«Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΧΟΡΕΨΕ ΠΟΤΕ», της Πασχαλίας Τραυλού- Γράφει ο Γιώργος Πανόπουλος

«Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΧΟΡΕΨΕ ΠΟΤΕ», της Πασχαλίας Τραυλού- Γράφει ο Γιώργος Πανόπουλος

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Σελ: 504

Τιμή: 14,94 €

Σ’ ένα τόσο ανθρώπινο βιβλίο αρμόζει κι ένας ανθρώπινος σχολιασμός. Η Πασχαλία Τραυλού, όπως η ίδια έχει δηλώσει σε συνέντευξή της, είναι εκπρόσωπος της γυναικείας λογοτεχνίας – όχι όμως και της ροζ. Γι’ αυτό ήμουν επιφυλακτικός. Αλλά η «Μήδεια», απ’ όταν άκουσα τη συγγραφέα να μιλά για το βιβλίο της, μου κίνησε το ενδιαφέρον. Η διαίσθησή μου έλεγε να το διαβάσω. Κι ευτυχώς δεν πέφτει ποτέ έξω.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα. Οι ήρωές του πληρώνουν τα λάθη τους στο βωμό της επιπολαιότητας. Η σύγχρονη εποχή απαιτεί, εκτός των άλλων, γρήγορα όνειρα και γρήγορα συναισθήματα, πράγματα  που οδηγούν τον άνθρωπο στην ανευθυνότητα και στις ακρότητες. Το μαγικό στοιχείο του βιβλίου είναι ότι συναντάμε απλούς καθημερινούς ανθρώπους που τους συμβαίνουν συνηθισμένα γεγονότα, τα οποία οι ρυθμοί της ζωής και οι προκαταλήψεις της κοινωνίας δεν τους αφήνουν να προλάβουν να επεξεργαστούν. Κατά τη γνώμη μου αποτελεί ύμνο στην επιπολαιότητα του σύγχρονου ανθρώπου.

Μείζον πρόβλημα, επίσης, είναι η προδοσία τόσο η συντροφική – συζυγική όσο η μητρική. Εναρκτήριο ερέθισμα συνιστά η καταδίκη της Αιμιλίας επειδή σκότωσε τα ίδια της τα παιδιά. Αυτό ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για το δικηγόρο της Μίνωα, που απατά τη γυναίκα του, τη συγγραφέα Έλλη, που εμπλέκεται σε ένα ερωτικό τρίγωνο, τον ψυχολόγο Νικήτα, που ζει εγκαταλελειμμένος από τη σύζυγό του και το σκιτσογράφο Αλέξανδρο, που επιβιώνει απόκληρος από τη μητέρα του.

Παρόντες όλοι στη δική της φόνισσας, στρέφουν το ενδιαφέρον τους σε μια ηλικιωμένη γυναίκα που λιποθυμά την ώρα της ανακοίνωσης της ετυμηγορίας. Αυτή η γυναίκα αποδεικνύεται ότι είναι η μητέρα της Αιμιλίας κι αρχίζουν όλοι μαζί να υποψιάζονται ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Όλοι προδίδουν κάποιον και προδίδονται από κάποιον χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Κι έρχεται αυτή η καταδίκη σε συνδυασμό με την ανθρώπινη περιέργεια να τους κάνει να αναλογιστούν την πορεία της ζωής τους. Όταν, μάλιστα, κάπου παρακάτω ανακαλύπτουν την πραγματική αιτία που ώθησε τη σύγχρονη Μήδεια σε τέτοιο φρικτό έγκλημα θα αναγκαστούν να γυρέψουν τη λύτρωση. Και παρόλο τον πόνο που θα νιώσετε διαβάζοντας το βιβλίο, σας διαβεβαιώνω ότι  οι ήρωες θα βρουν τον προσωπικό τους παράδεισο.

Με διαφορετικά σαφώς κριτήρια η συγγραφέας προσφέρει στον αναγνώστη αξιοθαύμαστα ψυχογραφήματα ανάλογα του Ντοστογιέφσκι. Οι χαρακτήρες είναι τόσο καλά δομημένοι. Έχουν παρελθόν, παρόν και πασχίζουν για το μέλλον. Ολοκληρωμένοι δρουν με τα δικά τους κριτήρια και αποφασίζουν με τα δικά τους επιχειρήματα ο καθένας.

Τέλος, επικρατόν ζήτημα στο βιβλίο συνιστά η διαφοροποίηση της κρατικής δικαιοσύνης από την κοινωνική και την προσωπική. Φαινομενικά η Αιμιλία είναι η μόνη ένοχος. Σε ένα δεύτερο επίπεδο συνετέλεσαν πολλοί στο να εγκληματήσει αυτή η γυναίκα. Και σε ένα τρίτο επίπεδο κάποιοι άλλοι συντέλεσαν στο να βοηθήσουν αυτοί  άνθρωποι στο έγκλημα αυτής της γυναίκας.

Όλοι μας αποτελούμε μια ανθρώπινη αλυσίδα. Οφείλουμε να συμβιώνουν αρμονικά. Κάθε άλλο που παρεκκλίνει αυτού ναι, μεν, εμπίπτει στην πραγματικότητα, δεν παύει ωστόσο να προκαλεί δυσλειτουργίες στην ψυχοσύνθεσή μας με άμεσο επακόλουθο προβλήματα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Όσοι διαβάσετε αυτό το βιβλίο, ετοιμαστείτε να πονέσετε. Ακόμα κι αν οι ιστορίες σας φανούν ξένες προς εσάς, σίγουρα θα ανακαλύψετε κάποιο δικό σας κομμάτι. Αλλά μην ανησυχείτε γιατί η συγγραφέας έχει φροντίσει για τη λύτρωση.

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

‘«Είναι μάνα και γυναίκα. Πρώτα μάνα και έπειτα γυναίκα, Ή μήπως το αντίθετο; Ποιος ρόλος επικράτησε και γιατί ο ένας ήταν κόντρα στον άλλο; Ποια πληγή τη μεταμόρφωσε σε αγρίμι; Πόσες προδοσίες όπλισαν το χέρι της; Τι να απέμεινε άραγε μέσα της; Ποια γλύκα είναι εφικτό να διασωθεί έπειτα από μια τέτοια πράξη;»
Η Αιμιλία Στρατάκη, μια σύγχρονη Μήδεια, και η δίκη της θα γίνουν η αφορμή να έρθουν σε επαφή τέσσερις εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Παρακινημένοι, ο καθένας για τους δικούς του Λόγους, από το μυστήριο που καλύπτει το έγκλημα της κατηγορουμένης, προσεγγίζουν με άλλη ματιά την πράξη της. Ο ψυχολόγος Νικήτας· ο ζωγράφος Αλέξανδρος· ο μποέμ δικηγόρος Μίνωας· η συγγραφέας Έλλη θα παγιδευτούν σε αυτή τη δίνη που θα τους αποκαλύψει σκοτεινές αλήθειες και έρωτες που θα δοκιμάσουν τα όριά τους. Η κάθαρση καθενός έρχεται απρόβλεπτα, ενώ οι ρόλοι θύτη και θύματος εναλλάσσονται συνεχώς...
Πρόσωπο-κλειδί η μητέρα της Μήδειας, ενώ ο χορός που η Αιμιλία δεν χόρεψε ποτέ θα δώσει απρόσμενες απαντήσεις σε γρίφους τους οποίους αδυνατεί να λύσει η λογική...’