή παρακίνηση. Πάντως λέω: “Όλοι ξεκινούν για τη δόξα, στον δρόμο κάποιοι γίνονται ποιητές”. Ελπίζω στο τέλος της πορείας μου οι αναγνώστες να με κατατάξουν στη δεύτερη κατηγορία.

2) Τα βιβλία σου «Ιμαρέτ», «Άγιοι & Δαίμονες» και «Ουρανόπετρα» είναι συνδυασμός ιστορικών γεγονότων και μυθοπλασίας και τοποθετούνται σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους. Από πού αντλείς την έμπνευση για κάθε έργο σου και πόσο δύσκολο είναι να  συγκεντρώσεις τις απαραίτητες πληροφορίες για την συγγραφή κάθε ιστορικού μυθιστορήματός σου;

Η ίδια η ζωή και ο άνθρωπος, όσα απασχολούν την ψυχή και τον νου μας αποτελούν πάντα το έναυσμα να με επισκεφτεί η έμπνευση. Συνάμα η Ελλάδα και τα μηνύματα που θέλω να αντανακλούν στο σήμερα. Βεβαίως, προσκαλώ την έμπνευση δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα, ακούγοντας μουσική, διαβάζοντας ποίηση, αφήνοντας τη σκέψη να ταξιδεύει ελεύθερα και το συναίσθημα να με κατακτήσει. Πώς ακριβώς γεννιέται η αρχική ιδέα, δεν είναι εύκολο να το εξηγήσω. Επιλέγω δεκάδες θέματα, θαρρώ ότι διαμορφώνεται μέσα μου η μαγιά μιας μυθοπλασίας, ξεκινώ να γράφω, όμως στην πορεία όλα, ή πάρα πολλά, αλλάζουν. Η γραφή είναι μια περιπέτεια, μια διαρκής μάχη, όπου τα όπλα του συγγραφέα είναι ο τρόπος που ζυμώνει και υφαίνει τη γλώσσα, η αναπαραστατική δύναμη του λόγου του, η φαντασία, το κατακλυσμιαίο συναίσθημα που τον μεταβολίζει από καθημερινό άνθρωπο σε δημιουργό, η ικανότητά του να υποδύεται ρόλους, να τους αποτυπώνει στο χαρτί, αλλά και να τους υπηρετεί με βάση τα χαρακτηριστικά που τους προσδίδει αρχικά κι ύστερα με βάση την αυτονομία που αποκτούν, η εμπειρία, τα βιώματά του από τα αναγνώσματα μέχρι ό,τι βίωσε και παρατήρησε ολόγυρά του και μέσα του στο διάβα της ζωής του, η υπομονή, η επιμονή, το δημιουργικό πείσμα, ο μόχθος, το πάλεμα να διατηρήσει την ατμόσφαιρα ενός κειμένου, το ύφος και τον ρυθμό του επί μήνες, ή και χρόνια, κόντρα σε όλα όσα έξωθεν υπονομεύουν την ψυχολογία του, οι αμέτρητες συνδυαστικές σκέψεις που καλείται να κάνει σχεδόν σε κάθε παράγραφο και τόσα άλλα τα οποία δε χωρούν σε ορισμούς, ή θα έπρεπε να μιλάμε επί ώρες για να τα αναλύσουμε. Κοντολογίς, ο συγγραφέας πασχίζει να λειτουργήσει ως μικρός Θεός και να πλάσει έναν ολόκληρο κόσμο, ο οποίος πρέπει ν' αντέχει σε αληθοφάνεια, να υπηρετεί τη λογοτεχνία και να επιτυγχάνει τη λύτρωση, καθώς και να κτίσει μια μυθοπλασία η οποία να ελκύει να γοητεύει τον αναγνώστη, ενώ πρώτα πρέπει να μαγεύει τον ίδιο τον συγγραφέα.
Όσον αφορά τις πηγές για το ιστορικό μυθιστόρημα ανατρέχω σε οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει στοιχεία για την εποχή που εξελίσσεται το εκάστοτε μυθιστόρημα, και πολλές φορές απαιτείται η μελέτη και πολύ παλαιότερων χρόνων, ώστε να κατανοήσω φυλές, θρησκείες, φιλοσοφίες, νοοτροπίες και συμπεριφορές. Ενδεικτικά αναφέρω βιβλία περιηγητών, αρχιτεκτονικής, ιατρικής, ιστορικά, για τα φάρμακα ή τα γιατροσόφια, τις συγκοινωνίες, τη λαογραφία, τις ενδυμασίες, διαβάζω περιοδικά, εφημερίδες, επιστολές, απομνημονεύματα, συγκεντρώνω προφορικές μαρτυρίες, αναζητώ βιβλία για το εμπόριο, τα επαγγέλματα, τα καταστήματα, τα νομίσματα, τα ιστιοφόρα, τα ατμόπλοια, τις άμαξες, το θέατρο, τα πανηγύρια, βιβλία με μύθους, δεισιδαιμονίες, συνήθειες, ήθη και έθιμα, μελετώ τραγούδια, φωτογραφίες, γκραβούρες και πόσα άλλα. Η δυσκολία έγκειται κυρίως στην άντληση στοιχείων που αφορούν την καθημερινή ζωή και τους απλούς ανθρώπους και πολύ λιγότερο στα καθ' αυτού ιστορικά και μεγάλα γεγονότα. Κι αφού συγκεντρωθεί ένας τεράστιος όγκος πληροφοριών, έπειτα αρχίζει άλλος αγώνας. Να επιλέξεις τί και πώς θα το εντάξεις λειτουργικά σε μια μυθοπλασία. Όλα με στόχο να μεταφερθεί ο αναγνώστης στην κατά περίπτωση εποχή, ώστε να ζήσει παραστατικά το μυθιστόρημα, αλλά και να κατανοήσει τον τρόπο ζωής και σκέψης των ανθρώπων και να κρίνει με βάση τα μέτρα και τα σταθμά που ίσχυαν τότε κι όχι με τον τρόπο που σκεπτόμαστε σήμερα.

3) Στα βιβλία σου έχεις καταπιαστεί με θέματα ιστορικά, κοινωνικά, φαντασίας και εποχές παρελθοντικές, ή σύγχρονες. Πιστεύεις πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο;

Βασική προϋπόθεση αποτελεί το συγγραφικό ταλέντο. Χωρίς αυτό δε γίνεσαι καλός συγγραφέας. Όμως, είναι ένα ακατέργαστο διαμάντι. Το ταλέντο εκπαιδεύεται, εξελίσσεται, ακονίζεται. Η γραφή είναι διαρκής άσκηση και μαθητεία. Πρέπει να διαβάζεις, να πειραματίζεσαι, να οξύνεις τη φαντασία σου και την παρατήρησή σου, να γράφεις και να ξαναγράφεις. Απαιτείται μεγάλος μόχθος, πολλή δουλειά. Η συγγραφή δεν είναι επιστήμη, είναι τέχνη. Το επιστημονικό ή όποιο άλλο υπόβαθρο συμβάλλει υποβοηθητικά.

4) Πότε, πού και πώς προτιμάς να συγγράφεις; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος που να σε προδιαθέτει να γράψεις, ή είναι κάτι που ‘ρέει’ αβίαστα από μέσα σου συνέχεια;

Γράφω πάντα νύχτα, αλλά πολλές φορές μακραίνει πολύ και φτάνω μέχρι οκτώ, εννιά, δέκα το πρωί, και μόνο στον χώρο μου, στο γραφείο μου. Ποτέ, πλην μερικών σημειώσεων, δεν έγραψα αλλού. Είτε η έμπνευση στέργει να με επισκεφτεί είτε όχι, όταν αρχίζει το πάλεμα της γραφής είμαι πάντα εκεί. Υπήρξαν ολόκληρες νύχτες που σημείωνα μονάχα παύλες στο χαρτί. Μέχρι να στέρξει ο δαίμονας της έμπνευσης ν' αστράψει εντός μου. Μάχομαι κι όταν η διάθεσή μου δεν στηρίζει την προσπάθειά μου κι ας τα σκίσω όλα μετά. Μπορεί να γεννηθεί κάτι, μπορεί όχι. Όμως αυτό το πάλεμα είναι αποδεδειγμένο ότι θα κυοφορήσει τις επόμενες νύχτες. Είναι σαν τον σπόρο που τον φυτεύεις και καρτεράς να φυτρώσει. Συνάμα όπου και να κινούμαι το διάστημα που γράφω, ζω σαν σε παράπλευρη πραγματικότητα. Η σκέψη μου βρίσκεται συνεχώς στους ήρωές μου και στη μυθοπλασία. Υπάρχουν νύχτες που γράφω σε πυρετώδη κατάσταση, θαρρείς και κάποιος μου υπαγορεύει με καταιγιστικούς ρυθμούς. Δεν προλαβαίνω να καταγράψω όσα γεννά ο νους μου. Πώς και γιατί συμβαίνει, δεν εξηγείται.

5) Ο συγγραφέας Γιάννης Καλπούζος είναι και αναγνώστης; Ποια είναι τα αγαπημένα σου βιβλία και συγγραφείς; Θεωρείς ότι έχεις δεχθεί επιρροές από κάποιους ομότεχνούς σου, έλληνες ή ξένους, στο δικό σου τρόπο γραφής, ή θεματολογίας;

Ο συγγραφέας βουτά μες στις γραφές του και μες στις γραφές των άλλων. Δε γίνεται να γράφεις χωρίς να διαβάζεις. Είναι μέρος της άσκησης και της μαθητείας που προανέφερα. Συνάμα η ανάγνωση είναι απόλαυση. Είναι έρωτας, ζω πολλές ζωές μέσα από τα βιβλία των άλλων. Συγκεκριμένα πρότυπα ποτέ δεν είχα, ούτε θεωρώ ότι δέχτηκα επιρροές. Εάν συμβαίνει, δεν είναι σε γνώση μου. Ενδεχομένως, όπως κάθε βίωμα, να έρχονται επιρροές υποσυνείδητα, ως μέρος όσων έπλασαν και χρωμάτισαν την ψυχή μου και τον λογισμό μου. Άλλωστε πασχίζω να έχω το δικό μου ύφος, να καταθέσω το δικό μου αποτύπωμα.
Μου αρέσουν τα έργα πολλών και σπάνια όλα τα έργα κάποιου συγγραφέα ή ποιητή.

6) Από την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχεις λατρέψει και το οποίο «ζηλεύεις» ως λογοτεχνικό έργο και θα ήθελες να έχεις συγγράψει εσύ;

Πάρα πολλά. Από «Το Θείο Τραγί» του Σκαρίμπα, μέχρι το «Άρωμα» του Ζίσκιντ. Από την «Πάπισσα Ιωάννα» του Ροΐδη, μέχρι τα «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς» του Μαρκές και δεκάδες άλλα.

7) Πιστεύεις πως οι συγγραφείς θα έπρεπε να προβληματίζουν τους αναγνώστες "κεντρίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι καθαρά και μόνο ψυχαγωγικός;

Αν ερμηνεύσουμε τον όρο ψυχαγωγία ως αγωγή της ψυχής, αυτονόητο είναι ότι η ανάγνωση ενός βιβλίου οφείλει να κεντρίζει τη σκέψη. Αυτός είναι ο ρόλος της λογοτεχνίας κι αυτό κεντρίζει και το δικό μου ενδιαφέρον. Ο ψυχαγωγικός ρόλος με την έννοια μόνο της διασκέδασης, δε με ελκύει ούτε ως συγγραφέα ούτε ως αναγνώστη. Όμως, είναι άλλο το κέντρισμα κι άλλο η διδαχή την οποία επιχειρούν πολλά βιβλία. Κατά τη γνώμη μου το καλό βιβλίο πρέπει να αφήνει τα συμπεράσματα στον αναγνώστη.

8)  Μέσα από τα βιβλία σου, υπάρχουν κάποια μηνύματα που επιδιώκεις να ‘περάσεις’ στους αναγνώστες σου και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεσαι μέσα από το έργο σου;

Κάθε βιβλίο μου πραγματεύεται διαφορετικά θέματα, και δεν επικεντρώνεται μόνο σε ένα. Για παράδειγμα στο «Ιμαρέτ» μιλούσα για τη συνύπαρξη των λαών, τη διαφορετικότητα, το μπόλιασμα των πολιτισμών, τη φιλία, τον φανατισμό, την αλαζονεία και τόσα άλλα. Στο «Άγιοι και Δαίμονες» για τον πόθο, τον φόβο, τον όχλο, τον άγιο και τον δαίμονα που υπάρχει μέσα στον ίδιο άνθρωπο και φανερώνεται ανάλογα με την καλλιέργειά του, τις συνθήκες που επικρατούν και τις καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει, και πολλά ακόμη θέματα. Στην «Ουρανόπετρα» για το δέσιμο με τους προγόνους μας, για τον πατριωτισμό, πώς στέκεται κανείς απέναντι στο άδικο και το δίκαιο, τους διαφορετικούς μα και ολόιδιους κατακτητές, την πορεία προς την αυτογνωσία και λοιπά.
Σε όλα μου τα βιβλία χρησιμοποιώ την τεχνική και την στρατηγική της πολυεπίπεδης γραφής. Να μπορεί το βιβλίο να επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις και συνάμα να παρέχεται η δυνατότητα στον αναγνώστη να επιλέξει εάν θα μείνει μόνο στη μυθοπλασία ή εάν θα ψάξει να ανακαλύψει όσα κρύβονται κάτω από αυτή. Με αυτή την έννοια τα βιβλία μου απευθύνονται σχεδόν σε όλους τους αναγνώστες. Σε κάθε περίπτωση δεν ξεδιαλέγω ούτε αναγνώστες, ούτε ψυχές. Απεναντίας, πιστεύω ότι τα βιβλία γράφονται για να διαβαστούν όσο γίνεται από περισσότερους αναγνώστες.

9)  Υπάρχει κάποιο είδος λογοτεχνίας το οποίο προτιμάς να διαβάζεις ή να γράφεις περισσότερο από τα άλλα και γιατί;

Το πρώτο μου μέλημα σαν συγγραφέας είναι η γλώσσα. Από κει ξεκινά για μένα η λογοτεχνία. Έτσι και σαν αναγνώστης θέλω να με γοητεύει η γλώσσα ενός βιβλίου, να με συνεπάρει η αναπαραστατική της δύναμη. Φυσικά μ' ενδιαφέρει και τι πραγματεύεται. Κοντολογίς πώς και τί λέει ένα βιβλίο. Εάν επιχειρήσω να οριοθετήσω ως κατηγορία ποια βιβλία μου αρέσουν, θα έλεγα τα κοινωνικά μυθιστορήματα με φόντο την ιστορία. Δε διαβάζω ποτέ αστυνομικά μυθιστορήματα, ή ρομάντζα. Με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Επίσης, μυθιστορήματα χωρίς μύθο ή υπολειπόμενα σε μυθοπλασία. Γιατί πολλά βιβλία βαφτίζονται παραπλανητικά ως μυθιστορήματα για εμπορικούς σκοπούς και άλλα αναλίσκονται σε ατέλειωτες σελίδες καταγραφής απόψεων, στοχασμών, ιδεολογημάτων και ιδεοληψιών. Προτιμώ, δηλαδή, να διαβάσω φιλοσοφία κι όχι ένα βιβλίο που φορά τον μανδύα του μυθιστορήματος και φιλοσοφεί παραμελώντας ή αδυνατώντας ο συγγραφέας του να πλάσει έναν ελκυστικό μύθο. Αυτό το τελευταίο αποτελεί χαρακτηριστικό έλλειμμα πολλών ελληνικών βιβλίων που φέρουν την ετικέτα "μυθιστόρημα".

1ο) Πιστεύεις ότι ο συγγραφέας θα έπρεπε να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να πειραματίζεται ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα πρέπει να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Ανάλογα με τις ικανότητες του καθενός και το αποτέλεσμα. Όλα στη ζωή, και ειδικότερα στη γραφή, κρίνονται από το αποτέλεσμα. Αν είναι να γεννηθεί ένα αριστούργημα, ή έστω ένα πολύ καλό βιβλίο, γιατί να μην πειραματισθεί κανείς σε οποιοδήποτε είδος λόγου; Υπάρχει βεβαίως κι αυτό που έχει γράψει σε έναν στίχο του ο Νίκος Καρούζος: «Σφάξε τη μια την ομορφιά, να πιει το αίμα η άλλη». Με την έννοια πώς ό,τι κάνεις σε θέλει αφιερωμένο. Να δίνεις όλη σου τη δύναμη προς μια κατεύθυνση, να μην κατακερματίζεσαι, να μην αποδυναμώνεσαι. Ωστόσο θεωρώ ότι μπορείς να ασχολείσαι με διαφορετικά είδη, αρκεί να αφιερώνεσαι στο καθένα απόλυτα για μεγάλο διάστημα. Όπως και να 'χει, το αποτέλεσμα θα δικαιώσει ή όχι.

11) Ένα παλαιότερο μυθιστόρημά σου, και για μένα το αγαπημένο μου, είναι η «Παντομίμα Φαντασμάτων». Πρόκειται για ένα βιβλίο ανατρεπτικό, πρωτότυπο, συγκλονιστικό καθώς, δε νομίζω να υπάρχει κάτι παρόμοιο στην ελληνική λογοτεχνία. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο για αυτό, ποια ήταν η πηγή της έμπνευσής σου; Προγραμματίζεται κάποια επανέκδοσή του και πότε;

Αυτό το βιβλίο θα επανεκδοθεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός στις 22 Γενάρη με νέο τίτλο Σάος και υπότιτλο Παντομίμα φαντασμάτων. Το έχω δουλέψει στο σύνολό του ως προς τη γλώσσα και τη δομή του, ενώ στη μυθοπλασία δεν άλλαξα σχεδόν τίποτε. Η μυθοπλασία του διαδραματίζεται σε ένα φανταστικό νησί κάπου στο Αιγαίο, με τοπωνύμια από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Ύστερα από έναν τρομερό σεισμό και εκρήξεις ηφαιστείων το νησί βυθίζεται προοδευτικά και οι άνθρωποι ανεβαίνουν ολοένα ψηλότερα για να σωθούν. Η κανονικότητα της ζωής του Παρασκευά, της αγαπημένης του εγγονής Θαρρενής, μα και όλων των κατοίκων ανατρέπεται απότομα. Έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, τον φόβο, την απόγνωση και τον θάνατο, ενώ θ' αναμετρηθούν με ανομολόγητα μυστικά, πόθους και πάθη.
Στην ανάβαση προς το βουνό Σάος, που ολοφάνερα παραπέμπει στο χάος, περιπλέκονται μια αινιγματική διαθήκη, πολιτικοί καρικατούρες, βιαστές και δολοφόνοι, ηγέτες νάνοι, καθημερινοί άνθρωποι γίγαντες, το καθήκον, η αλληλεγγύη και ο φιλοτομαρισμός, η μετάλλαξη των χαρακτήρων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ο έρωτας που φυτρώνει σαν λουλούδι στη ραγισματιά της ασφάλτου, ο πλούτος και η φτώχεια των ψυχών, η ηθική και συναισθηματική κατάπτωση, η αποκτήνωση, η ελπίδα, το ίδιο το νησί, που θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα, ή ο κόσμος ολόκληρος. Θεωρώ, πάντα μέσα από τον συμβολισμό και την υπερβολή που πολλές φορές χρησιμοποιεί η τέχνη και τηρουμένων των αναλογιών, ότι όσα συμβαίνουν σ' αυτό το βιβλίο αντανακλούν στη σημερινή κρίση στον τόπο μας. Εύχομαι να μην αποδειχτεί προφητικό και καταλήξει η υπερβολή ή ο συμβολισμός, που υποστηρίζονται βεβαίως ως αληθοφάνεια στο μυθιστόρημα, να ταυτιστούν απόλυτα με την πραγματικότητα.
Χαίρομαι και σ' ευχαριστώ πολύ για τον χαρακτηρισμό "συγκλονιστικό". Άκου τώρα, αγαπητή Κλειώ, τη σύμπτωση. Για το ίδιο βιβλίο, μόλις πριν από λίγο, η επιμελήτρια του εκδοτικού οίκου και του εν λόγω μυθιστορήματός μου Άννα Μαράντη, της οποίας εμπιστεύομαι το κριτήριο και τη διεισδυτική της ματιά και την εκτιμώ βαθύτατα, μου έστειλε ένα μήνυμα: "Σήμερα τέλειωσα το συγκλονιστικό βιβλίο σου". Αν και δεν μου πρέπει να μεταφέρω εγώ προσωπικά τέτοιες επαινετικές απόψεις για τα βιβλία μου, αφέθηκα στη χαρά και στη συγκίνηση που μου προσφέρατε και οι δυο σας, οπότε ελπίζω να μου συγχωρέσουν το ατόπημα οι αναγνώστες της σελίδας σου.

12) Το τελευταίο σου μυθιστόρημα, το «Ό,τι Αγαπώ Είναι Δικό Σου», είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα βιβλία σου, εννοώντας κυρίως τα τρία ιστορικά σου μυθιστορήματα. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο για αυτό, καθώς και για τη σχέση του με το ομότιτλο πολύ γνωστό τραγούδι, των οποίων έχεις γράψει τους στίχους;

Πραγματεύεται το μεγαλείο του έρωτα, ο οποίος κατά τη γνώμη μου μεταβολίζεται στο κείμενο σε λογοτεχνικό καρπό, και συγχρόνως, μέσα από τα πρόσωπα, όπου πάνω τους αντιφεγγίζουν οι λαβωματιές της ιστορίας, και την πολυπλοκότητα των σχέσεων, απεικονίζεται η σύγχρονη Ελλάδα από το 1960 μέχρι το 1994, ενίοτε με παιγνιώδες ύφος και έντονα σαρκαστικό τρόπο, ενώ στις τελευταίες σελίδες αποκαλύπτεται ότι πολλά από όσα συμβαίνουν στο μυθιστόρημα, καθώς και οι ήρωες, κτίζουν σαν κομμάτια του πάζλ μια αλληγορία για τις επιπτώσεις του εμφυλίου σπαραγμού στην Ελληνική κοινωνία.
Η ταραχώδης ζωή των δύο κεντρικών ηρώων και τόσο διαφορετικών χαρακτήρων μεταξύ τους, του Άνδη και της Θάλειας, είναι μια πορεία προς την αυτογνωσία. Να γνωριστούν και να γνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα από τον άλλον και να μπορέσουν να νικήσουν όλα όσα αποχρωματίζουν τη ζωή τους και τους επηρεάζουν έξωθεν. Παράλληλα το μυθιστόρημα μιλά για θέματα όπως: οι τόσο ξεχωριστές πορείες των ανθρώπων την ίδια στιγμή· η αξία της ατομικής καλλιέργειας της ψυχής και του πνεύματος· πόσο το συναίσθημα επηρεάζει τη λογική· πόσο τα κρίματα των προηγούμενων γενιών βασανίζουν τις επόμενες· και πολλά άλλα.
Όσον αφορά τον τίτλο όντως προέρχεται από το ομώνυμο τραγούδι σε δικούς μου στίχους, σύνθεση του Χριστόφορου Γερμενή και ερμηνεία από τη Γλυκερία. Τον χρησιμοποίησα γιατί συμπυκνώνει την ερωτική πτυχή του μυθιστορήματος και ένα από τα κεντρικά μηνύματά του. Ότι ο έρωτας και η αγάπη, σε μια κοινωνία η οποία χαρακτηρίζεται από τον εγωκεντρισμό, την ιδιοτέλεια και το κυνήγι της χαράς μέσα από το χρήμα και τα υλικά αγαθά, έχουν τη δύναμη να μεταλλάξουν το "δικό μου" και να το κάνουν "δικό σου". Βεβαίως, αυτό παραπέμπει και στην αλληλεγγύη και στην ανθρωπιά και στον τρόπο που μπορεί κανείς να χαρεί και να βιώσει τις ομορφιές της ζωής.

13) Είχες κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφάσισες να δώσεις το πρώτο σου βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσες ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε από το αναγνωστικό κοινό; Τι θα συμβούλευες όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων;

Από το 2002 και μετέπειτα ποτέ δεν είχα κανέναν ενδοιασμό εάν θα πρέπει να εκδοθεί κάποιο από τα βιβλία μου. Κι αυτό δεν είναι αλαζονικό. Εννοώ ότι δουλεύω τόσο πολύ τα κείμενά μου μέχρι να νιώσω ότι το αποτέλεσμα με ικανοποιεί. Οπότε εκλείπει και κάθε ενδοιασμός. Η αγωνία πώς θα προσλάβουν οι αναγνώστες και ποιάς υποδοχής θα τύχει κάθε βιβλίο μου υπήρχε και θα υπάρχει για όσο συνεχίζω να γράφω και να εκδίδω τα πονήματά μου.
Στους νέους συγγραφείς έχω να συστήσω να είναι οι ίδιοι οι αυστηρότεροι κριτές του έργου τους και να δουλεύουν πολύ σκληρά. Τίποτε σπουδαίο δε γεννιέται χωρίς μόχθο. Εάν μοχθήσουν και προσπαθήσουν όσο πρέπει κι εφόσον διαθέτουν το συγγραφικό ταλέντο, να είναι σίγουροι ότι οι κόποι τους δε θα πάνε χαμένοι. Να επιμείνουν, να παλέψουν με πείσμα και μια μέρα θα δικαιωθούν.

14) Κλείνοντας και, αφού σε ευχαριστήσω πολύ για την τιμή που μου έκανες παραχωρώντας μου αυτή τη συνέντευξη και σου ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο βιβλίο σου, θα ήθελα να σε ρωτήσω σχετικά με τα μελλοντικά σου σχέδια. Τι να περιμένουμε από σένα, ποια είναι τα άμεσα συγγραφικά σου σχέδια;

Εδώ και πολύ καιρό γράφω ένα μυθιστόρημα με υπόστρωμα τον Πόντο και τους Ποντίους. Έχω μπροστά μου ατέλειωτα ξενύχτια και θα ήμουν ευτυχής εάν καταφέρω να το ολοκληρώσω τέτοια εποχή του χρόνου. Για άλλες λεπτομέρειες είναι πολύ νωρίς. Από κει και πέρα είμαι ταγμένος και αφιερωμένος στη γραφή κι ελπίζω να συνεχίσω να ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες που γέννησαν τα προηγούμενα βιβλία μου. Εκείνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι θα πασχίζω κάθε φορά με όλες μου τις δυνάμεις για το καλύτερο αποτέλεσμα, χωρίς να παρεκκλίνω από το λογοτεχνικό μου όραμα.

Βιογραφία Γιάννη Καλπούζου:

Ο Γιάννης Καλπούζος γεννήθηκε στις Μελάτες Άρτας το 1960. Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί τα εξής έργα του:
Το 2000 η ποιητική συλλογή: «Το νερό των ονείρων» και το μυθιστόρημα: «Μεθυσμένος δρόμος» από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Το 2002  η συλλογή διηγημάτων: «Μόνο να τους άγγιζα» από τις εκδόσεις Κέδρος και το 2005 το μυθιστόρημα: «Παντομίμα Φαντασμάτων» από τις εκδόσεις Άγκυρα.
Το 2006 και το 2007 από τις εκδόσεις Ίκαρος οι ποιητικές συλλογές: «Το παραμιλητό των σκοτεινών Θεών» και «Έρωτας νυν και αεί», με την οποία ήταν υποψήφιος στη "μικρή λίστα" για το κρατικό βραβείο ποίησης.
Το 2008 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το μυθιστόρημα: «Ιμαρέτ» που κέρδισε το Βραβείο Αναγνωστών 2009, κυκλοφορεί στα Πολωνικά, θα εκδοθεί στις 5 Μαρτίου 2015 στην Τουρκία και αναμένεται η έκδοσή του και στα Ιταλικά και η μετάφρασή του στα Αραβικά.
Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο το 2011 και το 2013 τα μυθιστορήματα: «Άγιοι και δαίμονες» και «Ουρανόπετρα».
Ο Γιάννης Καλπούζος έχει γράψει και τους στίχους 70 τραγουδιών μεταξύ των οποίων τα: «Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου», «Δέκα μάγισσες», «Να 'σουν θάλασσα», «Γιατί πολύ σ’ αγάπησα» και άλλα.
Τον Απρίλιο του 2014, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός το νέο μυθιστόρημά του: «Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου».
Πλέον και τα βιβλία του Ιμαρέτ, Άγιοι και δαίμονες και Ουρανόπετρα διαθέτονται από τις εκδόσεις Ψυχογιός και σύντομα θα επανακυκλοφορήσουν με νέα εξώφυλλα.

Μυθιστορήματα Γιάννη Καλπούζου:

«Ιμαρέτ»
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 592

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:


«Άρτα 1854, Οθωμανοκρατία. Δυο αγόρια, που μέλλει να γίνουν αδελφικοί φίλοι, γεννιούνται την ίδια νύχτα, ο Λιόντος και ο Νετζίπ. Το μυθιστόρημα παρακολουθεί διαδοχικά και από τη σκοπιά του καθενός τη ζωή τους σε ήρεμους χρόνους αλλά και σε καιρούς εντάσεων και επαναστάσεων, αναπαριστώντας με μοναδικό τρόπο μια ολόκληρη εποχή.

Αλληλοδιδακτικό σχολείο, παιγνιώδεις φάρσες στον δια βίου ορκισμένο εχθρό τους Φάσγανο, οι δίδυμοι Εβραίοι Γιοσέφ και Μεναχέμ, ο έρωτας που και για τους δύο φίλους θα έχει απρόσμενη εξέλιξη, οι μορφές των δύο μανάδων, της Αγνής και της Σαφιγιέ, η κοσμοπολίτισσα Αναστασία, χοροεσπερίδες, Καφέ Αμάν, πετροπόλεμος, Ραμαζάνι, χαμάμ, τούρκικος Καραγκιόζης, πορνεία, αφορισμοί, κολίγοι, τσιφλικάδες, μάγκες της εποχής, εθνικισμός και μισαλλοδοξία, πλούτος και εξαθλίωση, γλυκιά και πικρή ζωή. Όλα έχουν θέση στο ιμαρέτ του Θεού, όπως λέει ο παππούς Ισμαήλ, ο θυμόσοφος, ανθρωπιστής και προεξάρχων του χορού των ηρώων, που καταδικάζει με σκωπτικό τρόπο την ανθρώπινη ματαιοδοξία και τις μικροπρεπείς συμπεριφορές.
Στη σκιά του ρολογιού που χτυπά τις οθωμανικές ώρες, Έλληνες, Οθωμανοί και Εβραίοι καταφέρνουν, σε πείσμα των όποιων εξουσιών απεργάζονται τη διχόνοια και παρά τις διαφορές τους, να συνυπάρξουν, να ονειρεύονται, να ελπίζουν, να ερωτεύονται και να αναπτύξουν στέρεες σχέσεις φιλίας. »

«Άγιοι & Δαίμονες»
Εκδόσεις: Μεταίχμιο – Διατίθεται από τις Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 748

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Μυθοπλασία και πραγματικότητα συνυφαίνονται στο υφαντό της Πόλης από το 1808 ως το 1831. Καθημερινή ζωή, έρωτες, δυνατές φιλίες, πλούτη, φτώχεια, οραματιστές, συμμορίες των δρόμων, χασικλήδες, δερβίσηδες, γενίτσαροι· αρνησίθρησκοι, κρυπτοχριστιανοί, δεισιδαιμονίες, ερωτικά ξόρκια, χαμένα όνειρα, οι γυναίκες στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού? πυρκαγιές, παζάρια, βεγγέρες, καπηλειά των 1000 τ.μ., η τρομερή φυλακή του Μπάνιον, το μπουντρούμι και η αστυνομία του Πατριαρχείου· κοινά σχολεία, η Μεγάλη του Γένους Σχολή, ερωμένες Πατριαρχών, λεσβίες, αρώματα, λάσπες, βασανιστήρια, πανούκλα· προεπαναστατική περίοδος, Φαναριώτες, συνωμοσίες, μυστικές εταιρείες, προδότες, μισαλλοδοξία, οι σφαγές στην Πόλη το 1821? Ρωμιοί, Οθωμανοί, Αρμένιοι, Φράγκοι, Εβραίοι. Κι ακόμα Πόντος, Χίος, Δραγατσάνι, Μανιάκι, Αλεξάνδρεια.

Πόθος, φόβος, όχλος, άγιοι και δαίμονες.»

Ένα επικό μυθιστόρημα που καθηλώνει τον αναγνώστη με την περιπετειώδη ζωή των ηρώων του, την ατμόσφαιρά του, τη χειμαρρώδη γλώσσα του, το συναίσθημα, τον στοχασμό, τις αστείες καταστάσεις και την ολοζώντανη αναπαράσταση της εποχής εκείνης.

«Ουρανόπετρα»- Η Δωδέκατη Γενιά
Εκδόσεις: Μεταίχμιο – Διατίθεται από τις Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 592

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«1571: Ο Γερόλεμος κόβει στα τέσσερα το φυλαχτό που του έσωσε τη ζωή, χαράζει σημάδια σε κάθε κομμάτι και τα μοιράζει στους τέσσερις γιους του. Αν ποτέ ενωθούν…
Δώδεκα γενιές αργότερα ένας απόγονός του πορεύεται με βάση τη θεωρία του: όπου πατώ είναι δικός μου δρόμος. Το βιβλίο περιδιαβαίνει σε Κύπρο, Αθήνα, Θεσσαλία, Ήπειρο και πάνω απ’ όλα στον συμπαντικό χάρτη της ψυχής, εξιστορώντας μέσα από την πολυεπίπεδη ματιά του συγγραφέα, την αναγνωστική ευφορία και τους ολοζώντανους χαρακτήρες, τη ζωή των αφανών που απάνω τους πατούμε.
Περιπέτειες, δυνατοί έρωτες, αναπάντεχες ανατροπές, άγνωστες εποχές, άγνωστη καθημερινότητα, η αιώνια πάλη του καλού και του κακού, το νόμιμο άδικο και το παράνομο δίκαιο, ο πατριωτισμός και τα συνθήματα, ολόιδιοι κατακτητές με διαφορετικά προσωπεία, ο ελληνισμός στις γεωγραφικές εσχατιές του, τα όνειρα και οι ελπίδες των προπατόρων μας, όλα γίνονται γέφυρα με το σήμερα θέτοντας, μεταξύ άλλων, το ερώτημα: Μήπως λησμονώντας το χθες αποκόβεσαι από τη ρίζα σου κι αντί για δεντρί είσαι κισσός που ψάχνει αλλού στηρίγματα;»

«Ό,τι Αγαπώ Είναι Δικό Σου»

Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 432

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Άμα στάξεις μια σταγόνα λάδι σε κρύο νερό, θα επιπλεύσει ολόσωστη. Όμως, αν στάξεις άλλη σε νερό που κοχλάζει, θα μοιραστεί σε δεκάδες μικρότερες. Τούτη ήταν κι η διαφορά της Θάλειας με τον Άνδη. Μέσα σε γυάλα περιοριζόταν ο κόσμος της, στους χίλιους ανέμους χόρευε εκείνου.
Ο έρωτας του Άνδη και της Θάλειας ξεκινά από την παιδική ηλικία. Στην πολυτάραχη πορεία του μπλέκονται μια νεκροκεφαλή-μυστήριο, ο αυταρχικός πατέρας κι η υποταγμένη μάνα, πόρνες, αντιεξουσιαστές, ιδεολόγοι κι ανθρώπινα αγρίμια, η μέγγενη της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου, η ζωή στον απόμακρο οικισμό, στην επαρχιακή πόλη και στην Αθήνα, παρακμιακές καταστάσεις, δραματικές στιγμές, ερωτισμός κι αισθησιασμός, οι συνέπειες του Εμφυλίου ως πραγματικότητα και αλληγορία, διλήμματα που υπερβαίνουν τις αντοχές των ηρώων, η πάλη συναισθήματος-λογικής, οι διαδρομές της αλήθειας και η δύναμη της αγάπης.
Η εκρηκτική αφήγηση, η ευρηματική πλοκή, ο έντονος σαρκασμός, το χιούμορ, οι αναπάντεχες ανατροπές, ο στοχασμός και η σαγηνευτική γλώσσα κτίζουν ένα μυθιστόρημα-ωκεανό, του γλυκασμού και της αρμύρας, της σιωπής και της μελωδίας, των παθών και των παθημάτων.
Ένα μυθιστόρημα που γεμίζει φως και ψυχική ανάταση τον αναγνώστη.

…και δυο λόγια από τον συγγραφέα

«Όπως και στα προηγούμενα βιβλία μου, στο «Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΩ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ» ακολούθησα την τεχνική της πολυεπίπεδης γραφής, αφήνοντας τον αναγνώστη να σταθεί μόνο στη μυθοπλασία ή και ν’ ανιχνεύσει όσα κρύβονται κάτω από αυτήν. Άλλωστε, ένα βιβλίο γεννά τόσα όσοι και οι αναγνώστες του, δεδομένου ότι καθένας κινητοποιεί τις δικές του προσλαμβάνουσες.

Επιδίωξή μου το μυθιστορηματικό ταξίδι και η αναγνωστική ευφορία. Συνάμα να μιλήσω για την επιφάνεια και τον βυθό, την ψυχή, το πάλεμα των εσωτερικών φωνών και τις έξωθεν συνθήκες που προδιαγράφουν την τύχη των ανθρώπων, τις λαβωματιές της Ιστορίας όπως αντανακλούν πάνω μας, τις επιπτώσεις του εμφύλιου σπαραγμού, τους εθνικούς και πολιτισμικούς ακρωτηριασμούς και την ανδροκρατούμενη κοινωνία, αξιοποιώντας κώδικες και σύμβολα (νεκροκεφαλή, κομμένη γλώσσα του Ερμεία, ευμεγέθης αντρική φύση του Άνδη κ.ά.), την πολιτική ουτοπία, την αξία της ατομικής καλλιέργειας, τη μηδενιστική στάση και την έλλειψη νηφαλιότητας και περίσκεψης στις αντιδράσεις μας, την επίδραση του συναισθήματος στη λογική, την ανθρωπογεωγραφία, τις παθογένειες και τα σύνδρομα των δεκαετιών 1960-1990, τις πολλές «Ελλάδες» και τα κρίματα των προηγούμενων γενιών που βασανίζουν τις επόμενες, την ενδοοικογενειακή βία, την έννοια της πατρίδας και πλήθος επιμέρους θεμάτων. Τέλος, για τον έρωτα και την αγάπη, που μέσα σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο εγωκεντρισμός και η ιδιοτέλεια έρχονται να μεταβολίσουν το «δικό μου» και να το κάνουν «δικό σου», εξού και ο τίτλος.

Προσδοκία μου να λειτουργήσει ως αισιόδοξη πνευματική πτήση κόντρα στη συναισθηματική πτώση των καιρών μας.»

Γιάννης Καλπούζος

Πηγές:


«ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΓΑΙΟΘΑΛΑΣΣΑΣ», της Ούρσουλα Λε - Γκεν – Γράφει η Αργυρώ Χαρίτου – Προλογίζει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΓΑΙΟΘΑΛΑΣΣΑΣ», της Ούρσουλα Λε - Γκεν – Γράφει η Αργυρώ Χαρίτου – Προλογίζει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Τρίτων & Εκδόσεις: Penguin Books

            «Το Έπος της Γαιοθάλασσας» είναι, προφανώς, ένα από τα πιο εντυπωσιακά έργα λογοτεχνίας φαντασίας παγκοσμίως. Ευχαριστώ θερμά την αγαπημένη φίλη Αργυρώ Χαρίτου που ξόδεψε αρκετό από το χρόνο της για να γράψει εκτενείς κριτικές για κάθε ένα από τα έξη βιβλία της σειράς, όπως αυτά έχουν εκδοθεί στα ελληνικά. Δεν έχει τύχει ακόμα να τα διαβάσω, όμως η λογοτεχνία φαντασίας είναι από τα πιο αγαπημένα μου ήδη λογοτεχνίας, μετά τα ιστορικά μυθιστορήματα. Η πρώτη που έστρεψε την προσοχή μου, και της Αργυρώς όπως μας εκμυστηρεύεται και η ίδια, σε αυτό το επικό έργο ήταν η αγαπημένη φίλη και συγγραφέας Βίβιαν Φόρτη και την ευχαριστούμε για αυτό.
            Για όσους από εσάς δεν έχετε την υπομονή να διαβάσετε έξη βιβλία και εφόσον γνωρίζετε αρκετά καλά την αγγλική γλώσσα, να σας ενημερώσω πως το συγκεκριμένο πολύκροτο έργο της Ούρσουλα Λε Γκεν κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Penguin με τίτλο «The Earthsea Quartet» και μπορείτε να το βρείτε ως ένα μεμονωμένο βιβλίο 704 σελίδων, σε όλα τα μεγάλα ενημερωμένα ελληνικά βιβλιοπωλεία. Απολαύστε λοιπόν, ένα ταξίδι μαγικό σε κόσμους ονειρικούς με μάγους, Αρχιμάγιστρους, ιέρειες, δράκους, μύθους και θρύλους μέσα από την πένα της Φίλης μας Αργυρώς!

«Ο Μάγος του Αρχιπελάγους» - 1ο Βιβλίο της σειράς

            Πραγματικά το βιβλίο μας μιλάει για το μικρό μας μάγο που η αλαζονεία του, ο εγωισμός του αλλά και τα τερτίπια της ζωής τον έμαθαν με άσχημο τρόπο ότι όταν κάποιος σε διδάσκει και σου λέει να έχεις υπομονή πρέπει να τον ακούς. Ο μικρός μας φίλος από μικρή ηλικία, γεννημένος σε μια οικογένεια χωρίς μητέρα με μια θεία μόνο, είχε κλίση στη μαγεία από μικρός. Όμως ο πατέρας του, τον προόριζε όπως και τα αδέρφια του για άλλες δουλείες και όχι αυτές του μάγου.
            Από μικρός παρατηρούσε τους ανθρώπους και άκουγε όσα έλεγαν. Μια μέρα παρατήρησε τη θεία του, που είχε το χάρισμα της γητείας, να ζητάει από μια κατσίκα να κατέβει από την οροφή του σπιτιού της. Ο Κίρκος κρατώντας το όνομα που έψαλε η θεία του το είπε μετά από μερικές μέρες στις κατσίκες που φυλούσε. Να όμως που δεν ήξερε πώς να χειριστεί το ξόρκι και όλες οι κατσίκες ήρθαν πάνω του. Τότε για πρώτη φορά η θεία του αντιλήφθηκε ότι το παιδί έχει το χάρισμα. Προσπάθησε να το μάθει όσα γνώριζε. Εκείνος σαν σφουγγάρι δεχόταν όσα του έδινε. Ο πατέρας του όμως, δεν ήθελε αυτά τα πράγματα. Ο Κίρκος όμως τα είχε ανάγκη. Τον τραβούσε η μαγεία, όμως η μυρωδιά του γλυκού όταν ψήνεται.
            Στα δώδεκα του, λίγο πριν τα 13, μια σκληρή φυλή, η οποία όπου και αν περιδιάβαινε έσπερνε το θάνατο, ήρθε και στο μικρό χωριό του Κίρκου. Εκείνος ήθελε να βοηθήσει. Ήξερε ότι μπορούσε να βοηθήσει. Με τη βοήθεια της μαγείας αλλά και κάποιων συγχωριανών του έσωσε το χωριό. Τότε εμφανίστηκε ο Όγκηον ο μεγάλος μάγος που έμενε μακριά από όλους. Ο μάγος ζήτησε από τον πατέρα του Κίρκου να του δώσει το όνομα του όταν φτάσει τα 13. Ήθελε να του δώσει την άδεια. Ο πατέρας, αν και άξεστος, κατάλαβε όλα όσα του είπε ο Όγκυον και δέχτηκε να δοθεί το όνομα στο γιο του.
            Όταν του δόθηκε το όνομα Γκέντ, ο μάγος τον πήρε μαζί του για να του διδάξει την τέχνη της μαγείας. Ο Όγκηον ήταν δύσκολος άνθρωπος και λιγομίλητος. Ο Κίρκος περίμενε μεγάλα πράγματα να μάθει από εκείνον όμως εκείνος του δίδασκε υπομονή κάτι που το νεαρό αγόρι μας, όπως και όλα τα παιδιά, δεν καταλάβαινε.
            Ο Κίρκος μας παραλίγο να ερωτευτεί. Άρχισε να κάνει παρέα με την κόρη μιας μάγισσας. Ο Όγκυον του είχε επισημάνει ότι δεν ήταν καλή παρέα. Ότι εκείνη η μάγισσα χρησιμοποιεί απαγορευμένα μαγικά. Ξανά ο Κίρκος, σαν μικρό παιδί, όπως ήταν λογικό δεν τήρησε την συμβουλή του. Η μικρή τον προκάλεσε σε γνώση ξορκιών. Έτσι ο Κίρκος άνοιξε το μεγάλο βιβλίο με τα ξόρκια αρχίζοντας να διαβάζει ένα. Για πρώτη φορά ένιωσε ότι πραγματικά δεν γνώριζε τίποτα από μαγεία. Μια σκοτεινή μορφή είχε εμφανιστεί και είχε καλύψει το σπίτι. Μόλις μπήκε ο Όγκυον στο σπίτι λαμπερό φως  τον περιέβαλλε. Αφού έδιωξε το κακό το οποίο είχε καλέσει ο Κίρκος του μίλησε.
            Ο μάγος καταλάβαινε τι ήθελε ο νεαρός. Όμως δεν ήταν έτοιμος ακόμα. Για αυτό το λόγο τον έβαλε να διαλέξει. Ή θα έμενε κοντά του με υπομονή μέχρι εκείνος να κρίνει πότε θα είναι έτοιμος να του μάθει να χειρίζεται τη μαγεία, ή θα πήγαινε στο νησί των μάγων το Ροκ. Ο Κίρκος όπως ήταν φυσικό διάλεξε το νησί. Η μετάβαση του δεν ήταν εύκολη. Ο Κίρκος ήταν δυνατή προσωπικότητα. Όμως έπρεπε να διαβάζει και να προσπαθεί. Πολλές φορές είχε μαλώσει με συμμαθητές του. Είχε μόνο έναν φίλο αλλά πολλούς εχθρούς.
            Μια φορά πάλι, εξαιτίας του εγωισμού του, δημιούργησε ένα ξόρκι το οποίο ήταν τόσο δυνατό που δημιούργησε ένα χάσμα. Το ξόρκι δεν είχε καλέσει μόνο τη γυναίκα φάντασμα που ήθελε αλλά και ένα άλλο πλάσμα σκοτεινό. Εξαιτίας αυτής του της πράξης πέθανε ένας δάσκαλος του.
            Όσο προχωράω νιώθω ότι θα γράψω και άλλα πράγματα που πρέπει να διαβαστούν και όχι να γραφούν. Διότι άλλο να διαβάζεται μέσα από μένα μια περίληψη πενιχρή και άλλο να διαβάζεται μέσα από το βιβλίο που ο μοναδικός τρόπο της Ούρσουλα Λε Γκεν μπορεί να αποδώσει ακέραια τις σκέψεις της.
            Αυτό που θέλω μόνο να πω και κλείνω το πρώτο μέρος μας είναι ότι ο Γκεντ για να φτάσει να ηρεμήσει από τους δαίμονές του θα φτάσει κοντά στο θάνατο, θα χάσει έναν αγαπημένο φίλο επειδή θα τον προστατέψει, θα μιλήσει με βασίλισσα, αλλά και με δράκο.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου 1ου Βιβλίου:


«Το νησί Γκοντ, ένα μοναχικό βουνό που η κορυφή του υψώνεται ένα μίλι πάνω από τη φουρτουνιασμένη Βορειοανατολική Θάλασσα, είναι ένας τόπος φημισμένος για τους μάγους του. Από τις πόλεις στα οροπέδιά του κι από τα λιμάνια στους σκοτεινούς, στενούς του κόλπους, πολλοί Γκοντιανοί έφυγαν για να υπηρετήσουν τους Άρχοντες του Αρχιπελάγους, στις πόλεις τους σαν μάγοι ή μάγιστροι, ή για ν' αναζητήσουν την περιπέτεια σαν περιπλανώμενοι γητευτές από νησί σε νησί σε όλη τη Γαιοθάλασσα.
Από αυτούς λέγεται ότι ο μεγαλύτερος, σίγουρα ο πιο πολυταξιδεμένος, ήταν ο άντρας που τον έλεγαν Κίρκο, που στις μέρες του έγινε και Άρχοντας των Δράκων και Αρχιμάγιστρος. Τη ζωή του αφηγούνται τα "Κατορθώματα του Γκεντ" και πολλά τραγούδια, αλλά τούτη εδώ δεν είναι μια ιστορία για την εποχή που δεν είχε γίνει ακόμα διάσημος, πριν γραφτούν τα τραγούδια.»


«Οι Τάφοι Του Ατουάν» - 2ο Βιβλίο της σειράς
Σελίδες: 164
Τιμή: 7,59 €

            Όταν ξεκινά η περίληψη του βιβλίου με αυτές τις παραγράφους το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ξεκινήσεις την ανάγνωση για να μάθεις τι κρατάει και ποια είναι η Τενάρ.
Η Τενάρ μαθαίνουμε ότι είναι η Αρχά. Η ιέρεια των τάφων των ακατανόμαστων. Του λαβύρινθου εκείνου που μόνο εκείνη μπορεί να εισέλθει. Που μόνο εκείνη μπορεί να περάσει. Η εκλεκτή. Στους τάφους θεωρείται κάτι σαν πριγκίπισσα. Βασίλισσα! Στο μέρος εκείνο που απαγορεύεται το φως..
            Καθώς είχε μεγαλώσει και είχε μάθει όλα τα μυστικά μέρη, περάσματα του λαβύρινθου η Αρχά μια μέρα συναντάει, ή καλύτερα ακούει, έναν άντρα να βρίσκεται μέσα στους τάφους. Κάτι το οποίο ήταν απαγορευμένο. Κάτι το οποίο ήταν ανεπίτρεπτο. Αμέσως μίλησε στη γυναίκα που πάντα τη συμβούλευε. Εκείνη τη συμβούλεψε να τον αφήσει να πεθάνει. Η Αρχά όμως ένιωσε παράξενα. Μετά από την εμφάνιση του άντρα, εμφανίστηκαν και άλλα μυστικά, τα οποία κρατούσαν κρυφά από την Ιέρεια των τάφων.  Ευτυχώς ήταν τυχερή και έξυπνη και τα αντιλήφθηκε γρήγορα.
Κάποια στιγμή πήρε το θάρρος να τον πλησιάσει να του μιλήσει. Κλειδώνοντας τον όμως μέσα στο λαβύρινθο σε ένα δωμάτιο. Ο άντρας δεχόταν ήρεμα ότι και αν του έκανε η κοπέλα. Εκείνη αισθανόταν παράξενα απέναντι του.  Τον είχε προκαλέσει να ασκήσει μαγεία. Κάτι το οποίο του ήταν δύσκολο σε εκείνο το ζωντανό μέρος. Του μιλούσε και του έθετε ερωτήσεις. Εκείνος απαντούσε σε όλες. Ήρεμος. Της είπε το όνομα του. Κίρκο τον έλεγαν. Της είπε το λόγο που βρισκόταν εκεί. Της μίλησε για την ιστορία δυο παιδιών που είδαν το άσχημο πρόσωπο της αγάπης από μικρή ηλικία διότι είχαν μέσα τους βασικό αίμα.
Της μίλησε για το σύμβολο της Χάβνορ. Το μισό δαχτυλίδι που κρατούσαν τα παιδιά. Τα οποία παιδιά ήταν γέροι τώρα. Απομονωμένοι σε ένα νησί μόνοι τους. Το δαχτυλίδι έπρεπε και πάλι να ενωθεί για επιστρέψει ο βασιλιάς στη Χάβνορ. Ο Αρχιμάγιστρος έψαχνε να βρει το άλλο μισό του δαχτυλιδιού για να το ενώσει και να το φέρει πίσω στην Χάβνορ μαζί με το βασιλιά. Μέσα από την ιστορία ήταν σίγουρος ότι το δαχτυλίδι βρισκόταν στους τάφους.
            Εκείνη χωρίς να γνωρίζει γιατί, τον οδηγεί στο μέρος όπου φυλούσαν τους θησαυρούς τους. Θέλει να τον αφήσει να σαπίσει μέσα σε εκείνον τον τάφο δίπλα στο δαχτυλίδι που τόσο αγαπάει. Ο Κίρκος δεν χάνει την πίστη του.  όταν έφτασαν της ζήτησε τη βοήθεια της. Της εξήγησε ότι οι θεοί που πιστεύει είναι οι ακατανόμαστοι. Εκείνοι οι οποίοι θέλουν να τρέφονται με το φόβο και τον πόνο. Εκείνη δεν τον πίστεψε. Εκείνος όμως της αναφέρει ότι έχει πολεμήσει με έναν από αυτούς.
            Η κοπέλα μέσα από τα ψέματα που είχε ζήσει από τις ιέρειες και από το φόβο ότι ετοιμαζόντουσαν να τη σκοτώσουν αποφασίζει να τον εμπιστευτεί. Ο Κίρκος ασκεί όλη τη μαγεία του για να διαφυλάξει το μέρος, πριν εκείνο καταστραφεί μιας και η ιέρεια, τους εγκαταλείπει.
            Όταν βγαίνουν από τους τάφους, το μέρος όλο γκρεμίζεται. Η κοπέλα νιώθει μόνη, άλλα και ανακουφισμένη. Της φαίνεται παράξενο το πώς θα ζει χωρίς τους τάφους. Όμως νιώθει ελεύθερη χωρίς να χρειάζεται να ακολουθήσει εντολές. Όταν επιστρέφουν στην Χάβνορ βλέπει το μέγεθος και τη δύναμη της πρωτεύουσας. Οι άνθρωποι την υποδέχτηκαν σαν θεά. Ήταν εκείνη που επέτρεψε το δαχτυλίδι να ενωθεί και να επιστρέψει πίσω στην πόλη τους. Το τι συνέβη όμως στην Τενάρ όταν έφτασε στη Χάβνορ είναι μια άλλη ιστορία. Ένα άλλο βιβλίο.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«"Τενάρ, αυτή τη στιγμή κρατώ την οροφή πάνω απ' τα κεφάλια μας. Κρατώ τους τοίχους για να μη μας κλείσουν μέσα τους. Κρατώ το έδαφος για να μην ανοίξει κάτω από τα πόδια μας. Αυτό το κάνω διαρκώς από τότε που περάσαμε το λάκκο όπου περίμενε ο υπηρέτης τους. Αν εγώ μπορώ να απομακρύνω το σεισμό, εσύ φοβάσαι να συναντήσεις μιαν ανθρώπινη ψυχή μαζί μου; Εμπιστέψου με όπως σε εμπιστεύτηκα! Έλα μαζί μου τώρα". Προχώρησαν μπροστά. Η ατελείωτη σήραγγα άνοιξε. Η αίσθηση περισσότερου αέρα τους συνάντησε, σαν μια μεγέθυνση του σκοταδιού. Είχαν μπει στη μεγάλη σπηλιά κάτω από τις Ταφόπετρες. Άρχισαν να κάνουν τον κύκλο της, κατά μήκος του δεξιού τοιχώματος. Η Τενάρ είχε κάνει μόνο μερικά βήματα όταν σταμάτησε. "Τι είναι;" μουρμούρισε, και η φωνή της μόλις που έβγαινε μέσα από τα δόντια της. Υπήρχε ένας θόρυβος στη νεκρή, πελώρια, μαύρη φυσαλίδα αέρα: μια τρεμούλα ή δόνηση, ένας ήχος που τον ακούς με το αίμα και τον νιώθεις στα κόκαλα. Οι σκαλισμένοι από το χρόνο τοίχοι κάτω από τα δάχτυλά της πάλλονταν, πάλλονταν. "Προχώρα", είπε η φωνή του άντρα, στεγνή και πιεσμένη. "Βιάσου, Τενάρ".»

«Η πιο μακρινή ακτή» - 3o Βιβλίο της σειράς  
Σελίδες: 204
Τιμή: 7,59 €

Ο νεαρός γιός του Πρίγκιπα των Ενλάδων ξεκινάει μαζί με τον Αρχιμάγιστρος Γκεντ ένα ταξίδι μακρινό. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουν που τελειώνει το ταξίδι τους. Δεν γνωρίζουν τι θα συναντήσουν. Δεν γνωρίζουν καν αν θα γυρίσουν ζωντανοί.
Δεν θέλω να πω πολλά για αυτό το βιβλίο γιατί θα μαρτυρήσω πολλά όσα αντιμετωπίζουν οι ήρωες και γιατί θέλω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Μέσα από την ιστορία ανακαλύπτετε πτυχές του εαυτού σας.
Η ισορροπία στην Γαιοθάλασσα έχει σπάσει και μόνο αυτά τα δυο άτομα αναζητούν τη λύση. Η μαγεία έχει χαθεί από παντού. Καμιά μάγισσα ή γητευτής δεν μπορεί να εξασκήσει μαγεία. Ακόμα και την πιο απλή. Μαγεία υπάρχει μόνο στο Ροκ. Οι μάγιστροι όμως και εκεί φοβούνται για αυτά που μπορεί να συμβούν, όσο καλά προστατευμένοι και αν είναι.
Ο νεαρός μας φίλος που είναι πρίγκιπας, δεν ήθελε αυτό το ταξίδι. Τελικά και εκείνος αλλά και η Γαιοθάλασσα πρόσφεραν ο ένας στον άλλον περισσότερα από όσα θα πίστευε. Μέσα στο βιβλίο μας εμφανίζονται για ακόμα μια φορά οι δράκοι. Αυτή τη φορά όμως το σπάσιμο της ισορροπίας τους έχει επηρεάσει και εκείνους. Όπως καταλαβαίνετε   στο βιβλίο αυτό θα συναντήσετε ένα ταξίδι το οποίο μόνο ήρεμο δε θα είναι. Απαγωγές, νέες φυλές, δράκοι, νεκροί, φόβος, πόνος, εγκατάλειψη, όλα βρίσκονται μέσα σε αυτό το ταξίδι που οδήγησε τους ήρωές μας να βρουν τη λύση στην πιο μακρινή ακτή.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Οι δράκοι είχαν πετάξει ψηλά, και διέγραφαν κύκλους ψηλά στον αέρα σαν τους γύπες. Ούτε ένας τους δεν εφόρμησε ξανά στη βάρκα. Μερικές φορές φώναζαν ο ένας στον άλλον, με ψιλές και δυνατές φωνές μέσα στις ριπές του ανέμου, αλλά αν υπήρχαν λέξεις σ' αυτές τις κραυγές ο Άρεν δεν μπορούσε να τις ξεχωρίσει. Η βάρκα έκανε το γύρο ενός κοντού ακρωτηρίου, κι ο Άρεν είδε στην ακτή κάτι που για μια στιγμή νόμισε ότι ήταν ένα ερειπωμένο κάστρο. Ήταν ένας δράκος. Το ένα μαύρο φτερό ήταν λυγισμένο από κάτω του, και το άλλο απλωμένο πελώριο πάνω στην άμμο και μέσα στο νερό, έτσι που το πήγαιν' έλα των κυμάτων το κουνούσε λιγάκι πέρα-δώθε σε μια παρωδία πετάγματος. Το μακρύ φιδίσιο κορμί κειτόταν σ' όλο του το μήκος πάνω στα βράχια και την άμμο. Το ένα μπροστινό πόδι έλειπε, η αρματωσιά και σάρκα είχαν ξεσκιστεί από την μεγάλη καμάρα των πλευρών, και η κοιλιά ήταν ανοιγμένη, τόσο που η άμμος για πολλά μέτρα γύρω της ήταν μαυρισμένη απ' το δηλητηριώδες δρακίσιο αίμα. Όμως το πλάσμα ζούσε ακόμα. Τόσο μεγάλο είναι το απόθεμα της ζωής των δράκων, που μόνο ένα ίσο απόθεμα μαγείας μπορεί να τους σκοτώσει γρήγορα. Τα χρυσοπράσινα μάτια ήταν ανοιχτά, και καθώς η βάρκα έπλεε δίπλα, το λιπόσαρκο, πελώριο κεφάλι κινήθηκε λιγάκι, και μ' ένα σφυριχτό κροτάλισμα ατμός ανάμικτος με στάλες αίματος ανάβλυσε από τα ρουθούνια του. "Συνηθίζουν να. . . τρώνε ο ένας τον άλλον;" "Όχι. Όχι περισσότερο από εμάς. Έχουν τρελαθεί. Τους πήραν τη μιλιά".»

«Τεχανού» - 4ο Βιβλίο της σειράς   
Σελίδες: 242
Τιμή: 7,59 €

Τι θα κάνετε αν βρίσκατε ένα μισοκαμμένο κοριτσάκι μέσα στις στάχτες; Αν δεν υπήρχε κανένας για να το φροντίσει; Η ηρωίδα μας η Τενάρ, αυτή που γνωρίσαμε στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, φρόντισε και κράτησε το πληγωμένο κοριτσάκι σαν δικό της παιδί. Η Τενάρ μαζί με το κορίτσι βρίσκονται στο σπίτι του Όγκυον. Του δασκάλου του Γκέντ. Αφού πέθανε εκείνος η Τενάρ ήθελε να το φροντίσει. Περίμενε τη μέρα που θα γυρίσει ο Γκεντ. Ο Άντρας εκείνος που πήρε μέσα από τους λαβύρινθους. Όταν εκείνη ήταν ακόμα η Αχρά. Μια μέρα ένας δράκος εμφανίζεται στην πόρτα της. Στην πλάτη του είχε τον Γκέντ. Τον Αρχιμάγιστρο που επανέφερε την ισορροπία και επανέφερε την βασιλεία στη Χάβνορ. Ο Γκέντ δεν είναι καλά. Έχει χάσει τη δύναμη του. Έχει χάσει την ικανότητα να μαγεύει. Δεν είναι άλλο πια Αρχιμάγιστρος στο Ροκ . Αν και όλοι θεωρούν ότι είναι. Η Τενάρ προσπαθεί να τον βοηθήσει. Η Τεχανού προσπαθεί να είναι μακριά του. Αλλά τον προσέχει, τον παρατηρεί. Το παιδί λόγο της μεταμόρφωσης, αλλά και της σκληρής απάνθρωπης πράξης των ανθρώπων, μόνο στην Τενάρ δείχνει εμπιστοσύνη. Η ζωή της όμως αν και δύσκολη δεν σταματάει εκεί. Αυτοί που της έκαναν κακό είχαν επιστρέψει. Η Τενάρ πήρε τη μικρή και την πήγε μακριά. Στο σπίτι της που είχε εγκαταλείψει για να φροντίσει τον Όγκυον. Όταν απομακρύνθηκαν είχε την ψευδαίσθηση ότι σώθηκαν και οι δυο. Ο Γκεντ εκείνο το διάστημα βρισκόταν στα βουνά σαν βοσκός. Άλλωστε δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Προσπαθούσε να επαναφέρει τη δύναμη του. Να τη βρει μέσα του όμως τίποτα. Η Τενάρ μαζί με την Τεχανού άρχισαν να ζουν στο σπίτι της. Ο άντρας της είχε πεθάνει η κόρη της είχε παντρευτεί μακριά και ο γιος της βρισκόταν στα καράβια. Καθώς η ζωή προχωρούσε ήταν και πάλι ήρεμη. Νόμιζαν ότι τα προβλήματα της Τεχανού τους είχαν αφήσει μακριά. Είχαν κάνει λάθος. Οι άντρες που την κυνηγούσαν εμφανίστηκαν και στην πόρτα της. Ήταν αβοήθητη. Το παιδί είχε αγκιστρωθεί πάνω της. Φοβόταν για τη ζωή της Τεχανού. Δεν ήθελε να πληγωθεί και άλλο. Δεν ήθελε να της κάνουν κακό. Χωρίς να σας πω πως σώθηκαν. Ο Γκεντ μετά από καιρό εμφανίστηκε στο σπίτι της. Κάθισε μαζί τους. Όλοι τον κοίταζαν παράξενα. Όπως και τη μικρή. Μέσα σε όλα τα προβλήματα τους υπήρχε και ένας μάγος που είχε αρχίσει βεντέτα με τον Γκεντ γιατί θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο από τον Αρχιμάγιστρο του Ροκ. Όταν επέστρεψαν στο σπίτι του Όγκυον εκείνος τους περίμενε εκεί. Η Τεχανού είχε προλάβει να κρυφτεί και δεν την βρήκαν. Ο Μάγος είχε μετατρέψει τη Τενάρ και τον Γκεντ σε ζώα. Βρισκόντουσαν στα 4 χωρίς να μπορούν να αποφύγουν τις εντολές τους. Οι σύντροφοι του μάγου. Κλέφτες και απατεώνες γελούσαν μαζί τους. Η Τενάρ προσπαθούσε να αγκιστρωθεί από κάποια σκέψη της όμως της ήταν δύσκολο. Συνέχεια ξεγλιστρούσε από μέσα της σαν το χέλι. Πολλές φορές κοίταζε τον Γκεντ όμως δεν έβλεπε τίποτα σε εκείνον τον άντρα με την απαράμιλλη δύναμη. Βρισκόντουσαν έξω στο δρόμο. Ο μάγος ήταν έτοιμος να τους σκοτώσει. Κανένας τους δεν αντιδρούσε. Είχαν μετατραπεί σε υποχείρια του. Εκείνη τη στιγμή όμως συνέβη κάτι που δεν το περίμενε κανένας. Ένας μεγάλος μαύρος δράκος εμφανίστηκε μπροστά τους. Ο Καλέσιν. Ο δράκος που είχε φέρει πίσω τον Γκέντ από της μακρινές περιοχές. Ο μάγος όταν τον είδε τρόμαξε και πέθανε. Η Τενάρ και ο Γκεντ βγήκαν από τα δεσμά της μαγείας τους. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε και η Τεχανού. Κανένας δεν γνώριζε πώς είχε έρθει την κατάλληλη στιγμή ο δράκος που ήταν και φίλος τους. Η Τεχανού όμως γνώριζε. Εκείνη είχε καλέσει το δράκο. Όταν τη είδε την ονόμασε κόρη του. Η Τενάρ δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Όμως πάντα γνώριζε ότι το παιδί είχε δυνάμεις. Όταν ο δράκος ρώτησε την Τεχανού αν είναι να τον ακολουθήσει εκείνη του είπε ότι ήθελε να μείνει κοντά στην Τενάρ. Τη γυναίκα που τη μεγάλωνε όπως και ο Γκεντ ήταν χαρούμενη με αυτή της την απάντηση. Ο Καλέσιν τους χαιρέτησε και επέστρεψε πίσω στην χώρα του. Η ζωή της επέστρεψε και πάλι στο φυσιολογικό καθώς έγιναν μια οικογένεια αφήνοντας πίσω τους τις δυνάμεις της μαγείας τους.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
«Κειτόταν σαν νεκρός, αλλά δεν ήταν νεκρός. Πού ήταν; από τι είχε περάσει; εκείνη τη νύχτα, στο φως της φωτιάς, η Τενάρ τού έβγαλε τα λεκιασμένα, φθαρμένα, σκληρά απ' τον ιδρώτα ρούχα. Τον έπλυνε και τον άφησε ξαπλωμένο γυμνό ανάμεσα στο λινό σεντόνι και την κουβέρτα από απαλό, βαρύ κατσικίσιο μαλλί. Αν και κοντός και λεπτοκαμωμένος άντρας, κάποτε ήταν συμπαγής, δυνατός· τώρα ήταν αδύνατος σα να είχε λιώσει ως το κόκκαλο, φθαρμένος, εύθραυστος. Ακόμα και οι ουλές που αυλάκωναν τον ώμο και την αριστερή πλευρά του προσώπου του από τον κρόταφο ως το σαγόνι έμοιαζαν να έχουν μικρύνει, να 'χουν ασπρίσει. Και τα μαλλιά του ήταν γκρίζα. Έχω βαρεθεί να πενθώ, σκέφτηκε η Τενάρ. Βαρέθηκα το πένθος, βαρέθηκα τη θλίψη. Δεν θα λυπηθώ γι' αυτόν! Δεν ήρθε σ' εμένα πάνω στον δράκο; Κάποτε σκόπευα να τον σκοτώσω, σκέφτηκε. Τώρα θα τον κάνω να ζήσει, αν μπορέσω. Τότε τον κοίταξε με μια πρόκληση στα μάτια, χωρίς οίκτο. "Ποιος απ' τους δυο μας έσωσε τον άλλον από τον Λαβύρινθο, Γκεντ;"»

«Ιστορίες από τη Γαιοθάλασσα» - 5ο Βιβλίο της σειράς
Σελίδες: 330
Τιμή: 10,39 €

            Δε θέλω να σας κουράσω με το 5ο βιβλίο διότι είναι ξεχωριστό. Είναι ξεχωριστό διότι μας δίνει κάποιες πληροφορίες που γνωρίσαμε στα προηγούμενα 4 βιβλία μας. Αλλά και νέους ήρωες που θα συναντήσουμε στο επόμενο. Είναι ιστορίες αγάπης, ιστορίες θυσίας. Το μόνο που επιθυμώ να σας παραθέσω είναι: ΠΟΤΕ μην κάνετε μαγικά σε δράκους. Θα φάτε ξύλο!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Δέκα χρόνια μετά το Τεχανού, η Ούρσουλα Λε Γκεν επισκέπτεται ξανά τον κόσμο της Γαιοθάλασσας, για ν' ανακαλύψει ότι πολλά πράγματα εκεί έχουν αλλάξει. Το αποτέλεσμα είναι πέντε αυτοτελείς ιστορίες που εξερευνούν περισσότερο και επεκτείνουν την ιστορία του Αρχιπελάγους. Ξεκινώντας με μια νουβέλα που διαδραματίζεται σε μια σκοτεινή, ταραχώδη εποχή κάπου τριακόσια χρόνια πριν από το πρώτο βιβλίο του Έπους της Γαιοθάλασσας, μας διηγείται πώς ιδρύθηκε και εδραιώθηκε η Σχολή των Μάγων στο Νησί του Ροκ και πώς πήραν μορφή τα έθιμα και οι θεσμοί του Αρχιπελάγους. Συνεχίζει με μια μαγευτική ερωτική ιστορία που, όπως όλες άλλωστε, θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε, οποτεδήποτε• μια προτροπή ν' ακολουθούμε τον δρόμο της καρδιάς μας. Μας μεταφέρει στο νησί που γεννήθηκε ο Γκεντ, ο τελευταίος Αρχιμάγιστρος της Γαιοθάλασσας, όπου μαθαίνουμε πώς ο δάσκαλος του ο Όγκυον, μαζί με τον δικό του δάσκαλο, σταμάτησαν τον μεγάλο σεισμό. Σε μια ιστορία από τα σύντομα αλλά περιπετειώδη χρόνια που ο Γκεντ ήταν Αρχιμάγιστρος της Γαιοθάλασσας, μας δείχνει πώς η ευτυχία μπορεί να βρεθεί στην ταπεινότητα, μακριά από την επιθυμία για εξουσία. Τέλος, σε μια νουβέλα που συμπληρώνει αυτή την αρμονική αφηγηματική μαντάλα, αρχίζει να διαφαίνεται ένας τρόπος για την συμφιλίωση των ανθρώπων με τους μυστηριώδεις δράκους της Γαιοθάλασσας, μια ελπίδα για το γιάτρεμα του πληγωμένου κόσμου του Αρχιπελάγους. Με την προσθήκη ενός εθνογραφικού δοκιμίου για την ιστορία, τους λαούς, τις γλώσσες, την λογοτεχνία και την μαγεία της Γαιοθάλασσας, το βιβλίο γίνεται ένα νέο παράθυρο σ' έναν ωκεανό νοήματος και μύθου. Ανοίξτε το, και θα νιώσετε να φυσούν από μέσα του μαγικοί άνεμοι, άνεμοι σοφίας, ισχυροί όσο κι ο Γκεντ στα χρόνια της νιότης του.»

«Ο Άλλος Άνεμος» - 6ο Βιβλίο της σειράς
Σελίδες:240
Τιμή: 10,39 €

Tί να πω για αυτό το βιβλίο; Ο Άλντερ ο φίλος μας, βασανίζεται από όνειρα θανάτου. Οι νεκροί του μιλάνε και τον ζητάνε κοντά του. Αναζητάει τη λύση στα προβλήματα του. Πηγαίνει στο Ροκ στους μεγάλους μάγους. Όμως εκείνοι δεν μπορούν να τον βοηθήσουν. Αντιλαμβάνονται το κακό που βρίσκεται δίπλα του, όμως δεν μπορούν να του το πάρουν από τους ώμους του. Η μόνη τους σκέψη είναι να τον στείλουν στον Αρχιμάγιστρο, που άλλος δεν είναι από τον γνωστό μας Γκεντ.
Ο Γκεντ τον δέχεται και αντιλαμβάνεται το πρόβλημα του. Ο Άλντερ νιώθει σεβασμό για αυτό τον άντρα που έφερε την ισορροπία στη Γαιοθάλασσα. Τον νιώθει κοντά του, φίλο του. Ούτε όμως ο Γκεντ μπόρεσε να τον βοηθήσει. Μπόρεσε όμως να τον προστατέψει από τα όνειρα του. Να μπορέσει και πάλι να κοιμηθεί. Σκέφτηκε να έχει ένα ζώο μαζί του. Τα ζώα έχουν τη δύναμη της αγάπης σε διαφορετικό επίπεδο. Ο Άλντερ δέχτηκε το γατάκι κοντά του και αυτό εκείνον. Τα βράδια του έγιναν ήρεμα και μπορούσε να κοιμηθεί. Όχι, όμως να δει το τείχος. Απλά ήταν προστατευμένος από τους νεκρούς.
Ο Κίρκος προτίμησε να επισκεφτεί τη Χάβνορ. Να δει το βασιλιά και να μιλήσει με την Τενάρ, που ήταν κάποτε η βασίλισσα των τάφων των Ατουάν και με την κόρη του Τεχανού που έχει μέσα της τους δράκους. Ο Άλντερ πίστευε ότι λόγω του ζώου του δεν χρειάζονταν άλλα ταξίδια. Ο Κίρκος του επεσήμανε ότι αυτό που του συνέβαινε ήταν πολύ παραπάνω από εκείνον.
Με βαριά καρδιά ο φίλος μας επισκέπτεται το Βασιλιά. Ο οποίος έχει μεγαλώσει. Ο οποίος προσπαθεί να κρατήσει την ειρήνη σε όλες τις δυτικές ακτές. Ακόμα και με τους Καργκάδες. Ακόμα και τους άξεστους, όπως τους θεωρεί εκείνος. Ο βασιλιάς των Καργκάδων όμως, του δημιούργησε ένα πρόβλημα. Του άφησε σαν δώρο την κόρη του για να δει τη Χάβνορ. Ο Λεμπάνεν ένιωθε να πνίγεται. Τη γυναίκα που είχε απέναντι του δεν μπορούσε με τίποτα να την καταλάβει.
Όταν ο Άλντερ κατέφθασε στη Χάβνορ ο Λεμπάνεν τον υποδέχεται με χαρά, αλλά και με μια μικρή δόση ζήλιας. Έχει ένα μήνυμα από τον Γκεντ για το βασιλιά αλλά και για την Τεχανού που κρύβει μέσα της τη δύναμη του δράκου. Όταν ο Άλντερ εξιστορεί σε όλους τα όνειρα του, αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να ταξιδέψουν στο Ροκ. Να βρεθούν στο δάσος που κινείται. Εκεί που είναι η αρχή και το τέλος των κόσμων.
Συγχρόνως όμως οι επιθέσεις των δράκων έχουν γίνει έντονες. Η Ίριαν, η γυναίκα δράκος ήρθε να τους επισκεφτεί. Εκείνη τους επεσήμανε ότι ο Καλέσιν ο μεγάλος ζήτησε από τους δράκους να τον ακολουθήσουν στην ανατολή. Μικρότεροι δράκοι όμως παρέμειναν και απαίτησαν να διεκδικήσουν όσα οι άνθρωποι τους είχαν πάρει. Όλοι μαζί, συν τη πριγκίπισσα, ταξίδεψαν για το Ροκ. Οι μάγοι δεν μπορούσαν να δεχτούν τις γυναίκες που είχαν μαζί τους. Καμιά τους όμως δεν ήθελε να μείνει κοντά τους. Όλοι αναζητούσαν το δάσος που κινείται.
Η Τενάρ χαιρόταν το δάσος εκείνο που είχε ακούσει τόσα πολλά από τον άντρα που αγαπούσε. Η λύση τελικά βρέθηκε. Οι πρώτοι μάγοι, λόγω του εγωισμού τους ήθελαν να φτάσουν τους δράκους. Για αυτό το λόγο βρήκαν έναν τρόπο που θα παρέμεναν αιώνιοι. Όλοι μαζί πολέμησαν για να επαναφέρουν ολοκληρωτικά την ισορροπία. Εκείνη την ισορροπία που είχε επαναφέρει ο Κίρκος πριν τόσα χρόνια. Κάποιοι πέθαναν, κάποιοι χάθηκαν, άλλοι μεταμορφώθηκαν. Όλοι όμως χάρηκαν που επιτέλους ηρέμησαν οι νεκροί.
Το τελευταίο μέρος με άφησε με μια πικρή γεύση. Θέλω και άλλο από Γαιοθάλασσα. Θέλω και άλλο από όλους τους ήρωες μας. Είναι μια σειρά με μαγεία, όμως δεν στηρίζεται εκεί. Στηρίζεται στα ηθικά διλήμματα που έχει ο καθένας μας. Στο ποιες είναι οι επιλογές μας. Στο τι θα αποχωριζόμασταν για να κερδίσουμε κάτι. Ή τί θα προσφέραμε για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερα. Πόσο μεγάλη θα ήταν η ανιδιοτέλεια μας απέναντι στις επιθυμίες μας. Απλά υπέροχη σειρά. Ευχαριστώ την Βίβιαν – Φόρτη Στεφάνου που μου την πρότεινε.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
«Ο Άλντερ ο γητευτής φοβάται να κοιμηθεί. Ονειρεύεται τη χώρα του θανάτου, τη γυναίκα του που πέθανε νέα και λαχταρά να γυρίσει κοντά του τόσο πολύ, που τον φίλησε πάνω από τον χαμηλό πέτρινο τοίχο που χωρίζει τον κόσμο μας από την Άγονη Γη - εκεί που το χορτάρι είναι ξερό, τ αστέρια είναι ακίνητα και οι εραστές συναντιούνται χωρίς ν αναγνωρίζει ο ένας τον άλλον. Οι νεκροί τραβούν τον Άλντερ τη νύχτα. Μέσ απ αυτόν μπορούν να ελευθερωθούν και να εισβάλουν στην Γαιοθάλασσα. Ο Άλντερ ζητά τη συμβουλή του Γκεντ, άλλοτε Αρχιμάγιστρου. Ο Γκεντ τον στέλνει στην Τενάρ, την Τεχανού και τον νεαρό βασιλιά στην Χάβνορ. Εκεί τους συναντά η Ίριαν με τα κεχριμπαρένια μάτια, ένας ισχυρός δράκος που μπορεί να πάρει τη μορφή γυναίκας, κι όλοι μαζί ξεκινούν για ν αντιμετωπίσουν την απειλή στο Μετακινούμενο Άλσος στο Ροκ.»