«ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΚΑΝΕΙΣ», της Άνχελες Ντονιάτε – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΚΑΝΕΙΣ», της Άνχελες Ντονιάτε – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Κλειδάριθμος

Σελίδες: 400

Τιμή με έκπτωση: 13,95€

          Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσοι από εσάς έχετε αλληλογραφήσει στη ζωή σας, και δεν εννοώ επιστολές επαγγελματικού ή επίσημου, τυπικού και απρόσωπου χαρακτήρα. Μιλάω για γράμματα όπου μπορεί να εξωτερικεύσει κανείς κομμάτια από την ψυχή του, να επικοινωνήσει με τον παραλήπτη της επιστολής του σε προσωπικό επίπεδο σαν να βρίσκεται εκείνος απέναντί του. Θέλω να πιστεύω πως ανήκω σε εκείνη τη γενιά που είχαμε την τύχη να ανταλλάσσουμε γράμματα με φίλους την εποχή που δεν υπήρχε το Messenger, το Facebook ή τα mails. Η πρώτη μου γραπτή επικοινωνία αυτού του είδους ξεκίνησε στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, όταν μου ζητήθηκε από το φροντιστήριο ξένων γλωσσών όπου πήγαινα να στείλω γράμμα σε κάποιον αγγλόφωνο έφηβο, ώστε να εξασκήσω τον γραπτό μου λόγο στα αγγλικά. Ήταν ο πρώτος «pen pal» μου και έκτοτε ακολούθησαν κι άλλοι, όχι μόνο αγγλόφωνοι αλλά και γαλλόφωνοι, και ομολογώ πως θυμάμαι την εμπειρία μου αυτή με μεγάλη νοσταλγία. Ήταν απίστευτη η χαρά μου κάθε φορά που έβλεπα να με περιμένει ένα νέο γράμμα και το ίδιο χαιρόμουν όταν καθόμουν να απαντήσω σ’ αυτό το συντομότερο δυνατό. Με αυτήν, λοιπόν, τη χαμένη πλέον τέχνη της αλληλογραφίας ασχολείται το πραγματικά υπέροχο, πρωτότυπο και πολύ συγκινητικό βιβλίο της Άνχελες Ντονιάτε με τίτλο «Τα γράμματα που δεν περίμενε κανείς», το οποίο κυκλοφορεί από τις εξαίρετες εκδόσεις Κλειδάριθμος.

          Η ισπανίδα συγγραφέας μάς μεταφέρει σε ένα μικρό ισπανικό χωριό, το Πορβενίρ, που αν θέλαμε να μεταφράσουμε πολύ «ελεύθερα» την ονομασία του θα το αποκαλούσαμε «το επερχόμενο»... Στο ξεχασμένο αυτό –ακόμα και από τον ίδιο Θεό– μέρος υπάρχει εδώ και έναν αιώνα ένα μικρό ταχυδρομείο που εξυπηρετεί τις ανάγκες της αλληλογραφίας των λιγοστών κατοίκων του. Η μοναδική υπάλληλός του είναι η Σάρα, μία τροφαντή, χωρισμένη κοκκινομάλλα με τρία παιδιά, γέννημα-θρέμμα του γραφικού χωριού. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής όμως, αλλά και οι νέοι, μοντέρνοι τρόποι επικοινωνίας που έχουν ελαχιστοποιήσει τις επιστολές που διακινούνται πλέον από το ταχυδρομείο, θέτουν σε κίνδυνο τη λειτουργία του, όπως και την παραμονή της Σάρα στο Πορβενίρ, αφού αν το ταχυδρομείο στο χωριό κλείσει, εκείνη θα πρέπει να μετατεθεί στη Μαδρίτη. Από τη στιγμή που το μαθαίνει αυτό η ηλικιωμένη φίλη και γειτόνισσα της Σάρα, η Ρόσα, βάζει σκοπό της ζωής της να αποτρέψει αυτό το κακό, προκαλώντας την αύξηση των επιστολών που διακινούνται μέσα από το συγκεκριμένο ταχυδρομικό γραφείο, από και προς τους κατοίκους του Πορβενίρ. Η Ρόσα αποφασίζει να επικοινωνήσει με την παιδική της φίλη Λουίσα, μετά από μισό αιώνα και βάλε, χωρίς καν να γνωρίζει εάν εκείνη ζει ακόμα. Η ηλικιωμένη γυναίκα, τώρα που βρίσκεται στη δύση της ζωής της, αισθάνεται την ανάγκη να εξωτερικεύσει όσα τη βαραίνουν και την κάνουν να νιώθει ενοχές απέναντι στην τόσο αγαπημένη φίλη της, από την οποία η ίδια η Μοίρα αποφάσισε να τη χωρίσει, βάζοντας ανάμεσά τους έναν άντρα. Μη γνωρίζοντας πολλές λεπτομέρειες για το πού ακριβώς βρίσκεται η Λουίσα, η Ρόσα αποφασίζει να στείλει το γράμμα της χωρίς αποστολέα στη διεύθυνση του παλιού σπιτιού της φίλης της στο ίδιο το χωριό τους, ζητώντας της –σαν παράκληση χάριν της παλιάς τους φιλίας– να συνεχίσει τον κύκλο αυτής της αλληλογραφίας, καθώς ο σκοπός είναι ιερός: να δείξουν οι κάτοικοι του Πορβενίρ πως αγαπούν την αλληλογραφία, πως στέλνουν επιστολές με κάθε ευκαιρία και πως το ταχυδρομείο στο χωριό τους δεν πρέπει να κλείσει σε καμία περίπτωση αφού είναι απολύτως απαραίτητο.

          Το γράμμα της Ρόσα, βέβαια, δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια της παλιάς αδερφικής της φίλης Λουίσα, για τον απλό λόγο πως εκείνη έχει πεθάνει πριν από λίγα χρόνια. Θα φτάσει, όμως, στα πρόθυμα και πολύ δραστήρια χέρια της εγγονής της, της Άλμα Μεϊγιάς, η οποία θα συνεχίσει και θα δραστηριοποιήσει παραπέρα τον κύκλο αυτής της αλληλογραφίας-συμπαράστασης προς την ταχυδρόμο που απειλείται με μετάθεση. Η Άλμα θα αποφασίσει με τη σειρά της να στείλει ένα γράμμα στην αγαπημένη της ποιήτρια-ίνδαλμα, στην οποία ονειρεύεται να μοιάσει έστω και λίγο, ενώ ο νεαρός Άλεξ –που το όνομά του μπορεί να ανήκει σε γυναίκα ή και σε άντρα–, δεν μπορεί να υποψιαστεί πόσο ριζικά θα αλλάξει η βαρετή ζωή του και πόσο σύντομα θα πραγματοποιηθούν τα περισσότερα από τα όνειρά του. Όμως, μέσα από αυτή την αλυσίδα των γραμμάτων χωρίς αποστολέα –που ο παραλήπτης τους είναι πάντοτε ένας τυχαίος κάτοικος του χωριού Πορβενίρ, εκτός φυσικά από το πρώτο γράμμα της Ρόσα– αρχίζει να ανακινείται κάτι πολύ πιο δυνατό στο τελματωμένο επαρχιακό περιβάλλον: ανακινείται η ίδια η αλληλεγγύη, η φιλία, η αγάπη και κυρίως η ανάγκη για ειλικρινή και πηγαία επικοινωνία με τους φίλους, τους αγαπημένους, τους συμπαραστάτες, ακόμα και εκείνους τους παντελώς αγνώστους μας, που ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πόσο καλά θα τους γνωρίσουμε και πόσο θα συνδεθεί η ζωή μας μαζί τους.

          Η συγγραφέας, με εξαιρετικά ευρηματικό τρόπο, μας εισάγει στον κόσμο της επιστολικής λογοτεχνίας, αλλά και μέσα στις ζωές των ηρώων της που τους αγάπησα πραγματικά, αφού η ζωή, τα «θέλω» τους, οι πόθοι, οι έρωτες, οι φιλίες, οι καημοί και τα σφάλματά τους ξεδιπλώθηκαν μπροστά μου, προκαλώντας με να ασχοληθώ περισσότερο μαζί τους. Με γοήτευσαν με την ονειροπόλησή τους, με την απλότητά τους, με την ανάγκη τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να συγχωρέσουν και να πάρουν άφεση αμαρτιών, να προχωρήσουν ένα βήμα παρακάτω στη ζωή τους ή να την αλλάξουν άρδην αφού αυτή έχει τελματώσει. Το μυθιστόρημα της Ντονιάτε «Τα γράμματα που δεν περίμενε κανείς» είναι ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι που θα σας διασκεδάσει, θα σας ταξιδέψει στο όμορφο Πορβενίρ –αποκύημα φαντασίας της συγγραφέως ή πραγματικό, δεν έχει καμία απολύτως σημασία αφού θα το αγαπήσετε έτσι και αλλιώς–, θα σας μιλήσει για τις αλήθειες της ζωής, τα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπινου είδους, τη χωρίς όρους φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, την αποδοχή, την αλληλεγγύη και συμπαράσταση, που προκύπτει από εκεί που κανείς δεν το περιμένει, και την πανανθρώπινη ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνεί σε κάθε επίπεδο με άλλους του είδους του. Διαβάστε το, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Ένας ύμνος στην αγάπη, στα όνειρα και στη ζωή

Το μικρό χωριό Πορβενίρ αναστατώνεται από μια δυσάρεστη είδηση: εξαιτίας της έλλειψης αλληλογραφίας, το ταχυδρομείο του θα κλείσει και η Σάρα η ταχυδρόμος, γέννημα θρέμμα του χωριού και μητέρα τριών παιδιών, θα μετατεθεί. Όμως η ηλικιωμένη φίλη της, η Ρόσα, έχει μια ιδέα: να αυξήσει την αλληλογραφία ξεκινώντας μια αλυσίδα ανώνυμων επιστολών. Έτσι, γράφει η ίδια το πρώτο γράμμα –και μέσα από την ανωνυμία, βρίσκει την ευκαιρία να εξομολογηθεί ένα μυστικό που τη βαραίνει εξήντα χρόνια…

Σύντομα, η αλληλογραφία φουντώνει. Τα γράμματα που δεν περίμενε κανείς φέρνουν στο φως φαντάσματα του παρελθόντος, μύχιες επιθυμίες, όνειρα και πόθους. Και η ζωή όσων πάρουν μέρος σ’ αυτό το γαϊτανάκι δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια…

Ένα απίστευτα αναζωογονητικό μυθιστόρημα για όσα μας ενώνουν –τη φιλία, την αλληλεγγύη και την παντοτινή ανάγκη να επικοινωνούμε– που έγινε best seller στην Ισπανία και την Ιταλία.

Βιογραφικό συγγραφέα:

Η Άνχελες Ντονιάτε σπούδασε δημοσιογραφία και συνδυάζει τη δουλειά της σε εφημερίδες και περιοδικά με την κοινωνική προσφορά. Έχει γράψει τέσσερα βιβλία σε συνεργασία με άλλους συγγραφείς, μεταξύ των οποίων το μυθιστόρημα La sonrisa de un perro με τη Maribel Vila. Η Άνχελες φυλάει ακόμη τις χριστουγεννιάτικες κάρτες που αντάλλασσε με τις συμμαθήτριές της, ερωτικές επιστολές των οποίων ο αποστολέας έχει σβηστεί, αλλά και γράμματα από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κάποιες από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής της έχουν σημαδευτεί από επιστολές, όπως η ασθένεια του πατέρα της ή τα φοιτητικά της χρόνια μακριά από το σπίτι. Ετούτη η ιστορία γεννήθηκε απ’ αυτή ακριβώς την αγάπη της για τον γραπτό λόγο – και από την πεποίθησή της πως μπορεί να φέρει την ευτυχία.

«ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ», του Γιώργου Γιαντά – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ», του Γιώργου Γιαντά – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Συμπαντικές Διαδρομές

Σελίδες: 282

Τιμή με έκπτωση: 11,70€

          Τον Γιώργο Γιαντά τον «συνάντησα» αναγνωστικά για πρώτη φορά μέσα από το υπέροχο κοινωνικό του μυθιστόρημα «Αύριο», και η γραφή όπως κι η θεματολογία του με ενθουσίασαν πραγματικά. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που δεν επικεντρώνεται απλά και μόνο σε ένα αντικείμενο, αλλά μπορεί να θίγει πλείστα όσα θέματα και να δημιουργεί προβληματισμούς στους αναγνώστες, προκαλώντας τους να σκεφτούν και να δουν την πραγματικότητα μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Το ίδιο πράττει ο συγγραφέας και στο νέο του πόνημα, που κυκλοφορεί με τίτλο «Για ένα παιδί» από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Αν και ο ίδιος ο τίτλος μάς προδιαθέτει σαφώς για το τι περίπου θα διαβάσουμε, ο κ. Γιαντάς καταφέρνει και αυτήν τη φορά να θίξει πολλά από τα προβλήματα που μας απασχολούν στη σύγχρονη κοινωνία και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

          Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι θεωρούν πως ο κύριος και πιο σοβαρός σκοπός ενός ανθρώπου είναι να αποκτήσει απογόνους, να διαιωνίσει το είδος του, να ολοκληρώσει την οικογενειακή του ευτυχία μέσα από τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου, δίνοντας ζωή σε ένα παιδί. Κάποιοι άλλοι, παρόλο που δεν το θεωρούν αυτοσκοπό τους, καταφέρνουν να αποκτήσουν ένα ή και περισσότερα παιδιά χωρίς καν να ζοριστούν, ενώ στην ουσία δεν εκτιμούν και τόσο αυτό το επίτευγμα, το «θείο δώρο» κατά ορισμένους άλλους. Τέλος, υπάρχει και μία μικρή κατηγορία ανθρώπων –η οποία συνήθως παραβλέπεται ως αμελητέα ή ακόμα και «προβληματική», αφού δεν ακολουθεί το κύριο ρεύμα– που δεν ασχολούνται με το θέμα της απόκτησης παιδιού με τον σύντροφό τους, καθώς δεν το θεωρούν αυτοσκοπό, ούτε πιστεύουν πως αυτό θα τους ολοκληρώσει ως ανθρώπινα όντα, ως ζευγάρια και ως προσωπικότητες, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει πως δεν αγαπούν τα παιδιά ή δεν χαίρονται όταν τα αποκτούν οι οικείοι τους. Και οι τρεις παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων είναι υπαρκτές στην κοινωνία μας, και οι προτιμήσεις της καθεμιάς απολύτως σεβαστές και δικαιολογημένες, ενώ υπάρχει και μια πολύ μικρή κατηγορία εκείνων των ατόμων που θεωρούν τον ερχομό ενός παιδιού βάρος δυσβάσταχτο, εμπόδιο στην περαιτέρω εξέλιξή τους και προτιμούν να απαλλαγούν από αυτό το συντομότερο δυνατό και με κάθε κόστος, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να προλάβουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Ο εξαίρετος συγγραφέας στο νέο του βιβλίο καταπιάνεται με τις δύο πρώτες κατηγορίες ανθρώπων καθώς και με την τελευταία, μέσα από τις ζωές δύο ζευγαριών: του Μάνου και της Βικτώριας, που ονειρεύονται να αποκτήσουν ένα παιδί, αλλά αντιμετωπίζουν προβλήματα υπογονιμότητας, και του Πέτρου και της Μαρίνας, που έχουν αποκτήσει δύο παιδιά χωρίς όμως στην ουσία να εκτιμούν το γεγονός όσο θα έπρεπε, και ενός τρίτου προσώπου που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «πέτρα του σκανδάλου», της Σήλιας, που εμπλέκεται στον έγγαμο βίο του ενός ζευγαριού, επιδιώκοντας την ικανοποίηση των δικών της απωθημένων, χωρίς όμως να λαμβάνει υπόψη της τις συνέπειες των αυθαίρετων πράξεών της προς τους άλλους αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό.

          Η ίδια η ζωή, η Μοίρα ή το πεπρωμένο –όπως θέλετε πείτε το–, είναι εκείνα που τελικά αποφασίζουν την πορεία που θα ακολουθήσει ο καθένας μας, ενώ δρομολογούν και τα προβλήματα και τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε στο διάβα μας και στο αέναο κυνήγι της ενίοτε άπιαστης ευτυχίας. Ένα ζευγάρι αγαπημένο όπως ο Μάνος και η Βικτώρια, που είναι μέσα σε έναν γάμο ευτυχισμένο και αληθινό –χωρίς παραστρατήματα, ψέματα και εξαπατήσεις–, δεν θα έπρεπε να περνάει όλο αυτόν τον γολγοθά προκειμένου να αποκτήσει ένα πολυπόθητο παιδί, αυτό δηλαδή που θα τους ολοκληρώσει ως σύνολο, θα τους δώσει αυτό που ονειρεύονται και επιθυμούν και οι δύο. Από την άλλη, το έτερο ζευγάρι, ο Πέτρος και η Μαρίνα, ενώ έχουν δύο παιδιά, δεν αισθάνονται την ευτυχία και την ολοκλήρωση που θα έπρεπε καθώς η ρουτίνα, τα προβλήματα της καθημερινότητας, τα ψέματα, τα ανολοκλήρωτα «θέλω» τους και η έλλειψη κατανόησης και σύμπνοιας τους ωθούν στο να παραβλέπουν την ευτυχία που τους έχει προσφερθεί τόσο απλόχερα και αβίαστα από τη ζωή και να αναζητούν νέες εμπειρίες και κατακτήσεις χωρίς νόημα, μέλλον και ουσιαστικό περιεχόμενο.

          Ο Γιώργος Γιαντάς καταπιάνεται με ένα κοινωνικό θέμα που απασχολεί πολλά ζευγάρια, είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη, και μέσα από την περιγραφή των ολοζώντανων χαρακτήρων, των συμπεριφορών και των αποφάσεών τους, μας προκαλεί να διερευνήσουμε τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους, όπως και να συμμεριστούμε τις αγωνίες, τις χαρές, τις λύπες και τις απογοητεύσεις τους, αναγνωρίζοντας σε αυτούς κάποιες οικείες σ’ εμάς καταστάσεις. Γιατί πώς θα μπορούσαν να μας είναι ξένες και πρωτόγνωρες καταστάσεις όπως η συζυγική εντιμότητα, η ειλικρίνεια ή η απιστία προς τον σύντροφό μας, η διαρκής αναζήτηση της ευτυχίας και της ολοκλήρωσής μας, η φιλία, ο έρωτας, ο πόνος και η αληθινή αγάπη και συντροφικότητα; Οφείλω θερμά συγχαρητήρια στον συγγραφέα για ένα ακόμα εξαιρετικό βιβλίο του, το οποίο και σας προτείνω να διαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Ο Μάνος και η Βικτώρια, προσπαθώντας να αποκτήσουν παιδί, διαπιστώνουν πως αντιμετωπίζουν πρόβλημα υπογονιμότητας. Ο Πέτρος και η Μαρίνα, είναι οι γονείς δύο παιδιών, τα οποία για τον πατέρα μοιάζουν ένα πρόσθετο «βάρος» στην πληκτική του καθημερινότητα. Οι παράλληλες ιστορίες των δύο ζευγαριών, άλλοτε τέμνονται κι άλλοτε απομακρύνονται, κινούμενες γύρω από τα εγωιστικά «θέλω» ή την αλληλοκατανόηση, γύρω από την πλήξη της σιγουριάς ή την κοινή αγωνία των συντρόφων. Καταλύτης αυτών, η ίδια η ζωή, με τα άδικα παιχνίδια και τις ειρωνείες της, με το δικό της τρόπο να μοιράζει τη χαρά ή τη στενοχώρια. Μία σύγχρονη ιστορία, που διαρκώς περιστρέφεται γύρω από μία μοιραία αντίθεση: Όσα μοιάζουν «δεδομένα» για ορισμένους, αποτελούν αγώνα ζωής για κάποιους άλλους. Ένα επίκαιρο βιβλίο για το ζήτημα της αδυναμίας απόκτησης παιδιών, για τη συζυγική εντιμότητα ή την απιστία, για τη διαρκή αναζήτηση της ευτυχίας που συνήθως, μέσα από την οδό του πόνου, ωριμάζει και γίνεται αγάπη.