«Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων», του Νίκου Φαρούπου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων», του Νίκου Φαρούπου – Γράφει η Κλειώ
Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Κέδρος
Σελίδες: 216
Τιμή: 12€
 
          Ο Νίκος Φαρούπος είναι ένας συγγραφέας με ευρεία γκάμα λογοτεχνικών έργων. Στο μυαλό μου –μετά το εξαιρετικό ιστορικό του μυθιστόρημα με τίτλο «Εφιάλτης, η απολογία» που διάβασα πριν από δυο χρόνια, όπως και το πολύ ιδιαίτερο χρονικό μιας αληθινής ιστορίας με τίτλο «Ο δήμιος», που κυκλοφορούν αμφότερα από τις εκδόσεις Κέδρος– έχει «καταχωρηθεί» στο μυαλό μου ως συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων. Όμως, ένας λογοτέχνης τόσο πολυγραφότατος και ταλαντούχος σαν και αυτόν, είναι πολλά περισσότερα από αυτό και σίγουρα θα πειραματίζεται σε διάφορα είδη συγγραφής. Το νέο βιβλίο του, που κυκλοφορεί από τις ίδιες εκδόσεις με τίτλο «Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων», αποδεικνύει τα παραπάνω περίτρανα, ενώ αναδεικνύει και την ικανότητά του να ελίσσεται και να ανταποκρίνεται με άνεση τόσο στο ιστορικό όσο και στο σύγχρονο και σατυρικό μυθιστόρημα. Οι εποχές στις οποίες εκτυλίσσονται οι ιστορίες του ποικίλουν, όπως και οι τόποι, ενώ αφορούν κάθε φορά και έναν διαφορετικό τύπο γυναίκας, είτε αυτή έχει γεννηθεί με αυτό το φύλο από τη φύση της είτε το ενδύθηκε στην πορεία αποφασίζοντας πως αυτό το φύλο προτιμάει…
          Όπως λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα, «της γυναίκας η ψυχή είναι μια άβυσσος, πότε η κόλαση και πότε ο παράδεισος». Πάνω σε αυτή την αποδεδειγμένη βάση στηρίζεται και ο συγγραφέας, ώστε να μας αφηγηθεί δεκατέσσερις ιστορίες για ισάριθμες γυναίκες, ή σχεδόν γυναίκες, και τα μυστήρια που υφαίνουν αυτές γύρω τους. Υπάρχουν γυναίκες εξαιρετικής ομορφιάς και σεμνότητας σαν την Άσπα, που είναι πτυχιούχοι κοπτοραπτικής και ικανές να εμπνεύσουν δυνατά πάθη σε ανθρώπους που δεν τους πιάνει το μάτι σου, σαν τον Μάκη που φαίνεται «μισή μερίδα». Τα φαινόμενα όμως απατούν και ένας άντρας, που δεν εκδηλώνει την αγάπη του με τρυφερά λόγια και μεγαλοστομίες, είναι δυνατόν να φτάσει ακόμα και στο έγκλημα για να υπερασπιστεί την τιμή της αγαπημένης του. Υπάρχουν γυναίκες πετσικόκαλες και αχαμνές που δεν τις πιάνει το μάτι σου οι οποίες, παρά το γεγονός πως τριγυρνούν σε σκυλάδικα και τραγουδούν με φωνή νταλικιέρη, μπορούν να σαγηνεύσουν άντρες περπατημένους και να εμπνεύσουν δυνατούς γεροντο-έρωτες, όπως έκανε η Αλέξια στον γερο-Γκαστόνε. Υπάρχουν γυναίκες μοιραίες σαν την Ωραία Ελένη, που συνεχίζουν την παράδοση εκείνης της αρχαίας Σπαρτιάτισσας και που ακόμα κι αν δεν προκαλέσουν έναν νέο Τρωικό πόλεμο μεταξύ του καψουρεμένου Σάκη και του άγριου Καπόνε, μια τραγωδία είναι βέβαιο πως θα την προκαλέσουν και τα θύματα αυτής θα είναι απρόβλεπτα. Υπάρχουν γυναίκες άγουρες ακόμα οι οποίες δεν έχουν καν τελειώσει το σχολείο, σαν τη Νίκη, που είναι ικανές να εμπνεύσουν πάθη σε σοβαρούς ζωντοχήρους σαρανταπεντάρηδες σαν τον φιλόλογο Κάρταλη ακόμα και άθελά τους, με απρόβλεπτη εξέλιξη για την υπόληψη και τη φήμη των δεύτερων, αφού μια αθώα φάρσα μπορεί να τους στιγματίσει για πάντα. Υπάρχουν γυναίκες που αποφασίζουν να ατιμάσουν το στεφάνι τους, σαν την Κλειώ, με τον δήθεν ξάδερφό της από το χωριό, τον Αντωνάκη, αφού ο σύζυγος είναι κολλημένος «γαύρος» και αγιάτρευτος λάτρης της μπάλας. Φτηνή δικαιολογία, βέβαια, για να οδηγήσεις έναν κατά τ’ άλλα φιλήσυχο οπαδό του ποδοσφαίρου στο έγκλημα. Υπάρχουν και άντρες που αποφασίζουν να παντρευτούν, όπως ο Χρήστος την Τασία, αλλά στην πραγματικότητα συνδέονται ερωτικά με άλλους άντρες, όπως ο Παντελής… Περίεργο τρίγωνο και ακόμα πιο περίεργη εξέλιξη, ειδικά εάν ο ένας από τους δύο εραστές του ιδίου φύλου αποφασίσει να επιστρέψει στην κανονικότητα. Υπάρχουν γυναίκες πλούσιες που δεν τους λείπει τίποτα εκτός από έναν αφελή, φτωχό και απονήρευτο εραστή, για να τις βγάλει από το αδιέξοδο του γάμου τους με απρόσμενο τρόπο, ιδίως για τους ίδιους, και οι οποίες διεκδικούν επάξια τον τίτλο της «Bloody Mary». Υπάρχουν γυναίκες θαρραλέες, σαν τη Μαρία την κρητικιά, που δεν διστάζουν να περιθάλψουν έναν ανήμπορο εχθρό εν καιρώ πολέμου, ακόμα και αν αυτός θα είναι αργότερα η καταδίκη τους, έστω και αν του έχουν ξυπνήσει ασίγαστο πάθος. Υπάρχουν γυναίκες ξενόφερτες από χώρες με άλλη κουλτούρα και συνήθειες, όπως η ολλανδέζα Λαβίνια, που μπορεί να επισκεφτούν ένα ειδυλλιακό ελληνικό νησί για τις ετήσιες διακοπές τους και τελικά να πιαστούν στα επιτήδεια δίχτυα ενός ελληνικού «καμακιού», ξεχνώντας πατρίδα και ανέσεις αφού κοστολογούν τον έρωτα περισσότερο. Υπάρχουν γυναίκες γεννημένες θυμωμένες, σαν τη Δάφνη, που όσο μπόι τούς λείπει τόσο τσαμπουκά έχουν, ενώ όταν ερωτευτούν μπορεί να αλλάξουν για πάντα, αφού πρώτα προκαλέσουν ένα μικρό χάος με τα ανεξέλεγκτα νεύρα τους. Υπάρχουν γυναίκες που είναι σωστές κυρίες, σαν την Αθηνά, ακόμα και αν αποτελούν το τρίτο πρόσωπο, την ερωμένη ενός παντρεμένου σαν τον Δημητράκη, που στην ουσία απολαμβάνουν περισσότερα από τις ανίδεες συζύγους, οι οποίες μπορεί και να μην είναι πραγματικά τέτοιες. Υπάρχουν γυναίκες-θεές, σαν τη Μαρκέλλα, που εκτός από εμφάνιση μοντέλου έχουν και αμέτρητα προσόντα να τρελάνουν έναν άβγαλτο αθλητή του μποξ, σαν τον Σάκη, μόνο που είναι δυνατόν να κρύβουν στο σκοτάδι πολλά περισσότερα από όσα μπορεί να υποψιάζεται κανείς. Υπάρχουν γυναίκες μόνιμα ερωτευμένες, σαν τη Λένα, που επιθυμούν να βρίσκονται πάντοτε σε αυτή την κατάσταση, διατηρώντας το ερωτικό τους πάθος ζωντανό και αμείωτο, ανεξάρτητα από το κόστος. Τέλος, υπάρχουν γυναίκες σαν την Ξανθή που δεν αρκούνται στα μικροαστικά αυθαίρετα που χτίζονται νύχτα εν μέσω χούντας, αλλά μόλις τους δοθεί η ευκαιρία αφήνουν στα κρύα του λουτρού τα εύπιστα κορόιδα και πάνε για μεγαλύτερα και πιο σιτεμένα «ψάρια».
          Ο Νίκος Φαρούπος μέσα από το νέο του βιβλίο με τον εύλογο τίτλο «Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων» μάς δείχνει μερικά από τα πολλά πρόσωπα που μπορεί να επιδείξει κάθε γυναίκα, αναλόγως την εποχή, την κατάσταση την οποία καλείται να αντιμετωπίσει, την παιδεία που διαθέτει, τα συμφέροντα και την πραγματική της φύση. Η κάθε γυναίκα μπορεί να είναι υπέροχη και αγέρωχη, θαρραλέα και πιστή μέχρι θανάτου ή ελαφρόμυαλη και άπιστη, ερωτική ή παγερή, επιπόλαιη ή γενναιόδωρη, θύμα ή θύτης και «μαύρη χήρα», γεννημένη μητέρα και σύζυγος ή εκ πεποιθήσεως ερωμένη και παράνομη ή ακόμα και άντρας που επιθυμεί να παρουσιάζεται ως γυναίκα, γιατί αυτή είναι η αληθινή του φύση. Ο χαρισματικός συγγραφέας, με άφθονο χιούμορ, ανάλογο λεξιλόγιο που προσαρμόζεται σε κάθε ήρωα και εύστοχη σάτιρα που «σπάει κόκαλα», αποτυπώνει πολυπληθείς χαρακτήρες και εποχές, δίνοντάς μας στην ουσία τις αμέτρητες εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης, των πεποιθήσεων, των κρυφών και φανερών επιθυμιών και της ανάγκης του κάθε ανθρώπου να γνωρίζει και να απολαμβάνει τον έρωτα, την αγάπη και την αποδοχή. Κάθε ιστορία είναι και μια ολοκληρωμένη περιπλάνηση σε διαφορετικούς κόσμους, εποχές, τόπους και ψυχισμούς, όπως επίσης και η ίδια η αποθέωση των γυναικών, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, αλλά κυρίως με μια καθαρή και γλαφυρή ματιά που κοιτάζει ίσια μέσα στην άβυσσο της ψυχής τους. Διαβάστε το, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Ιστορίες εποχής και ιστορίες σύγχρονες. Από το Περιστέρι του ’70, την Κυψέλη και τη Φωκίωνος Νέγρη του ’80, την παλιά και τη νέα Αθήνα, την Κρήτη, έως και την Αυστρία. Ιστορίες εγκληματικών ερώτων. Ιστορίες που έζησα, που άκουσα, που φαντάστηκα, που έκλεψα. Ιστορίες με γυναίκες υπέροχες, γυναίκες αράχνες, γυναίκες ερωμένες, γυναίκες μητέρες, γυναίκες αγέρωχες, γυναίκες επιπόλαιες, γυναίκες μεγαλοπρεπείς, γυναίκες άντρες, γυναίκες θύματα, γυναίκες θεές. 

«ΑΜΕΛΙΑ, Ιχνηλατώντας μνήμες των Ρωμιών της Πόλης», παρουσιάζει η Γιούλα Γ. Κωνσταντοπούλου - Συστήνει η Κλειώ Τσαλαπάτη

      Την εξαίρετη Γιούλα Κωνσταντοπούλου είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω μέσω του
χειρογράφου της «Αμέλια», ένα ιστορικό μυθιστόρημα που με συνεπήρε από τις πρώτες κιόλας σελίδες, αφού από τη μία είχε να κάνει με την ατόφια Ιστορία του ελληνισμού της Πόλης, και όχι μόνο, και από την άλλη ένα μεγάλο μέρος του εκτυλισσόταν στον τόπο καταγωγής της συνονόματης πολίτισσας γιαγιάς μου, το Πέραν. Γνωρίζοντας, λοιπόν, εκ των έσω την αξιόλογη και σε βάθος ιστορική έρευνα της συγγραφέως, αφέθηκα στη μαγεία της μυθοπλασίας της, η οποία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και υπαρκτά πρόσωπα, απολαμβάνοντας ένα μυθιστόρημα από εκείνα που μένουν χαραγμένα στη μνήμη ανεξίτηλα. Με αφορμή αυτό το έργο της, η συγγραφέας αποδέχτηκε την πρόσκλησή μου να μας παρουσιάσει η ίδια το πόνημά της, ώστε να γνωρίσουν την «Αμέλιά» της λίγο καλύτερα οι αναγνώστες μας. Την ευχαριστώ ολόψυχα για τον χρόνο που διέθεσε στους «Φίλους της Λογοτεχνίας», της εύχομαι από καρδιάς κάθε επιτυχία στο συγγραφικό της έργο και σας προσκαλώ να διαβάσετε όσα μας εκμυστηρεύεται η αγαπητή Γιούλα Γ. Κωνσταντοπούλου για το νέο βιβλίο της!
 
    Η συγγραφή του μυθιστορήματος «Αμέλια – Ιχνηλατώντας μνήμες των Ρωμιών της Πόλης» άρχισε τον Δεκέμβριο του 2017 και ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 2019. Με δεδομένο ότι η αναζήτηση των καταβολών και των καταγωγικών μας ριζών είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο και επειδή η ζωή μας θεωρείται ως συνέχεια των προγόνων μας, ανίχνευσα τις δικές μου ρίζες προσπαθώντας να αναπλάσω χαρακτήρες, να δώσω «ζωή» στη ζωή τους, να δικαιώσω τη μνήμη τους.
    Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται με φόντο τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα και οι εκβολές του φτάνουν έως τη δεκαετία του 1980. Είναι ένα έργο-κληρονομιά και μνήμη ιστορική, ένα βιβλίο το οποίο παραμένει απόλυτα πιστό σε προσωπικές μαρτυρίες, αλλά και στην αλήθεια των γεγονότων της συγκεκριμένης εποχής, με συχνές αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στα γεγονότα και με τις επιλογές και τις πράξεις τους καθόρισαν τις τύχες των Ελλήνων της Πόλης και της Μικρασίας.
    Η δράση και η ζωή των μυθιστορηματικών ηρώων επηρεάζεται άμεσα ή έμμεσα από τα γεγονότα, καθώς αυτοί ως κοινωνικά όντα εμπλέκονται στην Ιστορία. Τα αφηγούμενα γεγονότα δεν στοχεύουν στην αναζήτηση της αλήθειας των ιστορούμενων γεγονότων, αλλά στα κίνητρα που επέβαλαν την επιλογή της αφηγηματικής εκδοχής και τη ρητορική της.
    Αφετηριακό σημείο της συγγραφής αποτέλεσαν οι πόλεμοι των αρχών του 20^ου αιώνα, η Μικρασιατική καταστροφή και τα έντονα βιώματα που προκάλεσε ο ξεριζωμός τόσο σε εκείνους που τον υπέστησαν, όσο και σε εκείνους που τον «αφουγκράστηκαν» στους τόπους υποδοχής.

    Η ιστορία της Αμέλιας εκτυλίσσεται στο πλαίσιο τριών χρονικών περιόδων, τα γεγονότα των οποίων υπήρξαν ορόσημο για τις τύχες του Ελληνισμού. Η εξιστόρηση ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του 1980 σε μια αριστοκρατική –πάλαι ποτέ– γειτονιά της Αθήνας. Εκεί, διαισθανόμενη το τέλος του ταξιδιού της ζωής της, η Αμέλια αναπολεί το παρελθόν ανακαλώντας ενθυμήματα και προσωπικές της εμπειρίες. Η αφύπνιση της αυτοβιογραφικής μνήμης συγκροτείται από τις αναμνήσεις της δικής της ζωής και ανακαλείται μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο μιας μακρινής εποχής όπου διαμορφώθηκε, αποτελώντας ταυτόχρονα πτυχή της συλλογικής μνήμης του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και της Μικράς Ασίας.
    Στην ιστορία εγκιβωτίζονται κι άλλες που λειτουργούν ως νέα και σε κοινωνικό επίπεδο παραπληρωματικά σημαίνοντα που απαιτούν τη δική τους αποκωδικοποίηση για την κατανόηση πράξεων ή και παραλείψεων της ζωής των ηρώων. Η αφήγηση αποτυπώνει τις περιπέτειες της ηρωίδας και οδηγεί τους αναγνώστες να την ακολουθήσουν στις μετακινήσεις, τις συναισθηματικές διακυμάνσεις και τις αναπάντεχες αλλαγές που βιώνει.
    Ο αναγνώστης ακολουθώντας την αφήγηση της Αμέλιας έχει την ευκαιρία όχι μόνο να γνωρίσει την ενδιαφέρουσα ιστορία της, αλλά και τη δυνατότητα να «ζήσει» μέσα από τη ροή των αναμνήσεων της ηρωίδας τις χαρές, τις απογοητεύσεις, την οδύνη των Ρωμιών της Πόλης για τα δεινά που έπληξαν τον Ελληνισμό: το τέλος του Μεγάλου πολέμου, τον Μικρασιατικό πόλεμο και την Καταστροφή, το δράμα των ξεριζωμένων από τη γη της Ιωνίας, τα «παιχνίδια» των Μεγάλων Δυνάμεων πριν και μετά τον Μεσοπόλεμο, τα αντίποινα των Τούρκων με αποκορύφωμα τα Σεπτεμβριανά…
Η Αμέλια προέρχεται από μια μεσοαστική οικογένεια και έχει τη στόφα γυναικών περασμένων εποχών. Η αγωγή που πήρε από την οικογένεια και το σχολείο της –εκκλησιαστικό ίδρυμα–, η απειρία της αλλά και η αθωότητα του χαρακτήρα της ήταν όλα εκείνα τα στοιχεία που δόμησαν μία προσωπικότητα ευάλωτη, εύκολο «θήραμα» και θύμα στα χέρια ενός ανθρώπου, του Ουμπέρτο, που μεγάλωσε δίχως αληθινή αγάπη και γαλουχήθηκε με την αλαζονεία του πλούτου και των συναλλαγών…
    Κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς της είναι η ανιδιοτέλεια και μια «αθωότητα» για τις προθέσεις των άλλων, στοιχεία που της υποδείκνυαν κάθε φορά να κάνει τις επιλογές της και να έχει απόλυτα την ευθύνη γι’ αυτές στη ζωή. Οι ιδέες αλλά και οι αξίες με τις οποίες μεγάλωσε την έκαναν να πιστεύει πως οι άνθρωποι είναι «αγγελικά πλασμένοι». Στην πορεία της ζωής της οι πεποιθήσεις της διαψεύστηκαν περίτρανα από ανθρώπους που εμπιστεύθηκε, κυρίως όμως από τον έναν και μοναδικό άνδρα που αγάπησε στη ζωή της! Κι αυτή της η αγάπη, που διατηρήθηκε αλώβητη ως το τέλος της ζωής της, ήταν που την εμπόδισε να αντικρύσει κατάματα την αλήθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος που ποτέ δεν «έφυγε» από εκείνη σχέση. Ο έρωτάς της για εκείνον πολύ πριν την καθαυτή γνωριμία τους, που με την πάροδο του χρόνου έδωσε τη θέση του σε μια μεγάλη αγάπη δίχως όρια, ανταλλάγματα ή διεκδικήσεις, την οδήγησε σε αυτή την αδιέξοδη κατάσταση. Ίσως, ακόμη, βαθιά μέσα της να πίστευε πως η δύναμη της αγάπης θα υπερνικούσε τα όποια εμπόδια και θα έκαμπτε ή και θα συγκινούσε τον χαρακτήρα του συζύγου της.
    Σε όλα, δυστυχώς για εκείνην, διαψεύστηκε. Γιατί η Αμέλια, σε επίπεδο ερωτικό, δεν αγαπήθηκε στον βαθμό που της άξιζε να αγαπηθεί. Η πεποίθησή της πως η αληθινή αγάπη εδράζεται σε στέρεες βάσεις και φυσικά στην αμοιβαιότητα την οδήγησε στην επιλογή μιας μοναχικής πορείας στη ζωή, δίχως να αναζητά άλλον σύντροφο ή συντροφιά πέρα από τις αναμνήσεις της. Ωστόσο, ευτύχησε να έχει δίπλα της ανθρώπους που αξιολόγησαν το μεγαλείο της ψυχής της, την αγάπησαν και σεβάστηκαν τη μνήμη της όταν ήρθε το τέλος της ζωής της.
    Με την πάροδο του  χρόνου, οι αναμνήσεις όχι μόνο χάνουν τη ζωντάνια τους, αλλά μπορεί και να φθείρονται, να γίνονται ξεθωριασμένες εικόνες, ώστε να μην έχουν καμία σχέση με τις σχεδόν «ολοζώντανες» μνήμες που έχουμε από το παρόν. Η διατήρησή τους ή μη επαφίεται στον ίδιο τον άνθρωπο, από το πόσο συχνή είναι η βούληση για «διανοητικές επισκέψεις» στο παρελθόν, από την τήρηση και διατήρηση πραγμάτων που τον συνδέουν με αυτό. Αν κανείς «χάσει» αυτά τα κομμάτια του παρελθόντος του, χάνει κομμάτια της ταυτότητάς του.
    Ο αναγνώστης που διαβάζει αυτό το έργο καλείται να αφουγκραστεί τα μηνύματα από την ιστορία της Αμέλιας, μηνύματα που έχουν να πουν πολλά στους σύγχρονους ανθρώπους. Η πίστη στις αξίες είναι και πρέπει να αποτελεί εφαλτήριο για τους ανθρώπους. Η ειλικρίνεια στις διαπροσωπικές σχέσεις, η αφειδώλευτη αγάπη, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και η αποδοχή του άλλου σε κοινωνικό, οικονομικό, θρησκευτικό ή άλλο επίπεδο είναι τα στοιχεία που καταξιώνουν εν τέλει την ανθρώπινη ύπαρξη σε κάθε εποχή…

Γιούλα Γ. Κωνσταντοπούλου

 
Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέως:

 
Η Γιούλα Γ. Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και υπηρέτησε για χρόνια στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Είναι κάτοχος MSc του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και PhD της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας και Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών.
Έχει συγγράψει διηγήματα. Στην επιστημονική της δραστηριότητα συμπεριλαμβάνονται πάνω από πενήντα άρθρα σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά.
Το έργο της «Αμέλια, Ιχνηλατώντας μνήμες των Ρωμιών της Πόλης» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.
 
Εργογραφία:
«Κερτεζίτες αγωνιστές στην Επανάσταση του 1821», Αθήνα 1996.
«Homère, L’ ILIADE illustré par la céramique grecque», Δημιουργία, 1998.
«Ο Ι. Ν. της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Κέρτεζη Καλαβρύτων», Αθήνα 1999.
«Η Εκπαίδευση στην επαρχία Καλαβρύτων κατά την οθωνική περίοδο (1833-1862)», έκδοση Νομαρχίας Αχαΐας, 2009.
 
«ΑΜΕΛΙΑ, Ιχνηλατώντας μνήμες των Ρωμιών της Πόλης», της Γιούλας Γ.

Κωνσταντοπούλου
Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 242
Τιμή με έκπτωση: 12,87€
Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στον ακόλουθο σύνδεσμο των «Φίλων της Λογοτεχνίας»: https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2020/07/blog-post.html
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Η ηλικιωμένη Αμέλια, διαισθανόμενη το βιολογικό της τέλος, ανακαλεί μνήμες, ενθυμήματα και προσωπικές εμπειρίες αναπολώντας το παρελθόν της.
 
Οι αναμνήσεις της, ενταγμένες στο κοινωνικό πλαίσιο μιας μακρινής εποχής, αποτελούν πτυχές της συλλογικής μνήμης του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και της Ιωνίας.
 
Σημαντικά ιστορικά γεγονότα –όπως ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, η Μικρασιατική Καταστροφή, διεθνείς συμβάσεις κι ανταλλαγές πληθυσμών, καθώς και τα Σεπτεμβριανά του 1955– συμβαδίζουν με τη ζωή της Αμέλιας.
 
Οι αναμνήσεις και οι προσωπικές της μαρτυρίες καθοδηγούν τον ιστό της εξιστόρησης που συνδέεται με κληρονομημένες μνήμες και αφηγήσεις ενός ολόκληρου έθνους.
 
Το τέλος του ταξιδιού της ζωής δεν είναι άλλο από την αφετηρία αφύπνισης της μνήμης για τον γενέθλιο τόπο, τους ανθρώπους και τα γεγονότα που τον στιγμάτισαν, όλα όψεις της ύπαρξης που την ξεθωριάζει η λήθη στο πέρασμα του χρόνου.
 
Οι αναμνήσεις φωλεύουν σε παλιές φωτογραφίες, επιστολές και μικροαντικείμενα, σταθμεύουν σε παλιά σπίτια και σταθμούς τρένων, εκεί όπου η παρουσία των ανθρώπων άφησε ανεξίτηλα το στίγμα της γιατί έζησαν, ταξίδεψαν και βίωσαν τον έρωτα, τις ελπίδες, τις απογοητεύσεις, τις διαψεύσεις, τη δικαίωση ή την προδοσία τους.
 
Ένα καθηλωτικό οδοιπορικό στην ιστορία μιας γυναίκας και στην Ιστορία των προγόνων μας, που ιχνηλατεί μοναδικά τις μνήμες των Ελλήνων της Πόλης.

«ΕΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ», του Μανώλη Παλαβούζη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΕΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ», του Μανώλη Παλαβούζη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 652
Τιμή: 18€
 
          Όταν πήγαινα στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου τη δεκαετία του ’80 μόλις είχαν αρχίσει οι καθηγητές μας να μας αναλύουν τις πιθανές επιπτώσεις του «φαινομένου του Θερμοκηπίου», οι οποίες ίσως να γίνονταν ορατές μετά από πενήντα χρόνια… Όταν ήμουν φοιτήτρια τη δεκαετία του ’90, μάθαμε σε κάποιο μάθημα σχετικό με το περιβάλλον ότι ίσως η λύση στην υπερθέρμανση του πλανήτη να ήταν οι εκρήξεις ηφαιστείων, μόνο τόσο ώστε η τέφρα τους να σκίαζε για λίγο τον ήλιο και να μείωνε για λίγους βαθμούς την ολοένα αυξανόμενη μέση θερμοκρασία της Γης. Τώρα, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, βλέπουμε στην πράξη τις συνέπειες του «φαινομένου του Θερμοκηπίου» οι οποίες άρχισαν να φαίνονται πολύ νωρίτερα από ό,τι εκτιμούσαν οι επιστήμονες. Βοηθήσαμε φυσικά κι εμείς οι άνθρωποι, καίγοντας ασύστολα κάθε καλοκαίρι τα δάση, χρησιμοποιώντας μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας λες κι έχουμε ανεξάντλητα αποθέματα, αποψιλώνοντας τα δάση του Αμαζονίου και εντέλει καίγοντάς τα στο πολύ πρόσφατο παρελθόν και, γενικά, κάνοντας ό,τι περισσότερο μπορούμε για να καταστρέψουμε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, σαν να μπορούμε να μετοικήσουμε κάπου αλλού… Γιατί σας έκανα όλη αυτή την ανασκόπηση-ανάλυση για τα δεινά του περιβάλλοντος και όσων δυσάρεστων διαπιστώνουμε καθημερινά γύρω μας με το λιώσιμο των πάγων, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τους φονικούς ιούς –που μας ξεπαστρεύουν σαν να βρισκόμαστε ακόμα στον Μεσαίωνα– και το ζοφερό και δυσοίωνο μέλλον που μας περιμένει; Διότι ελάχιστοι συγγραφείς στην Ελλάδα και τον κόσμο είναι τόσο συνειδητοποιημένοι ώστε να μεταφέρουν αυτές τις ανησυχίες τους στα βιβλία τους και να προσπαθούν να μας αφυπνίσουν μέσα από την εκάστοτε μυθοπλασία τους. Ακόμα λιγότεροι δε είναι εκείνοι που γράφουν κάποια πράγματα τα οποία επιβεβαιώνει το ίδιο μέλλον ως προφητικά για την εποχή που γράφτηκαν και όχι απλά ως δυστοπικά. Έχω, λοιπόν, την ευτυχία και την τύχη να έχω γνωρίσει συγγραφικά κάποιους από αυτούς τους λίγους και πιο «ανήσυχους» πνευματικά ανθρώπους των ελληνικών Γραμμάτων και ένας από αυτούς είναι ο Μανώλης Παλαβούζης. Με τα δύο πρώτα του έργα, την ανεπανάληπτη διλογία του «Ο τέταρτος καβαλάρης – Η επώαση» και «Ο τέταρτος καβαλάρης – Ο όλεθρος», απέδειξε πως έχει ένα αδιαμφισβήτητο ταλέντο στη συγγραφή, ενώ αρκετά από όσα έγραφε στα βιβλία του εκείνα για φονικές πανδημίες και αμέτρητα θύματα παγκοσμίως, τα βλέπουμε δυστυχώς στην τωρινή μετά κορονοϊό εποχή να επαληθεύονται και να αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά πως η ζωή συχνά ξεπερνάει τη φαντασία.
    Όταν ο συγγραφέας μού εμπιστεύτηκε ως χειρόγραφο ακόμα το νέο του πόνημα με τίτλο «Έτος χωρίς καλοκαίρι», ομολογώ πως είχα ήδη τη βεβαιότητα, πριν καν ακόμα το διαβάσω, πως και πάλι θα καταπιανόταν με ένα ιδιαίτερο και πολύ πρωτότυπο θέμα, και δεν είχα άδικο. Το νέο μυθιστόρημα του Μανώλη Παλαβούζη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή είναι ένα καθηλωτικό –και, πολύ φοβάμαι, προφητικό– βιβλίο με πλοκή που μοιάζει οδυνηρά πιθανή να συμβεί. Άλλωστε, το γεγονός ότι όντως έχει υπάρξει στην Ιστορία πραγματικά ένα έτος χωρίς καλοκαίρι, μία μίνι νέα εποχή των παγετώνων, αποδεικνύει πως δεν είναι διόλου απίθανο να ξανασυμβεί, αφού στην ουσία πρόκειται για ένα φυσικό φαινόμενο που έχει την τάση να επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες. Και για του λόγου το αληθές, ο συγγραφέας βασίζεται στο έτος 1815 και την έκρηξη του ηφαιστείου Ταμπόρα στην Ινδονησία, που αποτελεί και τη μεγαλύτερη ηφαιστειακή έκρηξη στην καταγεγραμμένη Ιστορία. Η έκρηξη αυτή προκάλεσε έναν ηφαιστειακό χειμώνα που έμεινε γνωστός ως «έτος χωρίς καλοκαίρι». Αυτή είναι και η αφορμή για τον χαρισματικό συγγραφέα να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, προσφέροντάς μας ένα ακόμα αλησμόνητο μυθιστόρημα, από αυτά που διαβάζεις ασθμαίνοντας από την αγωνία και το σασπένς και τα κλείνεις νιώθοντας μια περίεργη ανατριχίλα μέσα στο μεδούλι σου, καθώς καταλήγεις πως όσα διάβασες δεν μοιάζουν και τόσο απίθανα να συμβούν.
    Το «Έτος χωρίς καλοκαίρι» είναι δομημένο σε δύο διαφορετικές εποχές: η πρώτη εκτυλίσσεται στα έτη 1815 και 1816, με κύριους ήρωες τον γάλλο Πιερ και την αγγλίδα Φρέγια, ενώ η δεύτερη σε ένα εναλλακτικό παρόν του 2020 –όπου δεν υπάρχει κορονοϊός!– και οι ήρωές μας είναι οι έλληνες Φίλιππος και Μάρκος, δύο αδέρφια που ταξιδεύουν στη Σκωτία για διακοπές και αναρριχήσεις. Στο παρελθόν των αρχών του 19^ου αιώνα, παρακολουθούμε την ιστορία και την πορεία ενός γάλλου στρατιώτη, του Πιερ Λεγκέ, που κατά τύχη ή διαβολική σύμπτωση, σώζει από σίγουρο βιασμό και ίσως θάνατο την κόρη ενός άγγλου ταγματάρχη. Παρά το γεγονός ότι ο Πιερ ανήκει στους ηττημένους και πιάνεται αιχμάλωτος από τον Άγγλο, η πορεία του και το μέλλον του θα είναι τελείως διαφορετικά από ό,τι μπορούσε να φανταστεί. Η μοίρα του θα συνδεθεί άρρηκτα με τη νεαρή Αγγλίδα, καθώς οι δύο νέοι θα ερωτευτούν και θα αποφασίσουν να πορευτούν μαζί μέσα σε έναν εχθρικό και αφιλόξενο κόσμο, που διαρκώς σκοτεινιάζει και ψύχεται, εξαιτίας της τεράστιας έκρηξης ενός ηφαιστείου στη μακρινή Ανατολή. Μπορεί οι δυο τους να μη γνωρίζουν ακριβώς τι έχει συμβεί, όμως βλέπουν και νιώθουν στο πετσί τους τις συνέπειες ενός έτους χωρίς καλοκαίρι. Στο παρόν του 21^ου αιώνα, παρακολουθούμε τα δύο αδέρφια να κάνουν τις διακοπές τους στη Σκωτία όταν εκρήγνυται ένα ηφαίστειο στη Σιβηρία. Η ηφαιστειακή τέφρα του Κοριάκσκι εκτοξεύεται τόσο ψηλά στην ατμόσφαιρα που θα επηρεαστεί το κλίμα σχεδόν όλης της γης, προκαλώντας έναν ακόμα ηφαιστειακό χειμώνα και ραγδαία πτώση της θερμοκρασίας σε μεγάλο μέρος της Γης. Ένα ακόμα έτος χωρίς καλοκαίρι είναι προ των πυλών και τα δύο αδέρφια, έχοντας τραυματιστεί πέφτοντας από τον βράχο όπου έκαναν αναρρίχηση, προσπαθούν να βρουν τον πιο σύντομο και ασφαλή τρόπο για να επιστρέψουν στον Νότο και την πατρίδα τους. Ο δρόμος τους θα διασταυρωθεί με αυτόν της Μπεατρίς και του έφηβου γιου της Λόγκαν, οδηγώντας τους σε απρόσμενες περιπέτειες όπου θα κινδυνέψει η ίδια η ζωή τους, και όχι μόνο εξαιτίας του άκαιρου χειμώνα που κοντοζυγώνει.
    Όσα και να γράψω για το συγκεκριμένο, μεγαλειώδες, νέο πόνημα του συγγραφέα θα το αδικήσω, θα είναι λίγα ή θα προδώσω στοιχεία που πρέπει να ανακαλύψετε μόνοι σας για να διατηρηθεί αμείωτο το σασπένς. Αρκεί να σας πω ότι είναι ένα μυθιστόρημα σφιχτοδεμένο, με καταιγιστική πλοκή και αμείωτο ρυθμό παρά τις πολυάριθμες σελίδες του –αν και πρέπει να ομολογήσω την αμαρτία μου: για μένα ήταν και πάλι λίγες οι 652 σελίδες, μακάρι να ήταν άλλες τόσες, Μανώλη!–, ενώ η ιστορία ξεδιπλώνεται μεταξύ των δύο χρονολογιών με μαεστρία, αφού κάποια στιγμή το παρελθόν «έρχεται» στα χέρια του παρόντος, καθώς οι ήρωες του τώρα βαδίζουν στα χνάρια του τότε, μέσα από την ιστορία του Πιερ και της Φρέγια, κάνοντας έτσι ακόμα πιο έντονη την αίσθηση ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Για μία ακόμη φορά ο συγγραφέας συνδυάζει ιστορικά γεγονότα με τη σύγχρονη εποχή, ενώ τα λογοτεχνικά είδη χάνουν τα όριά τους στα έμπειρα χέρια του, αφού το «Έτος χωρίς καλοκαίρι» έχει άφθονα στοιχεία περιβαλλοντικού θρίλερ, καταδίωξης και περιπέτειας, όπως και ιστορικού μυθιστορήματος, φαντασίας ή ακόμα και ερωτικού. Ο Μανώλης Παλαβούζης μάς αποδεικνύει πως δεν μπαίνει σε καλούπια και κατηγορίες, ούτε και το συγγραφικό του έργο. Απλά, δοκιμάζει κάθε φορά να ασχοληθεί με κάτι νέο και πρωτότυπο και, ως διά μαγείας, κάθε φορά πετυχαίνει απολύτως τον στόχο του, αφήνοντάς μας ακόμα πιο ανυπόμονους για το επόμενο μυθιστόρημά του. Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στον αγαπητό συγγραφέα για το μοναδικό νέο βιβλίο του, το οποίο και σας συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Καλοκαίρι 1815
Τα κανόνια του Βατερλώ έχουν µόλις σιγήσει. Ο Γάλλος στρατιώτης Πιερ Λεγκέ πιάνεται αιχμάλωτος των Άγγλων, όµως η αιχμαλωσία του παίρνει μια εντελώς αναπάντεχη τροπή. Στη µακρινή Ανατολή ξυπνάει ο τρόμος, με τη μορφή ενός ηφαιστείου. Ο Πιερ θα γνωρίσει τη Φρέγια, θα πολεμήσουν για τη ζωή τους και θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν μέσα σε έναν κόσμο που βυθίζεται συνεχώς στο σκοτάδι.
 
Καλοκαίρι 2020
Ο Φίλιππος και ο αδερφός του Μάρκος βρίσκονται σε διακοπές στη Σκωτία, όταν ο κόσμος σκεπάζεται από την ηφαιστειακή τέφρα. Η κολοσσιαία ηφαιστειακή έκρηξη καταποντίζει την παγκόσμια θερμοκρασία, φέρνοντας σκοτάδι και θάνατο. Η μόνη διέξοδος, ο θερμότερος Νότος. Τα δύο αδέρφια θα συναντήσουν την Μπεατρίς µε τον γιο της. Θα βρεθούνε κυνηγημένοι από µια φονική συμμορία που έχει ως στόχο να τους εξοντώσει, θα διασχίσουν τη μισή Ευρώπη, όµως ο αληθινός τους εχθρός είναι το ίδιο το κλίμα.
 
Ένα σενάριο που επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες, µε την ίδια φονικότητα, ένα φυσικό φαινόμενο που κλονίζει τα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού, οδηγώντας τους ήρωες στα άκρα, εκεί όπου ο χρόνος κυλάει αντίστροφα προς το Έτος Χωρίς Καλοκαίρι. 

«ΑΣΠΙΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ», της Θεοφανίας Ανδρονίκου-Βασιλάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΣΠΙΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ», της Θεοφανίας Ανδρονίκου-Βασιλάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Χάρτινη Πόλη
Σελίδες: 564
Τιμή με έκπτωση: 14,94€
 
          Η Θεοφανία Ανδρονίκου-Βασιλάκη είναι μία χαρισματική συγγραφέας που δεν παύει να με εκπλήσσει με κάθε νέο της βιβλίο. Έχοντας δε διαβάσει τα περισσότερα από τα μυθιστορήματά της, πρόσφατα και παλαιότερα, έχω διαπιστώσει πως είναι ένας συγγραφικός «χαμαιλέοντας», καθώς έχει την αξιοθαύμαστη ικανότητα να αλλάζει το λογοτεχνικό είδος με το οποίο καταπιάνεται σε κάθε βιβλίο της με την ίδια ευκολία που εμείς αλλάζουμε ρούχα! Ξεκίνησα την «περιπλάνησή» μου στο ποικιλόμορφο συγγραφικό της έργο από το εκπληκτικό ιστορικό της μυθιστόρημα «Η υπηρέτρια της Δούκισσας» και συνέχισα με το ανεπανάληπτο, και προσωπικά πιο αγαπημένο μου από όλα έως τώρα, «Η διαθήκη του Ζάνα». Και στα δύο αυτά μυθιστορήματα υπάρχουν πολλά ιστορικά στοιχεία συνδυασμένα με μία ευφάνταστη και ευρηματική πλοκή. Το ίδιο υποθέτω πως συμβαίνει και στο τρίτο κατά σειρά έκδοσης από τη Χάρτινη Πόλη «Ζακίνθη, στο άβατο του Κόντε», παρόλο που δεν το έχω ακόμα διαβάσει ώστε να έχω ιδία άποψη, αν και προτίθεμαι να το κάνω το συντομότερο. Έχοντας, λοιπόν, διαπιστώσει το εύρος της ιστορικής έρευνας την οποία πραγματοποιεί κάθε φορά η συγγραφέας προτού περιπλανηθεί στα δύσβατα μονοπάτια της Ιστορίας, θέλησα να διαβάσω κάτι δικό της διαφορετικό και πιο σύγχρονο. Έτσι ακολούθησαν ο ξεκαρδιστικός «Κορσές της Σταχτοπούτας» και το εκπληκτικό «Γυναίκες στα πρόθυρα… γάμου» που μου απέδειξαν περίτρανα την ιδιότητα που απέδωσα στη συγγραφέα περί «χαμαιλεοντισμού».
          Το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα της κ. Βασιλάκη έχει τίτλο «Άσπιλοι ένοχοι» και νομίζω πως δεν θα το αδικούσα αν το κατέτασσα στην κατηγορία του καθαρόαιμου αστυνομικού. Μία ιστορία διαφορετική από τις άλλες που μας έχει συνηθίσει η συγγραφέας, αφού εδώ έχουμε να κάνουμε με την ελληνική επαρχία, και συγκεκριμένα την Αρκαδία, και τη μυστηριώδη εξαφάνιση μιας νέας γυναίκας, συζύγου και μητέρας, της Νάγιας ή Παναγιώτας Περούλη. Η κοπέλα εξαφανίστηκε από προσώπου γης χωρίς να πάρει τίποτα μαζί της, αφήνοντας πίσω έναν άντρα που λάτρευε κι ένα μικρό παιδί. Κανένας δεν γνωρίζει πού μπορεί να πήγε η αγνοούμενη, αν ζει ή αν έχει πεθάνει από ατύχημα ή αν κάποιος την έχει δολοφονήσει ή, τέλος, εάν το έχει σκάσει με κάποιον εραστή. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά κι επειδή η τοπική αστυνομία έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο, με όλες τις προσπάθειές της να έχουν αποβεί άκαρπες, οι συγγενείς της βάζουν τα μεγάλα μέσα καλώντας επιτόπου έναν έμπειρο αστυνομικό από την Αθήνα ώστε να συνεχίσει και να εντείνει την έρευνα για να οδηγηθούν στη διαλεύκανση του μυστηρίου.
          Ο Μάξιμος Βαγενάς καταφθάνει στο χωριό Παναγιά όπου διέμενε η εξαφανισμένη Νάγια, μετά από την παράκληση του διοικητή του, ο οποίος δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Έχοντας και ο ίδιος ο Μάξιμος τους ολόδικούς του «δαίμονες» που τον τυραννούν καθημερινά, προσπαθεί να γνωρίσει πρόσωπα και καταστάσεις στο ασφυκτικά αφιλόξενο περιβάλλον του χωριού. Η ελληνική επαρχία αποδεικνύει για μία ακόμη φορά πως δεν είναι και τόσο προοδευτική όσο αρέσκεται να δείχνει, αφού στα στενά όρια ενός χωριού η ανωνυμία παύει να υπάρχει, ενώ το κύριο μέλημα κάθε κατοίκου είναι να δείχνει την καλύτερη δυνατή εικόνα προς τους γειτόνους του, χωρίς αυτή απαραίτητα να είναι και η πραγματική. Όμως κάθε σπίτι έχει τα μυστικά του, τις ενοχές και τα ατοπήματά του, ενώ πάντα υπάρχει και κάποιος «σκελετός» στην ντουλάπα όλων που περιμένει υπομονετικά χρόνια και δεκαετίες για να αποκαλυφθεί, επιζητώντας επιτέλους τη δικαίωση που του στέρησαν. Ο αθηναίος αστυνομικός αρχίζει να σηκώνει τα σκόπιμα ριγμένα πέπλα πάνω από τη ζωή και την προσωπικότητα της εξαφανισμένης γυναίκας, όπως και όλων όσων σχετίζονταν μαζί της με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Ταυτόχρονα ρίχνει φως στο παρελθόν το οποίο εξακολουθεί να επηρεάζει το παρόν, ενώ την ίδια στιγμή παλεύει να ξεκαθαρίσει τη δική του ζωή και τη διαταραγμένη και πολύπλοκη σχέση με τη γυναίκα του, αφού μπαίνει στο προσκήνιο ένας νέος ανέλπιστος έρωτας.
          Η ταλαντούχα συγγραφέας μάς καθηλώνει για μία ακόμη φορά με ένα αυθεντικό αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου όντως «τίποτα και κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται». Τα κρυμμένα μυστικά και οι ενοχές του παρελθόντος, οι παράνομοι, ανεκπλήρωτοι και καταπιεσμένοι έρωτες, οι ενοχές για ανύπαρκτα εγκλήματα και οι μονομανίες για εκδίκηση, οι στενόμυαλες και συχνά άδικες νοοτροπίες ορισμένων επαρχιωτών που παραμένουν προσκολλημένοι στο «φαίνεσθαι», οι λάθος επιλογές, οι συμβιβασμοί και οι ενίοτε τραγικές συνέπειές τους, είναι λίγα μόνο από όσα πραγματεύεται αυτό το εξαιρετικό βιβλίο. Οι «Άσπιλοι ένοχοι» είναι ένα καλοστημένο και πολύπλοκο παζλ όπου η συγγραφέας τοποθετεί κάθε κομμάτι με μαεστρία, αποκαλύπτοντάς μας διαρκώς μόνο όσα πρέπει να γνωρίζουμε, διατηρώντας έτσι αμείωτο το ενδιαφέρον και το σασπένς και αποτρέποντάς μας από το να μαντέψουμε σωστά πριν εκείνη το θελήσει. Ο δε αστυνομικός Μάξιμος Βαγενάς μού θύμισε στο τέλος τον Ηρακλή Πουαρό –χωρίς φυσικά τη βελγική προφορά, τις γκουρμέ ιδιαιτερότητες και το γραφικό μουστάκι– αφού η αποκάλυψη του μυστηρίου της εξαφάνισης της αγνοούμενης και η κατάδειξη των πραγματικών ενόχων από αυτόν γίνεται παρουσία όλων των ενδιαφερομένων. Οφείλω τα ειλικρινή και θερμά μου συγχαρητήρια στην εξαίρετη Θεοφανία Ανδρονίκου-Βασιλάκη για ένα ακόμη εκπληκτικό έργο της και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Στη μικρή κωμόπολη Παναγιά, η οποία βρίσκεται κοντά στην Τρίπολη, εξαφανίζεται η Παναγιώτα Περούλη, μια τριανταπεντάχρονη παντρεμένη γυναίκα και μητέρα ενός παιδιού. Παρά τις έρευνες της τοπικής αστυνομίας, η αγνοουμένη στέκεται αδύνατο να βρεθεί, νεκρή ή ζωντανή. Κανένα ίχνος, καμία ένδειξη, κανένα τηλεφώνημα για λύτρα, πουθενά το πτώμα της. Τρεις εβδομάδες αργότερα, στο σημείο φτάνει ένας από τους πιο έμπειρους αξιωματικούς της αστυνομίας προκειμένου να ρίξει φως στο μυστήριο της εξαφάνισης. Τίποτα και κανείς δεν έχει προετοιμάσει τον Μάξιμο Βαγενά για τα όσα θα έρθει αντιμέτωπος. Θανάσιμες συγκυρίες, εγκλήματα του παρελθόντος, συγκλονιστικές αλήθειες, έρωτες που θάφτηκαν στον βωμό της διαπλοκής του καλού με το κακό, ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι αποκαλύψεων. Βήμα, βήμα και χαρτογραφώντας τα ίχνη της αγνοουμένης, αναγκάζεται να ανακαλύψει και να ανακαλυφθεί ο ίδιος μέσα από τις αλήθειες των ανθρώπων τους οποίους συναντά και αποκαλύπτει τον ρόλο τους στην εξαφάνιση της Παναγιώτας Περούλη, που μοιάζει να είναι η κορυφή στο παγόβουνο μιας σειράς ακούσιων και εκούσιων εγκλημάτων.
«Τίποτα και κανείς δεν είναι όπως φαίνεται σε αυτήν την πόλη, κύριε Βαγενά….» δήλωσε η γυναίκα απέναντί του.
Ένα μυθιστόρημα μυστηρίου όπου ο έρωτας, τα πάθη, το μίσος και η εκδίκηση πρωταγωνιστούν σε κάθε σελίδα του… 

«Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ», του Ραφίκ Σάμι – Γράφει ο Γιώργος Πανόπουλος

«Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ», του Ραφίκ Σάμι – Γράφει ο Γιώργος Πανόπουλος
Εκδόσεις Λιβάνης
Σελίδες: 1013
Τιμή με έκπτωση: 20,09€
 
        Πήρε πολύ στον συγγραφέα για να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο. Το πρωταρχικό ίσως ελάχιστη σχέση έχει με το τελικό αποτέλεσμα. Στόχος του ήταν να αποτυπώσει έναν μεγάλο έρωτα, αλλά πώς μπορείς να αποφύγεις την παράλληλη καθημερινότητα;
        Ο Φαρίντ και η Ράνα, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα της Ανατολής αντίστοιχα. Γεννημένοι στη Συρία, οι οικογένειες τους έχουν μια χρόνια έχθρα λόγω διαφοράς στο θρησκευτικό δόγμα. Οι μεν ορθόδοξοι, οι δε καθολικοί. Οι μουσουλμάνοι συμπατριώτες τους, τους λοιδορούν για αυτήν τη βεντέτα. Ο έρωτάς τους διώκεται εξαρχής κι ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια απόδρασης, η μοίρα τούς επιφυλάσσει σκληρό τίμημα για την ευτυχία που κυνηγούν.
        Με αφορμή ένα έγκλημα που συμβαίνει στην τότε τωρινή εποχή και με τη μέθοδο του εγκιβωτισμού, ο συγγραφέας μάς εξιστορεί τις περιπέτειες όχι μόνο των δυο οικογενειών, αλλά και άλλων παράλληλων προσώπων. Με αυτόν τον τρόπο διαβαίνουμε όλη την πολιτικοκοινωνική ιστορία της Συρίας από τις αρχές του 19ου αιώνα ως τα μέσα του. Αν και δεν έχει τη δίνη ενός ιστορικού μυθιστορήματος, διαβλέπουμε όλες τις διαμάχες από τη γαλλική κατοχή, την ένωση με την Αίγυπτο και την εγκαθίδρυση του μετέπειτα σοσιαλισμού. Συναντάμε ακόμα, χωρίς να μας το ονοματίζει, και τον πόλεμο των έξι ημερών. Έτσι, οι ήρωες μέσα στον χρόνο ωριμάζουν και βρίσκονται μπροστά σε τεράστια ηθικά διλήμματα.
        Πράγματι, το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι πολλά παραπάνω από ένα ερωτικό έπος. Πρόκειται για ένα ταξίδι στην κοσμοπολίτικη Δαμασκό, όπου αμέτρητοι λαοί πέρασαν και άφησαν το αποτύπωμά τους. Είναι ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό που, παρά τις αντιθέσεις, θα κατάφερνε να ζει ειρηνικά αν δεν εμπλέκονταν ξένοι παράγοντες. Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει όλη τη μαγεία ενός ανατολίτικου πολιτισμού και μας οδηγεί σε μια λογοτεχνική απόλαυση.
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Μια ιστορία απαγορευμένης αγάπης που δεν θα ήθελες να τελειώσει ποτέ.
 
Στο παρεκκλήσι του Αποστόλου Παύλου στη Δαμασκό βρίσκουν νεκρό έναν μουσουλμάνο αξιωματικό. Όταν ο νεαρός και φιλόδοξος επιθεωρητής Μπαρουντί ζητά να ανακρίνει τη χήρα του, οι μυστικές υπηρεσίες τού αφαιρούν την υπόθεση. Όμως εκείνος συνεχίζει κρυφά τις έρευνές του. Κάποια ευρήματα τον οδηγούν στη Μάλα, ένα ορεινό χριστιανικό χωριό όπου οι δύο επιφανέστερες οικογένειες, οι καθολικοί Μούστακ και οι ορθόδοξοι Σαχίν, μισούνται θανάσιμα εδώ και τρεις γενιές.
Στη Δαμασκό δυο έφηβοι, ο Φαρίντ Μούστακ και η Ράνα Σαχίν, ερωτεύονται χωρίς να ξέρουν ότι θα έπρεπε να μισούνται. Όταν το μαθαίνουν είναι αργά. Περισσότερο κινδυνεύει η Ράνα, αφού η θεία της έχει ήδη εκτελεστεί από την οικογένειά της επειδή παντρεύτηκε μουσουλμάνο. Παρ’ όλα αυτά αρνείται να θυσιάσει τον έρωτά της και να υποταχθεί στη γυναικεία μοίρα της. Οι δυο ερωτευμένοι αποφασίζουν να ζήσουν μαζί υπό την απειλή του θανάτου, σε πείσμα της αντιπαλότητας των οικογενειών τους, αψηφώντας τις συντηρητικές κοινωνικές δομές και το διαφορετικό δόγμα. Όμως η σχέση τους θα δεχτεί το μεγαλύτερο πλήγμα από τις ιδεολογικές ανησυχίες του Φαρίντ. Εκείνος θα οδηγηθεί στη φυλακή και στην εξορία, εκείνη διά της βίας σ’ έναν γάμο και στην κατάθλιψη. Ο έρωτας είναι ένα λουλούδι που δυσκολεύεται ν’ ανθίσει. Αλλά ζωή σημαίνει έρωτας.
Ο Ραφίκ Σάμι υφαίνει με δεξιοτεχνία το οικογενειακό χρονικό τριών γενεών που καλύπτει σχεδόν έναν αιώνα, δημιουργώντας ολοζώντανους χαρακτήρες και μαγικές εικόνες. Ένα παραμύθι που δεν θέλεις να τελειώσει. Ένα αριστούργημα.
 
«O Φαρίντ την κοίταξε κι εκείνη τη στιγμή χτυπήθηκε από το βέλος του έρωτα. Χρειάστηκε να πάρει μια βαθιά ανάσα για να μη σταματήσει η καρδιά του. Αναζήτησε το χέρι της κάτω από το τραπέζι, κι όταν το άγγιξε, η Ράνα ταράχτηκε για μια στιγμή μόνο κι έπειτα έσφιξε το δικό του. Για ένα λεπτό η γη σταμάτησε να γυρίζει και ο κόσμος έγινε ένα απέραντο ησυχαστήριο. Μόνο δυο άνθρωποι βρίσκονταν τούτη τη στιγμή στη Δαμασκό, κρατημένοι χέρι χέρι. Μια βαθιά σιωπή φτερούγιζε ανεπαίσθητα πάνω από τα κεφάλια τους. Ύστερα ο κόσμος επανήλθε, με θορύβους, τσάι και το γέλιο της φίλης».
  

«Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΙΕΡ», της Ελένης Γαληνού – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΙΕΡ», της Ελένης Γαληνού – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Διόπτρα
Σελίδες: 432
Τιμή: 14,94€
 
          Η Ελένη Γαληνού είναι μία συγγραφέας που εκτιμώ βαθύτατα για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η κοινή –μητρική από την πλευρά μου– καταγωγή μας από το πανέμορφο και πολύπαθο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, νησί της Λέσβου. Ένας άλλος λόγος είναι το αστείρευτο συγγραφικό της ταλέντο, αφού όποιο δικό της βιβλίο κι αν έχω διαβάσει μου έχει αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Τέλος, έχω διαπιστώσει με ενθουσιασμό την κοινή μας αγάπη για την Ιστορία, αφού η κ. Γαληνού, τουλάχιστον στα περισσότερα βιβλία της, πάντοτε αναφέρει και κάποια ιστορικά γεγονότα ή επικεντρώνεται σε ιστορικά πρόσωπα, δίνοντάς μας τη δική της εμπεριστατωμένη ερμηνεία της πορείας τους. Τα δύο προηγούμενα μυθιστορήματά της το αποδεικνύουν περίτρανα, και συγκεκριμένα τα «Μυστική διαθήκη» και «Αιώνιοι ψίθυροι», που κυκλοφορούν από τις αγαπημένες εκδόσεις Διόπτρα και αφορούν στη ζωή της Δούκισσας της Πλακεντίας, με όλες της τις κρυφές και φανερές πτυχές. Έτσι, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από την εξαίρετη συγγραφέα όταν πήρα στα χέρια μου το τελευταίο της μυθιστόρημα από τις ίδιες εκδόσεις με τίτλο «Η κατάρα των Μάγιερ». Εδώ γίνεται αναφορά στη χαμένη πριγκίπισσα Αναστασία του Οίκου των Ρομανόφ, εκείνη που σύμφωνα με τις φήμες είναι η μόνη που γλύτωσε από τους δολοφονημένους τελευταίους τσάρους της Ρωσίας. Η συγγραφέας και αυτή τη φορά όχι μόνο δεν με απογοήτευσε, αλλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου με το νέο της βιβλίο, καθώς είναι και πάλι συνδυασμός μυθοπλασίας και Ιστορίας με τον πιο υποδειγματικό τρόπο. Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα βασισμένο στον θρύλο των Ρομανόφ, το οποίο καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα.
          Η εικοσιπεντάχρονη Ιρίνα σπουδάζει στην Ελλάδα, ενώ ονειρεύεται να ολοκληρώσει τις σπουδές της με ένα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Έχει εδώ και λίγα χρόνια μια αρμονική σχέση με τον Φίλιππο, που είναι γιατρός, ενώ γνωρίζει πως είναι υιοθετημένη από τους πολυαγαπημένους θετούς της γονείς, τον Νίκο και τη Σόνια. Μια απρόσμενη και άκαιρη εγκυμοσύνη της κοπέλας θα επισπεύσει τον γάμο της με τον σύντροφό της καθώς και οι δύο θέλουν να κρατήσουν το παιδί, όμως η Ιρίνα, γνωρίζοντας τη βιολογική της οικογένεια, νιώθει την ανάγκη να καλέσει τη γιαγιά και τη θεία της, οι οποίες ζουν αποτραβηγμένες σε μια απομακρυσμένη περιοχή της βόρειας Ελλάδας. Παρά το γεγονός ότι η Σόνια προσπαθεί να αποτρέψει την κόρη της από την επαφή της με τις συγγενείς της, εκείνη αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι το σπίτι τους και να τις προσκαλέσει η ίδια στον γάμο της, έχοντας έτσι την ευκαιρία να τις γνωρίσει για πρώτη φορά από κοντά.
          Παραμονές Χριστουγέννων, η Ιρίνα ξεκινάει το ταξίδι της προς τις πραγματικές της ρίζες, χωρίς να μπορεί καν να διανοηθεί τι ακριβώς την περιμένει. Το επιβλητικό αρχοντικό, όπου μένουν η γιαγιά της Ελισσώ και η θεία της Τατιάνα, αποπνέει περασμένα μεγαλεία, θλίψη, πένθος και έντονο μυστήριο, τα οποία συνάδουν απόλυτα με τη συγκρατημένη και γεμάτη αποσιωπήσεις και υπεκφυγές συμπεριφορά των δύο γυναικών απέναντί της. Τίποτα δεν έχει εξελιχθεί στο πέρασμα του χρόνου, ούτε για το σπίτι ούτε για τους ενοίκους του. Η χαμένη αίγλη του παρελθόντος τούς τυλίγει απ’ άκρη σ’ άκρη, ενώ στο καθάριο βλέμμα της Ιρίνας είναι ηλίου φαεινότερο πως και οι δυο τους κρύβουν πολλά μυστικά και ανείπωτες αλήθειες για γεγονότα παλιά, τα οποία ίσως να αφορούν ακόμα και την ίδια. Η παραμονή της Ιρίνας εκεί, που αρχικά επρόκειτο να διαρκέσει δυο τρεις μέρες, παρατείνεται απρόσμενα λόγω μιας έντονης χιονόπτωσης που κλείνει τους δρόμους. Αυτό το διάστημα θα είναι αρκετό για να ταρακουνηθούν συθέμελα οι εύθραυστες ισορροπίες του σπιτιού και του ψυχισμού των ενοίκων του. Σταδιακά αποκαλύπτεται η ιστορία τους, τα μυστικά τους και οι τραγωδίες που τους έχουν στιγματίσει ανεπανόρθωτα, ενώ ο ερχομός της νέας κοπέλας θα ρίξει απρόσμενα λυτρωτικό φως στα σκοτάδια τους, παρασύροντάς τους προς νέες πιο ελπιδοφόρες και ευοίωνες κατευθύνσεις.
          Η συγγραφέας υφαίνει ένα μυθιστόρημα αξιώσεων, συνδυάζοντας λιγότερο γνωστά ιστορικά γεγονότα για την τσαρική οικογένεια με μια καθηλωτική μυθοπλασία τυλιγμένη σε άραχλα πέπλα μυστηρίου και μυστικών του παρελθόντος. Παρακολουθούμε την εξέλιξη ασθμαίνοντας σαν να ζούμε κι εμείς μέσα στο παλιό αρχοντικό, νιώθοντας πως από τις σκιές θα αναδυθούν τραγικές μορφές του παρελθόντος αποζητώντας δικαίωση. Το παλιό συμβαδίζει με το νέο, η τραγωδία και η απύθμενη δυστυχία με την ευτυχία και την ελπίδα για το μέλλον, ο άσβεστος έρωτας με το αβυσσαλέο μίσος, το μεταφυσικό με την απτή πραγματικότητα, η Ιστορία με τη γόνιμη φαντασία. Η χαρισματική Ελένη Γαληνού, με το νέο της βιβλίο «Η κατάρα των Μάγιερ», μας προσφέρει μία μοναδική αναγνωστική εμπειρία, καθηλώνοντάς μας από την αρχή μέχρι το τέλος και παρουσιάζοντάς μας τη δική της εκδοχή για την ιστορία της θρυλικής Αναστασίας Ρομανόφ, μια εκδοχή που θα μπορούσε να είναι και η πραγματική. Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στην εξαίρετη συγγραφέα για ένα αξιομνημόνευτο βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Η Ιρίνα θα ξεκινήσει ένα νέο ταξίδι στο παρελθόν... Ο χρόνος έχει σταματήσει... Έρωτες, προδοσίες και ίντριγκες. Και εκείνη θα βρεθεί εκτεθειμένη και το παιδί που μεγαλώνει μέσα της σε κίνδυνο. Θα μπορέσει να βγει αλώβητη;
 
Η Ιρίνα ξέρει ότι είναι υιοθετημένη και ότι οι μοναδικές συγγενείς της, γιαγιά και θεία, ζουν αποτραβηγμένες κάπου στη βόρεια Ελλάδα. Παρά την αντίθετη άποψη της θετής της μητέρας, αποφασίζει να επισκεφθεί το σπίτι όπου γεννήθηκε και εγκατέλειψε μωρό, για να τις γνωρίσει και να τις καλέσει στον γάμο της.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή που πατάει το πόδι της σε εκείνο το σπίτι γεννιέται μέσα της μια περίεργη αίσθηση. Ο χρόνος φαίνεται σαν να έχει σταματήσει, τόσο για το σπίτι όσο και για τους ενοίκους του, κι ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τα πάντα. Σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με ανορθόδοξα γεγονότα και ακραίες καταστάσεις, καθώς μια καλά κρυμμένη αλήθεια ζητά να βγει στο φως.
 
Κι αυτή θα είναι μόνο η αρχή...
 
Σφοδροί έρωτες, προδοσίες, θάνατοι, ίντριγκες και αποκαλύψεις θα αρχίσουν να αναδύονται από το παρελθόν, ανατρέποντας όλα τα δεδομένα. Η Ιρίνα θα βρεθεί εκτεθειμένη και θα κινδυνέψει τόσο εκείνη όσο και το παιδί που μεγαλώνει μέσα της.
 
Θα καταφέρει, άραγε, να βγει αλώβητη απ’ όλα αυτά;
Και ποια σχέση μπορεί να έχει η προγιαγιά της Αναστασία με τους τελευταίους τσάρους του Οίκου των Ρομανόφ; 

«ΔΕΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΟΠΩΣ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ», του Γιάννη Μπερούκα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΔΕΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΟΠΩΣ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ», του Γιάννη Μπερούκα – Γράφει η Κλειώ
Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 208
Τιμή με έκπτωση: 11,97€
 
          Γέννηση και θάνατος, θάνατος και γέννηση: μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια της ζωής, αφού ό,τι γεννιέται οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο, σε μια προκαθορισμένη αλλεπάλληλη πορεία που κανείς δεν μπορεί να ανακόψει. Είναι όμως ολόκληρη η ύπαρξή μας φθαρτή, θνητή και παύει να υφίσταται με τον θάνατό μας ή υπάρχει κι εκείνο το άυλο κομμάτι του καθένα μας που οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει πως ζυγίζει είκοσι ένα γραμμάρια και οι θρησκείες υποστηρίζουν πως είναι αθάνατη και άφθαρτη; Η νέα νουβέλα του Γιάννη Μπερούκα με τίτλο «Δες τον θάνατο όπως τη γέννηση», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος, πραγματεύεται αυτό το τόσο αμφιλεγόμενο θέμα μέσα από μία σπονδυλωτή ιστορία με τρεις ήρωες: την Αντιγόνη, τον Λεωνίδα και τον Δημήτρη. Πρόκειται για ένα βιβλίο με έντονα ποιητική γραφή και μεταφυσικές προεκτάσεις, που θα σας καθηλώσει με τις ενδιαφέρουσες ιστορίες των ηρώων του και τις αναμφισβήτητες αλήθειες για τη ζωή και τον θάνατο, καθώς και για το «μετά», για το οποίο πολλά έχουν ειπωθεί διαχρονικά και άλλα τόσα είναι αυτά που προσδοκά ο καθένας από εμάς.
          Στο πρώτο μέρος της νουβέλας, ο συγγραφέας μάς εξιστορεί τη ζωή της Αντιγόνης, μιας γυναίκας που ζει στις αρχές του 20^ου αιώνα και που βρίσκεται σε μια αέναη αναζήτηση της αγάπης, της ευτυχίας και της αποδοχής. Ο ερχομός μιας μυστηριώδους άγνωστης στη ζωή της, της Εκάτης, θα την παρασύρει σε ένα μοναχικό ταξίδι προς ένα απομακρυσμένο μέρος που μοιάζει ταυτόχρονα και τόσο οικείο, όπου η ηρωίδα μας θα έρθει αντιμέτωπη με μια άλλη εκδοχή της πραγματικότητας και όσων αναγνώριζε μέχρι τότε ως μικρόκοσμό της, ενώ θα οδηγηθεί προς μία νέα απρόσμενη κατεύθυνση όπου τίποτα δεν τελειώνει οριστικά.
          Στο δεύτερο μέρος της νουβέλας του Γιάννη Μπερούκα, ο ήρωας είναι ο Λεωνίδας και η εποχή αυτή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, της Κατοχής, του Εμφυλίου και των ειρηνικών χρόνων που ακολούθησαν. Ο ήρωάς μας φεύγει αναγκαστικά από το χωριό του και τη φτωχική αγροτική ζωή του, ακολουθώντας τους αντάρτες στην Αντίσταση, έχοντας ως συμπαραστάτη και σύντροφο τον επιστήθιο φίλο του Στέφανο. Ο Λεωνίδας είναι ένας άντρας θαρραλέος, δυναμικός και ακριβοδίκαιος, και όσα βλέπει να συμβαίνουν στις αντάρτικες ομάδες –και ειδικότερα σε εκείνην όπου έχει ενταχθεί– δεν τον βρίσκουν σύμφωνο, καθώς αντιτίθενται στο ισχυρό αίσθημα της δικαιοσύνης που τον διαπνέει. Ένα αναπάντεχο και πολύτιμο εύρημα των δύο φίλων θα οδηγήσει τον Λεωνίδα στο να πραγματοποιήσει μία απόφαση που έχει λάβει αρκετό καιρό πριν: το σκάει από το στρατόπεδο των ανταρτών και καταφεύγει στην Αθήνα για να χαθεί μέσα στην ανωνυμία της πρωτεύουσας. Εκεί όμως έρχεται αντιμέτωπος με τον έρωτα και όλη η ζωή του αλλάζει και αποκτά νέο νόημα. Η βαθιά φιλία και η πίστη στον φίλο του Στέφανο δεν σβήνει ποτέ, καθορίζοντας αδιαπραγμάτευτα το ίδιο του το μέλλον.
          Στο τρίτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου, μεταφερόμαστε στη σύγχρονη εποχή και τη ζωή του Δημήτρη, ενός πωλητή που ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα αναζητώντας νέους αγοραστές για τα προϊόντα της εταιρείας όπου απασχολείται. Η ζωή του είναι καλά τακτοποιημένη, ενώ η οικογένειά του είναι η ίδια η έννοια της ευτυχίας γι’ αυτόν και η δύναμή του για να συνεχίζει να παλεύει στην απαιτητική καθημερινότητά του. Επιστρέφοντας από ένα συνηθισμένο επαγγελματικό του ταξίδι, ο Δημήτρης θα αποδεχτεί την πρόσκληση ενός φίλου του –διερχόμενος από την περιοχή όπου εκείνος διαμένει– και θα μείνει για να δειπνήσουν παρέα αναπολώντας τα παλιά. Οι ώρες περνούν, το κρασί και οι μεζέδες αφθονούν και ο Δημήτρης, νιώθοντας απόλυτα νηφάλιος και χορτασμένος, κυριολεκτικά και μεταφορικά, δεν βλέπει την ώρα για να επιστρέψει στο σπίτι και στην αγαπημένη του οικογένεια. Η Μοίρα όμως θα αλλάξει την πορεία του και ο ήρωάς μας θα βρεθεί απρόσμενα σε έναν διαφορετικό προορισμό, πασχίζοντας να συνειδητοποιήσει τη νέα πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται αμείλικτη μπροστά του.
          Η νουβέλα «Δες τον θάνατο όπως τη γέννηση» είναι μια περιπλάνηση στα άγνωστα μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής και στα κατάβαθα της πραγματικής της υπόστασης. Ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας τη γνήσια ποιητική του φλέβα, μας καθηλώνει με τις ιστορίες των τριών ηρώων του, ξεναγώντας μας αφενός σε διαφορετικές εποχές, μέσα από τις ημέρες και τα έργα του καθενός, και αφετέρου θέτοντάς μας αντιμέτωπους με τα πιο θεμελιώδη και διαχρονικά ερωτήματα της ίδιας της ύπαρξής μας. Υπάρχει κάτι μετά το σύντομο πέρασμά μας από αυτήν τη ζωή; Είναι αυτή μία και μοναδική ή υπάρχει και δεύτερη ευκαιρία; Πρέπει να φοβόμαστε το άγνωστο που θα συναντήσουμε μετά θάνατον ή τελικά, όπως γράφει και ο ίδιος στο βιβλίο του, «όλα εκεί τελειώνουν και όλα αποκεί ξαναρχίζουν»; Τις απαντήσεις θα τις ανακαλύψετε οι ίδιοι μετά την ανάγνωση του πονήματος του κ. Μπερούκα, για το οποίο του οφείλω θερμά συγχαρητήρια! Διαβάστε το, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Ίσως, σ’ αυτή την παράσταση που όλοι παίρνουμε μέρος, ακόμη να μην έχουμε αποστηθίσει σωστά τον ρόλο μας και η αλήθεια, σιωπηλή απέναντί μας, να στέκει και να μας χλευάζει.
 
Στο έλεος χιλιάδων δρόμων οι τροχιές μας και η ζωή –τυλιγμένη άλλοτε με πραγματικές κι άλλοτε με φανταστικές ιστορίες– να αιωρείται σαν μια ιδέα που κυοφορεί προσδοκίες και μέσα στα αχαρτογράφητα νερά της φαντασίας μας να ψάχνει το αύριο.
 
Η Αντιγόνη, ο Λεωνίδας και ο Δημήτρης, τρεις κλειδωμένες ζωές μέσα σε διαφορετικούς χρόνους, ψάχνουν για τα περάσματά τους. Ο προορισμός τους όμως έχει αλλάξει και δεν είναι πλέον ο γυρισμός, αλλά ένας καινούργιος, άγνωστος δρόμος που ποτέ δεν έζησαν και πρέπει τώρα μόνοι τους να ανακαλύψουν.
 
Με τον ποιητικό και παραστατικό του λόγο, ο συγγραφέας μάς παρασύρει σε μια αέναη περιπλάνηση της ψυχής με μεταφυσικές προεκτάσεις, μέσα από τις καθηλωτικές ιστορίες των ηρώων του.