«ΑΣΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΛΗΣ, Έρωτας και δημοκρατία», παρουσιάζει ο Γιώργος Φυτιλής - Συστήνει η Κλειώ Τσαλαπάτη

     Η «γνωριμία» μου με τον εξαίρετο συγγραφέα Γιώργο Φυτιλή έγινε με  προηγούμενο βιβλίο του με τον τίτλο «Ο μικρός αυτοκράτορας», που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική. Ευθύς εξαρχής, με μάγεψε ο άρτιος συγγραφικός του λόγος, το καυστικό και πανέξυπνο χιούμορ του και η εντυπωσιακή ικανότητά του να συνδυάζει την ευφάνταστη μυθοπλασία με την πραγματικότητα, δίνοντας άφθονη «τροφή για σκέψη» στον αναγνώστη. Συνεπώς, ήταν ηλίου φαεινότερο για μένα πως ο χαρισματικός συγγραφέας έχει τη σπάνια ικανότητα να συνδέει και να εναρμονίζει την ιστορία του εκάστοτε μυθιστορήματός του με την απτή σύγχρονη καθημερινότητα και όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αυτό αποδεικνύει πως είναι ένας άνθρωπος ευαίσθητος και με οξεία αντίληψη, που αφουγκράζεται τα προβλήματα και τις παθογένειες της κοινωνίας μας και στοχεύει ώστε, μέσα από το κάθε πόνημά του, να επισημαίνει κάποια πράγματα στον αναγνώστη, προκαλώντας τον να σκεφτεί λίγο περισσότερο από την προφανή ιστορία που του αφηγείται.
          Όταν λοιπόν έφτασε στα χέρια μου το νέο ιστορικό του μυθιστόρημα, η χαρά μου δεν περιγραφόταν, αφενός γιατί η μεγάλη μου αγάπη στη Λογοτεχνία είναι το συγκεκριμένο είδος και, αφετέρου, διότι ήμουν σίγουρη πως το νέο αναγνωστικό μου ταξίδι θα με αποζημίωνε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αφού θα γινόταν μέσα από τη γνωστή και αγαπημένη πένα του συγκεκριμένου συγγραφέα. Οι προσδοκίες μου επαληθεύτηκαν στο έπακρο και το νέο βιβλίο του Γιώργου Φυτιλή είναι ένα μυθιστόρημα που δεν θα πάψω να συστήνω σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς μου ως ένα ιστορικό μυθιστόρημα αξιώσεων.
        Ο ταλαντούχος συγγραφέας όχι μόνο έχει κάνει ιστορική έρευνα σε βάθος, ώστε να μπορέσει να αντλήσει όλα τα απαραίτητα ιστορικά στοιχεία για τα υπαρκτά πρόσωπα της εποχής, αλλά τα συνδύασε και με την αστείρευτη φαντασία του για να προσαρμόσει όλες αυτές τις πληροφορίες και τα όποια κενά και ελλείψεις –αφού η Ιστορία έχει αναρίθμητες αναφορές στον Περικλή και τα επιτεύγματά του, αλλά ελάχιστες αναφορές στην αξιόλογη σύντροφο και συνοδοιπόρο του Ασπασία– σε μία μυθιστορηματική πλοκή απόλυτα πιστή στα γεγονότα, μα και απόλυτα κατανοητή κι ελκυστική στον σύγχρονο αναγνώστη. Πέρα από όλα αυτά όμως, ανέδειξε την τότε δεινή θέση της γυναίκας στη δημοκρατική Αθήνα του «χρυσού αιώνα» του Περικλή και τη συνέδεσε με την τωρινή θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, η οποία δυστυχώς δεν έχει αλλάξει σημαντικά στο πέρασμα των αιώνων.
        Ευχαριστώ θερμά τον αγαπητό Γιώργο Φυτιλή για την ανταπόκριση στην πρόσκλησή του από τους «Φίλους της Λογοτεχνίας» και για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να μας «μιλήσει» ο ίδιος για το νέο συναρπαστικό ιστορικό του μυθιστόρημα «ΑΣΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΛΗΣ, Έρωτας και δημοκρατία». Του εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλο το πλούσιο συγγραφικό του έργο, καθώς και στο νέο πόνημά του, και σας προσκαλώ να διαβάσετε όσα μας εκμυστηρεύεται ο συγγραφέας, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο περισσότερο την Ασπασία, τον Περικλή και την πορεία τους στον 5^ο αιώνα π.Χ., έναν αιώνα που έμεινε γνωστός στην ανθρωπότητα ως «χρυσός»!
 
    «Η Ιστορία δεν λέει κανένα ψέμα και δεν αποσιωπά καμιά αλήθεια», έγραψε ο Ρωμαίος ρήτορας και ιστορικός Τάκιτος και ο Γάλλος ποιητής και ο πολιτικός Λαμαρτίν σημείωσε πως «η Ιστορία διδάσκει τα πάντα, ακόμα και το μέλλον». Ακολουθώντας τα φιλοσοφικά χνάρια του Τάκιτου και του Λαμαρτίν, ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε και, ίσως, να θεραπεύσουμε το ειδεχθέστερο των εγκλημάτων, που στις μέρες μας πήρε τη μορφή μαύρης χιονοστιβάδας: τη δολοφονία της γυναίκας, με βασική αιτία κι αφορμή τη συντροφική ερωτική της σχέση· τη γυναικοκτονία.
    Η Ασπασία κι ο Περικλής ήταν δυο χαρισματικοί άνθρωποι που είχαν βάλει στόχο της ζωής τους ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Με την ειρηνική εξέλιξη της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας και όχι με τη βίαιη κι αιματηρή επανάσταση. Η Ασπασία αγωνίστηκε μέσα απ’ την παιδεία, με πίστη και θυσία του προσωπικού της συμφέροντος, να βγάλει τη γυναίκα απ’ τη «φυλακή» του γυναικωνίτη –με την παλλακίδα του συζύγου στο διπλανό δωμάτιο– και να την τοποθετήσει δίπλα στον άντρα· ελεύθερη, με τα ίδια φυσικά και νομικά δικαιώματα.
    Ο Περικλής, με πράξεις και ρητορικούς λόγους, αγωνίστηκε να διδάξει στους Αθηναίους τους βασικούς κανόνες της δημοκρατίας. Το πολίτευμα που απελευθερώνει τη ζωτικότητα και δημιουργικότητα του πολίτη, χωρίς διακρίσεις και προαπαιτούμενα. Το πολίτευμα που διδάσκει την πολιτική ισότητα και σέβεται τη φυσική ισότητα. Σε κάθε δικαίωμα του ανθρώπου αντιστοιχούν μία ή περισσότερες υποχρεώσεις και σε κάθε υποχρέωση αντιστοιχούν ένα ή περισσότερα δικαιώματα.
    Η Ασπασία εγκατέλειψε την κοινωνική ζωή της εταίρας, με τα γλέντια από συμπόσιο σε συμπόσιο –που καμιά Αθηναία γυναίκα σύζυγος δεν απόλαυσε– και υποθήκευσε στην ανδρική πολιτική εξουσία την προσωπική της ελευθερία. Απαρνήθηκε τα πλούσια εισοδήματα της εταίρας και την ευχέρεια να επιλέγει τον ερωτικό της σύντροφο κάθε φορά που πήγαινε σε συμπόσιο αντρών· κάθε φορά που πήγαινε στο θέατρο.
    Όταν συναντήθηκαν οι δυο τους, Περικλής και Ασπασία, έκαναν τη μεγαλύτερη αλλαγή –ίσως και ειρηνική επανάσταση– που μπορούσαν να κάνουν δυο άνθρωποι: άλλαξαν τον εαυτό τους. Μέσα στον «ωκεανό» της ανδροκρατούμενης και φαλλοκρατικής Αθήνας του 5^ου αιώνα π.Χ., δημιούργησαν μία μοναδική «νησίδα μονογαμικής, συντροφικής, ερωτικής σχέσης. Μια σχέση που την προστάτευε ο θεός Έρωτας και την οδηγούσαν τα πλούσια συναισθήματα και η δημοκρατική λογική.
    Το μοναδικό παιδί που γέννησαν, το ανάθρεψαν και το διαπαιδαγώγησαν σ’ ένα περιβάλλον οικογενειακής ισορροπίας. Σ’ ένα περιβάλλον όπου οι δυο γονείς ζούσαν την κάθε ώρα τα θετικά συναισθήματα της ισορροπημένης, συντροφικής, ερωτικής σχέσης. Μεγάλωσε το παιδί τους, παρακολούθησε μαθήματα δίπλα σε γνωστούς δάσκαλους και εκλέχτηκε στρατηγός.
    Τα δυο παιδιά του Περικλή –απ’ τον πρώτο και ταραγμένο γάμο του, που έγινε με τους κανόνες της κοινωνικής επιταγής κι όχι με τους κανόνες της αγάπης– μεγάλωσαν με ψυχολογικά προβλήματα και συνέχεια μάλωναν με τον πατέρα τους. Ο Αλκιβιάδης, που ήταν ξάδελφός τους, έλεγε δημόσια πως τα παιδιά του Περικλή ήταν βλάκες!
    Οι Αθηναίοι άντρες, που βίωναν την πλούσια ερωτική ζωή –με σύζυγο, παλλακίδες, εταίρες και αυλητρίδες–, εναντιώθηκαν στο ανατρεπτικό «φαινόμενο» Ασπασίας και Περικλή. Επαναστάτησαν, επειδή κινδύνευαν τα αντρικά τους προνόμια. Με μπροστάρηδες τους ποιητές της πολιτικής κωμωδίας –καλύτερα, της σατιρικής κωμωδίας– λοιδόρησαν τους δυο ευτυχισμένους ερωτευμένους, τους χλεύασαν, τους έβρισαν και τους περιγέλασαν· μη χάσουν οι ίδιοι τα προνόμια…
    Οι ερωτευμένοι Ασπασία και Περικλής είχαν τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη κι αφοσίωση ο ένας για τον άλλον που οι βρισιές και οι χλευασμοί, απλά, γιγάντωναν την κοινή αυτοπεποίθησή τους. Ποτέ δεν κατέθεσαν μήνυση σε βάρος των υβριστών τους, ποτέ δεν απάντησαν στις ύβρεις –ακόμα κι όταν κατονόμαζαν πόρνη την Ασπασία και νόθο το παιδί τους– και ποτέ δεν άλλαξαν τη ζωή τους. Χαμογελούσαν ο ένας στον άλλον και ζούσαν την ευτυχία της ισορροπημένης συντροφικής σχέσης.
    Οι φαλλοκράτες άντρες της Αθήνας έφτασαν στο ακρότατο σημείο ηθικής πτώσης όταν έστειλαν την Ασπασία –την πρώτη γυναίκα στην Ιστορία– στο δικαστήριο με την πλαστή κατηγορία της αθεΐας. Κι εκεί φανερώθηκε το μεγαλείο της ισορροπημένης συντροφικής ερωτικής σχέσης τους. Ο Περικλής, ο άντρας που αντιμετώπισε με θάρρος και γενναιότητα τον θάνατο σε πολεμικές μάχες σώμα με σώμα και πάλεψε ψύχραιμα με θανατερές ίντριγκες και συνομωσίες πολιτικών αντιπάλων, λύγισε. Όταν σκέφτηκε πως θα μείνει μόνος στη ζωή, χωρίς την Ασπασία, ένα δάκρυ ξέφυγε απ’ την ψυχή του. Λύγισε ο άντρας σύντροφος και με τρεμάμενη φωνή απάντησε στους δικαστές: «Αν σκοτώσετε την Ασπασία, γιατί αυτή θα είναι η δικαστική σας απόφαση, θα την ακολουθήσω στον θάνατο…»
    Η ιστορία της Ασπασίας και του Περικλή διδάσκει μια πανανθρώπινη αλήθεια, που ποτέ δεν διαψεύστηκε και, ίσως, ποτέ δεν θα διαψευστεί. Η ανισόρροπη συντροφική και ερωτική σχέση των δύο συντρόφων είναι το χειρότερο περιβάλλον για να γεννηθεί, να μεγαλώσει και να διαπαιδαγωγηθεί ένα παιδί. Είναι το χειρότερο περιβάλλον για τους δύο συντρόφους και γεννάει εγωισμούς, αντιπαραθέσεις, αντιπαλότητες, μαλώματα, μίσος και θανατερές πράξεις. Γεννάει τη δολοφονία της γυναίκας, που έχει σαν βασική αιτία κι αφορμή τη συντροφική ερωτική σχέση: τη γυναικοκτονία.
    Οι δυο σύντροφοι μοιράζονται στα ίσα τα κέρδη αν έχουν ισορροπημένη συντροφική ερωτική σχέση. Αυτοί βιώνουν το μεγαλείο της αγάπης και τα παιδιά έχουν ζωντανές ελπίδες και ανοιχτούς δρόμους για να πορευτούν τα όνειρά τους. Όταν προκύψουν οι «ζημιές» της ανισόρροπης συντροφικής ερωτικής σχέσης, αυτές μοιράζονται άνισα. Η γυναίκα μπαίνει στον τάφο, ο άντρας στη φυλακή και τα παιδιά πορεύονται στην ορφάνια· με ψαλιδισμένες ελπίδες και κλειστούς δρόμους για τα όνειρά τους.
 

Γιώργος Α. Φυτιλής

 
Βιογραφικό Γιώργου Φυτιλή:
 
Γεννήθηκα στα χαμηλώματα των Πιερίων και μέσα σε μια στάνη. Ήταν άνοιξη του 1946.

Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια τα πέρασα στο Πολύκαστρο του Κιλκίς, όπου τέλειωσα και το Γυμνάσιο.
Σπούδασα Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και παρακολούθησα –με υποτροφία του συμβουλίου της Ευρώπης– σεμινάρια Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου.
Είμαι πατέρας δύο παιδιών και ζω μόνιμα σε μια γραφική κωμόπολη του δήμου Θερμαϊκού. Τιμήθηκα με βραβείο της ΧΕΝ για το μυθιστόρημά μου «Κι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο», των εκδόσεων Αιγαίο της Θεσσαλονίκης. Είμαι τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
 
Εργογραφία:
«Κι ο θεός έπλασε τον άνθρωπο», μυθιστόρημα, εκδόσεις Αιγαίο, 1990.
«Οι αγωνιστές», διήγημα, εκδόσεις Αιγαίο, 1991.
«Ο άσωτος πολίτης», μυθιστόρημα, εκδόσεις Αιγαίο, 1992.
«Η λαλιά των Σαρακατσάνων», μελέτη, εκδόσεις Αγωνιστής, α΄ έκδοση 1995 & β΄ έκδοση 2013.
«Το μικρό βοσκόπουλο», παραμύθι, εκδόσεις Αγωνιστής, 1996.
«Αύγουστος και Ιουλία», μυθιστόρημα, εκδόσεις Αστάρτη, 2000.
«Άρωμα από τριαντάφυλλα», μυθιστόρημα, εκδόσεις Αστάρτη, 2001.
«Τα παιδιά απ’ τον πλανήτη Ιγκάρρετ», παιδικό, εκδόσεις Λογοσοφία, 2007.
«Πέντε εκατομμύρια για να μ’ αγαπάς», μυθιστόρημα, εκδόσεις Ν. Σ. Μπατσιούλας, 2008.
«Μάρα, η κυρία της Βιέννης», μυθιστόρημα, εκδόσεις Ν. Σ. Μπατσιούλας, 2009.
«Ο μικρός αυτοκράτορας», μυθιστόρημα, Άνεμος εκδοτική, 2021.
«Το στοίχημα της ζωής μου», μυθιστόρημα, εκδόσεις Ανάτυπο, 2022.
«Τα παραμύθια της στάνης», παραμύθι, Σύλλογος Σαρακατσαναίων Θεσσαλονίκης, 2022.
«Η Τρισεύγενη», παραμύθι, Σύλλογος Σαρακατσαναίων Θεσσαλονίκης, 2023.
 
Επικοινωνία με τον συγγραφέα: g.fytilis@gmail.com
 
Επιλεγμένη βιβλιογραφία συγγραφέα:
 
«ΑΣΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΛΗΣ, Έρωτας και δημοκρατία», του Γιώργου Φυτιλή

Εκδόσεις: Άνεμος (2024)
Σελίδες: 312
Τιμή με έκπτωση: 15,48€
Διαβάστε την προδημοσίευση αποσπάσματος στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2024/05/blog-post_24.html
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Στην ανδροκρατούμενη κοινωνία της Αθήνας του 5ου αιώνα π. Χ. η μόρφωση, η εκπαίδευση και η δημόσια ζωή της πόλης είναι αποκλειστικά προνόμια των αντρών. Η νεαρή Ασπασία εγκαταλείπει τη γενέτειρά της Μίλητο και επιλέγει τη ζωή της εταίρας για να επιτύχει τον μοναδικό σκοπό της: να ιδρύσει σχολή για γυναίκες, διδάσκοντάς τους τη ρητορική και σοφιστεία, αλλά και την τέχνη της εταίρας.
Έχοντας ως «όπλα» την καθηλωτική ομορφιά της, την αξεπέραστη πνευματική δύναμη και τις διδαχές του δασκάλου της Απολλώνιου, η Ασπασία κατορθώνει να «σκλαβώσει» κορυφαίους πολιτικούς και οι φιλόσοφοι να μιλούν για εκείνη εγκωμιαστικά. Ο Σωκράτης την επισκέπτεται με τους μαθητές του και οι επιφανείς Αθηναίοι που τη γνωρίζουν στέλνουν εντυπωσιασμένοι τις γυναίκες τους για να την ακούσουν. Όμως η επαναστατική δημόσια συμπεριφορά της Ασπασίας, όπως και το κοφτερό μυαλό της, γίνονται αιτία να απειληθούν τα αντρικά προνόμια. Κατηγορείται για ασέβεια προς τους θεούς και οδηγείται σε δίκη, με προβλεπόμενη ποινή τον θάνατο. 

Ο πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός Περικλής θέτει τις βάσεις για να αλλάξει η Αθηναϊκή κοινωνία. Βάζει τους άριστους του Πνεύματος και της Τέχνης πάνω απ’ την αριστοκρατία του πλούτου και της καταγωγής. Σύντροφος και συνομιλήτριά του είναι η Ασπασία, σε μια εποχή που έμεινε γνωστή ως «ο χρυσός αιώνας του Περικλή».

 
«Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ», του Γιώργου Φυτιλή

Εκδόσεις: Άνεμος (2021)
Σελίδες: 478
Τιμή με έκπτωση: 15,60€
Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2022/03/blog-post.html
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Στη σύγχρονη χώρα των «χιλίων σοφών», ο Αγαθοκλής Πευκοβελόνας αποφασίζει να αφήσει τη βολεμένη ζωή του, αφού δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τη δημαγωγία και την υποκρισία που τον κυκλώνουν από παντού.
Συνειδητοποιεί πως η μόνη ζωή που του αρμόζει πλέον είναι αυτή των άστεγων, όσο σκληρή και αδιανόητη κι αν φαίνεται για έναν άνθρωπο του ήθους και του πολιτισμού του. Εγκαταλείπει τη σύζυγο, τα τέσσερα ενήλικα παιδιά του –εκ των οποίων μόνο κάποια είναι δικά του– και την υποβιβασμένη ανώτερη θέση του στο Δημόσιο, όπου δεν αναγνωρίζεται η αδιαπραγμάτευτη εντιμότητά του.
Στους λίγους μήνες που περνά ως απόκληρος της κοινωνίας, διαπιστώνει πως η προδοσία παίρνει πολλές μορφές, οι οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί ενίοτε λύνονται με συνοπτικές διαδικασίες, οι πρώτες αγάπες δεν σβήνουν ποτέ και για την επιβίωση στον σκληρό και ανελέητο κόσμο –όταν δεν υπάρχει άλλη διέξοδος– ως μοναδική λύση φαντάζει ένας αδίστακτος ψεύτης, κλέφτης και υποκριτής· ένας ταλαντούχος «μικρός αυτοκράτορας»… Είναι, όμως, πράγματι έτσι;
 
Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα αξιώσεων, εμπνευσμένο από τη ζωή, που καθηλώνει με την ευρηματική πλοκή, το αστείρευτο και καυστικό χιούμορ, το γνήσιο συναίσθημα και την πηγαία συγκίνηση.

Προδημοσίευση: «ΑΣΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΛΗΣ, Έρωτας και Δημοκρατία», του Γιώργου Α. Φυτιλή - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΣΠΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΛΗΣ, Έρωτας και δημοκρατία», του Γιώργου Φυτιλή – Γράφει
η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 312
Τιμή με έκπτωση: 15,48€
 
          Ο «χρυσός αιώνας» του Περικλή είναι μια ένδοξη περίοδος της ιστορίας της χώρας μας, για την οποία γνωρίζουμε ταυτόχρονα πάρα πολλά και πολύ λίγα. Είμαστε αυτόπτες μάρτυρες των περισσοτέρων από τα ανεπανάληπτα αριστουργήματα της Τέχνης και του Πολιτισμού που δημιουργήθηκαν τότε και τα οποία έδωσαν τα «φώτα» και τις βάσεις για τη δημιουργία και την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού, όπως ο Παρθενώνας για παράδειγμα, οι επιστήμες, το θέατρο και τόσα άλλα. Την ίδια στιγμή όμως, δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για την καθημερινή ζωή εκείνης της εποχής και ιδιαιτέρως για την καθημερινότητα που βίωναν οι γυναίκες.
Παραδείγματος χάρη, γνωρίζουμε πολλά για τον στρατηγό, ρήτορα και πολιτικό Περικλή, για την περίφημη δημοκρατία της Αθήνας και για τα μεγάλα έργα που επιτεύχθηκαν στην εποχή του· όμως δεν γνωρίζουμε πόσο εύθραυστη και ευάλωτη ήταν στην πραγματικότητα εκείνη η δημοκρατία, όπου ο κάθε διαπλεκόμενος και διεφθαρμένος δημαγωγός είχε τη δυνατότητα να συκοφαντήσει οποιονδήποτε θεωρούσε αντίπαλο κι εχθρό του και να τον σύρει στο δικαστήριο κατηγορώντας τον για κλοπή, εξαπάτηση, ανηθικότητα ή ασέβεια προς τους θεούς, προτείνοντας ως ποινή ακόμα και τον θάνατό του. Επίσης, ενώ είναι τόσα πράγματα γνωστά για τον Περικλή, ελάχιστα έχουν γραφτεί και απομείνει ως μαρτυρίες για τη συμβία και νόμιμη σύζυγό του Ασπασία, εκτός από το γεγονός πως ήταν εταίρα…
          Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως η ανδροκρατούμενη κοινωνία εκείνης της «χρυσής» περιόδου, αλλά και όλες όσες ακολούθησαν στο πέρασμα των αιώνων, φρόντισαν να «καθηλώσουν» τη γυναίκα στον πραγματικό και μεταφορικό γυναικωνίτη. Πάσχισαν να κρύψουν εκείνες τις γυναικείες μορφές που ξεχώρισαν όχι μόνο για το φυσικό τους κάλλος, αλλά κυρίως για το κοφτερό μυαλό και το ανεξάρτητο πνεύμα τους. Τρανό παράδειγμα η κατά σχεδόν οκτώ αιώνες μεταγενέστερη Αλεξανδρινή φιλόσοφος, μαθηματικός και αστρονόμος Υπατία, που δολοφονήθηκε τόσο άδικα και βάναυσα από τους φανατικούς υπερασπιστές της νεόκοπης ακόμα τότε θρησκείας του χριστιανισμού…
          Ο εξαίρετος συγγραφέας Γιώργος Α. Φυτιλής, μέσα από το νέο βιβλίο του που

κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική με τίτλο «Ασπασία και Περικλής - Έρωτας και δημοκρατία», κάνει μία σοβαρότατη έρευνα σε βάθος, χαρίζοντάς μας ένα μοναδικό ιστορικό μυθιστόρημα για τη χαρισματική ρήτορα, σοφίστρια και δασκάλα της αρχαιότητας Ασπασία και τη ζωή της από τη γέννησή της στη Μίλητο έως τον θάνατό της στην Αθήνα. Παρουσιάζει με τρόπο ευνόητο –ενίοτε διασκεδαστικό και καυστικό, αλλά πάντοτε ολοζώντανο και παραστατικό– πολυάριθμα ιστορικά γεγονότα, αποκαλύπτοντάς μας άγνωστες λεπτομέρειες για εκείνη την περίοδο αλλά και την τόσο ξεχωριστή γυναίκα, που η θητεία της ως εταίρα ήταν μόνο ένα σύντομο ενδιάμεσο στάδιο, ένα αναγκαίο «σκαλοπάτι» για να πραγματοποιήσει το όνειρό της: την ίδρυση μιας σχολής ρητορικής και σοφιστείας για γυναίκες, στην Αθήνα του 5^ου αιώνα π.Χ. μέσα σε μια πλήρως ανδροκρατούμενη, παρότι δημοκρατική, κοινωνία.
          Με αφορμή την επερχόμενη κυκλοφορία αυτού του ξεχωριστού αξιόλογου ιστορικού μυθιστορήματος, η Άνεμος εκδοτική μάς παραχώρησε ένα αντιπροσωπευτικό απόσπασμα, που αναφέρεται στα πρώτα χρόνια της Ασπασίας, όταν εκείνη αναγκάστηκε από τις συνθήκες να γίνει εταίρα για να διατηρήσει την ανεξαρτησία της και να σώσει τη ζωή της που βρισκόταν σε κίνδυνο. Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις για την ευγενική παραχώρησή τους, εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στον συγγραφέα σε αυτό το νέο αριστουργηματικό του μυθιστόρημα και σας προσκαλώ να διαβάσετε το ακόλουθο απόσπασμα ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο περισσότερο τη μοναδική Ασπασία τη Μιλήσια!
  
Κεφάλαιο 5
 
Μισή κλεψύδρα χρόνο ύστερα απ’ τα μεσάνυχτα, η Ασπασία φόρεσε τον λευκό της πέπλο, ζώστηκε την πορτοκαλιά ζώνη και ζήτησε έναν μακρύ χιτώνα, για να κρύψει ολόκληρο το κορμί της, ακόμα και τα δάχτυλα των ποδιών.
«Είναι καλοκαίρι και θα σκάσεις», της είπε ο δάσκαλος.
«Καλύτερα να σκάσω μ’ έναν ποδήρη χιτώνα, παρά να μ’ αναγνωρίσουν».
«Πού θα πάμε;» ρώτησε ο Απολλώνιος.
«Στο λιμάνι των Λεόντων», αποφάσισε η Ασπασία.
«Να το ξέρεις πως αυτό είναι επικίνδυνο».
«Θα περάσουμε απ’ τον δρόμο της κατοικίας μου κι αυτό είναι το επικίνδυνο».
«Ασπασία, παίζεις με τον θάνατο!» την προειδοποίησε ο δάσκαλος.
«Θέλω να δω τους τοίχους του», είπε με συγκίνηση η Ασπασία. «Ν’ ανασάνω τον αέρα της γειτονιάς μου και να νιώσω τα αισθήματα της νιότης μου· να δακρύσω. Είναι η τελευταία φορά που θα νιώσω παιδούλα κι αγνή».
«Οι γρήγορες αποφάσεις ίσως αποδειχτούν επιπόλαιες».
«Η καλή μου μάμμη λέει πως κάθε εμπόδιο είναι για κακό ή για καλό, από μας εξαρτάται. Ο παραλίγο βιασμός θα μου βγει σε καλό, βλέπω τη Μοίρα να μου γνέφει».
Υποχώρησε ο Απολλώνιος, ποτέ δεν θα έβαζε εμπόδια στη μοίρα ενός ανθρώπου. Η Ασπασία φόρεσε τον μακρύ χιτώνα, που σερνόταν στο χώμα, και τύλιξε το κεφάλι της μ’ έναν πρόχειρο και ρυπαρό κεφαλόδεσμο. Να κρύψει τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά και το πρόσωπό της. Να μην καταλάβουν οι περαστικοί πως είναι γυναίκα.
 

***

 
Ο Απολλώνιος, αγαπημένος φίλος κι εραστής πλέον, δυνάμωσε το φως της λυχνίας και προχώρησε μπροστά, να οδηγήσει την Ασπασία στον δρόμο που χάραξε η δική της μοίρα. Βάδιζαν γρήγορα και μ’ ανάλαφρα βήματα, να μην ακούγεται ο θόρυβος. Ο Απολλώνιος φορούσε ελαφριά σανδάλια και η Ασπασία φόρεσε τα δερμάτινα ποδήματα, που τα δανείστηκε ο δάσκαλος απ’ τη γυναίκα του.
Πήραν τον ακριανό δρόμο, επειδή ήταν λιγότερα τα σπίτια και περισσότερα τα δέντρα. Οι περαστικοί δεν θα ξεχώριζαν πως ήταν άντρας και γυναίκα οι δυο σκιές που περπατούσαν στο σκοτάδι. Πήγαιναν στην άκρη του δρόμου κι ο ένας δίπλα στον άλλον, σαν φιλαράκια που είχαν πιει κρασί στο καπηλειό και βιάζονταν να φτάσουν στα κρεβάτια τους.
Έστριψαν βόρεια, ύστερα πάλι ανατολικά κι έφτασαν στη γωνία, απέναντι απ’ την κατοικία του Αξίοχου. Κόλλησαν την πλάτη τους στον τοίχο και πήραν βαθιές ανάσες. Ο Απολλώνιος άπλωσε το χέρι του μπροστά κι έδειξε τους δύο νέους που παραμόνευαν στο σκοτάδι, για να φανεί η απονήρευτη Ασπασία και να την αρπάξουν απ’ τα μαλλιά.
Ο δάσκαλος φοβήθηκε πως ίσως η επόμενη κίνηση θα αποδεικνυόταν τραγική. Οι φίλοι του Πρόκλη θα βίαζαν ομαδικά την Ασπασία και θα πετούσαν το μισοπεθαμένο κορμί της στη θάλασσα. Ο Απολλώνιος ψιθύρισε τις σκέψεις του στο αφτί της Ασπασίας, να μην ακουστεί ο ήχος των λέξεων:
«Για να παραφυλάνε όλη τη νύχτα, έπαθε μεγάλη ζημιά ο ‟ευγενής” νέος. Καλύτερα να φύγουμε».
Η Ασπασία δεν απάντησε. Δεν την ενδιέφεραν η υγεία και η ζημιά του παραλίγο βιαστή της, ούτε το απειλητικό ύφος των φίλων του. Θωρούσε το σπίτι όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε και τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά της. Τη στιγμή εκείνη, ήξερε πως δεν θα το ξανάβλεπε ποτέ.
Ορκίστηκε, στα βουβά, ν’ αγαπάει και να προστατεύει τη Μίλητο απ’ τα ολιγαρχικά καθάρματα που καταδυνάστευαν τον λαό, όπως ο Πρόκλης, ο Μεγασθένης και η παρέα τους. Έστειλε ένα δακρυσμένο φιλί, το μοίρασε στους αγαπημένους της ανθρώπους με τον νου κι είπε στον δάσκαλο:
«Μπορούμε να συνεχίσουμε, καλέ μου Απολλώνιε. Το λιμάνι των Λεόντων με περιμένει».
 

***

 
Ο δάσκαλος γνώριζε απόξω κι ανακατωτά τις οδούς και τις λεωφόρους της πόλης, επειδή ήταν αφηρημένος. Τα πρωινά, που έπαιρνε τον δρόμο για την αγορά –ν’ αγοράσει ψάρια, λαχανικά κι άλλα χρειαζούμενα–, βυθιζόταν σε σκέψεις. Άνοιγε διαλόγους με τον εαυτό του και βάδιζε στα τυφλά. Όταν συνερχόταν ύστερα από ώρες, ανακάλυπτε πως είχε χαθεί. Επειδή ντρεπόταν να ρωτήσει τους περαστικούς, κατά πού πέφτει η δική του κατοικία, ανέβαινε στο πλησιέστερο ψήλωμα της πόλης κι αγνάντευε τον τόπο.
Εκείνη την ώρα της γυναικείας απόδρασης, πήραν τους πιο σκοτεινούς κι έρημους δρόμους κι έφτασαν με ασφάλεια στο λιμάνι των Λεόντων, ακριβώς μπροστά στο καπηλειό. Στην άκρη του λιμανιού, διακρινόταν μ’ ευκολία ο σκούρος όγκος του πλοίου που θα ταξίδευε την αυγή για τις Κεγχρειές· κάλυπτε τον μισό ορίζοντα. Η Ασπασία το πρόσεξε με την πρώτη ματιά και συγκράτησε το βήμα της. Ανέβηκε στο πλοίο με τη φαντασία και σήκωσε τα πανιά της μοίρας της.
Το καπηλειό ήταν χαμηλοτάβανο, με σάπιες καλαμιές για σκεπή και πλινθόκτιστους τοίχους στο χρώμα της λάσπης. Από μέσα ακούγονταν αντρίκιες φωνές, τραγούδια και μαλώματα μεθυσμένων ναυτών. Η Ασπασία στάθηκε μακριά απ’ την πόρτα του καπηλειού, στο σκοτάδι. Έπιασε τον δάσκαλο απ’ το χέρι και του είπε με σιγανή φωνή:
«Θέλω να δεις αν είναι μέσα ο πλοίαρχος».
Ο Απολλώνιος πήγε στο καπηλειό κι έχωσε το κεφάλι του στο άνοιγμα της πόρτας. Πόνεσαν τ’ αφτιά του απ’ τα γέλια, τις άγριες φωνές και το βουητό του μεθυσιού. Με την πρώτη ματιά, δεν είδε τίποτα, πέρα από έναν συρφετό αντρών. Πίστεψε πως ο πλοίαρχος δεν ήταν μέσα στο καπηλειό. Δεν θα μπορούσε να βρίσκεται ανάμεσα σ’ εκείνο το οχλομάνι.
Όμως, δεν ήταν σίγουρος και δεν είχε χρόνο γι’ αμφιβολίες. Έδωκε μια γερή σπρωξιά κι άνοιξε την ξυλόπορτα με πάταγο. Για πρώτη φορά στη ζωή του, έκανε το ηρωικό βήμα και μπήκε σε καπηλειό του λιμανιού. Άρπαξε απ’ το χέρι έναν σωματώδη άντρα, που κρατούσε έναν κύλικα με νερωμένο κρασί, και τον ρώτησε με πνιχτή φωνή:
«Ποιος είναι ο κάπελας;»
«Εγώ», απάντησε ο γεροδεμένος άντρας.
«Ο πλοίαρχος… είναι μέσα;»
«Ποιος πλοίαρχος απ’ όλους, άνθρωπέ μου;»
«Αυτός με το μεγάλο πλοίο».
«Τέσσερα πλοία είναι μεγάλα. Τους θέλεις και τους τέσσερις;»
«Αυτός… που πλέει την αυγή για την Κόρινθο».
«Και ποιος είσαι εσύ, που ζητάς τον πλοίαρχο Καλλισθένη;»
«Ο δάσκαλος Απολλώνιος, δεν μ’ έχεις ακουστά;»
«Δεν σ’ είδα ποτέ εδώ μέσα».
«Κι εγώ δεν σ’ είδα ποτέ εκεί έξω».
«Τέλος πάντων, ο πλοίαρχος Καλλισθένης είναι στην αίθουσα των συμποσίων».
«Πού είναι αυτή η αίθουσα;»
«Δεν μπορείς να πας αν δεν πάω εγώ να τον ενημερώσω».
«Να πας».
Την ίδια στιγμή, ο κάπελας αρπάχτηκε μ’ έναν μεθυσμένο ναύτη κι είπαν τα «ναυτικά» τους, βρισιές κι απειλές σε μια γλώσσα που μόνο οι ναύτες καταλαβαίνουν. Ο Απολλώνιος δεν είχε χρόνο για καβγάδες και τράβηξε τον κάπελα απ’ τον μανδύα για να συντομεύει. Κόπηκε απότομα ο ναυτικός καυγάς κι ο κάπελας τράβηξε για τη μεγάλη αίθουσα των συμποσίων. Κρατούσε στο χέρι του τον κύλικα κι έβριζε λιμανίσια σ’ ολόκληρη τη διαδρομή.
Όταν γύρισε, ύστερα από τρεις ανάσες χρόνο, είπε στον δάσκαλο πως ο πλοίαρχος θα τον δεχτεί· μόνο για πέντε λέξεις κι όρθιο. Ο Απολλώνιος επέστρεψε βιαστικά στη γωνία όπου περίμενε η Ασπασία και της είπε τα νέα· με σιγανή φωνή, να μην τον ακούσει ο κάπελας.
«Είναι στην αίθουσα των συμποσίων, πίσω απ’ το καπηλειό. Θα μπούμε από κείνη την πόρτα. Εγώ θα μείνω απόξω στην αυλή κι εσύ θα μπεις μόνη σου».
«Θα μπούμε δύο, Απολλώνιε».
«Αφού εγώ θα μείνω απόξω, ποιος είναι ο δεύτερος;»
«Η μοίρα μου…»
Προχώρησε δυο βήματα μπροστά ο δάσκαλος κι ερεύνησε με προσοχή την είσοδο του καπηλειού, μην τους παρακολουθεί ο κάπελας. Δεν ήθελε μαλώματα, που θα έβαζε στην αίθουσα του συμποσίου μια άγνωστη γυναίκα. Όταν σιγουρεύτηκε πως ήταν λεύτερος ο δρόμος, τράβηξε την Ασπασία απ’ το χέρι κι έτρεξαν μέχρι την αυλή. Στην είσοδο της μεγάλης αίθουσας σταμάτησαν κι ο Απολλώνιος άνοιξε τα χέρια του σ’ αγκαλιά:
«Και τώρα, καλή μου Ασπασία, πρέπει να μεγαλώσεις σε μια στιγμή. Να μεστώσει το μυαλό σου, να θεριέψει η ψυχή σου και να ριχτείς στη μάχη της ζωής. Καλή τύχη!»
Την αγκάλιασε και τη φιλούσε στα μάγουλα και στα χείλη. Δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Μια φωνή ψιθύριζε μυστικά στην ψυχή του πως δεν θα την ξανάβλεπε ποτέ. Η Ασπασία βγήκε απ’ την αγκαλιά του Απολλώνιου μ’ αργές κινήσεις και σκούπισε τα δάκρυα απ’ τα μάγουλά του.
«Εδώ χωρίζουμε για πάντα, αγαπημένε μου Απολλώνιε. Μη σβήσεις τη λυχνία και μην πεις τίποτα. Πάρε πίσω τον μακρύ χιτώνα, τον κεφαλόδεσμο και τα δανεικά ποδήματα της γυναίκας σου. Η Μίλητος σε χρειάζεται περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται εμένα». Ο δάσκαλος αντέδρασε για τα ποδήματα, δεν ήθελε να τα στερήσει απ’ την Ασπασία:
«Δεν θα σ’ αφήσω ξυπόλητη, αποδώ και μέχρι την Κόρινθο».
«Αν δεν αποκτήσω σανδάλια αποδώ και μέχρι την Κόρινθο, τότε δεν κάνω για εταίρα. Θα καταντήσω πόρνη».
«Θ’ αγοράσω άλλα στη γυναίκα μου».
«Νομίζεις πως μπορώ να κλέψω μια γυναίκα, στον αγώνα μου για να λευτερώσω τη γυναίκα;» Ο Απολλώνιος υποχώρησε. Χωρίς να πει μια λέξη, τέντωσε μπροστά το χέρι με τη λυχνία και πήρε τον δρόμο της επιστροφής.
 

***

 
Η ξυπόλητη κόρη του Αξίοχου ίσιασε τα μαλλιά της κι άνοιξε τον πέπλο στη μεριά του

στήθους· να φαίνεται καθαρά η στητή και σκληρή του σάρκα. Πήρε το αγέρωχο ύφος περίφημης εταίρας, όπως το φανταζόταν τουλάχιστον, κι άνοιξε τη μεγάλη πόρτα του συμποσίου· και της ζωής της.
Στάθηκε στη μέση της εισόδου και τίναξε τα μαλλιά της, μία στα δεξιά και μία στ’ αριστερά, να πεταχτούν σαν τα κύματα της θάλασσας. Με την πρώτη ματιά ξεχώρισε τον πλοίαρχο και τον κοίταξε στα μάτια· καλύτερα, τον κάρφωσε όπως καμακώνει ο ψαράς το ψάρι. Το βλέμμα της ήταν γλυκό και σκληρό μαζί.
Ο πλοίαρχος την είδε ξαφνικά κι απόμεινε με το στόμα ανοιχτό απ’ τη σαστιμάρα. Τριάντα χρόνια στη θάλασσα, πρώτη φορά αντίκριζε τέτοια ομορφιά. Πέταξε απ’ την αγκαλιά του τις δυο αυλητρίδες, σαν να κρατούσε αναμμένα κάρβουνα! Σηκώθηκε γοητευμένος κι έκανε πέντε δρασκελιές για να πιάσει την Ασπασία απ’ τον βραχίονα. Η άγουρη ομορφιά των δεκαοκτώ χρόνων τού θέριεψε τον ερωτισμό.
«Είμαι ο πλοίαρχος Καλλισθένης», της είπε τρυφερά.
«Κι εγώ η εταίρα Ασπασία», απάντησε η Μιλήσια με επαγγελματικό ύφος, όπως το υπέθεσε.
Ο Καλλισθένης οργίστηκε, κοκκίνισε το πρόσωπό του. Αγριοκοίταξε τον οινοχόο, έναν δούλο απ’ τη Θράκη και φώναξε με τραχιά φωνή:
«Μου είπες ψέματα πως έφερες τις ωραιότερες εταίρες της Μιλήτου!»
«Κανείς δεν μου μίλησε για την εταίρα Ασπασία», απολογήθηκε εκείνος.
«Και μου ’φερες τις ψόφιες προβατίνες».
«Δεν ήξερα, πλοίαρχε…» δικαιολογήθηκε ο δούλος.
«Δώσε δυο οβολούς σ’ εκείνες τις άχρηστες και πέτα τες στον δρόμο. Άντε, φύγε από μπροστά μου και πήγαινε στο πλοίο. Έχω παρέα». Γυρνώντας στην Ασπασία, της είπε με τρυφερό χαμόγελο: «Δεν έχω γνωρίσει πιο όμορφη εταίρα στα λιμάνια του Αιγαίου».
Η Ασπασία έριξε μια λοξή ματιά στη διπλή είσοδο, τις σκληρές στιγμές που πετούσαν στην αυλή τις δύο αυλητρίδες. Πόνεσε για τη ζωή της πόρνης. Απότομα, άλλαξε ύφος κι απάντησε στον πλοίαρχο, με φωνή που ήταν σταθερή κι ερωτική μαζί:
«Δεν συχνάζω στα λιμάνια και δεν θα με γνώριζες, αν δεν ήθελα να φτάσω γρήγορα στην αγαπημένη μου Κόρινθο».
«Θα σε κρατώ στην αγκαλιά μου σ’ ολόκληρο το ταξίδι».
«Πρέπει να διαλέξεις αν θα είμαι επιβάτης ή εταίρα».
«Θα είσαι επιβάτης και εταίρα».
«Αν θα είμαι επιβάτης, θα πληρώσω τον ναύλο και θα με κρατάει η δική μου αγκαλιά». Ο Καλλισθένης ξαφνιάστηκε και προσπάθησε να τη διορθώσει:
«Θα είσαι εταίρα».
«Αν θα είμαι εταίρα, θα είμαι στην αγκαλιά σου και δεν θα πληρώσω τον ναύλο».
«Θ’ ανεβείς στο πλοίο σαν επιβάτης κι ύστερα θα γίνεις εταίρα».
«Εσύ θ’ ανεβείς στο πλοίο σαν επιβάτης κι ύστερα θα γίνεις πλοίαρχος;»
«Εγώ είμαι ο πλοίαρχος!»
«Θα πληρώσεις τον ναύλο;»
«Μα είμαι ο πλοίαρχος!» φώναξε με συγκρατημένο θυμό ο Καλλισθένης.
«Το αποφάσισες να είσαι πλοίαρχος πριν ανεβείς στο πλοίο;» ρώτησε η Ασπασία.
«Ακριβώς».
«Κι εγώ αποφασίζω να είμαι εταίρα πριν ανεβώ στο πλοίο. Άρα, δεν θα πληρώσω τον ναύλο».
«Αν δεν πληρώσεις τον ναύλο, δεν θα πληρωθείς ως εταίρα».
«Εσύ, που δεν θα πληρώσεις τον ναύλο, δεν θα πληρωθείς σαν πλοίαρχος;»
«Αυτή είναι η δουλειά μου. Γι’ αυτό πληρώνομαι».
«Κι εμένα αυτή είναι η δουλειά μου: εταίρα! Γι’ αυτό πληρώνομαι».
«Νομίζω… πως μπορούμε να βρούμε μια λογική λύση».
«Πόσο αξίζει η λογική λύση;»
«Πέντε δραχμές. Εσύ δεν θα πληρώσεις πέντε δραχμές τον ναύλο κι εγώ δεν θα πληρώσω πέντε δραχμές την εταίρα».
«Νομίζεις πως εγώ όρισα τον ναύλο στις πέντε δραχμές;»
«Όχι, μα τους θεούς!» παραδέχτηκε ο Καλλισθένης. «Εγώ όρισα τον ναύλο στο δικό μου πλοίο».
«Νομίζεις πως εσύ θα ορίσεις την αμοιβή της εταίρας Ασπασίας;»
«Μα τους θεούς, όχι!»
«Δέκα δραχμές», αποφάσισε η Ασπασία.
Ο πλοίαρχος τα ’χασε. Ήταν ένα καλομαθημένο αφεντικό των λιμανιών, που έπαιρνε στην αγκαλιά του όποια εταίρα ήθελε και μ’ όποιους όρους ήθελε. Δεν μπορούσε να κατανοήσει την αγέρωχη απαίτηση της Ασπασίας. Βούιζαν τ’ αφτιά του!
«Μια δραχμή παίρνει μισθό ένας πρύτανης και πέντε οβολούς ο βουλευτής. Εσύ ζητάς τα πολλαπλάσια;»
«Τότε κάλεσε δέκα πρυτάνεις και δέκα βουλευτές να σου κρατάνε συντροφιά στο μακρύ ταξίδι στα πέλαγα». Ο Καλλισθένης έκανε την ανάγκη φιλότιμο και χαμογέλασε τρυφερά:
«Είσαι γερό μυαλό!»
Η Ασπασία αχνογέλασε, τόσο απαλά κι επιτηδευμένα που άνοιξε μόνο μια γραμμούλα στο γλυκό της στόμα. Φάνηκαν οι άκρες απ’ τα κάτασπρα δόντια και κύλισαν τα ερωτικά λακκάκια στις άκρες των χειλιών της. Ήταν το πιο γλυκό δόλωμα που είχε για να αιχμαλωτίζει τον ερωτισμό των αντρών. Όταν σιγουρεύτηκε πως ο πλοίαρχος αγκιστρώθηκε, έδωσε τη βουβή απάντηση. Άφησε το χέρι της στη δυνατή του χούφτα. Όμως δεν άφησε και δεν θ’ άφηνε ποτέ τη θέλησή της στα χέρια κάποιου άντρα. Θα ήταν για πάντα μια διαφορετική γυναίκα: Ασπασία η ελεύθερη κι ανεξάρτητη.
Ο Καλλισθένης διέταξε να φύγουν οι συνδαιτυμόνες και να πάνε στο πλοίο, να μην τους ξαναδεί μέχρι το λυκαυγές που θα σαλπάρουν. Έπιασε την Ασπασία απ’ το χέρι ηδονικά και λαίμαργα, λες κι είχε μήνες να δει γυναίκα. Όταν προσπάθησε να τη σφίξει στην αγκαλιά του, εκείνη ξέφυγε με τον γοητευτικό τρόπο που μόνο μια έξυπνη γυναίκα ξέρει να χρησιμοποιεί. Στάθηκε απέναντί του σε απόσταση κι απάντησε στο άγριο χειρόπιασμα του άντρα:
«Πλοίαρχε Καλλισθένη, ο έρωτας είναι λειτουργία του κορμιού και της ψυχής. Το ξέρεις αυτό;»
«Το ξέρω», απάντησε ο Καλλισθένης που πνιγόταν απ’ τη σαστιμάρα. Πρώτη φορά έκανε τέτοιο διάλογο με εταίρα.
«Και το φαγητό είναι λειτουργία του κορμιού και της ψυχής».
«Κι αυτό το ξέρω».
«Για να καθίσεις στο τραπέζι, πρέπει να πεινάσεις».
«Μου λες γνωστά πράγματα».
«Για να κάνεις έρωτα, πρέπει να ποθήσεις τη γυναίκα».
«Σε ποθώ και σε θέλω, όσο δεν πόθησα άλλη γυναίκα».
«Όμως εγώ δεν ποθώ τον άντρα τούτη τη στιγμή».
«Τι σημασία έχει;»
«Αν δεν έχει σημασία, Καλλισθένη, τότε να καλέσεις πόρνες κι αυλητρίδες που δίνουν τον έρωτα χωρίς να τον ποθούν. Ο έρωτας είναι μια έντιμη λέξη, ας μην την ατιμάσουμε». Ο Καλλισθένης έσυρε απαλά την παλάμη του στο πρόσωπο της Ασπασίας και της είπε με αχνό χαμόγελο:
«Όσο περισσότερο χρόνο διαρκεί η αντίσταση της γυναίκας, τόσο ισχυρότερο γίνεται το κάλεσμα του έρωτα. Αυτό άκουσα στα λιμάνια του Αιγαίου κι αυτό πιστεύω». Η Ασπασία δέχτηκε το χάδι του άντρα και συμπλήρωσε με τη γυναικεία τρυφερότητα:
«Τα αισθήματα είναι τα πρώτα κίνητρα του έρωτα και μόνο τα ευγενικά αισθήματα μετατρέπονται σε ευγενικές πράξεις. Αυτό άκουσα απ’ τον δάσκαλό μου κι αυτό πιστεύω».
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Στην ανδροκρατούμενη κοινωνία της Αθήνας του 5ου αιώνα π. Χ. η μόρφωση, η εκπαίδευση και η δημόσια ζωή της πόλης είναι αποκλειστικά προνόμια των αντρών. Η νεαρή Ασπασία εγκαταλείπει τη γενέτειρά της Μίλητο και επιλέγει τη ζωή της εταίρας για να επιτύχει τον μοναδικό σκοπό της: να ιδρύσει σχολή για γυναίκες, διδάσκοντάς τους τη ρητορική και σοφιστεία, αλλά και την τέχνη της εταίρας.
 
Έχοντας ως «όπλα» την καθηλωτική ομορφιά της, την αξεπέραστη πνευματική δύναμη και τις διδαχές του δασκάλου της Απολλώνιου, η Ασπασία κατορθώνει να «σκλαβώσει» κορυφαίους πολιτικούς και οι φιλόσοφοι να μιλούν για εκείνη εγκωμιαστικά. Ο Σωκράτης την επισκέπτεται με τους μαθητές του και οι επιφανείς Αθηναίοι που τη γνωρίζουν στέλνουν εντυπωσιασμένοι τις γυναίκες τους για να την ακούσουν. Όμως η επαναστατική δημόσια συμπεριφορά της Ασπασίας, όπως και το κοφτερό μυαλό της, γίνονται αιτία να απειληθούν τα αντρικά προνόμια. Κατηγορείται για ασέβεια προς τους θεούς και οδηγείται σε δίκη, με προβλεπόμενη ποινή τον θάνατο.
 
Ο πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός Περικλής θέτει τις βάσεις για να αλλάξει η Αθηναϊκή κοινωνία. Βάζει τους άριστους του Πνεύματος και της Τέχνης πάνω απ’ την αριστοκρατία του πλούτου και της καταγωγής. Σύντροφος και συνομιλήτριά του είναι η Ασπασία, σε μια εποχή που έμεινε γνωστή ως «ο χρυσός αιώνας του Περικλή».
 
Βιογραφικό συγγραφέα:
 
Γεννήθηκα στα χαμηλώματα των Πιερίων και μέσα σε μια στάνη. Ήταν άνοιξη του 1946.

Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια τα πέρασα στο Πολύκαστρο του Κιλκίς, όπου τέλειωσα και το Γυμνάσιο.
Σπούδασα Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και παρακολούθησα –με υποτροφία του συμβουλίου της Ευρώπης– σεμινάρια Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου.
Είμαι πατέρας δύο παιδιών και ζω μόνιμα σε μια γραφική κωμόπολη του δήμου Θερμαϊκού. Τιμήθηκα με βραβείο της ΧΕΝ για το μυθιστόρημά μου «Κι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο», των εκδόσεων Αιγαίο της Θεσσαλονίκης. Είμαι τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
 
Εργογραφία:
«Κι ο θεός έπλασε τον άνθρωπο», μυθιστόρημα, εκδόσεις Αιγαίο, 1990.
«Οι αγωνιστές», διήγημα, εκδόσεις Αιγαίο, 1991.
«Ο άσωτος πολίτης», μυθιστόρημα, εκδόσεις Αιγαίο, 1992.
«Η λαλιά των Σαρακατσάνων», μελέτη, εκδόσεις Αγωνιστής, α΄ έκδοση 1995 & β΄ έκδοση 2013.
«Το μικρό βοσκόπουλο», παραμύθι, εκδόσεις Αγωνιστής, 1996.
«Αύγουστος και Ιουλία», μυθιστόρημα, εκδόσεις Αστάρτη, 2000.
«Άρωμα από τριαντάφυλλα», μυθιστόρημα, εκδόσεις Αστάρτη, 2001.
«Τα παιδιά απ’ τον πλανήτη Ιγκάρρετ», παιδικό, εκδόσεις Λογοσοφία, 2007.
«Πέντε εκατομμύρια για να μ’ αγαπάς», μυθιστόρημα, εκδόσεις Ν. Σ. Μπατσιούλας, 2008.
«Μάρα, η κυρία της Βιέννης», μυθιστόρημα, εκδόσεις Ν. Σ. Μπατσιούλας, 2009.
«Ο μικρός αυτοκράτορας», μυθιστόρημα, Άνεμος εκδοτική, 2021.
«Το στοίχημα της ζωής μου», μυθιστόρημα, εκδόσεις Ανάτυπο, 2022.
«Τα παραμύθια της στάνης», παραμύθι, Σύλλογος Σαρακατσαναίων Θεσσαλονίκης, 2022.
«Η Τρισεύγενη», παραμύθι, Σύλλογος Σαρακατσαναίων Θεσσαλονίκης, 2023.
 
Επικοινωνία με τον συγγραφέα: g.fytilis@gmail.com

«ΒΕΝΤΕΤΑ ΣΤΟΝ ΒΟΣΠΟΡΟ», της Γιώτας Γουβέλη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΒΕΝΤΕΤΑ ΣΤΟΝ ΒΟΣΠΟΡΟ», της Γιώτας Γουβέλη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Διόπτρα (Πρώτη έκδοση: Μάιος 2023)
Σελίδες: 504
Τιμή με έκπτωση: 15,93€
 
          Έχοντας πολίτικη καταγωγή, από τη συνονόματη γιαγιά μου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πέραν της Κωνσταντινούπολης, καθετί που αφορά σε εκείνη τη μαγευτική πόλη με τις πολλές ονομασίες –Πόλη, Βασιλεύουσα, Ιστανμπούλ, Επτάλοφος, ίσως και άλλες που αγνοώ–, μου κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον. Ένας λόγος παραπάνω όταν έρχεται στα χέρια μου ένα μυθιστόρημα της αγαπημένης και χαρισματικής Γιώτας Γουβέλη. Το πρώτο δικό της βιβλίο που διάβασα, από τις αξιόλογες εκδόσεις Διόπτρα με τον τίτλο «Ματωμένα Εντελβάις», ήταν αρκετό για να εκτιμήσω το αστείρευτο συγγραφικό της ταλέντο και την ευρεία γκάμα θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται. Κάθε βιβλίο της συγγραφέως εντάσσεται συνήθως σε διαφορετική εποχή, τόπο και θεματολογία, αποδεικνύοντας πως επιδιώκει να αναμετριέται και να ξεπερνάει τον ίδιο της τον εαυτό, ομολογουμένως με μεγάλη επιτυχία. Η ευρηματική μυθοπλασία της συνδυάζεται πάντοτε και με το εκάστοτε ιστορικό πλαίσιο στο οποίο αυτή εντάσσεται, κάτι που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα λογοτεχνικό έργο υψηλών αξιώσεων, που αναμφισβήτητα ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.
          Δεν περίμενα τίποτε λιγότερο λοιπόν, ξεκινώντας την ανάγνωση του περσινού μυθιστορήματός της με τίτλο «Βεντέτα στον Βόσπορο», και πραγματικά οι προσδοκίες μου επαληθεύτηκαν στο έπακρο. Διαπιστώνοντας δε πως στη συγκεκριμένη περίπτωση χρησιμοποιείται και το μεταφυσικό στοιχείο –τόσο αρμονικά ενταγμένο μέσα στη μυθοπλασία, που είναι άρρηκτα δεμένη με την πραγματικότητα, και μάλιστα την Ιστορία του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα–, τότε το όλο εγχείρημα αποδεικνύεται ακόμα πιο γοητευτικό. Τρεις αδελφές πρόωρα αδικοχαμένες μέσα σε έξι μήνες –από το δικό τους χέρι και εξαιτίας του ίδιου άντρα–, που οι ψυχές τους δεν έχουν γαληνέψει, αναλαμβάνουν τον ρόλο των Μοιρών, που οι σοφοί τις ονόμασαν Λάχεση, Κλωθώ και Άτροπο. Οι τρεις κόρες του δασκάλου Γιδεών κινούν τα νήματα στις ζωές των ηρώων, σύμφωνα με τη δική τους βούληση και τα δικά τους σκοτεινά σχέδια, αποζητώντας εκδίκηση και δικαίωση, έστω και από τον άυλο κόσμο των πνευμάτων όπου βρίσκονται. Ο μοναδικός στόχος τους είναι ο Γιώργης Καρασούλης, όπως και όλοι οι Καρασούληδες, μέχρι να εξαφανιστεί και ο τελευταίος τους απόγονος. Εκεί όπου βρίσκονται ο χρόνος δεν υφίσταται κι εκείνες μπορούν να περιμένουν μέχρι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους.
          Ο ώριμος πλέον Γιώργης Καρασούλης, ένας πλούσιος έμπορος από ένα χωριό στις ρίζες των Ακαρνανικών βουνών, αποφασίζει στα πενήντα τρία του να παντρευτεί την κατά πολλά χρόνια νεότερή του Ευθαλία, μια πανέμορφη νεαρή ψυχοκόρη ενός καπετάνιου από τον Αστακό. Στέλνει τον ανιψιό του και γιο της αδελφής του Βασιλικής, τον νεαρό δόκιμο μοναχό Γιαννή, να τη φέρει με τη σούστα στο χωριό του για τον γάμο. Αφού ολοκληρώνεται η τελετή και το γαμήλιο γλέντι συνεχίζεται αμείωτο, το νιόπαντρο ζευγάρι αποσύρεται στη νυφική παστάδα. Τίποτε δεν προμηνύει τη συνέχεια, ούτε κανένας μπορεί να υποψιαστεί την τραγική κατάληξη εκείνης της βραδιάς· εκτός ίσως από τις τρεις Μοίρες που υφαίνουν νήμα νήμα το περίτεχνο υφαντό της εκδίκησής τους.
          Η συγγραφέας μάς παρασύρει σε ένα γοητευτικό ταξίδι από την Ελλάδα των μέσων του 20^ου αιώνα στην πολυπολιτισμική Πόλη της ίδιας εποχής, από τις φυλακές του Αγρινίου στις αφιλόξενες ακτές της Κορνουάλης και τ’ ανήλιαγα ορυχεία κασσίτερου βορειότερα, από τη μονή της Παναγίας της Αχυριάτισσας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από τον ξεσηκωμό των Κυπρίων κατά των Άγγλων στα αιματηρά γεγονότα των Σεπτεμβριανών στην Κωνσταντινούπολη, που έμειναν γνωστά ως «η τουρκική Νύχτα των Κρυστάλλων». Σε μια σφιχτοδεμένη, καλοδουλεμένη και καταιγιστική πλοκή, οι ήρωες κινούνται σύμφωνα με τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τους κρυφούς κι ανομολόγητους πόθους τους, τις ενοχές και τις τύψεις τους, τους έρωτες και τα άσβεστα μίση τους, αλλά και τη βεντέτα που χωρίζει τις δύο οικογένειες Σαλβάογλου και Καρασούλη. Ο Γιώργης, ο Θεμιστοκλής, η Θεώνη, η Βασιλική, η Ευθαλία, η Φανή, ο Χριστόφορος, ο Λευτέρης, η Φεριντέ, ο Γιαννής, ο Αυγουστής, η μαντάμ Λεά, ο μικρός Θοδωρής είναι μερικοί μόνο από τους αναρίθμητους χαρακτήρες που μας καθηλώνουν με τις ιστορίες τους και τις δικαιολογημένες αλλά και ενίοτε αυθόρμητες και ασυλλόγιστες πράξεις τους, που άλλοτε είναι αποτέλεσμα σοβαρής σκέψης και σχεδιασμού και άλλοτε αποτέλεσμα μοιραίων ή άστοχων επιλογών, που θα καθορίσουν, θα προδικάσουν και θα δρομολογήσουν το μέλλον τους.
          Η «Βεντέτα στον Βόσπορο» είναι ένα συναρπαστικό κοινωνικό μυθιστόρημα, όπου συνδυάζεται η ατόφια Ιστορία με την ευρηματική μυθοπλασία, το μεταφυσικό στοιχείο με το πραγματικό, ο έρωτας με το μίσος, η αποδοχή με την εκδίκηση, το πάθος με το καθήκον, το δίκαιο με το άδικο, η μοιρολατρία με την πρωτοβουλία και η Μοίρα με τον Θεό. Οι ήρωες άλλοτε πράττουν σύμφωνα με τις κοινωνικές ή οικογενειακές προσταγές, απαρνούμενοι τις βαθύτερες επιθυμίες τους, άλλοτε πασχίζουν να εξιλεωθούν για τα αμαρτήματα που τους βαραίνουν και άλλοτε αποφασίζουν να διεκδικήσουν τα όνειρά τους και να πάνε κόντρα στο πεπρωμένο τους, αγνοώντας κάθε δυσοίωνη πρόβλεψη και κάθε ανώτερη δύναμη που πασχίζει να τους κατευθύνει διαφορετικά. Οφείλω θερμά συγχαρητήρια στην εξαίρετη Γιώτα Γουβέλη για ένα ακόμα μεστό και καθηλωτικό μυθιστόρημά της που δεν θα λησμονήσω εύκολα και το οποίο σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Ένας έρωτας απαγορευμένος, δύο οικογένειες που τους χωρίζει σκληρή βεντέτα. Έρωτες και ανατροπές με φόντο τον μαγευτικό Βόσπορο. Ένα πολυδιάστατο κοινωνικό μυθιστόρημα.
Κάποτε οι τρεις κόρες του δασκάλου Γιδεών πήραν φαρμάκι και πέθαναν η μία μετά την άλλη μέσα σε έξι μήνες.
Χρόνια μετά, το κρίμα τους πέφτει βαρύ πάνω σε δύο οικογένειες.
 
Κωνσταντινούπολη 1955. Η ξελογιάστρα Πόλη της ομίχλης και της αστραπής.
Δύο οικογένειες Ρωμιών που τους χωρίζει σκληρή βεντέτα θα βρεθούν στη δίνη του φοβερού πογκρόμ της 6ης Σεπτεμβρίου.
Κι ενώ η ρωμιοσύνη της Πόλης ζει την τουρκική Νύχτα των Κρυστάλλων, οι δύο οικογένειες θα δώσουν αγώνα επιβίωσης ενάντια στον κοινό εχθρό, αλλά και αγώνα μίσους και εκδίκησης μεταξύ τους.
 
Ένας νεαρός μοναχός που συγκλονίζεται όταν η καρδιά του ξεσηκώνεται ενάντια στην αποστολή του, μια απλή κοπέλα που αναγκάζεται να δώσει την άνιση μάχη με το πεπρωμένο, θαμμένα μυστικά που στοιχειώνουν και μαίνονται.
 
Το Πέραν, το Ιωακείμειο Παρθεναγωγείο, το Μπαλάτ, η Πρίγκηπος, το ρωμαίικο ορφανοτροφείο είναι η πολυσύνθετη αρένα όπου αναμετριέται το πάθος με το καθήκον και η Μοίρα με τον Θεό.

«ΣΙΒΗΡΙΑ», παρουσιάζει ο Μανώλης Παλαβούζης - Συστήνει η Κλειώ Τσαλαπάτη

           Είναι εκπληκτικό το πόσο πιο πλούσιος γίνεται ο κόσμος μας όταν γνωρίζουμε – και διά ζώσης, αλλά και μέσω των έργων τους– νέους και χαρισματικούς ανθρώπους. Αυτό ισχύει χωρίς αμφιβολία στην περίπτωση του αγαπημένου συγγραφέα Μανώλη Παλαβούζη, τον οποίο «γνώρισα» μέσα από το εμβληματικό μυθιστόρημά του «Ο τέταρτος καβαλάρης Ι – η Επώαση», το πρώτο μέρος της διλογίας του που ανήκει στην κατηγορία του βιολογικού τρόμου, η οποία ολοκληρώθηκε την επόμενη χρονιά με τον δεύτερο τόμο με τίτλο «Ο τέταρτος καβαλάρης ΙΙ – Ο όλεθρος». Αυτά τα δύο βιβλία αποτέλεσαν για μένα ορόσημο στην αναγνωστική επαφή μου με το έργο του συγγραφέα, αφού διεύρυναν τους ορίζοντές μου σε ένα νέο είδος λογοτεχνίας το οποίο αγνοούσα και τελικά με κέρδισε διά παντός.
        Εξαρχής συνειδητοποίησα πως ένας συγγραφέας τόσο νέος σε ηλικία, όσο εκτεταμένες και εξειδικευμένες σπουδές κι αν έχει κάνει, θα πρέπει πρώτιστα και πάνω απ’ όλα να διαθέτει γνήσιο συγγραφικό ταλέντο, εντυπωσιακή ωριμότητα, πλούσια φαντασία και εξαιρετικό κριτήριο αξιολόγησης όσων ερεθισμάτων προσλαμβάνει από το περιβάλλον του, ώστε να μπορεί να αποδώσει την εκάστοτε μυθοπλασία του με τόσο ρεαλισμό και πειστικότητα. Η επαλήθευση πολλών από όσα αναφέρονταν σε εκείνα τα δύο πρώτα μυθιστορήματα του συγγραφέα, κατά την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού, απέδειξε την ορθότητα της αρχικής εκτίμησής μου, η οποία επαληθεύεται με κάθε νέο πόνημά του.
          Έκτοτε, ο ταλαντούχος συγγραφέας συνέχισε να μας εκπλήσσει και να μας

καθηλώνει με τα εξαιρετικά βιβλία του που ακολούθησαν, όπως το εντελώς διαφορετικό σε θέμα περιβαλλοντικό θρίλερ του με τίτλο «Έτος χωρίς καλοκαίρι», το εκπληκτικό μυθιστόρημά του με τίτλο «Αττική καταιγίδα» –που, αν και ειλικρινά το απεύχομαι, πολύ φοβάμαι πως θα αποδειχτεί προφητικό, αφού ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται από τα γεγονότα πόσο διορατικός ήταν ο συγγραφέας όταν το εμπνεύστηκε–, καθώς και το πιο πρόσφατο επικό μυθιστόρημα φαντασίας με τίτλο «Το Τραγούδι των Σκλάβων».
          Χωρίς να αναφέρω τις πολυάριθμες συμμετοχές του σε συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων, αλλά και τη συγγραφή άρθρων για λογοτεχνικούς ιστοτόπους, ο συγγραφέας μάς αποδεικνύει πως αυτό το τόσο πλούσιο και αξιόλογο έργο του δεν είναι καθόλου τυχαίο ή περιστασιακό, αλλά αποτέλεσμα της αξιοποίησης ενός πηγαίου χαρίσματός του, αλλά και της εντυπωσιακής ικανότητάς του να αφουγκράζεται, να επιλέγει και να μετουσιώνει, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, όσα συμβαίνουν γύρω του σε απαράμιλλα λογοτεχνικά έργα. Προσωπικά, αυτό που με ενθουσιάζει ιδιαίτερα στα βιβλία του είναι ο αρμονικός συνδυασμός του παρελθόντος με το παρόν και η χρησιμοποίηση γνωστών αλλά και άγνωστων ιστορικών γεγονότων με τέτοιον ευρηματικό τρόπο ώστε να αξιοποιεί την ατόφια Ιστορία και να τη συνδυάζει εξαιρετικά με τη δική του πρωτότυπη μυθοπλασία.
          Φέτος, ο χαρισματικός Μανώλης Παλαβούζης επιστρέφει με μία νουβέλα φαντασίας με τίτλο «Σιβηρία», από τις εκδόσεις Πηγή και πάλι, η οποία διαβάζεται απνευστί, παρασύροντάς μας σε ένα καθηλωτικό ταξίδι στον απόμακρο, άγνωστο και άγονο Βορρά της Ρωσίας. Θα επιλέξω συνειδητά να μην αναλύσω περισσότερο την προσωπική άποψή μου για το εξαιρετικό αυτό βιβλίο, καθώς την έχω ήδη αναρτήσει στο παρόν ιστολόγιο, προτιμώντας να αφήσω τον ίδιο τον συγγραφέα να μας «μιλήσει» για το έργο του. Τον ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που μας διέθεσε για ακόμα μία φορά, του εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο αξιόλογο βιβλίο του αλλά και στο σύνολο του πλούσιου συγγραφικού του έργου και σας προσκαλώ να διαβάσετε όσα έχει να μας καταθέσει ο εξαίρετος Μανώλης Παλαβούζης, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα τη «Σιβηρία» του!
 
    Ποια «νοητά βοηθήματα» χρησιμοποιεί ένας συγγραφέας για να σχεδιάσει το επόμενο

βιβλίο του; Ποια είναι εκείνα τα βασικά ερωτήματα στα οποία δίνει απαντήσεις; Επιλέγει να τοποθετήσει την πλοκή του σε μια μακρινή γωνιά του κόσμου, που για κάποιον λόγο προσελκύει τα φώτα των ΜΜΕ και ως αποτέλεσμα και την προσοχή του αναγνώστη; Μήπως χρησιμοποιεί γνώσεις που έχει αποκτήσει πάνω σε μια πολύ συγκεκριμένη θεματική, πιθανότατα ως μέρος των σπουδών που έχει κάνει; Μήπως πάλι επιλέγει να ασχοληθεί με ένα ζήτημα το οποίο, με κάποιον τρόπο, στο κοντινό ή απώτερο μέλλον θα απασχολήσει τη διεθνή κοινότητα με τρόπο πρωτόγνωρο και άρα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου; Και σε τελική ανάλυση, μήπως μέσω της φαντασίας θέλει να μιλήσει για ζητήματα βαθύτερα, πανανθρώπινα, καθολικά και διαχρονικά;
    Οφείλω να ομολογήσω πως δεν χρησιμοποίησα τυχαία τα παραπάνω ερωτήματα. Η υπόθεση της «Σιβηρίας», του έκτου προσωπικού μου έργου, τοποθετείται στη σύγχρονη Σιβηρία, αυτήν την απόμερη, αχανή και αραιοκατοικημένη γωνιά του πλανήτη, περιοχή την οποία δεν συναντούμε συχνά στη λογοτεχνία. Πλούσια σε φυσικούς πόρους, Ιστορία και οικολογική αξία, γίνεται θύμα εκμετάλλευσης και υποβαθμίζεται. Ταυτόχρονα, οι επιπτώσεις της πλανητικής υπερθέρμανσης αναβαθμίζουν τον περιβαλλοντικό κίνδυνο. Μέσα στον κυκεώνα της πολύπλευρης κρίσης, έρχεται να προστεθεί ο κοινωνικός μαρασμός που σαρώνει τη σύγχρονη Ρωσία στον απόηχο του πολέμου, αλλά και από το όχι και τόσο μακρινό ’91.
    Μέσα σε αυτό το αντίξοο περιβάλλον, ο Πάβελ Βορόνιν, ο κεντρικός χαρακτήρας της νουβέλας, ένας νέος άνθρωπος που προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της ζωής, παλεύει για την επιβίωσή του. Η γη τριγύρω μοιάζει με φυλακή δίχως τοίχους, έχει χάσει την οικογένειά του, είναι απελπισμένος, παγιδευμένος σε μια κατάσταση την οποία δεν επέλεξε και δεν μπορεί να διαχειριστεί. Και κάπου εκεί, ο Πάβελ έρχεται σε επαφή με κάτι σκοτεινό, το οποίο θα τον αλλάξει ως άνθρωπο. Θα τον μετατρέψει σε κάτι επικίνδυνο, κάτι θανάσιμο για τους ανθρώπους, σε κάτι απειλητικό ακόμα και για κείνον. Θα τον μετατρέψει σε αρπακτικό…

    Στην επιστήμη του περιβάλλοντος, την οποία έχω σπουδάσει και αγαπώ, υπάρχει ένας ιδιαίτερος επιστημονικός όρος, το λεγόμενο «πέρμαφροστ». Πέρμαφροστ ονομάζεται το αιώνια παγωμένο έδαφος, το οποίο συναντάται σε μεγάλα γεωγραφικά πλάτη ή/και μεγάλα υψόμετρα, όπως στον Αρκτικό Κύκλο και στα Ιμαλάια. Αυτά τα εδάφη παραμένουν παγωμένα για μεγάλα χρονικά διαστήματα που διαρκούν, ανάλογα με τις συνθήκες, ακόμα και για εκατομμύρια έτη, ενώ στις εκτάσεις τους αποθηκεύονται αρχαίοι μικροοργανισμοί. Καθώς η υπερθέρμανση του πλανήτη οδηγεί σε αύξηση της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας και άρα σε τήξη του πέρμαφροστ, δεν είναι απίθανο κάποιοι μικροοργανισμοί, με τους οποίους ο σύγχρονος άνθρωπος πιθανότατα δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή και άρα δεν διαθέτει καμία μορφή ανοσίας, να επανέλθουν στη ζωή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δημόσια υγεία και ασφάλεια.
    Η επανεμφάνιση ενός παθογόνου, η απόψυξή του καθώς το έδαφος θερμαίνεται και η νόσηση ανθρώπων και ζώων, είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στη Σιβηρία με ασθένειες όπως ο άνθρακας. Με δεδομένο ότι στα εδάφη της βρίσκονται «κατεψυγμένα» βακτήρια και ιοί που ευθύνονται στο παρελθόν για πανδημίες όπως η ευλογιά, η ισπανική γρίπη και η βουβωνική πανώλη, ο κίνδυνος της υπερθέρμανσης αποκτά άλλη βαρύτητα για τη δημόσια υγεία.
    Κι εδώ επανερχόμαστε στη νουβέλα, καθώς ο Πάβελ θα βρεθεί αντιμέτωπος με υπέρτερες δυνάμεις. Δυνάμεις που πηγάζουν από τη γη της Σιβηρίας, αλλά και από τον ίδιο τον εαυτό του. Ο φιλήσυχος νεαρός αρχίζει να αλλάζει εκ των έσω, να μεταστρέφεται. Μια «υπερφυσική» μεταστροφή που θα τον φέρει στα όρια των αντοχών του, θα τον αποξενώσει από εκείνους που αγαπάει, θα τον αναγκάσει να αναθεωρήσει πολλά για τη ζωή του, για το μέλλον του, αλλά κυρίως για την ταυτότητά του.
    Στο βιβλίο έδωσα βαρύτητα στη διαδικασία της μεταστροφής ενός ανθρώπου από μια κατάσταση σε μια άλλη, και κυρίως στη διαδικασία αυτοαποδοχής της νέας πραγματικότητας. Την προσπάθεια, τον αγώνα και το βάρος που δέχτηκε ο Πάβελ ώστε να αποδεχτεί τον νέο εαυτό του, να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Άλλωστε, όλες και όλοι μας δεν καλούμαστε κάποτε στη ζωή μας να επιλέξουμε ποιοι θα είμαστε; Ποια είναι η θέση μας στον κόσμο; Υπό αυτό το πρίσμα η φαντασία χρησιμοποιείται αλληγορικά. Η αυτοαποδοχή του Πάβελ, και η προσπάθεια να κατανοήσει τις αλλαγές που συντελούνται μέσα του, είναι μια διαφορετική απεικόνιση της δικής μας προσωπικής πραγματικότητας. Θέλοντας να δώσω πιο προσωπικό και εξομολογητικό τόνο, το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Ο Πάβελ ξετυλίγεται μπροστά στον αναγνώστη, ξεγυμνώνεται με τρόπο άμεσο, πολλές φορές συναισθηματικά φορτισμένο, συντελώντας στη δημιουργία ενός πλήρους ψυχογραφήματος, ακόμα κι αν το βιβλίο μόλις που ξεπερνάει τις εκατό σελίδες.

    Πέραν της ψυχοσύνθεσης του Πάβελ, στη νουβέλα αναπαράστησα, όσο πιο πειστικά γίνεται, μια περιοχή που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ και μια κοινωνία για την οποία δεν είναι πολλά γνωστά όπως, για παράδειγμα, για τις χώρες της Δύσης. Έκανα έρευνα για μια σειρά ζητημάτων, για τη γεωγραφία της Σιβηρίας, για τους ανθρώπινους πληθυσμούς που διαβιούν εκεί, για το παρελθόν τους, για την καθημερινότητά τους, για το πώς βιοπορίζονται. Έκανα εκτεταμένη έρευνα για τους φυσικούς πόρους της περιοχής, για τα αυτοκίνητα που οδηγούν οι ντόπιοι, για την κουζίνα τους, για τη μουσική που ακούν.
    Το βιβλίο είναι μια ιστορία φαντασίας και τρόμου, αλλά και μια προσπάθεια κλιματικού προβληματισμού. Περιγράφει τον ανθρώπινο ψυχισμό και τη διαδικασία της αυτοαποδοχής. Ταυτόχρονα, δίνεται έμφαση στη δύναμη της ελπίδας, στην προσπάθεια του ήρωα να περάσει από το στάδιο της άρνησης στην αποδοχή και, γιατί όχι, στην πιθανότητα να χτίσει κάπου μακριά ένα καλύτερο μέλλον για εκείνον.
    Η «Σιβηρία» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή κι αν κάποιος δοκιμάσει να ταξιδέψει στα παγωμένα εδάφη της, ελπίζω η νουβέλα να εκπληρώσει τον μέγιστο ρόλο της: να προσφέρει στον αναγνώστη μία ολοκληρωμένη αναγνωστική εμπειρία, μικρή σε μέγεθος, αλλά μεγάλη σε νοήματα…
 
ΥΓ: Θα ήθελα στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω την αγαπητή Κλειώ για την τόσο ευγενική φιλοξενία στο blog της. Έναν διαδικτυακό χώρο που εδώ και καιρό έχει φιλοξενήσει τόσο τα βιβλία μου όσο κι εμένα τον ίδιο, μέσα από συνεντεύξεις και αυτοπαρουσιάσεις. Κλειώ, εύχομαι κάθε καλό σ’ εσένα και στους αναγνώστες σου!
 

Μανώλης Παλαβούζης

 
 
Βιογραφικό συγγραφέα:
 
Ο Μανώλης Παλαβούζης γεννήθηκε το 1994 στον ακριτικό Έβρο. Σπούδασε την

Επιστήμη του Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Διατήρηση και Αποκατάσταση Χερσαίων Οικοσυστημάτων, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Διαβάζει βιβλία σε καθημερινή βάση από τα μαθητικά του χρόνια, γράφει με την πρώτη ευκαιρία, φτιάχνει παζλ, παρακολουθεί φανατικά ξένες σειρές και ταινίες και ζωγραφίζει φανταστικούς χάρτες και φυσικά τοπία.
Έργα του η επίκαιρη διλογία βιολογικού τρόμου «Ο Τέταρτος Καβαλάρης» (2018-2019), το κλιματικό θρίλερ «Έτος Χωρίς Καλοκαίρι» (2020) και το τρομοκρατικό θρίλερ «Αττική Καταιγίδα» (2021). Διηγήματά του έχουν βραβευθεί και συμπεριληφθεί σε πλήθος συλλογικών ανθολογιών και λογοτεχνικών περιοδικών, ενώ ανήκει στη συγγραφική ομάδα του ηλεκτρονικού περιοδικού για το φανταστικό «Will o’ Wisps». Το βιβλίο του «Το τραγούδι των σκλάβων» (2023) είναι το πέμπτο προσωπικό του μυθιστόρημα, ενώ φέτος κυκλοφόρησε η νουβέλα φαντασίας «Σιβηρία» (2024).
 
Προσωπικά έργα Μανώλη Παλαβούζη:
 
«ΣΙΒΗΡΙΑ»

Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 112
Τιμή με έκπτωση: 10,44€
Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2024/02/blog-post_15.html
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Στα παγωμένα εδάφη της Σιβηρίας, ένα αρχαίο κακό παραμονεύει στην έρημη γη, πανίσχυρο και αθέατο στο πέρασμα χιλιετιών και αιώνων. Ο Πάβελ Βορόνιν, ένας νέος που βλέπει τα όνειρά του να διαλύονται και τη ζωή του να πέφτει σε τέλμα, θα αφυπνίσει άθελά του το αρχέγονο κακό της αχανούς πεδιάδας και πολύ σύντομα θα αντιληφθεί πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά. Κι αυτό γιατί ο ίδιος δεν θα είναι ο άνθρωπος που κάποτε ήταν. Κάτι αλλάζει μέσα του, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, μετατρέποντάς τον σ’ ένα πλάσμα θανάσιμο, βγαλμένο από τους πιο σκοτεινούς ανθρώπινους εφιάλτες.
 
Ένα κακό ξύπνησε και γυρεύει να τραφεί. Κι όταν το κακό πεινάει, μόνο άσχημα πράγματα μπορούν να συμβούν…
 
Μια νουβέλα φαντασίας για μια μοιραία συνάντηση με κάτι αλλόκοτο που καιροφυλακτούσε, προσμένοντας να επιστρέψει στη ζωή, κι ένας ήρωας σε αδιέξοδο. Για να επιβιώσει, οφείλει να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα, ακόμα κι αν πρέπει ν’ αφήσει πίσω του όλα όσα αγαπάει.
 
«ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ»

Εκδόσεις: Πηγή (2023)
Σελίδες: 544
Τιμή με έκπτωση: 19,40€
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Ένα συγκλονιστικό ταξίδι στον ανθρώπινο πόνο και στην αδικία. Είναι το πάθος για ελευθερία ικανό να σπάσει τις αλυσίδες της υποδούλωσης;
 
Θα καταφέρουν οι σκλάβοι να σπάσουν τα δεσμά τους; Ένα διαφορετικό βιβλίο φαντασίας ήρθε να σε ταξιδέψει σε μια συναρπαστική περιπέτεια!
 
Το όνομά µου είναι Άρμιν. Γεννήθηκα νόθος και υπέμεινα τη χλεύη του κόσµου. Πωλήθηκα σκλάβος από δουλεμπόρους και μάτωσα τραβώντας κουπί. Ταξίδεψα σε επικίνδυνα νερά και κατέληξα στις ερημιές του Βορρά, να μοχθώ σ’ ένα ορυχείο καταναγκαστικής εργασίας. Γνώρισα τη φιλία και τον έρωτα, πάλεψα με τις κακουχίες και τον φόβο. Ένιωσα το φονικό χάδι των μαστιγίων των αφεντάδων στη ράχη μου και το δριμύ ψύχος στα κόκαλά μου. Η μοίρα μου φάνταζε δυσοίωνη, το μέλλον µου προδιαγεγραμμένο και το τέλος αναπόφευκτο.
 
Όμως είχα δώσει μια υπόσχεση κι έναν όρκο: να επιζήσω και να πάρω εκδίκηση.
 
Αυτή είναι η συγκινητική ιστορία ενός νεαρού σκλάβου που πήρε τη ζωή του στα χέρια του, η δική μου ιστορία. Κι έφτασε η ώρα να τη διηγηθώ…
 
«ΑΤΤΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ»

Εκδόσεις: Υδροπλάνο (2021)
Σελίδες: 732
Τιμή με έκπτωση: 16,11€
Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2021/11/blog-post.html
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Όταν ο ναός της Δημοκρατίας καταρρέει, κανείς δεν είναι ασφαλής. Στην Αίθουσα της Ολομέλειας του Ελληνικού Κοινοβουλίου πέφτουν, σε ζωντανή σύνδεση, πυροβολισμοί. Ένοπλοι τρομοκράτες έχουν εισβάλει στον ναό της δημοκρατίας και απειλούν τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων.
Ένας αγώνας ξεκινάει για την απελευθέρωση των ομήρων. Οι αστυνομικές δυνάμεις, με τη βοήθεια του αστυνομικού διαπραγματευτή Μαυρίδη, θα προσπαθήσουν να ξεπεράσουν τα τεράστια εμπόδια για να σωθούν οι ζωές των εγκλωβισμένων πολιτικών, εργαζομένων και ανήλικων επισκεπτών της Βουλής, ενώ, στην πλατεία Συντάγματος, βρίσκεται σε εξέλιξη η μαζικότερη διαδήλωση της δεκαετίας. Αυτό όμως που αρχικά μοιάζει με κοινή ομηρία αποδεικνύεται κάτι πολύ πιο επικίνδυνο και σκοτεινό με παγκόσμιο αντίκτυπο κι αυτό γιατί οι τρομοκράτες δεν σκοπεύουν να βγουν ζωντανοί από το κτίριο.
Στο καταιγιστικό αυτό τρομοκρατικό θρίλερ, ακολουθώντας τα σημεία των καιρών, αναβιώνει η μακραίωνη σύγκρουση δύο άσπονδων εχθρών, της Ανατολής και της Δύσης. Ανάμεσα στις αντικρουόμενες κοσμοθεωρίες, μια γκρίζα ζώνη απλώνεται, εκεί όπου το δίκαιο, το άδικο και το ηθικό πολλές φορές είναι δύσκολο να διακριθούν. Η προσφυγική κρίση έρχεται στο προσκήνιο με έναν εντελώς αναπάντεχο τρόπο. Μέσα στον χαώδη συρφετό των κατατρεγμένων, οι σπίθες της εκδίκησης περιμένουν υπομονετικά αθέατες, έτοιμες να θεριέψουν και να κατακάψουν τα πάντα στο διάβα τους σαν πύρινη καταιγίδα.
 
«ΕΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ»

Εκδόσεις: Πηγή (2020)
Σελίδες: 652
Τιμή με έκπτωση: 16,20€
Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2020/10/blog-post_19.html
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Καλοκαίρι 1815
Τα κανόνια του Βατερλώ έχουν µόλις σιγήσει. Ο Γάλλος στρατιώτης Πιερ Λεγκέ πιάνεται αιχµάλωτος των Άγγλων, όµως η αιχμαλωσία του παίρνει μια εντελώς αναπάντεχη τροπή. Στη µακρινή Ανατολή ξυπνάει ο τρόμος, µε τη μορφή ενός ηφαιστείου. Ο Πιερ θα γνωρίσει τη Φρέγια, θα πολεμήσουν για τη ζωή τους και θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν μέσα σε έναν κόσμο που βυθίζεται συνεχώς στο σκοτάδι.
 
Καλοκαίρι 2020
Ο Φίλιππος και ο αδερφός του Μάρκος βρίσκονται σε διακοπές στη Σκωτία, όταν ο κόσμος σκεπάζεται από την ηφαιστειακή τέφρα. Η κολοσσιαία ηφαιστειακή έκρηξη καταποντίζει την παγκόσμια θερμοκρασία, φέρνοντας σκοτάδι και θάνατο. Η μόνη διέξοδος, ο θερμότερος Νότος. Τα δύο αδέρφια θα συναντήσουν την Μπεατρίς µε τον γιο της. Θα βρεθούνε κυνηγημένοι από µια φονική συμμορία που έχει ως στόχο να τους εξοντώσει, θα διασχίσουν τη μισή Ευρώπη, όµως ο αληθινός τους εχθρός είναι το ίδιο το κλίμα.
 
Ένα σενάριο που επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες, µε την ίδια φονικότητα, ένα φυσικό φαινόμενο που κλονίζει τα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού, οδηγώντας τους ήρωες στα άκρα, εκεί όπου ο χρόνος κυλάει αντίστροφα προς το Έτος Χωρίς Καλοκαίρι.
 
«Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ ΙΙ– Ο όλεθρος»

Εκδόσεις: Πηγή (2019)
Σελίδες: 558
Τιμή με έκπτωση: 16,20€
Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2019/09/blog-post_10.html
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Θεσσαλονίκη 1347 μ.Χ.: Ο Πάμφιλος έχει έρθει αντιμέτωπος με την πανούκλα και έχει επιβιώσει. Κατατρεγμένος από τη θανατηφόρα ασθένεια, γνωρίζει τον Μέλουας και την Άλουελ, δύο ανθρώπους που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή του. Και όλα αυτά καθώς ο θάνατος βασιλεύει στη βυζαντινή πόλη, στο αποκορύφωμα του Μεσαίωνα και του σκοταδισμού.
 
Θεσσαλονίκη 2017 μ.Χ.: Οι προσπάθειες του Άλεξ και της Σκάρλετ να περιορίσουν την εξάπλωση της ασθένειας δεν καρποφορούν. Ολοένα και περισσότερες χώρες μολύνονται, ενώ το παγκόσμιο σύστημα υγείας καταρρέει. Νέα εμπόδια, που θα πρέπει να υπερπηδήσουν, έρχονται στο φως, μέσα στη νοσηρή καθημερινότητά τους.
 
Οι νεκροί αυξάνονται. Η επιβίωση ξεθωριάζει. Κανείς δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο.
 
Ο «Τέταρτος Καβαλάρης» φτάνει σε ένα αναπάντεχο τέλος, σε δύο κόσμους που βαδίζουν στο χάος· η επιστήμη αδυνατεί να βρει τη λύση, ενώ η θρησκεία και η λεγόμενη «εθνική ασφάλεια» γίνονται εργαλεία που υποσκάπτουν τα θεμέλια της σύγχρονης κοινωνίας, ωθώντας τούς ήρωες να αναρωτηθούν τι είναι αυτό που αξίζει τελικά.
 
«Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ Ι– Η επώαση»

Εκδόσεις: Πηγή (2018)
Σελίδες: 520
Τιμή με έκπτωση: 16,20€
Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2018/09/blog-post_23.html
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Χειμώνας 1347 μ.Χ.: Στις στέπες της Κιργισίας γεννιέται ένας θανάσιμος εχθρός. Ο Πάμφιλος, ένας Βυζαντινός πολεμιστής, βρίσκεται στο επίκεντρο της καταστροφής. Μία πολιορκημένη πόλη καίγεται συθέμελα, και οι επιζώντες, αγωνιζόμενοι για την επιβίωσή τους, καταφεύγουν για σωτηρία στην Κωνσταντινούπολη, μεταφέροντας μαζί τους κάτι που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας.
 
Χειμώνας 2017 μ.Χ.: Σε ένα εργοτάξιο του μετρό της Θεσσαλονίκης, ένας εργάτης ανακαλύπτει μία υπόγεια κρύπτη. Άθελά του, θα ξυπνήσει τον μεγαλύτερο βιολογικό εχθρό της ιστορίας. Η πανδημία εξαπλώνεται ταχύτατα σε όλο τον κόσμο, κι ο Άλεξ, επιδημιολόγος του ΚΕΕΛΠΝΟ, βρίσκεται αντιμέτωπος με υπέρτερες δυνάμεις, έχοντας στο πλευρό του την Σκάρλετ, απεσταλμένη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
 
Καθημερινοί άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την απειλή σε ένα θανάσιμο παιχνίδι. Οι κανόνες διαχρονικοί. Η επιβίωση μονόδρομος.
 
Το πρώτο μέρος της διλογίας «Ο Τέταρτος Καβαλάρης» πραγματεύεται ένα θανάσιμο σενάριο στον σύγχρονο κόσμο του υπερπληθυσμού και της άμεσης αεροπορικής σύνδεσης κάθε γωνιάς του πλανήτη, όπου τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας μοιάζουν λεπτότερα από κάθε άλλη φορά.