«ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΓΕΡΑΚΙΟΥ», παρουσιάζει η Αλεξάνδρα Μπελεγράτη - Συστήνει η Κλειώ Τσαλαπάτη

         Την εξαίρετη Αλεξάνδρα Μπελεγράτη  την πρωτογνώρισα συγγραφικά μέσα από το παλαιότερο δυστοπικό μυθιστόρημά της με τίτλο «Το σκοτεινό δάσος», ένα έργο που με εντυπωσίασε βαθύτατα με την ευφάνταστη πλοκή, την καθηλωτική γραφή, τους  ολοζώντανους χαρακτήρες και την «ανησυχητική» αληθοφάνειά του, αφού μία τέτοια δυσοίωνη μελλοντική πραγματικότητα μού φαινόταν πέρα για πέρα πιθανή. Στα χρόνια που ακολούθησαν, πολλά από όσα είχε  εμπνευστεί η συγγραφέας σε εκείνο το βιβλίο της επαληθεύτηκαν, κάνοντάς το να μοιάζει προφητικό… Φέτος, κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Ύδωρ, με τίτλο «Το όνειρο του γερακιού», το οποίο μας υπόσχεται νέες και διαφορετικές συγκινήσεις.

          Με αφορμή το νέο της βιβλίο λοιπόν, η χαρισματική συγγραφέας αποδέχτηκε την πρότασή μου για να μας παρουσιάσει η ίδια το νέο της πόνημα στους «Φίλους της Λογοτεχνίας». Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που μας διέθεσε, της εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο της μυθιστόρημα και σας προσκαλώ να διαβάσετε όσα μας εκμυστηρεύεται η Αλεξάνδρα Μπελεγράτη, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς «Το όνειρο του γερακιού» της!
 
    Οι άνθρωποι, στις μέρες μας, έχουμε τη λανθασμένη και ψευδή αίσθηση ότι  ελέγχουμε τα πάντα. Ωστόσο, πιστεύω πολύ στην παράμετρο του «μη ελέγχου», της τύχης. Όχι ως παθητικοί δέκτες των γεγονότων, αλλά με την παραδοχή ότι όσο και αν προσπαθούμε ή όσο και αν αγωνιζόμαστε, πολλές φορές υπάρχει και μια κατάσταση –που ο καθένας από μας ορίζει διαφορετικά– που είναι πέρα και έξω από τη δική μας δύναμη και κατευθύνει τα γεγονότα της ζωής μας. Ήταν λοιπόν μία ιδέα που είχα πάντοτε στο μυαλό μου. Πώς διαχειρίζεται ένας άνθρωπος τις ξαφνικές ανατροπές στη ζωή του; Πώς αντιδρά; Αν αντιστέκεται στη ροή; Αν κυλά με τη ζωή τι συμβαίνει; Με αυτές τις βασικές ερωτήσεις, θα έλεγα ότι ξεκίνησε να γράφεται η ιστορία, πριν είκοσι ολόκληρα χρόνια.
    Σε μια πολύ πρόσφατη επίσκεψή μου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, παρατήρησα στο βάθος της τεράστιας μαρμάρινης αίθουσας μία τοιχογραφία που υποδέχεται τον επισκέπτη, μια φράση από το ποίημα του φωτισμένου ποιητή Κωστή Παλαμά, «Πατρίδες», που γράφει «το πνεύμα και στο χώμα λάμπει». Ένιωσα μια παράξενη σύνδεση, συγκεκριμένα με τη λέξη «χώμα»· γιατί αυτό το βιβλίο, το πάλευα είκοσι ολόκληρα χρόνια, αλλά ήταν χρόνια χωμάτινα.
    Έγραφα, εργαζόμουν πάνω σε αυτό και όταν νόμιζα ότι το είχα ολοκληρώσει, το κρατούσα στα χέρια μου και εκείνο, σαν ζωντανή άμμος ερήμου, κυλούσε από τις παλάμες μου και χανόταν· και συνειδητοποιούσα συνεχώς ότι δεν ολοκληρωνόταν. Κάθε φορά που πλησίαζα στο τέλος –και, πιστέψτε με, ήταν πολλές οι απόπειρες–, δεν μπορούσα να το συνθέσω, να νιώσω ότι είναι πλήρες. Σαν ανεμοστρόβιλος, που ερχόταν απ’ τα βάθη της Ανατολής, το βιβλίο έφευγε μακριά μου και έμενα ξανά με μία σκιά, στο κενό κοιτώντας λέξεις άψυχες. Και κατέθετα ατέρμονα τον νου και την ψυχή μου, όλα όσα γνώριζα και ένιωθα, συνειδητά και μη, όσα ήταν ορθό και χρήσιμο να υπάρχουν εκεί μέσα. Το βιβλίο χτιζόταν άθελά μου απέξω προς τα μέσα, από την επιδερμίδα προς τα κόκαλα. Μέχρι που πολύ πρόσφατα, ένιωσα τη φωτεινή, ρουμπινένια καρδιά του να χτυπάει. Τότε είχε τελειώσει η δική μου αποστολή. Η ιστορία είχε ειπωθεί.
    Η ηρωίδα μου είναι η Μία –από το μία και μοναδική, όπως είναι ο καθένας μας σε αυτόν τον πλανήτη–, αλλά προέρχεται και από το Μαίρα, δηλαδή Νηρηίδα, που εξελίχθηκε από αυτήν και το εβραϊκό γυναικείο όνομα Μυριάμ: η κυρά τής θάλασσας, δηλαδή η Μαρία, η Παναγιά μας. Ήθελα η πρωταγωνίστρια να πορευθεί σε αυτήν την ιστορία, έχοντας τον συμβολισμό της Δέσποινας του κόσμου, της αρχέγονης Μάνας όλων μας, της μήτρας αυτού του πλανήτη.
    Η Μία πάσχει και βασανίζεται από παιδί, όπως κι ο πολυταξιδεμένος Οδυσσέας, αντιμετωπίζει το δικό της μερίδιο στη ζωή, όπως την έχουν υφάνει οι τρεις Μοίρες για εκείνην, τη μοίρα που ακόμη και οι ίδιοι οι θεοί, όπως λέγεται, δεν μπορούν να αλλάξουν: Βρίσκεται να ζει ξαφνικά σε μια παράξενα σκληρή και ταυτόχρονα μυστηριακή χώρα, τη Σαουδική Αραβία, έρχεται αντιμέτωπη με απώλεια πατρίδας, σπιτιού, οικείας ζωής, αγαπημένων ανθρώπων. Σε αυτήν τη διαδικασία εξέλιξης, γίνεται η ίδια εφαλτήριο, σωτήριο όχημα, που για να σωθεί εκείνη, απελευθερώνει και τον αγαπημένο της πατέρα.
    Η Μία, παρά τις δυσκολίες της Ειμαρμένης, ανακαλύπτει και γεύεται τη ζωή με κάθε τρόπο, καθόλου τυχαία με την επιστροφή της στη μυρωμένη από βότανα και αρμύρα Ελλάδα της. Στη μακροχρόνια πορεία που ακολουθούμε, πάντα βρίσκεται σε σταυροδρόμια, συναντώντας ανθρώπους από διαφορετικούς τόπους, θρησκείες, πολιτισμούς, που είναι για εκείνη μέρος του ταξιδιού της, άρρηκτα συνδεδεμένοι με το μονοπάτι της.
    Μιλώντας για συναντήσεις, έρχεται το μοιραίο στη ζωή της· αλλά νωρίτερα, ας δούμε τι κινητοποιεί τον άνθρωπο; Τι κάνει κάποιον να αλλάξει ζωή, σώμα, ήπειρο; Τι κάνει κάποιον να οδηγηθεί στην αλήθεια του; Ποια είναι η κινητήριος δύναμη ενός ανθρώπου; Αυτής της νέας γυναίκας; Τι κινητοποιεί έναν άνθρωπο; Ο Έρως, ο έρωτας, ο θεός της αγάπης. Ο Έρωτας που μας οδηγεί στο μονοπάτι μας.
    Και η ηρωίδα μας, ακολουθώντας αυτόν τον ιερό έρωτα προς την αλήθεια της, αναζητώντας την ολοκλήρωση του «εγώ» της, θα προχωρήσει στα τρία στάδια της εξέλιξής της: Αρχικά, ως μαγεμένη έφηβη, θα ανακαλύψει και θα γευτεί τη ζωή για πρώτη της φορά. Στη συνέχεια, ως νεαρή ενήλικη θα στραφεί στη γήινη ασφάλεια, που όμως δεν τη συνδέει συναισθηματικά. Και, τελικά, θα προχωρήσει στην ολοκλήρωση του μισού με το πιο μυστικό, πνευματικό της κομμάτι/εαυτού.
    Το βιβλίο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα συμβολικό ξεφλούδισμα στην πορεία του βίου του καθενός από εμάς χωριστά, μέχρι να φτάσουμε στην αλήθεια μας, στον φωτεινό πυρήνα μας. Άλλες φορές θα τα καταφέρουμε, άλλες θα σκοντάψουμε, άλλες θα πέσουμε, άλλες θα διαλυθούμε και θα μεταμορφωθούμε και πάλι, αλλά έτσι είναι η πορεία μας. Όσο παραμένουμε συνδεδεμένοι με τον εαυτό μας, το γεράκι θα είναι εκεί να μας οδηγεί· ακόμη και στις σκοτεινότερες στιγμές μας, το μονοπάτι μας θα παραμένει φωτεινό.

Αλεξάνδρα Μπελεγράτη

 
Βιογραφικό Αλεξάνδρας Μπελεγράτη:
 
Σεναριογράφος, συγγραφέας μυθιστορημάτων-θεατρικών έργων και σκηνοθέτης

τηλεοπτικών και ανεξάρτητων ντοκιμαντέρ. Συνεργάστηκε με το Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα ως Visiting Lecturer, στο μάθημα του Σεναρίου και των Βιβλικών Ελληνικών. Διδάσκει στο Metropolitan College - affiliate of Queen Margaret University of Edinburgh το μάθημα του Σεναρίου στα τρία έτη του Τμήματος Σκηνοθεσίας. Ομοίως, δίδαξε Σενάριο Ονειρικού Φιλμ και Σενάριο ΙΙ στα δύο έτη του Τμήματος Σκηνοθεσίας του ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Είναι ανεξάρτητη εισηγήτρια σεμιναρίων και workshops Δημιουργικής Γραφής και Ερμηνευτικής Ανάλυσης Ρόλων, καθώς επίσης και εισηγήτρια σεμιναρίων και workshops Σεναρίου στο πλαίσιο της συνεργασίας της με την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος. Είναι αναλύτρια και σύμβουλος σεναρίου σε ντοκιμαντέρ, ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους στην ελληνική και αγγλική γλώσσα. Εργάζεται ως σεναριογράφος μυθοπλασίας ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικών σειρών στην ελληνική και αγγλική γλώσσα. Είναι μέλος της ΕΣΕ από το 2013.

Βραβεύσεις:
-«You are my only sunshine», συγγραφή σεναρίου στα αγγλικά, έλαβε δύο βραβεία, “Best Special Mention Screenplay” & “Best Family Drama Screenplay” στα Angel Film Festival 2012, Monte Carlo/Monaco.
-«My Sweet Escape», συγγραφή σεναρίου στα αγγλικά με την Αμερικανίδα παραγωγό Dianna Ippolito, Best Special Mention Award, London Greek Film Festival, 2020.
-«Κόρες της Τανάγρας», πήρε το Best Short Fiction Screenplay - Acting Code Awards στο London Greek Film Festival 2023.
 
Επιλεκτική εργογραφία Αλεξάνδρας Μπελεγράτη:
 
«ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΓΕΡΑΚΙΟΥ»

Εκδόσεις: Ύδωρ
Σελίδες: 420
Τιμή με έκπτωση: 17€
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Με ένα ταξίδι, έτσι άρχισαν όλα στη ζωή της Μίας.
 
Με ένα μακροχρόνιο ταξίδι ακόμα πιο εξωτικό από όσο μπορούσε να χωρέσει ο νους και η φαντασία της. Έτσι και τώρα, το 2001, σχεδόν στα τριάντα της, η ηρωίδα μας γεμίζει για άλλη μια φορά τη βαλίτσα της, προς το άγνωστο. Όπως και τότε, όταν ήταν παιδί σε εκείνο το ταξίδι που σημάδεψε ολάκερη την κατοπινή της ζωή.
 
Η Μία κάθισε στην άκρη του κρεβατιού κάνοντας κουβάρι στα παγωμένα χέρια της μια θαλασσιά, μάλλινη ζακέτα και το μυαλό της ταξίδεψε μακριά, πολύ πίσω στο χρόνο: Δύο δεκαετίες και κάτι. Όταν ήταν επτά ετών. Το 1981, τότε που μόλις είχε γίνει ο μεγάλος σεισμός στην Αθήνα. Αυτή θα ήταν μια από τις τελευταίες της παιδικές αναμνήσεις από την πόλη και τη ζωή της εκεί.”
 
Μια συναρπαστική ιστορία μυστικισμού και εσωτερικής πνευματικής αναζήτησης.
 
«ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΑΣΟΣ»

Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 232
Τιμή με έκπτωση: 12,60€
Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στους «Φίλους της Λογοτεχνίας», στον ακόλουθο σύνδεσμο: https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2019/07/blog-post_21.html
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
«Μια ιστορία που καθρεφτίζει την ιστορική και πνευματική πορεία του ανθρώπου».
 
Mετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο, που έγινε με αφορμή τις θρησκείες, οι Παγετώνες έχουν επιστρέψει καλύπτοντας σχεδόν το σύνολο του πλανήτη. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που κατάφεραν να επιβιώσουν, έχουν χωριστεί στα δύο: σε αυτούς που ζουν στη Μητρόπολη και σε αυτούς που έχουν επιλέξει να ζουν απομονωμένοι στις Κάστες. Οι πόλεις δεν φέρουν ονόματα, αλλά κωδικούς, δεν επιτρέπεται η ελεύθερη μετακίνηση ούτε η μελέτη της Ιστορίας. H «παλιά γνώση» θεωρείται απαγορευμένη.
 
Στον νέο αυτό κόσμο, η νεαρή Ηλέκτρα, η έφηβη κόρη του αρχηγού των Καστών, σοκαρισμένη απ’ τον βίαιο θάνατο της μητέρας της, μετακομίζει στη Μητρόπολη.
Όταν ξαφνικά βρεθεί αντιμέτωπη με θανάσιμες απειλές, επιλέγει να βρει καταφύγιο στην παλιά της ζωή. Εκεί, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης μέσα στο σκοτεινό δάσος της ψυχής, αλλά και στον τόπο που ζει -ένα μέρος που, από την αρχαία εποχή, ονόμαζαν… “Δελφούς”.
 
«Ένα δυστοπικό μυθιστόρημα φαντασίας, πνευματικότητας, φιλοσοφίας και εσωτερικής αναζήτησης».

«ΑΛΚΗΕΣΣΑ», παρουσιάζει η Θάλεια Αντωνιάδη - Συστήνει η Κλειώ Τσαλαπάτη

     «Αλκήεσσα»: ένα βιβλίο που μου κίνησε τρομερά το ενδιαφέρον ευθύς εξαρχής, απλά και μόνο από τον ασυνήθιστο τίτλο του, ένα όνομα που έχει προέλευση από την ομηρική γλώσσα και σημαίνει τη «θαρραλέα αλλά και καρτερική». Ούσα γνήσια οπαδός των ιστορικών μυθιστορημάτων –ή, έστω, των μυθιστορημάτων που βασίζονται σε ιστορικό υπόβαθρο–, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως κάθε τέτοιο λογοτεχνικό έργο είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο εγχείρημα, το οποίο απαιτεί πολύ κόπο, ενδελεχή και αδιάκοπη έρευνα, γόνιμη φαντασία και αστείρευτη ευρηματικότητα, ώστε να μπορέσει ο συγγραφέας να αναπλάσει ένα περιβάλλον χαμένο στο βάθος του χρόνου και της Ιστορίας. Οι παγίδες που ελλοχεύουν είναι αναρίθμητες και ο εκάστοτε δημιουργός θα πρέπει να διαθέτει ιδιαίτερο ταλέντο και ισορροπία ακροβάτη, ώστε να κατορθώσει το μυθιστόρημά του να αιχμαλωτίσει και να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του σύγχρονου αναγνώστη, παρέχοντάς του ταυτόχρονα όλα εκείνα τα ψήγματα Ιστορίας που θεωρεί πως χρειάζονται για να πλαισιώσουν επαρκώς τη μυθοπλασία.
    Η Θάλεια Αντωνιάδη απέδειξε την αδιαμφισβήτητη συγγραφική δεξιοτεχνία της καθώς έφερε σε πέρας με απόλυτη επιτυχία αυτό το τόσο δύσκολο εγχείρημα και μας πρόσφερε ένα λογοτεχνικό έργο αξιώσεων, συνδυάζοντας την επιλεγμένη βιβλιογραφία και έρευνά της από ιστορικές πηγές, την αστείρευτη δημιουργική φαντασία της, ώστε να αναπληρώσει τα αναμενόμενα κενά –λόγω της μεγάλης χρονικής απόστασης από το παρόν και της ελλιπούς πληροφόρησης για εκείνη τη χρονική περίοδο–, τη συνύπαρξη υπαρκτών ιστορικών προσώπων με τους ήρωες που αποτελούν αποκλειστικά δικά της δημιουργήματα και μια καταιγιστική πλοκή που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Η συγγραφέας μάς «διακτινίζει» σε μια εποχή του παρελθόντος και σ’ ένα μέρος που σπάνια απαντάται στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, επιτυχαίνοντας να αναπαραστήσει από τη μια το ακριβές ιστορικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο ζουν και ενεργούν οι ήρωές της, και από την άλλη την καθημερινότητα, τη γλώσσα, τις συνήθειες, καθώς και αυτούσιο το περιβάλλον της εποχής, με εντυπωσιακή ακρίβεια και αληθοφάνεια, αλλά και με τρόπο ιδιαίτερα κατανοητό στο αναγνωστικό κοινό του σήμερα.
    Η «Αλκήεσσα» είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που προκαλεί ανεξίτηλες εντυπώσεις και βαθιά συναισθήματα στον αναγνώστη, όχι μόνο με τα έργα και τις ημέρες της ομώνυμης ηρωίδας του, αλλά και με το απόλυτο αντίθετό της, την Αγαπία, καθώς μέσα από την αντίθεσή, τη σύγκριση και την αναπόφευκτη σύγκρουσή τους, η συγγραφέας επισημαίνει αλληγορικά την αέναη και διαχρονική διαμάχη όλων των ηθικών, ενάρετων, καλοπροαίρετων, υψηλών, αληθινών, αθώων και «ήμερων» στοιχείων της ανθρώπινης ψυχής με τα σκοτεινά, ποταπά, ανήθικα, κακόβουλα, κίβδηλα, διαστροφικά και «ανήμερα» ένστικτα του ανθρώπου.
    Η αγαπητή Θάλεια Αντωνιάδη αποδέχτηκε την πρόσκλησή μου για να μας παρουσιάσει η ίδια το νέο βιβλίο της στους «Φίλους της Λογοτεχνίας». Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που μας διέθεσε, της εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο σύνολο του αξιόλογου συγγραφικού της έργου, αλλά και στο νέο εκπληκτικό μυθιστόρημά της, και σας προσκαλώ να διαβάσετε τα όσα μας εκμυστηρεύτηκε η εξαίρετη συγγραφέας, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα την «Αλκήεσσά» της!
 
 
    Η αλήθεια είναι ότι φορές-φορές αναρωτιέμαι κι η ίδια αν η «Αλκήεσσα» είναι

πράγματι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, κάτι που συζήτησα επανειλημμένα με την Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη και που βρίσκω εδώ «πάτημα» να την ευχαριστήσω θερμά για την παρουσία του βιβλίου μου στους «Φίλους της Λογοτεχνίας».
    Οι ήρωες του μυθιστορήματός μου δεν είναι ιστορικά πρόσωπα, αλλά κυήματα της φαντασίας μου. Μόνο η εποχή στην οποία διαδραματίζεται η υπόθεση είναι ιστορική. Την διάλεξα επίτηδες, επειδή η πλειοψηφία μας γνωρίζει ελάχιστα έως τίποτε για εκείνη την περίοδο. Θεώρησα μεγάλη πρόκληση να ανοίξω ένα παράθυρο σε εκείνη την εποχή, να μάθει ο κόσμος πράγματα που αγνοεί, όπως για παράδειγμα ότι η Θήβα, τον 12^ο μ.Χ. αιώνα, ήταν το κέντρο μεταξοπαραγωγής στον τότε γνωστό κόσμο, σαν να λέμε το Παρίσι του σήμερα. Όσες φορές το έχω πει, έχω δει την ειλικρινή έκπληξη στα μάτια των ανθρώπων που αρχικά δυσπιστούν για την αλήθεια της πληροφορίας, όταν όμως τελικά πείθονται, θέλουν να μάθουν περισσότερα.
    Ήθελα να πω μια ιστορία για την κατάντια του σήμερα αλλά και για την ελπίδα του σήμερα· να ξαναθυμίσω στους αναγνώστες πως κάποτε ήμασταν εμείς οι μετανάστες λόγω πολέμου, ότι ο έρωτας είναι πάντα νέος και ότι από άγνοια κυρίως και «δηθενιά» κομίσαμε στην εποχή μας γλαύκα ες Αθήνας. Με ταλαιπωρούσε ο τρόπος με τον οποίο θα την έλεγα, μέχρι που σε ανύποπτο χρόνο παντρεύτηκαν οι δύο ιδέες: ο 12^ος μ.Χ. αιώνας και η ιστορία που ήθελα να πω. Μου φάνηκε περίφημη ιδέα: όσο απομακρύνεται κανείς από το πρόβλημα, τόσο καλύτερα το βλέπει.
    Τα δύο κορίτσια της ιστορίας, η Αλκήεσσα και η Αγαπία, ανακαλύπτονται από

εκείνους που τις υιοθέτησαν χωρίς καμία ιστορία πίσω τους. Δεν γνωρίζουμε τίποτε για το από ποιους γεννήθηκαν. Είναι και οι δύο σαν άγραφος καμβάς, μεγαλώνουν με τις προσλαμβάνουσες του περιβάλλοντός τους, διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους από τις θετές τους οικογένειες. Το μόνο χαρακτηριστικά δικό τους είναι ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνουν την ηθική τους και τις επιλογές τους. Ιδίως η Αγαπία, που μισεί το όνομα που της έδωσε η θετή της οικογένεια, μισεί το ποια είναι και επιδιώκει με την πρώτη ευκαιρία να αλλάξει το όνομά της.
    Μεγαλώνουν μακριά η μία από την άλλη: η μία σε ένα αγρόκτημα έξω από την Κόρινθο, η άλλη στη Θήβα. Η Αλκήεσσα μόνο με την οικογένειά της και τον νεαρό βοηθό του πατέρα της, τον Μανουήλ· η Αγαπία με σχεδόν ολόκληρη την πόλη, αλλά κυρίως με ένα μικρό εβραιόπουλο, τον Δαβίδ, που όπως θα αποδειχτεί στη συνέχεια, θα έχει την κακή μοίρα να την ακολουθεί και να εξαρτάται από αυτήν.
    Θα συναντηθούν στην Πάνορμο, το σημερινό Παλέρμο, σκλάβες και οι δύο του βασιλιά της Σικελίας Ρογήρου του δεύτερου μετά από την τέταρτη επιδρομή των Νορμανδών του στον ελλαδικό χώρο. Η Αλκήεσσα, με τις γνώσεις που διαθέτει, έχει καλύτερη μοίρα από την Αγαπία, που έχει ήδη βρει την ευκαιρία να αλλάξει το όνομά της· κάτι που η Αγαπία θα μισήσει παράφορα.
    Η περιπλάνηση σε έναν κόσμο τόσο οικείο με τον δικό τους, αλλά και τόσο ξένο –η γλώσσα, η θρησκεία, οι άνθρωποι που είναι διαφόρων εθνοτήτων–, θα οδηγήσει σε φιλίες αλλά και σε πνευματικές συγκρούσεις, σε έρωτες αλλά και σε αποτρόπαιους φόνους, σε ανέλιξη αλλά και σε υποβιβασμό, φτάνοντας τελικά σε ένα τέλος κρεσέντο όπου άνθρωποι τραβούν τον δρόμο τους, άνθρωποι πεθαίνουν και άλλοι ανασταίνονται.

Θάλεια Π. Αντωνιάδη

 
Βιογραφικό Θάλειας Αντωνιάδη:

 
Η Θάλεια Αντωνιάδη γεννήθηκε στην Αυστραλία. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε στο Ναύπλιο στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και ζει εκεί.
Είναι μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Ήταν ιδρυτικό μέλος της Παραμυθένιας Σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου Ναυπλίου, που λειτούργησε από το 1999 μέχρι το 2019. Εργάστηκε εθελοντικά ως διασκευάστρια-συγγραφέας και σκηνοθέτιδα θεατροποιημένων παραμυθιών.
Έχει βραβευτεί τρεις φορές για έργα της, το 1986 από τον Ροταριανό Όμιλο, το 2007 από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και το 2009 από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Διηγήματα, ποιήματα και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στα τοπικά περιοδικά «Απόπειρα Λόγου και Τέχνης» και «Πυξίδα», καθώς και στο περιοδικό της ΕΛΜΕ Αργολίδας «Θρυαλλίς», στου οποίου τη συντακτική επιτροπή ανήκε.
 
Εργογραφία:
«Ο φόβος που φτιάχνει τους θεούς», εκδόσεις Κάναθος, 1994.
«Η ουρά του ελέφαντα», εκδόσεις Πατάκη, 1998 (επανακυκλοφόρησε από την Createspace Amazon με τίτλο: «Ο πέμπτος τυφλός»).
«Τα ταξίδια του Δρομέα», εκδόσεις Μίνωας, 2002.
«Το Θαλασσόδεντρο», εκδόσεις Φυτράκη, 2002.
«Η Τουτουλίνα Ρουτουτού στην Πιπιλοχώρα», εκδόσεις Φυτράκη, 2002 (επανακυκλοφόρησε από την Createspace Amazon).
«Το κρεβάτι του ήλιου», εκδόσεις Χριστόπουλος, 2004.
«Οι πύλες του Θρυλόκοσμου» 1ος τόμος: «Το ιαματικό ψυχοβότανο», εκδόσεις Φυτράκη, Αθήνα 2004. 2ος τόμος: «Το πύρινο άλογο», 2005 (επανακυκλοφόρησαν από την Createspace Amazon, καθώς και ο 3ος τόμος «Το κρυστάλλινο μάτι»).
«Γιατί χαμογελάει το αυγουστιάτικο φεγγάρι», εκδόσεις Καστανιώτη, 2004.
«Η Τούρτα… το ’σκασε!», εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2004.
«Το φωτεινό μυστικό του κυρίου Γκρίζου», εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2005.
Επίσης, κυκλοφόρησε από την Createspace Amazon «Το φίλτρο της Ξινολεμονής».
 
Πρόσφατη εργογραφία Θάλειας Αντωνιάδη:
 
«ΑΛΚΗΕΣΣΑ»

Εκδόσεις: Άνεμος (2023)
Σελίδες: 452
Τιμή με έκπτωση: 16,50€
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Το φθινόπωρο του 1147 μ.Χ. εισβάλλουν στη Θήβα και στην Κόρινθο οι Νορμανδοί του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας, με κύριο στόχο τους την ακμάζουσα μεταξοβιοτεχνία, τους εξειδικευμένους εργατοτεχνίτες και την πολύτιμη τεχνογνωσία τους. Μεταξύ των αναρίθμητων λαφύρων και αιχμαλώτων στις κατάφορτες γαλέρες του αρχιναύαρχου Αντιοχέα, βρίσκονται αλυσοδεμένα και δύο δεκατριάχρονα κορίτσια: η Αλκήεσσα και η Αγαπία, που ανήκουν πλέον στον ρήγα της Πανόρμου.
Η Αλκήεσσα, ξεριζωμένη βάναυσα από την πατρίδα και την οικογένειά της, οδηγείται ως κεντήστρα στα εργαστήρια μεταξωτών του παλατιού. Αργότερα, μεταφέρεται στο αρχοντικό του νορμανδού ιππότη ντ’ Ανβίλ, ως προστατευόμενή του. Η Αγαπία, μαζί με τον παιδικό της φίλο Δαβίδ, οδηγούνται στα βαφεία των μεταξωτών νημάτων.
Δύο προσωπικότητες εκ διαμέτρου αντίθετες, με καταβολές, βιώματα, παιδεία και ένστικτα που διαφέρουν βαθιά, θα συνυπάρξουν από ένα καπρίτσιο της Μοίρας και των ανθρώπων. Ο θρησκευτικός φανατισμός της εποχής, τα ανίερα κρυφά πάθη και οι καταπιεσμένοι πόθοι, οι διαρκείς συνωμοσίες και δολοπλοκίες, οι δολοφονίες αθώων και ενόχων, τα βίαια ένστικτα και η επιβολή της διαστροφής στην αθωότητα, θα αλλοιώσουν το αρχικό πεπρωμένο των κοριτσιών με τραγικές συνέπειες.

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα αξιώσεων και μια αλληγορία του παρόντος, με πλοκή καταιγιστική, διαρκείς ανατροπές και απρόβλεπτη κορύφωση, που καθηλώνει τον αναγνώστη, αφήνοντας ανεξίτηλες εντυπώσεις!