«ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ», της Rachael Lippincott σε συνεργασία με τους Mikki Daughtry και Tobias Iaconis – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ», της Rachael Lippincott σε συνεργασία με τους Mikki Daughtry και Tobias Iaconis – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Λιβάνη

Σελίδες: 280

Τιμή με έκπτωση: 12,51€

          Για τους περισσότερους από εμάς τα παιδικά-εφηβικά μας χρόνια είναι συνυφασμένα με ξέγνοιαστες στιγμές, αμέτρητα παιχνίδια με συνομηλίκους μας, εκδρομές και μπάνια στη θάλασσα, ένα όμορφο προστατευτικό οικογενειακό περιβάλλον γεμάτο θαλπωρή, ασφάλεια και οικείες αγαπημένες μυρωδιές, όπως τα γλυκά και τα φαγητά που φτιάχνει η μητέρα μας. Διότι νεότητα σημαίνει εξ ορισμού υγεία, δύναμη, διάθεση για να ζήσεις τη ζωή σε όλο της το μεγαλείο, γνωρίζοντας πως έχεις πάρα πολύ χρόνο μπροστά σου. Ο θάνατος μοιάζει με κάτι εξαιρετικά απόμακρο, σκοτεινό και τόσο απίθανο όσο και τα παραμύθια με τις κακές μάγισσες και τους δράκους που τον σπέρνουν σε ανυποψίαστα παιδιά, έτσι δεν είναι; Κι όμως, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που ορισμένοι συνάνθρωποί μας στην ευαίσθητη παιδική και εφηβική ηλικία τους δε ζουν καθόλου τέτοιες ζωές, ούτε έχουν παρόμοιες αναμνήσεις. Η δική τους πραγματικότητα αρχίζει και τελειώνει μέσα στο αποστειρωμένο και ανοίκειο περιβάλλον ενός νοσοκομείου, με τη μυρωδιά των κάθε είδους αντισηπτικών να μοιάζει αποπνικτική, τις νοσοκόμες να προσπαθούν να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι τους, τα παιχνίδια τους να είναι τα κάθε λογής φάρμακα και συσκευές που είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν και τα όνειρά τους να περιορίζονται μόνο μέχρι τον επόμενο χρόνο ή την επόμενη πενταετία – εάν σταθούν τυχεροί και βρουν συμβατό δότη, ώστε να επιμηκύνουν για λίγο την έτσι κι αλλιώς εύθραυστη και καταδικασμένη ζωή τους. Το υπέροχο, συγκινητικό βιβλίο «Ένα βήμα πιο κοντά», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη, πραγματεύεται ακριβώς αυτό: τη ζωή εκείνων των λιγότερο τυχερών που πάσχουν από κυστική ίνωση, μια σοβαρή κληρονομική νόσο που προσβάλλει συνηθέστερα τους πνεύμονες και για την οποία ακόμα δεν έχει βρεθεί θεραπεία.

          Η ιστορία μας ξεκινάει με τη δεκαεξάχρονη Στέλλα η οποία διαγνώστηκε με την παραπάνω ασθένεια πολύ νωρίς, έχοντας έτσι περάσει το μεγαλύτερο μέρος της σύντομης ζωής της μέσα σε νοσοκομεία, με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες να προσπαθούν να της προσφέρουν τις απαραίτητες ανάσες ανακούφισης, ώστε να συνεχίσει να ζει· και όταν λέμε «ανάσες» τις εννοούμε κυριολεκτικά. Οι πνεύμονες της Στέλλας, που αν ήταν υγιείς θα μπορούσε κάποιος να τους απεικονίσει τόσο όμορφους και ζωντανούς όσο αυτοί οι λουλουδιασμένοι στο εξώφυλλο του βιβλίου –κάτι που σκέφτηκε και έκανε η αδερφή της η Άμπι, η οποία ανέλαβε να ζήσει για εκείνη όσα η ίδια η Στέλλα δεν μπορεί–, υπολειτουργούν λόγω της κυστικής ίνωσης, αναγκάζοντας έτσι τη νεαρή κοπέλα να αγωνίζεται κυριολεκτικά για την κάθε ανάσα που παίρνει. Περιμένοντας να βρεθεί κάποιος συμβατός δότης, ώστε να καταστεί δυνατή η μεταμόσχευση πνευμόνων, που θα τη βοηθήσει να βιώσει μια υγιή ζωή για τουλάχιστον πέντε χρόνια, η ηρωίδα μας προσπαθεί να ζήσει όσο πιο φυσιολογικά γίνεται. Πηγαίνει στο σχολείο, διαβάζει λογοτεχνία, ακούει μουσική, έχει δύο υπέροχες κολλητές, χαζεύει τις φωτογραφίες που της έχει στείλει η αδερφή της από όλους τους τόπους που έχει επισκεφτεί και από όποιο τρελό σπορ έχει κάνει και προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει όσο περισσότερο κόσμο μπορεί μέσα από το site της, όπου αναρτά οτιδήποτε αφορά στην ασθένεια από την οποία πάσχει. Δεν έχει ταξιδέψει ποτέ μακριά από την πόλη της, ενώ αντίθετα γνωρίζει κάθε σπιθαμή του νοσοκομείου όπου μπαινοβγαίνει από παιδί, όπως και το μόνιμο προσωπικό επίσης. Όσο όμως και αν έχει οργανώσει την ασθενική ζωή της η Στέλλα, δεν μπορεί να προβλέψει πως εκείνη θα ανατραπεί μέσα σε λίγα λεπτά, όταν απρόσμενα μια ημέρα νοσηλείας ρουτίνας θα γνωρίσει τον ατίθασο Γουίλ, ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι το οποίο πάσχει από το επόμενο στάδιο της κυστικής ίνωσης, τη B. Cepacia, μια πάθηση που δε σηκώνει ούτε μεταμόσχευση ούτε κάποιο από τα γνωστά δοκιμασμένα φάρμακα. Εάν δε ο Γουίλ έρθει κοντά στη Στέλλα, περισσότερο από τα δύο μέτρα δηλαδή που επιτρέπεται, τότε θα της μεταφέρει την ασθένειά του, καταστρέφοντας μια για πάντα οποιαδήποτε πιθανότητα έχει η ίδια για να κάνει μεταμόσχευση πνευμόνων. Όμως ο έρωτας αποφασίζει διαφορετικά για τους δυο εφήβους και μέρα με τη μέρα θα έρθουν πιο κοντά, προσπαθώντας πάντα να διατηρούν την απόσταση ανάμεσά τους στα δύο ασφαλή μέτρα. Χρειάζεται άραγε η αγάπη και η έλξη την αυτούσια σωματική επαφή για να γιγαντωθεί και να ολοκληρωθεί ή τελικά οι ψυχές και τα συναισθήματα είναι εκείνα που μετράνε περισσότερο; Και τι θα γίνει όταν μια μέρα κατά τα άλλα υπέροχη, ο Γουίλ θα χρειαστεί να δώσει το φιλί της ζωής στην αγαπημένη του, μέχρι να την αναλάβουν οι γιατροί, ένα φιλί πολυπόθητο και ενδεχομένως φονικό μαζί;

          Στο οπισθόφυλλο γράφει πως όσοι αγάπησαν το «Λάθος Αστέρι» θα λατρέψουν το «Ένα Βήμα πιο Κοντά». Παρά το γεγονός ότι το πρώτο δεν το έχω διαβάσει ακόμα, το δεύτερο το λάτρεψα όσο λίγα. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα βιβλίο γεμάτο ανούσιες –για εμάς τους ενήλικους πάντα, που έχουμε ήδη ξεχάσει την εφηβεία μας– ανησυχίες, αλλά ένα μυθιστόρημα μεστό, γεμάτο από τη φρέσκια οπτική της πολύτιμης ζωής, μιας ζωής που δεν είναι για κανέναν μας δεδομένη. Όσοι έχετε κατά καιρούς νοσήσει από κάτι λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό, μπορείτε να κατανοήσετε πόσο πιο δραματικό είναι αυτό όταν συμβαίνει στην ευαίσθητη εφηβεία μας, τότε που νομίζουμε πως είμαστε άτρωτοι, παντοδύναμοι και πως όλος ο κόσμος είναι απλωμένος στα πόδια μας για να τον αρπάξουμε και να τον απολαύσουμε όποτε θέλουμε. Η Στέλλα και ο Γουίλ θα σας αποδείξουν πως η ζωή είναι τόσο εύθραυστη όσο και τα πανέμορφα λουλούδια των πνευμόνων του εξωφύλλου, όμως η ευωδιά τους φτάνει για να μας κάνει ευτυχισμένους. Η αληθινή, ολοκληρωτική αγάπη αρκεί για να μας κάνει να νιώσουμε πλήρεις ακόμα και αν δεν αγγίξουμε ποτέ το αντικείμενο του έρωτά μας. Διαβάστε το, Φίλοι μου και θα αισθανθείτε «Ένα βήμα πιο κοντά» στο πραγματικό νόημα της ζωής!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν μπορείς να αγγίξεις ποτέ;

Η Στέλλα περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο νοσοκομείο λόγω των αδύναμων πνευμόνων της. Πρέπει να μένει σε απόσταση ασφαλείας από οποιονδήποτε ή οτιδήποτε μπορεί να της μεταδώσει κάποια λοίμωξη. Δύο μέτρα μακριά, χωρίς εξαιρέσεις.

Ο Γουίλ θέλει να βγει από το νοσοκομείο. Δεν ενδιαφέρεται για τη θεραπεία του ή για τη δοκιμή ενός νέου φαρμάκου. Σύντομα θα γίνει δεκαοκτώ και ελπίζει να καταφέρει να δει τον κόσμο και όχι μόνο τα νοσοκομεία του. Είναι αυτός από τον οποίο πρέπει η Στέλλα να προστατευτεί. Αν την πλησιάσει, μπορεί ένας από τους δύο να πεθάνει. Ο μόνος τρόπος να μείνουν ζωντανοί είναι να έχουν μεταξύ τους δύο μέτρα απόσταση. Αυτό δεν είναι ασφάλεια αλλά τιμωρία.

Όμως για πόσο καιρό θα πρέπει να ζει κάποιος φοβούμενος όλα τα εάν... Η ψυχή δε γνωρίζει χρόνο.

Όσοι αγάπησαν το Λάθος Αστέρι θα λατρέψουν το Ένα Βήμα πιο Κοντά

«Για πρώτη φορά νιώθω το βάρος κάθε εκατοστού, κάθε χιλιοστού των δύο μέτρων που παρεμβάλλονται ανάμεσά μας. Τραβάω πάνω μου το φούτερ μου και προσπαθώ να αγνοήσω το γεγονός ότι αυτή η απόσταση θα υπάρχει πάντα».

Μετάφραση από τα αγγλικά: ΚΡΙΣΤΥ ΚΟΥΝΙΝΙΩΤΗ