Συνέντευξη με τον ΓΙΑΝΝΗ Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

κ. Γιάννης Θ. Οικονομίδης

          Με την αφορμή της εκδόσεως του νέου μυθιστορήματος του κ. Γιάννη Θ. Οικονομίδη που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις αγαπημένες εκδόσεις Χάρτινη Πόλη με τίτλο «ΑΝΤΑΡΗΣ, Ο Οιωνός των Αστεριών», ο συγγραφέας είχε την καλοσύνη να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων της Λογοτεχνίας». Τον ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που μου διέθεσε, καθώς και για τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες απαντήσεις του, του εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο αξιόλογο συγγραφικό του έργο –και ιδιαιτέρως στον νέο του πόνημα–, και σας προσκαλώ να διαβάσετε τα όσα μας εξέφρασε ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα τον εξαίρετο κ. Οικονομίδη!

1) Αγαπητέ κ. Οικονομίδη, τις θερμές μας ευχές για το νέο μυθιστόρημά σας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη, με τίτλο «ΑΝΤΑΡΗΣ, Ο Οιωνός των Αστεριών». Ποιο ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας. Όσο για το έναυσμα… Θυμάμαι από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω, ήθελα να βρίσκομαι στην θέση αυτού του «υπεράνθρωπου» παραμυθά που κατάφερνε με λέξεις και εικόνες να με ταξιδεύει, να με συγκινεί και να μου δείχνει όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ζωής, καλές ή κακές. Τελικά κατάφερα κι εγώ να βάλω στο χαρτί κάποια παραμύθια και θέλω να πιστεύω πως κάποιοι τα χάρηκαν. Πάντως υπεράνθρωπος δεν ένοιωσα ποτέ.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Την έμπνευση για κάθε έργο, μυθιστόρημα ή θεατρικό, μου τη δίνει συνήθως η ζωή, οι προσωπικές μου εμπειρίες, οι ιστορίες που κάποτε είχα ακούσει. Οι χαρακτήρες κτίζονται σιγά σιγά, αποκτούν παρελθόν, παρόν και στο τέλος επιβάλλουν την πορεία τους. Όσο για την σταχυολόγηση πληροφοριών για την ανάπτυξη της μυθοπλασίας, υπάρχουν ιστορικά βιβλία τα οποία φυσικά συμβουλεύομαι καθώς και πληροφορίες από το διαδίκτυο και επειδή δεν είμαι ιστορικός και δεν έχω την υποχρέωση της ιστορικής ακρίβειας σας λέω πως η πλοκή πλάθεται ανάλογα με τις ανάγκες του μύθου. Στην πραγματικότητα τα ιστορικά γεγονότα αποτελούν τον καμβά όπου σχεδιάζεται η δράση των ηρώων.

3) Στο τελευταίο βιβλίο σας η πλοκή υφαίνεται γύρω από πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Ποια θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, «πηγή ιδεών» για έναν συγγραφέα;

Χωρίς το βιβλίο να θεωρείται ιστορικό μυθιστόρημα, έχει σαν βάση ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στην επαναστατημένη Ελλάδα και στην συνέχεια στην αναπτυσσόμενη Αλεξάνδρεια του 19ου αιώνα. Όλες οι πηγές απ’ όπου κι αν προέρχονται είναι σημαντικές. Πηγή για έναν συγγραφέα είναι η ίδια η ζωή, οι εμπειρίες του, οι γνώσεις του και τα ακούσματά του.

4) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από τη συγγραφική τους ιδιότητα. Εάν αυτό ισχύει και στη δική σας περίπτωση, θα θέλατε να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Φυσικά το ιδανικό θα ήταν να κέρδιζα τα προς το ζην μόνο από το γράψιμο, αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο. Εκείνος που θα θελήσει να ασχοληθεί με την συγγραφή θεατρικού έργου ή μυθιστορήματος θα υποχρεωθεί να μοιράσει τις ώρες του ανάμεσα στην βιοποριστική του εργασία και στο χόμπι του, γιατί κακά τα ψέματα η τέχνη στην Ελλάδα θεωρείται χόμπι. Εγώ ίσως στάθηκα τυχερός. Είχα αρκετές ελεύθερες ώρες λόγω της φύσης της δουλειάς μου και ουδέποτε η μία ενασχόληση ήταν σε βάρος της άλλης.

5) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Για να γράψει κανείς ένα μυθιστόρημα πρέπει να έχει τουλάχιστον γενικές γνώσεις. Δεν γίνεται να γράψω για τους ερυθρόδερμους της Αμερικής και να μην γνωρίζω την γενοκτονία τους από τους λευκούς αποίκους. Τώρα το ταλέντο όπως λέμε, η φαντασία και οι εμπειρίες είναι το δίχως άλλο απαραίτητα στοιχεία. Δεν αρκεί να γράψει κανείς την ιστορία της ζωής ενός ήρωα όπως ακριβώς του την διηγήθηκαν. Πρέπει να μπει και λίγη φαντασία, λίγη υπερβολή, λίγο παραμύθι, αλλιώς θα πρόκειται για ρεπορτάζ κι όχι για μυθιστόρημα.

6) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας «επισκέπτεται» η συγγραφική σας έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση ή τόπος, ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε ή είναι κάτι που «ρέει» αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Εμπνεύσεις της στιγμής ή του δευτερολέπτου δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μονάχα ιδέες. Παλιά ακούσματα που έχουν στοιχειώσει κι έχουν φυλαχτεί στην μνήμη. Περιμένουν την στιγμή που θα πάρουν τη σειρά τους για να γίνουν ζωντανός οργανισμός. Κάτι όμως ιδιαίτερο σε σχέση με την έμπνευση, όχι. Όταν αποφασίσω να ενεργοποιήσω κάποια πληροφορία, κάποια ιστορία που κάποτε είχα ακούσει και μου είχε κάνει εντύπωση, τότε αρχίζει ο σχεδιασμός και σαν επακόλουθο έρχεται σιγά σιγά και η έμπνευση που συνήθως αφορά την έναρξη ακόμα και το τέλος του έργου. Φυσικά κύριο λόγο έχει και η πλοκή, η δράση, η συνέπεια, αλλά η έναρξη, οι πρώτες σελίδες, αυτές είναι που συνήθως αιχμαλωτίζουν τον υποψήφιο αναγνώστη ενός βιβλίου. Το τέλος θα είναι εκείνο που θα του αφήσει την τελική γεύση, γλυκιά ή πικρή. Όσο για συγκεκριμένη ώρα, ναι, προτιμώ να γράφω πρωί και ειδικά στον προσωπικό μου χώρο.

7) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο βιβλίο σας αρκείστε μόνο στη δική σας γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Ένας συγγραφέας είναι πάντα εγωιστής. Ποτέ δεν απορρίπτει το δημιούργημά του. Κι αν ορισμένοι διατείνονται πως απαρνούνται κάποια έργα τους, ίσως πρωτόλεια, λένε ψέματα. Πάντα υπάρχει ένας κρυφός θαυμασμός για το έργο μας από μας τους ίδιους, ακόμα κι αν το βιβλίο δεν έχει την αναμενόμενη επιτυχία. Δεν είναι έλλειψη αυτογνωσίας, είναι αγάπη για τα «παιδιά» μας, όσα ελαττώματα κι αν έχουν. Τώρα όσον αφορά εμένα, πράγματι υπάρχει ένα οικείο πρόσωπο που είναι ο πρώτος αναγνώστης του έργου μου. Η γυναίκα μου. Μπορώ να πω πως με έχει απαλλάξει πολλές φορές από λάθη και απροσεξίες. Εμπιστεύομαι την κρίση της και θεωρώ πολύτιμη την συνδρομή της.

8) Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία «πίσω από την ιστορία» κάποιων από αυτά;

Τα βιβλία μου έχουν το δικό τους παρασκήνιο. Δεν γεννήθηκαν μέσα σε μια νύχτα. «Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ» προέρχεται από προσωπικές εμπειρίες και αναφέρεται στις περιπέτειες ενός εφήβου σ’ ένα Οικοτροφείο στην Αίγυπτο και αργότερα στη ζωή του στην Ελλάδα της δεκαετίας του 60. Το πρώτο μου βιβλίο «ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΤΟΥ ΚΙΣΜΕΤ» έχει σαν βάση του διηγήσεις οικείων προσώπων και ιστορεί τη ζωή και το έργο ενός ταλαντούχου αυτοδίδακτου ζωγράφου που ζει και πεθαίνει για την τέχνη του και τον μαγικό τόπο που τον εμπνέει. «ΤΟ ΘΟΛΟ ΠΟΤΑΜΙ» δημιουργήθηκε από την περιγραφή μιας ερωτικής περιπέτειας φίλου και περιγράφει την εμμονή του ήρωα σ’ έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση, και τις φαντασιώσεις μιας γυναίκας για έναν απαγορευμένο έρωτα που την στοίχειωσε. Και τέλος, ο «ΑΝΤΑΡΗΣ» στηρίζεται εξ ολοκλήρου σε καθαρή μυθοπλασία. Την κάθε ιστορία που με συγκινεί την αποθηκεύω στην μνήμη μου και όταν ωριμάσει η στιγμή να αποκτήσει οντότητα, αρχίζει η διαδικασία της συγγραφής. Όσο για το περιεχόμενό τους, θεωρώ ότι είναι απλές ιστορίες, απλών ανθρώπων, που ζουν, πάσχουν, ερωτεύονται, απογοητεύονται και δημιουργούν. Ο αναγνώστης δεν θα βρει σ’ αυτούς τον ξεχωριστό ήρωα που πάντα βγαίνει νικητής. Στο φινάλε όμως της κάθε ιστορίας θα βρει σίγουρα την ελπίδα να λάμπει σαν την τελευταία σταλαγματιά της βροχής μετά από ξηρασία.

9) Ο συγγραφέας Γιάννης Θ. Οικονομίδης βρίσκει τον χρόνο να διαβάζει για δική του ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο του; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιο είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστης και γιατί;

Ανέκαθεν εύρισκα τον χρόνο για διάβασμα. Το μυθιστόρημα και η Ιστορία είναι τα είδη που προτιμώ περισσότερο.

10) Θυμάστε το πρώτο σας ανάγνωσμα το οποίο σας «παρέσυρε» στον κόσμο της λογοτεχνίας; Ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Υπάρχει κάποιο απόφθεγμα από βιβλίο το οποίο να καθόρισε τη μετέπειτα ζωή σας; Έχετε δεχθεί κάποιες επιρροές από ομότεχνούς σας, Έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στον δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Τα πρώτα μου αναγνώσματα ήταν τα παραμύθια που όλοι διαβάσαμε όταν ήμασταν παιδιά. Θυμάμαι όμως με νοσταλγία και τα Κλασικά Εικονογραφημένα. Μου είχαν κάνει δώρο έναν τόμο από τεύχη τους. Αυτά με παρέσυραν στον κόσμο της λογοτεχνίας. Ήταν φυσικό μετά να αναζητήσω τα κανονικά βιβλία και από τότε δεν έχω σταματημό. Ομολογώ πως λίγοι συγγραφείς με έχουν κάνει να βαρεθώ και να εγκαταλείψω το βιβλίο τους. Οι περισσότεροι είχαν κάτι να μου δώσουν και να με διδάξουν. Αποφθέγματα ποτέ δεν συγκράτησα. Όμορφες φράσεις, ποιητικές παρομοιώσεις και γλαφυρές περιγραφές έχω συναντήσει σε πολλά λογοτεχνήματα. Τα απολαμβάνω την στιγμή που τα διαβάζω και μετά τα ξεχνάω. Έχω επηρεαστεί περισσότερο από τους δικούς μας συγγραφείς παρά από τους ξένους.

11) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη, ιδιαίτερα στις μέρες μας, κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για τη «διεύρυνση των οριζόντων» του;

Υπάρχουν συγγραφείς που δεν έχουν μετακινηθεί ούτε στην παρακάτω γειτονιά. Υπάρχουν όμως και άλλοι που έχουν γυρίσει όλον τον κόσμο. Εγώ για παράδειγμα δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Κι αν έχω πάει σε κάποια μέρη το μόνο που μου έχει απομείνει είναι μερικές φωτογραφίες. Έχω περιγράψει στα βιβλία μου τόπους και τοποθεσίες που δεν τις έχω συναντήσει ποτέ. Μόνο κάποιες λεπτομέρειες παρμένες από περιγραφές άλλων και μετά λειτουργεί η φαντασία. Θέλει μεγάλη περιγραφική ικανότητα να απεικονίσεις πιστά με λέξεις ένα τοπίο ή μια περιοχή που υπάρχει στην πραγματικότητα. Αυτή εγώ δεν την έχω. Έχω μάθει όμως από προσωπική πείρα, πως, όπως και να περιγράψεις ένα τοπίο, ο αναγνώστης θα το αποδεχτεί σαν πραγματικό.

12) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να «πειραματίζεται» θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Τι να σας πω. Ξεκίνησα γράφοντας θέατρο, συνεχίζω γράφοντας μυθιστορήματα και επανέρχομαι στο θέατρο, την πρώτη μου αγάπη. Δεν ξέρω αν έχω ρισκάρει να χάσω το αναγνωστικό κοινό μου, όποιο κι αν είναι αυτό. Όσο για πειραματισμούς δεν έχω τέτοιες προθέσεις. Τους αφήνω σε όσους δεν έχουν βρει ακόμα τον δρόμο τους.

13) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες «αφυπνίζοντας» τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποια μηνύματα επιδιώκετε να «περάσετε» στους αναγνώστες σας και σε ποιο είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Ναι. Ο συγγραφέας οφείλει να προβληματίζει με το έργο του. Δεν υπάρχει μη στρατευμένο κείμενο. Ακόμα και αυτά τα αθώα ψυχαγωγικά μυθιστορήματα κατά βάθος κάνουν τη δουλειά τους. Στρατεύονται υπέρ της άρνησης. Οδηγούν τον αναγνώστη στην υπνηλία και στην παραίτηση. Απευθύνομαι σε όλους όσους μου κάνουν την τιμή να διαβάσουν τα βιβλία μου. Όσο για τα μηνύματα… Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η αποδοχή του συνανθρώπου όποιο χρώμα κι αν έχει, η διεκδίκηση, είναι κάποια από αυτά που θέλω να σταθεί ο αναγνώστης.

14) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η «φυγή» από αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα;

Παίρνοντας αφορμή από την σύγχρονη πραγματικότητα μπορείς να γράψεις ένα έργο που να αναφέρεται στον προπερασμένο αιώνα. Δεν είναι απαραίτητο να έχουν κινητά οι ήρωες για να περιγραφεί η δυστυχία, η προσφυγιά και το κουρέλιασμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που ζούμε σήμερα. Αν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν τέτοιες καταστάσεις έχει ζήσει πολλές ο τόπος μας. Τώρα είναι στην επιλογή του καθενός αν θέλει να ξεφύγει απ’ την πραγματικότητα διαβάζοντας ανώδυνα κείμενα ή αν θέλει να προβληματιστεί και να αναζητήσει τρόπους που θα τον απαλλάξουν απ’ την μέγγενη των Μεγάλων που αποφασίζουν για τη ζωή του.

15) Στη σύγχρονη καθημερινότητα και στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας ποια θεωρείτε πως είναι η θέση του λογοτεχνικού βιβλίου; Περνάει, τελικά, το βιβλίο κρίση στη χώρα μας ή διεθνώς και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να γίνει πιο προσιτό στο αναγνωστικό κοινό και, ιδιαίτερα, στους νέους;

Το βιβλίο περνάει κρίση όπως όλα τα παραδοσιακά αγαπημένα πράγματα που τείνουν να εξαφανιστούν κάτω από την λαίλαπα της τεχνολογίας. Πάντως έχω την εντύπωση πως είμαστε λίγο γκρινιάρηδες. Αν πράγματι βρισκόταν σε πτώση το βιβλίο δεν θα κυκλοφορούσαν οι εκατοντάδες τίτλοι που ξεφυτρώνουν κάθε χρόνο απ’ τους εκδοτικούς οίκους. Βέβαια θα μου πείτε τα περισσότερα είναι μιας χρήσης, αλλά δεν παύουν να είναι βιβλία που κάποιοι τα διαβάζουν και τα προτιμούν. Όσο για τους νέους; Γνωρίζω πολλούς νέους που διαβάζουν. Οι υπόλοιποι είμαι σίγουρος πως μια μέρα θα βρουν τον δρόμο τους. Ας μην βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα πως εμείς οι κάποιας ηλικίας ξυπνάμε και κοιμόμαστε με ένα βιβλίο στο χέρι. Υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που δεν έχουν πιάσει ποτέ βιβλίο στο χέρι τους.

16) Είχατε κάποιους «ενδοιασμούς» όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε αυτό από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Είναι φυσικό κάθε συγγραφέας να αγωνιά για την αποδοχή του βιβλίου του. Ενδοιασμούς για το πρώτο, όχι δεν είχα. Είχαν προηγηθεί κάποια θεατρικά έργα και είχα εμπιστοσύνη στην πένα μου. Αλλά στην περίπτωση της έκδοσης δεν μετράει μόνο η εμπιστοσύνη του συγγραφέα στον εαυτό του. Δύο χρόνια πάλευα για την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου που ήταν «ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΤΟΥ ΚΙΣΜΕΤ». Η θεματολογία πάντα παίζει ρόλο στην αποδοχή του αναγνωστικού κοινού. Βέβαια εγώ δε γράφω με αντικειμενικό σκοπό να γίνω αρεστός στους αναγνώστες. Δύο από τα βιβλία μου δεν πήγαν καλά σε κυκλοφορία, ίσως δεν άρεσε το θέμα τους που λέγαμε, ωστόσο εγώ τα αγαπώ ιδιαίτερα γιατί έχουν στις σελίδες τους κάτι απ’ την ψυχή μου.

17) Εσείς, με την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τι θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Όποιον επιθυμεί να γίνει συγγραφέας το μόνο που μπορώ να τον συμβουλέψω είναι να διαβάζει. Με το διάβασμα αποκτάς γνώση της τεχνικής του γραψίματος. Υπάρχει τελευταία μια μόδα σεμιναρίων δημιουργικής γραφής. Δεν ξέρω αν αυτά τα σεμινάρια είναι αποτελεσματικά. Μπορεί και να είναι. Αλλά ένα θα πω, αν ο επίδοξος συγγραφέας δεν έχει το χάρισμα του παραμυθά, όσες τεχνικές και να του μάθουν δεν θα τα καταφέρει. Τώρα, όσο για την δύσκολη οικονομική συγκυρία; Αυτό που ξέρω είναι πως όλοι οι μεγάλοι Έλληνες συγγραφείς γράψανε και δημιουργήσανε σε χειρότερες απ’ τις δικές μας καταστάσεις.

18) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο μυθιστόρημά σας «ΑΝΤΑΡΗΣ, Ο Οιωνός των Αστεριών», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Εγώ ευχαριστώ. Όσο για τα άμεσα συγγραφικά μου σχέδια είναι ακόμα πολύ νωρίς. Τώρα περνάω την περίοδο του απογαλακτισμού μου από τον «ΑΝΤΑΡΗ» και χαλαρώνω.

Βιογραφικό σημείωμα του Γιάννη Θ. Οικονομίδη:

Ο Γιάννης Θ. Οικονομίδης γεννήθηκε το 1946 στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου. Σπούδασε στην Αθήνα Νομικά και από το 1991 είναι τακτικό μέλος της ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ

Θεατρικά έργα του:

«ΟΙ ΔΥΟ ΦΑΚΕΣ» ΚΘΒΕ (1979)  ̶  ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΣΚΕΣ (1994)  ̶ ΘΕΑΤΡΟ ΝΟΤΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ (2014-2016)

«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ» ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ (1985)  ̶  ΕΤΑΙΡΙΚΟΣ ΘΙΑΣΟΣ «ΠΑΡΑΓΚΑ» (1986)  ̶  ΕΡΑ (1990)  ̶  ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ (2007)

«ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ» ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ (1988) ̶  ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ (1995) ̶  ΘΕΑΤΡΟ ΝΟΤΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ (2009)

«ΜΠΡΙΖΟΛΕΣ ΣΑ ΜΥΑΛΟ» ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΟ (1993)

«ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΦΙΛΤΡΟ Ή Η ΜΑΓΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΠΟΔΕΣ ΕΥΧΕΣ» (ΠΑΙΔΙΚΟ) ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ (1995) ̶  ΘΕΑΤΡΟ ΝΟΤΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ (2012)

«ΤΟ ΤΕΡΑΣ» ΘΕΑΤΡΟ Life & Art (2016)

Εκδοθέντα έργα του:

«ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ» (Αυτοέκδοση) (1983)

«ΖΩΕΣ ΑΠΟΜΑΚΡΑ ΧΤΙΣΜΕΝΕΣ» Διηγήματα (ΕΝΝΟΙΑ) (1998)

«ΟΙ ΝΕΡΑΪΔΕΣ ΤΟΥ ΚΙΣΜΕΤ» Μυθιστόρημα (ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ) (2004) (Εκδόσεις ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ) (2016)

«ΤΟ ΘΟΛΟ ΠΟΤΑΜΙ» Μυθιστόρημα. (Εκδόσεις ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ) (2008)

«Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ» Μυθιστόρημα. (Εκδόσεις ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ ) (2016)

Πρόσφατη εργογραφία Γιάννη Θ. Οικονομίδη:

«ΑΝΤΑΡΗΣ – Ο Οιωνός των Αστεριών»

Εκδόσεις: Χάρτινη Πόλη (2019)

Σελίδες: 576

Τιμή με έκπτωση: 13,41€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Στην πατρίδα με φωνάζανε Αγγελικώ. Στην ξενιτιά όπου έζησα με φωνάζανε Αγγέλα και Αγγελική. Το συνήθισα όπως συνήθισα και τόσα άλλα… Ό,τι σου πω θα τα πει η καρδιά μου. Η ζωή μου δεν ήταν εύκολη. Έζησα θάνατο και μύρισα αίμα. Πουλήθηκα σκλάβα. Αγάπησα δυο άντρες. Ο ένας χάθηκε νωρίς, ο άλλος με έκτισε απ’ την αρχή. Έχω μια κόρη δική του που είναι ο ήλιος μου. Με ξέσκισαν άγρια θεριά τότες που η άνοιξη φούντωνε μέσα μου. Τότε ήταν που έμαθα πόσο κιοτής και Γιούδας γίνεται ο άνθρωπος για να σώσει το τομάρι του. Τις νύχτες ξυπνάω ακόμα γεμάτη φόβο. Ευτυχώς υπήρξα τυχερή και γνώρισα καλούς ανθρώπους. Αυτοί με έσωσαν και δεν τρελάθηκα. Αυτή είμαι. Έρχομαι από κακοτράχαλη περασιά και κουβαλάω βαρύ φορτίο. Έρχεσαι από βελούδινα στρωσίδια και πιστεύεις στο μέλλον. Δεν έχω δύναμη να σε βεβαιώσω γι’ αυτό το μέλλον. Γι’ αυτό φύγε, σκέψου καλά και άμα αποφασίσεις να με δεχτείς όπως είμαι, έλα. Αλλιώς μείνε εκεί και μη με ξαναδείς.» Η Αγγελική έζησε στη φωτιά της επανάστασης του ’21, βίωσε την πείνα στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, γνώρισε την προδοσία, ατιμάστηκε και πουλήθηκε στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου. Mαζί με χιλιάδες ξεριζωμένους Έλληνες, βρέθηκε σε μια ξένη γη, κάτω από αντίξοες συνθήκες, με την προδοσία να τη στοιχειώνει και τους εφιάλτες να φωλιάζουν στην καρδιά της και να της στερούν τη γαλήνη. Συνοδοιπόρος της πάντα ο Αντάρης, το μεγάλο κόκκινο αστέρι του Σκορπιού, άλλοτε να χαμογελά ζεσταίνοντας την ψυχή της και άλλοτε να την προειδοποιεί για το κακό που θα συμβεί στη ζωή τη δική της και των αγαπημένων της.

«ΟΙ ΝΕΡΑΪΔΕΣ ΤΟΥ ΚΙΣΜΕΤ»

Εκδόσεις: Χάρτινη Πόλη (2016)

Σελίδες: 572

Τιμή με έκπτωση: 8,91€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Τη μέρα που οι νεράιδες της θάλασσας πήραν μαζί τους στα άπατα παλάτια τους τον Στρατή, το μεγαλύτερο αδελφό μου, την ίδια εκείνη μέρα μου έδωσαν το χάρισμα να ξεχωρίζω τα χρώματα, να αφουγκράζομαι την ανάσα τους, να βλέπω το φως τους, να νιώθω τη ζεστασιά και την ψύχρα τους, την ημεράδα και την αγριάδα τους, να καταλαβαίνω τη γλώσσα τους και να οσφραίνομαι το άρωμά τους. Ήταν ένα χάρισμα, που αν και ήμουν μονάχα πέντε χρονών, το ένιωσα να μπαίνει βαθιά στο πετσί μου, να μου διαπερνάει τις φλέβες, να χώνεται στο αίμα μου, να ποτίζει τον εγκέφαλό μου και, στο τέλος, να καταλήγει στην καρδιά μου, που έκτοτε δεν λέει να ησυχάσει και μένει ανταριασμένη και έκπληκτη από ένα τέτοιο θαύμα. H θεία μου η Παγώνα είχε πει πως με έβγαλε μια χελώνα. Εγώ όμως βαθιά μέσα μου ήξερα πως δεν ήταν χελώνα, αλλά κάτι άλλο, κάτι βελούδινο και διάφανο. Mια μορφή αέρινη και συνάμα αληθινή. Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω με λόγια, όμως είναι σαν να τη βλέπω ακόμα και τώρα μπροστά μου. Εκείνη τη μέρα άθελά μου είχα υπογράψει ένα συμβόλαιο, που κανένας και τίποτα δεν μπορεί να το ακυρώσει. O τόπος αυτός είχε γίνει η μήτρα που με ξαναγέννησε και μου έδωσε ξανά τη ζωή. Κι αφού αποφάσισα να αφήσω να τον πατήσουν ξένα ποδάρια, είναι σαν να τον πρόδωσα σαν να έχω προδώσει τη μήτρα της ίδιας μου της μάνας. Αυτό είναι το παραμύθι, δάσκαλε. Ποιητής είσαι. Σοφός είσαι και μέγας τρελός είσαι και του λόγου σου. Έχεις χρέος λοιπόν, να με καταλάβεις…»

«Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ»

Εκδόσεις: Χάρτινη Πόλη (2016)

Σελίδες: 516

Τιμή με έκπτωση: 8,91€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Το «Αγαμέμνων» αντίκριζε την μπούκα του λιμανιού της Αλεξάνδρειας. Μπροστά ξανοιγόταν η αρχαία Μεσόγειος, γεμάτη σοφία και φαντάσματα. Ο πιλότος άφησε τη γέφυρα και κατέβηκε από την κρεμαστή σκάλα στη πιλοτίνα. Το χοντρό καραβόσκοινο, που είχε δεθεί στη ρυμούλκα για να σύρει το πλοίο από τον ντόκο του μέχρι το σημείο απ’ όπου ο καπετάνιος θα αναλάμβανε την διακυβέρνησή του, τυλιγόταν τώρα αργά αργά, γύρω από το βαρούλκο, τρίζοντας από κούραση και γηρατειά. Οι έλικες φουλάρισαν και το σκάφος όρμησε ακάθεκτο για τον βορρά. Προορισμός η Ελλάδα. Είχα σκαρφαλώσει στο κοράκι του καραβιού και κοίταζα με δέος τα κύματα που σχημάτιζαν σκοτεινά βάραθρα έτοιμα να το καταπιούν. Η πλώρη βυθίστηκε απότομα σε ένα τέτοιο κενό και αμέσως ένιωσα την ανάγκη να ξαπλώσω. Η ναυτία μου χάλασε τη διάθεση. Κατευθύνθηκα τρικλίζοντας στο κατάστρωμα της τρίτης θέσης και άφησα το κορμί μου να σωριαστεί στο πάπλωμα, που είχε στρώσει κατάχαμα η μάνα. Μια μικρή περιπέτεια τελείωνε. Μια μεγάλη περιπέτεια άρχιζε.