«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ», του Γιάννη Φιλιππίδη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ», του Γιάννη Φιλιππίδη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 472

Τιμή με έκπτωση: 15,60€

          Κάθε φορά που παίρνω στα χέρια μου ένα νέο βιβλίο του πολυαγαπημένου συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη, αισθάνομαι ενθουσιασμό και απερίγραπτη προσμονή αφού είμαι πεπεισμένη πως θα με συνεπάρει και πάλι, όπως συμβαίνει πάντα. Κάθε φορά θεωρώ πως έχω διαβάσει το κορυφαίο δημιούργημά του, θεωρώντας πως τα έχει γράψει όλα και έχει ξεδιπλώσει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη όλο το συγγραφικό ταλέντο και την ανεξάντλητη έμπνευσή του μέσα από το προηγούμενο έργο του· και κάθε φορά πέφτω έξω στις προβλέψεις μου, καθώς τίποτα δεν με προετοιμάζει για όσα θα «ζήσω» διαβάζοντας το εκάστοτε νέο μυθιστόρημά του, καθώς πάντοτε και με εντυπωσιακή συνέπεια ο συγγραφέας αποδεικνύει την αστείρευτη ικανότητά του να δημιουργεί ένα ολόκληρο σύμπαν με ήρωες που λατρεύουμε ή μισούμε ή που δεν μπορούμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι πώς αισθανόμαστε γι’ αυτούς, ενώ συνεχώς κατορθώνει να καταπιάνεται με ένα διαφορετικό και άκρως ενδιαφέρον θέμα. Αισθάνομαι δε ιδιαίτερη τιμή και ευγνωμοσύνη διότι ο συγγραφέας –όπως στο προηγούμενο βιβλίο του με τίτλο «Είχε λιακάδα σήμερα», έτσι και στο νέο του μυθιστόρημα «Το σπίτι με τις κλειδαριές», που κυκλοφορεί και αυτό από την Άνεμος Εκδοτική–, μου εμπιστεύεται τη διόρθωση του χειρογράφου του. Έτσι έχω το ανεκτίμητο προνόμιο να διαβάζω πρώτη κάθε του νέο πόνημα και ως αναγνώστρια και μόνο θα σας εκθέσω εδώ την άποψή μου γι’ αυτό το δωδέκατο έργο του, ένα βιβλίο ξεχωριστό που λάτρεψα και ειλικρινά θεωρώ πως είναι ένα από τα κορυφαία έργα του, έως τώρα πάντα γιατί το μέλλον είναι άδηλο και μπορεί ο συγγραφέας να μας επιφυλάσσει ακόμα καλύτερες εκπλήξεις.

          Αυτήν τη φορά ο χαρισματικός Γιάννης Φιλιππίδης μάς ταξιδεύει στα τέλη της δεκαετίας του ’50 στη Στυλίδα. Σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια γεννιέται το τρίτο παιδί του Αρίστου και της Καλομοίρας, όμως η δύσκολη γέννα μαζί με μια επιλόχεια μόλυνση της λεχώνας, θα στερήσουν από το νεογέννητο τη μητρική στοργή και θαλπωρή. Έτσι, η μικρή Κατερίνα μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο και εχθρικό, δίπλα σε δύο μεγαλύτερα αδέρφια, τη Βαρβάρα και τον Δαμιανό –που διαρκώς της επιρρίπτουν άδικες ευθύνες και κατηγόριες για την πρόωρη απώλεια της μάνας τους–, και σε έναν πατέρα καταρρακωμένο από τον χαμό της λατρεμένης συντρόφου του –ο οποίος επιλέγει συνειδητά την επίπλαστη λήθη μέσα από το αλκοόλ–, στερώντας έτσι ασυνείδητα την προσοχή, την προστασία και την αγάπη που χρειάζεται το στερνοπούλι του. Μικρές εξαιρέσεις, οι στιγμές που ο Αρίστος είναι νηφάλιος και προσπαθεί να αποζημιώσει την αδικημένη κόρη του, χωρίς όμως αυτό να επουλώνει πραγματικά τις χρόνιες πληγές που έχουν χαραχτεί πάνω στην ευαίσθητη παιδική ψυχή από την κακομεταχείριση, την κατάφωρη αδικία, τον εκφοβισμό από όλο σχεδόν το περιβάλλον του χωριού και τις μόνιμες κατηγόριες από τα άσπλαχνα αδέρφια της.

          Τα χρόνια περνούν και η Κατερίνα μεγαλώνει και ανθίζει όπως ένα αγριολούλουδο, χωρίς καμιά φροντίδα και καμία συμπαράσταση, εκτός από την περιστασιακή υποστήριξη του γεννήτορά της. Ούτε όμως καν η ίδια, ή ακόμα και η πιο νοσηρή φαντασία, θα μπορούσε να διανοηθεί το διαβολικό σενάριο που υφαίνουν ο Δαμιανός και η Βαρβάρα για τη μικρή αδερφή τους. Άνθρωποι στεγνοί και οι δύο, χωρίς αισθήματα, με συσσωρευμένα απωθημένα, κακία, αδιαφορία και εγωισμό μέσα τους, αποφασίζουν να εκμεταλλευτούν τη νιότη και την αγνότητα της αδερφής τους κάνοντας μια ανίερη συμφωνία με αδίστακτους ανθρώπους του υποκόσμου, ώστε να κερδίσουν χρήματα και να εξασφαλίσουν την ακούσια –και εν αγνοία της ίδιας και του πατέρα τους– απομάκρυνση της ανεπιθύμητης Κατερίνας. Η κοπέλα θα οδηγηθεί σε ένα μεγαλοαστικό σπίτι της πρωτεύουσας, εντελώς διαφορετικό από το απλοϊκό δικό της. Ένα σπίτι όπου βασιλεύει ο πλούτος, η κοινωνική αποδοχή και καταξίωση, η ψυχική απομάκρυνση και το αψεγάδιαστο «φαίνεσθαι», ενώ απουσιάζει η ουσία, η αληθινή επικοινωνία, η αγάπη και η γονική στοργή. Ο νεαρός Παύλος, έχοντας μεγαλώσει κυριολεκτικά σε ένα σπίτι γεμάτο κλειδαριές, που τον εμποδίζουν να κυκλοφορήσει ελεύθερα στον κόσμο, περιορίζεται σε μία τυπική επικοινωνία με τους απομακρυσμένους και αδιάφορους γονείς του, προσπαθώντας να διαχειριστεί τα απρόσμενα και ενίοτε βίαια ξεσπάσματά του εξαιτίας του διπολικού ψυχισμού του. Η έλευση της Κατερίνας στη ζωή αυτής της τόσο αντιφατικής οικογένειας θα φέρει μια νέα, ζωογόνα πνοή και θα αλλάξει ανθρώπους, ισορροπίες, σχέσεις και συμπεριφορές, χωρίς κανείς να μπορεί να το αποτρέψει.

          «Το σπίτι με τις κλειδαριές» είναι ένα μυθιστόρημα μεστό και ταυτόχρονα λιτό, απέρριτο και συνάμα πλούσιο, συγκινητικό και την ίδια στιγμή χιουμοριστικό, ακατέργαστο και εξευγενισμένο, καθηλωτικό και ευαίσθητο, δουλεμένο πάντοτε στην εντέλεια, με τη γνωστή και αδιαμφισβήτητη μαεστρία του συγγραφέα που έχουμε αγαπήσει εδώ και χρόνια. Μας παρασύρει σε ένα αναγνωστικό ταξίδι στο πρόσφατο παρελθόν της χώρας μας, στα ταραγμένα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών και της άκρατης ασυδοσίας της μεταπολίτευσης. Μας ξεναγεί στις στενόμυαλες και συχνά άδικες συμπεριφορές της ελληνικής επαρχίας της ίδιας εποχής, που στιγμάτιζαν κάθε τι διαφορετικό ως κατακριτέο και απορριπτέο, τότε που ο εκφοβισμός υπήρχε και βασάνιζε ανθρώπινες ψυχές, αλλά δεν λεγόταν ακόμα «bullying», ίσως μόνο «τραμπουκισμός», αλλά ήταν το ίδιο βάναυσος και ασήκωτος για όποιον ήταν αναγκασμένος να τον υποστεί. Ο συγγραφέας, επίσης, καταπιάνεται με μία πολύ ιδιαίτερη ψυχική κατάσταση, αυτήν της διπολικής σχιζοφρένειας, με τρόπο ευαίσθητο και αβρό, προσπαθώντας να μας προϊδεάσει για όσα αυτή συνεπάγεται για τον ίδιο τον πάσχοντα και όσους τον συναναστρέφονται.

Μέσα από την καθηλωτική ιστορία των δύο νεαρών ηρώων, ο Γιάννης Φιλιππίδης μάς μιλάει για την αξία της αληθινής και χωρίς όρους αμοιβαίας αγάπης, για την αποδοχή, τη συγχώρεση, τη δικαίωση και τη λύτρωση, όπως και για τις απρόσμενες ευκαιρίες που μας προσφέρει η ίδια η ζωή δίνοντάς μας τα «κλειδιά» ώστε να «ξεκλειδώσουμε» το δικό μας, καλά φυλαγμένο, κομμάτι ευτυχίας. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον αγαπητό συγγραφέα για το νέο του μυθιστόρημα «Το σπίτι με τις κλειδαριές», το οποίο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Στην ελληνική επαρχία των τελών της δεκαετίας του ’50, γεννιέται η Κατερίνα σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την απώλεια της μάνας της εξαιτίας της δύσκολης γέννας. Το άτυχο κορίτσι, έχοντας νιώσει μονάχα μια φορά τη θαλπωρή του μητρικού κόρφου, θα μεγαλώσει μέσα στην απόρριψη, την επίρριψη δυσανάλογων ευθυνών και τον εκφοβισμό όχι μόνο από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά και από την ίδια της την οικογένεια με εξαίρεση τον πατέρα της.

Στα χρόνια της δικτατορίας, σε μια καθεστωτική, μεγαλοαστική οικογένεια μεγαλώνει ο Παύλος, ένας έφηβος στερημένος από τη γονική στοργή, βυθισμένος στις αντιφάσεις και τα ξεσπάσματα του διπολικού χαρακτήρα του, περιορισμένος μέσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο κλειδαριές, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Όμως η ζωή που χαμογελάει μόνο στις φωτεινές ψυχές, θα οδηγήσει τις μοίρες των δύο εφήβων, ενώνοντάς τους με τρόπο απρόβλεπτο και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ωθώντας τους να ερωτευτούν με απόλυτη σφοδρότητα, μέσα σε ένα απειλητικό περιβάλλον όπου ελλοχεύουν απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Οι δυο τους θα χρειαστεί να παλέψουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν την κοινή ζωή που ονειρεύονται. Θα κατορθώσουν να λειάνουν τις παλιές προσωπικές τους πληγές και ν’ αφεθούν στο μέλλον που η καλή Μοίρα έχει ορίσει γι’ αυτούς;

Ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα από τον Γιάννη Φιλιππίδη με εκρηκτικούς χαρακτήρες, καταιγιστική πλοκή, άφθονο σασπένς και καυστικό χιούμορ, που μένει αλησμόνητο.