Προδημοσίευση:
«ΟΤΑΝ ΣΩΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΦΩΣ», της Δήμητρας
Παπαναστασοπούλου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις:
Άνεμος
Σελίδες:
288
(Υπό
Έκδοση Μυθιστόρημα)
Το νέο, πέμπτο μυθιστόρημα της εξαίρετης
Δήμητρας Παπαναστασοπούλου το περίμενα εναγωνίως, σχεδόν αμέσως μόλις τελείωσα
την ανάγνωση του προηγούμενου βιβλίου της. Μια συγγραφέας η οποία διαθέτει γραφή
μεστή, λιτή, ολοζώντανη και λυρική χωρίς ποτέ να παρασύρεται σε πλεονασμούς και
περιττολογίες, ενώ κατορθώνει να συμπυκνώνει μέσα σε λίγες σελίδες όσα άλλοι ομότεχνοί
της θα χρειάζονταν τόμους ολόκληρους για να διατυπώσουν. Η ικανότητα της αγαπητής
συγγραφέως να ερευνά σε βάθος ιστορικά στοιχεία της κάθε εποχής και κάθε τόπου που
αποτελεί τον "καμβά" του εκάστοτε πονήματός της ώστε να αναπαραστήσει πιστά το
ιστορικό περιβάλλον της εποχής, είναι γνωστή και αδιαμφισβήτητη. Το επιπρόσθετο
χάρισμά της να συνδυάζει με ακρίβεια γνωστές ή άγνωστες πτυχές της Ιστορίας με
την ευφάνταστη και ευρηματική μυθοπλασία της, προσδίδει στα μυθιστορήματά της ξεχωριστή
ατμόσφαιρα και κύρος, καθώς οι αναγνώστες παρασύρονται σε μοναδικά ταξίδια του
νου, διευρύνοντας ταυτόχρονα τις ιστορικές τους γνώσεις.
Το νέο, λοιπόν, μυθιστόρημά της
που κυκλοφορεί από την αγαπημένη Άνεμος Εκδοτική με τον τίτλο «Όταν Σωπαίνει Το Φως» είναι ένα λογοτεχνικό
έργο το οποίο είμαι βέβαιη πως θα καθηλώσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη με
τη συναρπαστική υπόθεσή του και την ξεχωριστή γραφή της συγγραφέως. Αυτή τη φορά,
η χαρισματική Δήμητρα Παπαναστασοπούλου μας "ταξιδεύει" στην
Ενετοκρατούμενη Κρήτη του 16ου αιώνα, που πολιορκείται άγρια από τους
Τούρκους αλλά και από τις παλιές βεντέτες των ντόπιων, και στη σύγχρονή της Βενετία
της αριστοκρατίας, των Δόγηδων, των ξέφρενων Καρναβαλιών και της άκρατης πολυτέλειας.
Ήρωες που μοιάζουν ολοζώντανοι, που υποφέρουν, που παθιάζονται, που αγαπούν,
που μισούν, που πληγώνονται, που αγωνίζονται να ορθοποδήσουν και που πασχίζουν
για την πολυπόθητη εξιλέωση, θα μας χαρίσουν μια αλησμόνητη αναγνωστική εμπειρία,
καθοδηγούμενοι από την φαντασία της συγγραφέως μέσα σε ιστορικές ατραπούς της εποχής.
Ευχαριστώ θερμά τις αγαπημένες εκδόσεις Άνεμος για την παραχώρηση του ακόλουθου
αποσπάσματος, εύχομαι ολόψυχα στη συγγραφέα καλή επιτυχία στην πορεία του νέου
εξαιρετικού πονήματός της και σας προσκαλώ να πάρετε μια πρώτη, αποκλειστική "γεύση"
από ένα πολύ ξεχωριστό βιβλίο!
Απόσπασμα
«ΟΤΑΝ ΣΩΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΦΩΣ»:
Ανεβαίνοντας
για πρώτη φορά στη ζωή της σε πλοίο, η Αρσινόη ήρθε σ’ επαφή με δύο πράγματα
και η ψυχή της γέμισε τρόμο. Το πρώτο ήταν ο πολεμικός εξοπλισμός της γαλέρας,
με συνέπεια την παρουσία ενός μεγάλου αριθμού στρατιωτών, και το δεύτερο οι
αλυσοδεμένοι κωπηλάτες.
Ο
Φερδινάνδος τής εξήγησε ότι κανένα πλοίο δεν ήταν δυνατόν να ταξιδεύει χωρίς να
είναι ετοιμοπόλεμο. Κανείς δεν γνώριζε τι θα συναντούσε στον δρόμο, γι’ αυτό η
σωστότερη τακτική ήταν να είναι έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει κάθε πιθανό κίνδυνο.
Τα τρομαγμένα της μάτια τον θορύβησαν· γέλασε βεβιασμένα και την αγκάλιασε από
τους ώμους.
«Μη
φοβάσαι. Η ρότα που θα ακολουθήσω θα είναι λίγο μακρύτερη, αλλά ασφαλέστερη»,
είπε καθησυχαστικά και όσο γινόταν πιο πειστικά, βρίζοντας τον εαυτό του,
επειδή δεν μερίμνησε να την ενημερώσει εκ των προτέρων, να την προετοιμάσει για
όσα θα έβλεπε και να μην τρομάξει. Και επειδή δεν της έλεγε την αλήθεια· η ρότα
του θα ήταν η συνηθισμένη και ο κίνδυνος μιας πειρατικής επίθεσης ήταν πάντα
υπαρκτός.
Το
θέαμα των ταλαίπωρων κωπηλατών ήταν συγκλονιστικό. Η Αρσινόη δεν είχε ξαναδεί
άνδρες δεμένους σαν ζώα, υποχρεωμένους να μη σηκώνονται ποτέ από τους σκληρούς
πάγκους τους, έρμαια του μαστιγίου και του όποιου κινδύνου διέτρεχε η γαλέρα·
ούτε είχε φανταστεί την αγριότητα με την οποία τους μεταχειρίζονταν οι κομίτα,
οι άνδρες που ήταν υπεύθυνοι γι’ αυτούς.
Συνειδητοποιώντας
ότι ο αδελφός της είχε κάνει αυτήν ακριβώς τη δουλειά αγόγγυστα, και μάλιστα
χωρίς να είναι υποχρεωμένος, ένιωσε τον κόσμο να χάνεται. Δεν είχε πιστέψει
ούτε λέξη από όσα της έλεγε εκείνος, βέβαιη ότι οι αφηγήσεις του ήταν
προκλητικά τραβηγμένα ψέματα για να τη φοβίσει και να φανεί γενναίος στα
παιδικά της μάτια.
Πόση
δύναμη κρύβει ο Νικόλας μου, πόσο σκληρό τον έκανε αυτή η απάνθρωπη δουλειά...
Αν είναι για κάτι που οφείλω ένα ευχαριστώ σ’ εκείνον τον δαίμονα που
πρωτοπαντρεύτηκα, είναι ότι τον γλίτωσε από τούτο το μαρτύριο..., σκεφτόταν
περίλυπη, ρίχνοντας σπλαχνικά βλέμματα πάνω τους. Όμως, ο Φερδινάνδος της συνέστησε
να μην τους κοιτά, επειδή θα έθετε τον εαυτό της σε μεγάλο κίνδυνο.
«Αφού
είναι στα σίδερα...»
«Μια
πιο προσεκτική ματιά θα σ’ έκανε να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι όλοι στα
σίδερα. Κάποιοι από αυτούς, συγκεκριμένα όσοι δεν είναι κατάδικοι ή αιχμάλωτοι
αλλά ελεύθεροι, δεν είναι δεμένοι κατά τη διάρκεια της ημέρας. Και, επιπλέον,
οπλοφορούν. Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να σου πω ότι κανείς τους δεν πρόκειται
να σε σεβαστεί. Κράτα, λοιπόν, τα μάτια σου μακριά τους, μην κυκλοφορήσεις εδώ
πάνω ποτέ μόνη σου ή συντροφιά μόνο με τη μητέρα μου. Όποτε χρειαστεί να
βρεθείς εδώ ή θα έχεις εμένα δίπλα σου ή τον πατέρα μου».
Ο
τόνος της φωνής του Φερδινάνδου ήταν σοβαρός, θυμίζοντας δάσκαλο που εφιστούσε
την προσοχή στον απρόσεκτο μαθητή του, αλλά στο βάθος κρυβόταν η αγάπη, το
νοιάξιμό του για την Αρσινόη, ο φόβος μην πάθει το παραμικρό. Αυτό το τελευταίο
συναίσθημα τον οδηγούσε τελικά και τον έκανε να τρέμει στη σκέψη ότι θα
μπορούσε ένας από αυτούς τους σκληροτράχηλους άνδρες να της επιτεθεί και να
κουρσέψει ανελέητα το κορμί της με την απειλή του όπλου του, τραυματίζοντας
θανάσιμα την ήδη ταλαιπωρημένη ψυχή της.
Υπόθεση
Οπισθόφυλλου:
«Στη
βενετοκρατούμενη Κρήτη του 16ου αιώνα μια σειρά φόνων συνταράσσει την περιοχή
του Αμαρίου, ενώ οι Τούρκοι πυρπολούν το γειτονικό Ρέθυμνο. Ο σκληρός τοπικός
άρχοντας του Αμαρίου δολοφονείται.
Ο
δυνατός έρωτας και ο γάμος του νέου Βενετού διοικητή του Ρεθύμνου με τη χήρα
αρχόντισσα γίνεται αφορμή ενός μεγάλου ταξιδιού στην ονειρική κοσμοκρατόρισσα
Βενετία της εποχής. O πλούτος και η δύναμη της ανώτατης τάξης της Γαληνοτάτης
ξετυλίγονται, παρασύρουν τον αναγνώστη, τον παίρνουν μαζί τους στις
διασκεδάσεις, στις υπαίθριες γιορτές, στο καρναβάλι, τον ξεναγούν στο παλάτσο
του δόγη.
Η
επιστροφή στην Κρήτη φέρνει κι άλλη, αμέτρητη ευτυχία, αλλά δεν κρατάει πολύ·
σκευωρίες, τρομακτικά μυστικά, επανεμφάνιση παλιών βεντετών και νέα φονικά
δημιουργούν ένα αβάσταχτο, ανατριχιαστικό τοπίο.
Ο
διοικητής, ένας νέος που έχει γεράσει ξαφνικά, θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει
τους χειρότερους εφιάλτες και θα κληθεί να συνεχίσει τη ζωή του συντριμμένος,
έχοντας ζήσει σε ελάχιστο χρόνο όσα ένας άτυχος άνθρωπος σε μια ολόκληρη ζωή.
Ένα
μυθιστόρημα δυνατό, βίαιο, σκληρό και τρυφερό· μια γραφή συναρπαστική και
καθηλωτική· μια ιστορία χωρίς κάθαρση που συγκλονίζει μέχρι την τελευταία λέξη.»
Βιογραφία
Δήμητρας Παπαναστασοπούλου:
Η
Δήμητρα Παπαναστασοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα. Σπούδασε
ξενοδοχειακά στη Ρόδο (ΑΣΤΕΡ) και οικονομικά στη Θεσσαλονίκη (Ανωτάτη
Βιομηχανική), όπου έμεινε και εργάστηκε για είκοσι χρόνια. Είναι παντρεμένη και
ζει στην Αθήνα.
Αρθρογραφεί
σταθερά στα διαδικτυακά περιοδικά The Mythologists, iporta.gr, Books &
Style και στο koukidaki.blogspot.gr. Πολλά από τα άρθρα της μπορείτε να τα
βρείτε και στο προσωπικό της μπλoγκ: myownnovelsworld.blogspot.com.
Εργογραφία
Συγγραφέως:
«Σαν στάχυα στο
χρόνο», Διόπτρα, 2012
«Στη σκιά των αιώνων»,
Διόπτρα, 2013
«Από ξύλο και ασήμι»,
Διόπτρα, 2015
«Ανεξέλεγκτο πάθος»,
Εμπειρία Εκδοτική, 2017
Ένα
μικρό απόσπασμα από το β΄ αυτάκι του βιβλίου:
«…Η
βροχή είχε σταματήσει και παρά τη συννεφιά, η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή. Η μέρα
έφευγε και μικρά φώτα άρχισαν να ανάβουν μέσα στα σπίτια και να φεγγοβολούν
πίσω από τα τζάμια όσων παραθύρων είχαν τραβηγμένες τις βαριές κουρτίνες τους.
Σε όσες γόνδολες κυκλοφορούσαν είχαν κρεμάσει μια λάμπα, για να βλέπει ο
γονδολιέρης. Κι αυτές οι λάμπες στραφτάλιζαν στα νερά, έμοιαζαν με κινούμενο
μαγικό φως που παραμορφωνόταν μέχρι να εξαφανιστεί, κάθε φορά που το κουπί
βυθιζόταν στα νερά. Ήταν ένα υπερκόσμιο θέαμα, μια παραμυθένια ομορφιά· μόνο
στα όνειρά του μπορούσε κανείς να το πλάσει…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου