«ΒΟΛΕΓΚΑΡΟΙ», της Ευρυδίκης Μαντέλη - Γράφει η ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΜΠΑΛΟΠΗΤΟΥ

«ΒΟΛΕΓΚΑΡΟΙ», της Ευρυδίκης Μαντέλη
Γράφει η ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΜΠΑΛΟΠΗΤΟΥ
Εκδόσεις: i-Write.gr
Σελίδες: 686
Τιμή: 19 €

Οι Βολέγκαροι είναι ένα πρωτότυπο, συναρπαστικό μυθιστόρημα, με έντονη δράση, κινηματογραφική γραφή και φανταστικές προεκτάσεις για το οποίο πληροφορήθηκα σχετικά πρόσφατα, διαβάζοντας δύο συνεντεύξεις της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέας του, αρχικά σε ένα φοιτητικό site που ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία του φανταστικού και έπειτα σε ένα γνωστό, εβδομαδιαίο περιοδικό που έχει ως αντικείμενο το ανεξήγητο και τα φαινόμενα του. Η ιστορία ξεκινάει, αρκετά χρόνια πριν την βασική πλοκή, σε ένα απομακρυσμένο, ορεινό χωριό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, με έναν ντόπιο άντρα να στέκεται μαζί με τον ανήλικο γιο του, έξω από μία σκοτεινή πύλη που το εσωτερικό της κρύβει, ίσως τα πιο περίεργα, τρομακτικά και θανατηφόρα πλάσματα που έχει αντικρίσει ποτέ άνθρωπος κι είναι γνωστά με το όνομα Βολέγκαροι. Μπαίνοντας μέσα σε αυτήν την πύλη, ο μυστήριος άντρας, δεν χάνει χρόνο, προσφέροντας κρέας στα πλάσματα αυτά για να τα καθησυχάσει, ενώ παράλληλα προσπαθεί να μυήσει τον φοβισμένο γιο του στα μυστήρια της σπηλιάς, αρχής γενομένης από την γνωριμία του παιδιού, με τους ανατριχιαστικούς φύλακές της. 
Μετά τον σύντομο αυτόν πρόλογο που μας προϊδεάζει για τα όσα θα ακολουθήσουν στις επόμενες σελίδες, μεταφερόμαστε στο 2013, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και σε ένα διαμέρισμα στο βροχερό, ομιχλώδες και παγωμένο Λονδίνο. Εκεί γνωρίζουμε έναν φωτογράφο άγριας ζωής, τον Ντέιαν Γιάνκοβιτς, που μόλις έχει χωρίσει από την διάσημη γυναίκα του και νιώθει την ζωή στο διαμέρισμα του πιο βαρετή, ανιαρή και στενάχωρη από ποτέ. Μέχρι που ένα τηλεφώνημα από τον εργοδότη του, που υπό άλλες πιο ευχάριστες συνθήκες θα τον είχε δυσαρεστήσει, τον βγάζει από την μιζέρια του, στέλνοντάς τον σε μία αρχαιολογική αποστολή στην μείον βαθμούς κελσίου κατά την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου Σερβία, για να φωτογραφήσει μία προχριστιανική σπηλιά, το εσωτερικό της οποίας κρύβει μία ορθόδοξη εκκλησία που ανακαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα και έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον σε μία ελληνική αποστολή. Στην αποστολή αυτή, θα δεχθεί να τον συνοδέψει η συνάδελφός του Λίντα Μίλτον, η οποία έχει εμπειρία από αμφιλεγόμενα θέματα όπως για παράδειγμα η μαύρη μαγεία, με σκοπό να γράψει ένα άρθρο για τον χώρο που θα επισκεφθούν και θέλοντας να ξεφύγει κι αυτή για λίγο από την δύσκολη, βαρετή και προβληματική ζωή της. 
Φτάνοντας στο χιονισμένο, κρύο, απομακρυσμένο και ορεινό χωριό Βελέσοβο της Σερβίας, οι δύο συνεργάτες θα γνωρίσουν και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής, με επικεφαλή την Ελληνίδα αρχαιολόγο Μαρίνα Νικηφόρου αλλά και τα σκυθρωπά πρόσωπα των ντόπιων κατοίκων, που τους αποφεύγουν και δείχνουν να σφύζουν από υγεία ανεξαρτήτως ηλικίας, κοιτώντας τους με βλοσυρό και άγριο βλέμμα. Σύντομα θα μεταφερθούν μαζί με τους άλλους της αρχαιολογικής έρευνας στη σπηλιά και στο εσωτερικό της, εντυπωσιασμένοι από τα σύμβολα, τα σκαλίσματα, τις λέξεις σε διάφορες αρχαίες γλώσσες, τα σκοτεινά και άγρια εικονίσματα των αγίων και τα ψηφιδωτά της παλιάς ορθόδοξης εκκλησίας, που σύμφωνα με την Μαρίνα είναι πιο παλιά και από την άφιξη των Σλαβικών λαών στην Ευρώπη, δηλαδή πριν και από τον μακρινό 6ο αιώνα μ.Χ. Όλα τα παραπάνω θα γίνουν αφορμή για να μάθουμε την ιστορία των δύο βασικών χθόνιων Θεών του Σλαβικού πάνθεον, του Πέρουν, του Θεού δηλαδή που αντιπροσωπεύει το αρσενικό, το φως, την φωτιά, τον κεραυνό και του Βέλες, του Θεού εκείνου, που κυριαρχεί στο σκοτάδι και αντιπροσωπεύει το θηλυκό στοιχείο, την μουσική και το νερό. 
Και αφού, οι εξιστορήσεις σχετικά με τους αρχαίους και τους τωρινούς Θεούς, τις ομοιότητές τους και τα ασαφή όρια που διαχωρίζουν το καλό με το κακό μάς έχουν κεντρίσει για τα καλά το ενδιαφέρον, ένα εξάγωνο αστέρι, όμοιο με αυτά που υπάρχουν ζωγραφισμένα στις πόρτες των σπιτιών των κατοίκων για να χαρίζουν προστασία από τα όσα σύμφωνα με προειδοποιήσεις τρομερά διαδραματίζονται εκείνες τις κρύες νύχτες του Χειμώνα στο χωριό, ζωγραφισμένο στο πάτωμα της εκκλησίας, θα προκαλέσει εκ νέου το ενδιαφέρον, αποκαλύπτοντας ένα άνοιγμα και μερικά κακοτράχαλα σκαλοπάτια, που οδηγούν σε μία δεύτερη υπόγεια πιο σκοτεινή, δυσοίωνη και ανεξερεύνητη όπως φαίνεται, πανάρχαια σπηλιά. 
Οι ήρωες θα κληθούν να την κατέβουν και να βρεθούν μπροστά σε μία δεύτερη πύλη, με ένα κερασφόρο κεφάλι στην κορυφή της, που θυμίζει τον Θεό Πάνα ή και τον ίδιο τον διάβολο, η είσοδος της οποίας, βρίσκεται κατεστραμμένη. Από την οπτική επαφή με την προαναφερόμενη πύλη, αυτή που θα επηρεαστεί περισσότερο είναι η Λίντα γιατί αυτομάτως θα της θυμίσει την ίδια εκείνη πύλη που έβλεπε συστηματικά στους εφιάλτες της τα προηγούμενα βράδια και ενώ βρισκόταν ακόμη στην Αγγλία. Από αυτό το σημείο κι έπειτα και αφού οι ήρωες μας, έχουν βρει ένα μικρό πέρασμα για να ανακαλύψουν τι κρύβει το εσωτερικό της δεύτερης πύλης, ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση και οι καταιγιστικές εξελίξεις διαδέχονται η μία την άλλη ! 
Το δέος που νιώθουν οι πρωταγωνιστές μπροστά στην νέα τους ανακάλυψη, γρήγορα αντικαθίσταται από ανησυχίες που τους προκαλούν νέα πρόσωπα που άλλοτε εμφανίζονται για να τους βοηθήσουν με την σπηλιά κι άλλες φορές για να τους απομακρύνουν, απειλώντας τους ακόμη και με όπλο ! Η μόνη που φαίνεται να τους πλησιάζει ειλικρινά είναι μία ηλικιωμένη γυναίκα και ένας άντρας που ερευνά χρόνια την σπηλιά και βρίσκεται στο Βελέσοβο, με σκοπό να τους ενημερώσει για τα όσα μυστήρια την αφορούν. Η γριά γυναίκα, που από μόνη της δέχεται να μιλήσει στην Λίντα, η οποία από τη στιγμή που βρέθηκε στον αρχαιολογικό χώρο, βλέπει οράματα και ακούει φωνές που δεν θα έπρεπε φυσιολογικά να ακούει, εμφανίζεται κι αυτή με σκοπό να προειδοποιήσει εκείνη και τους συνεργάτες της για τα τρομακτικά πλάσματα που βρίσκονται στα βάθη της υπόγειας σπηλιάς και μπορούν να φέρουν είτε την αναγέννηση, σε αυτούς που φροντίζουν να μένουν μακριά, προφυλάσσοντας τους εαυτούς τους με τα κατάλληλα μέτρα και δείχνοντας τους τον απαιτούμενο σεβασμό, είτε τον θάνατο σε αυτούς που θα δείξουν άγνοια, θα ακούσουν το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό τους και θα βρεθούν τυχαία ή μη στο δρόμο τους. Παράλληλα όμως, θα γνωρίσουμε και τον αινιγματικό, γοητευτικό φύλακα της σπηλιάς, τον Σρέτσκο Πέτροβιτς, που παρουσιάζεται ευγενικός και διατεθειμένος να απαντήσει στις όποιες απορίες των ξένων που φιλοξενεί το χωριό του αλλά που όσο προχωράει η πλοκή, θα ανακαλύψουμε ότι κρύβει περισσότερα απ' όσα νομίζουμε, καθιστώντας τον χαρακτήρα του, έναν από τους πιο μυστήριους και ενδιαφέροντες που έχω συναντήσει σε λογοτεχνικό βιβλίο. 
Σημαντικό κομμάτι του βιβλίου είναι και η έννοια της μοίρας και πόσο αυτή είναι προκαθορισμένη να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο μονοπάτι ή πόσο επηρεάζεται από τις επιλογές και τις αποφάσεις των ανθρώπων. Επίσης, το παρελθόν είναι άλλος ένας σημαντικός παράγοντας του μυθιστορήματος, καθώς με σύντομα φλας μπακ, ενημερωνόμαστε για περιστατικά που επηρέασαν τις προσωπικότητες και τις ζωές των ηρώων, ενώ παράλληλα καταλαβαίνουμε ότι όσο και να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτό, αυτό θα είναι εκεί να μας υπενθυμίζει τη παρουσία του και τη δυναμική του. 
Τα συναισθήματα που αποκόμισα διαβάζοντας την παραπάνω ιστορία ήταν ποικίλα και έντονα. Ένιωσα ενθουσιασμό μαθαίνοντας πληροφορίες για Θεούς που δεν γνώριζα, για θρησκευτικές ομοιότητες, που αν και είχα κάποια ιδέα, ποτέ μέχρι τότε δεν είχα ενημερωθεί περισσότερο, τρόμο και δέος, όποτε οι πρωταγωνιστές βρίσκονταν μέσα σε μία ή και στις δύο σπηλιές και ακόμη περισσότερο τρόμο στις σκηνές δράσης με τα τρομακτικά και θανατηφόρα πλάσματα του Βελέσοβο, αδρεναλίνη και αγωνία τις στιγμές εκείνες που κάποιος από τους ήρωες ή όλοι μαζί έπρεπε να έρθουν αντιμέτωποι με τους Βολέγκαρους, συμπάθεια και απέχθεια ταυτόχρονα για κάποιο από τα πρόσωπα, εκνευρισμό με τις κινήσεις κάποιων άλλων και νεύρα για τις υπερβολικά ορθολογικές σκέψεις μίας συγκεκριμένης ηρωίδας, που αν και κάποια πράγματα συνέβησαν ακριβώς μπροστά της, προσπαθούσε να απορρίψει το ανεξήγητο της ιστορίας και χαρά που φτάνοντας στην τελευταία σελίδα και κλείνοντας το βιβλίο, αισθάνθηκα πλήρης με αυτό που διάβασα. 
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ και στο ρομαντικό κομμάτι, που γίνεται '' ορατό '' και σαφή, μόλις στις τελευταίες σελίδες, κάτι που με ξάφνιασε και με χαροποίησε ιδιαίτερα γιατί η πλοκή του βιβλίου είναι τέτοια, που το αντίθετο θα φάνταζε υπερβολικό. Και για να μην παρεξηγηθώ, κι εμένα μ' αρέσει το συναίσθημα αλλά το να παρακολουθώ μία μεγάλη ιστορία αγάπης, παράλληλα με τα όσα μυστήρια και επικίνδυνα συμβαίνουν στις σελίδες του βιβλίου, θα με ξένιζε ενώ αντίθετα, μ' άρεσε που η συγγραφέας αποφάσισε να δώσει χώρο και χρόνο στους πρωταγωνιστές να συνειδητοποιήσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, αφού έχουν αποφύγει τον κίνδυνο, καθιστώντας την ιστορία της πιο αληθοφανή. Εξάλλου, απ' ότι έχω ενημερωθεί, θα υπάρξει και συνέχεια για την οποία ανυπομονώ από τώρα!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

"Δύο δημοσιογράφοι από την Αγγλία ταξιδεύουν στη Σερβία για να καλύψουν μια ελληνική αρχαιολογική αποστολή. Προορισμός τους, μια παλιά ερειπωμένη ορθόδοξη εκκλησία που σχετίζεται με μια σειρά από θρύλους και περίεργα περιστατικά. Οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι κάθε χρόνο, κατά τη διάρκεια του χειμερινού ηλιοστασίου, από την εκκλησία αυτή βγαίνουν οι μυστηριώδεις Βολέγκαροι, οι απεσταλμένοι του Αγίου Βλάσιου, που φέρνουν τον θάνατο και την αναγέννηση. Καθώς οι ήρωες επιχειρούν να ρίξουν φως στην υπόθεση των περίεργων αυτών πλασμάτων, παλιά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια, που τους αναγκάζουν να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους και όλα εκείνα που προσπαθούσαν να αποφύγουν μια ολόκληρη ζωή."